op het binnenste der aarde
Maar we keken nog niet
verder dan 3000 meter
«H
I
Heldenmoed lussen de wolkenkrabbers
vr,
DA'
valt op^:
Fijne ouders en
kinderen
Mijnarbeid bij een hitte van
honderdtien graden
w
II
Van eenvoudige, jonge mensen
8.000 en 10.000 meter
Wat wij weten
ïïrS'SZt" kW»
Bij 110 graden....
Wat precies?
Dakvensters
400 vulkanen
Een vaste kern van ijzer?
ZATERDAG 10 JANUARI 1959
PAGINA 3
Men doet thans alle mogelijke moeite, om de
maan nader te leren kennen. Heel de weten
schappelijke wereld is erg benieuwd, hoe de
maan er uitziet aan de tegengestelde kant, die
Wij hier nooit te zien krijgen. Men verdiept
zich voorts steeds meer in de strijdvraag om
trent de bekende maankraters. Allengs laat
men de lange tijd aangehangen theorie varen,
dat het gaten zijn, door enorme meteoren ge
slagen. Steeds meer gaat men overhellen tot
de mening, dat het inderdaad echte kraters
zijn. Sinds de ontdekking van de Sovjet-Rus
sische geleerde, die er van overtuigd is, dat er
op de maan nog steeds vulkanen in volle wer
king zijn en een rode gloed verspreiden, zijn
de geleerden er toe bereid, een opvatting aan
te hangen, ten onzent reeds jaren geleden door
de Leidse professor Esscher verkondigd. Deze
heeft van het begin af aan de stelling verde
digd, dat de putten in de maan geen gaten zijn,
door hemellichamen geslagen, toen ze op de
maan neerstortten, doch kraters. Zijn stelling
valt te vinden in zijn standaardwerk „Alge
mene Geologie". Hij was door zijn studie tot
de overtuiging gekomen, dat de kraters op de
maan dezelfde kenmerken vertoonden als die
op onze aarde, al zijn deze kraters stuk voor
stuk groter dan de grootste ten onzent. Indien
er een mens in de Sovjet-Russische kunstmaan
gezeten had, zou hij misschien, toen hij op
75.000 kilometer afstand langs de maan
scheerde,- het een en ander te weten zijn ge
komen. Thans heeft de Lunik zijn rug ge
keerd naar de voor ons nog onbekende kant
van de maan. Daar hebben we echter niets
aan. De Sovjet-Russische geleerden zouden,
indien ze in hun kunstmaan een televisieont
vanger gemonteerd hadden, de resultaten er
van toch nimmer hebben kunnen incasseren,
omdat hun ongetwijfeld indrukwekkend
technisch gewrocht zijn doel voorbijgeschoten
is en in de wereldruimte verdween, met schier
geen schijn van kans, om ooit naar de aarde
terug te keren
-wyr-w
Een jonge reporter stiet op een stunt
Ze wist het niet
Op moederdag...
Hulp van de hemel
Observator
eV
VENSTERS
Met onze levenservaring durven
we te constateren, dat er nogal
wat onwaarachtigheid wordt ge
pleegd in woord en geschrift bij
jubilea en begrafenissen. Spontane
en blijvende waardering als lief
voor de vrouw en goed voor de
man wordt niet zó gemakkelijk
verdiend. Zelfs niet door moeders
en vaders.
Met de verklaring: kinderen ken
nen te weinig eerbied meer, zijn
we er niet. De jeugd i s niet min
der in kwaliteit dan vroeger. Bij
de omwenteling aller dingen in de
laatste kwarteeuw, die uiteraard
niet ongemerkt aan de kinderen
is voorbijgegaan, zijn dikwijls de
ouders de toestand niet mees
ter gebleven. We hebben dan ook
meer ouderparen, die als opvoeders
zijn mislukt dan geslaagd. En die
mislukking wreekt zich elke dag.
Fijne ouderparen zijn een wel
daad, maar om ze te vinden, moet
men soms een heel blok voorbij
lopen.
Mogelijk is zondag nog weer eens
een dag van bezinning als we het
feest van de H. Familie vieren-
Welk een band van liefde tussen
de ouders onderling in dat Gezin
en tegenover het Kind. En omge
keerd.
