Rommel
de woestijn vos
Hardnekkig zwijgen
Communes kunnen
niet op zichzelf staan
kwam weer
Ruim 200.000 Oost
duitsers weken uit
De Gaulle
Op vrije voeten
GEZELLIGER*
Pekings blad meent:
Rilland-Bath (Z.)
Sydney Australië
San Carlos (V.S.)
Athene
Washington
Monte Carlo
Moskou
Kaapstad
IN 1958
Eurovisie-uitzending uit Parijs
ZEEPOST
Detective-roman door
RICO BULTHUIS
iV B
ZATERDAG 3 JANUARI 1959
TAG IN A 6
V
2i. Begin novemoei' Deiast muer maarscnaik Hommel met
een inspectiereis van Denemarken tot aan de Pyreneeën en
een rapport over de Atlantik Wall. De eerste dagen al ontdekt
Erwin Rommel, dat de hele Atlantik Wall een grote bluf is.
Versterkingen, forten en bunkers, mijnenvelden en verdedi
gingslinies bestaan grotendeels in de fantasie. Een onevenre
dige propaganda heeft de kracht van die „muur" opgeschroefd
en schromelijk overdreven. Rommel vervült nauwgezet zijn
nieuwe taak. Hij herstelt wat er nog te redden valt, maar een
geest van defaitisme, van vermoeide wanhoop heeft het leger
overvallen. Rommel eist en krijgt nu het bevel over de legers
van de Loire tot aan Nederland. Von Rundstedt blijft com
mandant van het westen
De criminele recherche zocht het in een
andere richting. Een vriend van Rose-
marie, de vertegenwoordiger Heinz Pohl-
mann kwam de politie meer verdacht voor
dan ieder ander. Zijn lip was kapot, op
een van zijn broeken werden bloedvlek
ken gevonden. Klopte dat allemaal niet
met de toestand, waarin de kamer van
Rosemarie zich bevond, waaruit bleek, dat
er een zwaar gevecht was geleverd tussen
de moordenaar en de vermoorde? En
vooral werd Pohlmann verdacht, toen hij
na de dood van Rosemarie plotseling in
staat bleek zijn schulden te betalen en zich
een auto aan te schaffen van tienduizend
mark, die hij contant betaalde. Hij weiger
de te bekennen het geld te hebben gesto
len, maar hij zweeg zo hardnekkig over
dit onderwerp, dat naar de mening van de
criminele recherche zijn zwijgen kon wor
den uitgelegd als een indirecte bekente
nis. Zo werd Pohlmann op de zesde febru-
arie 1958 gearresteerd. Tijdens de ontel
bare verhoren sprak hij over zijn vriend
schappelijke verhouding met Rosemarie,
die hem waarschijnlijk erg graag mocht
en hem haar vertrouwen schonk zonder
ooit over geldzaken te spreken, noch over
die van haarzelf noch over die van hem.
Maar over die twintigduizend mark, die
hij na de dood van Rosemarie zo plotse
ling ter beschikking bleek te hebben zweeg
Pohlmann als het graf, elf maanden lang.
Nog kortgeleden verklaarde de crimi
nele recherche in Frankfurt, dat de aan
wijzingen tegen Pohlmann zo verplette
rend waren, dat geen enkele rechtbank
zou ingaan op een verzoek tot invrijheids-
stelling van Pohlmanns advocaat. Maar
dat is nu wél gebeurd. De tweede strafka
mer van het Landgerecht concludeerde
dat gedurende het uitzonderlijk lange
voorarrest geen enkele verzwaring van de
verdenking is geconstateerd om te kunnen
concluderen tot een enige samenhang tus
sen de roofmoord op Rosemarie en het
geldbezit van Pohlmann. En dus werd hij
op vrije voeten gesteld.
Natuurlijk zal de procureur-generaal te
gen dit besluit van de rechtbank in hoger
beroep gaan, maar het schijnt werkelijk
zo te zijn, dat met de huidige aanwijzin
gen nog geen proces tegen Pohlmann aan
hangig kan worden gemaakt, hoe verwon
derlijk het ook mag blijven, dat hij niet
wil zeggen, waar hij zo plotseling die
De vlaggen gaan hier zondag uit. Ter
ere van Albertus Magielse en hij is het
waard. Want op die dag wordt hij hon
derd jaar. Helaas is zijn gezondheid
niet meer van het beste en u moet er
maar niet heengaan, want hij kan en
mag geen bezoek ontvangen. Vier
kinderen heeft hij gehad en er zijn
er nog twee in leven. Verder zijn er
nog vier kleinkinderen en ook vier
achterkleinkinderen.
