Auguslittessen van Sf. Monica brachten
kwarf eeuw vreugde
pioerfef?
Voorjaarsbeurs van één
week zakelijk bevredigend
MAPRO
....zetje ruggen schrap!
HET LIJK IN DE MAND
„Katholiek Leger des Hei Is
maar uitsluitend vrouwelijk
Het staat onafwendbaar
voor de deur
door GEORGE BAGBY
pagina?
Samen God dienen
Meer succes voor „Doe het zelf
GORDIJNSPIRAAL
Eerste zusters van
Heytlmysen naar Afrika
Schipper ging er met
f 2000 van door
Twee mannen gedood
door elektrische stroom
y»
Miekc
Apeldoornse scholier#1
krijgen tennisles
TB
ZATERDAG 14 MAART 1959
Voor het tere
Baby-huidje
BABYDERM-POEDER
A Let op de gele bus
ujlis#'-/ !ila.
lilll
id.
(Van onze redacteur)
,.Nu wil ic mi traen begbeven
In een cleyn cloostericyn,
Ende dra.ghen ewarte wiJen
Ende worden een nonnekyn".
Legio zjjn de middeleeuwse liederen
die eindigen als het fameuze „Het
daghet inden Oosten" Na een ongeluk
kige liefde was het intreden in het
klooster als een ingaan in de „dood aan
het leven" volgend op de „wulpse ge
nietingen van de wereld". Dit was een
van de sombere opvattingen over het
kloosterleven die haar hardnekkig le
ven' hebben gerekt tot in onze super
verlichte tijd toe.
Het woord klooster is. zoals bekend,
een afleiding van het Latijnse claustrum,
dat beslotenheid betekent. Het heeft dan
ook wel enige eeuwen geduurd voor als
kloosterling ook kon worden beschouwd
de man of vrouw die in innig contact
met de wereld staat en in het bijzonder
met een wereld die zich bepaald niet ka
tholiek noemt.
Dit- laatste type kloosterling is de
Augustines van St.-Monica. De orde van
deze August! ness en bestaat 19 maart 25
jaar. Een jonge orde dus, blakend van
enthousiasme, geleid door mater Augus-
tiina. opgericht door pater Sebastianus van
Nuenen O.E.S.A. en bestaande uit meis
jes en vrouwen die er haar geluk in vin
den samen God te dienen. Van dit laatste
hebben ze zelfs een „clublied" gemaakt.
Mater Augustina was hoofdleidster
van het Franoiscus Liefdewerk en lang
voor het stichtingsjaar 1934 had zij er al
Jaren over gedacht hoe te komen tot
stichting van een kloostergemeenschap
van vrouwen, die. zoals zij zelf zegt. „in
haar gezinsleven, als zodanig in vriend
schap, haar gelofte van armoede, maagde
lijkheid en gehoorzaamheid zouden be
leven ln volle rijkdom, liefde en trouw".
„Vita-mixta"
Van de parochie van Slnt-Augustinus
In Utrecht uit begon deze kloostergemeen
schap. na de verkregen goedkeuringen,
haar bestatan. Contempiatief-actief, een
vita mixta in de meest strikte zin, met
de gemeenschap als zeer hechte binding
van waaruit zij zoveel van haar vreugde
putten die zUn met gulle hand om zich
heen strooien.
Het eeyste grote object was de befaam
de Wijk C in Utrecht. Snel groeide het
aantal kloosterlingen die met haar lange
zwarte japon, haar vlotte sluier en, bij
het koorgebed, met baar witte koorman
tels, voor duizenden katholieken en niet-
katholieken bekende figuren werden.
„Een soort Leger des Heils, maar uit
sluitend vrouwelijk", zo worden zij in het
jubileumnummer van hun blad, De Stad
Gods, genoemd. Het leger zwermde uit,
van Utrecht naar Hilversum, naar de
Warmoegierstraat ln Amsterdam, naar
Sittard. naar een voormalige sigarenfa
briek in Valkenswaard. waar de zusters
zelf de stenen bikten, tot grote verbazing
van de dorpelingen die Inmiddels echter
wel gewend zijn geraakt aan de aanwe
zigheid van deze bijzondere „vreemdelin
gen". Zij trokken ook over de grenzen
naar de armoede van Parijs.