Welk een offervaardigheid tegen
over elkaar als man en vrouw, als
vader en moeder, als Kind tegen
over de ouders. Tot de kinderen
zouden we willen zeggen de woor
den van de „Introitus":
Laten uw vader en uw moeder
zich verblijden, laat uw moeder
Juichen, die u ter wereld heeft
gebracht. En tot de ouders: Bidt
het Heilig Gezin, dat het huiselijk
leven door zovele deugden heilig
de, de woorden van de „Collecte":
Doe ons lering trekken uit de
voorbeelden der Heilige Familie
en ons voor eeuwig aan Haar ge
zelschap deelachtig worden.
Hoe te komen tot de juiste vorm
van ouderschap en kind-zijn? St.-
Faulus geeft daarvoor richting aan
in het „Epistel" van het officie van
morgen-
Omkleedt u met innige barmhar
tigheid, goedheid, nederigheid, be
scheidenheid en geduld, elkander
verdragend en vergevend. Hebt
boven dit alles de band
der liefde, die de band is der vol
maaktheid. Weest dankbaar!
Bovengenoemde deugdenljjst is
wel rechtdraads in tegen wat wij
er vaak in koudheid, egoïsme, on
verschilligheid, drift, humeurig
heid en koppigheid van maken. Met
zulke mannen en vrouwen èn kin
deren Is het gezinsleven niet zo
gemakkelijk. Men moet ook de
deugden niet voor één partij re
serveren, die dan maar de nodige
zelfbeheersing moet opbrengen.
Natuurlijk zijn we allemaal maar
zwakke mensen, doch maakt dan
ook de tekst van de „Secreta" en
„Postcommunio", tot uw gebed.
Daarin wordt gevraagd om beves
tiging van de gezinnen in vrede en
in de genade, opdat we uiteindelijk
gezamenlijk in de eeuwige woon-
tenten verdienen opgenomen te
worden.
Dan wordt zondag een feestdag
om het nieuwe begin of om het nog
hogere niveau in ons gezinsleven.
Van harte een schone zondag!
Er is in onze reeks artikelen al heel wat over de maan verteld. Juist
daarom vraagt men zich onwillekeurig af, of wc nu wel alles van onze
eigen aarde afweten. Het antwoord op deze vraag moet negatief lui
den Alhoewel we thans uit zijn op de verovering van de wereldruimte,
moeten we erkennen, en de betrokken geleerden doen zulks volmon
dig, dat we nog veel te weinig weten van de planeet, waarop wij leven
en die menig onzer eigenlijk wel zou willen verlaten, op zoek naar een
heter oord ergens aan het firmamentJa, de mens, die het stof
der aarde van zijn voeten wil schudden, weet nauwelijks, waarover hij
nu al sinds duizenden jaren gewandeld heeft entelkens blijkt weer
dat aloude theorieën en ogenschijnlijk beproefde nieuwe ten aanzien
van grote vraagstukken als de samenhang der continenten, de samen
stelling an onze atmosfeer, de aard der atmosferische verhoudingen,
de situatie op de bodem der oceanen en de samenstelling van de aard
korst opeens ondersteboven kunnen worden geworpen, door de een
of andere nieuwe ontdekking.
Toppen als die van de Mount Everest
zijn feitelijk slechts kleine oneffenhe
den en van de wereldruimte uit moet
de aarde de indruk maken van een si
naasappel met een min of meer ruwe
schil. En het is niet alleen een indruk,
deze vergelijking beantwoordt aan de
werkelijkheid, gezien in het licht der
wereldruimte-dimensies en tevens met
het oog op de afmetingen van de aar
de. Het is hierbij zelfs mogelijk te zeg
gen, dat de oppervlakte van onze aar
de verhoudingsgewijs minder ruw is
dan die van een sinaasappel.
We kunnen gerust zeggen, dat we de
schil van de sinaasappel zo'n beetje
kennen, doch wat er in het binnenste
zit, vermogen we slechts te veronder
stellen. En het lijkt niet waarschijn
lijk, dat gezien de huidige stand van
het geofysisch onderzoek, dus dat naar
de samenstelling van onze aarde, het
vooralsnog nog niet mogelijk zal zijn,
op dit gebied enige zekerheden te ver
werven.
Er zijn intussen toch al wat zeker
heden. Zo bijv. dat waar zich heden
ten dage de Alpen verheffen, zich een
grote zee uitstrekte. Talrijke archipels
waren eens uitgestrekte landmassa's,
bijna zo groot als een continent, bijv.
