Drieëntachtig en aan het stuur van helikopter
Deze KRISWELL PIJP
Geverfde mannen met een prachtige
staat van dienst
Generaal Massu kent zijn
mannetjes
Ook regering Faroer-
eilanden wil de
twaalfmijls-zone
Liefde met daad en in waarKeid
Jel;
e Nederlands-Duitse
onderhandelingen
Herhaalt de
geschiedenis zich?
„Hommes peints"
Een soort 5 de lcolonne
Jacques Massu
Hij reorganiseerde de
para s
En geen man, maar een vrouw en ze heet Marie
S&Ul
Nsta,SC'he
mos*
Giro 207253
ZATERDAG 7 JUNI 1958
PAGINA 3
LCl\zal zich in de afgelopen week onwille-
rig hebben afgevraagd, wat die bedrei-
ei„8V.,le
para's zullen naar Parijs komen,
^l^iijk wel inhield. Moest Parijs en in het
0 gilleen heel Frankrijk bang zijn voor een
l van het Franse leger? Natuurlijk,
da ',illachntisten vormen een keurkorps,
'°ver bestaat bij niemand enige twijfel.
aar - tenslotte zijn de para's toch niet
hele le ger van de Vierde Republiek?
e Ja en neen. Dat er sprake kon zijn van
dp1 bedreiging van het centrale gezag door
Para's van generaal Massu, vloeit inmid-
s Voort uit een heel nuchter feit. Het
^ar*se staande leger is n.l. grotendeels in
bCrië geconcentreerd, terwijl de troepen in
llesië en Marokko, gezien de gezindheid
der hogere Franse officieren, gerust tot de
mannen van generaal Salan, Algeriës hui
dige machthebber gerekend kunnen wor
den. Welnu, in Frankrijk zelf beschikte de
regering over 250.000 man, grotendeels aan
gevoerd door officieren, die met generaal
De Gaulle sympathiseren. In Algerië be
vinden zich 400.000 man, in Tunesië
15.000, in Marokko 35.000 man. Dat be
tekent dus een half miljoen man, plus een
groot deel van de vloot, waarvan men in
Parijs moest aannemen, dat men er niet
onvoorwaardelijk op rekenen kon. De
60.000 in West-Duitsland gelegerde bezet
tingstroepen vormen een groot vraagteken
en konden moeilijk naar Frankrijk ge
dirigeerd worden, al blijft het de vraag, of
men hiertoe ooit zou zijn overgegaan
^°'gende week Von Brentano
naar Den Haag?
liNr
(Advertentie)
Zonder slag of sloot heeft de Vierde Republiek zich aan generaal
De Gaulle overgeleverdDit is althans de opinie van velen. En
dit vanwege de para'sWat zijn dan eigenlijk die para's en
waarom kon hun generaal de vechtjas Massu, zulk een belangrijke
en zelfs in menig opzicht beslissende rol in de recente gebeurte.
nissen spelen.'' Is het dan zó, dat ook in een democratie als
Frankrijk hel leger naar de macht kan grijpen of minstens beslissen
wie aan het hoofd van de slaat zal komen te staan? Het heeft er
inderdaad enigszins de schijn van gehad. Wellicht inspireerde deze
omstandigheid de journaliste, die op de dagelijkse persconferentie
van president Eisenhower dagelijks wanneer de president in het
Witte Huis vertoeft hem de vraag stelde of er, gezien de concen
tratie van bevoegdheden in het Amerikaanse ministerie er geen
gevaar zou kunnen ontstaan, dat alle macht te veel in één hand zou
kunnen worden „georganiseerd" en dan één man op een kritiek
moment de beslissing in handen zou hebben.
Para's op wacht op het dak van een
gebouw in Corsica.
Observator
Prijs f 19.75
KRISWELL 100% rookgenot
KRISWELL 12 excl. modellen
Indien niet verkrijgbaar bij uw
winkelier.
Frankrijk protesteert
De stad Nancy is trots op
la vieille demoiselle"
Als jager te voet.
