gaf de
moed
Een schuchter zonnetje
vermoeide wandelaars
De Paus weer naar Castel Gandolfo
Vierdaagse vijven
en zessen
De betovering van het woud
FILMS
1
A
IK
WAT VERLANGT DE MODERNE
MENS VAN LITURGIE
i Waarom er weer een lege hof auto
achter de korte stoet mee reed
Studiedagen in Antwerpen
deze week
■r
Slechts 75 uitvallers op
derde dag
Kwiek en monter
In Apeldoorn viel toch
nog weeU regen
Rustige wandelgang
Op audiëntie bij „de
koningin"
niets!
Congres bood te weinig gedachtenwisseling
VRIJDAG 25 JULI 1958
PAGINA 5
vti'
fl
Wandelleger telt eert ptan minder
FOTOGRAFEREN?
vraaa AGFA films
Riskeer
Rengelo
Roosendaal
R°nden
Washington
Innsbruck Oostenrijk)
New York
Bordeaux
Efficiënt
De Eenzamen
Amalia
Lustrum
Kon
ingin
V endoux
In gloeiende hitte
.25 minuten
Lekke band
In een moderne zaal aan de Frank
rijklei een Jezuïetencollege
waardig hebben priesters en
leken uit België en Nederland zich
gedurende drie dagen bezonnen op
de „Liturgie en de hedendaagse
mens". Het aantal leken was op
vallend groot: 200 van de plm. 450
deelnemers. Belangrijker is echter
dat onder de verschillende spre
kers twee leken een constructief
aandeel hebben gehad in de op
bouw en uitwerking van de actuele
vraag, die men zich voor dit
congres had gesteld.
Charmante en geestige Italiaanse natuurfilm
fok'/' A''» J
iSjjlljSk
Liturgie en bijbel
Een geslaagd congres?
NIJMEGEN, donderdagavond,
(Van onze correspondent)
|,a®e hoop is donderdag herleefd in de
daa, Van de mensen 'n het sterke Vier
kamp legioen, nu het weer zijn gure
«kter van de eerste twee marsdagen
de°n?neels had verloren en er in
Prille ochtend zelfs een botten en spie-
£en
verwarmend zonnetje scheen.
fcelfc i,"
da5 ae wetenscnap, aat ae acrae mars-
Beh ,0Ver het zwaarste parcours van de
dell ^4el°daaese voert, heeft het wan-
eger niet afgeschrikt. Al vroeg in de
korSCn trok men zuidwaarts, naar de
P van Noord-Limburg en het verschil
et de tweede dag was hemelsbreed-
Vh)0 een lanBC, saaie rechte weg, met
«Wel geen beschutting en geen afwis-
e end landschap; nu slingerende wegen
or velden en bossen, langs de boorden
ao het Maas-Waalkanaal en tenslotte de
euvejs van N0ord-Limburg en Groes-
eek. Voor slechts 75 wandelaars kreeg
loA^rdoagse dan ook vandaag een vroeg-
'Mig einde.
yMr. Hatch, museumdirecteur uit New-
°rk, liep kwiek en monter en zijn beide
,.°°ns, die hem flankeerden, hadden waar-
Jk geen Stars en Stripes op hun rug be
geven te binden om aan te duiden dat
rasechte Yanks zijn: hun borstelige
u'ven verrieden hen toch wel.
An luitenant, Henk Enkelaar, een 31-
jarige Amsterdammer, die het bevel
°ert over het meest internationale ge
nschap militairen, dat in de Vierdaagse
?e®loopt, n.l. een 43 man sterk detache
ment van SHAPE uit Fontainebleau, gaf
?°or een simpel teken met zijn duim te
-ennen, dat het ook in zijn gelederen deze
^°nderdag piccobello ging. Luid schalden
?e liederen over de akkers, waarover een
aeerlijk zonnetje scheen. Sweaters en
Jassen gingen uit en werden aan de zor-
van de volgwagens en- fietsers toe-
"'rtrouwd en het bonte schouwspel, dat
pch onder het lover van de beboste heu-
®ls ontvouwde, deed iedereen de regen
de lage temperatuur van de vorige da-
Ren vergeten.
"egenen, die verstandig zijn, laten zich
^middellijk als ze het minste of gering-
Pe pijnlijke plekje constateren, masseren.
6rtelde ons een luitenant van de Medi-
®che Dienst. Gelukkig is dat percentage
betrekkelijk groot nee, aan een
U'hatting waag ik me niet en derhalve
"ad men woensdagavond handen vol werk
fehad in de HBS, waar de massagepost
's ondergebracht. De verstandigen gaan
®°k bijtijds slupen, zij dwalen 's middags
n 's avonds niet door de stad en bewa-
6a hun danslust tot de laatste avond.
