Afrikanen verhongeren
gevulde maag: hun voedsel
te
is
eenzi
ijdig
Kardinaal Gracias van Bombay
brengt bezoek aan Weert
SUCROSA
Mysterieuze verdwijning
Roermondse zenuwarts
Telegram leidt spoor naar
Oost-Berlijn
IN EEN PARADIJS VAN VRUCHTBAARHEID LEVEN:
h eri bij Golden Fiction
zit de zachtheid
waar ze hoortin de tabak
Slechts druk-
cabine kon hem
redden
Voorzitter kondigt
aftreden aan
Ere-kanunnik van Guadeloupe
VB
ZWARTE MAN
WAT NU?
SALOMON
BUIZEN
Subsidie voor
gesproken boek
St. Adelbert
DINSDAG 22 SEPTEMBER 1959
PAGINA 3
s»
ER
- door
IK VERG
In het vorige artikel was er
sprake van de arbeidsschuwe
miljoenen. Is het nu mogelijk
deze miljoenen tot werken
aan te zetten en tot het ver
richten van prestaties, zo lang
men hun niet genoeg voedsel
kan geven, zo lang er miljoe
nen babies en oudere kinde
ren van honger omkomen en
zo lang er in het zwarte Afrika
voor elke 50.000 mensen
slechts één arts ter beschik
king is? Op deze vraag wordt
in het nevenstaande artikel
antwoord gegeven. Het is het
vierde verhaal uit onze grote
serie:
Voor "diabetici en slanke lijn!
te Zevenhoven. Node bevrijding FateT J. V. d. LubbC
tn met 1945 werd hp door mgr.
De hongerige miljoenen
A ls een Europeaan in Afrika heim
wee krijgt, moet. hij de houtves
ter Brandt in Onitsaa, in Oost-
Nigerië gaan bezoeken. Vanaf de ver
anda van de houtvesterswoning aan de
hoge oostelijke oever van de Niger kan
hij zeer ver het land in kijken. Als de
avondzon laag in het westen staat en
de details in een gouden waas hult,
kan men zich makkelijk voorstellen
dat men in een noordeuropees land is.
De Brandts zijn Denen en vertellen
graag over hun vaderland. Bij zulk
een gesprek vergeet men voor een mo
ment, dat het bier in dezelfde minuut
dat men het drinkt, uit al de poriën
weer naar buiten dringt. Voor een mo
ment vergeet men de tropische hitte
en de verwarrende tegenstrijdigheden
van het zwarte werelddeel. Maar dit
is .slechts voor een moment, zoals ge
zegd.
De heer Brandt wijst naar een boom.
Hij is vijf meter hoog en heeft een enor
me bladergroei. ,,In twee jaar ge
groeid", zegt de houtvester. ,,Als men
een tak van een Gmelina-boom schilt
en als paal voor een wegwijzer in de
grond slaat, komen er misschien het
volgend jaar weer blaadjes aan alsof
het een jong boompje was". En hij
vervolgt: „Vele van onze bomen en
planten zijn uit andere werelddelen in
gevoerd. Bijvoorbeeld cacao, koffie, ka
toen, citrus-vruchten, manga en rubber.
Ze gedijen in Afrika beter dan in de
oostelijke en Zuidamerikaanse landen
van herkomst."
Een paradijs van vruchtbaarheid
dus?
Klaar in dit „paradijs" is de onder
voeding de meest voorkomende en gc-
duchtste ziekte.
Reusachtige gebieden van het land
zijn onbewoonbaar, omdat er geen
drinkwater voorkomt of omdat de Tse-
Advertentie
De zachtste
van alle
In Benin lag een oude man spiernaakt gn bevuild op de straat. Hij lag er al drie weken. Een geestelijk gestoorde die
door zijn familie was uitgestoten.
Tse-vlieg mens en dier mef de
slaapziekte bedreigt of omdat de mens
zelf door een onzinnige bebouwingsme
thode de grond aan erosid ten offer
laat vallen. Andere gebieden zijn over
bevolkt. Traditie en bijgeloof verhinde
ren daar weer de invoering van moder
ne landbouwwetenschappelijke arbeids-
methoden.
