WALCHEREN krijgt een TWEELINGSTAD
Middelburg en Ylissingen gaan samen
N
Sloeplan is voor ons nog
belangrijker dan Deltaplan
Niet langer een
expulsie-gebied
Gevaarlijk samengaan met de
communisten door Rome
gegispt
Britse acteurs voelen zich
belaagd door de televisie
mm Y
YOORJAARSYLUCHT NAAR VLISSINGEN EN MIDDELBURG
Katoen bloeit
onder de galgen
Gedichten van
A. C. W. Staring
Water ondermijnt Noorse boerderijen
„Immorele winsten
ZATERDAG 18 APRIL 1959
llsiiiÉïlfïiMS
^i-4
Vlissingens trots: de haven, de JSiieuwendijh. met is mijn
Middelburgs trots: de gerestaureerde abdij
Dat uit veel kwaad veel goed geboren
kan worden bedoelt de strekking te zijn
van de titel en de inhoud van een nogal
lijvige roman, waarin de schrijver,
Frank Yerby breedvoerig de geschie
denis van een zekere familie Benton uit
de doeken doet. Het verhaal is gesi
tueerd in het opkomend Noord-Amerika
gedurende het midden en de latere jaren
van de negentiende eeuw. Meteen zij
gezegd, dat voor wat die strekking be
treft het boek ons slechts weinig be
vrediging heeft geschonken. Het kwaad
wordt hoofdzakelijk en zeer nadrukke
lijk bepaald door de hartstocht der zin
nen, waar amper iets van het hart aan
te pas komt. Het goed blijft beperkt tot
een over het algemeen vrij zwak en op
pervlakkig getekende loutering in het
verdragen en vergeven van veel liefde
loosheid en vernedering, die moet wor
den doorstaan. Maar nauwelijks wordt
het kwaad in de kern geraakt en ver
worpen; maar nauwelijks krijgt het goed
diepe gloed en glans. Op een enkele uit
zondering na blijven de figuren gehuld
in de nevelen van een psychologie, die
niet uit de grondverf komt.
Veel sterker dan in zijn beschouwing
van goed en kwaad toont de schrijver
zich in de schildering van de situaties
waarin, en het décor waartegen de in
nerlijke strijd gestreden wordt.
De roman is een uitgave van Ad. M.
C. Stok (Zuid-Hollandse Uitgevers Mij,
Den Haag).
F. V.
a Bergen op Zoom glijden we plotseling de ruimte in; op een vol-
zomerse lentedag een verrukkelijke ervaring. Ineens is het radicaal
afgelopen met de dennenbossen, de eikenwallen en de versnipperde
akkertjes van bet eindeloos opgedeelde Brabantse land. dat naast zijn
charmes soms ook zijn benauwenis beeft. Soms. op zo n blauwe voorjaars
dag b.v., als men vleugels zou willen hebben om uit te vliegen. Na Bergen
hééft men die illusie: de blik wordt nergens meer geremd; ze dartelt over
een opeenvolging van vlakten, onafzienbare, pril-groene akkers, haas-
bruine schorren, grijs-verkruimelde kïeivelden en af en toe sneeuwwitte
plakken van bloesemende boomgaarden met laag hurkende truitstruiken.
Zelfs de hoogste verhevenheden: de dijken, vormen alleen maar lijnen in
de grenzeloze vlakte.
Als onze vlucht gestuit wordt aan de boulevard van Vlissingen -- bij
een bankje in de Zeeuwse Rivièrazon is de ruimte nog onmetehjker.
Zó vlak is de zee, dat we moéten blijven speuren naar een accent; naar een
schip dat binnenkomt. Maar drie kwartier lang wordt de leigrijze samen
vloeiing van lucht en water niet gebroken. i L
..Toch lopen er per maand zon duizend zeeschepen binnen probeert
een rustende zeeman, die onder de vaderlijke glimlach van De Ruyter in
de verte spiedt, ons te troosten. En dan reikt hij ons plotseling zijn kijker,
onder de kreet „Ginds komt er een
Middelburg als stapelplaats en voor
stad van Antwerpen een bloeiend han
delscentrum en een nog groter bloei be
leefde de stad in de tijd van de Oost
en Westindische Compagnie, toen ze de
evenknie was van Amsterdam. Rond 1650
telde ze 30.000 inwoners. De Franse re
volutie heeft de stad haar definitieve
klap gegeven. Het inwonertal liep zelfs
tot 12.000 terug. In de loop van de 19e
eeuw is een geleidelijk herstel ingetre
den, maar Middelburg bleef evenals heel
Zeeland „expulsie-gebied". Zijn huidige
betekenis wordt enerzijds bepaald door
de vele overheidsinstanties die er geves
tigd zijn en anderzijds doordat de stad
tige kloostergang. Als u die niet gezien
hebt, kent u Middelburg niet," zegt hij
bij het afscheid.