De derde dag van de Vierdaagse wordt dikwijls de moeilijkste genoemd. Als de
blaren branden en de knieën protesteren tegen nog meer kilometers is het een
verademing, als je wat steun kunt krijgen van de nooit vermoeide militairen
Tot 1>Ü twaalven was iet" gisteren uit
stekend wandelweer geweez* *n Apel
doorn en omgeving, maar toen »,erdween
de zon weer achter de wolken ei» werd
het wandellegertje van N.W.B. aK^er"
maal belaagd door Pluvlus, die rökeK'k
het hemelwater op de tippelaars deeh
neerkomen.
De wandelschare van de N.W.B. telde
aan het begin van de derde dag één man
minder. De 1012 overgeblevenen waren
al heel vroeg en route. Ook de attrac
tieve groep van 63 leerlingen van de
Ondergrondse Volksschool van de Oran
je Nassauschool uit Heerlen, ondanks het
feit, dat de meesten van hen in de
avonduren van de tweede dag hadden
deelgenomen aan een inderhaast op
touw gezette volleybal-competitie. Die
mijnwerkersknapen zijn dus niet voor
een kleintje vervaard.
Het parcours voerde het N.W.B.-Vier-
daagse-legioen langs het Apeldoorns-
Dierens Kanaal naar -ie Loenense Spren
gen. Een heuvelachtig terrein, begroeid
met stat'Be metershoge sparren, bier en
daar afgewisseld met groepen fraaie
zilverberken.
De 30'ers gingen van hieruit over Beek
bergen weer „huistoe". Maar de 40'ers
en 50'ers bleven nog enige kilometers
langer genieten van het natuurschoon en
de welriekende dennen in deze con
treien.. Ze „deden" daarbij nog Hoender-
loo aan, alvorens via Beekbergen naar
Apeldoorn terug te keren.
Een deelneemster werd bisteren gedis
kwalificeerd, omdat zij zeven kilometer
achter op een bromfiets had gezeten.
Apeldoorn heeft h opg-maakt om
het N.W.B.-wandellegertje vandaag een
luisterrijke intocht te bereiden. Op het
Marktplein wordt vanavon ten afscheid
een groot lustrum-volksi—i gehouden,
aangeboden door de N.W.B., de zaken
mensen en de V.V.V. „Apcldoom-Voor-
uit" aan de tippelaars en de Apeldoornse
burgerij. Bekende radio-artiesten verle
nen aan dit openluchtfeest hun mede
werking.
Een van de pittigste burgergroepen
mag men ongetwijfeld de Drie Suisses
noemen, die in wijnrode sweaters uiter
aard direct opvallen, maar wier rustige
wandelgang heel wat verkwikkender
aandoet dan de racepas van verschil
lende snelwandelaars. Ja, die wolbalen
zullen het wel redden, daaraan behoeft
niet te worden getwijfeld-
Een kapitein van de Huzaren van Bo-
reel tippelt lekker in zijn eentje. „Niet
bij de troep, kapitein?" „Nee, bewaar me
zeg. Ik loop het hele jaar tussen de troep,
laat me nu ook eens vakantie houden"
En met een grijnslach haalt hij een plat
flesje uit zijn broekzak, ontkurkt het en
nou ja, de rest laat zich raden
De yells schalden tegen de gevels van
de Groesbeekse huizen, toen de eerste
detachementen er tegen tien uur door
trokken en er werd uitbundig gezongen.
Geen Engelse eenheid heeft het. in welk
dorp dan ook, zonder een jeugdige, leven
de mascotte behoeven te stellen. Maar
er is er maar een, die in het voorste ge
lid, keurig als parachutist uitgedost met
rode baret en badge, een en dezelfde
knaap met zich voert. Dat voorrecht is
de Britse para's beschoren en het is
moeilijk te zeggen, wie er meer schik in
heeft: de 14-jarige Rob Uyen uit Nijme
gen of de Red Devils, die hem „a very
good boy" noemen, wiens Engels met het
uur vloeiender (en pittiger) wordt.
En na de glorieuze intocht in Groes-
beek, die de dapperen alvast een voor
proefje bood van hetgeen hun vrijdag te
wachten staat, kwamen de Zeven Heuve
len zich aanbieden: de mooiste wandel
weg die men zich kan voorstellen, berg
op, bergaf, maar tevens onnoemelijk
zwaar. Gelukkig zaten de Irish Fuseliers
in Berg en Dal weer dapper te blazen
(ook die kerels zijn onvermoeibaar) om
degenen, wie de moed na dit zware stuk
letterlijk in de schoenen was gezonken,
weer wat op te vijzelen.
Generaal Röell op de Vierdaagse
?en bijzonder soort ei legde de witte
'eghorn, verblijf houdend in het kip-
P.enhok van de beer J. Zandstra. Het
Jjj had een langwerpige vorm en mat
'2 centimeter. De middellijn van dit
U°nderlijke produkt mat 36 mm. en
gewicht was 70 gram.