De basisvoeding van het grootste
deel der Afrikanen tot in de lagen
van de bevolking met een hogere le
vensstandaard toe is een soort ge
stampte brei, met rode peper enigs
zins smakelijk gemaakt. Al naar de
landstreek bestaat de gestampte brei
uit een graansoort of een wortelvrucht,
zoals gerst, broodwortel of cassave.
Al „naar de landstreek heeft het een an
dere naam, „gari" of „fufu" of „kuskus"
Reeds de betovergrootmoeders heb
ben de „fufu" in hun grote houten vij
zel gestampt' en de overgrootvaders
hebben het gegeten. Hoe kan de huidi
ge generatie inzien dat voor hen niet
meer goed genoeg is, hetgeen voor de
vereerde voorouders wel goed was?
Vanaf de tijd van hun grootvaders en
vanaf de tijd van de betovergrootvaders
van de grootvaders tot terug in het Ste
nen Tijdperk heeft niemand verlangd,
dat de Afrikanen niet meer lui zijn, dat
ze gezond en aktief moeten zijn, dat zij
hard werkende onderdanen van een
moderne staat moeten worden, die zich
natuurlijk alleen laat opbouwen en in
stand houden, als de leiders de vlijt en
de prestaties van de miljoenen als
bouwstenen in hun plannen kunnen be
trekken.
Miljoenen hifu-cters verhongeren met
een gevulde maag. Hun voeding bevat
immers geen proteïnen, geen eiwitstof
fen, zij is eenzijdig en daardoor ontoe
reikend.
De blanken leerden de Afrikanen niet
alleen een klein stukje land voor de le
vensbehoefte van de familie te bewer
ken, maar ook vruchten en planten te
verbouwen die ze konden verkopen. Zo
kwam er geld. Voor dat geld zou men
dan de ontbrekende levensmiddelen kun
nen kopen.
In dpze methodiek van de Afrikaan
se landbouw is nog geen verandering
gekomen en zal gedurende lange tijd ook
geen fundamentele veranderingen wor
den aangebracht. De ministeriën van
ontwikkeling van de onderscheidene
staten experimenteren met visvij
vers en trachten veeteelt in som
mige gebieden in te voeren waar deze
tot nu toe onbekend was, zij trekken
vaklieden voor verwerkingsindustrieën
aan, enz. Dit alles zijn voorlopig slechts
druppels op een gloeiende plaat.
Nigerië voert jaarlijks voor bijna 90
miljoen gulden stokvis in, het goedkoop
ste soort voedsel dat proteïne bevat, orn
nog maar te zwijgen van de kosten van
andere levensmiddelen, die ais fa-
brieksprodukten natuurlijk een veel
voud duurder zijn dan de „koloniale wa
ren", de olienootjes, de cacao-bonen, die
de Afrikanen ervoor als betaling kunnen
geven.
In een vicieuze cirkel
Afrika is in 'een vicieuze cirkel ge
vangen en i.ioet een manier zoeken om
eruit te kunnen breken. Om een hogere
levensstandaard te kunnen bereiken,
moet het meer kunnen produceren; mo
gelijkerwijs zelfs in de industrie en niet
alleen in de landbouw, moeten de Afri
kaanse miljoenen uit hun reeds eeuwen
durende slaap worden gewekt en een
energie ontwikkelen, zoals deze op dit
continent over het algemeen nog nooit
is gezien. Teneinde deze energie te kun
nen ontwikkelen, moeten ze een hogere
levensstandaard hebben. Teneinde een
hogere levensstandaard te verkrijgen,
moeten ze meer produceren. Hier sluit
zich de cirkel.
Dr. Hans Johann Neudecker leidde
me rond door de kinder-afdeling van
het katholieke ziekenhuis in Abeokuta
(West-Nigerië). Hjj tilde een van de
nietige, naakte chocolade-babies, die op
het gras kropen, op en liet hem my
zien.
Dr. Neudecker zei in volle ernst:
„Wij zullen hem niet kunnen redden."
„Wat scheelt hem dan?"
„Ondervoeding," zei de dokter.
