Broeders en zusters
in Christus
fris jong
jeugdig
Op de PI.ANKF.N
Prinses Tadoe-Aton
e c 1 a. m e
Gereformeerd oordeel
Katholiek en protestant
door C. ROGGEN
Maakt
Het leven
der kerken
Toscanini: ,.Zij heeft een
engelenstem
ak
Katholiek en
hervormd
Anglikaans aarts
bisschop over
de Paus
Si
n
Vele gemiste kansen
Land- en tuinbouw in
de Sahara
„Geen wonderkind"
Grote mogelijkheden
Ha fis Roest
In zes jaar van niets t°l
380 scholen
Rustige uienhandel
voor Uw za
V B
MAANDAG 9 NOVEMBER 1959
PAGINA
4
16.7S
Sia maar kijken bij
ii
Professor Staunton, een Egyptoloog, heeft een papyrus ontdekt en
weten te ontcijferen. De papyrus bevat een voorspelling en wel van
de hand van prinses Tadoe-Aton. Prinses Tadoe.Anton had zoveel
duizend jaar geleden recht op de Egyptische troon, maar was door
allerlei machinaties van de priesterkaste opzij geschoven. In de
papyrusrol voorspelt zij nu, dat zij weer eens tot leven zal komen
en dan over Egypte zal heersen en haar land tot ongekende bloei
zal brengen.
Professor Staunton heeft nu van de Egyptische regering gedaan
weten te krijgen, dal hij de bezitter werd van de mummie van wijlen
prinses Tadoe-Aton en u kunt begrijpen, hoe groot de verrassing is,
als de professor de kist waarin de mummie zich bevindt, open maakt
en prinses Tadoe-Aton in levenden lijve eruit stapt.
Ham van Beraen
Nu het geval-Callas, mede dank zij de vaardige scheldpartijen van
de bewuste dame, naar de boulevardbladen is verwezen, waar bet
thuis hoort, mag men hopen op een herleving van de aandacht voor
die andere grote opera-zangeres, Renata Tebaldi. Zij is door het
bijna hysterische rumoer rond Maria Gallas onverdiend enigszins op
de achtergrond gedrongen. Rustig bleef zij zich wijden aan haar
kunst, ongetwijfeld wel pijnlijk getroffen, maar allerminst verbit
terd of wanhopig door de tijdelijke ontrouw van het publiek, dat
niet altijd waarachtigheid van schijn weet te onderscheiden. Zij leeft
immers niet voor het publiek, maar voor de kunst. Aan Renata
Tebaldi is alles waarachtig. Wie het geluk heeft haar persoonlijk te
ontmoeten, voelt dit onmiddellijk aan. Er gaat een natuurlijke
charme en warmte van deze vrouw uit. Zij is een geboren actrice,
maar anders dan haar rivale beperkt zij het „spelen" tot op het
toneel. Zij is ongedwongen en echt, en haar toewijding aan haar grote
liefde, de opera, is vrij van iedere poze. Zij is niet veeleisend, behalve
jegens zichzelf.
ROME REFORMATIE
Deze rubriek dankt haar bestaan aan het oecumenische
denken en werken van onze tijd. Zij bedoelt, principieel
zonder commentaar, onze geloofsgenoten voor te lichten
over wat er geschiedt en gedacht wordt onder onze af
gescheiden reformatorische broeders in de hoop op deze
wijze openheid, beter begrip en toenadering te bevorderen.
Voordat men elkander geheel vindt zal er echter nog een
lange en doornige weg moeten worden afgelegd. Twee
publicaties in protestantse bladen van de jongste tijd
geven een goed inzicht in de protestantse mentaliteit
t.o.v. ons, Katholieken. In de Vrouwenrubriek van „Trouw"
schreef mevr. L. A. Lever-Brouwer over de rede van
Hare Excellentie minister dr. M. Klompé, gehouden in de
Amsterdamse Westerkerk bij gelegenheid van de opening
van het hervormde „Diakonaal Appèl". De voorzitter
leidde de spreekster in en begroette zijn gehoor met: „Da
mes en Heren". Maar de minister corrigeerde hem en be
gon onvervaard„Broeders en zusters in Christus". Daar
bij tekent mevr. Lever- Brouwer aan: Toen die woorden
verklonken na^, besefte je toch wel een historisch ogen
blik te hebbe^ tneegemaakt. Niet alleen, omdat daar zo
maar een vrouw, en dan nog wel een vrouwelijke minis
ter, ja zelfs een vrouwelijke R.-K. minister, op de kansel
van de oer-reformatorische Westerkerk stond, maar ook
omdat die vrouw met dat „Broeders en zusters" ineens
op een voorbeeldige wijze alle schroom en vreemdigheid
tussen haar en haar hervormde gehoor wist weg te vagen.