Apostolaat van snelverkeer
Dag in dag uit zwerven de zusters door
Nederland. Zij verkopen loten in ka
zernes en in beursgebouwen, in kranten-
bedrijven en fabrieken. Zij liften van
de ene plaats naar de andere, steeds met
tweeën. En wie eens de volledige geschie
denis zou horen van dit apostolaat van
het snelverkeer, zou perplex staan. Want
zonder aan „zieltjeswinnerij" te doen.
willen de zusters door haar werk in scho
len. in kinderverblijfplaatsen, in haar
zorg voor de moeders die komen uitrus
ten. in haar lessen op de scholen in Am
sterdam en Utrecht in haar sociaal werk
en gezinshulp, door haar inzamelingsac
ties ze gaan de boer op voor eten,
want zij willen geen subsidie en door
haar lotenverkoop, iets van haar eigen
vreugde in het leven uitdragen.
Woensdagavond zullen velen met mgr.
Alfrink in het Gebouw voor Kunsten en
Wetenschappen in Utrecht de zusters ko
men gelukwensen met haar geluk
waarvan mater Augustina zo raak zegt:
„Wij kloosterlingen maken dikwijls de
fout, dat wij van de leken verlangen dat
zii vatten waarin het geluk van het kloos
terleven bestaat. De leken van hun kant
weigeren vaak te geloven in ons geluk
of maken minstens de fout dat zij te veel
zien naar het offer".
„Wij christenen zijn kinderen van God,
maar wat wij kloosterlingen zijn, is niet
aan het licht gebracht"
(Advertentie)
MAPRO-spiraot is sferfc en soepel
en overal in huis fe gebruiken.
Voor Uw gordijnen, de was. Uw
garderobe enz.
Enorm procfisch, eenvoudig fe be
vestigen en te verwijderen.
meer mogelijkheden met
ned. octrooi 74341
(Van onze Utrechtse redacteur)
De vandaag gesloten voorjaarsbeurs te
Utrecht, die dij keer slechts een week
heeft geduurd, kan zakelijk bevredigend
worden genoemd. Er was buitenlands be
zoek uit 43 landen, waaronder Columbia,
Cyprus, Syrië, Rusland en Rhodesia. Het
bezoek is zeker niet minder geweest dan
vorig jaar De stemming op 12 maart
maakte. dat de belangstelling op die dag
mindecr was. Bijzonder tevreden over de
omzet is de groep goud, zilver, uurwer
ken en bijouterieën.
De groep lederwaren boekte export
orders naar Engeland, Frankrijk en Ca
nada. De betrekkelijk korte tijd na de
afgelopen winter gehouden lederwaren
en kofl'erbeurs oefende in deze branche
wel een minder gunstige invloed uit. In
de afdefing luxe, metaal, glas, porce-
lein en huishoudelijke artikelen ging de
belangstelling vooral naar nouveauté's
uit. Buitenlandse inkopers hebben zich
bijzonder geïnteresseerd voor koelkasten
en wasmachines. Een typisch verschijnsel
ln de groep verwarming, kookapparatuur
en sanitair was. dat de belangstelling
voor kolenhaarden is gestegen. Neder
landse fabrikanten van speelgoederen heb
ben goede contacten met het buitenland
gelegd.
De tentoonstelling „Doe het zelf", die
voor de fnveede maal werd gehouden,
boekte büjkens het grotere aantal or
ders, nog meer succes dan verleden
Jaar. De betreffende fabrikanten blij
ven prijs stellen op een ontmoeting
met de detaillist te Utrecht.
Zowel'het centrum voor de middenstand,
als het huisvrouwencentrum werden
geregeld druk bezocht. Het ligt in de be
doeling van het Jaarbeursbestuur de stich
ting van een beurs in consumptieve goe
deren en in kapitaalgoederen, w.o. de vol
gende maand te houden technische beurs,
voort te zetten. Zij is daartoe door ruimte
gebrek wel gedwongen.'
De eerste vier zusters Franciscanessen
van Heythuysen zijn deze week via Ro
me naar Afrika vertrokken, met bestem
ming Tanganyika, bisdom Rutabo. dat ln
1951 aan mgr. Rugambwa en zijn ni-
heemse clerus werd toevertrouwd. Voorlo
pig gaan zij naar de Witte Zusters in Ka-
gondo, bisdom Bukoba, om de inheemse
taal en gebruiken te leren kennen. On
dertussen wordt dan het klooster in Ib-
wera gebouwd. Zijn de zusters daar een
maal gevestigd, dan zullen gebouwen
voor ziekenverpleging en onderwijs vol
gen.
Twee andere zusters zullen zich over eni
ge maanden bij haar voegen. Deze twee
hebben hun verpleegstersdiploma in Enge
land laten registreren en studeren mo
menteel nog in Drogheda, Ierland, voor
vroedvrouw.
