Aarde werkt als stofzuiger
IJSLAND eventueel uit NATO
Intellectuelen vluchten uit
Oost-Duitsland
Onze planeet omgeven door
^adio-actieve regenboog
Het visserijconflict
Gromyko: tóch een
topconferentie
Hij bezat geen doctorsbul, maar was
desondanks een zeer gezien medicus
Profeten van de
ruimtevaart
De kometen ver
rieden liet
K
Kosmische winden
Als een enorme
stofzuiger
telegrambestellers
Compromis is echter niet uitgesloten
Radioactieve
regenboog
Lid comité vrije juristen ontvoerd?
In ziclit van de haven
bijna gezonken
Aardsatellieten als
lump
ZATERDAG 23 AUGUSTUS 1958
PAGINA 3
en Italiaanse heeft alvast een stukje maan
^kocht. Dit was reeds geruime tijd in
liïierika mogelijk, waar een ondernemend
'n maatschappij oprichtte, die bij voor
at beslag legde op een gedeelte van de
hlaan en dat weer in kleine stukjes aan het
Publiek verkocht. De Italiaanse was nogal
J^Uchter. Ze vaart op een passagiersboot van
eUua naar New York en stelde zich in het
bi
ezit van 't documentje, hetwelk het eigen-
u°Uisrecht op een stukje maan zou waar-
j'urgen. Maar toen ze het aan reporters in
halië liet zien, zei ze, er niets van te geloven
eU het ding alleen curiositeitshalve gekocht
te hebben. Intussen toont dit kleine voorval
^el aan, bij hoevelen het afschieten der
8atellieten naar de maan een grote belang-
Verenigde Staten hebben reeds als vaststaand medegedeeld, een
"jRfts rond of naar de maan te zullen zenden. De Sovjet-Russen,
lljd. er op uit, het primaatschap voor zich op te eisen, deden dit
^0f dusver nog niet. Ze beweren weliswaar, de eersten te zullen zijn.
|e een raket zullen afschieten, welke de maan bereikt, maar wal de
I banning" betreft, ze zal voorlopig nog uit een of meer honden
Pstaan. Hiertoe ivorden momenteel drie honden speciaal met het
op de eisen van de ruimtevaart afgericht. Hun namen teerden
r^ds bekend gemaakt: Linda, Maliska en Kosavka. Ook nu weer
het teefjes. Waarom de Sovjet-Russen de voorkeur geven aan
Vr°Uwtjes boven mannetjes hebben ze lot dusver niet verteld.
stelling in dit bijzondere gebeuren heeft ge
wekt. Het publiek interesseert zich voor de
pogingen, welke worden gedaan, om onze
bleke buurvrouw te bereiken. Zo het zich er
nauwelijks rekenschap van geeft, wat voor
technische wonderen die aardsatellieten en
raketten zijn en hoeveel wetenschappelijke
problemen er mede benaderd en misschien
opgelost worden, het wordt voornamelijk
gefascineerd door het romantische en avon
tuurlijke eraan verbonden. Zeker is, dat
binnen afzienbare tijd mensen zo niet naar
de maan zullen gaan, er dan toch om heen
zullen cirkelen. En al mislukt het afschieten
van de ene raket, men is er stellig van over
tuigd, dat het op den duur. raak zal zijn.
