Grondige organisatie laat
niets aan toeval over
D
M'
Verder van Maassluis verwijderd?
Voor het sevenendertisste Eucharistische Wereldcongres
Moeilijkheden bij RLS
op vliegveld Eelde
DE WERELD VAN
DE JAZZ
ZATERDAG 28 MEI 1960
PAUrlixA 7
Commandant met verlof
,c-:.
^hks: de maquette van de Theresienwiese met in het midden het altaar en daar omheen in scherpe kwadraten de vakken voor zit- en staanplaatsen. Rechts het
altaar, dat inmiddels al goe ddecls is opgebouwd.
/I ünchen wordt ongerust. I ijdens een lunch met enkele journalisten zei
X YS wijbisschop mgr. dr. Neuhausler vorige week: ..Ik verzoek U
dringend de katholieken in uw landen op te wekken zich voor
G' Eucharistische wereldcongres aan te melden. Wij verwachten meer dan
'Tn miljoen deelnemers, maar tot dusver blijven de aanmeldingen ver beneden
e famingen. Dat betekent dat wij het gevaar lopen, dat in augustus grote
^'htallen onaangekondigde bezoekers zonder kaarten en zonder onderdak
0 "o zorgvuldig voorbereide plechtigheden verstoren
"Vooral 17", zei hij en hij wendde zich rechtstreeks tot mij. ..doe toch uw
esb dat de Hollanders zich tijdig melden. U hebt uw eigen nationaal secre-
jariaat (Heijendaalseweg 300, Nijmegen) en toch zijn er uit uw land nog
'eslisi te weinig aanmeldingen binnengekomen. Doe daar aan wat U kunt.
'"ant als hier straks duizenden particulieren met auto s. bussen, vlieg-
of treinen arriveren, die niet in hel bezit zijn van de benodigde be
reiden ontstaat een chaos. Dat moeten wij tot iedere prijs vermijden
augustus is de dag van het kruis. In
Dachau wordt dan een nieuwe kamp
kapel ingewijd, de kapel van ,,De
doodsangst van Christus", 's Avonds
komt men opnieuw op de Theresien-
wiese tezamen voor de kruisviering.
Zaterdag, de derde dag, is dan de dag
van het licht, de verlossing en de zen
ding van de leken, 's Avonds wordt de
H. Mis gevierd volgens de Byzantijnse
ritus en zondags worden alle themata
van de laatste dagen tezamengebracht
tijdens de pontificale II. Mis door Gus
tavo kardinaal Testa, de kardinaal-le
gaat.
,,Met zorg," zo zegt men, wordt er
op toegezien dat alle plechtigheden
zich richten op het wezenlijke. Als heel
de katholieke wereld zich in München
verenigt, verenigt zij zich in stilte. Ze
viert haar eenheid in de „statio orbis".
Maar wil dit woord werkelijk waar zijn,
wil men werkelijk kunnen zeggen, dat
de ganse katholieke wereld één is in
het offer „Pro mundi vita", dan moet
men niet uit massa-angst of zelfge
noegzaamheid thuis blijven. ,.De we
reld", zo zegt mgr. Neuhausler, „hoort
in augustus in München."
Qeze waarschuwing is serieus. De
Wncheners vrezen, dat of het totaal
^ahtal bezoekers men kan de plech-
'gheden immers ook thuis volgen bij
taüio en televisie sterk zal tegen
een of dat op het laatste ogenblik
Kfote groepen ongeorganiseerde pel-
Srilhs de opzet zullen bemoeilijken.
Tegen beide mogelijkheden komt
^en in het geweer. „Wij begrijpen",
20 zegt men, „dat de naam Eucharis
tisch wereldcongres misschien afstoot
of in elk geval aanleiding tot misver
standen kan geven." Hij stamt uit
vorige eeuw en Maria Martha Ta-
"üsier, van wie het idee afkomstig
i-s. had toen ook beslist demonstra
tieve bedoelingen. De eerste congres-
Sen (Parijs 1888!) waren duidelijk
tégen iets gericht en het hoogtepunt
bestond dan ook uit grote, met veel
Pracht en praal omgeven processies.
