Eerste speelfilm in „Smell-o-Vision
De keeperstrui
Billy Wellsman met de gong
Op de PLANKEN
JAN NAAYKENS:
„Hel is totaal onbegrijpelijk"
Boodschappen) ongen
in Elstree
de schoonmoeder des duivels
Onbereikbaarmaar toch
Ze werd door haar zoon ver
Uit wie beslaat dit
eolle
Hans van Bergen
Ronald (The Horse's Mouth) Neame
bezocht Nederland
o'd
Ofschoon se diens vrome liét vermoorden
Profeet in eigen land
Verteerd door jaloezie
Volkomen toerekenbaar
Mieke.
V B
ZATERDAG 4 APRIL 1959
PAGINA 3
Drink
Royal Club
de enige
echte
Verlichtingsornamenten /*A|J7Y
voor elk interieur. 1
Met de tijdbel bij de boksring
-'ge?"
Wat wil die bibliotheek
nu zijn?
WERELDNIEUWS
Na de kleuren ook de geuren
rr
(Van onze filmredacteur).
Te Malaga in het zonnige Spanje is men verleden week begonnen met
de produktie van de eerste „geurenfilm", die ooit is vervaardigd.
Het idee om een film van geuren te voorzien, teneinde meer bezoekers
te trekken en er tevens een grotere dramatische werking aan te geven,
was de laalste droom van wijlen Mike Todd, die verleden jaar bij een
vliegongeluk oin bet leven kwam. Een droom, die werkelijkheid begint te
worden, sinds "zijn zoon Mike Todd jr. en zijn weduwe, Elizabeth Taylor,
als co.producenten zijn begonnen met de verfilming van „Scent of Danger"
volgens een nieuw procédé, „Smell-o-Vision" genaamd, waarmee veertig
verschillende geuren kunnen worden verkregen.
De film vertelt de geschiedenis van een jonge Engelsman, gespeeld
door de Britse acteur Denholm Elliott, die tijdens zijn vakantie in Spanje
verwikkeld raakt in een moordcomplot. De sleutels, die hem en de
toeschouwei de oplossing van het mysterie doe» vinden, heslaan uit.
sluitend uit geuren: de geur van de tabak van de moordenaar, het parfum
van een vrouw, enz.
Het systeem werkt als volgt: door mid
del van een pijpleiding worden de gewen
ste geuren naar iedere zitplaats in de
bioscoop gepompt. Staanplaatsen kunnen
er niet zijn tijdens de vertoning van een
geurenfilm. omdat men de geuren alleen
kan waarnemen, als men zit. Het duurt
tien seconden, voordat een bepaalde geur
weer is verdwenen. Het proces begint met
een elektrische stroomstoot, die wordt op
gewekt via de geluidsband van de film.
Als het desbetreffende signaal wordt g«"
geven, komt een apparaat achter in de
bioscoopzaal in werking, dat er uitziet
als een soort juke-box en dat werkt als
een machine, waarmee melkflessen wor
den gevuld. Grote flessen met chemica
liën draaien de juke-box binnen en zor
gen voor de gewenste geur. Iedere fles
bevat voldoende chemische reukstoffen
voor honderden voorstellingen.
Volgens Jack Cardiff, de regisseur van
de eerste geurenfilm. is het effect hij- j
zonder realistisch. 1
Er is althans in bioscopen, waar
geen rookverbod bestaat «en nadeel
aan het nieuwe procédé verbonden. Er
mag namelijk in een bioscoop, waar
geurenfilms worden vertoond, niet worden
gerookt, omdat dit de uitwerking vermin
dert. Bovendien moet men ernstig reke
ning houden met de reacties van een pu
bliek op bepaalde geuren. Brandlucht bij
voorbeeld mag niet worden gebruikt, om
dat die een paniek in de zaal zou kun
nen doen ontstaan. Bovendien moet er
voor worden gezorgd, dat de geuren een
dramatische functie hebben en de aan
dacht van de toeschouwer niet alleen
maar afleiden.
Uitvinder van het nieuwe systeem is
Hans Laube, een Zwitser van geboorte,
die men de eerste en enige „osmologist"
(kenner van geuren) ter wereld zou kun
nen noemen. Laube is begonnen met het
uitdenken van een proces om de lucht
in volle zalen te zuiveren en kwam daar
bij op de gedachte: „Als we lucht aan een
zaal kunnen onttrekken, waarom kunnen
we die er niet evengoed inbrengen?