De kermisvreugde op een reusachti
ge „fair" in deze grote Australische
stad verkeerde plotseling in een wild
sauve-qul-peut, toen een reuzenrad,
met een wiel van vele tientallen me
ters middellijn, plotseling langzaam be
gon over te hellen en tenslotte geheel
omzwaaide. Wonder boven wonder ble
ven de bakjes allemaal min of meer
recht hangen en kwamen de meeste in
zittenden er slechts met lichte verwon
dingen af. Maar de kermis was die
avond snel gesloten.
We hebben nog een nabloeiertje
van de oudejaarsavond-lol, helemaal
uit het verre Amer. Arizona. Goed,
de lieden zijn daar niet bepaald van het
fijngevoellgste soort en ze kunnen heus
wel tegen een stootje en zeker tegen
'n kanonnade van voetzoekers, elektri
sche bommen en al dat andere ge
knal. Maar een mijnwerker maakte
het toch wel misdadig gek, toen hij
om het oudejaar vooral maar veel
luister bij te zetten een hele kist
met staafjes dynamiet meenam naar
huis. De man amuseerde zich en
zijn familie eerst reusachtig door nu en
dan een staafje te nemen, de lont aan
te steken, waarna de hele buurt daver
de op de grondvesten van de knal.
Driemaal ging het goed; het vierde
staafje wierp hij weg, maar net in de
kist met de nog voorradige staafjes.
De knal werd een waar bombarde
ment en toen men eindelijk weer kon
zien, was er een ware ramp geschied;,
de mijnwerker zelf en zijn 27-jarige
zus waren onmiddellijk gedood en acht
anderen zeer ernstig gewond. Van het
huis was niets anders meer over dan
wat splinters steen en hout.
In het Nationale Museum van de
Griekse hoofdstad heeft 'n Engelse ge„
leerde, dr. Derek J. Price, een mecha
nisch planetarium gevonden, dat op
65 jaar voor Christus wordt gedateerd.
Het is een uiterst nauwkeurige na
bootsing van ons zonnestelsel, zo be
weerde de geleerde, die deze mede
delingen gedaan had op 'n bijeenkomst
van Amerikaanse wetenschapsvorsers
te Washington. Het enige wat ons bij
zonder intrigeert is, of al die Grieken
datzelfde planetarium daar in hun mu
seum nu nooit hebben kunnen thuis
brengen.
Nog een toekomstblikje op het reeds
begonnen 1959; de Amerikanen zijn van
plan, beweert men, een raket naar de
planeet Venus te schieten. Dit evene
ment zou ongeveer tegen de zomer
moeten plaats hebben. Het projectiel
heeft anders een hele reis voor de
boeg, want het zal er volgens de be
rekeningen 151 dagen en nachten over
doen.
De film „Invitation Monte-Carlo",
(Kom naar Monte-Carlo) moet be
paald de moeite waard zijn. De came
ra heeft ook de gelegenheid gekregen
het paleis van Prins Rainier en Prin
ses Gracia binnen te gluren. En u kunt
dan mogelijk met enige verbazing aan
schouwen, hoe de Prins zich in het ge
zicht laat aaien door zijn lievelings
luipaard, heel familiair in het haar
laat kroelen door een chimpansee en
met behulp van een speciale kikvors
man-uitrusting tot dertig meter diep
in de Middellandse Zee afdaalt.
Even een informatie over het Russi
sche soldatenleven. Ieder jaar worden
700.000 soldaten met verlof gezonden
in Sovjet-Rusland. Ze hebben dan een
diensttijd van 2 jaar achter de rug.
Maar helemaal gerust op een rustig
burgerleven zijn ze dan nog niet. Want
tot op vijftigjarige leeftijd kunnen ze
ieder ogenblik weer in actieve deinst
worden opgeroepen.
Wanneer u in deze stad in de Zuid-
Afikaanse Unie een avondje naar de
bioscoop wilt, moet u goed uit
kijken. Er zijn theaters, waar alleen
blanken worden toegelaten; er zijn er
eveneens, waar alleen zwarten toe
gang hebben. Maar bovendien kunt u
nog verbaasd kijken naar een bordje
aan de ingang van de bioscoop, waar
te lezen staat: Geen toegang voor blan
ken en zwarten. De reden is. dat déze
bioscoop dan weer uitsluitend open sta
voor halfbloeden.
De Volkscommunes in China kunnen
niet elk op zichzelf staan, maar moeten
verbruiksartikelen uitwisselen om tot de
meest economische en rationele sociale
arbeidsverdeling te komen. Dit uitwis
selen van verbrulksgoederen ig ten ach
ter gebleven.