Ohservrjtnr
Na angstig avontuur op zee
Geloof in dankbaarheid
S<SsȤ8:i
Winden
waaien om de
maan
r
merkfcen zoeven op, dat het arsenic
al van aardsatellieten en maanraketten
tijs Van grote wetenschappelijke beteke-
tjj rnag worden beschouwd. Er zijn reeds
g6(}Zan belangrijke waarnemingen door
tenaan- En het merkwaardige is, dat ook
de deze de fantasie van de dichter en
dichterlijke schrijver als het ware de
een beeft gewezen. Als bij intuïtie heeft
(je Jules Verne niet alleen een reis naar
scc'nasn voor mogelijk gehouden en be-
Onj Verb ook de tocht van de „Nautilus"
s0oer het ijs van de Noordpool was een
scZ-. Pr°fetie van de Franse beroemde
"iver, al liet deze zijn onderzeeboot
Nu de Amerikanen ondanks de
gedeeltelijke mislukking van hun
nieuwste 'maanraket het plan heb
ben, in september weer een raket
om de maan te sturen, althans het
te proberen, is het wel interressant,
even na te gaan, welke resultaten
ne experimenten met aardsatellie
ten en maanraketten zoal hebben
npgeleverd. Zulks te meer, nu in
Amsterdam het ruimtevaart-con-
Sreg wordt gehouden, waarop zelfs
be beroemde ruimtevaartpionier en
nakettenspecialist Wernher von
®raun zal verschijnen, om er een
'ezing te houden. Énkele der voor-
Paamste resultaten worden in ne
venstaand artikel belicht.
Stzi bs van de Zuidpool varen, wat
de recente ontdekkingen vermoe
dt,;:!, Pist mogelijk zal zijn, aangezien de
V.'iii °P een eilanden-archipel ligt, ter
med ide Noordpool een met een ijsbank
ekte zee is.
hèï?' de ruimtevaart betreft, ook deze
o.fn .2'jP schrijverprofeten gehad. En wel
t8tlo 'n de bekende Franse dichter Cy-
een de Bergerac. Deze heeft meer dan
?euw geleden een boek geschreven,
Scjj r'P hij tochten door het heelal be
de Zijn boek werd geïllustreerd en
VajP'ustralor maakte o.a. een tekening
ruimteschip, zoals de dichter dit
bso Voorstelde: een soort telefooncabine
\vin§end aan een zeil, die aldus door de
d Werd voortgedreven. Nu zou men zo
kor?en' aan de hand van hetgeen tot voor
tui omtrent de toestand in de wereld-
ue bekend was, dat daar geen win
de Jteersen. Het ruimteschip van Cyrano
ke)jj?erKerac zou zich dus in de betrek-
bühl beperkte atmosfeer van de aarde
bewegen, voortgedreven door de
Pgeki
maar eenmaal in de wereldruimte
omen, zou het geen enkele be-
'edi| cbt kunnen hebben. In het lucht-
Vrd kunnen geen winden waaien, zo
Hla olgemeen aangenomen.
aar u ae profetische dichter wist blijk-
be-. beter en., de laatste gegevens om-
öe wereldruimte zeggen ons, dat er
ki6r degelijk winden waaien. Op grond
lijy van heeft een Amerikaanse geleerde
ste^eH.iks een maand geleden voorge-
ste^ehjks'
een ruimteschip te bouwen, voor-
van grote zeilen, vervaardigd uit
Deze drie honden worden door de
Sovjet-Russen seciaal voor reizen
door de wereldruimte afgericht.
uiterst dunne kunstzijde. Het is de pro
fessor in de fysica, Richard L. Garwin,
van de Columbia Universiteit te New
York, door wie dit voorstel werd gedaan.
Hij lanceerde het in het tijdschrift van de
Amerikaanse vereniging voor raketten-
kunde.
rilimteschip werd door de
ksp?6 dichter Cyrano de Bergerac
ipll >rrtven. Hij voorzag het van een
e'1 profeteerde aldus de werke
lijkheid.
Ook hier is er inmiddels al weer niets
nieuws onder de zon. Reeds eeuwen ge
leden kwamen de astronomen tot de con
clusie, dat in de nagenoeg ledige wereld
ruimte gestadig winden woeien. En wel
als gevolg van hun waarneming der ko
meten. Ze merkten op, dat de staarten
der kometen, die zich in de richting van
de zon bewegen, steeds in een aan de zon
tegengestelde richting staan, van welke
kant ook ze de zon naderen. En wel als
een soort windzak, waarvan de stand be
paald wordt door een „wind", die van
de zon uitgaat. Men neemt aan, dat deze
„wind" niets anders is dan het zonne
licht, maar dit bewerkt hetzelfde effect
als een gewone wind. Men spreekt dui
delijkheidshalve in dit verband van een
„kosmische wind".