Laube ging aan het werk en in 1939
zond de Zwitserse regering hem naar de
wereldtentoonstelling in New York om zijn
vinding met behulp van een geurenfilm te
demonstreren. Amerikaanse televisie
maatschappijen. die toen in opkomst wa
ren, toonden belangstelling voor de vin
ding. maar het procédé bleek niet ga-
makkelijk aan het nieuwe medium te
kunnen worden aangepast en Laube keer
de naar Zwitserland terug om zijn
werk voort te zetten.
Pas in 1951 is wijlen Mike Todd zich
voor de vinding beginnen te interesseren.
Gedurende al die jaren was Laube be
zig geweest het systeem te verbeteren en
economisch bruikbaar te maken. Onlangs
is hij naar New York teruggekeerd met
het verbeterde procédé, dat hij „Smell-
o-Vision" noemde en waarvan hij' de al
leenrechten heeft gegeven aan Mike Todd
jr.
Met de opnamen voor de film in
Malaga en Barcelona hoopt, men binnen
acht weken klaar te komen. Intussen is
Laube bezig om in het Todd Cinestage
Theater te Chicago de ingewikkelde in-
stallatie aan te leggen, die nodig is om
het publiek het eerste „smelldrama"
(geurendrama) aan te bieden.
Todd jr. geeft toe. dat het nieuwe pro
cédé, dat dertig jaar geleden door de
schrijver. Aldous Huxley werd voorspeld
in zijn roman „Brave New World",
waarschijnlijk geen artistieke verdien
sten zal hebben. Maar hij is van mening,
(Advertentie)
Jndian Tonic
(SUININE
..Mt POTTtgPAM
Sedert 1912
Anne Heywood heeft een nieuw
f auglian) in de Brits film „The Heart of a \lan'
ta
"I en een nieuwe tegenspeler (Frankie
(Advertentie)
Ie MIDDELLANDSTRAAT 72
Grootste keuze nier ter stede, -elefoon 30340-37034
Hij stond er wat verloren bij tus
sen al die jongens, die gespeeld had
den of nog moesten spelen in dit
jaarlijks voetbaltoernooi. Hi,j mocht
vandaag niet keepen en als hun elf
tal in de finale kwam, ook niet, al
leen maar door dat lamme Paas-
rapport.Dit tegenover de meester
bekennen, hij beet nog liever zijn
tong af, had gezegd, dat hij last van
zijn pols had. Maar thuis lag zijn
schone keeperstrui en zijn voetbal
broekje, door vader weggesloten. Hij
had natuurlijk beter zijn best moe
ten doen, niet zoveel lolletjes ma
ken in de klas.
Joep Erkelens zucht er diep van..
Nu staat straks. Hans Berkel op zijn
dat het de enige werkelijke nieuwigheid op
het gebied van de cinematografie is sinds
de komst van het geluid.
„Eerst", aldus Todd jr., „bewoog de
film (1893), toen (1927) sprak zij en
thans (1959) geurt ze".
r
Natuurlijk bereiken ons van alle kanten reacties op onze beide vooraf,
gaande artikelen rondom bet door dc bibliotheek weggeworpen stuk
PARIS van Jan Naaykens. ij zouden liet geval liever verder laten rusten,
als wij de zaak niet van zo'n enorm belang achtten voor liet amateurtoneel.
Kleine geesten zullen wel weer menen, dat wij iels tegen die bibliotheek
hebben en wij baar graag voetje zouden lichten.
Laat dan voorop gezegd zijn, dat een door het rijk zo ruimschoots ge
subsidieerde instelling nooit voetje te lichten is en dat wij ten tweede
niets liever zouden zien dan een grote, maar dan ook GEZONDE bloei
van die bibliotheek. En wel: omdat zij voor bet amateurtoneel van zeer
groot belang kan zijn.
Natuurlijk hebt u allemaal wel eens
i de man-met-de-gong" van de Britse
Rank-organisatie gezien. Vooral voor de
televisiekijkers de Amerikanen geven
nog maar steeds geen toestemming, hun
j filmprodukten op het Nederlandse t.v.-
echerm te projecteren is deze stoere
figuur een vaak. en meestal graag gezie
ne verschijning geworden.
