OM 11.05
VIELEN
500 vliegtuigen ledigden hun
last boven de Eeuwige Stad
HET EINDE VAN DE
WERELD IS NABIJ...
Onverschrokken Paus bezocht
verwoeste Tiburtino-wijk
Ze zeggen
De gemeenschap van de Mont Blanc
zal het echter overleven
Verschijning als
fakkel
ww»mrir"'S
ZATERDAG 20 SEPTEMBER 1958
/AGINA 3
Het was gedurende de oorlog, dat de Paus
in Rome naar de Tiburtino-volksbuurten
snelde, om daar woorden van trööst en leni
ging in de grote nood te brengen. Wat nie
mand had kunnen en willen verwachten, was
gebeurd. Mussolini's regering bad Rome
min of meer tot open stad verklaard, maai
de zetel der regering was er gebleven. De
generale staf van de Italiaanse weermacht
had er nog steeds zijn hoofdkwartier. Rome
Was nog het centrum van Italiës strijd tegen
de geallieerden. En de geallieerden trokken
er hun conclusies uit. Evenals ze later nolens
Volens de beroemlde abdij van Monte Cas-
sino onder vuur zouden nemen, omdat de
Duitsers er een bolwerk van hadden ge-
Rome werd gebombardeerd, Terwijl niemand het verwachtte. Romes
bevolking vertrouwde op de aanwezigheid van de Paus. De ge
allieerden zouden Rome niet bombarderen, meende men. Reeds vele
Analen waren Amerikaanse vliegtuigen er boven verschenen, doch
Ze hadden zich bepaald tot het uitwerpen van vlugschriften en
manifesten, waarin de bewoners van de Eeuwige Stad werden aan
gespoord, Mussolini's regering omver te stoten en Italië de zijde der
Saailieerden te doen kiezen. Nog was Italiës gewapende macht,
°ndanks de geïncasseerde slagen, als de debacle in de Cyrenaica en
die bij El Alamein, waar Mussolini nog slechts recruten in het veld
had kunnen brengen, van voldoende betekenis, om er rekening mee
te houden, al was ze doorspekt met fascistische contingenten en
Duitse reserves, die feitelijk als een soort politiemacht optraden.
maakt, meenden ze, in de Eeuwige Stad het
hart van de Duitse weerstand te moeten tref
fen. Hitier deelde in Italië de lakens uit. De
Duitse generaals beraamden de plannen
voor de grote, laatste weerstand, die wat
Zuid-Europa betrof, op Italiaanse bodem
moest worden uitgevochten, teneinde het
moederland te sparen. Dë Italiaanse gene
raals werden vaak zonder meer ter zijde ge
steld. Dit was wel duidelijk gebleken bij de
organisatie van de verdediging van Sicilië en
de voorbereidingen voor het opvangen van
Rommels resterende strijdkrachten, na de
grote nederlagen in Noord-Afrika en de voor
de Duitsers fatale campagne in Tunesië.
Nog sterk genoeg
Eerste verzet tegen de Duee
Aanmaning tot overgave
De zon verduisterd
De gevolgen
Heerst als een koning.
In 1960
Als het mensdom de controle
over de ontketende atoom
energie verliest
Observator
^>V
.x-.N*. w i
DE EERSTE BOMMEN
Z. H. de Paus temidden van de
menigte, na het grote bombarde
ment van Rome, waarbij de ganse
Tiburtino-uijk verwoest werd.
De beroemde basiliek van San Lorenzo, door bommen verwoest.
Op papier kon Italië nog over negentig
divisies beschikken. In werkelijkheid wa-
ten het er aanzienlijk minder. Er be
stond evenwel een ook door de overmach
tige geallieerden niet te verwaarlozen
kern: drie gepantserde en twee gemoto
riseerde divisies met voldoende materi
aal en munitie, ongeveer duizend pant-
serwagens en dergelijke strijdwagens. Vijf-
ehdertig infanterie divisies konden op een
bepaald punt geconcentreerd worden. Dit
totaal was meer dan voldoende, om een
'hvasie op Sicilië te keren.
De luchtmacht beschikte over 5111
vliegtuigen, waarvan 3000 zich nog in uit
rekende conditie bevonden en een dui-
2endtal spoedig voor nieuwe acties ge
teed kon worden gemaakt. De marine tel-
oe zes slagkruisers, waarvan er drie de
®rootste in de Middellandse Zee waren,
v0orts zeven kruisers, twaalf torpedoja-
^ers en dertig torpedoboten, een veertig
tal onderzeeboten en een honderdtal klei
nere oorlogsvaartuigen.