Ze spreekt vloeiend
vijf talen
IN
WASSENAAR
DER FRANSE PARA'S
in de dagen van de omwenteling
u
t "Uraal, die liever naar Massa's
y^utisten stevende dan naar
°"lon, admiraal Auboyneau.
stri, Bonn wordt vernomen, zal de
"se Minister van Buitenlandse
W ^on Brentano, waarschijnlijk in
t> u Van de volgende week naar Den
V°»en om de Nederlands-Duitse
indelingen voort te zetten.
lr'A' Gmo 207253 bieden U een kans op
5i3. ïrS NAAR AFRIKA. Koopt KAROSI-
Vr ,.Iekking uiterlijk 31 juli 1958. Kar-
'Oitsr^n Rossum Instituut, Groot Haese-
"evveg 12, Wassenaar.
We zullen ons hier niet verdiepen in de
rol, welke verschillende persoonlijkhe
den hebben gespeeld gedurende de jong
ste ontwikkelingen in Frankrijk, die on
willekeurig doen terugdenken aan de pe
riode, waarin indertijd Von Hindenburg,
president van de republiek van Weimar,
Hitler tot minister-president benoemde.
We waren immers van plan, het een en
ander te vertellen over de nu befaamde
para's. Deze para's zijn overigens al sinds
jaren min of meer befaamd. Ze vestigden
de aandacht op zich in Indo-China en voor
al door Dien Bien Phoe. Daarna hadden
ze een belangrijk aandeel in de strijd om
het Suez-kanaal, welke door het diploma
tieke ingrijpen van Washington en Mos
kou door Frankrijk als een verloren oor
log kon worden beschouwd.
Het is op deze episode, waarop gene
raal Massu telkens zinspeelde, gedurende
de recente gebeurtenissen in Algerië. Hij
verklaarde toen zelfs, dat indien hij gewe
ten had, dat Parijs op het laatste ogenblik
zofl aarzelen en de actie aflasten, hij op
eigen houtje Egypte zou hebben veroverd
Zijn parachutisten hebben hem toen uit
bundig toegejuicht.. Deze verklaring be
wijst inmiddels wel, in welk een sterke
mate de hogere leiding van het Franse le
ger zich tegenover de regering in Parijs
heeft gesteld. En dat allemaal met de pa
ra's als ruggesteun....
Vermoedelijk inspireerde generaal Mas
su zich op woorden, uitgesproken door ge
neraal De Gaulle, die op zijn beurt te vo-
ren gezegd had: naar het schijnt, vreest
men, dat ik een staatsgreep voorbereid
Maar zelfs indien ik dit wilde, zou ik het
niet kunnen. Er is immers geen staat
meer, die ik ten val kan brengen.Nu, ge
zien deze opvatting zou het voor de para's
een klein kunstje zijn geweest, het Fran
se parlement en bloc gevangen te ne
men.
De „hommes peints" de geverfde man
nen, zo genoemd vanwege hun oliegroen
en aardebruin gevlekte parachutistenkle-
dmg, zijn hiertoe niet overgegaan, toen
ze in juli van het vorig jaar de stoottroe
pen vormden van de grote parade op de
Champs Elysées. Menigeen heeft daar
na het hoofd geschud over deze soldaten
die bijna niets Frans' meer hadden, na
een jarenlang verblijf in het Verre Oosten
en Afrika, van Algerië tot Madagaskar
Het is geen wonder, dat men onwillekeu
rig een vergelijking ging maken met Hit-
Iers parachutistentroepen, die op hun
beurt een élitekorps vormden, dat overal
het spits moest afbijten en zich eveneens
een gemeenschap buiten en zelfs boven
het gewone leger voelde.
Nu is nog het merkwaardige, dat dui
zenden voormalige para's, weer in de bur
germaatschappij teruggekeerd, zich met
hun élitekorps één bleven voelen en ijve
rig deelnamen aan het creëren van een
soort mythe omtrent uitzonderlijke en bo
ven de gemiddelde mensen staande indi
viduen. Ze vormen eigen clubs. Hun aan
tal wordt op 75.000 geschat. We zullen hier
voor de Franse para's het woord „Ue-
bermenschen" niet gebruiken, maar er
waren in Frankrijk mensen, die het erg
ste vreesden. En er zijn er nog. De Gaul
le heeft verklaard, dat hij de mannen
in Algerië zou laten weten, wat gehoorza
men is, eenvoudig, door te regeren.
