I
„Geef moeder thuisblijf-b ij slag
I wee volledige taken is te zwaar
N'
1BM|1
„Pijnlijke
vermoeide
benen?"
N'
Wonen
in een
I: DE BRIEVENBUSSEN
MODE-
IN MEI MOCHTEN DE
KMIEBELKO USEN" UIT
Vrouwen-op-reis bekijken elkaar
D
FINSE „SLEUTELKINDEREN" VRAGEN
i i
m
Duizenden huisvrouwen trekken
's morgens door de straten van
Helsinki op weg naar het werk
Geen r meer in de maand
FIETSTAS VOOR DE MEES
in de Parijse
warenhuizen
VOORSPELLEN WAT
OPGANG MAAKT
DONDERDAG 28 APRIL I960
Verkoop bevrijdings-
kaarten
elastic
ergens ter wereld althans
aan deze zijde van het IJze
ren Gordijn demonstreert
zich de emancipatie van de vrouw
zo opvallend in het openbare leven
als in dit land. Wie 's morgens vroeg
de Finse hoofdstad naar haar
werk ziet gaan, ontdekt onmid
dellijk hoe enorm groot het aantal
vrouwen is dat een taak buitenshuis
heeft. En het zijn niet alleen de
jonge meisjes op weg naar kantoor
of atelier; opvallend zijn juist de
stoeten getrouwde vrouwen. Men ont
moet ze als conductrices op alle
tramsmen ziet ze papier opprikken
in de parken, ze werken als diensters
in praktisch alle restaurants en in de
havens verrichten ze zelfs zwaar
sjouwwerk.
De Finnen zijn bijzonder trots op
deze emancipatieze voelen zich in
dit opzicht pioniers en hebben eert
aparte bloemlezing van jaartallen,
waaruit blijken moet hoezeer ze de
beschaafde wereld in deze vooruit
waren: 1871 wordt de eerste vrouw
toegelaten tot de universiteit, 1878
begint de eerste vrouwelijke arts haar
praktijk, 1882 behaalt de eerste vrouw
haar titel in de filosofie, 1892 eerste
vrouwelijke architecte, 1907 eerste
vrouw in het parlement, 1926 eerste
vrouwelijke minister
Uithuizige thuiszitters
Leegheid van hart
fel
Stbvi-j yie% ge~
S-é„
sv4k acht-. Dan
Is een wii
n.
99
"'"""'"■HIIIIIHIIIIIIIIIIIIIIIHIIIJIIIIIinilhTtlllllllMlllllllllll
a a"ISTERDAM, 27 april Behalve
Von de kahtören van de Spaarbank
hanrf Amsterdam, bij de boek-
cWGn in tal van sigaren- en krui-
kaa trswinkels zul,en de bevrijdings-
2g I1 met vluchtelingenzegels van
j,rj,aPril tot en met 4 mei a.s. ook ver-
enz^n in llet hoofdpostkantoor
\Vji,in de postkantoren Koninginneweg,
'pj,^enbachstraat, Courbetstraat, Ger.
ijeerghstraat. Waalstraat en Stadhou-
da^ ?de. Deze verkoop geschiedt door
van-de UW.
(Advertentie)
a meer dan dertig jaar ben ib
weer eens door een vrouw
geknipt. De eerlijkheid ge
biedt me om te zeggen, dat mevrouw
Gun-Brett Bjorksten daar minder
moeite mee had dan mijn goede
moeder in mijn prille jeugd, ofschoon
mijn haar er met de jaren wel schaar
ser, maar niet gemakkelijker op ge
worden is. In Finland vindt men in
practisch allo kappersalons dames
bediening voor knippen én scheren,
en wanneer mevrouw Gun-Brett
Bjorksten een doorsnee kapster is
dan moet ik zeggen dat de bediening
er sneller en... zwijgzamer is clan die
in Nederland.
it. 1
Dan voor U
L1BELLE
ELASTIC.
