Politie speelde onder een hoedje
met bende inbrekers
POLEN, het rendez -vous
der Asjkenazische joden
mmw&e.
EEN RUBENS
I OP DRIFT
Politiemacht van 10.000 man
wordt geheel gereorganiseerd
CETAFL
NA DE VERWOESTING VAN DE TEMPEL IJl
Speculaties over het belang
van het volk der Khazaren
Danskampioenen op het erepodium
Anti-Duitse gevoelens vinden
nieuw voedsel in Brittannië
t em Selwyn Lloyd wordt een
kritisch geluid verwacht
Scheepsbrand
van elf dagen
Ondernemers klagen
bij minister Korthals
JAPONTAILLEUR
Bezoek aan smaldeel I
en 6e Amerikaanse
vloot
„DE BLUNDER VAN BONN"
Raad voor Scheepvaart
DONDERDAG 25 FEBRUARI 1960
van Ceta-Bever
De gouden eeuw van de
joodse cultuur in Spanje
werd bereikt onder de
Omayaden, toen de Babylonische
joden met hun kennis en hun
boeken naar Spanje (in het .He
breeuws: Sefarad) trokken. De
Kaliefs moedigden onder hen de
filosofie, de geneeskunde, de wis
kunde en de astronomie aan.
Ook in de politiek brachten de
joden het ver. Hasdai ibn Sha-
prut (915-990) werd lijfarts en
vizier van de eerste Spaanse Ka
lief, Abd al-Rahman III, en diens
opvolger, Hakim. Hij maakte zijn
woonplaats, Cordova, tot een cen
trum van wetenschap. Hij bewoog
vele joodse geleerden ertoe naar
Andalusië te komen en droeg bij
tot de joodse renaissance in Euro
pa. Ook moet Samuel ibn Nag-
dela worden genoemd, die groot
vizier was van Granada (993
1055). De grootste Hebreeuwse
dichter van de Middeleeuwen,
Judah ben Samuel Halevi, woon
de in Spanje. Hjj was een van „de
drie vaders van het lied". Zijn
Oden aan Sion brachten vele
eeuwen later Heine nog in ver
rukking en van hem gaat weer
een lijn terug naar Palestina.
Jerusalem kreeg voor hem de
hymnische glans van een verlo
ren paradijs. Hij ging op reis naar
het Beloofde Land, kwam behou
den te Damascus aan en trok
verder naar Jerusalem. Voor de
muren van de stad gekomen, zo
wil het verhaal, knielde hij neer
om de heilige grond te kussen.
Op dat moment stormde een Ara
bische ruiter door een van de
stadspoorten en zijn paard ver
trapte de Toledaanse poëet on
der zijn hoeven.
Het wegvervoer op Frankrijk
k.H'
Min. Visser naar Gibraltar
door W. H. VAN EEMLANDT
De Sefardische jo
den dragen in hel
moderne Israël ten
zeerste bij tot de ro
mantiek van het
straatbeeld. De be
naming „Sefardisch"
is afgeleid van het
Hebreeuwse woord
voor Spanje: Sefa-
rad. Nadat de joden
in 1492 uit Spanje
waren verdreven,
trokken velen van
hen naar Palestina.
Zij brachten mee
het Ladino, een
mengeling van
Spaans en He
breeuws, dat in He
breeuwse karakters
wordt geschreven.
Nog heden ten dage
wordt het Ladino
gesnroken door de
oudere leden van de
Sefardische families
in Israël. De ..Se-
faradim" absorbeer,
den na hun aan
komst als het ware
de overblijfselen
van een joodse be
volking uit vroege
re generaties, die
vanwege hun ver-
.houding tot de Ara
bieren „M'ista'ar-
vim" de gearabl-
seerde joden, wer
den genoemd. De
Spaanse naam van
deze groep was
„Moriskim". Ver
want aan de Sefara-
dim zijn de Ma'ara-
vim, die afkomstig
zijn uit Noord-Afri-
ka: Marokko, Al
giers en Tunis.
Ma'aravim is He
breeuws en betekent
..Westerlingen"
De Opperrabbijn
van de Sefaradlm
draagt de eretitel
..F.ersle in Sion",
„Rishon Le-Tsion".