In de abdjjgang achter een deur
„provinciale bibliotheek" waaiert
het zonlicht, gezeefd door glas-in-lood,
in gouden stralenbundels. Het is er
koel en plechtig stil; de ambtenaren
achter de zware houten deuren doen,
geruisloos als monniken, hun werk.
Buiten, waar de zon overdadig tussen
de hoge gebouwen plast, klinkt alleen
het gerucht van bouwers, die de laat
ste hand leggen aan de vleugel waar
in de provinciale griffie gehuisvest
wordt. De nieuwheid die van het ge
restaureerde abdijcomplex straalt,
doet aan de sfeer en de schoonheid
geen afbreuk; het is hersteld in de
toestand waarin de bouwmeesters van
eeuwen her het hebben opgeleverd.
VIC LANGENHOFF
De acteur Frans Zuidinga zal per
1 september a.s. „De Haagsche Comedie"
verlaten en het komende seizoen deel
uit maken van de toneelgroep „Studio"
te Amsterdam.
In de Zwolse Drukken en Herdrukken
(W. E. J. Tjeenk Willink, Zwolle) ver
scheen een vrij lijvig boekdeel „Tek
sten en varianten van A. C. W. Staring.
Proeve van onderzoek naar en uitgave
van een keuze uit de gedichten met
varianten van A. C. W. Staring van den
Wildenborch", door dr. J. M. de Vries.
Blijkens het voorbericht vormen deze
366 bladzijden een inleiding tot en een
onderdeel van een omvangrijker werk,
nl. de beschrijving en uitgave van het
volledig oeuvre van Staring. Op de
voorlaatste bladzijde van het boek staat
gedrukt „Beschouwing over de varian
ten". Deze beschouwing echter ont
breekt. De lezer wordt dus niet inge
licht over de conclusies die de schrijf
ster uit haar materiaal getrokken heeft.
Jammer voor dié lezer, te meer waar
de doorsnee-consument van Nederland
se letterkunde er stellig niet toe komt
uit deze 366 bladzijden zelf zijn con
clusies te trekken. Hij kan dit niet,
omdat hij er niet toe komt ze te ver
werken. Dat is arbeid voor de filoloog
in strikte zin. Voor de meeste gebrui
kers ook van de Zwolse Drukken zou
de publikatie van de „beschouwing"
bepaald niet misplaatst zijn geweest.
Die „meeste gebruikers" zullen zich
tot nader order dus moeten afvragen
of dit uitgebreid onderzoek nieuwe ge
zichtspunten met betrekking tot de
dichter Staring heeft geopenbaard.
Want om die nieuwe gezichtspunten is
het te doen. Aan het intrappen van
open deuren bestaat weinig behoefte.
En de waarnemer besluipt soms de
vrees dat de een of ander daar vol
ijverig mee bezig is.
IC.
Hjj wijst in de richting waar we
binnenland vermoeden, en inderdaad;
daar tekenen zich vaag de contouren
af van een zeekasteel dat uit Antwer
pen komt. We zijn nog bezig, de om
trekken los te weken uit de nevels,
die er op die afstand toch nog zijn,
als op eenmaal levensgroot de Japan
se „Mitsui Line" om de boulevard-
hoek zwaait en zich vlak vóór ons
het ritueel voltrekt van de rivierloods
die aan boord gaat. De rustende, zee
man glimt van trots, als had hg het
zelf zo georganiseerd. Met kennelijke
deskundigheid vertelt hjj, daar in die
verrukkelijke lentezon, over de ver
antwoordelijkheden van loods en kapi
tein, een betoog dat ineens een dis
cussie wordt als achter ons een auto
stopt en een ronde heer de rest van
het bankje komt vullen. „Als ze geen
loods nemen en het gaat fout, betaalt
de verzekering geen cent," zegt hg
strijdlustig. „Loods of geen loods, de
kapitein is verantwoordelijk; de loods
adviseert alleen," houdt de zeeman
vol. Wij opperen dat het een het an
der niet hoeft uit te sluiten, maar het
kan niet meer baten.