ïn het abattoir zocht dezer dagen een
r°er uit Woensdrecht ijverig naar een
°riefje van 50. Bij het verweien van
/her verkochte koeien was er één
■helkfabriek zo brutaal geweest om
6 Portefeuille van de boer in te slik-
eri daarmee verdwenen ook 880
n de magen van de koe. De boer had
amelijk zijn jasje in de wei gelegd
a dat was voor de koe aanleiding
.hi haar (geld)honger te stillen. Het
ee«t had daarmee zijn doodvsnnis
?eveld; het werd spoedig ter slacht
bank geleid. Die „bank" keerde al
v®e' spoedig 830 uit, acht briefjes
honderd en drie van tien. Maar
®n briefje van 50 blee zoek. Com-
Pbcaties hebben zich verder niet
°°rgedaan en de koe bracht schoon
h de haak bovendien nog 600 op.
Ve- grote Engelse vleesfirma is aan
6er°°rdeling wegens 't verkopen van
kem M'hje bouillon waarin een loden
-..eitje zat, ontkomen. Aangetoond
o worden dat het kogeltje, al hoor-
v t dan wel niet in de bouillon thuis,
jj.n zuiver lood was en niet schade-
10 voor de gezondheid. Niet opge-
pei,.ls de vraag: hoe kwam dat ko-
uJe in het blikje?
MHjs
ee^°mS®leerden hebben onder elkaar
aton ®egeten- Ze deden dat aan een
en unch, bestaande ui4 bacon, kip
3aa andere lekkere hapjes, die een
tftef bieden gebombardeerd waren
\var gatnnaastralen en op deze wijze
11 geconserveerd. Een Amerikaan-
verklaarde tussen enkele
happen door, dat men tegen begin
196o in staat zal zijn levensmiddelen op
de markt, te brengen, dij met behulp
van radio-activiteit gesteriliseerd zijn.
Het aldus geconserveerde voedsel
blijft jaren fris en verliest zijn smaak
niet. Het sterilisatie-proces verloopt
snel en is economisch.
Op 15 september wordt de dertiende
algemene vergadering van de V.N.
geopend. President Eisenhower heeft
bekend gemaakt, dat de Amerikaanse
delegatie o.a. ook zal bevatten Marian
Anderson, de beroemde neger-zan
geres. Marian Anderson heeft altijd
politieke en sociale belangstelling ge
had en ze is dan ook reeds jarenlang
lid van de democratische partij.
We hebben er indertijd in dit blad
reeds uitvoerig aandacht aan gewijd,
dat de zoon van Martin Bormann, een
topfunctionaris in de Nazi-partij en
zelfs opvolger van Ultler bijna ge
reed was met zijn priesterstudie. Het
is nu zover met Adolf Martin Bor
mann; zaterdag a.s. zal hij in Inns
bruck tot priester worden gewijd.
Men is weer op zoek naar een nieuwe
Tarzan. Hij moet de hoofdfiguur wor
den van de tot in het oneindige ver
schijnende Tarzan-films. De elfde
Tarzan-figuur, Gordon Scott, heeft
het tijgervel afgelegd; hij wil ook wel
eens wat anders doen.
Het was in 1950, dat Marcel Bardiaux,
in een kleine zeilboot, „-De Vier Win
den", zee koos. Sinds die tijd heeft
hij vele zeeën bevaren, in totaal
126.000 kilometers afgelegd en 500 ha
vens aangedaan. Hij heeft dezer da
gen eindelijk het anker weer laten
vallen in de thuishaven, in 't plaatsje
Arachon. vlak bij Bordeaux. Hij weet
nu wel wat zee-zeilen is.
(Van onze verslaggever)
NIJMEGEN, donderdagavond.
In Groesbeek zat generaal b.djkh.
W. Röell, oud 85 jaar, drager van de
Militaire Willems Orde, eens comman-
dant ban het Nederlandse veldleger.
Met een martiale blik in zijn ogen
sloeg hij de voorbijtrekkende troepen
gade en stram salueerde hij, wanneer
een commandant zijn eenheid „hoofd
links" toeriep. Generaal b.d. Röell ge
noot en had nauwelijks oog voor de
bedrijvige obers, die op bevel van de
burgemeester rondgingen met kleine
glaasjes brandewijn met suiker en
grote hoeveelheden oliebollen.
„Ik ben voldaan over de grote
marsvaardigheid. Het zijn waardige
vertegenwoordigers van onze strijd
krachten." Generaal b.d. Röell zei het,
zoals vroeger zijn dagorders moeten
hebben geklonken. En langs hem heen
trokken de Engelsen met hun korte,
schijnbaar geforceerde pas; de gebo
gen Zwitsers die net doen of ze de
Jungfrau aan het bestijgen zijn; de
para's die het wegdek onderLhun voe
ten wegdansen en de onafgebroken
doedelzakkende Ieren en Schotten.
De generaal b.d. genoot van die
NATO-parade en met hem geheel
Groesbeek, dat om tien uur 's morgens
al op de stoep aan de pils zat.
