VAN ALLES WAT
TROPISCHE VISSEN
Zingende V ogelaar
MUZIKALE VAKANTIE
41 is wat ongerief in trek
om op
gaan
Twee vriendinnen op
In Zoerselse bossen kweekt ex-loodgieter
Eenzame figuur in het vaderland
Saterdag 19 juli i9S8
Eindelijk is de zomer gekomen.
Ee Parijzenaars hebben al gro
tendeels de stad verlaten en die
er nog zijn draven de magazijnen
af om zich aan te schaffen wat
Ze nog voor een langdurige va
kantie nodig hebben. Die dingen
ztjn heel verschillend, ze alle
maal op te noemen is ondoenlijk
en ze gaan van een optrekje bui
ten via een hark naar enkele on
misbare kledingstukken en naar
een dames-scheerapparaat.
El
«I. C. van Lieshout zoon n.v.
COMPLETE WONINGINRICHTING
ZOERSEL, juli
(Van onze speciale verslaggever)
Als men zo de voorpagina's van de kranten van de laatste dagen door
leest, kan men nauwelijks geloven, dat er ergens op deze wereld nog
een plekje is, waar geen kanonnenlopen dreigend omhoog wijzen;
waar geen stank van verbrande aarde de atmosfeer bederftAlles
immers in deze dagen schijnt beheerst te worden door wapens,
landingsvaartuigen, straalbommenwerpers
En toch zijn er nog van die plekjes te vinden, ook al zou men er dan
bijna aan gaan twijfelen, of onze wereld, die het vechten nooit schijnt
af te leren, dit soort aardse paradijsjes nog wel bezit. Maar; ze zijn
er nog wel degelijk. Wie hieraan mocht twijfelen, fpoet maar eens een'
bezoek brengen aan de Zoerselse bossen, op enkele kilometers afstand
van Antwerpen. Natuurlijk: men behoeft niet uitdrukkelijk zover te
gaan; ook in het eigen land zijn er nog wel gebieden, waarin men
absoluut niet hoeft te denken aan atoombommen, Amerikaanse
mariniers en rebellen.
In het luisterrijke stukje natuur, dat wij thans echter op het oog
hebben, kan men zich niet alleen losmaken Nvan alle mogelijke be
nauwende gedachten, maar hier kan men ook kennismaken met een
Relg, die zó uit een of ander tijdschriftverhaal kan zijn weggelopen.
In aards paradijs bouwde energieke
Belg aan zijn bedrijf en zijn carrière
Keerpunt
Overall verdween
bouwde....
Hij
Geheimen
Niet voor niets
Ergens in Hilversum woont
in een groot huis, dat gebouwd
is van gele stenen, de opera-
en concertzanger Jan Michiel
Schroeder. Alle vertrekken
van zijn huis zijn met zeldzame
smaak ingericht. Er hangen
uitsluitend originele schilde
rijen, zelfs enkele museum
stukken.
IN MARKER-
KOSTUUM
NAAR ITALIë
Speurtocht naar een buikorgeltje
Mieke Been en Ria van der
Vuurs de Vries gaan in Italië
opzien baren. Zij hebben er
zich een Marker kostuum voor
aangeschaft en ze hopen nog
ergens een buikorgeltje van
daan te halen. Want zingend
en spelend en dansend op witte
klompen willen ze de Rivièra
di Ligore doortrekken, zijn ze
van plan het te brengen tot
Florence, Rome, zelfs Napels.
Onbepaald is alleen de duur
van de reis; die hangt af van
de hoeveelheid lires, waarin de
Italianen hun waardering zul
len uitdrukken.
KLEIWEG 112
VAKANTIE
Het belangrijkste is het optrekje.
Meestal is al lang een stuk grond ge
kocht voordat men aan het huisje
tee is en vergenoegt men zich met
een schuurtje eigenlijk bestemd voor
te tuingereedschappen maar waar
tesnoods ook een paar stoelen, ta
fel en bedden in geborgen kunnèn
^orden.