Chicago's grootste schandaal
Het is in Chicago, de Winderige Stad, altijd een gemoedelijke boel ge
weest. Men heeft er nooit zo nauw gekeken. Sinds de stad in de vorige
eeuw zozeer in bloei toenam en een miljoenenmetropool werd, heeft
het ene schandaal het andere opgevolgd. In de gloriedagen van de gangsters
der prohibitie volgde Chicago wat de kopstukken betreft direct op New York,
met de betaamde AI Capone als primus inter pares, Maar wat nu gebeurd is,
wordt als het grootste schandaal in heel de overigens nog jonge historie van
de stad beschouwd. Hoewel men reeds vroeger wel aan het een en ander
gewend was, als het b.v. aankwam op nauwe relaties tussen de politici, de
politie en de gangsters, gaat, wat men er gedurende de laatste jaren heeft
meegemaakt, zelfs voor de hard boiled Chicago'ers de perken te buiten.
Er is n.l. een bende dieven en inbrekers ontdekt, die voornamelijk bestond
uitpolitieagenten. Momenteel zitten er 130 stuks in arrest of lopen rond
met het bevel, zich niet uit de stad te verwijderen, tot nader order. Een
„grand jury" is naarstig bezig aan het doorlezen van de processen-verbaal,
die omtrent hun activiteit zijn opgemaakt en de officier van justitie, aan
wie het voorbereidende onderzoek is toevertrouwd, zit gebogen over een
rapport van meer dan zeventig bladzijden, waarin de voornaamste euvel
daden der politiemannen beschreven worden. Ze bedreven die aanvankelijk
in samenwerking met een gauwdief, die reeds enkele malen in de gevangenis
heeft gezeten en tevoren een zekere bekendheid als insluiper verworven had.
Lijm koud alle hout met
Van Shaprut en Halevi zijn nog ande
re lijnen te trekken en wel naar de Kha
zaren, een van de secundaire volkeren
u't het Byzantijnse staatssysteem, die
woonden op de Krim en tussen de Kau-
kasus, de Wolga en de Don. Halevi
heeft een filosofische dialoog geschre
ven, „Kuzari", waarin de koning der
Khazaren wordt voorgesteld als zoe
kende naar en tenslotte overtuigd van
de kwaliteiten van de joodse godsdienst.
Shaprut moet een brief van de koning
der Khazaren hebben ontvangen.
Inderdaad schijnen de Khazaarse
dynastie en een groot deel van het
Khazaarse volk omstreeks het jaar
740 tot de joodse godsdienst te zijn
overgegaan en vandaar de theorie, of
eigenlijk de speculatie, dat. zeventig
procent van de Europese joden (de
Asjkenazim) niet van Semitische,
maar van slavisehe afkomst is.
Toen de Almohaden de joodse cultuur
in Spanje deden opschrikken, verklein
den de grote doctoren en geleerden de
afstand tussen henzelf en het oude
land. Velen vestigden zich in Egypte,
in het sectarisehe Moslemrijk der Fa-
timieden. De scholen van Fostat. (Oud-
Caïro) en Kairoean, gesticht door de
Elchanans uit Italië, speelden hier een
grote rol. In Fostat schreef Rabbi Mo
ses ben Maimon zijn „Gids der Dwa-
lenden", waarin hij op zijn wijze Tho
mas en Albertus de Grote vooraf ging.
Vanuit Kairoean verspreidde zich de
studie van de Palestijnse Talmoed door
de gehele dispora.
Het was een tijd, waarin de culturen in
elkaar wortelden, waar christelijke wijs
geren via Arabische en, joodse commen
tatoren weer kwamen tot de bestude
ring van Aristotcles. De Spaanse jo
den (Seiaradim) en de Noordafrikaanse
joden (Ma'aravim) hebben niet alleen
een bloeiende cultuur geschapen, velen
van hen hebben'ook de geestelijke band
met Palestina versterkt. Maimonides
bezocht Palestina in 1165. Nachmanides
herstelde in 1267 de joodse gemeenschap
te Jerusalem. Maar bepalend voor de
vorm van het huidige Israël zijn toch
de activiteiten geweest van de Asjkena
zim uit Oost-Èuropa.