Geeft - onzicht
baar - medisch
verantwoorde
steun. Even
elegant als een
wandelnylon en
10 X zo sterk.
9
tingsrolder
aan Libelle
Kousen fabr.N.V.)
Postbus 12,
Haarlem.
nylon - zon#1"
Sommigen verklaren deze sterk ge
prononceerde emancipatie uit de histo
rie van het Finse volk dat zoveel oor
logen voerde. De vrouwen bleven thuis,
stonden steeds weer voor de noodzaak
om belangrijke beslissingen alleen te
nemen. Anderen menen dat de bijzon
dere geaardheid van land en volk stimu
lerend hebben gewerkt.
Zonder een rijk geschakeerd, bloeiend
organisatieleven zou deze emancipatie
echter minder snel zijn geweest, maar
Finland is dan ook het fend van orga
nisaties.
Een der meest bekende, de Finse
..Martha" organisatie, die men wat
haar tegenwoordige activiteit betreft
enigszins zou kunnen vergelijken met de
Nederlandse Bond van Piattelandsvrou-
Mevrouw Margit Borg Sundman, presi
dente van de Nationale Raad van Finse
vrouwen.
wen, dankt, haar ontstaan rechtstreeks
aan een politieke situatie: toen Fin
land op het eind van de vorige eeuw
gerussificeerd dreigde te worden streed
deze Martha vereniging voor het be
houd van de nationale Finse cultuur.
Overigens bestonden er toen reeds tien
tallen andare vrouwenorganisaties. Do
oudste werd in 1835 gesticht, en dat dit
land nog steeds niet organisatie-moe is
becyjjst het feit dat er thans ongeveer
een half miljoen Finse vrouwen lid zijn
van een of andere vrouwenvereniging.
Alleen het overkoepelend orgaan van
de Nationale Raad van Finse Vrouwen
omvat niet minder dan negenenveertig
van dergelijke organisaties' met een ..tQr
taal lidmaatschap van ruim 400.000, wat
werkt buitenshuis; ongeveer tachtig
procent van dit totaal zou dat om eco
nomische redenen doen, maar daar kan
zelfs de afbetaling van een televisie
toestel onder vallen hoor Betaalt
worden de meeste vrouwen slecht, en
alleen in overheidsbanen is er gelijke
salariëring, theoretisch dan. Er zijn ook
restricties voor vrouwenarbeid die re
kening houden met het fysiek anders
zijn: zo mogen ze bijvoorbeeld onder de
eenentwintig jaar niet in de haven wer
ken; er wordt ook gedokterd aan een
verbod voor nachtwerk, maar ik geloof
niet dat dit al wet is De Raad van
Europa heeft daarover ook een resolu
tie aangenomen."
..Denkt u dat dit buitenshuis werken
invloed heeft op i)et gezinsleven?"
Natuurlijk, maar laat ik één ding
voorop stellen: Ik ken diverse vrou
wen die géén baan buitenshuis heb
ben, maar die toch nooit thuis zijn.
Ik ken ook vaders die geen tijd hebben
voor hun kinderen; soms omdat hun
inkomen onvoldoende is en ze
s avonds nog e(;n tweede baan heb
ben, soms uit gebrek aan interesse.
Maar natuurlijk js het een probleem
dat zoveel kinderen een groot deel
van de dag min of meer aan hun lot
zyn overgelaten, en met de huissleu
tel om de hals lopen omdat er nie
mand thuis is overdag.
Misschien zouden we het de moe
ders'gemakkelijker moeten maken om
thuis te bleven. Er wordt in dit ver
band gedacht aan een soort salaris
van staatswege voor moeders die
thuis blijven (in Beigjg kent men dit
soort toeslag vöor moeders die niet
werken (red.), zeg ik, want zover
zijn we nog niet, maar het is een
probleem.