Alleszins reden voor de geallieerden,
thi te blijven trachten, Italië op z'n minst
,0't te schakelen, door het een afzonder
lijke wapenstilstand aan te bieden of
bet de andere zijde te doen kiezen.
Of het bombardement van Rome een
ber middelen was, om regering en volk
poidelijk te maken, dat verder verzet nut
loos was, zal te zijner tijd wellicht nog
?ehs aan het licht komen. Er wordt zowel
'b Italië als in de Verenigde Staten nog
'eeds over gepolemiseerd. Het is overi-
Sehs een tamelijk onbelangrijk onder-
^®el in het geheel van de grote strijd, die
Pas.in 1945 kon worden uitgestreden.
h Ook in Italië is nog slechts weinig ge
publiceerd over tal van belangrijke episo-
P®h van de laatste oorlogsjaren. Doordat
p6 Pers gecensureerd was of doordat er
®hvoudig geen kranten verschenen, werd
r nauwelijks iets over gepubliceerd, af-
|e?-ien dan van later verschenen rappor-
>*jn en oorlogsverhalen. Het grote publiek
aef onwetend ten aanzien van de hoofd
zaken niet alleen, doch ook van vele de
tail
hiervan vinden momenteel
in Italië, zoals trouwens in tal van andere
landen, publikaties plaats over belangrij
ke gebeurtenissen, waarover, toen ze zich
afspeelden, om het simpel te zeggen geen
dagelijkse kroniek werd bijgehouden. In
de afgelopen weken bracht een veelgele
zen weekblad een aantal artikelen over
de val van Rome, dus de inneming door de
geallieerden, waarin het bombardement
van de Eeuwige Stad uitvoerig beschreven
werd. We zijn ervan overtuigd, dat juist
de beschrijving daarvan en van hetgeen
eraan voorafging, velen van onze lezers
zal interesseren.
In juli 1943 begon het eerste verzet te
gen Mussolini's regime zich te openbaren.
Er brak allerwegen kritiek los. De levens
omstandigheden werden steeds moeilij
ker en de massa geloofde niet meer in de
eindoverwinning, welke haar nog steeds
voorgespiegeld werd. Het aanmatigende
optreden der Duitsers, die in Italië een
blok aan hun been zagen, het in hun hart
niet vertrouwden en tevens weinig respect
toonden voor de gevechtswaarde der Ita
lianen zette veel kwaad bloed. Toch wa
ren er nog velen, die aan het regime vast
hielden. In de hogere ambtenaarskrin
gen had het fascisme nooit voet kunnen
vatten. De leidende functionarissen der
verschillende ministeries hadden Mus
solini's regime gediend, van de gedachte
uitgaande, dat ze niet het facisme,
maar de staat dienden. Een groot aan
tal hunner was nimmer tot de partij toe
getreden. Ze bleven neutraal. In de fas
cistische partij bestond grote onenigheid.
Er was een fractie voor en een tegen
Mussolini. In de laatste zou later diens
schoonzoon Ciano op de voorgrond tre
den, met als resultaat, dat hij als verra
der met talrijke andere hoge fascisti
sche functionarissen op bevel van de
Duce zou worden neergeschoten.
Intussen, het héle regime was vrij wan
kel en niemand wist eigenlijk nog precies,
waaraan hij zich te houden had. De ko
ning aarzelde, stelling te nemen tegen de
Duce, die hij door hem de Orde van de
Annunciata te verlenen tot zijn konink
lijke neef had verheven. Het gevaar van
een burgeroorlog leek niet gering. Italië
zou er door in een chaos verzinken.
In deze verwarring kwam het bombar
dement van Rome, dat zeer zeker in ge
heel Italië nog meer indruk maakte dan
het bericht, dat de geallieerden op Sicilië
waren geland. Terwijl op 10 juli de aan
val op Sicilië een aanvang nam, wierpen
op 17 juli geallieerde vliegtuigen boven
Rome pamfletten uit, waarin Italië werd
aangemaand, zich over te geven. Op 19
juli, tegen elven 's morgens, verschenen
in de heldere hemel boven de Eeuwige
Stad wederom geallieerde vliegtuigen.
Men maakte zich er niet ongerust over.