Het soldateske element 8.000 van de
13.000 wandelaars zijn militairen is
zonder meer groots. Hun organisatie is
buitendien effiënt. In een oorlog is
een thuisfront van 4 militairen nodig
voor één frontsoldaat. In de Vier
daagse zijn „slechts" 3.000 manschappen
en 125 auto's nodig om de 8.000 te laten
wandelen. De Generale Staf kan hier in
Nijmegen dus nog wel het een en ander
leren.
De soldaten aller landen, hoe fantas
tisch ook. hebben niet de diepste indruk
op ons gemaakt. Het meest houden wij
van de eenzamen, die noch in hun kledij
noch door een of andere vorm van mis
baar duidelijk willen maken, dat zij
„meedoen". Het is de man in het keu
rige pakje, die zo rustig en bescheiden
aan de kant van de weg zijn gang gaat.
Alsof hij niet bezig is aan een 50 kilo
meter, maar even op de hoek een pakje
sigaretten gaat kopen.
De Nederlanders beschikken bepaald
niet over een uitbundige liederenschat.
Overal hoorden we in het gunstigste ge
val, dat „Amalia zulke mooie benen had"
en „de Marva niet kan zoenen", hoewel
er maar zeer weinigen zijn, die dat laatste
kunnen bewijzen. De Duitse Bundeswehr
doet het beter en put zijn gezangen uit
de bundel, welke de Westduitse regering
voor 50.000 Mark heeft laten samenstellen.
Het is een repertoire frisse en niet e®ns
bijzonder krijgshaftige gezangen. De En
gelsen fluiten veel en onze eigen K.M.A.
lijkt gezien het gezang van de adspirant-
officieren een Frans Instituut. La Canti-
nière is op de K.M.A. blijkbaar zeer ge
liefd. De Israëlische troepen winnen het
echter glansrijk. Zij zijn nu al druk doen
de onze Nederlandse troepen hun liederen
te leren
In Groesbeek woont pastoor J- Pijnen
borg, de herder van de parochie toegewijd
aan de heiligen Cosmas en Damianus. Elk
jaar zien we hem terug in zijn koele pas
torie, waar hij voor de verzamelde Ne
derlandse pers limonade op de tafels en
wat anders onder de tafel klaar zet.
„Ik vind het een burgerplicht u hier
te ontvangen, edele vrienden", roept hij
ons jaarlijks van zijn bordes af toe.
„Met sommigen van u ben ik immers
goed bevriend en anderen onder u kan ik
zeer goed velen", zegt hij dan ak een
welgemeend welkom. Groesbeek heeft
zo'n hartelijke pastoor. Eens in het jaar
laat hij zijn kapelaans dienst doen als
obers en zij verstaan die kunst uitstekend.
Bovendien zijn zij toch al in het zwart.
Dit keer had hij een extra feestsigaar
klaarliggen en iets voortreffelijks in de
fles, want voor de tiende maal dit jaar
was hij de gulle gastheer van de Neder
landse pers.
Gisteren introduceerden wij bij u de
onbescheiden Koning der Vierdaagsen.
Vandaag stellen wij u voor de uiterst be
scheiden koningin van deze wandeltocht.
Het is mevr. de wed. Jansen-De Waal uit
Nijmegen, oud 74 jaar, thans bezig aan
haar 25ste mars. Als wij haar oordeel
vragen en zij is tot oordelen bevoegd
verzucht zij: de intimiteit van vroeger
is weg, maar niettemin tippel ik nog
steeds met veel plezier.
Het was gisteren de derde en zwaar
ste etappe. Zoiets als de beklimming
van de Vendoux in de Tour de France.
Hoewel majoor Breunese in zijn regle
ment nadrukkelijk het sleuren ver
biedt, zagen wij tientallen wandelaars
zwaar ondersteund naar de finish
kruipen. O ja, er waren Charly Gauls
en Bahamontessen, zoals de Noor Ha
rold Sjoberg, een snelwandelaar van
professie, die op de heuvelen rond Nij
megen alles voorbij ging, maar ook
zagen wij een klein meisje huilen
van vermoeidheid.
Dat is op het ogenblik, dat u dit
leest, vergeten tijd. Dan komt datzelf
de meisje overladen met bloemen Nij
megen binnen: dan zullen de bewoners
van de goede Keizer Karelstad, die
ivoensdagavond al hun stoelen buiten
hadden gezet om zeker te zijn van een
plaatsje op de stoep tijdens de laatste
intocht, ook de Engelsen, de Duitsers
en de Israëliërs een triomfale ont-
vangst bereidenMisschien zit dan op
de officiële tribune ook wel generaal
b.d. jkh. W. Röell, stram saluerend en
uiterst voldaan over de geleverde pres
taties.
N.B. Hoe de Rotterdamse brand
weer het maakt? Wat brandende voe
ten. Geblust met eigen middelen. Ge
ringe waterschade.
(Van jsnze correspondent)
ROME, hedenmorgen.