Met dat al zal h ij moeten bewijzen,
zelfs de para's de baas te kunnen. Volgens
de „Paris-Presse", welk blad geruime
tijd geleden een reportage over de para's
gaf, behoeft Frankrijk zich om dit „vrij
korps" niet ongerust te maken. Ondanks
zijn merkwaardige mentaliteit zou het
simpelweg niet naar de macht grijpen,
omdat het niet zou weten, wat er mee aan
te vangen
De para-troepen bestaan, afgezien van
hun officieren, hoofdzakelijk uit vrijwilli
gers. Ze krijgen een bijzonder strenge op
leiding, moeten een harde leerschool door
maken en de voornaamste eis, welke hun
gesteld wordt is onvoorwaardelijke ge
hoorzaamheid aan hun meerderen, een
gehoorzaamheid, die veel weg heeft van
de beruchte „Kadaverdisciplin", waardoor
de S. S. zich zulk een treurige vermaard
heid heeft verworven. Te dien aanzien
zijn ze momenteel intussen niet de eni
gen. Ook de „Marines", de Amerikaan
se mariniers, krijgen een soortgelijke op
leiding en evenals de para's wordt hun
systematisch een soort meerderwaardig
heidsgevoel tegenover de soldaten van
de andere wapens bijgebracht. Het lijkt
wel, of in elke oorlog dergelijke troepen
automatisch ontstaan. Vermoedelijk zul
len de omstandigheden hiertoe wel aanlei
ding geven.
De para's, aldus schreef onlangs een
Frans journalist, zijn tegelijktijd de élite
en de zondebok van het Franse leger. Ze
worden door de andere soldaten benijd
en tevens verfoeid, omdat men hun bru
tale methoden toeschrijft, ze knappen kar
weitjes op, waarvan de anderen niets
moeten hebben, zoals politiedienst in Al
gerië. Feitelijk zijn ze er trots op, dat
men hen voor een soort beesten uitmaakt
zulks omdat dit gebeurt door lieden, die
veilig thuis zitten en van daaruit de mee
dogenloze strijd in Algerië beoordelen en
vroeger op dezelfde wijze spraken over
Indo-China.
Niet alleen Franse journalisten wezen
reeds eerder op de bijzondere positie, wel
ke de para's in het Franse leger innemen
dat momenteel het enige is, hetwelk op
grote schaal oorlog voert. De Zwitserse
journalist Francois Bondy vestigde er na
een reportage in Algerië en Frankrijk de
aandacht op, dat de para's in Algerië een
bijzonder hoog prestige genieten en in
Frankrijk een kolonel van de para's eer
der toegang heeft, zelfs tot de minister,
dan een generaal van de andere wapens.
Toen Massu tot generaal bevorderd werd,
is hij niet, zoals zulks met bevorderingen
bij andere legeronderdelen het geval is,
naar de infanterie of de artillerie overge
plaatst. Hij mocht bij zijn para's blijven.
De Franse militaire specialist Jean
Planchais, zo lazen we in een Duits week
blad, hetwelk naar voor de hand ligt,
met bijzondere belangstelling het vraag
stuk der para's liet bestuderen en de re
sultaten daarvan aan zijn lezers voorzet
te, voegde er nog aan toe, dat het steeds
grotere aantal ex-para's in de burger
maatschappij een apart probleem gaat
vormen.
Hoe bijzonder hun positie in de maat
schappij wel is, wordt het treffendst ge
karakteriseerd door het feit, dat wanneer
een ex-para het een of ander vergrijp
begaat, hij in de krantenberichten zijn
militaire herkomst ziet aangegeven. Bij
elke andere ex-soldaat gebeurt dit niet.,
ex-para deed dit of dat.
Dat de para's een man als Jacques Mas
su tot generaal hebben, is misschien géén
toeval. Hij lijkt de aangewezen persoon,
om er bij terecht te komen. Immers, de
thans 50-jarige, die als 47-jarige tot gene
raal werd benoemd maakte naam in
Noord-Afrika, waar hij bij de koloniale
infanterie diende. In 1941 behoorde hij tot
de vermaarde woestijnkolonne van gene
raal Leclerc, die van het Tschadmeer
dwars door de woestijn naar Lybië trok.