Twee dagen te voren hadden enkele hon
derden Engelse en Amerikaanse vlieg
tuigen boven de stad gecirkeld. Hoewel
Rome officieel nog niet tot open stad was
verklaard, geloofde eenieder, dat het vei
lig voor luchtaanvallen was. De militaire
commandant had alle militaire posten
rondom Rome laten ontruimen. In zekere
zin, zo getuigden vooraanstaande persoon
lijkheden later, had deze situatie tot ge
volg, dat men in Rome minder afwijzend
stond tegenover een voortzetting van de
oorlog dan elders in het land, waar men
de ellende ervan aan den lijve ondervond,
door onmeedogende bombardementen. Er
kwamen zich in de kazernes van Rome en
omgeving zelfs talrijke Siciliaanse solda
ten bij hun bataljonscommandanten mel
den, verzoekend, naar Sicilië te worden
gezonden om mee te helpen, dit te ver
dedigen.
Om 11.05 vielen de eerste bommen
Een dikke rookwolk verhief zich ten he
mel en het geluid der ontploffingen weer
kaatste aan alle kanten, alsof de bommen
overal vielen. De eerste golf vliegtuigen
verdween aap de horizon. Direct daarop
verscheen een nieuwe golf. Wederom sloe
gen de bommen op de Eeuwige Stad neer.
De rook en het opdwarrelende stof ver
duisterden de zon. Verbijsterd zochten de
mensen ergens beschutting. In totaal le
digden vijfhonderd vliegtuigen hun vre
selijke last over Rome. Toen na de eer
ste verwarring de hulpverlening georga
niseerd werd bleek, dat de hele Tiburtino-
wijk vrijwel verwoest was, de basiliek
van San Lorenzo eveneens. De grote be
graafplaats Verano leed zware schade.
Vele graven en grafmonumenten werden
er vernield, de graftombe van 's Pausen
familie Pacelli beschadigd. Op talrijke
plaatsen hadden bominslagen grote scha
de aangericht. Er kwamen rapporten bin
nen over minstens duizend doden, welk
aantal later tot bijna twee duizend steeg,
toen vele zwaar gewonden in de ziekenhui
zen of reeds tijdens het 4ransport daar
heen overleden.
Groot was de verslagenheid. De Romei
nen begrepen opeens, dat de oorlog als
het ware voor de poorten van de stad
stond. Tegelijkertijd gaven ze zich er re
kenschap van, hoe weinig de regering te
gen deze luchtaanvallen kon doen. Ze be
schikte niet over voldoende afweermidde
len. De hemel van Italië bleek een open
jachtveld voor de geallieerde jagers en
bommenwerpers.
Inderdaad, groot was de verslagenheid,
die hier en daar tot een paniekstemming
aangroeide. De bevolking van Rome zag
zich aan haar lot wergelaten. Mussolini
was er niet, de stedelijke autoriteiten lie
ten zich niet zien. Toen verspreidde zich
tegen de middag het bericht, dat de Paus
het Vaticaan had verlaten, om zich naar
de getroffen wijken te begeven. Dit be
richt verwekte een onbeschrijfelijk en
thousiasme. De mensen huilden en pro
beerden te weten te komen, waar de Paus
zich op dat moment bevond. Bij duizen
den renden ze door de straten, afgaande
op geruchten, dat de Paus hier of daar
gepasseerd was. Allen voelden, dat er iets
bijzonders gebeurd was, men een nieuwe
periode tegemoet ging. En de Paus werd
het symbool van de hoop op vrede.
In de Tiburtino-wijk verliet de Paus de
auto, waarmede Hij gekomen was en be
gaf zich temidden van de menigte, die zich
op een plein verzameld had. Staande op
neergevallen brokken steen, sprak hij
woorden van troost en opbeuring, wekte
allen op tot gebed, gaf Zijn apostoli
sche zegen. Mensen van alle rang en stand
drongen zich om hem heen. Arbeiders
knielden naast aristocraten. Zelfs man
schappen en officieren van de fascistische
militie voegden zich bij de duizenden, die
de Paus toejuichten.