En tenslotte ook omdat zij er kennelijk behoefte aan had
om nu juist onder ons hervormden eens te „getuigen" van
wat haar, onder haar officiële arbeid door, voortdurend
als bewuste christin, als vrouw, die ook haar Bijbel zei
te lezen, bezig houdt.
Dit heerlijke ..Broeders en
zusters in Christus" van een
R.-K. vrouw in een kerk van
de Reformatie, temidden van
honderden Protestanten, dat
maakt ons stil. Wij ervaren
die paar woorden alsof wij
een ogenblik staan in de stra
ling van een licht, dat niet
aards is. Wordt hier niet voor
uitgegrepen op een heerlijk
heid, die eens zijn zal? Eens,
als „in Christus de Zijnen
rondom Hem zullen staan uit
alle volk (en kerk) en taal
en natie. „Broeders en zus
ters"Kan dit zo maar ge
zegd worden? Is het geen fra
se, als tussen de minister en
haar broeders en zusters. Ma
ria, de Paus, alle heiligenbeel
den, miljoenen rozenkransen,
heel de R.-K. Kerk en ere
dienst.... Luther, Calvijn, de
doop, het avondmaal, heel de
protestantse kerk en eredienst
staan?
Moeten wij niet al onze
protestantse stekels opzetten
en dit „Broeders en zusters"
met al wat in ons is. afwij
zen? Ik ken ze onder ons, die
dit doen, die geen raakvlak
ken zien tussen de R.-K. kathe
draal en hun protestantse
bedehuis.
Minister Klompé ziet ze
wèl. Heel eenvoudig strekt ze
haar handen uit, naar alle
waarachtig gelovigen en gaat
met hen staan op de enige
plaats, waar zelfs geen kerk
meer scheiding maakt.... bij
Christus.
„Broeders en zusters.... in
Christus". Dat kan! In Hem
kunnen wij hier op aarde al
iets beleven van wat wij in
de twaalf artikelen belijden:
„Ik geloof in de gemeenschap
der Heiligen". In Hem kan het
mens-onmogelijke gebeuren,
dat allen, die door tientallen
eeuwen van dwaalleer, ver
volging, eigengerechtigheid,
bloed en tranen wereldwijd
uit elkaar groeiden, op een
moment tot elkaar worden
gedreven: één in Christus.
Dat moeten wij nooit ver
geten, dat heeft minister
Klompé rustig gelovig erkend.
Daar moeten wij ons ook niet
misprijzend van afkeren....
dit mogen wij innig dankbaar
aanvaarden. En als wij dit blij
aanvaarden en als wij, waar
het mogelijk is, ook als broe
ders en zusters samenwerken
temidden van ons volk en
ik denk aan de goede verhou
ding tussen onze christen
vrouwenorganisaties en de
R.-K. vrouwenbonden dan
betekent dit nooit, dat wij
onze ogen zouden sluiten voor
alles wat ons van Rome
scheidt. Maar het betekent
wèl, dat wij in de diepste
grond met gelovige Rooms-
Katholieken dezelfde .Heiland
belijden.
Ik denk hierbij aan de brief
die ik kreeg, nadat ik laatst
over de Madonna del Sasso
(in Locarno) schreef, waarbij
ik wees op de on-bijbelse Ma-
ria-verering in die kerk. Een
R.-K. vrouw had mijn artikel
tje gelezen en schreef mij haar
mening. Zij was het natuur
lijk absoluut oneens met mijn
beschouwing en schreef dat
ook eerlijk. Haar laatste zin
was deze: „Deze brief werd
u geschreven door een vrouw,
die als Katholiek Maria ver
eert en liefheeft, maar boven
alles haar Verlosser Jezus
Christus."
Wat de Maria-verering be
treft kunnen wij nooit wijken
van ons eigen bijbels stand
punt, maar doet het laatste
deel van deze zin ons toch niet
„ja" zeggen als een R.-K. vrouw
tot ons komt met haar gelo
vige „Broeders en zusters....
in Christus"?
Tot zover mevr. L. A. Lever-
Brouwer in „Trouw".
Hierover schrijft de hoofd
redacteur van „Hervormd
Nederland", dat alles moet
gedaan worden om de wonde
der verdeeldheid in het li
chaam der kerk te genezen.
Hij constateert een groeiende
openheid bij de R.-Katholie
ken, „de bedoeling, het isole
ment, waarin men zichzelf
door de in de 19e eeuw be
gonnen emancipatie gebracht
heeft, le doorbreken". Men
tracht de verhouding met an
dersdenkenden te verbeteren
en leeft met reformatorische
gebeurtenissen mee, bestu
deert onze theologie en legt
persoonlijke contacten.
