commentaar
Pony-therapie
voor polio-patiëntjes
Grepen
instructie
I TUSSEN DE WIELEN
uit de
Autotypenboek 1958 verschenen
Betere aanduiding van 50 km-zone
Jeugdverkeerspark her<$s
Verplichtingen aan Europa
Onvergeeflijk
Te duur?
Durf
en
zelfvertrouwen
Zelf doen!
Polio-tlier
rapie
J
ZATERDAG 17 MEI 1958
ER WORDT op het ogenblik druk ge-
experimenteerd op het gebied van de
lichamelijke opvoeding van de jeugd.
Zo'n 30 jaar geleden schreef dokter Reys
er een paar boekjes over, een voor meis
jes en een voor jongens, maar in heide
hoekjes kwam men meermalen dezelfde
passages tegen. In een ervan betoogde
deze arts, dat er twee sporten zijn, die
een volkomen alzijdige en harmonische
lichaamsontwikkeling waarborgen, n.l.
het zwemmen en het paardrijden.
Nu, met zwemmen loopt het
in ons waterrijke land nogal
los. Maar met paardrijden is
dat moeilijker, want een paard
is nog altijd duurder dan een
zwembroekje. En daar ligt nu
de moeilijkheid, want als deze
er niet was, dan zou het groot
ste deel van onze kinderen al
lang in het zadel zitten.
Op hetzelfde moment, dat Robert Schuman, op
Hemelvaartsdag, in de Duitse keizerstad Aken met
de Europese „Karls-Preis" geëerd werd, beleefde
zijn vaderland een dieptepunt. Zijn aanwezigheid
in Aken symboliseerde eens te meer, dat de aller
grootste hinderpaal op de weg naar een waarlijke
Westeuropese eensgezindheid n.l. de rivaliteit
tussen Duitsland en Frankrijk tot dusver met
succes overwonnen is. Maar Frankrijk zelf gaf op
datzelfde moment blijk van de meest zorgwekkende
verdeeldheid sedert het einde van de Tweede We
reldoorlog. Dat was de uiterst onbehagelijke disso
nant bij dezé feestelijke Akense harmonie.
Het verlangen naar Europese samenwerking heeft
reeds geresulteerd in organisaties van internationale
en supra-nationale samenwerking, welke uit de
Westeuropese maatschappij niet meer zijn weg te
denken. Maar er zijn nog altijd talloze problemen
op te ruimen, vooraleer van een werkelijke Europese
gemeenschap gesproken kan worden. In de loop der
jaren is de uitwendige druk, welke de groei van de
Westeuropese vormen van samenwerking heeft be
gunstigd, geenszins afgenomen. Wie de kranten op
slaat, ziet in een oogopslag de spanningen tussen
de grootste machten van deze tijd en de gisting, ja
uitbarsting van conflictsstoffen in vrijwel alle we
relddelen, die in onze klein geworden wereld ook
onze veiligheid beroeren. Maar aan deze eerder toe-
dan afgenomen druk beantwoordt geenszins een
eensgezind Westeuropees beleid, dat in de eerste
plaats door de overwinning op eigen interne tegen
stellingen een inspirerend voorbeeld is voor ande
ren, en dat bovendien in de grote internationale
vragen van deze tijd van een duidelijk, vredelievend
en constructief roepingsbesef getuigt. Onder de
Westeuropese verworvenheden van de laatste tien
jaar knaagt thans in menig afzonderlijk land d/
innerlijke verdeeldheid, niet meer aan de West
europese gedachte zelf, maar men zie de bewa
peningskwestie in West-Duitsland en het Algerije-
conflict in Frankrijk aan het te voeren interna
tionale beleid.
„Er z\jn problemen," zei Robert Schuman in Aken.
„die ieder alleen in eigen verantwoordelijkheid kan
oplossen". Hij doelde daarbij op de grote moeilijk
heden, welke Frankrijk thans doormaakt. Maar te
recht voegde hij daaraan toe, dat men aan de West
europese gemeenschap verplicht is tot die eigen
oplossingen te komen.