Vandaar kwam Massu bij de grens van
Egypte, onder generaal Koenig, de latere
bevrijder van Parijs en voormalige kapi
tein in het Vreemdelingenlegioen. Deze
had opdracht gekregen, de stelling van
Bir Acheim tot het uiterste te ver
dedigen. In juni 1942 braken Rommels
pansertroepen door de Britse stellingen
bij Got el Skara ben Koenigs 5.000 man
sterke „legermacht" vormde toen de
enige hindernis voor Rommel, om
Egypte binnen te vallen. Hij moeJt
zestien vierkante kilometer verdedi
gen en kreeg bevel, minstens zes dagen
stand te houden tegen de reeds de over
winning ruikende pantsertroepen van Hit-
lerswoestijngeneraal. Generaal Auchinleck
had de Fransen deze sleutelpositie toege
wezen. Ze hielden het elf dagen uit, tot
de Britse generaal zijn troepen opnieuw
gegroepeerd had en Rommels grote aan
val kon weerstaan.
Later hebben de Engelsen de verdien
sten erkend, ook door Massu verworven,
door hem de D. S. O. (Distinguished Ser
vice Order) de orde voor bijzondere ver
diensten te verlenen. Hierna maakte Mas
su de veldtochten van Tunesië, Sicilië en
Italië mede, vervolgens de invasie in Nor-
mandië en tevens de veldtocht door Duits
land.
Inmiddels was het wapen der val
schermjagers ofwel parachutisten opge
richt en Massu nam daar dienst bij, met
het gevolg, dat hij reeds in 1945 naar In
do-China werd gestuurd. Hij was toen eer
ste luitenant en diende weder onder ge
neraal Leclerc, wiens taak het was de
kolonie Tongking te heroveren. Hij
maakte de hele oorlog in Indo-China
mee, nam deel aan het dempen van een
grote opstand op Madagaskar, ging met
de Franse troepen naar Korea en kwam
tenslotte weer in Indo-China terecht, om
daar de grote nederlaag van Dien Bien
Phoe mee te maken.
In Indo-China hadden de para's grote
verliezen geleden. Generaal Massu kreeg
na zijn benoeming als zodanig de opdracht,
hun gedecimeerde gelederen te reorgani
seren, samen met zijn dienstkameraad,
generaal Gilles. Tunesië en Marokko
vormden het terrein, waar Massu een
nieuwe para-divisie formeerde. Na enkele
jaren kon hij op een elitekorps bogen
waarin talrijke veteranen hun herinnerin
gen tot ver vóór El Alemein konden te
rugvoeren.
Thans is zijn tiende divisie de enige, vol
tallige divisie parachutisten van Frank
rijk, volledig uitgerust en met een keur
korps van jonge officieren, voor wie na
de hel van Dien Bien Phoe niets ergers
meer bestaan kan. Ze overleefden gevan
genkampen van de communisten, waar
in hun kameraden als ratten stierven. Be
halve over deze tiende divisie voert Mas
su ook het bevel over een aantal briga
des en bataljons van parachutisten, die bij
elkaar volgens deskundigen weer een be
hoorlijke divisie vormen. De regering in
Parijs kon daar slechts weinig tegenover
stellen.
Zoals gezegd, namen de parachutisten
van generaal Massu aan de Suez-expe-
ditie deel, die voor Frankrijk een tame
lijk jammerlijk verloop had, hetgeen in de
gelederen der para's veel kwaad bloed
heeft gezet. Trouwens ze menen nog een
appeltje met Parijs te schillen te hebben,
omdat de enige beloning na de veldtocht
in Indo-China en de geleden ontberingen
drie maanden betaald verlof was. Toen
werd het Tunesië en Marokko, waar sa
men met het Vreemdelingenlegioen en
de koloniale infanterie, de oude strijd
makkers der para's, een keiharde gueril
la moest worden gevoerd.