Deze houding wordt door
sommigen gewantrouwd: „Het
conflict tussen Rome en ons
is nu misschien scherper dan
ooit." Naar aanleiding van
minister Klompé's rede in de
Westerkerk is dit wantrouwen
duidelijk uitgesproken. Ds.
Landsman, hoofdredacteur van
„Hervormd Nederland", meent,
dat reformatorische christe
nen nuchter en waakzaam
moeten zijn, maar zonder
vrees en krampachtigheid. Als
wij denken aan de rel, die
enkele jaren geleden georga
niseerd werd toen in een her
vormde kerk knielbanken
werden aangebracht, krijgen
wij nog een rilling over zo-
In vele gereformeerde bla
den heeft een artikel gestaan
ter aanbeveling van een col
lecte voor het werk onder de
Rooms-Katholieken in het
Zuiden. Daarin wordt o.m. het
volgende gezegd: „Dat Paus
Joannes XXIII een man van
verrassingen is. die op de
hoge post, die hi.i bezet, een
heel wat belangrijker rol is
gaan spelen dan algemeen
werd verwacht, is nu wel
voor iedereen duidelijk ge
worden. Misschien is het
waar. dat hij destijds als
„noodhulp" gekozen is. maar
hij blijkt een man van formaat
te zijn. die niet alleen door
zijn ongekunsteld optreden,
maar vooral door de voort
varendheid. waarmee hij glim
lachend „het Schip van Pe
trus" naar woelige en daarom
door zijn voorgangers lang ge
meden wateren stuurt, in
korte tijd beroemd is gewor
den.
In niet-Roomse kringen is
het meer dan iets anders de
oecumenische instelling van
deze in menig opzicht zeer
conciliante „papa" (dit is het
Latijnse woord voor paus; de
aanhalingstekens suggereren
echter de Nederlandse bete
kenis van deze vier letters,
wat in dit verband een verre
gaand gebrek aan goede smaak
verraadt' Red.), die veel
sympathie heeft geoogst. Het
zij hem gegund.
Maar laat niemand zich door
de gezellige en sympathieke
kwaliteiten van deze „oecu
menische Paus" op een dwaal
spoor brengen. Want goed.
laat het waar zijn. dat (Gr de
zij dank) uit de diepe kloof
tussen Rome en Reformatie
niet meer voortdurend giftige
haatdampen opstijgen, die elk
gesprek >p geloofsniveau on
mogelijk maken, die kloof als
zodanig is beslist niet minder
diep dan in de dagen van Lu
ther en Calvijn. Dat is wel
heel duidelijk gebleken in een
toespraak, die onlangs door
Paus Joannes gehouden is. De
Paus zei onder meer, dat
Christus Zijn kruis niet alleen
heeft gedragen, daar Hij hier
bij geholpen is door de H.
Maagd. Men mag de Protes
tanten. die zich nog steeds
christenen noemen. vragen,
waarom zi.i de H. Maagd uit
hun geloof hebben gebannen.
Hiermee wordt onze Heiland
onrecht aangedaan.
Dit is genoeg, aldus het ge
reformeerde artikel, om ieder
een, die dat nodig heeft, er
subiet van te overtuigen, dat
Rome en de Reformatie mg
steeds lijnrecht tegenover el
kaar staan als het gaat om de
grondwaarheden van het
christelijk geloof.
Wij, reformatorische chris
tenen, zijn er diep van over
tuigd, dat Christus het groot
ste onrecht wordt aangedaan
iniiiiimiiiiiiiiiiiiimiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiii
veel onkunde, wanbegrip en
onheilige ijver. Waar men
„Roomse insluipsels" ver
moedt, loopt men direct warm,
maar men trekt zich niets aan
van inzichten en maatregelen
op politiek en sociaal gebied,
die met de reformatorische
visie in strijd .zijn.
Landsman wijst vervolgens
op het bestaan van een be
sloten en een open Katholi
cisme. „Achter de naar buiten
tredende Roomse eenheid gaat
een verheugende botsing van
inzichten schuil." Tegenover
dit open Katholicisme moet
een even open evangelisch
christendom geplaatst wer
den, schrijft Landsman. Men
moet tot ontmoeting en ge
sprek bereid zijn.
Het „jonge" Rome eist even
veel waakzaamheid als het
„oude". Het conflict van de
16e eeuw is nog steeds actueel.
„Ten Noorden en ten Zuiden
van de Moerdijk", zo besluit
hij, „kan alleen een krachtige
vernieuwing van het reforma
torische geloofsbewustzijn en
gemeenschapsleven een „ka-
tholisering" van het Neder
landse leven tegengaan en een
kerstening van dat leven in
de zin van de Reformatie be
vorderen."
door de onvoorstelbaar, de
bijna afgodisch grote plaats,
die in de Roomse Kerk aan
Maria wordt gegeven. Wij
hebben een heilige schrik voor
het volslagen onbijbels ge
luid. dat doorklinkt in de
steeds meer gehoorde bena
mingen Maria-Medeverlosseres,
Maria-Middelares van alle ge
naden. En de Paus, die zijn
pontificaat begon met de aan
kondiging van een Oecume
nisch Concilie, beschuldigt
ons er van, dat wij daardoor
juist ons bezondigen aan de
eer van Jezus.