e joden in West-Europa hadden de
invloed van zowel de Babyloni
sche als de Palestijnse Talmoed
gevoeld. Karei de Grote zou in 797 aan
Haroen al Rasjid hebben gevraagd hem
een joods geleerde uit Babyion te stu
ren. P^abbi Machir stichtte toen zijn
academie te Narbonne in Zuid-Frank
rijk. Maar al eerder had Keizer Karei
leden van de beroemde Kalonymus-fa-
milie in Italië gevraagd naar Duitsland
te komen en zij stichtten te Mainz een
academie- Vooral via Italië is de band
bewaard gebleven tussen de joden in
West-Europa en de Palestijnse Tal
moed.
Die westelijke joden trokken naar het
oosten, nadat zij ten tijde van de Kruis
tochten waren vervolgd in het Rijn
land, in Frankrijk en Engeland. En in
Polen had toen do ontmoeting plaats
tussen hen en de verstrooide restanten
van de joodse, maar grotendeels uiet-
•emietische natie der Khazaren. Polen
werd zodoende, ondanks veel spannin
gen en vervolging, het religieuze cen
trum van de joden in Europa.
In Wolhynië, Wit-Rusland. Lithauen,
Galicië en de Oekraïne is de diaspora on
der de harde druk van een radicaal
vreemde omgeving („pogrom" is een
Russisch woord) in haar volle authen
ticiteit bewaard gebleven. De joden slo
ten zich in een vroom stoïcisme, dat
soms werd afgewisseld door mystisch-
piëtistische bewegingen.
Vaak waren dat min of meer bewus
te reacties op de vijandige impulsen,
die van de buitenwereld uitgingen. Het
sterkste voorbeeld uit de zeventiende
eeuw is wel het bloedbad, dat de kozak
ken onder Bogdan Chmielnicki in juni
1649 aanrichtten onder de joden en de
rooms-katholieken te Kiev en omgeving.
Bijna een kwart miljoen joden moeten
toen over de kling zijn gejaagd en on
voorstelbaar was de sociale en econo
mische ontreddering, die daarna is ge
volgd.
Omstreeks hot midden van de acht
tiende eeuw ontsprong ergens in een af
gelegen hoek van de Oekraïne het Chas-
sidisme, een godsdienstige beweging, die
in enkele tientallen jaren tijds het, hal
ve jodendom voor zich won. Het was
eigenlijk geen revolutionaire stroming;
het beoogde niet de legalistische ban
den met het Rabbinisme te slaken. Het
Rabbinisme werd juist uitdrukkelijk en
vaak strikter dan elders gebc.urde, er
kend. Alleen legde de stichter van het
Chassidisme, Israel Baal Sjemtob Besjt
(1700-1760), op sommige aspecten een
sterkere nadruk. Hij appelleerde eerder
aan het hart en het gevoel dan aan de
geest en het verstand. Hij propageerde
het vreugdevolle en met extatisch vuur
gestorte gebed. Zijn bekendste volgeling,
DoY Baer, ontwikkelde de leer van de
Zaddik, de voRedig rechtvaardige.
De derde, de grote Poolse deling
van 1795 was voor de joodse geschie
denis van kardinaal belang. Het hart
van het Europese jodendom werd ge
spleten. De delen ervan kwamen on
der de invloed van drie drastisch
van elkaar verschillende culturen, de
Russische, de Pruisische en de Oos
tenrijkse. De geestelijke verwerking
van deze politieke gebeurtenis leidt
bijna rechtstreeks tot de ontstaansge
schiedenis van het moderne Israël.
H. J. NEUMAN.
UTRECHT, 25 febr. Tijdens een
gisteren hier gehouden vergadering
van de nationale organisatie voor het
beroepsgoederenvervocr hebben de
transportondernemers, die op Frank
rijk vervoer verrichten, een telegram
aan de minister van Verkeer en Wa
terstaat gestuurd, waarin zij meedelen
bedreigd te worden met stilstand door
gebrek aan vergunningen, waardoor
stagnatie zal optreden in de steeds be
langrijker wordende handel met Frank
rijk.