Het was een Russische geleerde, Lebe-
def genaamd, die reeds vijftig jaar ge
leden het vermoeden uitsprak, dat sterke
lichtgolven eenzelfde uitwerking kunnen
hebben als aardse winden en dus een
bepaalde druk op het een of ander voor
werp kunnen uitoefenen. Hij slaagde er
daarna zelfs in, door middel van een
reeks geraffineerde experimenten, de
kracht van deze kosmische winden te be
rekenen. Hun kracht is, bij aardse win
den vergeleken, buitengewoon gering. Hij
stelde bijv. vast, dat de druk, door het
zonlicht op het Meer van Constanz (539
vierkante kilometer) uitgeoefend, gelijk
staat met ongeveer 200 kilo.
Later gaf de beroemde Einstein een
uiteenzetting over de wijze, waarop deze
„lichtdruk" ontstaat, waaruit o.a. bleek,
dat in de bijna ledige wereldruimte, waar
geen wrijvingen optreden, deze lichtdruk
een vaartuig zal kunnen voortbewegen.
De genoemde prof. Garwin heeft op grond
van hetgeen Einstein en Lebedef bere
kenden een project ontworpen voor een
satelliet met een gewicht van 10 kilo. die
zal moeten worden voorzien van een reus
achtig zeil, ongeveer zo groot als een
flink voetbalveld, ofwel ongeveer 10.000
vierkante meter.
Met zeilen als voetbalvelden de wereld
ruimte in.. Dit heeft de dichter-schrijver
Cyrano de Bergerac niet kunnen voor
zien. Hij had trouwens ook geen idee van
onze raketten. Prof. Garwins ruimtezeil
schip zal eerst met een raket naar boven
moeten worden gezonden. Wanneer het
ruimteschip een bepaalde hoogte heeft
bereikt, moet het zeil zich ontplooien..
Het hiervoor benodigde mechaniek kan
gemaakt worden, maar anders is het ge
steld met de kwestie van de stuurinrich
ting. Wanneer de lichtwind zich ln een
andere richting gaat bewegen, hoe zal
men het wereldruimtezeilschip dan de
goede koers kunnen doen houden? Een
ander nadeel is het feit, dat het merk
waardige zeilschip zich slechts kan voort
bewegen in de nabijheid van de zon. Zo
dra het bijv. naar de planeet Pluto ste
vent, komt het buiten de gunstige druk
van de lichtwinden en als het ware in
een windstilte terecht, een soort Sargasso
Zee van de wereldruimte.
Maar maken we ons nu niet op dezelf
de manier bezorgd, als de zeevaarders
dit vroeger deden? Die waren bevreesd,
in een windstilte te zullen verkommeren
of opeens van het aardvlak in een peil
loze afgrond te vallen. Voor ons is de
wereldruimte, wat de wereldzeeën eens
voor de eerste oceaanvaarders waren..
Overigens valt de reisduur van zo'n
wereldruimtezeilschip nogal mee. Vol
gens prof- Garwin zou de tocht naar Mars
een jaar duren en die naar Venus, heen
en terug, nog korter.
Laten we nu nog even terugkomen op de
resultaten, tot dusver dank zij de proef
nemingen met de maanraketten en an
dere behaald. Zoals bekend, stelden al
leen de Verenigde Staten de verkregen
gegevens ter beschikking van de weten
schap. Sovjet-Rusland behield die. via de
Spoetniks verkregen, voor zich. Een der
belangrijkste ervaringen, welke men heeft
opgedaan is wel, dat de wereldruimte
minstens honderdmaal dichter van sa-
i menstelling is, dan tot dusver werd aan-
I genomen. Het bijna luchtledige is in wer-
I kelijkheid met fijn stof opgevuld en., het
i is de aarde, die in aanzienlijke mate dit
j stof opzuigt en als het ware als een enor-
me stofzuiger in het heelal fungeert..
Wellicht doen de andere planeten dit
ook. Van de aarde is het thans met ze
kerheid bekend en wel, dat ze elke dag
minstens drieduizend ton kometengruis in
haar atmosfeer opneemt en tot zich trekt.