Het bestaan van „eigen problemen" èn van de plicht
om stabiel en harmonieus tot de uitbouw van de
Westeuropese gemeenschap bij te dragen, accen
tueert zowel de moeilijkheid als de noodzaak van
de ontwikkeling van een werkelijk gemeenschap
pelijk internationaal beleid der Westeuropese part
ners. Die noodzaak is door onze landgenoot prof.
Brugmans bij dezelfde Akense plechtigheid terecht
onderstreept. Ook dit zal tijd. enthousiasme en wijs
heid vergen, maar helaas, de ontwikkeling in de
wereld gaat snel en wacht niet op ons. „Wij allen",
zei Robert Schuman, sprekend over de Karls-
Preisdragers, „zijn werktuigen der Voorzienigheid.
Maar, alweer helaas!, onze eigen wijsheid weet die
werktuigen lang niet altijd te benutten".
Brandgevaar
Zouden de waarschuwingen die Peking en Moskou
jegens Washington hebben geuit inzake inmenging
in de binnenlandse crisis in Indonesië er op duiden,
dat de communisten in Indonesië het een beetje be
nauwd beginen te krijgen, nu de opstandelingen
vanuit Noord-Celebes zeer vastberaden hun strijd
tegen het door de communisten gesteunde regime
van Soekarno voortzetten? Het is in ieder geval een
feit, dat Djakarta er tot nu toe niet in geslaagd is de
toestand onder controle te krijgen. In tegendeel,
door de activiteiten van de opstandelingen van de
laatste tijd, waarbij zij met gebruikmaking van
vliegtuigen aanvallen hebben ondernomen op ha
vens en schepen in de archipel, is het verkeer tus
sen de Indonesische eilanden meer dan ooit ont
wricht. Schepelingen in Singapore weigeren de
Indonesische archipel binnen te varen, nu bij enkele
bombardementen een aantal zeelieden het slacht
offer zjjn geworden. De communisten zijn gebaat
bij een bewind onder Soekarno, want dat stelt hen
in staat om geleidelijk aan Indonesië om te bouwen
tot een Sovjet-satelliet. De toenemende kracht van
de opstandelingen brengt het plan van communis
tenleider Aidit in gevaar. Willen de communisten
het nu over een andere boeg gooien en het Indone
sisch conflict gaan internationaliseren? De V.S.
hebben zich tot nu toe angstvallig afzijdig gehou
den. Evenwel valt niet te ontkennen, dat de opstan
delingen steun krijgen van oncontroleerbare bron
nen uit de Philippijnen en Formosa, die buiten de
invloedssfeer van de regeringen van deze landen
vallen. Maar ook Amerika heeft hierover niets te
zeggen. Desondanks wordt Amerika van inmenging
in de binnenlandse aangelegenheden van Indonesië
beschuldigd.
Enerzijds zou het een hoopvol teken zijn als de
communisten in Indonesië zich ongerust beginnen
te maken over de ontwikkeling in dat land, maar
anderzijds is daarmee het gevaar voor een grote
uitslaande brand in de Indonesische archipel zeker
toegenomen.
De Indonesische archipel, die de vrijheid ten volle
geniet, waarop de Soekarno-politiek al gericht was
voor Nederland zich genoodzaakt zag tot een twee
tal politiële acties, blijkt onder dezelfde vrijheid
gebukt te gaan als onder een ramp. Geleidelijk aan
is de al te kunstmatig opgezette eenheidsstaat aan
het verbrokkelen tot alle eenheid lijkt te verdrin
ken in een veelheid, die al te lang is miskend. De
Nederlandse politiek heeft met dit probleem histo
risch gezien verschillende raakpunten. Juist is
het Nederlands beleid zoals nu overduidelijk
blijkt het destijds bij de soevereiniteits-over-
dracht bedongen systeem der deelstaten, waarin de
verscheidenheid naast de eenheid van het Indone
sische volk tot zijn recht kan komen. Onjuist was
het bijna argeloze vertrouwen, dat de akkoorden,
die aan de soevereiniteitsoverdracht waren gekop
peld, door de nieuwe machthebbers in de gordel van
smaragd ook bij ontstentenis van een redelijke
dwang zou worden nagekomen. Maar innerlijk ver
deeld en zonder dat eventuele morele steun uit het
buitenland een duidelijk aanknopingspunt in het
politieke denken van de meerderheid onzer land
genoten kon vinden, liet Nederland het over zjjn
kant gaan, dat zonder deugdelijke garanties voor
de toekomst Indonesië een ongelimiteerde vrijheid
verkreeg en daarvan gebruik maakte om alle ge
sloten akkoorden tot een vodje papier te verklaren.