De E.E.G., de verlaging van de in
voorrechten en de liberalisatie van de
handel brengen, aldus het telegram,
voor verladers en vervoerders de nood
zaak van een ongestoord wegvervoer
met zich mee. De transportonderne
mers dringen er bij de minister op
aan, in onderhandelingen met de
Franse regering te komen tot een on
gestoorde wegvervoers voorziening.
Deze samenwerking werd door de po
litiemannen tegen de zin van hun hel
per systematisch met andere gauwdie
ven uitgebreid, terwijl ze zich boven
dien van de medewerking van een aantal
warenhuizendetectives verzekerden. Het
werd tenslotte -en ouderwetse „rac
ket", zoals ze in de dertiger jaren bloei
den, toen de genoemde Al Capone zich
in de miljoenen baadde.
Miljoenen heelt deze combinatie de
politiemannen niet opgeleverd, maar
een aantal hunner kon een duizend dol
lar per maand wegleggen en beschikte
bovendien over allerlei prettige dingen
als stofzuigers, koelkasten, radio's en
televisies van de nieuwste typen, zeil
boten, bontjassen enz. enz. Letterlijk
alles was naar hun gading. De dief
stallen werden gepleegd overeenko-
stig de seizoenen, dus heel systema
tisch. Des winters werden sneeuw-
schoenen, ski's, bontmantels, bontlaar
zen etc. gestolen.. Des zomers zeiljacht-
jes, artikelen voor de jacht en sport-
bcnodigdheden: Dan bracht een en an
der het meest op.
in het, complot zat, zodat de zaak aan
het rollen ging. Toen de voornaamste
gauwdief, de, man, die klein begonnen
was, met een agent, met wie hij goede
vriendjes was, ging doorslaan, op een
geringe straf hopend, ontstond de was
lijst, waarover de officier van justitie,
Adamovski, momenteel diep zuchtend
gebogen zit. De waslijst dwong de
hoofdcommissaris van politie zijn ont
slag in te dienen.
De waarnemend hoofdcommissaris
vertrouwt niemand 'meer van z(jn
eigenkorps. De detectors, ofwel leu
genmachines, waarmede de besphul-
riigden geconfronteerd worden, laat
hij bedienen door politiefunctionaris
sen. die hij v,an elders heeft laten ko
men, zodat ze naar behoren gebruikt
worden.
De werkwijze der stelende en inbre
kende politiemannen was heel eenvou
dig. Ze gingen op hun dienstronden na.
waar begerenswaardige dingen het ge
makkelijkst grijpbaar stonden. Menig
maal deed de gauwdief, in dit geval
Ritchie, de man, door wie ze nu ver
raden zijn, het eigenlijke Weik, zowaar
op klaarlichte dag. Enkele agenten
stonden dan met hun jeep in de buurt
en daar werd het gestoiene ingeladen
e'n snel naar een gemeenschappelijk ma
gazijn gebracht, een oude garage.
Ritchie, wat overigens zijn bijnaam
is, is eigenlijk ook gaan doorslaan om
dat hij tot zijn verontwaardiging ge
merkt had, dat de politiemannen, toen
hfj op vakantie in Las Vegas vertoefde,
op eigen houtje waren gaan opereren
en hem niet in de buit lieten delen. Hjj
was voorat daarom verontwaardigd, na-
demaal hij zich steeds volgens zijn zeg
gen een gentleman toonde. Het, is b.v.
een keer gebeurd, dat hij bij een in
sluiping, ontdekt werd. Er ging een
alarmschei en de eigenaar van het wis-
Advertentie
seikantoor, dat hfj als operatieterrein
had uitgekozen, omdat hij over wat con
tanten wenste te beschikken, greep
hem bij zijn jasje. Hfj wist zich op het
laatste ogenblik los te rukken, op het
zelfde moment, dat een overvalwagen
arriveerde. Daarin zaten „compagnons"
van hem. Ze sprongen te laat uit hun
wagen, om hem nog te kunnen grijpen--'
Uit erkentelpkheid hiervoor gaf hij hun
de hele buit, enkele duizenden dollars.
Jullie waren net op tijd", zo weerde
hij hun tegenstribbeiingen af.