Het ligt in de bedoeling van de zusters,
in de toekomst zoveel mogelijk inheemse
krachten voor ziekenverpleging en onder
wijs te vormen. Hun eerste werkterrein
zal echter omvatten: kleuter- en huis-
houdonderwijs. en ziekenverpleging in de
ruimste zin van het woord. In het bisdom
Rutabo is 'er alleen nog maar een pro
testants ziekenhuis en verder doen zes
Italiaanse zusters in het noorden van het
bisdom iets aan verpleging en onderwijs.
Voor de rechtbank te Middelburg heeft
gisteren terecht gestaan de 38-jarige
schipper W. B. uit Zandvoort, die ervan
werd verdacht op 18 december zijn schip
het Belgische motorschip „Dani", dat in
de haven van Hansweert lag, in de steek
te hebben gelaten, en met het aan boord
aanwezige bedrag van ruim f. 2.000,-, dat
aan zjjn opdrachtgever toebehoorde, naar
Amsterdam te zfln vertrokken. Daar
joeg hjj dit bedrag in een dag er door op
f. 33.92 na.
De officier van justitie eiste tegen hem
een gevangenisstraf van zes maanden
met aftrek alsmede voorwaardelijke ter
beschikkingstelling van de regering met
een proeftijd van drie jaar.
In zijn requisitoir zei de officier, dat
verdachte onder grote druk leeft met
het oog op zijn huiselijke omstandighe
den. de man is afkotnstig uit een arbei-
dergsg„;.in, dat in veengebieden van oos
telijk Nederland woonde «n hij heeft een
bijzonder harde jeugd gehad. Door hard
te werken wist hij vooruit te komen, doch
toen hij zijn eerste schip bezat, ver
speelde hij dit reeds bij de eerste reis op
het IJsselmeer. Zijn eerste huwelijk
strandde en thans ls er ook in zijn tweede
huwelijk een echtscheidingsprocedure.
Zeer waarschijnlijk heeft de schipper ten
gevolge van deze moeilijkheden de vlucht
genomen naar Amsterdam. Een psychia
trisch rapport achtte verdachte vermin
derd toerekeningsvatbaar.
Uitspraak in deze zaak op 25 maart.
Btf de graan- en kunstmcsthandel van
de firma Buys aan de Molengorzen te
Standdardbuiten aün gisteren twee perso
nen om het leven gekomen. Het zün de
49-jarige M. van Steen, vader van elf
kinderen in de leeftijd van 3 tot 22 jaar,
en J. Verhoeven uit Klundert. die pas
sinds enkele weken was gehuwd.
Bij het vervoeren van een kunstbleek-
machine van de ene loods naar de an
dere pakte deze machine een in delucht
hangende elektriciteitskabel, met het ge
volg, dat de stroom door de machine
heenging en beide mannen trof. Zij wa
ren op slag dood.
Een derde persoon, de 17-jarige T.
Schneidenberg uit Standdaai'dbuiten sleog
tegen de grond en bleef daar bewuste
loos liggen. Een oom van hem. die het
ongeluk zag gebeuren had de tegen-
woorejigheidvan geest de stroom uit te
schakelen, zodat verdere ongelukken wer
den voorkomen. Zijn neef is ter observatie
naar het St-Elisabethsziekenhuis in Ou
denbosch vervoerd, doch kon enkele uren
later naar huls gaan.
Als het lente-zonntje zo verrukke
lijk bekorend én verwarmend schijnt,
kijkt iedere huisvrouw heel anders..
Ja, natuurlijk volkomen in die zonnige
lijn, maar haar ogr*n spieden peinzend
de plafonds af, die toch wel weer geel
geworden zijn. Haar ogen blijven dan
op het behang rusten, och, mannen,
moet ik nu nog veel zeggen, jullie voe
len nu toch wel iets?
Logisch, dat jullie niet direct toehap
pen, maar och, het is toch maar een
doodgewoon uitstel vah executie, je ont
komt er tóch niet aan, al kijk en doe
je nog ze neutraal. Want eenmaal in
het jaar, och, mannen, zo erg is het
toch ooic weer niet?
Ik zal jullie eens wat leuks vertel
len, als je de pé aan behangen hetb,
maar veel liever schildert, jongens, de
kans van je leven, want een rage is het
tegenwoordig om je behang doodleuk
te verven. Ja, het moet wel twéé keer
hoor, soms zelfs drie, maar dat is toch
geen bezwaar? Het grappige is nog wel,
dat je de hele familie kunt inschake
len. Dat kan trouwens ook met die
moderne verf, iedereen strijkt maar
een eind weg. Verstandig is wel, om in
oude huizen eerst de deuren helemaal
glad te maken, d.w.z. board te timme
ren op die richel-parade, je reinste
stofnesten en een dagelijkse ergernis
voor de degelijke huisvrouw! En dan
maar verven, als je er aan begint,
en natuurlijk acpituleei je, zij bet met
het eeuwenoude gefoeter van: allemaal
onzin die schoonmaak, zeeziek word je
er alleen maar van en alles is zoek!