Het klinkt niet prettig, >ls
wij door de hoogste gezag
drager van de Roomse Kerk
met bijna hatelijk klinkende
woorden worden beschuldigd
Christus onrecht aan te doen.
Maar het is wel nuttig. Het
houdt ons bij de feiten. T.a.v.
de R.-K. Kerk geldt nog steeds
(evenals in de dagen der gro
te hervormers) de eis van het
bijbels protest tegen devele
dwalingen, die zoals Cal
vijn het eens heeft uitgedrukt
het geloof bederven, omdat
ze het heilswerk van Christus
verdoezelen.
Dat moeten wij goed zien.
Er is geen enkele reden, om
met een onwerkelijk „wat ons
bindt is méér dan wat ons
scheidt" over de enorme te
genstellingen, die er (helaas)
nog zijn, heen te stappen.
Aldus de jongste gerefor
meerde, oecumenische voor
lichting der eigen lezers.
De Anglikaanse aartsbis
schop van York, dr. Ramsey,
heeft onlangs te Chicago ver
klaard, dat hij bereid is de
Paus als leidende bisschop
onder de bisschoppen van de
christenheid te erkennen,
doch dat hij hem niet als on
feilbaar kan beschouwen. Hij
zag hem als „eerste onder ge
lijken".
De oproep van de Paus tot
het houden van een Oecume
nisch Concilie zou. volgens
aartsbisschop Ramsey, veel
meer betekenis hebben, als de
bijeenkomst ook voor niet-
Rooms-Katholieken was be
doeld. Over Paus Joannes
merkte hij tenslotte nog op,
dat deze vervuld schijnt te
zijn van de „geest der chris
telijke naastenliefde". Waar
deze naastenliefde bestaat,
zijn de resultaten zeer onbe
rekenbaar, aldus dr. Ramsey.
„Hervormd Nederland" be
vat enkele artikelen over de
verhouding Katholieken en
Protestanten, die naast het
bovenstaande overweging ver
dienen. Eerst is prof. dr. A. A.
van Ruler aan het woord. Hij
zegt opgegroeid te zijn in een
gevoel van vreemdheid en an
dersheid van de Katholieken.
Of de R.-Katholieken wel
christenen zijn? Of zij als
mensen niet van een andere
substantie zijn dan wij" Zijn
persoonlijke levenservaring
van de laatste jaren heeft dit
„zeer diepgaand veranderd".
Maar de enorme diepe kl.-of
bestaat nog steeds in ons volk.
De inquisitie waart nog steeds
als een spookbeeld (en geheel
ten onrechte?) onder de niet-
R.-K. massa rond. Het zou een
klein kunstje zijn een hoge
golf van anti-papisme in onze
samenleving te verwekken.
Aan protestantse zijde heer
sen er „kolossale misverstan
den en scheve voorstellingen".
Prof. v. Ruler geeft daar enkele
voorbeelden van, naar zijn in
zicht: „echt verkeerde denk
beelden". Het Rooms-Katho-
licisme noemt hij een ernstige
en eerbiedwekkende poging
om het apostolische Evangelie
in de wereld te verwerkelij
ken; een poging, die aan de
Protestanten ernstige en wet
tige vragen stelt, „die ons ge
noeg te stellen geven". „Hoe
denkt gij in gehoorzaamheid
aan Christus te leven tot in de
ambtelijke organisatie van de
kerk als Zijn lichaam? (Knoei
en wij niet op schandelijke
wijze met die vraag?) Wat
is er in uw theorie en vooral
in de praktijk van' de H.H.
Sacramenten, die door Chris
tus zelf zijn ingesteld, terecht
gekomen? Beseft gij eigenlijk
wel, dat het. in de kerkdienst
gaat om de werkelijke tegen
woordigheid van de opgestrne
Christus? Hoe staat het bij u
met de trouw aan de overge
leverde, apostolische 'eer? Is
de hoge. katholieke orthodoxie
der kerk bij u niet tot een
miezerig partijzaakje gewor
den, waar even miezerig tegen
te hoop wordt gelopen (door
de vrijzinnigen) en mee ge
marchandeerd wordt (door de
middengroepen)?.