Het is ongelooflijk hoe de mensen
tee een heel gerieflijk appartement
"ebben, zich kunnen schikken in de
""gerieflijkste omgeving als die hen
"laar in de gelegenheid stelt
kun vakantie buiten door te brengen.
Nu zijn er optrekjes in de handel
tee er lang niet gek uitzien en wie
voor voelt zelf zijn huis in elkaar
te zetten kan zijn hart ophalen, want
tegenwoordig verkoopt de Printemps
Geprefabriceerde huizen die de ko
kers zelf kunnen „bouwen". Een soort
jegdoos dus in groot formaat. Op
teitenhuisjes zijn de Fransen dol,
2elf timmeren is een genot waar tot
"°g toe alleen de mannen op verzot
^aren, terwijl de vrouwen tegenwoor
dig ook graag de verfkwast han
teren; wie dus zo'n geprefabriceerd
teisje koopt kan er zeker van zijn
makkelijk de hele familie aan het
^erk te krijgen. Alleen bij het fun
dament, bestaande uit een riggel
Cement, komt een metselaar bij te
bas als de familie zelf niet erg han
dig is.
Zo maar of het niets is zet U uw
z°merverblijf in elkaar, zegt de fa
briek, die dergelijke huisjes maakt,
maar van water aan- en afvoer wordt
"iet gerept en die zullen juist wel aan
ging geven tot enige verrassingen.
et huisje dat de Printemps toont
Is alleraardigst en zeer praktisch
mgericht: een grote zit-slaapkamer,
een schattig keukentje, een badka
mer met douche en zelfs een afge
schut knutselhoekje als vader daar
tenminste na al zijn getimmer nog
moéd voor heeft, ook kan hij er zijn
gereedschap inzetten.
Ook daarin is veel nieuws; de hark
van tegenwoordig b.v. is veel prakti
scher dan die van vroeger. Daar nie
mand veel tijd heeft, moet het har
ken ook vlug gaan en de fabrikant van
deze hark heeft daar zeker aan ge
dacht, toen hij met een exemplaar
van breed formaat kwam. Daar bet
ding nogal zwaar was en lastig te han
teren, zette hij aan beide kanten een
wieltje; en sindsdien is harken een
prettig werkje geworden. In de Ba
zar de l'Hotel de Ville had het geval
als curiositeit groot succes, toen er
mee gedemonstreerd werd.
Wol wordt nooit vergeten.
Geen. vrouw of ze neemt er het no
dige van mee, om in de vakantie een
pull voor haar man te breien. Soms
is het moeilijk een model te kiezen
en zoekt ze haar inspiratie bij de ma-
chinaal gebreide pulls. Een ervan
heeft bijzonder veel succes toen de
vrouwen hier vernamen dat het mo
del een prijs in Amerika had gekre
gen.
Het schijnt een Amerikaanse ge
woonte te zijn om de beste ontwerpers
of buitengewoon goede creaties van
het een of ander, een prijs toe te ken
nen. Deze wordt uitgeschreven door
een firma die er belang bij heeft ont
werpers aan te moedigen en goede
creaties te lanceren. Zo heeft een der
oudste en bekendste zaken van heren-
sportkleren en accesoires in New-
York, Cassel Massey, enige tijd gele
den een jaarlijks internationaal con
cours uitgeschreven voor de beste cre
aties op tricotgebied.
Het Was de Franse fabriek Saint-
Joseph, die onder de eerste bekroon
de firma's behoorde en wel met een
pullover van witte getorsadeerde wol.
De mouwen van deze pull zijn ^vier
kant" ingezet en aan de halsuitsnij
ding en manchetten is een kleine ge
kleurde noot aangebracht, die wat te
kening aan het model geeft. Ook toen
de collectie in Parijs getoond werd,
trok deze torsadetricot algemeen de
aandacht.
