ELECTRO LUX
de fauititeïu koelkast
Vrouwelijke couturiers
LUCHTACROBATIEK TIJDENS VRIJE
VAL U IT HOOGVLIEGEN D VLIEGTUIG
Van n welp-karweitje
en chocolade-melk
Amerikanen hebben een nieuwe sport
T andheelkundige
door C. BAUER
'Zes woningen verdwe
nen in aardspleet
ZATERDAG 12 APRIL 1958
PAGINA 4
Bijbetaling voor verplicht
verzekerden
VIJFTIG ONTSLAGEN BIJ
VAN HEEK EN CO
Op 2 augustus
RIJNSBURGER BLOEMEN
CORSO
clientèle gehad, voorna
melijk bestaande uit ge
degen ouderwetse Parijse
families, mensen die geen
dwaze modegrillen volgen
maar van gedistingeerde,
eenvoudige toiletten hou
den. Filmsterren en actri
ces gaven de voorkeur aan
meer bij de weg timme
rende couturiers, ook toen
het huis in de Rue Croix
des Petits Cchamps ont
eigend werd en haar va
der een groot dubbel huis
bij de Place de l'Alrr.a
kocht. Echt Frans trok hij
er met zijn hele familie in.
Madeleine de Rauch kreeg
dadelijk voor haar zaak
een verdieping tot haar
beschikking en alle drie
de zusters bewoonden er,
evenals hun ouders, een
appartement.
„We zijn in de famil'e
erg aan elkaar gehecht,"
zegt de oudste zuster van
Madeleine de Rauch. ma
dame Gounoulniuo, die na
de dood van haar man di
rectrice de salon bij haar
werd. Ze vertelt ook, hoe
ineens de buitenlandse
inkopers de collecties
kwamen zien; „de zaak
bestond al jaren en had
van het begin af aan suc
ces bij de Fransen, maar
het buitenland negeerde
ons straal. Toen, waarom
dat weten we nog niet,
kregen we plotseling be
zoek van de voornaamste
buitenlandse inkopers. En
sindsdien slaan ze geen
collectie over."
Hoe langer hoe meer
trekt het huis De Rauch
de aandacht en nu wordt
het onder de eersten ge
rekend. Hoewel het al 30
jaar bestaat, wordt Ma
deleine de Rauch tot de
jongere couturiers gere
kend! De oorzaak hiervan
is stellig de langzame op
komst bij de acheteurs en
de manier waarop ze zich
op de achtergrond houdt.
Ze geeft geen coüte qua
coüte de aandachttrek
kende interviews; ze is
gebleven wie ze was: een
vrouw uit de eerste bour
geoisie, die het niet no
dig vindt met haar succes
te koop te lopen. En daar
ze geen public-relation--
man heeft aangenomen en
de persafdeling door haar
zuster wordt geregeld
blijft iedereen in dit buis
met beide benen op de
grond staan.
Madame de Rauch stelt
nog dezelfde eisen aan een
toilet als toen ze als jong
meisje een zwarte sweater
met witte noppen haar
eerste gewrocht in el
kaar knutselde: „een ja
pon moet makkelijk zit
ten, goed van lijn zijn en
nooit de aandacht trek
ken; alleen als men haar
aandachtig bekijkt ziet
men de details, die haar
tot een haute couture-mo
del maken."
Maar dit is makkelijker
gezegd dan gedaan. Het
succes wat Madeleine de
Rauch heeft is er echter
het bewijs van, dat ze
daar absoluut in is ge
slaagd.
DINY K.—W.
De minister van Sociale Zaken en
Volksgezondheid heeft een nieuwe be
schikking uitgevaardigd betreffende de
tandheelkundige hulp voor verplicht-ver
zekerden van algemene ziekenfondsen.
Deze beschikking regelt, naar de Zie
kenfondsraad mededeelt, onder meer de
bijbetalingen, welke de verzekerden voor
bepaalde tandheelkundige verrichtingen
aan de tandarts verschuldigd zijn. De
nieuwe regeling, die op 1 april 1958 in
werking is getreden, houdt verband met
de tarieven, voor tandheelkundige hulp,
die gelden van 4 september 1957 af.
Krachtens genoemde beschikking zijn
de bijbetalingen voor gedeeltelijke tand
prothesen (kustgebitten) deels verhoogd
deels verlaagd. De bedragen, verschul
digd voor reparatie van prothesen, zijn
verhoogd met I 0.25 tot 1.50, naar ge
lang van de aard der herstelling.