De waarnemnd hoofdcommissaris
mocht inmiddels de voldoening srna*
ken, dat de opslagplaats van de stelen
de politiemannen ontdekt werd. Er
stonden ook gestolen automobielen, Men
tast nog in het duister hoeveel er i;1
enkele jaren tijds bijeen „georgani
seerd" is. En men heeft nog slpchts af
doende bewijzen tegen vijftien politie
mannen, die dan ook stevig achter slot
en grendel zitten. Volgens de laatste
berichten zal de politiemacht van ruim
10.000 man van Chicago geheel wor
den gereorganiseerd door een nieuwe
hoofdcommissaris.
De voorbeeldige, precies kloppende
samenwerking werd ontdekt doordat
enkele politieagenten te vrijgevig voor
vrienden en familie werden en daar
een beetje geheimzinnig over deden.
Iemand liep naar de politie e» kwarn
niet terecht hfj ecu mannetje, dat ook
De japontailleur is uil de zomermode
niet-meer weg te denken. Dit pakje ge
maakt van een materiaal van de Neder-
landse katoen-industrie, een effen dob-
bywecfsel met linneneffect, heeft een
pittig accent, door dc strakke lichte bies,
die de lijnen van het. jasje aanzet. Het
model is van Dick Holthaus.
In München zijn de wereld-dans-
kampioenschappen voor amateurs
gehouden. Van links naar rechts
de Nederlanders Henk en Rita Hols-
huyzen (tweeden). de Duitsers
Karl en Ursula Breuer (eersten)
en de Denen John en Jyetta
Adrian (derden).
DEN HAAG, 25 febr. Zaterdag
zal de minister van Defensie ir. S. II.
Visser zich onder meer in gezelschap
van de bevelhebber der zeestrijdkrach-
ten vice-admiraal L. Brouwer en de
Amerikaanse marine attaché alhier
captain W. O. Spears van de U'nitcd
States navy naar Gibraltar begeven,
om zich zondag daar in te schepen
aan boord van de kruiser De Ruijter,
het vlaggeschip van smaldeel I,
Gedurende de volgende dag zullen
de minister en zijn gezelschap aan
boord van deze kruiser enige oefenin
gen in smaldeelverband bijwonen,
waarna men op dinsdag 1 maart te Gi
braltar zal debarkcren. De minister en
zijn gevolg zullen vervolgens met een
vliegtuig van de Amerikaanse marine
via Cagliari naar het Amerikaanse
viiogkampschip „Franklin D. Roose
velt" worden gevlogen. Aan boord van
het vliegkampschip zal de minister
worden ontvangen door de comman
dant van de zesde Amerikaanse vloot,
admiraal George VV. Anderson jr.
De woensdag daaropvolgend zullen
aan boord van de ..Franklin D. Roo
sevelt" vliegtuigoefeningen worden bij
gewoond. Ook aan een van de jagers,
ingedeeld bij de zesde Amerikaanse
vloot, zal een bezoek worden gebracht.
Donderdags worden de minister en
zijn gevolg op Schiphol terug verwacht.
illlllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllIHlIIIIIIIIIIIIIIlllHllllllllllllllllllllllllHIli
4
Hij stond op het punt het boek dicht te slaan en
terzijde te schuiven, toen hij plotseling verstrakte.
Van uit, een onder zijn achteloze vingers openv'al-
lend blad keek hem zijn eigen karakteristieke kop,
met dwingende, felle ogen onder zware wenkbrau
wen. gebiedend en heerszuchtig aan. Met de vrije
hand streek Otis zich onwillekeurig over de oogleden.
Neen, dit was geen gezichtsbedrog. Zelfs geen opper
vlakkige gelijkenis. Hij zelf was het die voor dit
mansportret geposeerd zou kunnen hebben. Elke lijn,
iedere schakering van licht en schaduw op die bijna
als levend aandoende huid, devan een meesterhand
getuigende natuurlijke en levendige gelaatsuitdruk
king, die alles was volmaakt hetzelfde als datgene,
wat hij dagelijks voor zich zag, wanneer hij bij het
maken van zijn toilet een vluchtige blik in de spiegel
wierp.