We zouden ons aan dit nakaarten niet overgeven,
wanneer bepaalde socialistische volksvertegenwoor
digers niet eveneens aan dit spelletje na dato wa
ren begonnen. Het rouwmoedig op eigen borst slaan
kan een deugd zijn: wanneer echter maar wordt
ingezien dat machtspolitiek, zoals in Indonesië nu
al jarenlang wordt bedreven, daarin slechts een
zwakke stee kan zien, die het imperialisme over
andere dan de Javaanse volkeren slechts tot steun
kan strekken. De schuldbekentenis van Manilla was
zeker tegenover despotische tendenzen zoals die zich
ln het Oosten telkens dreigen te ontwikkelen een
tactische fout. Dat Manilla in onze volksvertegen
woordiging door de heren De Niet en De Loor nog
eens dikjes is overgedaan blijft onvergeeflijk.
KINDEREN en PAARDEN
U. J. VAN LEEUWEN,
Instructeur van een sportief
schooltje met leerlingen.
Spiegeltje, spiegeltje aan de wandDeze jeugdige springruiter maakt er
geen gebruik vanmaar wannfeer zijn paard in stap is, kan hij steeds in
de spiegel van de manege zien, of zijn houding overeenkomstig alle regelen
van de rijkunst is.
Hier en daar wordt nu gepoogd om
dat kostenbezwaar te overbruggen,
behalve dan in die milieus, waar men
paardrijdende kinderen zo gaarne
etaleert als tekenen van materiële
welstand. Maar gelukkig beperkt zich
dit streven naar duur-doen tot een
klein groepje, dart zich wellicht door
een popularisering van de ruitersport
door de 'jeugd ernstig bedreigd voelt
in zijn gevoel van „apartheid".
Tot de pogingen om tot een z,odanige
exploitatie van stal en manege te
komen, dat het mogelijk is om vele
kinderen te bereiken, rekenen wij de
„Westkustruiters" in Wassenaar, waar
Peter van Nieuwkerk aan zo'n 200
kinderen les geeft op zijn 15 paar
den.
Daar komen ze aan, keurig in rijen van twee. Instructeur Van Leeuwen
hoefde maar een kik te geven en de ruitertjes wisten hun paarden onmid
dellijk in de goede formatie te dwingen.
In Hillegersberg staat de Hillegers-
bergse Manege, waar de heer M. J.
van Leeuwen 125 jonge leerlingen
telt, niet alleen uit Rotterdam en zijn
buitenwijken, maar ook uit omlig
gende dorpen. Heus, ze worden hier
niet per slee door pa en ma aange
voerd, maar men ziet de kinderen
op hun fietsen of met de tram naar
de manege komen om er onderricht
te krijgen.
Buiten enkele uren op andere
dagen staat de heer Van Leeuwen de
hele zaterdag. en woensdagmiddag
klaar v,oor de clubjes van zo'n tien
tal jongens en meisjes, die elkander
aflossen.
Wanneer je .ze dan op hun paarden
ziet-'zitten, lijken ze groter dan ze
zijn. want wanneer ze eenmaal zijn
afgestegen, zijn ze o zo klein naast
't grote dier. dat ze zoëven nog hele
maal in hun macht hadden.
En hier zit nog een factor, die
buiten de lichamelijke ontwik,
keling ligt Deze kleine ruiters
hebben geleerd, niet bang te zijn
voor bet paard Ze regeren zo'n
„kolos" want dat' is het paard
in bun oog! en dwingen bet
dier tot gehoorzaamheid. Is bet
volgzaam, dan krijgt hét, terug
in stap, klopjes van dankbaar
heid in de nek. Streeft het te
gen, dan krijgt het een tik met
de zweep. „Dat mag, maar je
moet goed weten, wat je doet"
waarschuwt dan de instructeur.
Zo worden durf en zelfver,
trouwen aangekweekt, eigen
schappen, die in het later leven
zo goed van pas komen.