De eerste man. die tot taak kreeg een
Rank-film met een paar formidabele sla
gen op de gong in te leiden, is de vroege
re Britse bokskampioen zwaargewicht
Billy Wells, die onlangs in de Britse Pine-
wood-studio's heel wat hilariteit verwekte
I toen hij zijn massieve gong verwisselde
I voor een prozaïsche tijdbel. Dit gebeur-
1 de, toen Billy optrad als tijdwaarnemer
j tijdens een boks-scêne voor de nieuwe
i Britse film „The Heart of a Man", waar-
in de populaire zanger Frankie Vaughan
en Anne Heywood de hoofdrollen spelen,
Regisseur Herbert Wilcox had er voor
gezorgd, dat alles er volkomen „echt" uit
zag. Onder de toeschouwers van de grote
strijd bevonden zich Billy Butlin. die in
Groot-Brittannië vakantiekampen organi
seert. Sir Basil Henriques. een bekende
Londense magistraat en het vrouwelijke
parlementslid mrs. Bessie Braddock. een
7?
Jan Naaykens was in het verre rustige
Hilvarenbeek geheel onkundig gebleven
van de verwerping van zijn stuk door de
bibliotheek van het W. K. A. en de NATU.
Hij had als vanzelfsprekend aangenomen,
dat zijn stuk in de catalogus zou staan
vermeld en hiernaar dus niet eens omge
keken.
Toen hij er door onze artikelen opmerk
zaam op was gemaakt, was zijn eerste re
actie: onbegrijpelijk. En hij schreef ons:
„Ik beschouw Paris zelf als een van
mijn gaafste stukken. Andere stukken
van mijn hand, minder goed dan Paris,
staan wel op de lijst (van goedgekeur
de stukken).
Bij al de vele knipsels, die ik ervan
bezit is er niet een negatief. De mon
delinge loftuitingen zijn ontelbaar- Het
televisie-siftces was enorm. Het stuk
werd in zeer uiteenlopende kringen ge
speeld: artiesten, letterkundigen, hoge
school-studenten en professoren (Til
burg), arbeiders en boeren steeds
met een onverdeeld succes. Zaterdag
j.l. nog wijdde de K.R.O. in haar Pic
colo-programma er een enthousiast half
uur aan.
Lees wat Tom Bouws in de gids schrijft
op bladzijde 4 van 22 maart: Paris is
een verrukkelijk spel. Het heeft dat
mousserende van goede champagne en
maakt je al luisterende, net plezierig
„angeheitert", zodat je boordevol dub-
bel-lachjes komt te zitten.
Jan Naaykens vervolgt zijn brief met
de woorden van Tom Bouws in de KRO-
gids:
„Wim Bary bracht het spel voor de
T. V- Nu ik het opnieuw hoorde spelen
door de schoolgemeenschap van het
Sint Vitus-college te Bussum, was aan
mijn plezier nog niets verloren gegaan
Ja eigenlijk vond ik dat argeloos spel
der Lyceïsten nog charmanter dan in
de opvoering met geroutineerde arties
ten. Als ik Jan Naaykens bewonder en
benijd om deze tekst, dan heb ik ook
terzelfder tijd diep respect voor de re
gie van Wim Bary, want jonge menseD
regisseren is beestachtig zwaar etcete
ra".
En dan vraagt Jan Naaykens zich af:
uit wie bestaat toch dit college, dat aan al
deze honderden de kritiek en de K.R.O.,
de televisie-staf incluis een brevet van
onmondigheid uitreikt. Nogmaals: het is
totaal onbegrijpelijk.
Het is ons even onbegrijpelijk als da
auteur r.e\i. En wij zouden erin kunnen
berusten, als dit het enige stuk was. waar
van de afkeuring ons onbegrijpelijk voor
kwam.
Als dit het enige was, nu ja vooruit, dan
heeft Jan Naaykens pech gehad: dan
wordt zijn stuk maar niet gespeeld door
de bij het WKA en de NATU aangesloten
verenigingen- Er schijnen nog heel wat
verenigingen buiten het WKA en de NATU
te staan (hetgeen ons overigens verdriet
-loet), want Paris wordt dit ondanks ge
speeld, dat de stukken eraf vliegen.
Maar dit is het enige stuk niet, zoals
wij reeds zeiden, waarover wij stom ver
wonderd staan, dat het zonder meer als
een lor ter zijde werd geschoven. Wij zou
den een heel lijstje ervan kunnen noemen,
o a. het dit jaar verschenen „Dominee
wint de pot".
En van de andere kant zouden wij een
heel lijstje kunnen noemen van stukken,
die wel werden goedgekeurd en over wel
ke goedkeuring wij al even stom verbaasd
staan, zoals over het stuk, dat wij vorige
keer reeds noemden: „Eksters rond het
erf".