Deze drieduizend zijn slechts een uiterst
geringe fractie van de totale inhoud van
de aarde. Toch oefenen ze invloed uit.
Haar cirkelgang wordt er namelijk door
vertraagd, d.w.z. de snelheid van haar
baan om de zon. Tevens de snelheid,
waarmede ze om haar eigen as draait.
Het feit was bij de astronomen bekend,
die berekend hebben, dat onze aardse dag
elke 25 eeuwen een minuut langer wordt.
Het stof uit de wereldruimte oefent de
zelfde remmende werking uit als eb en
vloed, is inmiddels toch slechts ten dele
voor het allengs trager wordende tem
po van onze aarde verantwoordelijk- Het
„afremmen" is minimaal.
De aanwezigheid van het wereldruimte-
stof of gruis, hoe men het noemen wil,
levert geen gevaar op voor ruimtesche
pen. Ook een ontmoeting met een mete
oor of komeet is vrijwel uitgesloten, naar
de astronomen berekend hebben. Maar.,
wat de Spoetniks (wier signalen groten
deels door de Amerikanen werden opge
vangen) en de Explorers hebben uitgewe
zen, heeft tot de ontstellende conclusie
geleid, dat het heelal min of meer afge
grendeld is door radioactieve stralen, die
als een eindeloze regenboog in de we
reldruimte hangen.
Intussen, er zijn uit de verkregen ge
gevens toch ook weer opwekkender be
richten omtrent de ruimtevaart te distil
leren: Volgens Wernher von Braun, de
grote pionier der kunstmanen, zullen deze
- een belangrijke rol kunnen spelen in het
intercontinentale en in de toekomst zelfs
in het interplanetaire verkeer. Een rond
de aarde cirkelende kunstmaan behoeft
vermoedelijk geen post te vervoeren, maar
j kan wèl telegrammen heen en weer zen
den. Een telegram van New York naar
Moskou zou via een kunstmaan kunnen
worden verzonden en wellicht de trans
atlantische kabels overbodig maken, het
radiografisch verkeer over de aarde in
ieder geval ontlasten. De kunstmanen
zouden een soort telegrambesteller in de
wereldruimte kunnen worden. De uiteen
zettingen der deskundigen te dien aanzien
zijn inmiddels nogal ingewikkeld. Er zul-
i len buitengewoon fijn werkende apoara-
i ten voor nodig zijn. Maar het kan..'
Men ziet, de experimenten met de kunst-
manen zijn niet slechts een nogal dure
liefhebberij van strategen, doch tevens
j belangrijke wetenschappelijke experimen
ten, die de grote uitgaven ervoor recht
vaardigen. Ze zulten bewijzen, dat nog
veel meer kan. meer dan we nu nog ook
maar durven dromen..
Met deze luclvtballon werd een
hoogte van 27 kilometer bereikt. Vit
de uiterst dunne slof ervan zou ook
het zeil voor een ruimteschip kunnen
ivorden vervaardigd.
De IJslandse ambassadeur te Londen
heeft gisteren verklaard, dat het niet uit
gesloten is, dat zjjn land uit de N.A.T.O
zal treden, als de Britse regering erop
blijft staan binnen de tot twaalf mijl uit
gebreide IJslandse viswateren te vissen.
Zoals bekend wordt het IJslandse besluit
om de viswateren van vier tot twaalf
mUl uit te breiden, op 1 september van
kracht.
De ambassadeur, dr. Kristinn Gud-
mundsson, sprak ook over de mogelijk
heid van een compromis, volgens het-
Dit is Mickey, de muis, die op 23
juli de wereldruimte ingezonden
werd en onvindbaar bleef. De raket,
waarvan hij de „bemanning" uit
maakte, verdween in de Atlantische
Oceaan.
volgde hierbij de „reeds lang bestaande
praktijk, aangezien vrijwel alle landen
op deze eenzijdige wijze de breedte van
hun territoriale wateren hebben bepaald."