En hij vertelde me voorts: „Onge
veer de helft van alle kinderen sterven
in het eerste levensjaar. Malaria, dy
senterie (door slecht water), wormziek
ten (door de vuilnis waarin de kinderen
opgroeien), maar voor alles de onder
voeding zijn de oorzaken van het hoge
sterfte-cijfer. Na ongeveer zes maan
den kan de moeder haar kind niet meer
voeden. Dan krijgt het „fufu". Hiervan
kan het niet groeien. Het loopt een le
verziekte op. Als de moeder dan haar
baby naar het ziekenhuis brengt, is
het meestal te laat. En dr. Neudecker
stelt dan nog alles in het werk om de
moeders hierover in te lichten. Hoe zal
de toestand wei niet zijn in het oerwoud
waar geen ziekenhuizen en geen dok
ters zijn'.
„Er is veel geld nodig!" zuchtte dr.
Neudecker. „Veel geld, om deze ver
schrikkelijke nood en onwetendheid te
kunnen bestrijden. Maar in Lagos bou
wen ze een stadion voor 700.000 pond."
U vergist zich, dokter, zou ik hebben
kunnen zeggen. Het stadion zal volgens
ambtelijke kringen in Lagos zelfs 1,5
miljoen pond gaan kosten. Bovendien
wordt er een ambtswoning voor de mi
nister-president voor bijna drie miljoen
gulden, een reusachtig luxe-hotel, een
postkantoor, een bank en een nieuw
parlementsgebouw gebouwd.
Maar er wordt ook een ziekenhuis
van 508 bedden voor bijna 25 miljoen
gulden gebouwd!
Ik heb dat allemaal niet gezegd.
Waarschijnlijk zou dan de dokter, die
met een Duitse assistent, een paar re
ligieuzen en Afrikaanse vroedvrouwen
zijn best doet, om driehonderd zieken
en kraamvrouwen te verplegen, zeer
neerslachtig zijn geworden.
In Abadan, slechts honderd kilometer
van het werkterrein van de Wener dr.
Neudecker verwijderd, zag ik een an
der ziekenhuis, dat ongeveer vijftig mil
joen gulden had gekost.
Ik heb de minister van financiën van
West-Nigerië, Odebiyi, gevraagd hoe
zei David Meidon, een Ier, die me van
Enugu naar Benin had meegenomen,
toen we de stad inreden. Bij een tank
station lag een oude man, spiernaakt,
vervuild. Geen enkele voorbijganger be
kommerde 'h om hem.
De volgende dag lag hij nog steeds
op dezelfde plaats. Hij kon dus niet dood
zijn, want in het Afrikaanse klimaat kan
een stoffelijk overschot slechts een paar
uur boven de grond liggen.
Ik vroeg Ben Eke, een Afrikaanse jour
nalist, een verklaring ervoor. „Oh, deze
man", antwoordde hij, „die ligt al drie
weken daar voor het tankstation. Het is
een geestelijk gestoorde. Wat moet de
familie met hem aan?"
Voorbijgangers wierpen hem af en toe
een banaan of een grape-fruit toe alsof
hij een hond was. Tijdens mijn verblijf
in Benin is hij gestorven.
Nigerië heeft 33 miljoen inwoners,
maar slechts 623 artsen.
Liberië heeft 3,2 miljoen inwoners,
maar slechts 62 artsen.
Frans-West-Afrika (zo groot als
gans Europa) heeft 18,7 miljoen in
woners, maar slechts 368 artsen.
Dat betekent dat er op ongeveer
50.000 mensen één arts is. Statistisch
gezien dan nog altijd. In werkelijkheid
wonen de mee'ste artsen in de grote
steden, en in een gebied van honder
den vierkante kilometers woont er geen
een.
Deze getallen zouden nog schrikwek
kender zijn, als ik er de slachtoffers
van de tropenziekte, de Lepra, de
slaapziekte, de geelzucht, de pokken,
tegenover zou kunnen stellen.
In Abeokuta, een stad van 84.000 zie
len, hebben ongeveer honderdvijftig
medicijnmannen een,, praktijk". Niemand
kan hun het verbieden, omdat ze er
geen artsen en ziekenhuizen voor in
de plaats kunnen stellen.