Wat wil die bibliotheek nu eigenlijk? En
wat wil zij zijn? En waarom wordt zij ge
subsidieerd?
Wil zij een catalogus aanleggen van al
leen maar hoog culturele stukken zoals
alle Amerikaanse naar men tegenwoor
dig algemeen aanneemt!? Dus een cata
logus voor alleen maar de upper ten? Dan
hoort Paris er evengoed en op de allereer
ste plaats bij! En dan mag zij haar cata
logus wel eens heel gauw herzien!
Of is een dergelijke bibliotheek bedoeld
voor iedereen? Dus zou zij misschien ge-
sidieerd? Wij moeten ons wel degelijk op
neel over een zo breed mogelijke linie?
Dan zijn wij het volkomen met die subsi
die eens, al wordt hierin niet het minst
naar onze mening gevraagd.
Maar het. amateurtoneel heeft behoefte
aan een juiste en goede voorlichting! En
dat kan de bibliotheek aan het amateurto
neel verschaffen. Maar dan moet zij ook
juist en goed zijn! (geen stukken zoals
„De gevaarlijke bocht").
Het amateurtoneel heeft behoefte aan
een stimulans in de goede richting! En de
ze stimulans kan uitgaan van het WKA-
blad en het NATU-blad, maar evenzeer
van de bibliotheek-catalogus, die haar
stukken zoveel mogelijk tracht te bere
deneren.
Het amateurtoneel heeft nodig, dat het
behoed wordt tegen werkelijk minder
waardige rommel, dat nog maar al te veel
op de markt verschijnt. Stukken, die de
volksgezondheid schaden, omdat zij drui
pen van valse sentimentaliteit of omdat
de humor geen humor is, doch alleen
maar laag bij de grondse vulgariteit met
de nodige gemenigheidjes doorspekt.
Daarvoor dient een catalogus! Om ons
spel-inhoud gezond te houden en weer ge
zond te maken!
En nu kan men wel zeggen: maar dat.
is moeilijk. Een spel beoordelen op haar
juiste waarde valt niet mee. Zie maar
eens de vele tegenstrijdige kritieken in de
kranten aangaande de stukken in de
schouwburgen en de films.
Maar in dit geval is het niet moeilijk!
Helemaal niet moeilijk zelfs! In dit geval
heeft rnen slechts te oordelen naar een
van tevoren opgestelde maatstaf. De maat
staf, die men dient aan te leggen voor een
volksplezier, een volksgenoegen, een volks-
vrije-tijds-besteding. zoals het amateur-
tonaal is.
En persoonlijke meningen, persoonlijke
smaken hebben hier niets mee te maken.
Deze dienen opzij gezet te worden. Iemand,
die zijn persoonlijke smaak niet opzij weel
te zetten, kan niet oordelen voor zo'n gro
te 'groep als het Nederlands amateurto
neel omvat.
Of is het de bedoeling van de bibliotheek
soms niet, dat de aangesloten groepen
zich ook aan haar adviezen houden? Wil
zij enkel maar lukraak wat stukken ver
zamelen als een soort zichtzending. Met
andere woorden: hier hebben jullie er een
stel. maar er zijn er nog veel meer en
nog veel betere.
Laat zij hier dan ronduit voor uitkomen,
dan weten wij tenminste waar wij ons aan
te houden hebben. Maar ons lijkt dit de
bedoeling niet van de bibliotheekinstelling.
Want dan zou zij geen reden van bestaan
hebben en waarvoor wordt zij dan gesub
sidieerd. Wij moeten ons we] degelijk op
de catalogus van de bibliotheek kunnen
verlaten. Anders kan het geld beter aan
iets anders worden besteed
groot liefhebster van de bokssport. Als
scheidsrechter fungeerde de tegenwoordi
ge wereldkampioen vedergewicht, Ho-
gan Kid Bassey.