Desondanks acht prof. v. Ru-
Ier de scheur van de 16e eeuw
niet voor niets gekomen. Daar
was een nieuw verstaan van
he' Evangelie en van het be
leven van zichzelf als mens
in de handen van God. Dat
noemt hij de kern van de Re
formatie. „Dordrecht is let
enige concile der christen
heid geweest, dat volledig tot
op de laatste grond der exis
tentie. tot op de predestinatie,
heeft durven peilen zo ben
ik als mens in het heden, mét
al de heiligen, zeker van mijn
eeuwige zaligheid."
Dit veroorzaakt een zeer
diepe kloof: theoretisch èn
menselijk. Alle gesprek tus
sen de kerken blijft opper
vlakkig als men voor deze
fundamentele verschillen geen
zintuig meer heeft. Oecumeni
sche arbeid wordt dan kerke
lijk en theologisch gepruts.
Met de kloof tussen de Re
formatie en Rome weet prof.
Van Ruler „op de lange
duur" geen raad. Is het con
flict soms verouderd? Zijn wij
over de problemen van de 16e
eeuw heen? Is het conflict niet
een typisch Europese zaak?
Zijn de eisen van Rome voor
de hereniging niet onoverko
melijk? Wordt de Reformatie
door de Katholieken niet op
onbegrijpelijk oppervlakkige
wijze gebagatelliseerd om dan
plaats te maken voor: „Ook
voor het speciale accent van
de reformatorische christen
heid is plaats in onze grote en
volle catholica en wij. Katho
lieken, hebben dit accent zelfs
bar nodig?"
De contacten tussen de we
derzijdse theologen moeten
door de gemeenteleden over
genomen worden. De oecume
nische zaak wordt pas be
langrijk als de verhouding van
Rome en de Reformatie aan
de orde komt. „De rest is pro
testants gekibbel wel inte
ressant en ook belangrijk,
maar op bizonder laag niveau".
Vervolgens wijst prof. Van
Ruler op de R.K. Bijbelstudie,
die een revolutie bewerkt,
„waarbij ons soms horen en
zien vergaan". Wat die uit
werkt in het inzicht en de hou
ding van de Kerk als geheel
is af te wachten, zegt hij. In
tussen hebben wij. Protestan
ten, de handen vol aan de
Kerkvaders, het dogma, de
traditie en de reformatie. En
aan de Bijbel. „Wij zitten ook
met een enorm probleem: de
reformatorische benadering en
uitlegging van de Schrift en
de historisch-kritische van de
roemruchte protestantse bij
belwetenschap vertonen on
derling dusdanige spanningen,
dat we moeilijk in de hou
ding kunnen staan van: „van
uit de Bijbel hebben wi.i altijd
geweten wat jullie, Rooms-
Katholieken. nu moeizaam
ontdekt hebben".
Voor de toekomst kan men
t.a.v. de verhouding Rome-
Reformatie maar twee duigen
doen, zegt prof. Van Ruler
alle mogelijkheden van een
con'act die er zijn, daadwer
kelijk aangrijpen en vervol
gens met volle openheid en
bereidheid klaar daan, als er
mogelijkheden van hereniging
zich zouden voordoen.
Dc nieuwe mode blijft verrassen!
Blouses zijn ,,cn vogue", rokken
favoriet! Blouses? In alle variaties
van kleur, model en stof. Rokken
Wijd of glad, maar altijd van
stoffen die uw hart verwarmen.
Ontdek de grootste collectie bij
Lampc, waar u zéker slaagt voor
elke persoonlijke combinatie. Aan
al uw wensen wordt voldaan.
Prima pasvorm, goede service en
lage prijzen, daar gaat u voor
naar Lampc!
Ideale blouson van 100% Draion
mousseline (licht, zacht, warm
Verschillende kleurencombina
ties. Vanaf maat 36
lage Lampe prijs
Leuke rok van sterke tinneroy,
horizontaal verwerkt, in paars,
olijf of koren. Vanaf maat 36
lage Lampe prijs 18.7®
Rotterdam - Hoogstraat 198
Amsterdam - Utrecht - Eindhoven - Arnhem - Hilversum - Alkmaar - Haarlem - Leiden - Breda - Enschede - Heerlen
ONTMOETING
met Renata T ebaldi
De vondst is zeer origineel. Want u
denkt natuurlijk aan een grap, namelijk
dat vrienden van professor Staunton de
mummie verwisseld hebben voor een le
vend meisje, om hem in het ootje te ne
men. Maar inderdaad is het meisje, dat
uit de kist stapt een Egyptische schone.
hoewel natuurlijk ook weer niet de prin
ses, die al zoveel duizend jaren dood is,
maar wie het wel is. zullen wij u voorals
nog niet verraden.