We waren naar Zeeland gegaan om
Iets te horen over de plannen van Vlis
singen en Middelburg om een dubbel
stad te gaan vormen. „Dubbelstad is
eigenlijk een beetje misleidend: het is
niet da bedoeling, er op de duur éen
gemeente van te maken," verklaart bur
gemeester Kolff van Vlissingen, terwgl
we door net raam van zijn gemeentehuis
opkijken tegen een grote schuit op de
Schelde-werf. „Het is alleen zo, dat de
samenwerking die er al was, een vaste
vorm heeft gekregen, nu we besloten
hebben om met beide colleges van B.
en W. eenmaal per kwartaal een geza
menlijke vergadering te houden."
„De laatste jaren was er al over inci
dentele dingen gesproken. Zo hebben we
samen gepleit voor een U.T.S. op Wal
cheren, zonder daarbij uit te maken of
die in Middelburg of in Vissingen zou
moeten komen. Er zijn ook gezamenlij
ke wensen t.a.v. de verbindingen. Zeer
belangrijk is verder het Sloeplan. Als
dat tot ontwikkeling komt, zullen we
klaar moeten zijn om voor de mensen
die daar gaan werken woongebieden en
andere voorzieningen te creëren. Maar
nog afgezien daarvan zijn er allerlei din
gen, met name op cultureel en sport
gebied, die we niet afzonderlijk, maar
wel samen kunnen verwezenlijken. Voor
een overdekt zwembad b.v. is een stad
van plm. 60.000 inwoners nodig. Als we
het tussen beide steden zouden maken,
in een groenstrook waar ook sportvel
den en hallen zouden kunnen komen, zijn
we daar beide mee gebaat. Hetzelfde
zou kunnen gelden voor bepaalde onder
wijsinstellingen en eventueel voor een
schouwburg."
Vlissingen heeft thans in Brittanma
het een zaal voor 550 man, voor de huidige
behoefte groot genoeg. Maar er is groei
te verwachten. De stad telt momenteel
29.000 inwoners, dat is al 6000 meer dan
in 1950, toen het vóór-oorlogse cijfer
weer bereikt werd. De belangrijkst e
werkgever is de Kon. Mij De Schelde,
waar 3800 mensen werken. De Mij haalt
haar mensen tot in Krabbendijke toe en
het Vlissingse vestigingsoverschot zou
ihiiiiiiimiiimum
iiiiiiiiiiiiiHiiiiiiiiiimiiiiiHiimmHiimiiiiimimiiMimiiiiiM
zeker al veel groter zijn, als men vol
doende woningen kon bouwen. De Schel
de zit krap en is van plan grootscheeps
te gaan uitbreiden in het Sloeplan. In
1961 begint rijkswaterstaat met de dgk,
die een groot schorrengebied zal inpol
deren. Tegelijk zal worden begonnen met
buitendijkse opspuitingen. De Scheme
kan daar de gangmaker worden.
„Als dan, aan diep vaarwater,
rechtstreeks verbonden met de zee,
een grote ontwikkeling op gang komt,
met hoogovens en raffinaderijen, moe
ten we zorgen dat de mensen kunnen
worden opgevangen." Mr. Kolff toont
ons het structuurplan voor de verre
toekomst: honderden hectaren woon
gebied; een stad voor 80.000 mensen.
Souburg en Ritthem, thans nog zelf
standige gemeenten, zijn erin opgeno
men. Een voor-ontwerp om deze ge
meenten op te heffen ligt klaar. De
uitbreidingen gaan in de richting Mid
delburg de enige mogelijkheid. De
afstand van vijf kilometer tussen bei
de steden zal dus nog kleiner worden.
Beide gemeenten hebben dezelfde ste-
debouwkundige, ir. W. Schut, die be
zig is, de structuurplannen aan el
kaar aan te passen.
„We moeten natuurlijk afwachten, hoe
de vestiging zal verlopen," vertelt ons
even later de burgemeester van Middel
burg mr. J. de Widt in het prachtige
stadhuis, dat twee generaties Kelder
mans er in rijke, vijftiende en zestiende
eeuwse jaren hebben gebouwd. „Het
meest gewenst is, dat beide steden ge
lijkmatig groeien, maar je kunt de men
sen niet dwingen."