Voor zichzelf koopt de huisvrouw
meestal enige zeer eenvoudige japon
netjes en omdat ze wel weet dat een
mooie leren ceintuur chic geeft aan de
simpelste jurk, trakteert ze zichzelf
daarop. Wie niet bang is de aandacht
op haar middel te vestigen, doet er
werkelijk goed aan er een te kopen en
dan van dof leer bijvoorbeeld, zoals
die van Hermes, die met smalle ban
den van boxleer is afgezet. Het is een
rage om koperen ornamenten op de
ceintuurs te zetten; deze heeft rond
om dezelfde ringen als die de sluiting
vormen, wat desnoods nog gaat. Maar
wat te zeggen van de Engelse, die
laatst heel parmantig door de Fau
bourg St. Honoré stapte met een cein
tuur, waarop rondom koperen sleu
telgaten waren gezet en die dingen
waren nog op hartvormige plaatjes
aangebracht ook. En wie zich dat al
les heeft aangeschaft, doet nog goed
zich een scheerapparaat te kopen.
Niets is zo lelijk als de sprieten haar,
die bij een mouwloze jurk te voor
schijn komen.
Scheerapparaat voor dames
In Amerika bestaat al lang een
scheerapparaat voor dames. In Frank
rijk gebruikten de dames dat van een
mannelijk familielid, die in de regel
beweert, dat het kapot gaat als een
vrouw het hanteert. Nu brengt de fir
ma Remmington in Frankrijk een
elektrisch scheerapparaat voor dames
in de handel. Het ziet er heel elegant
uit en scheert op voortreffelijke wijze
het haar onder de armen weg.
Ja, de fabrikant beweert zelfs dat
het niet eens nodig is de kousen uit te
trekken om zich het overtollige haar
van de benen te scheren! In de regel
verwijderen de vrouwen het haar op
de benen niet met een scheermes; het
lijkt dan ook wat wonderlijk en er zul
len zeker niet veel dames zijn, die er
een paar kousen aan wagen. Maar
wat een genot manlief niet meer uit
zijn vel te doen springen door even
tjes zijn scheerapparaat te lenen!
Behalve het optrekje dat naar de
plaats van bestemming wordt ge
stuurd, neemt al het andere weinig
plaats in en we weten allemaal wel
dat, als we in vrede willen vertrek
ken, we zo min mogelijk bagage moe
ten meenemen; volgens onze eegaas
is een handkoffertje altijd ruim
schoots voldoende.
DINY K. W.
VOOR BETER
EN MODERN BONT
ROTTERDAM
22 EN 24 JULI MODESHOW
°gant en efficiënt is
e^ehtrische scheer-
i'l'iraat voor dames.
towluiMn >MiliM«s*erlaan 247 - lel 33846 - 34329
Die Belg is de heer Huybrecihts. Zijn.
levensgeschiedenis valt ongeveer te ver
gelijken met krantenjongens, die directeur
van een uitgeverij worden of jonge meis
jes, die op een avond van de plaatselijke
toneelvereniging werden ontdekt door een
filmregisseur uit Hollywood.
De heer Huybrechts is namelijk heel
eenvoudig begonnen als loodgieter. Thans
is hij de eigenaar van een imposant be
drijf, waar tropische vissen en water
planten worden gekweekt. Het klinkt als
de reclame voor een bepaald soort tand
pasta, maar dit is toch niet het geval met
de heer Huybrechts. Hij heeft namelijk
zijn carrière niet te danken aan het
veelvuldig tandenpoetsen, maar aan. een
imponerende ijver en doorzettingsver
mogen.
Ruim 35 jaar geleden de heer Huy
brechts heette toen, omdat hij nog maar
vijftien jaar oud was, jongeheer Huy
brechts begon hij uit louter liefhebberij
met het houden van een aquarium. Maar
omdat met een dergelijke hobby het heel
moeilijk is, een boterham te verdienen,
oordeelde vader Huybrechts het nood
zakelijk, dat zoonlief voor h«t nuttige
vak van loodgieter ging leren. Dit ge
beurde.
Maar het houden van een aquarium
was in die dagen een kostbare geschiede
nis. Voor de noodzakelijke waterplantjes
in het aquarium moesten heel wat
zuurverdiende frankskes worden neer
geteld. Dit bracht de jonge Huybrechts
op de idee, zelf die plantjes te gaan
kweken. Deze beslissing bracht het keer
punt.