Van het ogenblik af, dat Billy Wels voor
de eerste maal de bel liet klinken, werd
Frankie Vaughan in een echt gevecht
gewikkeld met Rupert Evans, de stunt
man van Pinewood. Vooraanstaande
sportverslaggevers zaten aan een persta
feltje naast de ring en fotografen hadden
zich op de hoeken opgesteld voor 't schie
ten van hun plaatjes. De strijd, die het in
avondtoilet gestoken publiek te zien kreeg
werd zo echt, dat Wilcox na de eerste ron
de Frankie Vaughan de waarschuwing toe
voegde: „Pas op. dat je niet gewond
raakt". Frankie begint volgens het
draaiboek de strijd met een hele serie
felle stoten. Veel haalt het echter niet uit.
want in de derde ronde wordt hij knock
out geslagen. Zijn aandacht wordt name
lijk afgeleid door de komst van zijn
vriendin Anne Heywood in zeer onver
wacht en helemaal niet onverdacht gezel-
Schap (Tony Britto'nj? Boksdeskundigen,
die de studio bezochten, waren het er al
lemaal over eens, dat de sfeer volmaakt
was. Er hing zelfs een kunstmatig opge
wekt waas van rook.
Bij gelegenheid van de Nederlandse pre
mière van „The Horse's Mouth", de ver
filming van Joyce Cary's gelijknamige
roman, waarin Sr. Alec Guinness, die
zelf het scenario schreef, de hoofdrol
speelt, heeft de regisseur Ronald Neame
een bezoek aan Nederland gebracht.
Ronald Neame, die vooral bekend is ge
worden door zijn werk aan verschillende
Dickens-films. is Londenaar van geboor
te. Hij begon zijn loopbaan in het 'film
bedrijf als.... boodschappenjongen in de
Elstree-studio's tegen hei einde van het
tijdperk der „stomme" film.
Van het begin af droomde hij ervan,
cameraman te worden. En hij had geluk.
Sneller dan hij had verwacht, reeds bin
nen een paar maanden, werd zijn droom
werkelijkheid. Hij promoveerde tot assi
stent-cameraman bij Alfred Hitchcock's
..Blackmail", de eerste Britse geluids
film. Het, duurde toen niet lang, of hij
werd benoemd tot belichtings-camera-
man. In' die vroege filmperiode toonde
hij reeds zijn fotografische talenten
met filmk als „Drake of England", „In
vitation tot the Waltz", „Brief Ecstasy",
„it's in the air" „The Gaunt Stranger",
„The Ware Case" en „Just Four Men".
Bij de films „Pygmalion" (niet te ver
warren met de Nederlandse versie on
der regie van dl'. Ludwig Berger) „Major
Barbara" en „One of our Ajrcraift is
missing" had hij de leiding van het ca
merawerk.
ELISABETH DUNCAN,
EK GING EEN GOEDKEUREND gemompel door de zaal van het
gerechtsgebouw te Ventura, toen de woordvoerder van de jury voor
Elisabeth Duncan de doodstraf eiste en wel door middel van de gas
kamer. Deze jury, bestaande uit acht vrouwen en vier mannen, had
voor de keuze gestaan, haar te doen veroordelen tot de dood of lot
levenslange gevangenisstraf. Maar bij de langdurige beraadslagingen
welke door de jury gehouden werden, had de houding van de beschul
digde de doorslag gegeven. Gevangenisstraf, ook levenslang, zou kun
nen betekenen, dat Elisabeth Duncan na verloop van tijd toch uit
de gevangenis zou kunnen worden ontslagen. De iul"Y achtte deze
vrouw uiterst gevaarlijk voor de maatschappij. Vandaar de dood
straf.
Tijdens de rechlzitting had de „schoonmoeder des duivels" ook
grote antipathie gewekt door haar aanmatigende houding en haar
cynisch volhouden, dat ze volkomen onschuldig was, ofschoon de
tegen haar ingebrachte bewijzen onweerlegbaar waren. Elisabeth
Duncan, 54 jaar oud, had haar knappe, twintigjarige schoondochter
Olga door twee jongemannen laten ombrengen, omdat ze, naar ze
beweerde, haar de genegenheid v an haar zoon, haar Frank ontstolen
had. Frans Duncan, een advocaat, had haar, nadat hij getrouwd was.
te enen male verwaarsloosd en aan haar lot overgelaten, zo had ze
vroeger tegenover bekenden beweerd. Vervuld van een tomeloze
jaloezie bereidde ze in koelen bloede een sinister plan voor. Ze kocht
de 25-jarige Baldonato en de 20-jarige Loya om voor zesduizend dol
lar en gaf hun hevel, haar schoondochter Olga te vermoorden.
vocaten hadden in belangrijke mate op de
resultaten van een psychiatrisch onderzoek
gerekend. Maar dr. Vielinski van de me
dische faculteit der universiteit van Los
Angeles, die Elisabeth Duncan met de
grootste zorgvuldigheid geanalyseerd had.
was tot de conclusie gekomen, dat ze vol
komen toerenkenbaar was en had aan
zijn oordeel nog een zeer bezwarende uit
eenzetting toegevoegd over de wijze,
waarop Elisabeth Duncan zich herhaal
delijk had laten scheiden, na eerst haar
echtgenoten het leven tot een hel gemaakt
te hebben. Voor haar bestond alleen haar
zoon Frank, doch ook deze moest steeds
voor haar wil buigen..