Men noemt de para's in Frankrijk ook
wel Pretorianen. Degenen dié menen, dat
ze feitelijk een staat in de staat vormen,
hebben al meermalen de vrees uitgespro
ken, dat ze evenals de Romeinse Pretori
anen hun aanvoerders eens op het schild
zullen verheffen en tot staatshoofd uitroe
pen
Generaal Jacques Massu, hartelijk
lachend om een artikel in een blad,
waarin van hem gezegd werddat
hij dictator van Algerië wilde
worden
(Advertentie)
weegt slechts 22 GRAM!
Inl. Imp. BIMALT DEN HAAG
Tel. 01700—859215
De regering van de Faroër-eilandcn
heeft bij het parlement een motie inge
diend, waarin zij zich uitspreekt voor uit
breiding van de territoriale (vis)wate-
ren van drie tot twaalf mijl, met ingang
van 1 september. Deze motie kwam na
de uitbreiding der territoriale wateren tot
twaalf mijl door IJsland.
Nadat er is gestemd, zal de motie aan
de Deense minister van buitenlandse za
ken worden toegezonden.
In een begeleidend schrijven werd ge
zegd, dat het besluit nodig is geworden
door de maatregel van IJsland, daar
een groot deel der vissers rondom IJs
land waarschijnlijk van 1 september af
naar de visgronden rondom de Faroër-
eilanden zal varen, om daar te vissen.
Een woordvoerder van het Franse
ministerie van buitenlandse zaken heeft
gisteren op een perconferentie verklaard,
dat Frankrijk hoopt op onderhandelingen
via de permanente N.A.T.O.-raad, om tot
een vriendschappelijke regeling te komen
van het geschil over het besluit van IJs
land.
Hij voegde hieraan toe, dat Frankrijk 't
in strijd met het internationale recht acht,
dat een land zich eenzijdig bepaalde voor
rechten aanmeet, onverschillig of dit be
trekking heeft op visserijzaken of op an
dere aangelegenheden.
De Sovjet-russische ambassadeur in de
IJslandse hoofdstad heeft als zijn me
ning te kennen gegeven, dat elk land het
recht heeft zijn visftebied tot 12 mijl te
verbreden. Dit is in overeenstemming
met het standpunt, dat de Sovjet-Unie on
langs op de zeerechtconferentie in Ge-
nève heeft ingenomen.
H
Het gezegde, „het leven begint bij veer
tig", inderijjd door de Californiër Pitkin
in de wereld gebracht, is reeds lang ver
ouderd. De mensen worden steeds ouder
en blijven steeds meer vief. En de ou-
wetjes laten zich niet gauw in een hoek
drukken. De tijd van Koos Speenhoffs
opoe, die tenslotte naar het zolderka
mertje verhuisde, is lang voorbij, al was 't
maar alleen door de A.O.W. Mademoiselle
Marie Marvingt, burgeres van Nancy,
heeft er zich nooit druk om gemaakt, hoe
oud ze was en nimmer haar leeftijd onder
stoelen of banken gestoken. Momenteel
nu ze drie en tachtig is, zegt ze dit ronduit,
gezeten tn een helikopter. Ze wil het bre
vet van pilote van een dergelijk vlieg
tuig behalen, maar is voor het eerst van
haar leven niet optimistisch. Het is nogal
moeilijk, vindt ze
Vroeger liep ze als een hinde, sprong
ze als een antilope, tenniste ze als de bes
te en deed ze verder aan allerlei sporten.
Haar oude heel erg ouderwets ingerich
te huis in Nancy hangt vol diploma's, me
dailles en brevetten. Zestig jaren lang
kwam haar naam telkens weer op de
sportpagina's voor. Sinds enige tijd was
ze zo'n beetje vergeten en dat zinde haar
blijkbaar niet. Want ze schreef zich in, om
een hélikopter te leren besturen. Ter ge
legenheid hiervan riep ze de sportjourna
listen van Nancy bijeen, teneinde oude
herinneringen op te halen.
Ze liet hen dikke albums met foto's
doorbladeren en, iet of wat vertrampo-
neerde bekers bekijken. Stapeltjes me
dailles met linten en strikjes kwamen uit
stoffige hoeken te voorschijn. Heel wat fo
to's van beroemdheden uit de sportwereld,
van hun handtekening voorzien, bleken de
ware verrassing voor de sportjournalisten
van wie het merendeel jongelui waren, die
nooit gehoord hadden van de cracks en
kampioenen van dertig tot vijftig jaar te
rug.