Ook de koning begaf zich enkele uren
later naar de getroffen en verwoeste wij
ken. Maar diens komst maakte toch veel
minder indruk dan 's Pausens verschij
nen. Ondanks het Verdrag van Lateranen
had de Paus tot dusver zich nimmer in
Rome zelf vertoond. Slechts wanneer Hij
gedurende de zomermaanden naar Castel
Gandolfo toog, kregen de Romeinen gele
genheid, een glimp van hem op te van
gen, als hij in zijn auto gezeten was. Nu
doorliep de Paus hele straten, sprak hij
op een hoek met een wenende moeder,
streelde hij een beduusd kind over de ver
warde lokken. De Paus bevond zich temid
den van het volk van Rome.
Historici en psychologen zullen later
wellicht nauwkeurig uiteenzetten, welke
invloed het bombardement van Rome en
het verlaten van het Vaticaan door de
Paus op de verdere ontwikkeling der ge
beurtenissen heeft gehad. Men neemt aan,
dat de koning, diep onder de indruk van
hetgeen hij in de Tiburtinowijk aan
schouwde, het besluit nam,, dat hem reeds
een jaar te voren was gesuggereerd, nl.
Mussolini zijn macht te ontnemen en hem
gevangen te doen nemen.
Het besluit werd overigens niet onmid
dellijk uitgevoerd. Er zou eerst nog veel
schokkends gebeuren. Voor vele Italia
nen is dit gebeuren tot op de dag van he
den vrij duister gebleven, door de door
ons reeds aangegeven oorzaken: een ge
censureerde pers en het stilzwijgen later
der voornaamste acteurs in het drama
dat generaal Badoglio aan het hoofd van
de regering bracht, Mussolini naar de
Gran Sasso zag voeren waar de Duit
sers hem spoedig zouden bevrijden, ver
moedelijk met de stille medewerking van
zijn cipiers, die tegen de Duitse parachu
tisten geen weerstand boden de z. g.
republiek van Saló zag ontstaan, waar
door in Italië de republiek werd uitgeroe
pen en de organisatie door de Duitsers van
het laatste verzet achter de z. g. Gothen-
linie, welke dwars over de Apennijnen
liep. De geallieerden werden er lange tijd
door opgehouden en Rome bleef aldus on
der Duits gezag, al hield de regering-Ba-
doglio de schijn op en al bleef Vittorio
Emmanuele regeren over een gebied, dat
reeds grotendeels door de geallieerden
alsmede van enkele andere plaatsen op
aarde, welke door de Emman tot dusver
nog niet gepreciseerd zijn. Maar volgens
zijn verklaringen moet hij hierover nog
mededelingen uit de Kosmos ontvangen.
Links de Divus en rechts de Emman, de leider van
de sekte van de Mont Blanc.
Niet alleen mr. Os.
born speculeert op de
lichtgelovigheid der
mensen en op het
feit, dat in deze ver-
materialiseerde sa
menleving, waarin
velen het zonder liet
Christendom willen
stellen, ontelbaren
naar het bevrijdende
woord snakken, dat
ben in hun grote,
geestelijke eenzaam
heid troosten moet of
hun het hesef moet
bijbrengen, toch niet
van God en alle
mensen verlaten te
zijn. Hilly Sunday baseert zich eveneens op de angst, welke duizenden cn
duizenden bevangt, nu ze tegenover de grote problemen van het mensdom
staan, zonder de kracht van een innig geloof en de zekerheid van
Degene, die de mensen beloofde met hen te zullen zijn tot het einde der
tijden. Onder de min of meer dubieuze figuren die bewust of onbewust de
geestelijk ontwortelden doen geloven, dat zij uitkomst en veiligheid, zelfs
geborgenhid kunnen brengen, bevindt zich een man, die zich enkele jaren
geleden aan bet hoofd stelde van een klein groep vrienden en bekchden
en de sekte slichtte van de „Gemeenschap van de Mont Rlanc".
De Milaanse dokter heerst er als een
koning over de leden van de sekte, om-
ringd door een kleine raad, waarvan zijn
broer en zijn zuster deel uit maken. Elk
hunner draagt een indrukwekkende titel.