Men verwacht, dat de geheime be
sprekingen tussen de westelijke geallieer
den over de visserij-kwestie in Parijs bin
nen enkele dagen tot een climax zullen
komen. De besprekingen in Parijs staan
onder auspiciën van de N.A.T.O.
In het algemeen gelooft men in Parijs,
dat er voor alle bij het dispuut betrokken
partijen zoveel op het spel staat, dat men
welk Groot-Brittannië de twaalfmijlzone zich niet kan veroorloven, dat er een open
rondom IJsland erkent, maar tevens con- iyke rnlIe tussen de N.A.T.O.-landen uit
cessies krijgt om binnen deze grens te vis- voortvloeit,
sen.
De IJslandse ambassadeur weigerde
in te gaan op de vraag, wat IJsland zal
doen als Groot-Brittannië zijn treilers
door schepen van de marine laat bescher
men. Eveneens wilde hij zich niet uitla
ten of de mogelijkheid van een compro
mis op het ogenblik in Brits-IJslandse
besprekingen wordt onderzocht. Ook wilde
hij niet zeggen, of er tweezijdige onder
handelingen of overleg in het raam van de
N.A.T.O. over de visserij-kwestie gaande
zijn.
De ambassadeur had de persconferentie,
waarop hij zijn verklaringen aflegde, ge
opend met het uitspreken van zijn over
tuiging, dat alle IJslanders het geschil op
vriendschappelijke wijze willen regelen.
Zij hielden evenwel voor honderd procent
vast aan hun voornemen om de viswate
ren uit te breiden- Blijkens een pamflet,
dat de journalisten ter hand werd gesteld
is IJsland tot zijn besluit gekomen als ge
volg van het feit, dat het gebied rondom
het eiland overbevist wordt. Daar de uit
voer van IJsland voor 97 procent uit vis-
produkten bestaat, was uitbreiding van
de viermijlszone noodzakelijk. IJsland
Voor zijn vertrek uit New York na de
historische zitting van de Algemene Ver
gadering der Verenigde Naties van deze
week, heeft de Sovjetrussische minister
van buitenlandse zaken Gromyko ver
klaard, dat ondanks de vergadering, die
achter de rug was. de behoefte aan een
topconferentie even groot was als steeds.
De vergadering was een bruikbaar stuk
werk geweest, maar de daar genomen be
sluiten, moesten snel ten uitvoer worden
gebracht.
Deze radioactieve regenboog werd bij
toeval ontdekt. Toen de Amerikanen op
26 maart de „Explorer III" lanceerden,
hadden ze berekend, dat deze een baan
zou beschrijven, variërend van 200 tot
1000 kilometer hoogte. Maar bij het af
schieten ontbrandde de vierde trap van
de raket iets te vroeg. Hierdoor bereikte
de „Explorer III" een hoogte van 2785 ki
lometer. Vandaar viel hij volgens de wet
ten, welke de loop der hemellichamen be
heersen, tot een hoogte van slechts 187
kilometer. De deskundigen, door wie de
loop van de „baby moon" gevolgd werd,
ontdekten op de grootste hoogte eigen
aardige en hevige storingen in de appara
ten, welke waren aangebracht, om de
radioactiviteit te meten. Deze bleek van
zulk een hevigheid, dat de apparaten haar
niet konden verwerken. De verkregen ge
gevens vergelijkend met die van de „Ex
plorer I" en de „Vanguard I", kon men
niet anders dan concluderen, dat de aar
de door een radioactieve zee omringd is.
Geen mens is tegen deze sterke radio
activiteit bestand. Na vier uur gaat de
mens eraan ten onder. Het is heel goed
Met grote moeite heeft men gisternacht
onder de Nederlandse kust tussen Hoek
van Holland en Scheveningen de kotter
Scheveningen 68 „Temmetje" kunnen hou
den. Het vaartuig was ter visserij gegaan
onder de kust bij de Nieuwe Waterweg,
toen het lek stootte op de masten van
een wrak. Het net ging verloren, de
schroef werd ernstig beschadigd en de
kotter liep in de romp drie gaten op.