Het zou echter verkeerd zijn daar
wonderen van te verwachten, want nog
maals: een moeder moet op de eerste
plaats thuisblijven omdat haar gezin dit
nodig heeft, omdat ze innerlijk achter
haar moederlijke plichten staat. Na-
dan het buitenshuis werken van de
vrouw. In bepaalde gevallen kan ik me
zelfs indenken dat een baan voor halve
dagen het huwelijksgeluk kan vergro
ten: de vrouw doet nieuwe gespreksstof
op, krijgt nieuwe ideeën. Maar twee vol
ledige taken, één binnenshuis en één op
fabriek of kantoor blijken in practisch
alle gevallen te zwaarAch, ideaal
zal de situatie wel nooit worden. Ideaal
zou mijns inziens zijn wanneer de meis
jes eerst alle vormingskansen op school
volledig konden benutten, dan hun kin
deren konden opvoeden als ze zich tot
huwelijk en moederschap geroepen voel
den, om tenslotte als de kinderen
groot waren hun ervaring, inzicht en
toewijding aan de gemeenschap te
schenkenDat zou ideaal zijn
,.Het moreel van de natie is naar
mijn mening voornamelijk een zaak van
de moeders, en wat dat aangaat hebben
we tegenwoordig een zeer zware ver
antwoordelijkheid. Ik zal nooit vergeten
hoe die Mexicaanse afgevaardigde in
de Verenigde Naties eens zei: „Hoog in
het noorden van Europa" en hij wees
naar ons „hoog in het noorden hebben
de mensen de hoogste levensstandaard,
het hoogst ontwikkelde schoolsysteem,
de hoogste wooncultuur, en de hoogste
percentages criminaliteit." Neem ons na
buurland Zweden: de jeugd heeft er al
les behalveeen reden om voor te
leven.
Wat mij het meeste zorgen baart is
de overwaardering van de levensstan
daard: het feit dat ieder per se mee Til
doen en moet doen met z'n buren, het
materialisme en de groeiende leegheid
van hart. En tenslotte het toenemend
ongeloof
J. W. HOFWIJK
De mannelijke vrouwenmode inspireerde tot deze overhemd-blouse. Eenvoudig
en niet duur, Ie verkrijgen in het meest populaire Parijse warenhuis. Kleur: lila
bijpassende gestreepte sportpantalon in lila en groen.
neerkomt op ongeveer zevenentwintig- tuurlijk kan een gezin in een dusdanige
0ns flatgebouw
l.s nu een
el sJaar bewoond
e a°ewel het maar
ken ik nog
d„ aiie namen van
„oefoo
le^n man de verha-
to;i yer*el ovqr wat
in ons de-
be» beleefd lieb-
1w' noem
Gnsen
vnners. Als ik
ik de
"e mCn gemakslial-
Jf-aar bij de bij-
bi Jdie wij ze
fha„tJ0°P van de
toï&S* ebben
',de jyn. wij over
o-üer eine Rudolf'
riN -het nieuws-
°ver9 Aagje" of
»^on^eri'
enJce, en in een
Qeval over
cl
f*hien$er Van Wil~
er
of „de moe-
,üe V"'" Ronald"
kleine
en
z\in
te Rudolf"
>l°ap»en verdieping
"hic» kleine, on-
9enïL*-?Jn Ingeto-
sehiin ietwat
8chj; ?racftti(je ver-
biü
klning
Hij en
li
vrouw lijken
heel vriende-
<iat Viaar je voelt
der 'ii tot een an-
ah }')erelb behoort
e meeste men-
«ejj.
reu.i Zo9ls het - me-
h'biie-- Van de be
llij merkte de folders uit zijn eigen bus'.
}'lderSkvein ons flatgebouw zijn ze jong. Ze wonen naast een gezin, dat ik wat
ei' nJ n' doordat ik vroeger met haar dus de vrouw des huizes op school
yQueweest.