Middelburg heeft nu 22.000 inwoners.
Wie een wandeling maakt langs de vele
monumentale gebouwen en gevels en de
welvoorziene winkels, kan 't nauwelijks
geloven. De stad dankt haar allure ech
ter op de eerste plaats aan haar roem
rijk verleden. Vóór de reformatie was
Het prachtige stadhuis van Middelburg, dat twee generaties Keldermans in rijke
jaren hebben gebouwd.
het verzorgingscentrum is voor een1
groot deel van Zeeland. Er zijn opval
lend veel winkels en scholen o.a.
twee H.B.S.-en, twee kweekscholen en
een gymnasium en er wonen zelfs
vijf notarissen. De belangrijkste indus
trie is de Vitrite-fabriek, die lampvoe
ten voor Philips maakt en waar ruim
500 mensen werken.
Ook Middelburg verwacht van het
Sloeplan een grote groei. De toekom
stige Middelburgse woongebieden ko
men n.l. even dicht bij het nieuwe in
dustriegebied als die van Vlissingen.
„Het Sloeplan betekent voor ons méér
dan het Deltaplan. We hopen hier on
ze bevolkingsgroei op te vangen, al
was het alleen maar, omdat tengevol
ge van de migratie de bevolking sterk
veroudert. Maar het is ook een natio
naal belang, dat een gebied, toegan
kelijk voor zeeschepen met grote diep
gang en gunstig gelegen ten opzichte
van het Europese achterland, kan
worden benut door bedrijven die el
ders niet meer terecht kunnen. De
provincie heeft een commissie ge
vormd om de plannen nader uit te
werken en de voormalige N.S.-presi-
dent, ir. Den Hollander zijn naam
ten spijt een rasechte Zeeuw is ge
vraagd, het Sloeproject van de grond
te helpen. De ervaring heeft geleerd,
dat het bij een dergelijke ontwikke
ling zaak is, over een zo sterk moge
lijke stedelijke agglomeratie te be
schikken. Vlissingen en Middelburg
zijn ieder afzonderlijk aan de kleine
kant, maar samen hebben ze met
Souburg mee rond 60.000 inwoners.
Beide gemeenten vormen in vele op
zichten eikaars supplement: Vlissin
gen heeft b.v. zijn boulevard en zijn
strand, Middelburg zijn zakencen
trum,
(Van onze Romeinse correspondent)
Zeer veel commentaar heeft in Italië
uitgelokt de van 4 april 1959 stammen
de en thans gepubliceerde uitspraak
van de Congregatie van het H. Officie,
dat katholieken hun stem niet mogen
uitbrengen op partijen of kandidaten,
die in feite met dc communisten ver
bonden z'tin of hun activiteiten begun
stigen. ook al huldigen deze partijen of
kandidaten geen principes, die in strijd
zjjn met de katholieke leer, en zelfs al
betitelen zjj zich met de naam van
christenen. De door de Paus bekrach
tigde sententie van het H. Officie slaat
uiteraard op alle katholieken, waar ter
wereld ook. Maar de naaste aanleiding
is kennelijk geweest het „Slcillaanse
schisma". Dc uitspraak geldt in Italië
als een bijzondere steun aan de verma
ningen van het Siciliaanse Episcopaat
en eei. ernstige waarschuwing aan de
Sicilianen om bjj de komende verkie
zingen iu juni a.s. te breken met de
Christelijk Sociale Unie, een afschei
ding van de Democrazia Cristiana, die
in het regionale parlement samenwerkt
met extreem links. De toon der com
mentaren; die overigens voor het over
grote deel zich minder aan de morele
grond van het besluit, dan wel aan de
politieke gevolgen ervan gelegen laten
liggen, is duidelijk; gejuich van de zij
de der Democrazia Cristiana, gepaard
gaande met boze uitvallen tegen de
„schismatieke partij", grote voldoening
bij de liberalen, woede van extreem
links en veel misbaar in deze zin, dat
in het zich verklerikaliserende Italië
door de Kerk wederom constitutie en
concordaat met voeten getreden wor
den, van het Republikeins-Radicale
front.
Het Siciliaans Schisma is van jonge
datum en ontstond in november 1958.