Tot nu toe werd een zogenaamd sa-
neringsbewijs kosteloos verstrekt. Een
dergelijk bewijs wordt afgegeven als het
gebit zich in gesaneerde toestand be
vindt. Voor het laatste onderzoek, voor
afgaande aan de uitreiking van het sane-
ringsbewijs, is de verzekerde voortaan
1— verschuldigd.
Voor tandsteenverwijdering en vullin
gen wordt van een gesaneerde geen bij
betaling gevraagd, van de niet-gesaneer-
de wel. Deze betaalt voor een vulling van
1 april af f 1.75, voordien f 1.50. Tót
nu toe was tandsteenverwijdering ook
voor niet-gesaneerden kosteloos. Volgens
de nieuwe beschikking dient de niet-ge-
saneerde verzekerde hiervoor een met de
tandarts overeen te komen bedrag te be
talen Dit bedrag zal afhankelijk zijn Van
de omvang der behandeling, welke bij
tandsteenverwijdering sterk uiteenoopt.
Maximaal zal echter 4.- zijn verschul
digd.
als een vogel door de lucht te schieten
en het lichaam een bepaalde richting
uit te sturen, door bepaalde arm- of
beenbewegingen.
Eén van de acrobatiek-enthoasiasten,
George Stone ait Ohio, heeft kortge
leden een sprong gemaakt van drie
duizend meter hoogte. Hij had een ra
dio-zendertje bij zich en terwijl hij
in duizelingwekkende vaart In zijn
vrije val naar beneden gierde, zong hij
„Een man on de vliegende trapeze"
in zijn microfoon
Een andere parachutist kon op een
gegeven ogenblik geen vliegtuig be
machtigen om een sprong uit te ma
ken. Hij klom toen op de Richmond-
San Raf aelbrug in California en sprong
omlaag naar de rivier, die een dikke
tien meter onder hem stroomde
Wit en zwart pied-de.poule mantelpak met
ivat wijdvallend jasje.
een Wit-Rus, oud-kolonel.
Wat papa Bourgeois, die
als alle Fransen, vreem
delingen wel sympathiek
gevonden zal hebben, mits
ze maar niet in zijn fa
milie trouwden, van dat
.^huwelijk dacht, is niet be
kend. In leder geval stel
de hij, toen bij de dood
van de vader van zijn
schoonzoon bleek, dat de
ze grotendeels onterfd
was, een apartementje ter
beschikking van zijn doch
ter. Madeleine de Rauch
begreep dadelijk dat haar
man allesbehalve prak
tisch was en ze zelf hot
een of ander moest be
ginnen, wilde ze met haar
gezin ze had twee doch
tertjes niet ten laste
van haar familie komen.
Wat kon ze doen? Het
enige waar ze wat voor
voelde en wat haar wer
kelijk lag, was het ont
werpen van modellen.
Zonder er lang over te
aarzelen, betrok ze het
appartement op de vijfde
verdieping in de Rue
Croix des Petits Champs.
Dit was niet bepaald een
buurt voor de haute cou
ture, maar toen ze zich
daar, met één atelier
meisje als hulp, vestigde,
had ze geen ogenblik het
idee, het eens tot een der
beste vrouwelijke coutu
riers te brengen.
Ongetwijfeld heeft haar
uitgebreide kennissen
kring haar toen geholpen,
want het duurde niet lang
of ze stond aan het hoofd
van een paar ateliers.
Haar werk beviel haar,
want zoals ze zelf zegt:
„hoe meer je werkt, hoe
gemakkelijker of het
gaat".
Madeleine de Rauch'
heeft jaren en jaren lang
een specifiek Franse
Madeleine de Rauch is
al op een heel bijzondere
manier in de: couture ge
komen; haar vader was
eigenaar van de bekende
verffabriek Bourgeois en
een zeer welgesteld man.
Zijn dochters een opvoe
ding geven die haar in
staat zou stellen haar ei
gen brood te verdienen,
kwam niet in zijn hoofd
op. Toen Madeleine en
haar zusters jong waren,
was het vanzelfsprekend
dat ze een bruidschat kre
gen als ze tróuwden. Een
vak leren was dus buiten
gesloten. En de drie jon
ge meisjes deden zoals het
in die dagen mode was,
veel aan Sport, wat haast
haar voornaamste bezig
heid was. Ze speelden ten
nis en golf en hoewel Ma
deleine het nooit, zoals
een van haar zusters, tot
kampioen bracht, speelde
ze toch jaren lang met
animo.