De paus is gisteren naar Castel
Gandolfo gegaan, nadat de „ver
huizing" aanvankelijk op zaterdag
19 juli was bepaald, doch moest
worden uitgesteld tengevolge van de
crisis in 'het Nabije Oosten. Met dit
ertrek van de H. Vader is voor Ro-
nn- definitief de zomer begonnen. Zo
als ,al gemeld werd enkele dagen ge
lede*. bekend gemaakt, dat de paus
tot 10 augustus zijn audiënties sterk
zal befk®r'ien- ®U I16' bekend wor
den van besluit dat inderdaad
een uniou*.4 vormt in dit bijna twin
tigjarige pontificaat kwamen er
meteen geruchten >bs inzake de ge
zondheidstoestand van de paus. We
kunnen evenwel melden, dat de ge
zondheidstoestand van de H. Vader
meer dan uitstcki'ud 's! de enige
reden voor deze ongewone „vakan
tie" is gelegen in at.' overstelpende
hoeveelheid werk, die J14' zonder on
derbreken op zich neeirvt.
Intussen riep de snelle, prozaïsche
autorit naar de zomerresk^nti6 als
elk jaar weer herinneringeu °P aan
vroegere en betere tijden, V>en de
„treno papale" de paustreiu let
terlijk bestond uit een langv4 rii
koetsen, voorafgegaan door edel&ar-
disten in gala-uniform en geflax4-
keerd door palfreniers en kurassier*'
te paard. Het geheel stond onder „be
vel" van de commandant van de'
Zwitsers, terwijl de „foriere mag-
giore van de Apostolische Paleizen"
het oppertoezicht had. Men vertrok
tijdig, want het was een lange rit.
Maar vooraf werd er in tegenwoor
digheid van Zijne Heiligheid een H.
Mis gecelebreerd door de Sacrista
om Gods zegen af te smeken over
de onderneming.
Door de stad ging het in de vorm
van een plechtige processie waaraan
„monsignore il Crocifero" die het
kruis droeg, te voet voorafging.
Nog voor de stoet onder de Por
ta San Giovanni doortrok, stapte
monseigneur de kruisdrager in een
koets en werden de Zwitsers naar
huis gezonden. De H. Vader verleen
de hen zijn zegen, waar in de gau
wigheid ook een handvol tuinlieden,
boeren en fruitteler^ van meeprofi
teerden, (de Sint-Jan lag tot 't eind
van de vorige eeuw midden in de
boomgaarden) Maar dan ging het
onder de poort door en begon het
„vrije leven" Menig prelaat bereid
de zich voor op een slaapje en hei
melijk werden er hier en daar wat
knopen losgemaakt of onzichtbaar
een knellende schoen uitgedaan..
Men onderbrak, dat was gewoonte,
bij de Frattocchic, waar prins Co-
lonna aan het hek van zijn buiten
goed stond te wachten met zijn zoons.
En Zijne Heiligheid liet zich nooit
twee maal bidden om zich wat te
verfrissen, een koel glas wijn te ge
bruiken (liefst nog aangevuld met
wat wiid-gebraad) Er bestaan zorg
vuldige menu's van deze „geïmprovi
seerde" (sic) maaltijden, die niet
zelden een uur of twee duurden.
En die voor onze begrippen niet
bepaald een picnick waren!
IN IN DE GLOEIENDE hitte be
gon dan langzaam de tocht naar
boven, waar in de trillende ver
te af en toe al het silhouet van het
zomerpaleis tussen de steen-eiken
door te zien was. Maar dat zag ui
teraard niemand van het hoge ge
zelschap. daar zonder uitzondering
iedereen (te beginnen met de „Hei
ligheid van onze heer") in diepe,
.doch onschuldige slaap lag verzon
ken in de hoge schommelende koets
werken.
Tegen de avond (het is in dit sub
tropische land vroeg donker) liep de
bevolking van Aibano en Castel Gan
dolfo te hoop met fakkels, terwijl
de pastoor zenuwachtig de fantas
tische illuminatie van zijn kerk liet
ontsteken: honderden grote was-
potten. En als dan de paus zijn in
trede maakte in de kleine kerk, dan
zongen de schorre kelen een welge-
ineenrt Te Deum uit dankbaarhe d
vt'Or de goed-volbracht reis. En de
plechtige gezongen apostolische ze-
gerr besloot het ganse avontuur.
TH ANY' DUURT de rit van de drie
pauselijke wagens precie« 25 mi
nuten De zwarte Cadillac
van dé H. Vader is omringd
door 8 zware, „ronkende legermotoren
terwijl pijlsnatW4 estafettes overal
verkeer blokkeaeO voor c .ele ogen
blikken om de h of auto s ongehin
derd te doen passeren. Gemiddelde
snelheid binnen de
ten de stad 75! En cde PaU£ groet
enzegenit tijdens het pvarcoure door
Rome, maar eenmaal bUIten n®'enr
hij een stapel paperassen »°i een boek
en ziet verder niets meer.