Het regionale bestuur was vooral ten
gevolge van de verdeeldheid onder de
christen-democraten zo vastgelopen als
een muur. Psychologische momenten,
I politiek meningsverschil, persoonlijke
antipathieën en tenslotte een verdeling
in Siciliaans-regionalistische (het sepa
ratisme niet geheel vreemde) en lande-
Hjk-unitarische christen-democraten
maakte van het parlement te Palermo
een rederijkerskamer en blokkeerde
iedere actie. Op een eiland van vijf mil
joen inwoners, waarvan er enkelen veel
te rjjk en de grote massa veel te arm
is, met 174.000 werklozen en tegen het
miljoen mensen die niet te eten hebben,
lagen zo al een hele tijd 120 miljard
Rjjkslire in de banken van het regio
naal bestuur te sluimeren, omdat men
daar niet kon besluiten die ergens aan
uit te geven.
Een factor die tot het „schisma" bij
droeg, is hoogst waarschijnlijk mede ge
weest, dat naar de woorden van oud
minister Scelba in de november-verga-
dering van het nationale partijbestuur
der Democrazia Cristiana de centrale
D.C. zich uitermate veel bemoeide met
kandidaten voor functies in het regio
naal bewind en uitermate weinig met
program en werk op Sicilië.
Na de zoveelste crisis heeft een
groep christen-democraten de knoop
doorgehakt en is een alliantie aange
gaan met neo-fascisten, monarchisten
en extreem links. Aldus werd een
meerderheid gevormd, waarbij de
rest der D.C. en de liberalen op Sici
lië in de oppositie gedrongen werden.
Er kon eindelijk een regionale rege
ring gevormd worden, die een be
hoorlijke meerderheid achter zich had
en de mogelijkheid om te werken.
Het landelijk partijbestuur der Demo
crazia Cristiana „excommuniceerde"
de afvalligen, die op hun beurt een te-
genpartii oprichtten: de Christelijk So
ciale Unie. Daarbij speculeerde men op
de anti-Rome stemming der Sicilianen.
anti-Rome in separatistische zin en an
ti-Rome tegen wat men de dictatuur der
D.C. noemt.
Tot zover de Siciliaanse politiek. Lan
delijk heeft het geval niet nagelaten in
druk te maken; voor het eerst immers
sinds de eerste na-oorlogse kabinetten
de Gasperi werd in groot, i.e. in regio
naal verband, door zich christen-socia
len noemenden samengewerkt met ex
treem-links.
Voor Togliatti en de zijnen, Nenni in
clusief, was er reden tot grote bijval
en die werd dan ook kwistig gegeven.
Sicilië werd aan het publiek voorgesteld
als de baanbreekster: eindelijk hadden
verstandige mensen, of zjj nu fascisten
of demoeristianen heetten, de antithese
te niet gedaan en de „meest valide"
krachten ingeschakeld tot heil van het
land. En inderdaad was hier het isole
ment doorbroken en Togliatti zag aan
de politieke horizon het eeTste licht op
gaan: via de regering aan de (absolute)
macht.
Het Siciliaans Episcopaat heeft de
eilandbewoners gewaarschuwd en ook
de Congregatie van het H. Officie heeft
eraan herinnerd, dat katholieken niet
met communisten mogen samenwerken
of dezen begunstigen. Hoe goed even
tueel de bedoelingen zijn van de Chris
telijk Sociale Unie, haar spel is uiter
mate gevaarlijk voor het gros der po
litiek niet zeer onderlegde Sicilianen.
(Men denke slechts aan het groot aan
tal analfabeten daar!). Men geeft wer
kelijk niet in theorie ruimschoots voet
aan een volslagen misleidende propa
ganda van extreem links in de trant van
„christenen en sociaal-communisten
hebben elkaar eindelijk gevonden." Dat
bjj de vermaning der bisschoppen niet
het politiek, maar het geestelijk ele
ment vooropstaat, is duidelijk.
Het bestuur van „Equity", de vak
vereniging van Britse acteurs, wil dat
de regering een volledig onafhankelijk
derde televisienetwerk opricht volgens
het muntmetersysteem, waarbij de kij
ker betaalt voor elk programma, dat
hij ziet.
Dit voorstel is besproken tijdens de
jaarvergadering van „Equity" in het
Londense Apollo-theater, waar het
spook van de werkloosheid, veroor
zaakt door de „televisie-invasie", rond
waarde.