Indonesië. In de geschiedenis van onze
aardkorst heeft de Duitse geleerde
Hans Stile twee beslissende perioden
onderscheiden, welke hij de thallasso-
cratie en de geocratie noemde. De
thallassocratie (naar thallassa, de zee)
betekende 't overwicht van de oceanen,
Deze geologen zijn op zoek naar olie.
Ze gebruiken hiertoe een hoogte
meter. Het is slechts tot op enkele
duizenden meters diepte, waarop hun
instrument doordringt.
dus van het water, op de oppervlakte
der aarde, gedurende de geocratie won
nen de landmassa's het. In die strijd
werden bergketens geplooid en hoog
vlakten gevormd. De aardkorst was
toen veel meer dan thans in voortdu
rende beweging. Bij de woeligheid van
voorheen vergeleken, zijn de huidige
aardbevingen milde trillingen. Het is
lang niet onmogelijk, dat de strijd tus
sen land en zee veel meer heeft mee
gewerkt aan de tegenwoordige gedaan
te van de aardkorst dan de fenomenen,
die men er voorheen in eerste instantie
verantwoordelijk voor stelde: de af
koeling van de aarde, de erosie, de
neerslag na vulkanische erupties etc.,
waarbij dan de toe- en afnemende
warmte van de aardbol zelf nog een
belangrijke rol speelde.
Nu is het inmiddels zo, dat ondanks
al het drukke gedoe rond de maan het
onderzoek naar wat onze aarde nu wel
precies is, niet stil gestaan heeft. Het
Internationale Geofysische Jaar heeft
ook te dien aanzien belangrijke resul
taten opgeleverd, tevens eohter weer
nieuwe vragen opgeworpen. Dat men,
ondanks alle krachtsinspanning met het
oog op de verovering van de wereld
ruimte, de eigen aarde toch niet hele
maal verwaarloost, hierop hebben we
in ons vorig artikel gezinspeeld, toen
we aanhaalden, wat de Amerikanen
voor plannen hebben in verband met
de exploitatie van de warmtebronnen
in het binnenste der aarde. We stipten
aan, dat de Amerikanen in de Stille
Oceaan, op de bodem van een diepe
kloof bij de Koerillen, een diepe schacht
willen boren, ten einde aldus de hitte
en daarmede de energie te bereiken,
welke onze aardkorst reeds enkele dui-
zende meters diep bevat.
Hier echter komen de technici en
geleerden op vrijwel onbekend terrein.
Want ofschoon we tienduizenden kilo
meters van onze dampkring verkend
hebben en de Sovjetrussische kunst
maan erin is geslaagd zich eraan te ont
worstelen, is het ons tot dusverre
slechts gelukt, onze eigen aarde wat
speldeprikken toe te dienen bij het
doorboren van haar „schil".
Het enige vaststaande omtrent de
samenstelling van de aardkorst, maar
dan nog slechts in zijn bovenste laag
is een statistiek omtrent de mineralen,
waaruit deze bestaat. Men meent daar
bij te mogen aannemen, dat deze mi
neralen ook in het binnenste der aar
de voorkomen en men aldus de elemen
ten kent, waaruit onze aarde bestaat.
Volgens de Franse geleerden Bruhat
en Schatzman is de verhouding als
volgt: koolstof 46,50 pet., silicium
27,72 pet., aluminium 8,13 pet., ijzer
5,01 pet., kalk 5,63 pet., jodium 2,85
pet., potas 2,60 pet., mangaan 2,09 pet.,
titanum 0,63 pet., fosfor of zwavel 0,13
pet., waterstof 0,13 pet. en verschillen
de andere elementen 0,58 pet. Dit houdt
natuurlijk allerminst in, dat de samen
stelling van de aardkorst ook aan de
oppervlakte van onze globe, overal de
zelfde is. Wie lange tochten maakt en
van het ene landschap naar het ande-
re zwerft, ziet met zijn eigen ogen, hoe
verschillend de aarde aandoet. Een
rotsbodem, een woestijn of een moe
rasgebied bezitten uiteraard elk een
andere samenstelling, hetgeen ook met
De geologie is reeds tot een grote
wetenschap uitgegroeid en toch. Ze
moet nog vele problemen oplossen of
de technische onderzoekers wegen wij
zen, om bepaalde projecten, zoals bijv.
dat van de warmteschacht in de Stille
Oceaan te kunnen verwerkelijken. Wat
de geologie ons leert, is tot dusverre
nog slechts tot op een drieduizend me
ter diepte in de aardkorst proefonder
vindelijk vastgesteld kunnen worden.