De heer Van Leeuwen houdt
van „zijn" kinderen, die een
eigen club „Cavalcade" hebben.
„Zo tussen de tien en d'e zestien
jaar is de mooiste leeftijd, om ze
te leren paardrijden. Ik verdeel
ze dan in groepen van 10 tot 13
en van 13 tot 17 jaar. En als ze
het dan eenmaal kunnen, heb je
er verder weinig last mee. Als
ze ouder worden, is 't moeilijker
ze een goede „zit" bij te b'ren.
gen en ze hun krampachtigheid
en stijfheid te doen verliezen'
zegt hij.
In afwijking van de normale ma
nege, waar de ruiter zijn paard, ge
zadeld en wel krijgt of na de rit af
levert, staat de heer Van Leeuwen
erop, dat de kinderen de paarden
zelf goed verzorgen. Ze moeten het
leren zadelen en afzadelen, ze moe
ten weten hoe het gevoederd moet
worden. „Ja, we gaan zelfs tot en
met het hoefbeslag toe, want als ze
met hun zestiende jaar hun diploma
halen, moeten ze in staat kunnen
zijn, alleen met hun paard op trek
tocht te kunnen. We hebben wel
eens een ontmoeting BelgiëNeder
land, waaraan ze deelnemen en nu
zijn juist twee van onze leerlingen
getest voor het concours hippique."
De eigenaar van de manege, de
heer H. de Bruin, heeft eveneens veel
plezier in de jeugdclub. Zijn dochter,
die nu al meermalen als amazone ge
lauwerd is en hem in het manege-
bedrijf terzijde staat, is zelf als jong
meisje vertrouwd geraakt met het
paard. De' jeugdgroepjes vindt ze de
leukste van het hele manegebedrijf.
ren waarvan een .klas
voor polio-patientjes is be .e res'*
kinderen krijgen met de rÜ'esSar
taten zowel zwem- a' ifl'
(weer die ideale combina Pe"
ook in Finland, Noorwege d?
marken wijdt men aandac ju
merkwaardige Polio-theraP po
Engelse Tyneside steld
Fellowship" vijftien P0»0'^, en
in staat, ponyrijden te 1® cCn IJL
kon, omdat een eigenaar v j gra
school zijn dieren voor rCnde e
ter beschikking stelde ëea
kele uren per week. ee"
lO'
En tenslotte moeten we weer even
terugkomen op ons uitgangspunt, de
harmonische en alzijdige lichaams
ontwikkeling. Men heeft ontdekt, dat
het spiergebruik bij poliopatiëntjes
wordt hersteld door paardrijden.
In Engeland deed zich het onge
looflijke feit voor dat een kind ge
heel verlamde toen het een baby was.
De artsen hadden aan de ouders ge
zegd. dat het wel nooit meer zou
kunnen lopen. En nu? Het galoppeert
heel genoeglijk op een pony rond. In
Malakka is een rijschool voor kinde-
Als deze
lichaamsoefening®^
zo gunstige remedie bet .„g,
lijdertjes aan kinderverlarn j^el
zeer zullen ze dan de
van de gezonde kinderen ;s
Wij weten het, 't pa nrdeïi' A
zeldzame verschijning Se eelijKh
is te hopen, dat er een m^el C
wordt geschapen, opdat .men m
gelijk kinderen in staat _ep. J
de paardesport te beo je
agrarische kringen verkee
in een bevoorrechte P0^1 vaD ai
betreft, dank zij de opb jjn
landelijke rijvereniginge
stedelijke jeugd nog!
L:,./
De handen
men met de
mogen
polsen. xnaarj-d
gang van onderam naar
een vloeiende lijn zijn. DU
boven alstublieft-
Als je opstygt, doe je dat met je
linkerbeen in de stygbeugel, aan de
linkerzijde van het paard en met je
rug naar het paardehoofd.