Hijzelf noemt zich Emman. hetgeen zou
betekenen, dat hij in de directe relatie
staat met de geheimzinnige kosmische
krachten, waarover de ruimtevaartgeleer-
den zich momenteel zozeer het hoofd bre
ken. De Emman ontvangt geregeld mede
delingen uit de Kosmos, die op de wire-
recorder worden opgenomen en daarna
door de voornaamste leden van de sek
te worden uitgewerkt en becommentari
eerd. Dit alles gebeurt in een heel merk
waardige taal, de Glossemantica mono-
tematica. Ze moet veel ouder zijn dan
het Sanskriet en zelfs nog ouder dan de
oudste talen ter wereld. Alleen de Em
man en zijn naaste volgelingen kunnen
haar ontcijferen
Deze volgelingen zijn de Wanthar (zijn
zuster), Divus, zijn broer, Kerem, die
in zich een kosmische straal zou dragen,
en enkele anderen, die vrijwel uitsluitend
op de hellingen van de Mont Blanc ver
toeven en zelden naar hun woonplaats
terugkeren. Want ze moeten steeds
klaar staan, om nieuwe volgelingen in
te wijden. Dit vindt elke maandag in
het paviljoen plaats, dat in de buurt van
Courmayeur gelegen is. Nieuwe adep
ten kunnen zich op drie opeenvolgende
maandagen van de leer van de Emman
op de hoogte stellen. Wanneer ze de vra
gen, die ze stellen, naar hun mening
niet behoorlijk beantwoord krijgen, kun-
ze in vrede gaan. ,,Ons interesseert
slechts het zaaien, niet het oogsten", zo
verklaarde de Divus aan een journalist,
die naar de Mont Frety toog, om er eens
poolshoogte te nemen. Hij werd er
Vriendelijk te woord gestaan. De Emman
vertoonde zich niet. Maar de Divus be
vestigde categorisch de grote leerstelling
van de sekte, nl., dat de wereld op 14
juli 1960 zal vergaan
Dit vergaan is echter betrekkelijk. Bij
na heel de wereld zal alsdan door de ont
ketende atoomenergie verwoest worden,
met uitzondering vande Mont Blanc,
Intussen is het zijn bedoeling, zijn vol
gelingen in 1960 rondom zich heen, op
het massief van de Mont Blanc te ver
zamelen. Tot dusver hebben zich voorna
melijk Italianen en Zwitsers om hem
heen geschaard, die elkander op de Mont
Frety als broeder en zuster aanspreken,
doch in het dagelijkse leven gewoon hun
werk doen, in alle bescheidenheid pro
paganda makend voor de sekte, die door
sommigen met de Getuigen van Jehovah
vergeleken wordt.
Volgens de laatste mededelingen zou
ook Tibet op 14 juli 1960 van de grote
verwoesting gespaard blijven, welke wel
iswaar door de sekte als de ondergang
van de wereld wordt aangekondigd, doch
naar het schijnt althans volgens de pro
fetie van de Emman, veeleer een grote
catastrofe zal zijn, waarin het grootste
gedeelte van de mensheid zal omkomen.
Op het ogenblik is het paviljoen in be
langrijke mate het doelwit van nieuwsgie
rige toeristen. Maar dr. Bianchi heeft
reeds voorspeld, dat ze in groten getale
zullen terugkeren, om bij hem bescher
ming te zoeken
K. H.
Met het tijdelijke alleen kan
men het ver brengen op de weg
naar geluk. Maar dat is meer een
mening dan realiteit, zy, die over
weinig tydeiyke goederen beschik
ken snakken naar meer. Zij, die vol
doende of zelfs overvloed hebben,
vechten voor een nog grotere hoe
veelheid. Van het tijdelijke heeft
men nooit genoeg. Die dorst is
nu eenmaal onverzadigbaar. Er
komt echter by, dat men van het
tydeiyke alleen niet leven kan.
Een zodanig leven ligt niet veel
boven de hoogte van het dier. Een
mens kan na kortere of langere
tijd door het aardse niet bevre
digd blijven.
Of zegt u het bericht van „Pro
Deo-nieuws" in de krant van za
terdag jl. niets, dat meer dan
20.000 aanvragen binnenkwamen
voor informaties over het katho
liek geloof, dat meer dan 11.000
personen verzochten om een hele
cursus over dit geloof?
St.-Augustinus heeft het zo juist
geformuleerd: De mens als rede
lijk wezen kan alleen gelukkig
worden door God. Wy maken ech
ter onze eigen goden. Wanneer we
evenwel in kwellingen zijn, hel
pen onze eigen goden maar in ge
ringe mate. De beproevingen biy-
ven, waarheen we ook vluchten of
waar we ook uitkomst proberen te
vinden.