En jullie mannen denken, dat wij zo
happy op de vermaledijde schoonmaak
zijn, we moeten toch wel. We zijn eigen
lijk beroeploos, geen partij, die kans
ziet, ons een andere titel te schenken
doodgewoon huisvrouw, maar je bent
intussen, „manusje van alles". En dat
vergeten jullie maar. Ik zal nog wat
vertellen.
Op het ogenblik is er in het gehele
land een „Tiendaagse voor woningin
richting", die duurt tot 21 maart, juist
de dag, waarop de lente officieel haar
intrede doet. Al deze zon van nu is
louter toegift op die mist van dagen.
Was wel makkelijk, als je iemand persé
niet wilde zien..!
Maar die tiendaagse, mannen, och
daar moeten jullie toch eens naar toe.
Een beete meeleven, nee, stil maar,
er behoeven geen nieuwe meubelen te
worden gekocht, jullie zijn altijd zo
voorbarig met je conclusies. Alsof wij
alleen maar erop uit zijn, om van jul
lie geld te plunderen. Doch weet, als
je al jaren tegen het oer-degelljke
eiken of old finish gekeken hebt, dan
wil je toch echt weieens wat ènders.
Alles ineens, gaat natuurlijk niet, maar
zo van lieverlede. Als je er eenmaal
mee begint, weet je van geen ophou
den, dat is ook wel plezierig. Want la
ten we nu maar eerlijk zijn, de Engels
man zegt heus niet voor niets: „My
home is mij castle.."
De tijd van om in kastelen te wonen,
is voor ons beslist voorbij ,maar daar
om behoeft dat voor ons nog geen re
den te zijn, om ons huis niet gezellig
te maken met vooral veel ruimte in de
woonkamer. De grote tafel precies
midden in de kamer en de 4 stoelen
er solide omheen, och, die tijd is toch
voorbij? Net zoals de lamp midden in
de kamer, wèg met dat alles, licht
punten overal, het kind op de grond
moet overal kunnen spelen. De stoere
man achter zijn bureau is niet afhan
kelijk van de kamerverlichting.
A. A. Patijn, ontwerper en binnen
huis-architect schreef onlangs een aar
dige brochure, waaruit ik aanhaal:
„Meubelen, en interieurs uit vroeger
tijdperken tonen ons soms een hah51^
nie, een maatgevoel, die i*is duid®'''
maken, dat het m-ibel wel dege
een grotre betekenis kan hebben,
alleen als praktisch gebruiksvoof
met enige esthetische waarde. Het
nen kan een kunst zijn, een striktJ
ordende compositie, waar de fun jöt
van meubelen, ruimte en kleuren
één logisch en schoon geheel 8®
talliseerd zijn. In vroegere tijden K"
men zulke interieur-composities
stand door de nauwe samenwerk';
van decorateur, meubelmaker, be®'
houwer, kunstschilders en stoffeerd^,,
die stuk voor stuk virtuozen i nhun y,
waren. Zij voerden de gegeven opdr3"
in nauwe samenwerking met elk3
uit, strikt gebonden aan stijl en v°r
en'=f
van die dagen.
In onze dagen ligt de situatie e
zins anders: het meubel wordt 8e
briceerd in grote aantallen, zonder
we weten, in welk geheel het zijn p'aS
zal moeten vinden, terwijl tóch dat
heel uiteindelijk het oogmrek
zijn. De schoonheid van het h1® 5'
kan daarom niet anders dan van ee'f
uiterste eenvoud zijn, geschikt om
het grotere plan van het interieur
genomen te worden. Dit plan kaf
logisch van compositie zijn, dat
tenslotte boven het functionele en
persoonlijke smaak uit, aan ons scho"
heidsgevoel appelleert.
In de plaats van het edele hand^'ef,
iisf
ide'
treedt men in onze tijd het orga"
rend verstand, dat in het hoofd
een waarlijk kunstenaar niet rni"-
edel behoeft te zijn. Zijn schepp'n^e,
missen de sculptuur van het handig
stoken ornament, maar dragen in k11.,
beste vorm de kristalzuivere metr'e,
van zijn abstraherend denken. Wie y
bij een objectieve beschouwing
hand vnn een kunstenaar willen ste''e,
boven zijn verstand, indien beide d°ö'
zijn inspiratie geleid worden? f
De schoonheid is geen kwestie
persoonlijke of locale smaakjes, m3^.
een zaak, die alleen door de kunsten3',
die zich hieraan ijwdt, tot leven
wekt kan worden. Zijn inspiratie k'
het dode hout en het leven van 3
dag hergroeperen en componeren
een zuiver geheel, dat we als mense.
van deze tijd met een zucht (een "c,
diepe hoor!) van verademing als 011
„thuis" zullen herkennen.."