De grootste diepte, door mensen in de
aarde bereikt, is zowat drieduizend me
ter. Op deze diepte ligt in Zuid-Afrika
de goudmijn „Robinson Deep". Daar
werken de mijnwerkers bij een hitte
van 110 graden. Dit is slechts moge
lijk, doordat er een enorme koelin
stallatie in aangebracht is. Ook indien
een geoloog vele jaren op deze diepte
zou doorbrengen, zou hij toch slechts
in geringe mate wijzer worden aan
gaande de inwendige structuur van on
ze aarde, want hij bevindt zich daar
op een tweeduizendste gedeelte van de
afstand, die ons van het middelpunt
van de aarde scheidt. Men zou vanuit
de mijn met speciale machines nog een
diepte van 6 tot 7 duizend meter kun
nen bereiken, maar ook dan nog zou
men zich slechts op een tiende gedeelte
van de harde aardkorst bevinden. De
dikte daarvan wordt op 50 tot 100 kilo.
meter geschat. Doch het is maar een
schatting.
Neen, wat de diepte betreft is dei
mens, vergeleken bij de hoogten, welke
hij heeft bereikt, nog slechts aan het
begin. Overigens, ook op de hoogste
bergtop, de Mount Everest, bevindt
hij zich slechts 8800 meter boven de
oppervlakte van de zee. In die zee, of
liever in de oceanen, bevinden zich
dieptert tot ongeveer 10.000 meter. De
afstand van de top van de Mount Ever
est tot het diepste punt in de oceanen
bedraagt dus ongeveer 18.000 meter
hetgeen nog niet eens de helft is van
de dikte van de harde aardkorst.
Om ons een goed begrip te vormen
van hetgeen onze aardbol precies is,
zal het nodig zijn, deze overal en tot
op grote diepte te verkennen. Hier
staan we nog absoluut aan het begin,
naar we bereids hebben opgemerkt.
Ook ons eigen land kan ter zake ten
voorbeeld worden gesteld. Dezer da
gen deed het bericht de ronde, dat op
verschillende plaatsen in het oosten en
zuiden van Overijssel uraniumhouden
de aardlagen zouden zijn gevonden, op
ongeveer veertig meter diepte. De ura-
niumlaagjes zouden 30 tot 35 centime
ter hoog zijn.
Het is ook in verband hiermede be
grijpelijk, dat in het vorige jaar te Pa
rijs een wetenschappelijk congres ge
houden werd, waarop in den brede be
sproken is, in hoeverre het mogelijk
zal zijn te onderzoeken, wat de aard
bodem bevat aan mineralen en ener
giebronnen als olielagen en voorraden
natuurgas in vruchtbare en daardoor
gecultiveerde streken, waar voedsel
geproduceerd wordt.
Ook te dien aanzien kunnen we weer
een voorbeeld uit eigen land aanhalen,
waar onder weelderige weilanden vol
vee olielagen werden aangetroffen, zij
het dan geen rijke. Te Parijs heeft
men zich in het bijzonder verdiept in
de mogelijkheden, om in rotsachtige
streken een weg te vinden naar wel
licht niet eens zo diep verborgen bo
demschatten. Onze aardkorst moet im
mens rijk zijn en we hebben nog slechts
een uiterst klein gedeelte ervan onder
zocht.
Zulks ondanks het feit, dat bijv. de
vulkanen als het ware dakvensters zijn,
die ons zouden kunnen vergunnen, een
blik te slaan in het binnenste der aar
de, waarmède ze in directe verbinding
staan. De vurige massa in het hart
van onze globe heeft in de vulkanen
een serie uitlaten, waardoorheen ze
menigmaal specimina van haar sa
menstelling naar de oppervlakte werpt
De gemiddelde temperatuur van de la
va, welke door vulkanen als de Vesu
vius en de Etna wordt uitgeworpen, is
ongeveer 1200 graden. Maar waar komt
deze lava vandaan? Op welke diepte
strekt ze zich in het binnenste der aar
de uit? Om dit vast te stellen, zou een
eenvoudige rekensom voldoende zijn
aangezien men weet, met hoeveel gra
den de temperatuur in het binnenste
der aarde op bepaalde afstanden toe
neemt. Wat de lava betreft, deze moet
zich dan op een diepte van veertig kilo
meter bevinden. Maar het is absoluut
niet zeker, of dit overal het geval is.