Intussen hebben al pntetfpare pel
grims en toeristen, die de za-
gen. zich afgevraa~i. waarom »?r toen
altijd die ene lege auto meerijd* Het
antwoord is zonder meer vermafce, Uk.
maar volstrekt historisch.
Na de verzoening met Italië» waafc-
bij de H. Stoel de zomervilla irt.
Castel Gandolfo weer in bezit had
gekregen, liet Pius XI een grondige
restauratie uitvoeren, zowel aan het
paleis als aan de tuinen en parken.
Op een goede dag besloot hij om per-
soonliik een kijkje te gaan ne..m.
En zo verliet in de vroege ocnrwid
van 24 augustus 1953 eén grore *r-
te auto het Vaticaan. Geen levend
wezen wist, wie die vier in gewone
simpele toog geklede priesters wa
ren. Langzaam reed de auto door
Rome en langzaam door de Cam
pagne over de Via Appia. De paus
genoot en liet herhaaldelilk even
stoppen om iets nader te be ':n: het
was de eerste keer, dat een paus bui
ten Rome kwam sedert 1870..
OP DE TWEFSORC:"" ssen Ma
rino en Castel Gandolfo gebeur
de er evenwel iets adembene
mends: een lekke band! De drie
prelaten geraakten geheel overstuur
(om van de beklagenswaardige
chauffeur maar te zwijgen) De enige
die zich er ..iets van a: n4rok. of 'le
ver: die er intens van genoot, was
de paus. Hij stapte uit en liep met
de handen in z'in toogzakken rond
de auto. Er verschenen wat boeren
met wie hij opgewekt een gesprek
begon, terwijl er een jongen-met-
fiets naar Marino werd '4>uird om
een Carabiniere te halen. Deze kwam
en bleef half dood, toen hij op de
hoogte werd gebracht door een ner
veus-fluisterende monsignore. die het
v"'strekt-ongel oof lijke vertelde
„Daar staat de Santo Padre en we
hebben een lekke band
De zaak kwam binnen een uur in
orde, toen er een andere auto van
het Vaticaan arriveerde en de paus
zijn tocht kon voortzetten. Maar het
incident leidde niettemin tot moei
lijkheden met de Italiaanse regering,
die langs diplomatieke weg de H.
Stoel onder het oog bracht, dat Zijne
Heiligheid in hoogst-eigen persoon
een van de bepalingen van het La-
teraanse verdrag had geschonden.
Het bewuste artikel luidt nl„ dat de
Italiaanse regering garant is voor
de veiligheid van de nersoon van de
paus. indien deze zich op Italiaans
grondgebied bevindt. En Zijne Hei
ligheid was natuurlijk geheel vrii te
gaan en te staan waar hij wenste,
doch de Italiaanse regering verzocht
beleefd doch dringend voortaan
desnoods in het geheim tevoren
te worden verwittigd, als de paus
van plan was zich buiten Vaticaan
stad te begeven, ten einde aldus in
staat te zijn maatregelen te treffen.
Sedertdien is inderdaad altijd de
Italiaanse politie tevoren gewaar
schuwd (behalve bij gelegenheid van
het bombardement van San Lorenzo
19 lull 1943). En sedertdien rijdt er
altijd een geheel lege hof-auto achter
de korte stoet aan
De redactie van het tijdschrift voor
Liturgie, van de Benedictijnen van Af-
fligem, het apostolaat voor kerkelijk le
ven, uitgaande van de Norbertijner ab
dij van Tongerlo en het interdiocesaan
liturgisch secretariaat van Nijmegen
hebben het initiatief tot deze Studieda
gen genomen. Daar heel de opzet van de
grote Wereldtentoonstelling te Brussel
in het teken van het humanisme staat,
hebben de organisatoren beoogd het hu
manisme te belichten vanuit bijbel en
liturgie.
Waarlijk geen eenvoudige taak die
men zichzelf en de deelnemers aan het
congres heeft gesteld. De problemen
zijn immers veelzijdig. Dit was al aan
stonds duidelijk na de knappe inleidin
gen van dr. G. Buyse, psychiater van
het instituut „Salve Mater" te Loven-
joel bij Leuven over „De psychologie
van de hedendaagse mens en de litur
gie" en van drs. J. A. M. Weterman,
kapelaan van de universiteitsstudenten
van Utrecht, over „Het beeld van de
mens naar bijbel en liturgie".
ledereen. die zich niet in een on
vruchtbaar en onwerkelijk individualis
me heeft teruggetrokken, zal moeten
toegeven, dat de moderne men6 aan
een veelzijdige problematiek onderhevig
is. De hedendaagse mens is nog geen
„klare zaak" zouden de Vlamingen zeg
gen. Bovendien zal iedere katholiek, die
tot een eerlijk gewetensonderzoek in
staat is. moeten toegeven dat de be
zinning op bijbel en liturgie nog van te
recente datum is om tot een sluitende
synthese te kunnen komen.