Nou mannen, zijn jullie nu „scho^.
maak-minded' en gaan jullie gezeI
samen naar die tiendaagse toe?
beslist geen vierdaagse, hoewel
jjee'
Tip voor de mannen
bij de schoonmaak.
Een nieuw zeer gezel
lig bankstel.
lekker warm weer en een regib1^
blaren aan je voeten in het se"0"
Nijmegen..!
Sterke stoere mannen, gezellig K
dat zitje met dat bankstel.. Ja, 5
maar. ik zeg niets meer!
Op zes nieuwe banen
Begin volgende rr-atnd zullen in hetfl
meentelij k reerpatie-oord MaJkene^A,
ten te Apeldoorn zes tennisbanen in K
bruik worden genomen, die een gezam3'
lijke oppervlakte van 3500 m2 beslaan. ™y
ze banen zullen aan enkele tennisverf-'
gingen worden verhuurd. Voor de leer11',
gen van de middelbare scholen zal JLf
mentaiiy onderricht to tenmiissen wo®-
gegeven om zodoende belangstel"
voor deze sport te kweken. y
Een maand later zal voorts een
schaatsbaan worden geopend die t®vtV
gebruikt zal kunnen worden voor bask f
ball en volleybal. De tennisbanen zU L
in de wintermaanden als ijsbanen k3'
nen worden gebruikt.
Hij gooide de hoorn op de haak terug. Ik keek
naar de inspecteur. Hij zag wit en ik kende de uit
druking in zijn ogen: hij was hels. Niets nieuws
was er in het trucje en niets merkwaardigs. De po
litie probeert het iedere keer, als ze te maken heeft
met kinderrovers of losgeld-kunstenaars. De kinderro
ver belt de ouders van het slachtoffer op om een
losgeldregeling te maken. Dan worden alle pogin
gen in het werk gesteld om de rover aan het lijn
tje te houden, totdat de politie de plaats, waarvan
gebeld wordt, opgespoord heeft en totdat de politie
de misdadiger al bij de telefoon kan grijpen. Zo
nu en dan gelukt dat. Meestal echter niet.
Hier hadden we hetzelfde meegemaakt in een an
dere versie. Het was niet nodig geweest de plaats
op te sporen, dat had de politieman hun al ver
teld. Eén van de mannen had hem bezig gehouden;
ze hadden niet het risico genomen, dat hij zou
ontsnappen. Alles was volkomen duidelijk: ze had
den geen woord van zijn gehele «verhaal geloofd
maar waren in colonne gekomen om hem te pak
ken te nemen.
De inspecteur wendde zich met een ruk naar de
deur. Een van de beide wachters daar bewoog zijn
revolver, zodat die gericht was op Schmitty's borst.
Tussen hen in, in de deuropening stond nu de
macht en de majesteit. Ik wist voldoende van ran
gen in Spanje af en van hun weerslag in het uniform
hoe pompeuzer hoe mooier dat ik zag, dat de
twee, die nu daar stonden tot de bonzen van het korps
moesten behoren. Eén van hen was in politieuniform
maar met veel tierelantijnen erop, de ander was in
het uniform van de Guardia Civil. Hij kenmerkte
zich door extra glanzende laarzen en door de kwa
liteit van zijn smetteloos .goedzittende uniform.
Schmitty ging tegen hem te keer.
Behandelt u zó iemand, die zijn plicht doet?
Wat doet u dan wel met iemand, die buiten zijn
boekje gaat? vroeg hij scherp.
Niemand bekommerde zich te antwoorden. Ze wa
ren bezig de bewusteloze agent naar de deur te slem
pen en de twee hoge pieten stonden daar maar, on
verschillig zwijgend toe te zien. Die van de Guardia
Civil fluisterde iets tegen de ander. De andere deed
zelfs geen moeite om te fluisteren.
Borracho Americano, zei hij, dronken Amerika
nen.
De elegante Guardia Civil knikte.
—De dronken Amerikanen zullen we maar
met rust laten, oordeelde hij, en dit keer waren zijn
woorden goed te verstaan.
Op dat ogenblik greep Greg Neai*y in. „Diploma
tieke dienst" verried heel zijn optreden. In zijn bes
te gesprekstoon-tussen-twee-wereldmachten noemde
hij zijn naam en zijn juiste functie op de ambassa
de. Hij liet er de verklaring op volgen, dat hij for
meel protesteerde tegen het vertoonde wapengeweld
en dat zijn regering verontschuldigingen vergde.