'T&Oev'Cta£ ik verder vertel over de kleine Rudolf, moet ik eerst even iets uit-
Cl(-" bet, oder ons trapportaal. In liet portaal bevinden zich de brievenbussen van
rin°ners- Deze vormen, om het schematisch voor te stellen, één grote bak,
ri divJeder z^n persoonlijk afgesloten kastje heeft. Buiten zijn de gleuven van
aPelijkrse- brievenbussen. De winkeliers in onze buurt overstromen ons bijna
?°'*l9en ?uet llun leiders en brochures waarin, al of niet goedkoop, hun waren
Piet fen stann. Hel is werkelijk, wel eens vervelend zo vol als de brievenbus
alleen maar reclamefolders. Het komt eigenlijk weinig voor dat er iets
'fto belangrijks in staat Ik neem ze mee en frommel ze in de vuilnisbak.
en de meesten, maar een enkeling neemt die moeite niet en laat al dit
Hpf' het portaal achter.
t'rie,.ls begrijpelijkdot deze slordigheid een lichte ergernis bij de overigens zo
Pke kleine Rudolf had opgewekt. Hij koesterde verdenkingen tegen zijn
eft r? bedoel dus mijn vroegere schoolgenote en haar man. Kort geleden nu
div j de kleine Rudolf de foldertjes in zijn bus van een dun tekentje voorzien en
?*hierj~e brievenbus van syn buren laten glijden. Toen hij de volgende dag deze
raiJonu Elders in het portaal vond liggen, had hij zijn bewijs. Hij schreef
s''de een brief in beleefde termen aan zijn buren, waarin hij zijn list open-
hp,en ziin sterke verdenkingen uitsprak. Hij verzocht ze, er toe bij te dragen
^Upier gezamenlijke trapportaal vrij bleef van ongerechtigheden als dit reclame-
Vf gi t.
#ej-e yeb ik van mijn leven," riep stomverbaasd de echtgenoot van mijn vroe-
ae hoolgenote uit: „Altijd neem ik die rommel mee naar hoven ev stop ze
^d gllnisbuk. Maar gisteren vond ik zo'n grote stapel in de bus, dat ik kwaad
l,p n«l het reclamepapier in het trapportaal gooide."
Rudolf is heel vriendelijk tegen ze gebleven. Maar nog altijd kan
°ns trapportaal reclamepapier zien rondslingeren.
FLATBEWOONSTER
procent van alle Finse vrouwen boven
de zeventien jaar. En niet alle organi
saties zijn aangesloten bij die. raad.
Spotprent boven bureau
De presidente van,deze raad is me
vrouw Margit Borg Sundman, wedu
we van een tandarts, lid van het par
lement (veertien procent van de par
lementsleden zijn vroüwèn), en zowel
nationaal als internationaal een zeer
bekende figuur. Ik ontmoette haar op
haar '>oofdkwartier en had eerlijk ge
zegd een bijzonder strijdvaardige fe
ministe verwacht, tegenover wie men
zich maar het beste onmiddellijk kan
excuseren voor 'iet feit dat men
„slechts" een man is.
Mevrouw Borg Sundman bleek ech
ter een charmante moederlijke figuur,
die zich gewapend had met eeri be
hoorlijke dosis humor, ook waar het
haar levenswerk betrof. Ze begon ten
minste met een ingelijste spotprent
van boven haar bureau te halen, ver
schenen in een der grootste dagbla
den van Finland; en wijzend op de
vervaarlijke Kenau die aan het hoofd
van een horde eisende vrouwen de
werkkamer van de minister-president
binnendrong lachte ze: „Ja, dat ben
iken wij maar eisen en dreigen,
weet u welAch nee, dat is wei
voorbij; er hoeven ech: geen protest
betogingen meer te worden gehouden.
We zijn hier in Finland een heel eind
gevorderd. Alleen de gelijke beloning
voor gelijke prestaties hebben we nog
niet bereikt. Wij praten overigens lie
ver over ménselijke rechten dan over
de rechten van de vrouw, en iiever
over verantwoordelijkheid dan over
rechten
Waf bedoelde Paulus?