Maar er studeren toch zo veel Afri
kanen medicijnen in de Europese uni
versiteitssteden?.
„En als ze terugkomen, gaan ze de
politiek in", zei me een kenner van
het land in Abidjan bitter.
Doch zelfs als er genoeg artsen en
ziekenhuizen zouden zijn, dan nog zou
den de medicijnmannen er nog immer
van hun klandizie verzekerd kunnen
zijn, zolang de leiders van Afrika niet
met een andere hindernis naar de be
schaving uit de weg hebben kunnen rui
men.
(Copyright De Tijd-
Hamburger Abendblatt)
(Van onze Limburgse redacteur)
Zijne Eminentie Valerian kardinaal
Gracias, aartsbisschop van Bombay en
twee andere aartsbisschoppen mgr. J.
Cordeiro wan Karachi en mgr. Th.
Pothacanury, die momenteel in ons
land vertoeven in verband met een
missioiogisch congres, hebben maan
dag een bezoek gebracht aan het pro-
vincialaat van de Paters Franciscanen
te Weert.
Kardinaal Gracias, die rond half een
te Weert arriveerde en aldaar onder
meer door de provinciaal van de paters
Franciscanen, pater Castulus van den
Eijnden O.F.M. werd verwelkomd,
bracht aan de Paters Franciscanen
Advertentie
ROTTERDAM
Mgr. Angelo Fernandes, de onlangs
benoemde aartsbischop van Delhi in
Indië, is in het ziekenhuis van de broe
ders van St.-Johannes de Deo in Den
Bosch ter observatie opgenomen. Mgr.
Fernandes maakte het congres „Missie
en Liturgie" in Uden mee. Zondagmor
gen bracht Valerian kardinaal Gracias
een bezoek aan de aartsbisschop, die
tot voor kort zijn secretaris was.
dank voor het werk. dat dat zij in Indië
verrichten. De kardinaal deed dit tij
dens een toespraak, welke hij tot alle
leden van de Weertse communiteit van
de Franciscanen heeft gehouden.
Ook de aartsbisschoppen mgr. Cordei
ro en Pothacanury betuigden hun dank
voor 'het verdienstelijke werk van de
Nederlandse missionarissen.
Na de lunch gebruikt te hebben, ver
trok kardinaal Gracias weer evenais
mgr. Pothacanury. Mgr. Cordeiro zal in
de loop van vandaag uit Weert vertrek
ken.
(Van onze Haagse redactie)
Minister Cals is bereid een subsidie
van 60 pet. van de subsidiabele ex
ploitatie-lasten te verlenen aan organi
saties, die de samenstelling van „ge
sproken boeken" voor blinden verzor
gen. De minister heeft deze toezegging
gedaan in afwachting van een defini
tieve regeling.
Dank zij het doortastend optreden
van de Rotterdamse politie en de G.G.D.
verkeert de 43-jarige duiker J. J. Kos
ten uit Rotterdam die op straat last
kreeg van de zeer gevaarlijke „duikers-
ziekte", thans niet meer in levensge
vaar.
De duiker, die maandagmiddag ge
werkt had bij de Rotterdamse Droog
dokmaatschappij, reed tegen zes uur in
zijn auto naar huis. Bij de Waalhaven
moest hij stoppen, omdat de straat ge
deeltelijk opgebroken is. Tegen een
agent, die het verkeer stond te regelen,
zei hij toen dat hij zich erg benauwd
voelde. De duiker kon nog vertellen
die middag gedoken te hebben. Waar
schijnlijk was hij te snel boven geko
men, hetgeen de zogenaamde duikers
ziekte: te veel stikstof in het bloed,
tot gevolg heeft. Een drukcabine kan
dan alleen uitkomst brengen en ook dat
kon hij de agent nog mededelen.