Felix Aylmer, de voorzitter van de
organisatie deelde aan de vergadering
mede, dat „overal in het land biosco
pen en theaters verdwenen". Vele ac
teurs, die onvoldoende emplooi hadden
gevonden bij het nieuwe medium, be
gonnen zich volgens hem af te vragen,
Vlissingen gaat prat op boulevard met het eindeloos uitzicht op zee.
Burgemeester De Widt heeft iets van
een vlotte zakenman en plotseling vin-
den we het een beetje ongerijmd, dat hij
niet tegenover de bedrijvige scheepswerf
in Vlissingen zit en de meer aristocra
tische mr. Kolff niet in het statige Mid
delburg. Maar bij mr. Kolff ontbreekt de
zakelijkheid evenmin ais de liefde voor
het schone bij mr. de Widt. „U móét de
abdij even Inlopen. Daar is een prach-
Twee boerderijen in het Noorse plaatsje Overhalla zijn dezer dagen plotseling „door de grond gezakt". Een nabijgelegen
rivier had n.l. de bodem, waarop de huizen stonden, volkomen ondermijnd. Een vrouw, die zich ten tijde van de instor
ting in een van de huizen bevond, werd gedood. De huizen werden onherstelbaar beschadigd.
hoe ze hun volgende maaltijd zouden
moeten betalen. De televisiehausse
was veel sneller gekomen dan de ac
teurs of de promotors van de televisie
zelf hadden voorzien.
„De bekendmaking van de winsten
der commerciële tv-maatscbappijen
heeft", aldus Aylmer, „een eind
gemaakt aan alle aanvankelijke twij
fels met betrekking tot de mogelijk
heid der televisie om de ogen en oren
der natie te boeien".
„Het succes van de commerciële
tv", aldus ging hij voort, „heeft de
BBC tot een uitzonderlijke krachtsin
spanning aangespoord met het gevolg,
dat onze theaters en bioscopen niet
alleen het hoofd hebben te bieden aan
de nieuwe concurrentie van de onaf
hankelijke televisie, maar ook aan die
van een in het nauw gedreven BBC".
Volgens Aylmer is het betrekkelijk
lage niveau van de salarissen der ac
teurs voornamelijk te wijten aan het
langdurige monopolie van de BBC. Hij
was dan ook van mening, dat de sala
rissen hoger moeten zijn naarmate het
aantal toeschouwers groter is.
Een ander ernstig nadeel is de her
nieuwde vertoning van oude films, die
de eigenaars extra geld opleveren,
maar die voor de acteurs niets dan
werkloosheid betekenen.
ITet streven van „Equity" zal er
daarom op zijn gericht, de sluiting van
theaters, bioscopen en studio's te ver
hinderen, of althans uit te stellen, tot
het nieuwtje van de televisie er af is en
er opnieuw vraag naar andere vormen
van amusement ontstaat.
De kopstukken bij de Britse commer
ciële televisie toucheren intussen fabel
achtige salarissen.
De impressario Val Pernell, die het
Londense Palladium controleert en die
directeur-generaal is van de ATV, een
commerciële tv-maatschappij welke via
kanaal 9 uitzendt, heeft een contract
van vijf jaar, dat hem een salaris van
8.000 80.000) per jaar garandeert
plus 2.000 „vergoeding van onkos
ten". Bovendien ontvangt Mr. Parnell
een commissie van één procent van de
jaarlijkse winst, die de ATV maakt tot
een bedrag van een miljoen pond en
een en een kwart procent van de winst
boven genoemd bedrag. Aangezien die
winst, welke door één der afgevaardig
den in het Britse Lagerhuis als „immc-
reel" is gekwalificeerd, veilig op
5.150.000 kan worden gescha'. ont
vangt hij dus een commissie van nog
eens 60.000, ofwel zes ton in Neder
lands geld.
Dit zijn de voorwaarden, waarop de
"eer Parnell -er in heeft toegestemd
de ATV-maatschappi) te dienen als di
recteur-generaal".
Zijn plaatsvervanger, Lew Grade,
die optreedt als agent voor sterren als
Pat Boone en Terry Thomas, krijgt
eveneens 8.000 per jaar, maar geen
„vergoeding van onkosten" en verder
eenzelfde percentage van de winst als
Parnell.
De aandeelhouders van ATV profite
ren ook van de hausse. Hun is een
dividend van 100 procent in het voor
uitzicht gesteld tegenover verleden
jaar 30 procent.