Dc houding van het bc po»?iet
studie apart en de rede „n: h<f J
voet zijn in het alge>ne ^ui'
naar beneden en tenen na
JQOOOOOOOOOOOOOOOOOO©0GOOOOOOOOOOO©S>OQOOOOOOOOGOOOOOOOO<IrF>0OOOOOO©00
Vier heertjes en twee dametjes heel genoeglijk aan de klets in een hoekje van de „Horse Shoe Ruiter-Socië-
teit". Ze wachten rustig af tot het groepje, dat nu nog in de manege ronddraaftt aan het eind is van de les en i
en dan is het him beurt. q
(Van onze automobielredacteur)
Dezer dagen is bij de uitgeverij Kluwer te Deven
ter het nieuwe autotypenboek verschenen, een even
als het vorig jaar keurig verzorgde uitgave, waarin
Piet Olyslager, de samensteller, alle in Nederland en
België geïmporteerde automobielen op alfabet heeft
bijeengebracht. Het aantal automobielen in Neder
land neemt nog steeds toe en daarmee ook 't aantal
mannen, dat het op prijs stelt, over auto's mee te
kunnen praten. Welnu, in dit nieuwe verzamelwerk
vinden zij alle bekende typen (bijna 300) bijeen,
voorzien van de meest belangrijke technische details
en andere gegevens, zoals benzineverbruik, max
snelheid en prijs. Aard en indeling van het boek zijn
in vergelijking met de uitgave van het vorig jaar
iets gewijzigd, hetgeen de overzichtelijkheid heeft
verhoogd en de uitgever in staat stelde, de prijs te
verlagen. Een keurig en bovendien handig boek voor
allen, die interesse hebben'voor automobielen.
Het heeft ons plezier gedaan dat minister Algera
tenslotte ook tot de conclusie is gekomen, dat de
bebouwde kommen, waarin slechts met een snelheid
van vijftig km per uur mag worden gereden, be
hoorlijk dienen te worden aangegeven. Weliswaar
heeft men deze mening al eerder (zelfs voor de in
voering van de snelheidsbepaling) kunnen horen
verkondigen en kan men zich afvragen waarom wij
eerst zes maanden in een chaos hebben moeten
rijden, alvorens men van hogerhand de noodzaak
van een behoorlijke bebakening ontdekte; toch blijft
het een verheugend feit, dat de noodkreten van
autorijdend Nederland tenslotte toch tot de minister
zijn doorgedrongen en daar gehoor hebben gevon
den.
Aan de ingang van elke gemeente een duidelijk
Spoorwegverkeer in het Jeugdverkeerspark.
de
bord met daarop de toegestane snelheid, j<
gang het internationaal aanvaarde WA ^eP
zwarte streep, ten teken dat de snelheids 33®
opgeheven. Elke automobilist zal u er
zijn, wanneer de snelheid, waarmee dit b®-
plan dient te worden uitgevoerd, niet lan°
zal worden, Excellentie.
V
I-
Het jeugdverkeerspark „De Gouvene j
Assen, een unieke inrichting, waar te
spelenderwijs de verkeersregels tracht ,eel
gen, is dezer dagen heropend.
In dit park heeft men in het klein ®e^
wegennet aangelegd met voorrangsweg® rP>
gen, stop- en parkeerverboden, enz. In. nhet
van een rotonde staat een politiepost, di® geJ
park kan overzien en door middel van e„'dige
installatie aanwijzingen geeft aan de je^etpef
gebruikertjes, die aan het verkeer dee toI-tjeS
trapautootjes, fietsen en met benzinernd .y
geruste autootjes en scooters. r üyein P
Vorig jaar, het eerste seizoen van de 'tfxK
tuin, gaf men instructie aan 65.000 r} êefe s'e
hoofdzaak waren dit zesde klassen van ei
len uit geheel Drenthe, maar ook kwam „nt
scholen uit overige delen van het land.
Voor dit tweede seizoen is de rijdend® ee<> efi
uitgebreid met een miniatuur spoorbJ ppOhje
schenk van de Nederlandse Heide Ma.® 'AfiS1' ff''
met een hierbij behorende knipperl'®11 d®
Ook werd het „wegennet" vergroot, eve"
schaatsbaan. „»th® hie<
„icoacu van null 1 OS—
praktisch verkeersonderwijs willen i*ten *>5$
enige lagere scholen uit het westen, zic
scholen in Rotterdam en Schiedam, meld
aan.
Reeds nu heeft men aanvragen van 22 C0ieh qo*
aie de hoogste klassen van hun lagere\_s „eV®n'nd'e,