„Die verantwoordelijkheid draagt de
Finse vrouw heden ten dage in alle le
vensgebieden. Alleen in dc kerk is ze
haar nog niet toegestaan. U weet waar
schijnlijk iat daar er in Scandinavië
nogal wat dut i is momenteel en dat
vooral de (Lutherse) bisschop van Göte-
borg, Bo liertz, zich fel verzet heeft
tegen de toelating van de vrouw tot het
ambt. Nu wilt u zeker die tekst aan
halen van Sint Paulus over de vrouwen
die „moeten zwijgen in de gemeente
der heiligen"? Ma' dat is geen argu
ment. Als u het mij vraagt heeft Pau
lus heel iets anders bedoeld met die
uitspra'k: dc vrouwen kakelden toen al
net zo hard als nu en hij vond dat sto
rend, Dat is allesMaar verder heb
ben we vroüwelijke architecten, vrou
welijke ingenieurs. Ons parlement heeft
procentsgewijs meer vrouwen dan enig
ander land in de vrije wereld, en één
keer hebben wo al ens een vrouwelijke
vice-premier geliad. Natuurlijk weet ik
ook dat, u een vrouwelijke minister van
maatschappelijk werk heeftze was
vorig ar nog hier
Dat is natuurlijk typisch voor zo'n
vrouw, dacht ik toen ze Marga Kiompé
noemde: dit soort feiten verzamelt ze
waarschijnlijk uit de hele wereld, maar
of ze m'n gedachten ried, vervolgde ze:
„U moet me goed begrijpen: we staren
ons niet blind op het feit dat we al die
posten bezetten. Belangrijker is hóé we
daar onze taak verrichten, en dan ge
loof ik dat vrouwen iets anders mee
brengen dan mannen: biologisch is de
vrouw meet- een eenheid, hart en ver
stand zijn bij hen één. Mannen scheiden
dat altjjd: mannen vragen ook altijd
meteen: wat brengt het op? Vrouwen
kijken verder; als moeders denken ze
aan hun kinderen, dus aan de toekomst,
benaderen de problemen daardoor per
soonlijker, en op langere termijn. Ove
rigens zijn we niet allemaal engelen,
hoor
„Is er in de opvattingen over vrou
wenemancipatie, nog een verschil te
constateren met' de denkbeelden uit de
oude school?"
„Ja zekerde 0"de feministes wil
den in alles precies als de mannen zijn.
Wij zjjn ei echter van overtuigd dat ge
lijkberechtiging niet kan voortkomen uit
gelijkheid, want die gelijkheid is er niet.
We moeten de verschillen tussen man
en vrouw accepteren omdat ze gegeven
zijnNeem de vrouw als moeder.
Sommigen denken dat do taak van een
moeder minder belangrijk is dan een
baan. Ik ben het daar niet mee eens."
„Veel Finse vrouwen schijnen overi
gens moederschap en baan te combine
ren. Acht u dat ideaal?"
„Bijna vijftig procent van de moeders
positie verkeren dat het de financiële
inbreng van de vrouw eenvoudig niet
missen kan, dat de m0eder dus wel
uit werken moét gahn. en voor die ge
vallen zou een financiële tegemoetko
ming wel goed zijn. Jawel, er is hier
kinder opslag; alle moeders krijgen die
voor kinderen tot 2estien jaar: 1500
Mark per maand <(p. Finmark is iets
meer dan een cent). Voor gezinnen met
minstens vier kinde#&n wordt in de la
gere salarisgroep^ nog een zogenaam
de gezinstöëslag, gegeven, in sommige
gevallen ook reeds by twee kinderen.
En dan hebben we een prenatale zorg
die uitstekend is
Twee banen is te veel
„Hebt u hier jeugdproblemen?"
„Ja, en ze hebben ons al verweten
•.dat 'de emancipatie van de vrouw de
oorzaak is van de jeugdcriminaliteit.