Alhoewel Frank verklaard heeft, in ho
ger beroep te zullen gaan, wordt alge-
meen aangenomen, dat Elisabeth Duncan I
haar gerechte straf niet zal ontlopen. In 1
Ventura en heel de omgeving zal men j
zich opgelucht voelen, wanneer de
„schoonmoeder des duivels" voor goed
van het toneel zal zijn verdwenen. Velen
nemen het Frank Duncan kwalijk, dat hij
partij voor zijn moeder heeft gekozen, te
gen de nagedachtenis van zijn jonge vrouw
in.
K. H.
Elisabeth Duncanveroordeeld iot
de dood in dc gaskamer
In Noel Coward's „In which we serve"
«n „This Happy Breed" combineerde hij
de functie van regisseur van belichting
met een deel van de produktieleiding. In
die tijd maakte hij kennis met David Lean
en Anthony Havelock-Allan, met w'e hij
«amen de Cineguild Company vormde.
Voor deze maatschappij fotografeerde
hij ..Blithe Spirit" en „Brief Encounter".
Als fotograaf streefde Neame aanvanke
lijk naar realisme, maar op den duur
ontwikkelde zich bij hem de gedachte, dat
de toekomst niet zozeer lag in het natura
lisme als wel in illusie en suggestie. Een
prachtig voorbeeld van deze werkwijze
leverde hij met de fotografie van de film
..Great Expectations", waarvan hij te
vens de produktieleiding had. De scènes
in het begin van de film zijn gefotogra
feerd uit pen laag gehouden hoek. als
het ware uit de ogen van een kind, waar
door de objecten groter lijken dan zij in
werkelijkheid zijn. Later, bij het opgroei
en van het kind, wordt de hoek gewijzigd,
zodat dezelfde objecten kleiner lijken en
meer in overeenstemming zijn met de
werkelijke verhoudingen.
Na zijn opvallende produktie van „Oliver
Twist" waagde hij zich voor het eerst
aan de regie met de thriller „Take my
Life". Kort daarna werd Cineguild ont
bonden en vormde Neame zijn eigen maat
schappij. Zo produceerde hij „The Magie
Box". „The Golden Salamander" en „The
Promotor", laatstgenoemde film eveneens
met Alec Guinness. Over de laatste twee
films voerde hij tevens de regie. Verder
regisseerde hij nog „The Man who never
was" om vervolgens naar Hollywood t«
vertrekken, waar hii de leiding kreeg van
„The Seventh Sin" naar „The Pain
ted Veil" van Somerset Maugham.
l'eler Finch heeft succes in
Holly n ood
Peter Finch, de Britse acteur, die
door de Rank-organisatie niet goed genoeg
werd geacht voor rollen van de eerste
rang, kan beter in Hollywood terecht. Na
als tegenspeler van Audrey Hepburn een
hoofdrol te hebben gespeeld in „The
Nun's Story" wil men hem thans enga
geren als tegenspeler van Doris Day in
„Roar like a Dove", een filmversie van
het gelijknamige toneelstuk van Lesley
Storm die in Schotland zal worden op
genomen.
Columbia probeert met Finch een con
tract af te sluiten na geestdriftige rappor
ten van regisseur Fred Zinnemann over
zijn optreden met Miss Hepburn.
Zinnemann zelf gaat deze maand een reis
maken door Europa. Afrika en Australië
om geschikte plaatsen te zoeken voor de
Dpnamen van zijn nieuwe film „The Sun
downers" De regisseur, die vergezeld zal
worden van zijn vrouw, hoopt in mei te
Hollywood terug te zijn, voor de wereld
première van „The Nun's Story".
Isobel Lennart is bezig met de voltooiing
van het scenario voor „The Sundowners",
die is gebaseerd op het gelijknamige boek
van John Cleary en waarin Deborah Kerr
de hoofdrol zal spelen.
Zinnemann hoopt in augustus met de
opnamen voor deze film te beginnen en
wel in Australië.