Als u de moeite wilt nemen mijn papieren te
zien, eindigde hij, ben ik bereid ze te, tonen/
Jk had er iets om willen verwedden, dat het geen
succes zou hebben en ik ben er nog niet zeker van
waarom dat wel het geval was. Misschien was het
de manier waarop hij het „bracht". Want inderdaad
zijn Spaans was prachtig en de wijze, waarop hij
zich omgaf met alle glans van het protocol moet
hen tot nadenken hebben gebracht. Dronken Ameri
kanen spreken gewoonlijk niet zo.
De hoge Guardia Civil stapte naar binnen. Alle
maal gaven ze me de kriebel, maar die ene deed
mijn bloed stollen. Zijn manier van doen was me te
luchthartig, tè blasé, tè zorgeloos. De man was
in feite dat voelde ik wel volkomen op zijn
qui vive en hij nam geen enkel risico. Hij kwam
op Greg Neary af, maar zorgde er wel voor, dat
hij geen moment in de vuurlijn kwam voor het ge
val, dat een van zijn ondergeschikten plotseling be
hoefte had gevoeld ons neer te schieten.
Uw papieren wil ik wel bezien, mijnheer, zei
hij. Hij sprak even foutloos Engels en met evenveel
zwier als de ober in de „Keiler". Het was werke
lijk Engels uit de hogeschool. Greg overhandigde hem
zijn bewijsstukken. De man bestudeerde ze en gaf ze
met een buiging terug,
Mijnheer Neary, zei hij, ik kan u niet zeggen,
hoe ik het betreur, dat u getuige hebt moeten zijn
van een dusdanig onaangenaam voorval. Ik hoop,
dat het u niet heeft geschokt.
Greg keek hem aan met de koudste ambassade-
blik, die hij kon opbrengen.
Ik blijf protesteren tegen uw wapenvertoon, zei
hij kortaf.
U hebt volkomen gelijk. Mijn mensen zullen u
geen enkele overlast bezorgen.
Hij beet zijn mannen een bevel toe en de revol
vers gingen terug in de holsters.
Een ander bevel als een pistoolschot was be
stemd voor de man, die de agent uit het vertrek
wilde slepen. Die kerel moest zo spoedig mogelijk
naar buiten, werd hem duidelijk gemaakt.
Nu was het weer de beurt aan Schmitty. Ditmaal
sprak hij tot Greg. Hij was nu weer op en top be
langrijke politieautoriteit.
Wilt u deze heren zeggen, zei hij, dat ik de
agent heb laten roepen, omdat ik het lijk van een
man verwijderd wilde hebben? Ik wacht daar nog
steeds op.
Weer werd een bevel geblaft. De agent was al
tot de deur gesleept. Het nieuwe bevel stopte de
operatie. Hij werd op de grond gelegd, waar hij
als een zoutzak bleef liggen. Als ik goed keek, kon
ik zijn borst zien bewegen. Dat was dan ook het
enige teken van leven.
De hoge Guardia Civil glimlachte.
U zegt een lijk? vroeg hij.
Juist, een lijk, gromde Schmitty.
Neary deed alles nog steeds volgens het proto
col-procédé, en ik ben er de man niet voor om te
zeggen dat het onjuist is. Het had in ieder geval
succes gehad en dat was reden genoeg om ermee
door tè gaan. Hij vroeg de naam van de officier,
en deze stelde zich voor na zich te hebben veront
schuldigd,het nog niet gedaan te hebben. Hij was kolo
nel Martinez. Met allé zwier die hij kon opbrengen,
stelde öreg Neary hem aan inspecteur Schmidt en
'rriij yvooiv Daarbij verklaarde hij met nadruk aan de
kolonel, dat de inspecteur pas in Madrid was aange
komen na het congres in Parijs bijgewoond te heb
ben als hoofd van zijn politieapparaat. Deze omschrij
ving was nog al overdreven, maar volgens mij ver
klaarbaar. Alles bijeengenomen kwam die term wel
overeen met de inhoud van de brief, die Schmitty
bezat, die immers ook al meegeholpen had bij de ver
onderstelling, dat hij zoiets was als J. Edgar Hoo
ver. Neary deed zijn werk uitstekend. Hij kreeg de
gelegenheid op die brief te zinspelen en Schmitty
haalde hem te voorschijn. De kolonel las hem met
zorg.
Hij glimlachte nog steeds, toen hij de brief terug
gaf, maar de glimlach was bevroren. Hij was niet
meer beminnelijk, hij was niet meer „echt".