Met een gevoel van onwerkelijkheid bleef Otis
onafgebroken in die donkere ogen staren, die de
zijne niet schenen te willen loslaten, die hem hyp
notiseerden. Het was hem alsof er diep in zijn bin
nenste uit een tot vandaag onbekend gebleven deel
van zijn persoonlijkheid een onweerstaanbare drang
opwelde om iets anders te zijn dan een machine,
die werkte, werkte... van de vroege morgen tot de
late avond. Hij werd zich bewust van een vage hun
kering naar een wereld, die ver buiten zijn mei
doelmatige kilheid ingerichte presidentskamer in Car
digan House moeri; liggen, een wereld waar de zon
scheen en mensen zich dc tijd gunden te luiste
ren naar dingen, die de wind en de bloemen en
de gonzende insecten te vertellen hadden. Een ogen
blik scheen hij weer de knaap in het koele bos
achter Greenvale te zijn, die, met het hoofd diep
vooruitgestoken tussen de varens op de hellende
oever van de beek, vol aandacht het wriemelende
spel van het eerste lentebrocdsel der vissen bespied
de, met de ogen knipperend tegen de verblindende
zonneflitsen op het stromende water...
Dit alles bracht die man op dc half opengeslagen
plaat hem in de gedachten. En nooit heb ik er
aan gedacht eens in die boekenkasten te neuzen!
verweet hij zich spijtig. Jarenlang heeft dit even
beeld van mij daar vergeten en onopgemerkt ge
staan, terwijl ik hem maar voor het grijpen had...
Met een ruk kwam Otis tot bezinning. Dat moest
er nu nog bijkomen, dat. hij op zijn leeftijd als
een schooljongen ging zitten dromen. Met enige
moeite dwong hij zich ertoe de ogen op te heffen
en de kamer rond te zien. Alles stond nog op zijn
gewone plaats en zelfs de zouteloze Jennings was er
nog en keek hem aan met een angstige uitdrukking
op zijn gezicht.
„Sch...scheelt er iets aan, meneer Cardigan?"
Ongeduldig schudde Otis de ruige kop. Hij sloeg
de blik weer neer op dc reproductie, maar nu met
de vaste wil zich niet voor een tweede keer door
zijn evenbeeld te laten verleiden tot. overpeinzingen,
waarvoor in zijn drukke leven geen plaats was. Maar
het hielp hem niets. Nauwelijks was die wonderlijk
dwingende blik weer op hem gericht, of zijn vreem
de aandoening overweldigde hem weer.
Otis klenuie de lippen op elkaar. Hij mocht niet
toegeven aan deze vreemde emotie, die als een
schuchter kind uit een romantisch sprookjesland
kwam binnenschuifelen in de koel logische, streng
agressieve sfeer van zijn getrainde verstand. Met
een onbewuste diepe ademhaling, als een zwemmer,
die op het pupt staat van de hoogste springplank-
te duiken, richtte hij de aandacht op andere details
van de plaat dan alleen het overbekende gelaat, dat
hem in toenemende mate in verwarring bracht dooi
de onontkoombare indruk die het maakte brenger
te zijn van verleidelijk nieuws.
Hij sloeg de bladzijde, die de reproductie nog voor
het. grootste deel bedekte, geheel om. Daar stond
zijn dubbelganger ten voeten uit. Een tot het middel
ontbloot gespierd bovenlijf, brede, krachtige schou
ders, sterke armen. Ook dit alles kon een afspiegeling
zijn van zijn eigen stoere lichaam. De met oen don
ker waas van haar overtogen handen grepen onge
duldig de met edelstenen bezette gesp van een gor
del, bezig om die in koortsachtige drift los te maken.
Daaronder vielen de plooien van een kort, soepel
kleed omlaag tot boven de kruisbanden, waarmede
goudleren sandalen om enkels en kuiten waren beves
tigd.
Voor het eerst van zijn leven bezag Otis bewust tot
zelfs de kleinste bijzonderheden van een schilderij
uit de gouden eeuw der Vlaamse kunst. En ondanks
de stalen wilskracht, waarmee hij zich verzette te
gen het afdwalen van zijn gedachten naar het gladde
ijs, waarheen die gebiedende ogen hem lokten, was
hij niet bij machte de vreemde vervoering, die hem
zoeven had bevangen, geheel het zwijgen op te
leggen. Met dc onweerstaanbaarheid vgn een natuur
ramp. voelde hij in elke vezel het verlangen zich
over te geven aan de bedwelming van gedachten,
die hem tot dan volkomen vreemd waren gebleven.