Het is best mogelijk dat het nozemdom
mede ontstaan is doordat vele moeders
buitenshuis werken, maar men vergeet
een veel belangrijker factor: de on
enigheid in het gezin, het uit elkaar
groeien van de ouders, en daarvoor zijn
zeker wel andere factoren aanwijsbaar
Vt
t.:#{ «m*. v.M.t 'v
G -U1-.'.'-'i '"S?, 'V t'
MEVR. GUN-BRETT BJORKSTEN
sneller en zwijgzamer bediening
volgende week als mei begint,
is er geen r meer in de maand.
Met de- maanden zonder r begint
een nieuw seizoen. Van nu af geen
levertraan meer en vroeger zeiden ze:
geen garnalen en geen mosselen. En
als er geen r meer in de maand is,
mocht vroeger het vlollen hemd uit.
Dit is er nu niet meer bij, want een
hemd dragen is ouderwets. Vroeger als
kind mocht je ook op 1 mei je lange
donkere „kriebel"-kousen verwisselen
tegen lichtesokjes en vol vreugde
rende je met je blote benen langs de
lage struiken omdat het zo'n heerlijk
vrij gevoel gaf.
De kentering van kou naar warmte
is vol vreugderijke bedrijvigheid. Win
terkleren die tegen de mot moeten wor
den weggeborgen worden op balkons
ujtgeschuierd en bij het drukke bezig-
zijn van de mensen sluit zich de be
drijvigheid helemaal aan van de vo
gels, die zenuwachtig wegpikken wat
voor hun nestbouw dienstig kan zijn.
De mezen durven liet meest, misschien
omdat ze tot dc intelligentste behoren.
We hebben een meesje tot, zes keer
toe op een deken zie'? afvliegen, die
over een balustrade hing om haastig
een mondjevol wol weg te pikken. Een
rode en een zwarte deken hingen naast
elkaar. Maar de mees Prefereerde rood.
naar het zwart keek hij niet om. Te
recht, hij wilde een vrolijk nest voor
de kinderen.
Het leukste verhaal dit voorjaar
over néstbouwende mezen is van het
meesje, dat kans zag in de fietstas
van een fiets, die een half uur tegen
een boofti stond, de bodem al te be
leggen met mos als fundament voor
het bouwsel van donsjes en strootjes.
Wat ioe je in zo'n geval? Al ben je
nog zo'n vogelminnaar, kunt je
fiets toch niet een paar maanden te
gen een boom laten staan? De op
lossing bleek om. na het wegnemen
van de fiets, een oude fietstas op de
zelfde plek op te hangen. Waarvan
onmiddellijk ijverig gebruik werd ge
maakt.
Het voorjaar komt altijd met het
zelfde, het is altijd even heerlijk, nee,
het is ieder jaar heerlijker: met druk
doende vogels en rode radijs die je
eet om de kleur en om de vitaminen
die omdat je in het sappige voor
jaar wel zou willen bijten overal
'fijn gehakt instrooit, in sla en in de
soep. Het voorjaar komt met hel
schilderen van de tuinmeubels en
het zaaien en planten ih balkonbak-
ken, die er nu eindelijk.- omwille van
de bloemenminnende fiatbewoners
zijn in alle practische formaten,
breed en smal en kort en lang en zo
stevig van grijs cement dat ze tegen
een windstoot kunnen.
Voorjaar is ook de in de stad fla
nerende toeristen. Je herkent ze da
delijk. Zo niet aan hun bengelende
camera of aan het Amerikaans of En-
oók nog ais handelsnatie, een naam op
te houden! En tijdens de Fashion
Week, die zoveel is als de Amsterdam
se week van de export-confectie, als de
modepers de collecties ziet van de va
derlandse exporterende confectiefabri-
kanten die verkocht zullen worden
naar Duitsland en België, naar Zwe
den en Italië, naar Frankrijk en Enge
land, trekt er een keur van kleren
voorbij, waarvan je later in je eigen
land maar heel weinig tegenkomt. In
de confectiehandei zegt men dan, dat
de Nederlandse vrouw zoiets niet wil of
dat ze het te duur vindt. Maar uitein
delijk wi] ze het meestal toch wél. Zo
als bijvoorbeeld de chemisier-jurk die
gels of Frans of Duits dat je ze hoort
praten, maar aan hun kleren. Zeker,
Europa is één en er is een geweldige
onderlinge uitwisseling van confectie-
kleren Trouwens de hele mode ont
vangt haar impuls uit dezelfde bron
nen, dus in zekere zin is het allemaal
gelijksoortig. De essentiële vorm, de
roklengte. schouderbreedte en wegge
moffelde taille ziet men dragen door
vrouwen in alle bekende landen. Maar
er zijn van die subtiele onderschei
dingen, die, zeker wanneer het oog
gewend is „modisch" te kijken, dade
lijk opvallen.