Maar het gegeven ligt er voor een uit
stekend blijspel
Professor Staunton werkt heel nauw
samen met professor Andrews. Eigenlijk
is het Andrews, die de papyrus ontdekt
heeft. Staunton heeft hem alleen maar
ontcijferd. Maar de inhoud van de papy
rus is iets geweldigs! Een prinses, die
over zichzelf profeteert, dat zij weer eens
tot leven zal komen om over Egypte te
regeren Zoiets heeft zich nog nooit voor
gedaan in de geschiedenis van de Egypto-
logie. Wij kunnen ons de ijver van beide
professoren voorstellen, waarmee zij
trachten in het bezit te komen van de
mummie van de prinses. De inhoud van
de papyrus houden zij natuurlijk geheim,
anders zal het hun nooit gelukken dei was!).
volgende uur al verdringen de journalis
ten en persfotografen en de radiorepor
ters zich voor de deur.
En wat er nu precies gebeurd is? Een
werkelijke re-incarnatie is natuurlijk non
sens! Wel, toen zoonlief in Egypte was,
is hij verliefd geworden op een schoon
Egyptisch meisje. Maar eilaas, in zijn
geboorteland was hij ook reeds voorzien
van een meisje en wel: de dochter van
prof. Andrews. Hij zat er erg over in,
maar besloot het Egyptische meisje toch
maar mee te nemen. Dus ging zoonlief
op stap, terug naar zijn geboorteland, met
de mummie èn het meisje. Maar op het
i Egyptische vliegveld aangekomen, wei
gerde men daar de mummie te vervoe
ren met hetzelfde toestel als waarmee de
zoon en het meisje wilden reizen. De zoon
liet de mummie daarom zolang maar
achter maar wat hij wel meenam, was
een tweede kist met allerlei Egyptische
gewaden, die nog aan de prinses zouden
hebben toebehoord.
Eenmaal thuis gekomen, trof hij nie
mand san, omdat iedereen op dat mo
ment bij professor Andrews was, die een
paar huizen verder woonde. Zoonlief
maakte de kist open, haalde de gewaden
eruit, bekleedde voor de grap zijn Egypti
sche meisje ermee, maar op hetzelfde
moment hoorde hij gestommel, hetgeen
betekende dat c-uvreen in aantocht was.
en niet wetende, waar hij zo gauw met
zijn nieuwe meisje moest blijven, duwde
hij haar snel in de rechtopstaande open
kist en klapte de deksel dicht. Hij wilde
nu eenmaal graag eerst zijn vader voor
bereiden aangaande het feit, dat hij een
nieuw meisje had (waarmee hij intussen
in Egypte ook reeds wettig getrouwd
mummie te bemachtigen. Er zijn vele be
sprekingen voor nodig geweest met de
huidige Egyptische regering en het heeft
hun natuurlijk een macht geld gekost.
Maar uiteindelijk zijn zij erin geslaagd
en de zoon van professor Staunton
De professoren komen binnen, gevolgd
door de journalisten. Men is natuurlijk zo
verheugd over het feit, dat de mummie
eindelijk in hun bezit is, dat men niet op
nadere uitleg van de kant van de zoon
kan wachten en de kist onmiddellijk
naar Egypte gestuurd om voor het ver-1 opent. Iedereen staat natuurlijk paf, be
voer te zorgen. Het wachten is nu op de
mummie. Intussen zijn enkele journalis
ten ingelicht en dezen willen natuurlijk
vanzelfsprekend graag bij de aankomst
van de mummie ten huize van professor
Staunton aanwezig zijn. En als de kist
dan ook aankomt, zijn velen aanwezig,
nieuwsgierig naar de mummie van de
profeterende prinses. Professor Staunton
opent de kist en in levenden lijve stapt de
prinses de kamer binnen. Een wonder
baarlijke re-incarnatie! De journalisten
rennen naar de telefoon! En nog voordat
Iemand precies weet, wat er gebeurd is,
is de mare reeds dooi het land en het
halve de journalisten, die immer hun
hoofd bij elkaar houden en onmiddellijk
weten, wat hun in zo'n geval te doen staai:
de redactie bellen! Een primeur!! En het
gevolg is natuurlijk, dat de zoon in een
dergelijke situatie komt. dat hij niet meer
durft te spreken. Het gaat allemaal over
hem heen en het groeit- hem boven het
hoofd, zonder dat hij iemand kan tegen
houden.
Een geweldig gegeven voor een amu
sant blijspel, maar de schrijver heeft o.i.
zijn kans gemist. Hij maakt er een ciiché-
achtig en vrij oppervlakkig kluchtje van
met een knakworst-koningin en een se
cretaris te stom om voor de duvel te dan
sen etcetera. Zijn vrij aardig opgezette
scènes zakken op het hoogtepunt meestal
als een kaartenhuisje in. Zelfs van de
professoren maakt hij cliché-figuren.