Dit werd geschreven in het Volksdag
blad van Peking en verder verspreid door
het nieuwsbureau Nieuw China. Het blad
voegt eraan toe, dat uitbreiding van deze
uitwisseling een economische politiek
zou kunnen vormen voor een langdurige
periode. „Sommige kameraden", zo gaat
het blad verder, „houden niet van de term
verbruiksgoederen en schrikken ervoor te
rug de gedachte van socialisme te ver
binden met die van verbruiksgoederen,
maar het is een misverstand te me
nen dat produktie van verbruiksgoederen
synoniem is met kapitalisme", aldus het
Volksdagblad voor Peking.
22. Al gauw heeft Rommel het moreel van zijn mannen op
gebeurd. Binnen enkele maanden is de voorraad landmijnen
verveelvoudigd. Dan stelt de maarschalk voor om een even
tuele invasie vanaf het strand te bestoken. Dan slaat voor
Europa het uur der bevrijding. De eerste hoop leeft tenminste
weer in de bezette landen. En Rommel telefoneert aan Feuch-
tinger, de nieuwe bevelhebber van de tweede pantserdivisie:
„Hoeveel vliegtuigen waren er?" Honderden en nog eens
honderden", luidt het antwoord. „En hoeveel hebt u er neer
gehaald", vraagt Rommel. „Drie of vier. Vijf misschien".
Even denkt Feuchtinger, dat de maarschalk de hoorn neer
gelegd heeft. Maar dan komt het antwoord: „Dat is het ein-
De Westduitse minister voor vluchtelin
genzaken professor Theodor Oberlaender
heeft gisteren op een persconferentie te
Bonn bekend gemaakt, dat in 1958 204.061
Oostduitsers naar het westen waren ge
vlucht. In 1957 bedroeg het aantal vluch
telingen 261.622.
Het aantal niet Duitse vluchtelingen uit
Oost-Europa, dat politiek asiel in West-
Duitsland aanvroeg, beliep in het jaar
1958 1.986. Zeventig procent van hen was
afkomstig uit Joego-Slavië. De meesten
reisden volkomen legaal naar West-
Duitsland.
De plechtige overdracht van de presi
dentiële bevoegdheden door president Re-
né Coty aan generaal Charles de Gaul
le zal het onderwerp zijn van een extra
Eurovisie-uitzending, die de N.T.S. don
derdag a.s. van 11.55 tot 13.00 uur uit
Parijs overneemt.
Des middags van 14.45 tot 15.30 uur
volgt een reportage van de rijtoer, die
de nieuwe Franse president maakt over
de Champs Elysées en van diens be
zoek aan de Are de Triomphe. Ook
deze reportage wordt door de N.T.S. di
rect gerelaveerd.
Commentator is Joop Simons.
Met de volgende schepen kan zeepost
worden verzonden. De data, waarop de
correspondentie uiterlijk ter post moet
zijn bezorgd, staan, tussen haakjes, achter
de naam van het schip vermeld.
Argentinië! ms. „Westland" (8-1); Austra
lië: ss. „Arcadia" (6-1), ms. „Jason" (10-1);
Brazilië ss. „Highland Brigade" (5-1); Ca
nada: ss. „American Producer" (4-1); ms.
„Westerdam" (8-1); Chili: via New York
(8-1); Indonesië: ms. „Weltevreden" (8-1);
Ned. Antillen: ms. „Osiris" (5-1); ss.
„Baarn" (6-1); Ned. Nw. Guinea: ss. „Pe-
leus" (10-1); Nieuw Zeeland: ss. „Ruahine"
(10-1); Suriname: ms. „Maron" (7-1); Unie
van Z.-Afrika en Z.W.-Afrika: ms „Rand-
fontein" (4-1); Brits Oost-Afrika: ss.
„Pierre Loti" (4-1).
Inlichtingen, betreffende de verzendings
data van postpaketten geven de postkan
toren.
22 Op 17 juni proberen von Rundstedt en Rommel, die het
eens zijn dat de vrede aangevraagd moet worden, Hitler in
Soissons te overtuigen. Maar de Führer, grillig in zijn
stemmingen, weigert kategorisch: „Geen terugtocht. Geen
wapenstilstand. Volhouden tot de laatste man." Maar de oor
log is over zijn keerpunt heen. Overal dringen de Geallieer
den op. Maar op zeventien juni rijdt een legerwagen langs een
landweg. In de blauwe, stralende Normandische hemel na
deren zes jachtvliegtuigen. Plotseling duiken twee toestellen
en de auto waarin Rommel zit, vlucht naar een weggetje.