Want toen bleek, dat het mogelijk was,
zelf plantjes te kweken, ging de jonge
man ook experimenteren met het kwe
ken van de visjes zelf. Later kwam daar
toen ook nog levend visvoer bi). Het
lukte wonderwel en dit niet alleen, maar
er bleek ook nog een aardige bijver
dienste te schuilen in de verkoop van de
eigen geteelde visjes, planten en voedsel.
De overall van de loodgieter verdween
toen op een goede dag diep in de kleer
kast om er niet meer uit te komen. Het
kweken en verkopen werd "€t hoofd
middel van bestaan voor de heer Huy
brechts. Vooral na de oorlog bleek er
bijzonder veel animo te bestaan voor het
houden van een aquarium. De kweker
besloot toen, zijn bedrijf op een grotere
leest op te zetten. Hij zocht en vond een
prachtig stuk terrein in de Zoerselse
dennenbossen. Het is hier, diep verbor
gen in het bos, waar geen geluid door
dringt van de tooh niet zo veraf gelegen
verkeersweg, dat de heer Huybrechts
zijn kwekerij heeft opgezet. Afgesloten
van de buitenwereld, in een volkomen
eigen gemeenschap tussen de hoge,
majestueus wuivende dennen, leeft hier
de familie Huybrechts uitsluitend voor
de visjes en de planten
waren er in dit veriaten oord uiteraard
niet te vinden. Maar geen nood voor de
heer Huybrechts, d'ic immers als lood
gieter de nodige ervaring had opgedaan.
Hij bouwde bovenop het gebouw,
waarin zijn aquaria zqn geplaatst, een
kolossaal reservoir, dat 60.000 liter water
kan bevatten. Hij bouwde een eigen
pomp-installatie, om het water aan de
bodem te onttrekken. Hij bouwde een
eigen filtreer-installatie, om dit zurige
grondwater bedrijfsklaar voor zijn
aquaria te maken. Hij bouwde een twintig
meter hoge betontoren in deze toren,
die in totaal acht ton weegt, is ander
halve kilometer betonijzer verwerkt
met een grote wiek, natuurlijk in de
vorlïl ,.van een V'S een turbine
aandrijft. Hij bouwdehij bouwde
Maar een dergelijk bedrijf heeft water
nodig, elektriciteit, warmte.... En die
Kortom: de heer Huybrechts bouwde,
zonder hulp van welke buitenstaander
dan ook zijn kwekerij op tot een van
de modernste en in zij,n soort enige
viskwekerij van Europa.
Nu heeft de heer Huybrechts in zijn
meer dan driehónderd aquaria ruim 50
soorten tropische visjes rondzwemmen.
Alleen het voeren van deze duizenden
diertjes neemt al bijna een halve dag in
beslag.... Er zit aan deze kwekerij echt
wel het nodige werk vast, maar over
hulp heeft de heer Huybrechts niet te
Magen. Zowel zijn vrouw als zijn zoon
assisteren hem bij de taak, die hij nu 35
jaar geleden geheel vrijwillig op zijn
schouders heeft genomen.
Hoé hij nu precies die taak uitvoert?
Ja, daarover laat hij iedere bezoeker in
het ongewisse. Men mag gerust langs een
serie aquaria wandelen: men kan de
bakken met tropische plantjes zien, het
reservoir en de betontoren mag ieder die
dit wil, bekijken. Maar het heilige der
heiligen de kwekerij zelf blijft ach
ter een gordijn verborgen, dat nog her-
metisdher is afgesloten, dan het gordijn,
waarmee de Russen hun grenzen hebben
beschermd.
„Tenslotte'', zo zegt de heer Huy
brechts, yihd ik het niet noodzakelijk,
dat men mij de kunst komt afkijken".
Er blijft echter nog wel genoeg over
om te zien, ook al wordt men dan niet
toegelaten in de kleedkamers van deze
imposante vissenschouwburg.