Meestal weet hij geen raad meer met zijn
opzet en brengt het hele geval op een zij
lijn. De oorspronkelijke liefde van zoon
lief voor de dochter van prof. Andrews,
lost hij al heel gemakkelijk op door deze
laatste op het eerste gezicht verliefd te
laten worden op de nieuwbakken en
stomme, maar toch van de andere kant
ook wel weer handige secretaris.
De schrijver laat de kansen van zijn
originele opzet dus vrij onbenut. Het re
sultaat is echter toch wel: een niet on
aardig kluchtje, hoewel oppervlakkig en
stampvol clichés. Hier en daar is de tekst
ook wel zeer geestig en sommige gesprek
jes zijn heel ad rem. Het is een kluchtje
geworden en net had een zeer amusant
blijspel krnnen zijn. Wie het speelt, zal er
toch wel plezier aan kunnen beleven.
Het Franse Nationale Centrum voor
Wetenschappelijk Onderzoek heeft uitge
breide proeven genomen in de Sahara,
in het bijzonder bij Colomb-Bechar, om
na te gaan of in het zand van de Sahara
bepaalde groente-soorten gekweekt kun
nen worden.
Het blijkt mogelijk te zijn. Het kweken j de zo gevreesde kinderverlamming. Haar
geschiedt in een grond zonder humus en moeder moet iemand van een engclach-
wel zo. dat de zaden voor de groenten tig geduld en tegelijk ijzeren uithoudings-
worden geplant in een laag kiezelzand, vermogen zijn geweest. Zij heeft het kici-
waaraan een grote hoeveelheid kunstmest- j ne kind zo zeer geïnspireerd, dat het de
stoffen is toegevoegd. Het zand wordtgevolgen van de ziekte geheel overwon,
regelmatig nat gehouden via plastic ir- I Welk een strijd dit ts geweest, en welke
rigatiekanalen en het is gebleken, dat erj opofferingen het heeft gekost, kan men
zelfs een betrekkelijk geringe hoeveelhe d slechts vermoeden, want La Tebaldi
water per vierkante meter per dag nodig spreekt er zelf niet over.
is voor het welslagen van de cultuur:!
drie liter per vierkante meter. De proef-! Als jong meisje^ hoorde en zag zij Ver
velden bij Colomb-Bechar leverden tot di's „La Traviataen direct stond ze in
dusver tomaten, koolsoorten, radijs, sla. vuur en vlam. Deze plotselinge liefde is
mais en pinda's op. Aan het eind van ln haar blijven branden nu nog is voor
1959 hoopt men het experimentele sta- Renata Tebaldi zingen leven, en leven
dium te kunnen beëindigen en het groen- zingen. Het is niet eens een uitverkie-
ten kweken op grotere schaal te kunnen zing of begenadiging voor haar, maar
gaan toepassen, met name dicht bij de een heilige opdracht, een moeten Het
Degenen die in de afgelopen jaren haar
probeerden op te beuren door kritiek te
leveren op haar rivale, of door nare din
gen over „de tijgerin" te vertellen, werd
al gauw het zwijgen opgelegd. Voor
roddelpraat of vleierij is Renata Tebaldi
doof. En stom ook, want er zal geen
hard woord over collega's over haar
lippen komen, al mag men er zeker van
zijn, dat alle buiten-muzikale rumoer en
reclame, een begenadigd en ernstig kun
stenares als zij is, bijzonder tegen moe
ten staan.
Haar levensverhaal bevat een paar
bladzijden, die een méér op sensatie ge
richte ster alle kans tot een geweldige re
clame-campagne zou hebben geboden. Zij
zwijgt er liever over en als men aandringt,
krijgt men te horen: „Ik ben nooit een
wonderkind geweest Bij mijn geboorte
heb ik doodgewoon onwelluidend gejankt
er was heus niets van muzikale genia
liteit in te ontdekken, zöals bij sommige
beroemde collega's het geval schijnt te
zijn geweest"
Zij werd geboren in Pesaro, de kleine
havenstad aan de Adriatische zee. Het
is een heel muzikaal stadje, waar veel
en graag wordt gezongen. Ook de wieg
van dc grote Rossini heeft er gestaan.
Als men haar repertoire overziet, blijkt
dat La Tebaldi dit „La" is een ere
titel! niet bijzonder op de muziek van
haar stadgenoot, is gesteld. Zij blijkt
meer van Verdi en Puccini te houden.
Haar vader was cellist in het orkest van
de stedelijke opera. Zij vertelt vol liefde
over de eenvoudige man, die alleen voor
zijn muziek leefde en daar al zijn geluk
cn rust in vond.