Een vrouw loopt voor je met aan eiké
arm een vakantiekind. Ze draagt een
nogal voyante mantel met een bepaald
plooiwerk op de rug. Nee, niet Frans,
daarvoor is het niet klassiek genóeg
en de vrouw niet coquet genoeg: ook"
niet Engels het is geen harris tweed
en het is niet saai Het zou Duits kun
nen zijn. gedegen en bepaald zeer goed
confectiewerk. Even luisteren ais ze
iets zegt tegen de kinderen aan haar
arm. Ja onverbloemd Duits, geen Zwit
serse keelklanken. Mogelijk is het ook
een mantel van onze eigen confectie,
in Nederland gemaakt voor de export.
Export-mantels zijn namelijk lang niet
altiid dezelfde als de hier gemaakte
mantels die in het land blijven.
De eisen zijn anders om niet te zeggen,
dat de export altijd een streepje voor
heeft. Want buiten de grens heeft men
nu eindelijk, na jaren, ook tot de popu
laire prijsklasse is doorgedrongen.
De eerste week van mei is dit jaar
in de Amsterdamse confectiehandei,
voor zover die exporteert, een feest-
week, want het is de 25e Fashion
Week. Het onthaal van de honderden
mode-inkopers uit alle Europese lan
den geschiedt op 2 mei met een dag
zeereisje op de „Oranje". Dan snijdt
het mes meteen aan twee kanten.
Want met de „Oranje" kunnen we
ook voor de dag komen en het bui
tenland mag best weten, hoe luxueus
wij de zeeën weten te bevaren.
Al varend heeft dan de grote han
dels-show plaats van mantels, japon
nen, regenkleding, tailleurs, sport, en
skikieren voor de herfst en winter
1960-6), Nog maar niet aan denken.
We zijp al blij als we voor de ko
mende zomer alle roklengten hebben
bijgewerkt. Want het is onbegrijpelijk
hoe je oog went aan het korte. Rok
ken die ie het vorig jaar hebt laten
verkorten lijken nu ai weer aan de
lange kant.
We zouden wel eens aan een reken-
robot willen vragen, hoeveel uren het
sinds 1950 gekost heeft aan alle vrou
wen in alle landen die de westerse mode
volgen om hun rok korter, weer kor
ter. nog korter, nog een beetje korter
en een snippertje korter te maken.
A. Bgl.
(Van onze medewerkster in Parijs.)
Goede confectie heeft altijd bestaan,
maar ze was erg duur, terwijl
tot een jaar of vijf. zes geleden
de fabrikanten van goedkope confectie
meenden dat garnering ongeveer de
voornaamste vereiste voor hun model
len was. Snit en stof deden er volgens
hen minder toe. Van de ijselijkheden
die uit hun fabrieken kwamen wilde
dan ook geen vrouw met smaak iets
weten, hoe weinig of ze ook voor haar
.garderobe kon uitgeven.
Ze maakte liever haar kleren zelf of
liet dit doen door een naaistertje. Nu
de vrouwen haast geen tijd meer heb-
iMiiiiiitiiiiiiiiiiHmiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiinmiiiiimiiiiiiiin
uiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiJimiiiiiiHiiiiiMiimiimiiiii
ben voor zelf maken en naaistertjes
moeilijk te vinden zijn, is het grootste
deel van de Parijse vrouwen wel ver
plicht confectie te kopen.