Of zich in het binnenste der aarde gro
De vulkanen zijn de uitlaten van het
inwendige vuur der aarde. Soms ver
spreidt dit dood en verderf, zoals bij
de grote uitbarsting van de Vesuvius
die o.a. de stad Pompeji verwoestte...
OP EEN BIJEENKOMST van drielingen, de „Dag der Drielingen", kort
geleden in de Bronx, een van New Yorks volkrijkste wijken, waar hon.
derdduizenden mensen wonen, waren ook Stephan, Gail en Donna Petra-
glia aanwezig. Ze bewogen zich tussen de andere kinderen door, lachten
en praatten opgewekt en wie het niet zou geweten hebben, zou niet hebben
gemerkt, dat ze alle drie blind waren.Blind van hun geboorte af en
bovendien waren ze couveuse.kindertjes, die in een ziekenhuis slechts met
de grootste moeite in het leven konden worden gehoudenBij hun
geboorte wogen ze gezamenlijk vier kilo en honderd gram. Ze kwamen
veel te vroeg ter wereld en hun moeder moest daarna veertien maanden
het bed houden. Complicaties bij de bevalling en daarna een ernstige
longontsteking maakten het haar onmogelijk, haar drieling te bezoeken.
Pas na die veertien maanden mocht ze voor het eerst naar het ziekenhuis,
waar haar kinderen verpleegd werden, kon ze hen voor het eerst in haar
armen nemen.
Maar hoe waren die kindertjes eraan
toe.. Nog steeds uiterst zwak, onontwik
keld en even hulpbehoevend als pasge
boren baby's. Nog maanden nadat ze
geboren waren, ademden ze nauwelijks,
moesten ze kunstmatig gevoed worden en
waren ze niet in staat, hun ledematen
te gebruiken. En hoe waren de ouders
eraan toe! Frank Petraglia was kelner
in een restaurant, waarin hij tot diep
in de nacht werken moest. Maria Pe
traglia was altijd op kantoor geweest en
na haar huwelijk blijven doorwerken. Ze
deed het huishouden zo goed en zo kwaad
ais het ging. Toen de dokter haar mede
deelde, dat ze een drieling kon verwach
ten, geloofde ze het eenvoudig niet en ze
vroeg zich tevens af, hoe ze drie baby's
tegelijk zou kunnen verzorgen. Door haar
langdurige ziekte was ze uiterst ver
zwakt. Frank had veel overwerk ver
richt, om iets mee te kunnen betalen
aan de grote kosten, welke de geboorte
van de drieling en de ziekte van zijn
jonge vrouw hadden medegebracht. Ze
waren allebei doodop, toen hun van het
ziekenhuis werd medegedeeld, dat men
daar de hulpeloze drieling niet kon hou
den.
Maria Petraglia wist toen nog niet, dat
haar kinderen blind waren. Frank direct
door de dokters op de hoogte gebracht,
had het haar niet willen vertellen. Trou
wens, de dokters hadden hem ook ern
stig aangeraden, zulks niet te doen. in
verband met de toestand van zijn vrouw,
die geen grote geestelijke schok zou kun
nen verdragen.
De mededeling van het ziekenhuis deed
het jonge echtpaar overleggen, wat er
diende te gebeuren. Het was uiterst klein
behuisd. Maar voor beiden stond het vast,
dat de kinderen naar huis zouden komen,
een vader en een moeder zouden hebben.
Maria Petraglia had zich lange tijd af
gevraagd, wat ze misdaan had. om drie
blinde kinderen te krijgen en ze was heel
bang geweest, dat Frank niet meer van
haar zou kunnen houden, van een vrou\v,
die blinde kinderen ter wereld bracht..
Kort tevoren had Maria Petraglia
opeens gehoord, dat haar kinderen blind
waren. Ze had. nadat ze weer opgeko
men was. verlof gekregen, om elke d(ig
het ziekenhuis op te bellen en naar de
kleinen te informeren. Ken praatzieke
verpleegster verzekerde haar op een dag,
dat ze het alle drie best maakten. Maar,
zo voegde ze er gedachtenloos aan toe,
toch erg jammer dat ze blind zijn..