Nog geen vier jaar oud, kreeg Renata
RENATA TEBALDI
Ernstig kunstenares
Kort voor de tweede wereldoorlog ging
zij naar een auditie in het Conservatori
um van Parma. Dit werd geen opval
lend succes. Toen echter de beroemde
Puccini-zangeres Carmen Melis haar
hoorde, herkende die direct de grote mo
gelijkheden in het nog geen twintig jaar
oude meisje. Carmen Melis begon haar
les te geven en zag haar verwachtin
gen alleszins bevestigd. Renata Tebaldi
maakte goede vorderingen en haar stern-
middelen bleken zelfs rijker te zijn dan
de lerares had gedacht.
De ster van La Tebaldi rees nu zeer
snel. De Italiaanse operaliefhebbers,
spoedig in extase als zij zijn, zagen in haar
een nieuw idool. Er volgden triomftochten
in het buitenland. In 1950 debuteerde zij
in San Francisco, waar de roem van Caru
so nog voortleefde. Algemeen werd zij
erkend als de grootste operazangeres van
deze tijd.
Tot zuivere waardering tijdelijk plaats
maakte voor hysterische opgewondenheid
en zij werd overschreeuwd. Haar vrien
den herinneren er graag aan, dat Artu-
ro Toscanini, de grote dirigent die wars
oasen in de Sahara. Over dit wetenschap- geeft haar. vindt zij, geen recht op prima- was van alle grote woorden en lege lof,
pelijke werk heeft de UNESCO een fraaie donna-streken, kinderachtige dreinpar- eens ontroerd tegen haar heeft gezegd:
documentaire in kleuren laten verschij- .tijen of onbeschofte scènes, maar legt ,,u hebt ccn cngelcnstem". Het is daar-
aen, 'haar de allerhoogste verplichtingen op. om goed, dat de tijd rechtvaardig is en
rpftf
dat deze grote kunstenares thans w
ten volle aan bod komt stralender en r
per dan ooit. Overigens kan de rijke
aan Decca-platen daar de blijvende
tuige van zijn!
In zes jaar tijd hebben de UNR^
de hulporganisatie van de V.N. v<—jgS-
Arabische vluchtelingen en de UN .g
CO 380 scholen opgericht voor
leerlingen. .jse
„School" is wellicht een wat wei -j,
betiteling voor de lokaliteiten,
het onderwijs wordt gegeven bij f>e ejfS
aan beter; in kleine huizen, hutten en
in tenten in de openlucht ontvangen
Arabische kinderen onderwijs. In to
zijn er nu 3265 onderwijzers om ze te„ejd
derwijzen, die in overgrote meerder»
uit de rijen van de Arabische vluchte
gen zelf zijn gerecruteerd en 0P£f{,uir
Hoe moeilijk dit werk van opvoed14
dige aard in de woestijn is, blijkt j
het feit, dat de twee-jarige kweekscn
voor onderwijzers thans bij gebrek j„
geldmiddelen gestopt is met de °Gr'
ding. Onderwijskrachten moeten nu 4
den gehaald uit de rijen van hen.
een middelbare school hebben afge'd^^
Behalve het onderwijs van de UN*4 g
en UNESCO zelf, geeft de UNRWA »e„
financiële steun aan 50.000 jongens
meisjes die naar openbare en particy^,
re scholen gaan in Jordanië, de Li
non, Syrië en de Verenigde Arabische af
publiek. Daarnaast worden ieder J u,
375 Arabische vluchtelingen door een
diebeurs in staat gesteld te studeren
een universiteit.
wjjjt'
Op de Nederlandse uienmarkt u p#
sprake van een zeer rustige situat.®.
prijzen, die enkele weken geleden wa a(
aangetrokken blijven thans vrij stable
tenen een lichte neiging tot dalen.
Op de udenveiliog te Middelharnis
dinsdag voor de middelkwaliteit Y-je'
mm 22.08 per 100 kg. betaald. De grt
lingen noteerden 21.12 en de P1
25—35 mm werden verkocht voor J
en 15.05 voor de maat 20—25 cm
abstf
De prijs van de pioklers is de 1
week wat aangetrokken onder invlqeat
iets toegenomen vraag, in het bijz sJ.'
voor West-Duitsland. De wekelijks® 3
port, welke verschillende weken b°
miljoen kg per week heeft ge,le%Al
in de week van 1117 oktober terug»
pen tot 2883 ton. Engeland was toet
ton de voornaamste afnemer en we
reet gevolgd door BelgiëLuxemburg efc
817 ton. Weet-Duitsland nam in deze ar
718 ton uien af en Frankrijk 357 tom il£8
Wesl-Indië ging 48 ton en naar a
41 ton.
D» hoge prijzen belemmeren een 4''aaK
vrwrvr-t EnsidanH vraast in hooi°
♦te
giove uien en die zijn er dit iaarra$rié
wei.nig. Voor de maat 65 mm "C
were dinsdag in Middeltoarnis dan <J8
ccn'. per kg. betaald De kwaliteit v
uren is dit jqar zeer goed.