Het tweetal wachtte op een dag in
november de jongevrouw, die oen kind
verwachtte, op, ontvoerde haar en wurg
de haar even buiten het stadje, dat onder
de rook van Los Angeles ligt. Na hun
gewelddaad volbracht te hebben, begroe
ven de moordenaars hun ongelukkige
slachtoffer in een stuk open land. Ze wis
ten niet, dat daar spoedig een huis ge
bouwd zou worden. Werklieden, die de
grond bouwrijp kwamen maken, troffen 't
stoffelijk overschot van Olga aan en alar
meerden de politie, die er dra in slaagde,
de moordenaars te grijpen.
Toe-n direct daarop ook Elisabeth Dun
can gearresteerd werd, verbaasde nie
mand in Ventura zich daarover. Elisa
beth Duncan stond bekend om haar on
sympathiek en despotisch karakter. Ze
had haar zoon Frank zijn hele leven ge-
tyranniseerd. Toen hij tegen haar wil met
Olga trouwde, was ze hevig te keer ge
gaan. Niemand had medelijden met
haar. Want op Elisabeth Duncans naam
stond het grootste aantal echtscheidingen
van alle mensen in het stadje. Ze was
ettelijke malen getrouwd geweest en ge
scheiden. Het was bovendien een publiek
geheim, dat ze geprobeerd had, haar laat
ste echtgenoot met vitriool te vergiftigen.
De zaak werd nooit bij de politie aan
hangig gemaakt, maar sindsdien ging ze
in Ventura voor een moordenares door..
Het merkwaardige van het tegen haar
ingeleide proces was het begon om
streeks Kerstmis, doch werd tot eind fe
bruari uitgesteld dat haar zoon Frank
haar verdedigde. Dit zou wellicht aan
leiding hebben kunnen zijn, dat de jury
milder over haar geoordeeld had. Een
zoon, die zijn schuldige moeder verdedig
de. ondanks het feit, dat ze zijn jonge
vrouw en het door hen verwachte kind
vermoord had, zou zeker in een land als
de Verenigde Staten medelijden hebben
opgewekt e-n wellicht tot een verklaring
van ontoerekenbaarheid hebben geleid.
Het was echter Elisabeth Duncan zelf
die haar kansen verspeelde verteerd van
jaloezie, als ze nog steeds was. Haar
minachting voor de i-echters en de officier
van justitie nam iedereen tegen haar in
en haar cynisme deed haar de bijnaam
van de „schoonmoeder des duivels" ver
werven. Deze schoonmoeder, zo zei men
in Ventura, kon niet anders dan door de
duivel bezeten zijn..
Voordal ze het 'oordeel van de jury ver
nam, had ze het V-teken der overwinning
gemaakt tegen de mensen in Ventura,
die naar de gerechtszaal waren gekomen,
om de uitspraak te horen, zó zeker was
ze ervan, vrijgesproken te worden. Haar
zoon was door de beste advocaten bijge
staan. toen hij het pleidooi opmaakte en
ze meende, dat er geen speld tussen te
krijgen viel. Zulks omdat de twee kroon
getuige, n de moordenaars, volgens haar
volkomen onbetrouwbaar waren. De twee
hadden echter tof het laatste toe volge
houden, zesduizend dollar van haar gekre
gen te hebben, indien ze Olga zouden ver
moorden.
Frank Duncan en zijn. assisterende ad-
'r
v t
plaats. O, een goede keep ook en ze
zouden met hem deze wedstrijd ook
wel winnen, maar hij had er zó voor
getraind. Tja, als vader eenmaal
nee zegt. blijft het ook nee. Een beet
je had hij vanmorgen nog om hem
heen gedraaid, maar vader had niets
gezegd. Toch beslist onmogelijk, dat
hij vergeten was, dat zijn elftal van
daag moest spelen.
Door de microfoon wordt al om
geroepen, dat de jongens van zijn
school, zich op moeten stellen, over
5 minuten is het hun wedstrijd. Nog
éven., hij balt zijn handen tot vuis
ten, och. dit is toch wel lam..
Een hand wordt op zijn schouder
gelegd, een overbekende stem zegt:
„Joepie, Hans is ziek geworden, zou
jij... Zou het gaan met je pols?" Twee
grote grijsblauwe ogen staren in het
gelaat van de klasse-onderwijzer.