Met. een gebaar als van een hond, die zich wa
terdruppels van de vacht schudt, richtte Otis zijn
ogen op de andere helft van de plaat.. Opnieuw ver
strakte hij in lange roerloosheid. Hij had de in
nerlijke zekerheid, dat hij reeds geweten had wat
hem daar wachtte; het beeld van een naakte jonge
vrouw, uitgestrekt op een met kostbaar damast over
dekt. rustbed, glanzend, stralend, lokkend... Gesteund
op een arm, zag zij met onverholen spot op naar haar
metgezel. Een trotse elimlach krulde de rode lippen.
Onder andere omstandigheden zou Otis, wiens
kuisheid niet voortkwam uit. verdrongen complexen,
maar een aangeboren eigenschap was, zich van de
voorstelling hebben afgewend, omdat daarin niets
was, dat zijn aandacht zou hebben kunnen boeien.
Maar op dit ogenblik stond hij tegenover een tot
nu toe zó nimmer vermoed deel van zijn inner
lijk wezen, dat hij een opwelling van stille teder
heid onderging. Hij glimlachte.
Tenslotte trokken de woorden onder de plaat zijn
ogen. Het onderschrift luidde: Judith en Holofernes.
En alsof deze woorden een aangrijpingspunt van de
concrete werkelijkheid voor hem vormden, hief hij
langzaam het hoofd op en vroeg Jennings, niet op
dc gebruikelijke commandotoon, maar peinzend en
verstrooid:
(Wordt vervolgd)
(Van onze Londense correspondent)
LONDEN, 25 febr. Er heerst bin
nen en buiten liet Britse parlement
grote ongerustheid over de berichten
inzake de onderhandelingen, die de
Westduitse regering zou voeren met de
regering van Spanje ter verkrijging
van zekere militaire faciliteiten op het
Iberisch schiereiland. Er wordt ver
wacht dat de Britse regering heden
in het parlement een verklaring zal af
leggen. waarschijnlijk hfj monde van
de Britse minister van buitenlandse za
ken, de heer Selwyn Lloyd. Indien de
Britse regeringsverklaring niet van
zeer kritische aard is, zal de oppositie
zeker en krachtig in het geweer ko
men. Bfjna 150 leden van de Labour-
fraetie hebben gisteren reeds een mo
tie ondortekend, wparin zij uiting ge
ven aan hun ongerustheid over dc mo
gelijkheid van een Duits-Spaans ak
koord. En toen gisteren een hijeen-
komst plaats vond van het deiensie-
comitc van de conservatieve fractie
van het Lagerhuis gaven eveneens een
aantal conservatieven uiting aan hun
bezorgdheid over het nieuws.
De Engelse publieke opinie is zeer
anti-Duits en in nog hogere mate anti-
Spaans, en het is niet verwonderlijk
dat een rapprochement tussen deze bei
de landen, vooral op militair terrein,
hevige reacties heeft veroorzaakt.
In een fel hoofdartikel, getiteld „De
blunder van Bonn", schrijft de conser
vatieve Daily Telegraph heden onder
meer: „Het voeren van besprekingen
met de regering van generaal Franco
over 'militaire zaken is een weelde,
welke zich tot dusver alleen Amerika
nen politiek hebben kunnen veroorlo
ven". Het blad noemt het een uitgespro
ken dwaasheid, dat minister Strauss
„met zijn goed stel hersens, zijn trouw
hart, en soms zeer dikke huid" zich
met Franco heeft ingelaten zonder de
N.A.V.O. hierin te kennen. „Het gehele
Atlantisch Verbond", aldus dit blad,
„bewaart de trieste herinnering, het
trauma over de Spaanse burgeroorlog,
waarin de nieuwe Weermacht haar pilo
ten en vliegtuigen beproefde in de dienst
van generaal Franco. Is het werkelijk
nodig, dat de nieuwe Bundeswehr op
treedt op een wijze welke de verden
king zou kunnen wekken, dat de ge
schiedenis zich herhaalt? Het is een
beklagenswaardige en redeloze blunder
de indruk te wekken, dat West-Duits-
land probeert een koehandel te sluiten
achter haar bondgenoten om".