De agent nam meteen het stuur over
en reed de auto vliegensvlug naar een
politieburetau. Direct werd de G.G.D. op
de hoogte gebracht en naarstig werd
gezocht waar een drukcabine te vinden
zou zijn. Geprobeerd werd de baas van
de duiker te bereiken, doch zonder suc
ces. Inmiddels bleek, dat bij een ber
gingsbedrijf in Maassluis een dergelijke
cabine aanwezig was. Meteen werd de
man in een ambulance-auto gelegd en
om zes uur reed men weg naar Maas
sluis, een politie-auto met loeien
de sirene voorop. De rit werd in een
kwartier volbracht en om kwart over
zes lag de duiker in de drukcabine.
Enige tijd daarna kon de dokter ver
klaren, dat er geen gevaar meer was.
Tijdens de jaarlijkse landelijke alge
mene vergadering van de St.-Adelbert-
vereniging, te Utrecht gehouden, heeft
de algemene voorzitter, mr. F. J. G.
baron van Voorst tot Voorst zoals
in een deel der vorige editie bericht
tot ernstige teleurstelling van de aan
wezigen onverwacht mededeling ge
daan van zijn besluit tot aftreden als
algemeen voorzitter. Ernstige belangen
van persoonlijke aard hadden hem ge
noopt dit voor hem zeer zware besluit
te nemen.
De landdag te Enschede op 10 en 11
oktober a.s. over het thema: „On
ze oecumenische verantwoordelijkheid,
huidige situatie en perspectieven", zal
de heer van Voorst tot Voorst nog pre
sideren, ook zal hij nog enige tijd (zo
mogelijk tot het tijdstip van de verkie
zing van een nieuwe algemeen voorzit
ter) de lopende zaken behartigen.
Zestig afgevaardigden van de afde
lingen der vereniging, hebben tijdens
de vergadering te Utrecht uitvoerig van
gedachten gewisseld 'over het in I960 te
voeren beleid. Aan de orde werden ge
steld de centrale onderwerpen thans in
bestudering: „Openheid en gesloten
heid". „verantwoordelijkheid en positie
van de katholieke intellectueel", concre
te uitwerking van enkele problemen
rond het onderwerp „Priester en leek".
Ook kwamen 4er sprake de verdere uit
bouw van de vereniging, de samenwer
king, plaatselijk, en landelijk met an
dere organisaties, als het katholiek
maatschappelijk beraad, de federatie
organisaties intellectuele beroepen enz.
Tot leden van het hoofdbestuur wer
den gekozen drs. N. J. M. V. van Dijk,
directeur van de Amsterdaxische Bank
te Nijmegen, dr. L. H. A. VBremmers,
directeur van de hogere technische
school te Breda en mr. C. J. G. Becht,
burgemeester van Tilburg. Aan de
scheidende bestuursleden mr. B. Ingen-
Housz te Breda, luitenant-generaal A.
G. J. M. F. van der Kroon te Breda en
minister mr. dr. Ch. J. M. A. van Rooy
te Eindhoven werd dank gebracht voor
hun actieve deelname aan de leiding
van Adelbert.
Advertentie
de nieuwe - in Amerika ontdekte - zoetstof,
waarover men in de hele wereld enthousiast is
Jl Afrika, een paradijs van vruchtbaarheid, is de ondervoeding de vreest voor-
omende en de meest geduchte ziekte. Ongeveer de helft van de zuigelingen
okei-uen in. het eerste jaar bij gebrek aan proteïnen en eiwitstoffen.
de prachtlievende gebouwen te rijmen
zijn met de ellendige toestand van de
mensen in de stad. Meer dan een half
miljoen mensen wonen er zo dicht op
elkaar, dat men hun huizen slechts als
infectie-haarden kan beschouwen, in
een stad bovendien waarin nauwelijks
enige riolering is en- alle menselijke en
dierlijke afval in kuipen moet worden
weggebracht, voor zover het niet reeds
in geulen door de stad is gevloeid.
De.hongerige miljoenen.
De minister van financiën zei: „Ons
volk zal met de moderne staten moeten
kunnen wedijveren en dat ook moeten
tonen".
En om iets te tonen hetgeen nog iang
niet met de werkelijkheid overeenkomt,
ontstaan potemkin-achtige bezienswaar
dige objecten, niet alleen in Lagos en
Ibadan, maar overal in de grote West-
afrikaanse steden waar ik kwam.