De schipper van de „Temmetje", de
heer De Kra, zette onmiddellijk koers
naar de Scheveningse haven, terwijl de
andere bemanningsleden aan de pompen
stonden om het scheepje drijvende te
houden. Uit alle macht moest worden ge
werkt, maar men is erin geslaagd de
haven te bereiken.
Eenmaal daar aangekomen, moest men
het vaartuig aan de kade afmeren, omdat
de sleephelling nog in gereedheid moest
worden gebracht. Op het moment, dat
met het pompen werd gestopt, zonk de
„Temmetje echter. De kotter verdween
gelukkig niet geheel onder water, zodat
het schip gisteren na inblazen van lucht
kon worden gelicht. Het is daarna op de
mogelijk, dat de honden en muizen, die helling geplaatst voor reparatie.
Profesor Josef Haemel, directeur van
rle 400 jaar oude universiteit van Jena
in Oost-Duitsland is, zoals we gisteren in
een deel van onze oplaag reeds hebben
gemeld, naar West-Duitsland gevlucht.
Prof. Haemel werd kort na 1945 lid van
de communistische partij. In West-Ber-
lijn verklaarde prof. Haemel, die met
zjjn vrouw de wijk heeft genomen,
dat hij na zware innerlijke strijd om po
litieke redenen de stad heeft verlaten,
waar hij 35 jaar heeft geleefd en gewerkt
en waarvan hij ereburger was.
Het nieuws van prof. Haemels vlucht
is bekendgemaakt, tien dagen voor de
viering van het 400-jarig bestaan van de
universiteit in Jena. Prof. Haemel ver
klaarde voorts, dat hij is uitgeweken
omdat de Oostduitse autoriteiten van de
universiteit van Jena een ^socialisti
sche universiteit" wilden maken.
Gelijk met prof. Haemel zijn nog vijf
Oostduitse intellectuelen naar West-
Berlijn gevlucht. Volgens Westberlijnse
functionarissen zijn dit jaar reeds ver
scheidene honderden Oostduitse weten
schapsmensen naar 't Westen gekomen.
Gisteren arriveerde in West-Berlijn
ook de directeur van het instituut voor
kunstgeschiedenis van de universiteit
te Rostock, dr. Koch.
Uit West-Berlijn wordt sedert woens
dag dr. Erwin Neumann, van het anti
communistische Westberlijnse comité
van vrije juristen, vermist- Het comité
vreest, dat Neumann naar Oost-Duitsland
is ontvoerd. Neumann is woensdagochtend
voor het laatst gezien, toen hij met zijn
boot zeilde op de Wannsee, een meer,
dat gedeeltelijk in West- en gedeeltelijk in
Oost-Berlijn ligt. Neumanns voorganger,
dr. Walter Linse, werd in juli 1952
door communistische agenten uit West-
Berlijn ontvoerd.
De Westberlijnse politie gelooft niet,
dat er een ongeluk is gebeurd. Zij heeft nl
geen spoor van de boot van Neumann
gevonden. Men vermoedt, dat Neumann
per ongeluk over de grens is gevaren,
die dwars door het meer loopt.
De dokter der armen is dood...
ANTONIO ASTARITA, een zeer gezien medicus in liet. plaatsje Piano
di Sorrento aan de Golf van Napels, wiens naam en faam ver buiten dit
toeristenoord verspreid was en die onder de boeren en armen voor een
'heilige doorging, bezat de doctorstitel niet, zelfs geen enkele medische
graad, ofschoon hij inderdaad twee jaar medicijnen gestudeerd had. Hij
moest door het plotseling overlijden van zijn vader als 23.jarige de kost
voor het overgebleven gezin gaan verdienen. Zijn vader was een bekwaam
medicus en Antonio had hem tijdens zijn studie menigmaal in zijn praktijk
bijgestaan. Hoe ging dit vroeger op het platteland, zeker in Italië.
De zoon van de dokter deelde in de roep, welke zijn vader genoot. Na
diens overlijden hieven de zieken naar het huis van de dokter komen en
Antonio kon de verleiding niet weerstaan. Hij vertelde zijn moeder, zijn
doctorstitel zo gauw mogelijk te zullen gaan heihalen en intussen de praktijk
te willen voortzetten.