Dat bericht, dat we ontvingen over een lijk
was fantastisch, was ongelooflijk, zei hij zacht
jes. t
Het lucht me op, zei Schmitty, de kolonel
strak aankijkend, te vernemen, dat de kolonel het be
richt ongelooflijk vond. Het deed me pijn te denken,
dat er een dusdanig gebrek aan controle kon bestaan,
dat hier in Madrid het lijk van een, man, nog wel
gekleed in het uniform van het onderdeel van de
kolonel, zo maar als vrachtgoed in een mand kon
worden vervoerd en daarbij zelfs verkeerd kon wor
den afgegeven.
De kolonel trok een beetje met zijn gezicht en
ik wist niet, of dat nu wel een goed teken was.
Zolang hij zichzelf in bedwang had gehouden, had
hij gevaarlijk geleken, onberekenbaar zelfs. Wat zou
er gebeuren, als hij zichzelf niet meer onder controle
had!
U had volgens de ontvangen berichten het
lijk in uw bagage gevonden, als ik het wel heb?
vroeg hij.
In deze mand, antwoordde Schmitty nietszeggend
met zijn hand in de richting van het voorwerp wij
zend.
De kolonel stapte op de mand toe en opende het
deksel. De glimlach verdween volkomen van zijn ge
zicht. Het leek of de man in steen was veranderd.
Slechts zijn ogen schenen te leven en ze brandden
in zijn hoofd. Met een bruukse beweging pakte hij
de mand en keerde hem op een zijde.Geen ge
luid was er hoorbaar in het vertrek, behalve een ge
smoorde zucht van de hoteleigenaar en een afkeurend
gemompel van Greg Neary. Ik hoorde geen beweging
van de manschappen, totdat ik ze vlak achter ons
voelde. Zij keken naar de dode man en in een oog
wenk waren de revolvers weer te voorschijn. Een
viervoudig geklik bewees, dat ze op alles warenren
voorbereid.
De kolonel gaf een kort bevel en de mannen leg
den de dode man op de grond. Intussen onderzocht
de kolonel de nu lege mand. Hij keek naar de label,
die de portier eraan had bevestigd, voordat hij het
ding naar de bagageruimte had laten brengen.
Bagby, las hij hardop. Cuarto 1012. Ik lees hier
niets over inspecteur Schmidt.
De heer Bagby, zei Schmitty stijfjes, is mijn
oude vriend en collega. We zijn hier samen.
Maar deze mand is dus niet van u maar van
hem?
Van geen van beiden, kolonel. Hij is hier per ver
gissing afgeleverd. Dat heeft de agent ook bij het
rapporteren verklaard.
Dat rapport was onzin, snauwde de kolonel. Ik
zie niet in, dat u niet zou weten, dat men een moord
aan de politie moet melden. Men vraagt niet aan de
politie ervoor te willen zorgen, dat een mand verwij
derd wordt met een dode erin.
Schmitty werd scherp.
Ik heb het nog nergens meegemaakt, dat lijken
in manden naar vreemdelingen werden gestuurd. De
juiste procedure in zulke gevallen was me dus on
bekend. Ik veronderstelde, dat de dode vervoerd had
moeten worden naar bijvoorbeeld 's mans woonplaats
en dat er nu iets scheef gegaan was met dat vervoer.
In de Verenigde Staten had zoiets niet kunnen ge
beuren. Daar worden bepaalde personen met zulk
werk belast.
Spanje is een beschaafd land, mijnheer, grom
de de kolonel. Wij doen voor niemand onder in eer
bied voor de doden.
De inspecteur keek de kolonel aan. Hij keek ver
volgens veelbetekenend naar de mand, door de kolo
nel zo ruw op zijn zijde gekeerd. Daarna keek hij de
kolonel weer aan. Hij zei niets, maar 'de Spanjaard
begreep het. Hij wendde zijn blik af. Op zichzelf
was dat een overwinning, maar ongelukkigerwijs
wendde hij zich daarna tot mij.
U moet me alle bijzonderheden vertellen, hoe
deze dode in uw bezit kwam, zei hij.
Dat deed ik en hij liet me zonder onderbreken
uitspreken.
De kolonel snoof, toen ik mijn relaas beëindigd had.
Heeft u er een idee van,'wie u deze gave ge
zonden heeft? vroeg hij.
Ik heb jn het geheel geen idee, zei ik snel. Ik ken
niemand, die ook maar enige reden zou hebben, mij
dit aan te doen.
Hij gaf een van zijn mannen opdracht de portier
te gaan halen. Een ander moest de arme politie
man weer bij zijn positieven brengen. Beide mannen
salueerden en- verdwenen. De tweede man kwam al
spoedig terug met een emmer water, die hij vakkun
dig over het hoofd van de agent uitgoot. De arme
kerel brabbelde en kreunde wat. Hij sloeg zijn ogen
op en kwam langzaam overeind. Hij probeerde op te
staan, wat hem al waggelend gelukte. Niemand ver
roerde zich om hem te helpen.