Ondertussen gaan de zieke miljoenen
in het oerwoud voort zich tot hun medi
cijnmannen te wenden en laten zij zich
door hen met kippebloed besprenkelen,
omdat er geen geld over is gebleven om
ook in hun streek een klein maar mo
dern ziekenhuis op te richten. In Benin,
in ieder geval nog altijd zoiets als een
provincie-hoofdstad in Nigerië, liet men
mij de ellenlange rijen zien die voor het
stedelijke ziekenhuis stonden.
„Velen staan, of liggen, reeds twee of
drie dagen hier. De zieke krijgt een
rangnummer. Als hij sterft voordat hij
aan de beurt is, heeft hij pech gehad.
Het personeel kan tenslotte niet heksen"
aldus zei men mij.
In dezelfde stad beleefde ik ook een
van de ontroerendste belevenissen van
mijn reis.
„Hier liggen de doden op de straat",
(Van onze Limburgse redacteur)
De in Hongarije geboren, maar al
meer dan dertig jaar in Roermond
woonachtige zenuwarts dr. O. Banki
wordt vermist. Zijn familieleden leven
in de bange veronderstelling, dat dr.
Banki, die op zondag 13 september j.l.
naar Keulen vertrok om aldaar een
internationaal medisch congres bij te
wonen, momenteel in Oost-Berlijn ver
toeft. Deze veronderstelling is geba
seerd op een telegram, dat vrijdag
j.l. de Tegelse garage Cup, door be
middeling waarvan de vermiste zenuw
arts een auto had gehuurd, bereikte.
Dit telegram verzoekt de garagehouder
om de aan dr. Bank: verhuurde auto
te komen afhalen bij het Polizeiprasi-
dium te Oost-Berlijn. Onder het tele
gram stond geen naam vermeld, enkel
de letter B.
De eigenaar van de auto, de ver
huurde:- H. Thissen uit Tegelen, is via
bemiddeling van bepaalde Nederlandse
instanties in contact getreden met de
Russische ambassade te Den Haag
om de ajjto een vrij nieuwe Opel-
Kapitan ter waarde van elf duizehd
gulden terug te krijgen. Deze po
gingen hebben tot nu toe nog geen re
sultaat opgeleverd. Evenmin is het ge
lukt om van de P.T.T.-instanties te
vernemen, vanwaar en door wie het
bewuste telegram precies is verzonden.
Voor en na de verdwijning van dr.
Banki, waarmee tal van centrale in
stanties zich momenteel intensief be
zig houden, hebben zich de volgende
feiten voorgedaan.
Dr. Banki wilde met zijn eigen auto
naar Keulen rijden om het bovenver
melde congres bij te wonen. Daar zijn
auto evenwel defect was, bracht hij
deze naar de garage Cup. Dr. Banki
gaf de garagehouder opdracht om de
wagen te repareren en verzocht hem
tevens om voor een huurauto te zor
gen voor de reis naar Keulen op zon
dag 13 september. Garage Cup vol
deed aan dit verzoek en bezorgde dr.
Banki een auto van de verhuurinrich-
ting H. Thissen uit Tegelen. Daarmee
is de vermiste arts naar Keulen ver
trokken. Voor zijn vertrek kon dr.
Banki niet precies ongeven, hoe lang
hij zou wegblijven, 's Maandags belde
de zenuwarts zijn garage op, met de
mededeling dat zijn defecte wagen voor
donderdag 17 september 1 uur 's mid
dags klaar moest zijn, omdat hij op
die dag weer thuis zou komen. Op de
bewuste donderdag verscheen dr. Ban
ki evenwel niet in de garage. Wel
kwam er een telegram aan, waarin
stond dat hij enkele dagen later zou
komen, 's Vrijdags arriveerde een
tweede telegram met de reeds ver
melde inhoud: „Kom auto in Oost-
Berlijn ophalen".
Dr. Banki heeft in de voorbije jaren
verdienstelijk werk verricht voor vroe
gere landgenoten, die na de opstand
in Hongarije naar ons land waren uit
geweken en lder met aanpassingsmoei
lijkheden te kampen hadden. Van het
toen in Roermond opgerichte tehuis voor
Hongaren met aanpassingsmoeilijkhe
den, dr. Maria Theresia-stichting was
hij directeur.