Inmiddels is de heer Huybrechts erin
geslaagd, een bedrijf op te zetten, van
waar uit hij een flink deel van de Euro
pese markt van tropische vissen en plan
ten voorziet. Dierentuinen behoren o.a.
tot zijn regelmatige afnemers. Wel een
bewijs, dat de voormalige loodgieter niet
voor niets de lekkende gootstenen in de
steek heeft gélatert.
In een bijzonder mooie omgeving, ver
van het gewoel van een rusteloze wereld,
heerst een Belg, die een merkwaardige
carrière heeft gemaakt, en die nu zfl«
schaapjes op het tirogc beeft getrokken,
door zjjn visjes in het water te houden
Toen wij hem bezochten, zat de
gastheer in een hondehok en wij
hoorden in het tamelijk galmend
Nederlands zijn beroep. Wij hoor
den ook het zangerige van zijn
taal en vroegen hem waar hij ge
boren was. En wij hoorden het:
hij komt uit Kerkrade-Spekholzer-
heide, waar hij in 1911 geboren is.
gen in Duitsland. Zijn eerste leer
meesteres in Nederland was echter
Aaltje Noordewier, voor wie hij
veel bewondering heeft, nog altijd
Daarna ging hij privaatlessen ne
men in Aken bij mevrouw Schwen-
ze-Rostin. Dat was het Duitse be
ging van zijn carrière. Na Aken
kwamen Hannover, Hamburg,
Darmstadt, Weimar, Koblenz,
en vele andere steden van
Duitsland. Op het hoogtepunt van
zijn carrière zong hij in de Ber-
lijnse Staatsopera en voor de ko
ning van Noorwegen. Als wij een
greep uit zijn repertoire mogen
doen, dan noemen wij achter el
kaar: Othello, Aïda, Rigoletto, Don
Carlos, Butterfly en Carmen. In al
deze opera's heeft hij de hoofdrol
gezongen.
Hij heeft gestudeerd en gezon-
Ook in het buitenland heeft Jan
Michiel gezongen. In Luxemburg,
Engeland, België, Zweden, Frank
rijk, Indonesië en Nederland stond
hij op de planken, deze eenzame.
Hij had toen nog geen huiselijk le
ven en moest van de ene kamer
naar de andere verhuizen.
Op het ogenblik is hij uit Duits
land teruggekomen. Hij wil in Ne
derland blijven wonen en wil nu
in het vaderland als zangpedagoog
zijn dagen slijten. Maar hij is van
Nederland vervreemd. Hij zou
werk kunnen krijgen als hij bereid
was om kleine talenten dadelijk
klaar te maken voor het concert
gebouw. Dat doet een zanger van
beroep natuurlijk niet. Hij kan ook
daarom moeilijk leerlingen krijgen,
omdat leden van koren met een
een mindere ontwikkeling en ge
hoor voor een klein beetje geld
dikwijls lessen geven.
Alles bij elkaar is Jan Michiel
Schroeder in Nederland een een
zame figuur, die weinig echte
vrienden heeft. Hij brengt zijn da
gen door met het verzorgen van
zijn vogels en zijn tuin. Hij heeft
een grote tuin, die hij zelf hele
maal bijhoudt. Hij heeft liefde voor
de dieren en vooral voor zijn hond.
In de volière heeft hij een Beo en
een aantal kleine vogels, in de keu
ken van zijn huis stond een grote
vogelkooi met een krielkip erin.
Hij vertelt daar graag over en zon
der somber te worden, vertrouwt
hij u soms toe, dat hij nu de hele
dag voor zijn vogels gezorgd heeft,
maar buiten zijn vrouw geen mens
heeft gesproken. Hij is typisch een
ontwortelde, die in Duitsland thuis
hoort en toch Nederlander is. Hij
vertelde ons van zijn jeugd in
Spekholzerheide, van de streng
heid van zijn moeder en van haar
goedheid tegenover de woonwagen
bewoners. Ze konden het zo trouw
hartig zeggen, dat haar huis taboe
was voor mensen met lange vin
gers. En terwijl hij praatte, heb
ben wij ons afgevraagd, waar toch
de schuld ligt van de eenzaamheid
die deze mens het leven zo moei
lijk maakt.