Joep slikt even, hij tóch ónder de
lat, maar vader? Hij krijgt het er
warm van. „Ja, ziet u, ik kan best,
maar mijn spullen.." „Kom gauw'
mee Joep, ik heb wat voor je". Als
in een droom draaft Joep mee, kleedt
zich vliegensvlug om en neemt net
op tijd zijn plaatsje onder de lat in-
Allerlei gedachten dwarrelen door.
zijn hoofd, maar hij dringt ze weg-
Nu moet hij de eer van zijn school
hoog houden en vader? Och, die zal dit
best begrijpen, hij zal het straks eer
lijk zeggen. Nerveus veegt hij eer)
haarlok weg van zijn voorhoofd. „Joh,,
je krijgt op je kop straks, mahr ik
zal je helpen". Weg rent zijn vriend-,
je, de midvoor, en ineens wordt het
veel rustiger in Joep, Oei, daar blaast,
de scheidsrechter al, de wedstrijd is
begonnen
Geconcentreerd beleeft hij de strijd
werpt zich als een panter op de moei
lijkste ballen, waagt zich niet aan te
ver uitlopen, want de tegenpartij is
niet mals. Bij het draaien staan ze
met 1-—0 voor, Joep vergeet alle on
rust, als ze het maar houden. Kijk,
daar heb je weer zo'n onverwachts
ver schot, echte r..ballen, Met de
toppen van zijn vingers, die hij daar
na pijnlijk wrijft, weet hij nog juist
de bal via de lat weg te tikken.
Ha, daar maakt Kees wéér eed
doelpunt. In al zijn vreugde draaft
Joep naar hem toe, slaat hem enthou
siast op de schouders, maar is nog
maar net op tijd in zijn hok terug,
om weer zo'n dodelijk schot onscha
delijk te maken! Het supporterslegioen
van zijn school juicht. Joep straalt
aan alle kanten. Hoepla, weer een eit
je nu van Rob, met 30 staan ze nü
al voor. Het kan niet lang meer du
ren. Met ware mannenmoed weet hi.i
zijn doel schoon te houden, ja, daar
blaast de scheidsrechter al af, ze
hebben gewonnen. Kees als aan
voerder, bedankt de scheidsrechter
en da« rennen ze allemaal juichend
naar de meester toe, die hen feli
citeert en hun een flesje limonade
belooft.
Joep maakt een vreugdesprong, orr>
dan bijna te verstijven van schrik,
want daar langs de lijn staat zij"
vader.Met een vuurrood hoofd gaa'
hij naar hem toe, het hart bonst hem
in de keel. Ik zal het zeggen, eerlijk
alles zeggen, flitst het door hem heen-
Maar nog voordat hij bij zijn vader
is, stormen de andere jongens al op
de heer Erkelens af. Struikelend over
hun v/oorden, doen ze hem het hele
verhaal, prijzen om beurten de goede
saves van zijn zoon..
„Wat heb jij hierop te zeggen»
Joep?" Er blinkt iets van verwach
ting in die jongensogen, want vaders
stem klinkt helemaal niet boos... „Ik
had echt niet meegedaan vader, maar
Hans was ziek en ziet u, toen heb ik
het toch maar gedaan, maar die trui
is niet van mij. En wij hebben ge
wonnen vader. Ik heb die straf ver
diend, maar misschien mag ik dan
op Koninginnedag wel weer spelen"-
„Och mijnheer...", 10 paar ogen zijn
op hem gevestigd.
Ja, tenslotte is deze vader óók een»
jong geweest en speelde hij tot en
kele jaren terug ook nog elke zondag-
Hij weet dus, wat voetballen voof
een jongen als zijn zoon is. Hij neem'
meteen een kloek besluit. „Vandaag
mag je spelen, Joep, maar beloof
me, dat je rapport straks beter is
en zórg, dat jullie in de finale ko
men!".
Het zingt in Joeps hart, och, vader
is mieters. Op weg naar de kantin®
holt hij hem weer achterna, als hi)
al bij het hek is en duwt hem eeP
reep chocolade in de hand. „Van d®
meester gehad vader en er zitten
nootjes in. Hier voor u.Nog voor
dat hij protesteren kan, is zoonlief
alweer verdwenen. Maar die reep
bewaart papa toch maar, och, mis
schien was de straf wel een beet.i®
al te zwaar.
Voor kantoor staat Joep met G®f
hem om 5 uur op te wachten. Z®
behoc-ven hem niets te zeggen, de g®'
zichten stralen de finale-vreugde a'
uit. Twee van de zeventigduizend jon'
gens in Nederland, die genoten heb
ben van het Paastoernooi, dat maa?
zo kort duurt, maar zo oneindig ve®'
vreugde schenkt, nog weken daar
na.