Frank had immers van de dokters
vernomen, dat de kinderen blihd waren
geworden door de werking van de zuur
stof in de couveuse. Het was de medi
sche staf gedurende de laatste jaren
opgevallen, dat kinderen, die in de cou
veuse waren verpleegd, vaak oogziekten
vertoonden. Bij onderzoek bleek de zuur
stof te sterk voor het uiterst tere oog
vlies der kleintjes. Men voegde daarna
Iets aan de zuurstof toe, waardoor de
schadelijke uitwerking opgeheven werd.
Maar voor de drieling der Petraglia's
was deze ontdekking te laat gekomen.
Het was op Moederdag 1954 dat Maria
Petraglia en Frank Petraglia hun kinde
ren uit het ziekenhuis haalden en mee
namen naar hun bescheiden kamertjes.
Daar deden familieleden van deze afstam
melingen van Italiaanse immigranten veel
om hen te helpen. Doch de toestand
bleef uiterst zorglijk. Toen hoorde een
jonge reporter iets over de blinde drie
ling. Vince Austin stiet in 1957 op een
„stunt", een mooi verhaal voor de stads-
rubriek van zijn krant. Maar hij beperk
te zich niet tot een sentimentele beschrij
ving en een verzoek om hulp aan de le
zers. Hij zette zijn schouders onder een
actie, die ten doel had, de helden tussen
de wolkenkrabbers, zoals hij het echtpaar
Petraglia noemde, in staat te stellen,
hun kinderen goed groot te brengen. Hij
had gehoord, wat het in de eerste jaren
meemaakte.
Maria en Frank Petraglia kregen drie
wezentjes in huis, die letterlijk niets ge
wend waren. Ze hadden steeds op hun
rug gelegen. Wanneer ze in de armen
genomen werden, huilden ze verschrikke
lijk. Elk geluid verschrikte hen, zelfs de
lieve woordjes van hun moeder maakten
hen onrustig en opstandig. Het geluid van
een voorbijrijdende auto, een te hard
dichtgeslagen deur, de radio van de buren
deden hen uren achtereen wanhopig
schreien. Het leek, alsof ze nooit tot rust
zouden komen.
Maar Maria Petraglia bad en kreeg hulp
van de hemel. De voormalige kantoor
juffrouw werd een ideale verzorgster en
opvoedster van blinde kindertjes. Haar
liefde en die van haar man voor de hul
peloze wezentjes verrichtten wonderen.
Beiden kropen ze samen met de drieling
over de grond, tot die zover kwamen, dat
Ze konden lopen. Ze leerden hun, de
handen en voeten te gebruiken, leerden
ze praten en
Toen was Vince Austin, de jonge re
porter, erin geslaagd, de buren van de
Petraglia's ertoe te brengen, gezamenlijk
een huisje voor hen en de drieling te
bouwen, waarin de kinderen geen trap- j
pen behoefden te lopen en geen gevaar 1
liepen, ergens in te vallen of zich bij
het spelen te stoten. Ja, bij het spelen,
de drieling leerde ook dèt en ten slotte
klonk er gelach in het huis der Pe
traglia's.
Toch bleef er bij de drieling een grote
vrees voor het onbekende bestaan, voor
alles, dat ze wèl konden voelen, maar
niet zien. Hen in de eerste kinderwagen
te krijgen, was een opgave, die do
jonge moeder bijna tot wanhoop bracht.
En op straat waren alle onverwachte ge
luiden, mensen, die zich over de kindern
heenbogen en hen toespraken, etc. tel
kens weer aanleiding tot angstgehuil. Toch
was dit niets vergeleken bij de eerste
tijd. Twee jaar achtereen had Maria Pe
traglia geen enkele nacht meer dan enke
le uren achtereen kunnen slapen..
Voelen en horen, was het devies van
Maria Petraglia bij'het grootbrengen van
haar drieling. Voelend en horend heeft
die alles geleerd, zelfs het kauwen. Het
duurde een half jaar, voordat de jongen
het kon, de twee meisjes leerden vlugger.