Zijn moeder geloofde hem en het duur
de wellicht niet lang, of Antonio ge
loofde zelf, de doctorsbul in bezit te
hebben, zulks temeer, omdat zijn patiën
ten een steeds grooter vertrouwen in hem
gingen stellen en hem zelfs boven zijn
vader prezen.. Bij de armen en de een-
voudigen van geest kwam het niet op,
naar een doctorsbul te vragen of te in
formeren, of de jonge dokter zijn medi
sche studies wel naar behoren beëindigd
had. Hij nam voor hen zonder meer zijns
vaders praktijk over. Wat was er op
aan te merken? De beter gesitueerden
maakten zich er niet druk over. Er wa
ren vele nieuwe mensen in Piano die
Sorrento komen wonen Het was in de eer
ste jaren na de oorlog 1914-1918. Er was
toen zoveel gebeurd. Men had wel wat
amders te doen dan zich druk te maken
over een dokter, die misschien..
Maar de kwestie kwam nooit openlijk
te rsprake en Antonio Astarita zette zijn
praktijk rustig voort. Rustig? Misschien
ogenschijnlijk. Want van het begin af aan
moet de vrees, dat het ooit ondekt zou
worden, hem hebben gekweld. Anders zon
hii niet tel het verschrikkelijke einde zijn
gekomen, waardoor het geval van de dok
ter der armen in heel Italië grote opschud
ding en een zekere deernis heeft verwekt
Men vond de „dokter der armen" en
kele weken geleden dood in een bos in de
omgeving van het stadje zijner inwoning.
Hij had zich van het leven beroofd. In
een zijner zakken zat een brief, waarin
hij zijn oude moeder en zijn vrouw en
zijn twee jonge kinderen, respectievelijk
van vijf en zeven jaar, vergiffenis vroeg
voor de schande, welke hij over. hun hoof
den had gebracht..»
Antonio Astarita was zo populair en
stond dusdanig in aanzien, dat hem her
haaldelijk gevraagd werd, de functie te
gaan vervullen van inspecteur van het sa
nitaire wezen in de provincie Sorrento.
Hij had telkens geweigerd, deze vooraan-
ANTONIO ASTARITA,
de „dokter der armen".
staande positie in te nemen. Men schreef
dit aan zijn grote bescheidenheid toe.
Iedere keer, wanneer het bekend werd
dat hij een eervol aanbod afsloeg, kwamen
bij de mensen zijn bekwaamheid en zijn
goedheid ter sprake. Algemeen bekend
werd, dat hij het zoontje van een arme
boer van een wisse dood had gered, door
middel van een snelle, scherpzinnige diag
nose de aard van een ziekte vast te stel
len, die door een andere dokter voor onge
neselijk was verklaard. Het kind lag in
doodstrijd, toen dokter Astarita ontboden
werd. Hij had niet lang werk en ofschoon
het midden in de nacht was, reed hij in
zijn auto naar Napels, om daar het genees
middel te kopen, het enige, dat redding
kon brengen. Hij moest hiertoe een aan
tal nachtapotheken af, kreeg het tenslotte
in een ziekenhuis en., het kind werd be
ter.
HIJ SCHONK DE MIDECAMENTEN
Talrijke armen wisten te vertellen, dat
hij hen geheel gratis behandeld en hun
zelfs de nodige medicamenten geschon
ken had. Zij chirurgische capaciteiten had
den hem vele rijke klanten bezorgd. Alles
ging goed tot de burgemeester van Sor
rento zijn collega van Piano di Sorrento
verzocht, alles te doen, om Antonio
Astarita te bewegen, de weer opengeval
len plaats van provinciaal inspecteur te
bezetten. Hij was de enige, die er voor in
aanmerking kwam.