Mitrailleurs spuwen en bommen ontploffen.
de huishoudster van Cattenborgh haar
was komen halen- En de buurvrouw had
Catherina nooit eerder gezien*? Moest hij
nu Keetie door de radio laten oproepen?
Dat zou niet veel helpen. Moest hij haar
laten zoeken door Hensel? Die zou in zijn
vuistje lachen en Piauet prijzen. Maar
Paul Piquet was geen detective geworden
om zich ondergeschikt te maken aan Hen
sel. Als hij dan geen honorarium kreeg,
dan moest hij toch in elk geval laten zien,
dat hij zélf een zaak kon oplossen, die de
politie bij voorbaat van zich had afge
schoven. Bovendien was de zaak te ern
stig om te laten lopen.
Even dacht hij erover, om het schilderij
uit de lommerd te gaan halen met het
briefje, dat hij de oude Rogge wel zou
afdwingen. Maar hij zag er van af. Dat
was van latere zorg. Het was hier nét als
in zovele misdaadgeschiedenissen: je wist
waarschijnlijk wie de dader was. maar
het ging om bewijzen. Hij had er om ge
wed met Bella en zij. de intuïtieve vrouw,
sprak hem met beslistheid tegen. Was
het soms mogelijk, dat zij beiden gelijk
zouden hebben?
Piquet had zijn aantekeningen nu gereed.
Het was laat in de middag, toen hij klaar
was. Hij zat thuis te werken en wachtte
op een telefoontje van het politiebureau,
dat hem de laatste troeven in handen zou
spelen. Alles hing af van de berichten uit
Engeland Dan. als er positief resultaat
kwam. had hij ten volle zekerheid. Dan
zou hij op de kat kunnen toesluipen. Toen
er tegen half vijf eindelijk werd gebeld,
nam hij met een zucht van verlichting de
hoorn van de haak. Hij had berekend dat
tragiek van dit alles na te denken. In
zijn beroep was een moordenaar een moor.
denaar. De politieman en de detective na
deren de buitenkant van het leven. De
rechter kan desnoods rekening houden
met de voering.
En had „de kat" dia lies alléén gedaan?
Men zou het wel zeggen. Als een werke
lijke kat moest de trots haar hebben scho
gehouden. Ze kon niet rijk zijn geweest en
ze had met haar handen moeten werken.
Ze moest zuinig leven en nu kreeg ze door
gebrek aan het familiegeld het oude bij
beltje als loon, waarmee ze misschien heel
vroeger ter kerke was gegaap. Mooier ge
schenk en hoger loon konden ze haar niet
geven, de laatste Cattenborghen. Ze wa6
als de kat, die de biefstuk uit de schaal
kwam stelen. Nee, die de biefstuk bij ge
brek aan worstevelletjes kreeg opgediend.
En toen dacht Piquet: „Wat heeft Kee
tie daarmee te maken?" Want hij was er
zeker van, dat zij het was. die juffrouw
Quantin in een auto had meegenomen.
Twee vragen kwamen in hem op: Ten
eerste, waarvoor deed Caitha-rma Muller
dat?
Ten tweede, waar had zij het oude mens
naar toe gebracht? Wat wilde zij met haar
doen? Was zij 'n medepliahtiige of een vij
andin? De kletsgrage buurvrouw had niet
op het autonummer gelet, wel op het
hoedje van de dame aan het stuur „Een
lief hoedje"- Zet dat maar eens in een
politiebericht:
Dame gezocht met lief hoedje in ge
wone auto, waarschijnlijk in het bezit van
een gifmengster..
Juffrouw Quantin had niet gezegd, dat
de politie desnoods de onbetrouwbare juf
frouw Muller zou kunnen vangen. Haar
gedrag was een zware tegenvaller, maar
tevens een hele zwakke plek in de verde
diging van hen, die dat kattenspelletje tot
het einde toe probeerden vol te houden.
Ook al zou de kat. zélf niet weer komen,
nu waren er bewijzen genoeg om haar te
kunnen grijpen.
Hallo., zei een verre stem, u spreekt
met De Vries.
Met wie zegt u? Met Piquet.. Hallo7
Met De Vries. Verstaat, u het niet,
ik praat toch Hollands?
Wie bent u, meneer De Vries?
Ik ben de vader van mevrouw Cat
tenborgh. Ik ben hier naar toe gekomen
en ik hoorde van de huisknecht allerlei
vreemde dingen. Ik kwam onverwachts.
Overmorgen is mijn kleinkind jarig. ïk
vind hier een leeg huis. Alleen de knecht
is er. Toen ben ik wat geen rondwan
delen in de tuin., hallo..