Intussen, de drieentachtig-jarige Ma
rie Marvingt gaat toch het meest groot op
snel hulp te kunnen verlenen of hen vlug
naar een veldhospitaal te kunnen vervoe
ren. Het gebeurde en ze was een der eer
sten, die een dergelijk vliegtuig bestuurde.
Op haar brevet van vliegenierster is ze
overigens minde» trots dan op dat van bal
lonvaarster, terwijl ze ook haar rijbe
wijs met grote voldaanheid toont. Ze was
een der eerste vrouwen, die een auto be
stuurde en leerde het autorijden tot in de
finesses, tevens, hoe men de meest
voorkomende mankementen repareert,
hetgeen in de prille dagen van het automo
bilisme een niet geringe prestatie was.
Nog enkele jaren geleden legde ze ach
ter het stuur afstanden van meer dan zes
honderd kilometer per dag af
Deze hoogst merkwaardige vrouw heeft
zich inmiddels niet alleen op het gebied
van de sport onderscheiden. Ze was een
goed actrice en een niet kwade zangeres,
koesterde belangstelling voor allerlei on
derwerpen en heeft duizenden lezingen ge
houden, zich daarbij specialiserende in
handschriftkunde. Ze spreekt vloeiend vijf
talen, studeerde rechten en sterrekunde.
Het is bij de „vieille demoiselle" dus niet
zó geweest, dat haar belangstelling alleen
naar sport uitging. Maar in de sport won
ze toch haar grootste bekendheid.
Ze was de dochter van een postambte
naar, die in haar jeugd van het platte
land naar Nancy verhuisde. Twee broer
tjes van haar stierven reeds heel vroeg.
Een andere broer werd negentien jaar.
Haar ouders Verloor ze toen ze veertien
was. Nadien moest ze zich alleen door het
leven slaan, want de enig overgebleven
broer had een zwakke gezondheid. „Ik
heb alle gezondheid van de hele familie
geërfd", pleegt Marie Marvingt te zeg
gen.
Toen ze zich in de sport begon te on
derscheiden, was deze nog vrijwel taboe
voor de vrouwen. Het paste een dame niet,
zich op een sportveld te vertonen of man-
nen naar de kroon te steken. Maar al in
haar Legioen °van Eer en op het oorïögs- 1900 ging ze met een luchtballon omhoog,
kruis, dat ze in de eerste wereldoorlogIn totaal heeft ze, met ballons en vliegtui-
verwierf. Toen diende ze aanvankelijk biiig?n' zweefvliegtuigen inbegrepen, 900 lan.
- /I 1 ff rt ri r, 1-4. I I f—I
vroeg haar, of ze alles in haar leven ge
kregen had, wat ze begeerde. Een weinig
delicate vraag. La vieille demoiselle aar
zelde even, vervolgens erkende ze vol
mondig: ik ben nooit getrouwd geweest.
Dat vond ze een groot gemis.
De drieentachtig-jarige Maria Mar
vingt rijdt nog iedere dag op de fiets en
houdt nog lezingen. Menigmaal assisteert
ze als bekwaam verpleegster in het zieken
huis nog bij moeilijke operaties.
K. H.
Wanneer in een officie St.-Joannes
aan het woord wordt gelaten, frappeert
telkens opnieuw het liefde-thema. De
apostel kan er in zijn geschriften niet
genoeg van krijgen, om op de belang
rijkheid van die liefde te wijzen als de
hoofdfactor voor en de sleutel tot het
echte geluk, hier beneden en hier bo
ven.
Vreemd is het eigenlijk, dat elke
mens liefde kan waarderen en dat er
naar verhouding zo weinigen zijn, die
hun medemens met daden van liefde,
genegenheid, hartelijkheid en vriend
schap tegemoet komen. Onze wereld is
zakelijk, hard en nuchter ingesteld. Men
is op elkaar jaloers om veel materie en
geluk in zaken, maar een voorbeeld ne
men aan een persoonlijkheid met lief
de, neen.