Antonio Astarita zwichtte tenslotte. Hij
nam de benoeming aan, blijkbaar er op
rekenend, dat de provinciale autoritei
tij» de kwestie van de doctorsbul als
van ondergeschikt belang zouden beschou
wen. Hij beloofde bij zijn benoeming, de
bul te zullen inzenden, voorgevend, er naar
te moeten zoeken. In de loop van de tijd
was hij vergeten, waar hij hem opgebor
gen had.. Tot zijn schrik bleef men aan
dringen. Bij de onderhandelingen over de
benoeming was zo terloops gezegd, dat
het inleveren van de doctorsvul natuur
lijk niet meer dan een formaliteit was,
nu eenmaal door de wet voorgeschreven
Antonio Astarita had de indruk gekregen,
dat men het wel zou vergeten. Maar
dit gebeurde niet.
Liever dan openlijk voor een bedrieger
en kwakzalver te worden uitgemaakt,
zocht hij de dood.. Vooral de armen van
Piano di Sorrento betreuren hun goede
dokter.
K.H.
Zowel het Officie van de apestel
Bartholomeus dat morgen voorrang
heeft, als het Officie van de der
tiende zondag na Pinksteren.heeft
bijzonder tot onderwerp de nood
zakelijkheid van echt diep geloof.
In de „Collecte" van het eerste
officie doet de Kerk een beroep op
de Almachtige om te mogen be
minnen, wat de Apostel geloofd
heeft en om te prediken, wat hij
heeft geleerd.
In het andere officie wordt ge
vraagd om vermeerdering van ge
loof, hoop en liefde. Overigens is
de tekst van deze misgebeden een
aaneenschakeling van vragen en
smekingen.
Geeft acht, Heer, vergeet niet.
Waarom verstoten, waarom die
toorn? Rijs op, Heer. Op U be
trouw ik. Mogen wij verdienen te
verkrijgen, wat Ge belooft, laat
ons beminnen, wat Ge gebiedt.
Ge zfjt een toevlucht geworden
van geslacht tot geslacht. Heer,
verzoen U met Uw volk. Sta ons
toe, wat we vragen.
Vragen is, vooral in benauwde
ogenblikken niet zo'n kunst. Maar
geloven in het bijzonder wan
neer de bedoelingen van de Voor
zienigheid niet schijnen te stroken
met onze eigen verwachtingen
dat blijkt een hele opgave.
En toch is er maar één oplos
sing: zichzelf onvervaard werpen in
de armen van de Heer. Hij zal hei
wel regelen. Geloof zonder bijbe
doeling en toch vertrouwen houden.
Of gelijk St.-Jacobus het zegt in
zijn brief: Vraag met geloof, maar
twijfel niet. Want hij, die toch twij
felt is gelijk aan een zeegolf, die
door de wind bewogen en heen en
weer gedreven wordt. Gelukkig hij
of zij, die de beproeving doorstaat,
want na beproefd te zijn, zal hij of
zij de kroon des levens ontvangen.
Naar de mens gesproken blijven
vele verwachtingen onvervuld.
Waarom? Is vragen dan eigenlijk
niet overbodig? Als de wensen toch
niet vervuld worden?
Nooit. AI begrijpen we volko
men, dat het voor de mens wel
eens zwaar wordt, ont te volharden
en blijmoedig te aanvaarden.
Levenskunst van hoge klasse!
Wees in ieder geval dankbaar
voor elke attentie van boven. Het
„Evangelie" van morgen over de
genezing van de tien melaatsen is
een les en tevens een waarschu
wing. Slechts één Samaritaan
kwam terug om dank te zeggen.
Alleen die éne vreemdeling gaf
Sta op, ga heen, uw geloof
heeft u gered!
Geloof is de hefboom, de hoek-
echte christen. Geloof is de kost
baarste gave, doch heel dikwijls
ondergewaardeerd, door tiendui
zenden voor niets geteld. Helaas.
God de eer. En wat was het ant
woord?
tot 'dusver de wereldruimte in gestuurd
werden, aan radioactieve vergiftiging ge
storven zijn- Men is al druk doende, om
de middelen van verweer te vinden, maar
of men hierbij reeds resultaten heeft ge
boekt, is ons niét bekend. I