Ja? zei Piquet.
Toen ben ik wat geen wandelen in de
tuin en daar ontmoet ik plotseling vlak bij
de schuur een oude dame. Nu kom ik hier
zelden of nooit en ik ken het personeel
niet. Alleen die juffrouw Van Leeuwen he
ik wel eens ontmoet. Dat oude mens echter
kende ik niet. Ze schrok van me en ik stel
de me natuurlijk voor. Ze zei: ik hoor hier
thuis. Ze vroeg: Heeft u mijn poes ook ge
zien? Ik zei: Nee, maar ik zal wel even
voor u kijken. Ik ga dus naar binnen en ik
roep: Poes., poes., poes. Maar nergens
een kat te bekennen. Enfin, ik ga terug en
weg is die juffrouw. Ik loop de tuin door
en vind de tuinman in zijn huisje. Ik vraag
Heb jij de kat van dié oude dame ook ge
zien. Tobias? Want hem ken ik ook wel en
de huishoudster ook. Verder niemand. Ik
kom hier zelden of nooit want ik heb
woorden gehad met mijn dochter. Die tuin
man kreeg het ongeveer op zijn zenuwen-
Die vent is gek. Die hoort in een gesticht
thuis. Hallo..
Gaat u verder, meneer De Vries.
Ik loop dus weer terug en daar zie ik
«n onbekende juffrouw. Ik vraag of zij d«
kat heeft gezien en of ze mij kan vertel
len wie die oude dame is. Ze holt weg, gaat
achter de schuur bij een paar bomen en
nou blijkt daar een poortje te zijn. Ik ga
haar achterna, maar d^t duurde nog even.
want ik vergiste me in de weg. Het staat
daar vol struiken. Toen ik eindelijk buiten
de muur kwam. was er niemand meer tf
bekennen. Ik loop, na even te hebben ge
zocht, weer terug en daar is verdikkeme
die tuinpoort gesloten.
En toen, meneer De Vries?
En toen? Ik moest natuurlijk dat hele
eind omlopen. Toen pakte een vent me
bij mijn arm en wilde weten, wie ik was e
hoe ik heette. Hij vroeg, hoe ik had ge
lopen, want hij had het oog op de beide
uitgangen van de tuin. Nou, ik vertelde het
een en ander en hij bracht me terug naaf
die huisknecht. Daar komt te elfder ure
juffrouw Van Leeuwen opdagen. die tegen
me begint te schreeuwen. Ze zei: Dat was
de geest! Ik had. zo zei ze een spook ge
zien- Maar goed, zij hoort óók in eel
gesticht Ze is tegen de zeventig en z<
maalt! Maar die knecht krijgt de zenuwer»
Hij wilde weglopen, hij was doodsbang
(Wordt vervolgA
En het portret was in de lommerd. Ze
zou een van haar zelfgezoomde zaïkdoek-
jes uit haar beugeltas halen en er zich de
ogen mee afwissen- Was het ook niet kos-
telijk? Baron Otto zou zich in zijn tombe
=E kunnen omdraaien van spijt. Niemand zou
het merken. In feite had hij de laatste
Cattenborgh de deur uit gezet. Als een
=ji schurftige kat. Maar., de kat kwam
weer! De familie ging ten gronde. De kat
kwam weer. Een zwarte kat, een grauwe
kat, een witte kat.De wraak nam de ge-
Si daante aan van het huisdier en verschool
H zich achter een huishoudster, een vrien-
din, een naaistei Niemand kende haar of
wist van haar bestaan af. Het portret in
do lommerd kon niet lachen, anders zou
het daar hebben geschaterd. En het ide-
aalbeeld van freule Florine hing in de hal:
koel, ongerept, beeldig mooi en tevens
=2 als een bevroren spiegelbeeld van iets,
Es dat nooit bereikt was: Freule Cattenborgh.
Baronesse Cattenborgh, de stammoeder
jjiii van een geslacht.
Illll - Piquet had geen tijd om over de felle
24 Bewusteloos, met zware schedelwonden, ligt Rommel
op het wegdek, twintig meter van de over de kop gesla
gen wagen. Wekenlang moet hij het ziekenhuis houden. Dan
pas kan hij zich laten vervoeren naar zijn villa in Herrlingen,
half genezen en nog zwak. Ondertussen is het beruchte com
plot van de 20 juli totaal mislukt. Wat Hitler en later de
historici nooit geweten hebben en wellicht ook nooit zullen
ontdekken, is Rommel'? aandeel in dat attentaat.