Dit brengt mee dat praktische con
clusies betreffende liturgische beleving
en bijbelse vorming nog niet of slechts
wijfelend gegeven kunnen worden.
Dit neemt niet weg dat de boven
vermelde sprekers een kostbare bijdra
ge hebben geleverd, welke voor het ge
stelde onderwerp „de hedendaagse mens
en de liturgie" van grote betekenis mo
gen worden genoemd.
Meer dan voorheen heeft de mens
Opnieuw gaat in de bioscopen een
natuurfilm draaien, nu eens niet van
de hand van Walt Disney, die het pu
bliek onlangs nog vermaakte roet de
„menselijke" avonturen van Perri, het
leuke eekhoorntje, maar een produkt
van Italiaanse makelij. Het heet „De
Betovering van het Woud" en het ver
telt het verhaal van het jonge beertje
Tikkidom dat van huis wegloopt eij
in het woud allerlei spannende en fan
tastische avonturen meemaakt.
Zo heel wonderlijk zijn die ervarin
gen echter niet, want de camera doet
niets anders dan met een sterk ver
grotende lens het gewone leven van
de dierenwereld observeren, vooral van
de „miniatuur"-bewoners van dit bos
rijk, zoais de mieren, bjjen, kevers,
sprinkhanen en andere insekten. Het
charmante van deze observatie is eeh-
ter, dat het dagelijks leven van deze
beestjes somtijds wordt gezien en ver
geleken met dat van de mensen, hun
strijd om het bestaan, hun verdriet en
hun genoegens.
Het beertje Tikkidom woont bijvoor
beeld een circusvoorstelling bij, waar
in de bidsprinkhanen een prachtig
partijtje judo weggeven, kevers als
jongleurs optreden en spinnen aan de
trapeze werken. Hij maakt van nabij
een mierenoorlog mee, en geniet van
de meest zonderlinge voetbalwedstrijd
ooit ter wereld vertoond, namelijk tus
sen twee ploegen mestkevers, die een
felle strijd in het „bosstadion" om het
boskampioenschap spelen.
De reacties van het publiek, bestaan
de uit achtenswaardige schildpadden,
domme opgeblazen kikkers en geëxal
teerde sprinkhanen, zijn heerlijk „men
selijk" weergegeven. Men moet echt
wel het grote vakmanschap roemen,
die het mogelijk heeft gemaakt, deze
sportverslaggever, er een verrukkelijk
commentaar bij geeft.
Tikkidom, die graag in één keer
volwassen wil worden, gaat bij de oude
wijze uil op bezoek, die hem raadt de
papaverbloem op te zoeken. Daarin zit
een „tovermiddel" verborgen. Maar
het beertje komt niet zover, want steeds
opnieuw staat hem een ander „won
der" te wachten. Hij (en mét hem de ver
rukte toeschouwers) ziet, hoe de me
tamorfose van een rups in een libel
en een vlinder in zijn werk gaat. De ca
mera registreert dit natuurwonder heel
fijnzinnig. Hij mag in een mierenstad
vertoeven en de nijvere beestjes vol
gen in hun ondergrondse stad. Hij gaat
zelfs mee een bijenkorf in en kan zich
verbazen over het zo mooi georden
de leven daar. Hij is bij de insekten als
over het woud een zwaar onweer trekt
en de beestjes een regenbul ondergaan,
als ware het een zondvloed.
Tikkidom komt ook terecht in het
„Concertgebouw", waar de bosbewo-
ners een prachtig concert ten gehore
brengen. Als tenslotte de prachtigste
bloemen in de wind voor hem een schoon
ballet dansen een van de mooiste
tafereeltjes in de film keert hij vol
daan naar huis terug. Hij wil niet meer
in eens volwassen worden om nog zo
lang mogelijk van de boeiende wereld
om hem heen te kunnen genieten.
De film is van Nederlands comme-
taar voorzien, dat door Bob Korpers-
lioek wordt uitgesproken. Waarom en
kele Nederlandse zangeressen en zan
gers er een liedje bij moesten kwelen,
is ons niet duidelijk. Waarschijnlijk
omdat ook in de Disney-dierenfilms
wordt gezongen. Maar deze Italiaanse
rolprent, die heel anders is dan haar
Amerikaanse soortgenoten, heeft zo'n
„attractie" helemaal niet nodig. De
kleuren zijn ronduit meesterlijk getrof
fen.
Iedereen kan zich door deze „Beto
vering van het Woud" laten meeslepen.
Vooral in de vakantietijd is het een
heerlijke ontspanning, die voor kinderen
ook nog opvoedkundige waarde heeft,
omdat ze hen leert om zich heen te
kijken en zich de fel levende natuur
te realiseren.
W.
V M
„voorstellingen" zo geestig uit het ver- Het beertje Tikkidom vraagt de wijze uil om raad. Beeld uil de prachtige
kregen materiaal in elkaar te zetten
Daar komt bij, dat Leo Pagano, als
Italiaanse natuurfilm in kleuren „De Betovering van het WoudT.