De Heer slaapt in ons. Stormen
steken op en we klagen: Heer is
dat nu rechtvaardig, dat de slech
ten in voorspoed zijn en de goe
den in moeite? St.-Augustinus ant-
wordt hierop: De Heer zegt tot
Is dat nu uw geloof? Heb ik dan
dit beloofd? Zijt ge hiertoe een
christen geworden om in de we
reld voorspoed te hebben? Uw
godsvertrouwen is ingesluimerd.
Uw hart worde gerust, ge zult de
haven bereiken. Hij, die het schip
heeft uitgerust, zal ook de haven
in gereedheid brengen. De kroon
der overwinning wordt slechts be
loofd aan hen, die strijden.
Die strijd kan zwaar, heel zwaar
zyn. En met menselijk redeneren
komen we er niet uit Aanvaar
den en de roepstem volgen. Ge
lijk het officie van morgen ver
haalt van de tollenaar Levi, die de
apostel en evangelist Mattheus
werd. Die Levi had een goed le
ven en een behoorlijke baan. Doch
de Heer sprak: „Volg mij". „En",
aldus het evangelie. „Levi stond
op en volgde Hem, na alles te heb
ben prijsgegeven".
Mattheus preekte in Palestina,
Arabië en Ethiopië. En stierf als
martelaar!
Dat is ook onze enige weg. Ge
volg geven aan de roepstem en
Hem volgen. Contact houden met
God, elke dag opnieuw. Dan kun
nen we ook (}e taak vervullen dje
ons feitelgk is opgelegd, maar
waarvan zo dikwijls weinig terecht
komt.
We moeten zijn als de geiykenis
der levende wezens uit het „epis
tel" van morgen: Uw verschijning
was als van brandende kolen vuur
cn als een verschijning van fak
kels. Lichtglanzen van vuur. Ver
schoning in de wereld als een fak
kel van geloof, godsvertrouwen en
liefde. Hoe voelt u zich?
was bezet, te beginnen Sicilië, dat ze
na een campagne van 38 dagen verover-
den. Sicilië kostte de Italiaans-Duitse
strijdkrachten 269 pantserwagens en 1601
vliegtuigen, terwijl de geallieerden er 400
pantserwagens en 650 vliegtuigen verlo
ren- Midden augustus viel Messina, het
laatste bolwerk, half verwoest in handen
van de door de bekende generaal Patton
aangevoerde troepen. Toén onderhandel
de de regering-Badoglio reeds over een
wapenstilstand....
In Rome werd het na het bombarde
ment van 19 juli vele leidende personen
duidelijk, dat de geallieerde luchtmacht
verre overmachtig was en verdere tegen
stand vrijwel nuttejoos. De Engelse en
Amerikaanse eskaders maakten korte
metten met de kustverdedigingswerken
van Sicilië.. Zonder de Duitse „bezet
ting". welke men in een onberaden ogen
blik als strijdkrachten van de bondgenoot
Hitler had aanvaard, zou Italië vermoe
delijk veel eerder gecapituleerd hebben,
het bombardement van Rome voorko
men zijn. Maar dit was in ieder geval een
waarschuwing. Mussolini riep zijn Grote
Raad bijeen, welke tot zijn grimmige ver
bazing een motie van wantrouwen in
hem aannam en hem bewees, dat hij zelfs
op tal van zijn naaste medewerkers niet
meer kon rekenen
Ontscheping van de Engelse com
mando's op de zuidoost-kust van
Sicilië.
Waarom de in Milaan wonende dr. Bi
anchi de Mont Blanc uitkoos, als het
laatste toevluchtsoord voor degenen, die
in zijn boodschap geloven, hij heeft het
nooit 'bekend gemaakt. Naar voor de
hand ligt, zal ook hem de schier ma
gische klank van dit enorme bergmas-
sief, hetwelk als het ware één bonk kracht
is, onwillekeurig hebben aangetrokken.
Maar hij liet het niet bij symboliek. Na
dat hij een voldoende aantal volgelingen
om zich heen verzameld had, huurde hij
een soort rusthuis op de hellingen van
de Mont Blanc en wel op de Mont Frety
(2174 meter hoog) en daarin stichte hij
de zetel van zijn sekte. Hij verfraaide
het „Paviljoen du Mont Frety", richtte
het keurig in alles met het geld van
zijn volgelingen voegde er uitbouwsels
aan toe, meubileerde er een keurige
zaal voor de samenkomsten van de sekte
en stelde er personeel aan, zodat het
mogelijk werd, er geregeld te .verblijven.