Bjj alles wat de ouders deden, vertel
den ze. wat ze aan het doen waren en
aldus leerden de kinderen elke huishou
delijke bezigheid onderscheiden, tot ze
vrijwel van hun angst verlost waren. De
grootste triomf van de jonge helden tus
sen de wolkenkrabbers was, dat de drie
ling aan de ,,Dag der Drielingen" van
de Bronx kon deelnemen en nauwelijks
opviel, ondanks hun blindheid.
K. H.
te putten bevinden, vol lava, waaruit
deze via de kraters der vulkanen om
hoog wordt gespoten, is een nog niet
definitief beantwoorde vraag. Het is
mogelijk, dat de vaste aardkorst hier
en daar lavamassa's bevat, die door
grote massa's van andere samenstel
ling van elkaar gescheiden zijn.
Volgens sommige geleerden zou het
binnenste der aarde voor 98 pet. uit
gesmolten rots bestaan, anderen me
nen evenwel, dat het grootste gedeel
te van de aarde hard is en betrekke
lijk koud. De vulkanen zouden in dit
geval slechts toonaangevend zijn voor
de aardkorst op een diepte van onge
veer veertig kilometer. Desondanks is
de studie van het vulkanisme van groot
belang voor de kennis van onze aarde.
Men is op dit gebied ver gevorderd.
Het is een uiterst belangrijk gebied.
Onze aarde telt vierhonderd vulkanen,
die deels werken of pas ongeveer vijf
duizend jaar geleden of minder gedoofd
zijn. Het totaal aantal uitgedoofde
vuurhaarden, zoals we de niet meer
werkende vulkanen zouden kunnen noe
men, bedraagt zowat tienduizend. Meer
dan twee miljoen vierkante kilometer,
dus ongeveer een zestigste gedeelte
van de totale oppervlakte der continen.
ten, bestaat uit rots, die eens in ge
smolten vloeibare toestand moet heb
ben verkeerd. Tegenover door weer en
wind geteisterde rotsgebieden, die zich
uiteraard aan de oppervlakte bevinden,
liggen in de aardkorst rotsmassa's, nog
verkerend in de staat, waarin ze zich
bevonden, toen ze verhardden. Naar
schatting vormen deze „oerrotsmas-
sa s 95 pet. van onze vaste aardkorst
Onze vaste aardkorst. Maar ook het
binnenste der aarde, de kern, moet
volgens vele geleerden vast zijn. Vroe
ger nam men aan, dat ze vloeibaar
was, een geweldige vuurmassa. Men
sprak van het inwendige vuur der aar
de. Maar in onze tijd bestreed speciaal
Lord Keivin deze opvatting, ervan uit
gaande, dat de geweldige druk van de
aardmassa het onmogelijk maakte, dat
de kern vloeibaar was. Die moest wel
•dicht ineengedrukt zijn. Niet alle geleer
den waren of zijn het met hem eens.
Sommigen verkondigen de theorie, dat
het vuur in de aarde van buitenaf ont
staan is, als gevolg van de wetten der
zwaartekracht. Ze bestrijden de theo
rie, dat de aarde als een vuurbal door
de zon de wereldruimte in geslingerd
is of uit een gaswolk ontstond.
Dat de aarde een ijzeren kern bezit,
wordt eveneens bestreden. Er zijn ge
leerden, die beweren, dat de kern uit
vloeibaar basalt bestaat, waarop een
druk rust van niet minder dan 1 mil
joen 400.000 atmosferen ofwel ongeveer
1500 ton per vierkante centimeter
Anderen zeggen, dat de kern van de
aarde niets anders is dan ontzettend
dicht opeengedrukte waterstof. De druk
in de aarde is op 250 kilometer diepte
100.000 atmosferen en rond de kern
moet deze meer dan 3 miljoen atmos
feren zijn.
Maar, niemand kan ons momenteel
zekerheid verschaffen. Nieuw licht op
de kwestie zal wellicht geworpen wor
den door de resultaten van de seismo
logische onderzoekingen, die de trillin
gen in het binnenste der aarde nagaan.
Men heeft zg. seismologische concen
traties tot op 750 kilometer diepte kun
nen registreren. Er zijn nog steeds
mysteries rond onze aardkorst, o.a. dat
der drijvende continenten. Maar laat
het voor deze keer genoeg zijn.
Deze drielingen namen deel aan de Dag der Drielingen in de Bronx, een
voorstad van New York. Er bevond zich t en drieling bij, dat blind teas....
Gail, Stephan en Dontiq Petragua *u.ten geheel rechts.