^van deze tijd behoefte aan het echte en
v»,are. Hij ervaart sterk zijn samen-zijn
nvt zijn medemens. De moderne we-
terv-chap. heel bijzonder de techniek er
niet' minder de wereldgebeurtenissen
van <&'e laatste vijftig jaar. hebben ons
voortdurend met dit feit geconfronteerd.
Van h,'eruit is de onrust op bijbels
en litorgii'ch terrein zeer goed begrijp
baar, beide schijnen aan deze
mens vootb.'i te gaan.
De liturgie je de God-menselijke ont
moeting bij uits tekhet is de verwer
kelijking van de ,4'erhouding van de hei
ligende God en de mens. die geheiligd
wordt. In de sacramenten, vooral ook
in de H. Mis. geelt God gestalte aan
deze heiliging en br£Yi£t de mens tot
uitdrukking wat hij tot God zegt, hot
hij tegenover God staat, zich met Hem
verbonden weet, etc.
De mens nee"mt hierin d*s een volle
dige en wezenlijke plaats in. En dit is
die hedendaagse mens. die behoefte
heeft aan waarachtigheid. LiLurgie is
daarom niet alleen een theologische en
historische, maar ook een psycholo
gische benadering.
Is Gods toenadering tot de mens .niet
het hoogtepunt van psychologische Le
nadering? „Hij is in alles aan ons ge
lijk geworden". De sacramenten zijn op.
gebouwd op oerelementen. waaraan do
hedendaagse mens zó'n behoefte heef
en die hem zozeer aanspreken. Van di
standpunt uit kan men het betreuren
dat men in de yjering van de Offer
maaltijd van de Heer en Zijn Kerk aan
het dagelijks „Brood" zijn sprekende
gestekte heeft ontnamep.
De bijbel geeft ons geen cateche-
tische, volledig omlijnde omschrijving
van de mens. Maar zij brengt ons we'
in contact met de mens in zijn gehee'
in zijn feitelijke bestaan dooi4 God aar
gesproken en geroepen en hierop an'
woord gevend: de mens in zijn eee
telijk-stoffelijke eenheid, die één g<
meenschap met de anderen vormt:
mens, in wiens leven de zonde een rc
speeit. die daarom alleen in de sfet
van vergeving voor Gods Aangezich
standhoudt en die daarom altijd „o
weg" is naar de voltooiing in het hier
namaals. Bijbel en liturgie zijn dar
ook heil6activiteiten van dezelfde God.
betrekking hebbend en gericht op de
zelfde mens, die door God wordt be
naderd en geroepen.
Wanneer men het had aangedurfd
om zich ondanks de sterke bewo
genheid op dit veelzijdig terrein tot
de inhoud en uitdieping van bovengaan
de inleidingen te beperken, dan zouden
de vele deelnemers aan dit congres al
leszins tevreden op deze dagen hebben
teruggezien. Ongetwijfeld zou ook de
praktijk van liturgische beleving en bij
belse opvoeding sterker aan bod zijn
gekomen. De beide genoemde inleider'-
toonden duidelijk dat zij alleszins corr
petent waren om leiding te geven aan
een verder-uitbouwende gedachtenwi
seling en een nadere toepassing voor cl
praktijk.
We ontkomen niet aan de indruk d
de organisatoren te weinig bedacht
weest z(jn op het aandeel, dat ied
congreslid gaarne bijdraagt. Uiteenzr
tingen van vijf kwartier (en zo waren r
zeven in twee en een halve dag!) k-
men moeilijk nog „inleidingen" noe
men. Bovendien ontnemen ze de tijd e'
soms ook de moed aan de toehoorder
om het gebodene door te denken en
door te praten.
Natuurlijk is het persoonlijk contact
met priesters en leken uit verschillend?
milieus en werkkringen op ieder cor-
gres een niet te versmaden en alles
zins nuttige ervaring. Maar ik heb me
iets teveel student gevoeld, die uitge
nodigd was om enkele dagen gastcolle
ges te volgen.
Wanneer men dit congres heeft bo
doeld als een aanvulling (wij beluister
den dit ergens) van het humanisme vi
de Wereldtentoonstelling, dan is de o-
zet o.i. te kir-n tegeno ar de gr„V
manifestatie in Brussel. Maar in d
geval had men van de titel „Lituraisc
Congres" moven afzie-
Ten slotte merken we op. dat h
congres als gesprek tussen priester
leek de laatste veel te kort heeft
daan, ondanks de twee leken-inleid
De meeste leken immers zijn niet
wend om een paar dagen uit te trek'
voor bijbels-theologische en theoloeist
liturgische colleges, die wellicht ni'
zonder vaktaal gebracht kunnen wor
den.
In de beDerktp betekenis van studi-
dagen zullen velen dankbaar zijn voo-
het gebodene. maar de moderne mers
heeft m.i. meer behoefte aan samen opa
ten en samen denken, dan aan samen
luisteren. a.D. m.s.c.