Maar blindelings kopen wat de goed
kope confectie haar bood deed ze niet
en het grote succes van pulls en cardi
gans is daar voor een deej aan toe te
schreven, want men redeneerde zo; lie
ver een pretentieloze pull dan een sma
keloze jurk.
Was dit zo tot voor enkele jaren gele
den, nu kan men ook in de goedkope
confectie smaakvolle modellen vinden.
En dat hebben we te danken aan de
stylisten of moderaadgeefsters zoals de
„fashion advisers" uit Amerika hier
genoemd worden. Daar waren ze al
een twintig jaar geleden bekend, maar
in Parijs bestaat dit vak slechts sinds
een jaar of vijf.
Wat er van de moderaadgeefsters
gevraagd wordt? Natuurlijk smaak
en gevoel voor mode maar ze moeten
en dat is een zeer voornaam ding
zich stellen op het standpunt van de
klant. Weten wat deze voor een ja
pon, een paar schoenen, een fantasie-
bijou wil uitgeven. Ze moeten voorzien
wat opgang zal maken, kortom haast
een ofeilbare intuïtie en veel flair
bezitten. Bovendien moeten ze zowel
de inkoper als de verkoper weten te
overtuigen, wat niet altijd makkelijk
is, want beiden vinden in hun hart de
„stylist" absoluut overbodig. Een offi
ciële positie in het warenhuis heeft
ze trouwens niet, ze mag alleen maar
raad geven.
Nu na vijf jaren zijn de gevolgen van
die raadgevingen duidelijk merkbaar.
Niet alleen in de grote warenhuizen,
maar ook in de allergoedkoopste maga
zijnen, de „Prix Unie". Zag men daar
steeds smakeloze japonnen van slechte
stof gemaakt, nu vindt men er uitste
kende eenvoudige modellen, goed van
kleur en van behoorlijke stof. Jammer
genoeg zijn nog lang niet alle maten
voorradig maar dat zal ook wel komen.
Dit seizoen komt Pris Unie met de
chemisier-bloese die verraderlijk veel
op het overhemd lijkt. De lange bioese
heeft zelfs splitten op zij, maar geluk
kig is het achterpand niet zo lang als
bü het vroegere overhemd!
Maar het zijn vooral de gewone
grote warenhuizen waar de invloed
van de stylist het meest merkbaar
is. Daar toch behoren kleding en al
wat mode betreft tot de voornaamste
afdelingen. En doordat de koopkracht
van een groot deel der burgerij is
verminderd, is de cliëntèle van de
warenhuizen gedeeltelijk veranderd.
Veel vrouwen kopen er nu, die vroe
ger in de kleine gespeciaiiseede za
ken haar inkopen deden. Zij vooral
waarderen de keuze van de stylisten.
Om dergelijke klanten tegemoet te
komen, hebben de warenhuizen een klei
ne afdeling ingericht die ze de „bouti
que van couturier X of Z" noemen.
Dè keuze van de couturier is natuurlijk
min of meer bepaald door de styi van
de vaste klanten. Zo koos de Bon Mar-
ché de confectie van Maggy Rouff en
Madeleine de Rauch en de Galeries La
fayette die van Jacques Esterel, wat
voor de ingewijden duidt op een totaal
verschillende clientèle. Die couture-
boutiques zijn altiid duurder dan de ge
wone confectie Daarom doet de stylis
ten goed werk, die ook voor aardige'niet
prijzige modellen zorgden welke toch
cachet hebben.
Zo hebben we het aan de dertig mo
deraadgeefsters die Parijs op het ogen
blik tolt. te danken, dat er geen kapita
len meer nodig zijn om zich m:t smaak
te kleden. Sinds de „petites couturières"
niet meer bestaan waren we dat bijna
vergeten.
DINY K.-W.