Een avond lang heeft Jan Mi
chiel voor ons gezongen, geen lie
deren, maar stukken uit opera's.
Wij kunnen niet oordelen over de
kwaliteit van zijn stem, maar wij
hebben ervan genoten.
Op onze vraag wat hij verder
dacht te doen, antwoordde hij:
„dat zal de toekomst leren De ope
ra is geen oudemannenhuis." Maar
hij ziet de toekomst niet somber
in. IN TE
„Het is misschien een onzinnig
plan," zei Mieke, toen we haar van
de week opzochten in haar studen
tenkamer, Oosteinde 57 in Voor
burg. .,Maar het is een manier om
onze vakantie te verdienen en bo
vendien vinden we het leuk, iets
van ons eigen land te laten zien."
Mieke (25) studeert muziek
vroeger muziek, nu zang aan het
Koninklijk Conservatorium in Den
Haag. Met medestudenten heeft ze
vorig jaar een bezoek gebracht
aan Italië, waaraan ze toen voor
goed haar hart heeft verpand. In
dat enthousiasme bleek Rig, die
23 is en een opleiding volgt voor
diëtiste, te delen en uit dat en
thousiasme groeide het idee.
ACHTER DE NAAIMACHINE
De keus viel op de Marker kle
derdracht, omdat die het minst
kostbaar is. „Marker vrouwen dra
gen alleen op hoogtijdagen siera
den," weet Mieke te vertellen. En
ze kan het weten, want ze heeft,
om zich tot in de finesses op de
hoogte te stellen, een hele dag op
Marken doorgebracht. „Ik heb ze
bijna letterlijk het hemd van het
lijf gevraagd."
Ze hebben katoen gekocht, me
ters katoen, rode en blauwe, ge
streepte en Brabants bont. En nu
slijten ze de tijd, die tot vol
gende week zaterdag nog rest,
achter de naaimachine. Zo echt
mogelijk worden de kostuums,
maar 'n paar kleine concessies wa
ren onvermijdelijk. Het is bijvoor
beeld geen baaien rok, die Ria en
Mieke zullen dragen. Baai was te
duur. Ze zullen ook niet lopen op
zwarte schoenen met grote gespen,
maar op witte klompen. En voer
de twee onderrokken, die er eigen
lijk bij horen, is het te warm in
Italië. Daarvoor in de plaats, zo
vertrouwde Mieke ons toe, een bi
kini.
ALLEEN IN MUSEA
Een buikorgeltje Is, meent Mieke,
het enige muziekinstrument, dat bij
deze klederdracht past. Maar waar
het vandaan moet komen is een
raadsel. Ze heeft Den Haag en
Amsterdam al afgezocht zonder re
sultaat. Buikorgeltjes bestaan blijk
baar alleen nog in musea. En dus
zal het wel een accordeon worden,
waarop de meisjes haar zang en
dans zullen begeleiden. Ze z(jn
overigens van plan alleen specifiek
Hollandse liedjes te zingen, beken
de en minder bekende volksliede
ren. Want zowel Mieke als Ria
hebben daar een zwak voor; Mieke
heeft er zich In haar studie zelfs
op gespecialiseerd.
Volgende week zaterdag begint
de onderneming. Van vrienden
krijgen de meisjes een lift tot Ge
nua en de rest van de reis denken
ze half te liften, half te lopen. Ze
gaan in jeugdherbergen overnach
ten. „Nu is het ook weer niet de
bedoeling, dat we zomaar op straat
gaan zingen. We hopen op zo nu
en dan een uitnodiging om b.v. een
gezelschap te amuseren of om een
feestje op te vrolijken. En als het
helemaal niet luktwel, dan
nemen we de trein naar huis."
H. W.
MIEKE BEF heeft maar nauwelijks tijd om even op te kijken voor
onze fotograaf