De man, die de portier moest halen, kwam terug,
de doodsbenauwde man voor zzich uit duwend. De
kolonel keerde me de rug toe en begon de portier te
ondervragen. De angstige man begon weer de hele
geschiedenis af te draaien zoals hij die mij ook al
verteld had. Elk woord, dat hij en de bezorger en ik
hadden gezegd, werd letterlijk herhaald. Ik was blij,
dat ik alles verteld had, zodat niemand ook maar
enige tegenstrijdigheid zou kunnen ontdekken.
De hele zaak scheen zelfs wat meer in normale ba
nen geleid te worden. De kolonel ondervroeg hem
nauwkeurig en wilde met alle geweld een beschr'J'
ving hebben van de man, die de mand had afge'e'
verd. Maar ongelukkigerwijs hield de portier vol, da
hij met op hem had gelet. Tóen moest de knecht
men, die de mand naar beneden had gebracht, en f
hij werd ondervraagd. De man wist nog veel mirid®'
dan de portier. Hij had de dichtgebonden mand aa"'
genomen en had hem naar beneden gesjouwd. V°°l
hem was het niets anders geweest, dan weer een st"
bagage.
De kolonel slenterde terug naar de deur. Maar
kon niet aannemen, dat hij het zonder meer daal'"1'
zou laten en maar doodgewoon zou vertrekken, f8,
deed hij ook niet. In de deuropening hield hij sr
Hij draaide zijn hoofd om en gaf zijn bevelen, zond®
een spier te vertrekken.
Die drie blijven onder arrest, zei hij. De portiy
de knecht en de Amerikaan, die zich Bagby noeb>1'
De twee mannen aan de deur traden naar vor®"'
De een pakte de portier beet de ander de knec"1'
Zodoende resteerden de beide mannen, die zich i*1?,
de politieagent hadden beziggehouden. Ze deden me d
eer aan, mij gezamenlijk onder hun hoede te neme?.
De kerel, die de armen van de agent zo vakkund'*
had beetgenomen, deed het nu mij. De ander W°
zijn revolver. Onwillekeurig week ik voor de klaR
die nu onvermijdelijk scheen. Het luchtte me op
merken, dat ik niet neerviel. De klap bleef acht®1'
wege en ik merkte, dat het wapen ditmaal gébru'i
werd om Schmitty en Greg Neary ermee op een 3
stand te houden. Ik keek Schmitty aan en hij dee
hetzelfde met Neary.
Greg nam de ambassadetoon weer aan:
Ik sta erop, zei hij, dat u de heer Bagby °n„r
mijn hoede stelt. Ik geef u de garantie van de 3"
bassade, dat hij Madrid niet zal verlaten.
De kolonel schudde het hoofd.
Het spijt me buitengewoon, zei hij, dat ik "r,
verzoek van de Amerikaanse ambassade niet in °ve-t
weging kan nemen. Ik moet deze man onder arr
houden, totdat hij ondervraagd is. te
Dat zult u dan slechts doen onder mijn zwaa^8
protest, zei Neary met veel nadruk.
Ik houd hem onder arrest, antwoordde de K°' f
nel. Als het onder protest moet, dan gaat het hi®8
zo' iS
Tja. ondervraging, zei Schmitty langs zijn
weg. U begrijpt natuurlijk, dat ik beroepshalve d3aL
in zeer geïnteresseerd ben. Mag ik weten over
ke moord u hem wilt ondervragen? .p
Over déze moord natuurlijk.Over de moord oy
een van mijn manschappen.
Schmitty keek naar het lijk.
Is dit een van uw manschappen, kolonel, vf
hlJ' 'rtS
Dat ziet u toch wel, inspecteur, Hij draagt 0
uniform.
Hij draagt het niet met ere, zou ik zo ze
schamperde Schmitty.
De kolonel liep rood aart
Dat is aan mij om te beoordelen, bitste hÜ'
Schmitty glimlachte.
Deze opmerking was juist als compliment
doeld voor het keurige uiterlijk en de discipline
uw mannen, zei hij. Ze zien er altijd zo piekfijh gji
en die uniformen staan ze als gegoten. Maar dié j5
moet er uitgezien hebben als een voddenraper-
hij zó in dienst gegaan is met losgeknoopt heind
tuniek. e.
Het scheelde niet veel, of ik had de inspecteur 1
gebeten, dat hij maar beter zijn mond kon b°u%'
Die knapen stonden op het punt me mee te nek1
(Wordt vervo.
ilgd)'