Tóen even na 192Ó, de
sweaters en pullovers ge
lanceerd werden, waren
de meisjes Bourgeois da
delijk enthousiast over
die praktische kleren die
een grote vrijheid van be
weging toelieten. Maar
vooral Madeleine vond die
nieuwe mode zo aardig
dat ze enkele modellen
voor zichzelf ontwierp. Zo
goed en zo kwaad als het
ging, wist ze de sweaters
in elkaar te zetten. Haar
zusters wilden er dadelijk
ook hebben en Madeleine
was niet zo goed of ze
maakte pulls voor de hele
familie, die algemeen be
wonderd werden. Haar
vriendinnen lieten haar
dan ook niet met rust,
voor ze enkele modellen
voor haar ontworpen had.
Maar toen trouwde ze
en wel met de zoon van
Zes huizen van het. Italiaanse bergdorp
Trevico. 100 km van Napels, zijn gisteren
verdwenen in een 800 meter lange en 400
meter brede spleet, die twee dagen ge
leden ontstaan was door een aardschok,
gevolgd door aanhoudende regenval. De
31 bewoners konden zich, hevig ver
schrikt, in veiligheid brengen. Een ge
weldige hoeveelheid aarde en rotsblok
ken schuift nu langzaam in de richting
van de spleet. Volgens ingenieurs lopen
er geen huizen van het dorp gevaar.
lade leefde ik begrijpend met de ver
halen van zijn voetbalclub mee. Hij
was wel niet de beste keeper, ver
telde hij argeloos, maar ze waren
toch maar ongeslagen
„Is de chocolade nog te heet",
vroeg ik belangstellend, toen hij
maar bleef treuzelen en plots het
kopje, erg witjes om zijn neus, ach
teruit schoof. Hij blieft het niet, maar
durft het niet te zeggen, flitste het
door me heen, dat is toch flink.
Demonstratief zette ik mijn kop
je naast het zijne. „Die chocolade
is geloof ik, niet goed meer, maar
ik heb nog priklimonade. Zullen we?"
Hij knikte opgelucht en zuchtte als
een man. Om hem verdere narigheid
te besparen, zette ik de kopjes nu
maar op het aanrecht en zetten wij
ons drinkfestijn voort.
„Volgend jaar kom ik weer, en als
ik mooie dubbele postzegels heb,
krijgt u ze", beloofde hij mij bij het
afscheid, mijn buitendeur eerst van
het vereiste zegeltje voorziend. Ik
keek hem nog even na, het petje ach
terover op zijn hoofd, maar bij de
hoek hief hij nog eenmaal zijn hand
ten groet omhoog.
Die chocolademelk heb ik toen zelf,
met de moed der wanhoop, maar op
gedronken, want ik ben er ook geen
liefhebster van. Dat was mijn aan
deel in deze jaarlijkse karwei- en hei
tjesactie.
„Mevrouw", zei de welp en ks^k
mij heel trouwhartig aan, „ik wil
géén boodschap doen en geen aard
appelen schillén of koper poetsen,
maar ik wil echt iets voor u doen,
waar u blij mee bent...." Een beet
je verbouwereerd (ben ik echt niet
gauw!) keek ik het kereltje aan en
daar ik het artikeltje van Tom Bouws
in onze K.R.O.-gids goed gelezen
had, plooide ik mijn voorhoofd in al
le denkbare en ondenkbare rimpels
en dacht diep na
Maar toen zaten we al lekker warm
in de huiskamer en zag deze minia
tuur „karweitjesman" (misschien
wel met leedvermaak!) mij peinzen!
Ik vergat op slag, dat je van na
denken onuitwisbare rimpels krijgt
(ik had ze nu toch!).
Iets, waar ik een hekel aan had?
Drommen karweitjes„Zeg, ik
vind schoenen poetsen echt naar,
jij soms niet?" vroeg ik, dat „niet"
extra beklemtoond! „Ik zit altijd on
der de schoensmeer, zie je!" Hij knik
te begrijpend en zei nonchalant:
„Kom maar op, ik kan het als de
beste.
Uit alle kasten heb ik ze opge
snord, d.w.z. twee paar en in de keu
ken mij ervan vergewist, hoe of hij
het deed, tenslotte is een huisvrouw
nooit te oud,, om iets vakkundig te
leren. Eén waakzaam oog op het
rpelkpannetje gericht, want voor
geen geld van de wereld, liet ik nu
de melk overkoken!