Het blad erkent evenwel ruiterlijk,
dat. Duitsland behoefte heeft aan een
„hinterland" voor militaire faciliteiten
en dat de gebruikelijke traagheid van
het N.A.V.O.-apparaat de oorzaak is
voor het ongeduld dat' Duitsland heeft
doen besluiten voeling te zoeken met
Madrid. Het blad erkent even sportief,
dat Parijs, Londen en Washington zelf
een slecht voorbeeld hebben gegeven
door hun bondgenoten in onwetendheid
te laten met betrekking tot Algerije,
Cyprus, Egypte, en over hun betrék-
kingen met Moskou.
The Times wijdt hedenochtend even
eens een hoofdartikel aan het verre van
duidelijke nieuws uit Bonn. Het. blad
ziet er principieel niets verkeerds in,
dat West-Duitsland op grond van zijn
territoriale benardheid militaire facili
teiten zoekt buiten haar grenzen, maar
het blad meent. dat het indruist tegen
althans de geest, van het Nooiclatlan-
tisch verbond. Het blad beschouwt het
optreden van Duitsland als onhandig en
als potentieel gevaarlijk, en meent dat
I Duitslands bondgenoten de verdenking
zouden kunnen koesteren dat Bonn
Spanje door de achterdeur binnen wenst
te loodsen in de NAVO. En in een ka
rakteristieke poging om aan de rel een'
lekkere Engelse anti-papistische kleur
te geven voegt het blad hieraan
toe: „En ofschoon de R.K. leden van het
verbond hier misschien geen bezwaar
tegen zouden hebben, zouden er krach
tige bezwaren geopperd worden van de
kant van Nederland en de Scandinavi'
sche landen." Het blad beschouwt het
optreden van minister Strauss als een
politieke blunder.
AMSTERDAM, 24 febr. De ra«J
voor de scheepsvaart heeft twee scheep»'
branden behandeld.
Het eerste geval betrof een vrü hard
nekkige brand in de lading chemica
liën van het rnotorvrachtschip „Alioth"-
Deze brand ontstond op 19 maart 1959.
terwijl het schip in de Atlantische oce
aan voer. De brand ging gepaard niet
een enorme rookontwikkeling en duur
de elf dagen. Kapitein J. Kuiper had
kort na het ontdekken van de brand
koers gezet naar het 150 mijl verwijder
de Salvador. Daar werden de passa
giers aan wal gebracht omdat alle le
vensmiddelen door de rookontwikkeling
bedorven waren. Veel hulp van de wal
kreeg kapitein Kuiper niet want nie
mand ook niet een deskundige che
micus durfde raad te geven. Toen
het vuur op 31 maart gedoofd was, bleek
het schip zelf weinig schade opgelopen
te hebben.
Ernstiger afloop had de brand, die
(waarschpniyk door broeiing) op l9
augustus 1959 ontstond in de lading
van het motorschip „Schelde Lloyd"-
Het schip had op de Philippijnen een
in zakken verpakt afvalprodukt van
mais geladen, waarvan de ervaren
Amerikaanse stuwadoor ter plaatse
had gezegd: „Het is niets bijzonders;
Het kan gestuwd worden als copra.
In de Chinese Zee op weg naaj*
Bangkok werd de brand ontdekt. Kapi
tein H. G. van Broekhuisen besloo®
naar Singapore te varen om daar de
brand te laten blussen nadat h\j zen
eerst de nodige maatregelen had ge
troffen. B;j de blussing in Singapore
kwam een brandweerman om het le
ven.
De hoofdinspecteur voor de scheep
vaart, de heer J. Metz, sprak waarde
rende woorden aan het adres van bei
de kapiteins voor de maatregelen aan
boord van hun schepen. De heer Mem
vroeg zich af of het misschien wense
lijk is de voorgeschreven minimum
hoeveelheid brandbestrijdingsmiddel 1®
vergroten daar het verbruikt was voor
dat de brand geblust was. Speciaal ten
aanzien van de chemicaliën (insecti
ciden) stelde de heer Metz voor te
overwegen deze lading uitsluitend aan
dek te vervoeren. De raad zal zijn me'
ning schriftelijk bekend maken.