1 Karukera, een parel in de
blauwe Caraïbische Zee, zo HjHp
heet in de volksmond van de
Creoolse bevolking het eiland
Guadeloupe in de Franse Antil-
Lubbe van de Congregatie van
foor is van de parochiekerkvan y|.
ae H. Theresia -van Lisieux. Bin- JEp jHMBwKBIh
nenkort keert hij er voor de jgtrav pgr /Taf-'
derde maal terug om zijn mis- Wl mmtmÈÈ&ÊÊggk
stonarisarbeid onverflauwd voort afó&lL'1'.' 1# JgygypBPSiPBH»
dezelfde blijmoedigheid, waar-
mee hij er reeds dertien jaar ■HHHUp*'
heeft gewerkt. tjji
invloed op deze missionaris te
hebben, want ac bonhomie SaiijpPiij Iwlr
straalt hem zijn ogen uit. Tocli riyMmt
is niet alles in zijn leven vlot tfeLajj?
verlopen. Na zijn priesterwijding Hj^y W finjr'
missionaris kón worden uitge- BbmIiPIj
zonden. Gedurende de oorlogs- ■HpSwtidSSGEt'' -
jaren deed hij in verschillende
huizen van zijn congregatie %WjfamMÊ:véÈËÈÊk
dienst als leraar of als econoom
en geruime tijd was hij kapelaan -p» T i t 1 1
J. P. Huïbers, bisschop van Haarlem., benoemd tot aalmoezenier van het
gevangenkamp aan de Levantkade te Amsterdam, dat ingericht was in de
loodsen van de K.N.S.M. voor politieke delinquenten. In dat kamp heeft
pater Van der Lubbe zijn priesterambt tot ware ontplooiing kunnen bren
gen. zowel op geestelijk als sociaal gebied trad hij er vaak op als de „red
dende engel". Velen heeft hij, na 30 of 40 jaar niet meer praktizeren, weer
tot de Moederkerk teruggebracht. Achtergebleven familieleden moesten in
gelicht, getroost en geholpen worden. De telefoon van de aalmoezenier
stond vaak „rood-gloeiend".
Een van de „goede werken" die aalmoezenier Van der Lubbe gedurende
die tijd heeft verricht was het terugbezorgen van het Duitse dienstmeisje
van pastoor Vis van de St. Willibrorduskerk aan de Amsteldijk te Amster
dam, dat op zekere dag spoorloos was verdwenen. Zij was namelijk bij een
nachtelijke razzia door „M.G." of „B.S." met nog meer Duitsers gevangen
genomen, verdacht van sympathie voor het Nazi-dom.
Toen „Père Jacquesz wordt pater Van der Lubbe door de Creolen
genoemd, omdat ze de hele naam veel te lang en te moeilijk vinden om uit
te spreken in de tweede reeks van vijf jaren tot pastoor was bevorderd
moest hij weer een tegenslag incasseren. 11 augustus 1956 teisterde een
cycloon de eilanden in de Caraïbische Zee en de kerk in Prise-d Eau werd
één grote puinhoop. Pater Van der Lubbe ging onvervaard aan het werk en
in 3 jaar tijds verrezen een nieui.e kerk en pastorie mede dank zij de
hulp van zijn vele vrienden in Nederland. Bij wijze van beloninq voor deze
prestatie heeft mgr. Jean Gay C.S.Sp., bisschop te Basse-Terre op Guade
loupe, onze landgenoot tot ere-kanunnik benoemd. Het diocees Guadeloupe
is namelijk te klem voor een apart kapittel, vandaar dat alle kanunniken
ere-kanunmken zijn. Een van de vorige bisschoppen van het eiland kreeg
geschenk W audlëntie bij paus Leo Xln dit privilege als geestelijk
Binnenkort gaat pater Van der Lubbe voor de derde keer naar zijn mis
sie-arbeid terug Hij heeft zijn laatste verlof een jaar uitgesteld om het
gouden huwelijksfeest van zijn ouders mee te maken.