Onder het roeren van de choco-
(Van onze correspondent)
Vijf jaren geleden namen de Rijnsbur
gers het initiatief óm vier maanden na
het grote bloemencorso van de Bollen
streek, begin augustus, met een eigen
corso in de straten te komen. En
dit inltoatief vond zo'n grote weer
klank, dat het aantal bezoekers het vorig
jaar de half miljoen benaderde. De bij
zondere aantrekkingskracht van dit cor
so schuilt wellicht hierin, dat de kleur
rijke stoet in de avonduren verlicht door
Leiden trekt en daar de schittering van
de middag omtovert tot een pastelsprook
je. Georg Kiersch, de Amsterdamse bloe-
menkunstenaar en de geestelijke vader
van het Rijnsburgse corso, heeft thans de
tekening gepubliceerd voor het komende
Rijnsburgse bloemencorso, dat op 2
augustus zal worden gehouden. Dit corso
zal als motto dragen: „Bloemen-cocktail".
Traditiegetrouw zal rond dit corso
van 29 juli tot en met 2 augustus in de
Burgerzaal van het Leidse stadhuis een
door Georg Kiersch ingerichte bloemen-
show worden ingericht.
Toen we de kamer uit waren en de trap afliepen,
keek Tony me vragend aan, alsof hij een oordeel ver
wachtte. Ik herinnerde mij het ogenblik, enkele dagen
geleden, toen ik J. R. bij die vreemde schroefloze
motor had gadegeslagen en ineens het juiste woord
gevonden had voor wat ik eerst niet in hem kon om
schrijven.
Hij is bijna gevaarlijk, zei ik. Die opmerking
scheen Tony teleur te stellen. Hij haalde ongeduldig
zijn schouders op en mompelde:
Ik begrijp je niet.
Nee, zei ik scherper dan ik eigenlijk wilde; ik
dacht aan Susan, die op ons wachtte. Nee, dat zul
jij waarschijnlijk nooit begrijpen. Hij antwoordde
niet, haalde alleen opnieuw zijn schouders op.
Toen we door de grote glazen deur het gebouw ver
lieten. bleven we belden gelijktijdig staan. De wagen,
waarin Susan op ons zou wachten, was verdwenen.
XV
Tijdens de eerste weken na de invasie heb ik Tony
er enkele malen slechts met veel moeite van kunnen
weerhouden zonder toestemming met verlof te gaan,
wat zo ongeveer gelijk staat met deserteren en dan
ook zwaar gestraft wordt. Hij was wanhopig en ik
kon mij niet herinneren, hem ooit zo gezien te hebben.
Toen we die middag, enkele dagen voor de invasie,
na ons bezoek aan J.R. ontdekten, dat Susan ver
dwenen was, verwonderde ons dat meer dan het ver
ontrustte. Misschien was ze met de wagen nog even
naar Madgeworth Court gereden. Maar al heel gauw
bleek, dat ze daar niet was en 113 een half uur kwam
de chauffeur van de wagen ons vertellen, dat hij
Susan bij het station had afgezet. Hij wist niet, in
welke richting zij vertrokken was. We vlogen van
het Ridgefield-vliegveld terug naar Londen. Tony
sprak tijdens die tocht geen woord. Uiterlijk was hij
volkomen beheerst, maar aan zijn bleekheid was te
zien, dat hij uit zijn evenwicht was, misschien voor
het eerst van zijn leven. In Londen reden we onmid
dellijk naar het onderdeel van de Waafs, waarbij
Susan was ingedeeld. Niemand wist, waar ze was.
We informeerden links en rechts, maar nergens kon
men ons inlichten.
Daar kwam nog bij, dat Tony, kort na onze terug
keer in Londen zich moest melden bij de opleiding,
waar hij instructeur was. Hij belde me later op en
vertelde, dat hij de eerste weken geen verlof zou
krijgen. Ik beloofde hem, alles te zullen doen om
Susan op te sporen, hoewel ik er geen flauw idee
van had, in welke richting ik moest zoeken. In ieder
geval had ik door mijn werk meer vrijheid van be
weging en kon ik dus alle mogelijkheden, hoe klein
ook, nagaan.
Op een avond, twee dagen na de invasie, stond
Tony plotseling voor me.
Ik verdom het langer, zei hij. Verlof of geen
verlof, ze kunnen voor mijn part allemaal barsten.
Ik wil nu eerst weten, waar ze is en waarom ze er
vandoor ging. Van iedere vrouw zou ik me zoiets
kunnen voorstellen, alleen van Susan niet. Ze moet
een heel bijzondere reden gehad hebben om dit te
doen. Hij zag er ellendig uit. Zijn ogen stonden hol
en koortsachtig in het bleke gezicht. Zijn gebaren,
anders zo rustig en zeker, waren nu ongeduldig en
nerveus. Zijn stem klonk trillend en gejaard.