Men kan een Franciscus, een Lom-
bardi en anderen wel wat hoogachten,
doch om zelf een vlam van liefde te
worden, weer neen.
En daarom is het ook op velerlei ter
rein in landen, bedrijven en gezinnen
min of meer een hel
een regiment van jagers te voet, aan het
Italiaanse front. Dat duurde echter niet
lang. Het was te gek, een vrouw als sol
daat. Ze werd naar het Rode Kruis overge
plaatst en daar onderscheidde ze zich
door haar moed. Tevens door het feit, dat
ze nieuwe dingen aandurfde. Ze drong er
op aan, Rode-KruiSvliegtuigen te gaan
gebruiken, om daarmede aan de gewonden
dingen gemaakt. Enkele er van waren
noodlandingen
In 1922, nadat ze in zekere zin een re
putatie als „supervrouw" gevestigd had,
daagde ze alle mannen en vrouwen van de
wereld uit, zich met haar in ettelijke
takken van sport te meten. Er kwam
niemand opdagenHierop is ze nog
steeds trots. Intussen, eender journalisten
De 83.jarige Marie Marvingt verwierf vele onderscheidingen, als tennis
speelster, als zwemster, als alpiniste etc
Hij, die niet liefheeft, pldus morgeit
St.-Joannes, blijft in de dood. Op het
voorbeeld van de Christus, Die zelfs
Zijn leven gaf, moeten jvij eventueel
ons leven voor onze broeders geven.-
Wie zijn broeder in een of andere nood
ziet en zijn hart voor hem sluit, hoe
kan zo iemand in de liefde «Gods blij
ven?.
Wij moeten, volgens dezelfde apostel,
dan ook niet liefhebben met woord en
tong, maar beminnen met de daad en
in waarheid. Spontaan en hartelijk hel
pen en meeleven. En...,- eerlijk, op
recht, zonder eigenbaat. Alle liefde is
nog geen ware liefde. Ware liefde wordt
gemeten naar de lengte, breedte en
diepte der offerbereidheid.
Al hebben we echter een voorbeeld
in de Christus, het is inderdaad niet al
tijd zo eenvoudig om ons tot een hoog
plan in de liefde op te werken. Als
goddelijk hulpmiddel is ons de H. Eu
charistie geschonken, welke gave of van
de week reeds is herdacht of morgen
zal bejubeld worden. Als het vet van
tarwe of honing uit een rots. Waarlijk
spijs en drank volgens Christus Zelf.
Brood, dat leeft en leven schenkt naar
St.-Thomas van Aquino.
Met als uitwerksel genaden om talrij
ker en vuriger liefdedaden te stellen.
Een voedsel, dat het geestelijk leven
versterkt evenals de lichamelijke voe
ding het lichamelijke leven voedt en
ondersteunt. De innige vereniging mei
God werkt ook een grotere vereniging
onder de gemeenschap uit. Immers, vol
gens St.-Paulus, is er slechts één brood,
zijn wij met zo velen slechts één lichaam,
allen, die deel hebben aan dit éne
brood.
Wat kon de wereld er anders uitzien,
wanneer de H. Eucharistie meer werd
gewaardeerd en deze krachtbron beter
als zodanig werd begrepen.
Maar pastoor van Ars klaagde reeds:
Hoe is het mogelijk, dat christenen zo
lang kunnen leven zonder dat voedsel
aan hun arme ziel te geven. Zij zijn als
lieden, die van dorst sterven vlak bij
een rivier. Zij blijven arm in de on
middellijke nabijheid van een schat.
We hebben het te druk met aardse
aangelegenheden. Of zoals het „Evan
gelie" van morgen dat verhaalt: we heb
ben land gekocht of een koppel ossen,
enz.
Laten we echter de verschrikkelijke
waarschuwing van Christus Zelf niet
vergeten, toen Hij verklaarde, dat wie
Hem niet ontvangt, het eeuwig leven
niet zal bezitten,
Geef daarom blijk van uw liefde en
begin met uitbundig het feest van het
H. Hart mee te vieren, de triomfdag van
onze liefde yooc Hem,