Nu, in 1960, is dat anders. Men
Vijst op de zinspreuk „Pro mundi
vita" (Voor het leven der wereld-
6,51) en men prijst zich geluk-
a'g .omdat juist München werd uit
gekozen, van waaruit in de dertiger
Jaren zo veel ellende in de wereld
verbreid is, om gestalte te geven aan
Eucharistieviering in deze zin.
y! en spreekt dan ook bij voorkeur
n'et van congres, maar van de
"Statio orbis", het samentreffen van
katholieken uit de gehele wereld, die
lil (Je eenheid van geloof en genade
Gn in het volle bewustzijn voor de no-
a®n van deze tijd, het Licht vieren,
de weg wijst die de mensheid
moet gaan .Daarom in München geen
grote pralerige processies. De vie-
j'hg van de Liturgie staat alle dagen
Jh het middelpunt van de belangstel-
yhg en de diepe zin van het „Pro
mundi vita" wordt nog eens onder
streept door de plechtigheden op 4.
j?' 6 en 7 augustus, die geheel zijn
ontworpen naar het voorbeeld van de
vroede Week en Pasen.
hp^öhderdag 4 augustus is de dag van
g r priesterschap en de liefde, 's Mor-
8e« Worden 'n vele kerken priesters
ZUjjwW en 's avonds verenigen allen
W-n °P de enorme Theresienwiese,
rjk®! de voetwassing zal plaatsvin-
hun en waar «ie pasgewjjde priesters
a eerste zegen geven. Vrijdag 5
e tweede angst van de Münche-
ners dat onverwachte pelgrims
de orde zullen verstoren lijkt
mi), eerlijk gezegd, nogal overdreven.
Wie van dichtbij ziet hoe ..deutsch
gründlich" de hele organisatie wordt
opgezet, vraagt zich af hoe dat in
's hemelsnaam zou moeten. Er wordt
eenvoudig niets aan het toeval overge-
■Vfïrï
btif t een besloten prijsvraag onder
D? kunstenaars voor het ontwerpen
71 het congres „Pro mundi vita".
q mislukt, heeft prof. Josef Fassban-
uit Keulen dit definitieve affiche
ic.rnoakt. Het draagt als opschrift de
uiptepreuk van het congres: „Pro mundi
b a („Voor het leven der wereld"). De
stelling betreft het laatste Avond
maal.
(Van onze correspondent)
EELDE, 27m ei Bij de Rijkslucht
vaartschool alhier is een beleidsgeschil
gerezen. De commandant van de RLS
de heer K. J. A. Meester kan zich niet
verenigen met de huidige gang van za
ken en wenst de verantwoordelijkheid
bij deze situatie niet langer te dragen.
Hij is momenteel met ziekteverlof. Het
commando wordt waargenomen door de
heer W. Lekay, vluchtcommandant van
de HLS.
„De wereld van de jazz" is een royaal
fotoboek van de Bezige Bij. De foto's
erin zijn van Dennis Stock, een van de
voortreffelijke fotografen van de be
faamde Magnum-groep. Een zo luxueu
ze uitgave van dit boek is niet helemaal
begrijpelijk. Het biedt allerminst een
enigszins complete verzameling van de
meest noemenswaardige jazzfiguren. En
over het geheel zjjn de bijgaande teksten
onbenullig. Met een betere selectie van
het voorhanden liggende fotomateriaal
(men treft nogal wat mindere goden in
het gezelschap van Armstrong, Elling
ton en Parker), met een paar aanvullin
gen als J. J. Johnson, Art Blakey en
Ahmad Jamal bijvoorbeeld en met een
informatiever tekst zou men een repre
sentatiever boek hebben verkregen. Den
nis Stock blijkt ondanks dit alles een
razend knappe fotograaf, die veie van
zijn menselijke objecten in hun schilder
achtigheid en hun soms heftige emoties
op een moeilijk te overtreffen manier
heeft vastgelegd. Hij heeft het wezen
van hun muziek gevoeld: een verzake
lijkte Brubeck, een arrogante Ellington,
een fel hartstochtelijke Billy Hollyday.
Men ziet Gene Krupa en Lionel Hamp
ton in hun doping-razernij te keer gaan.
Er zijn foto's die niet meer uit de her
innering verdwijnen en het visuele ge
mis dat men bij het piatendraaien heeft,
opheffen. De eerste en de laatste foto
van het boek zjjn van een verrukkelijke
artisticiteit. Het zijn beide opnamen
van musici die met hun instrument on
der hun arm in de prille vroegte door
de nog stille stad naar hun huis. hun
bed gaan. De muziek van een hele nacht
spelen zit nog in hun benen.
laten en ik geiool zelfs, dat daaraan
ook de vrees, dat er te weinig pe>-
grims zullen komen te wijten is. De
opzet was n.J., dat alle deelnemers zich
voor 15 april zouden hebben gemeld,
met volledige betaling. Dat is zeker
voor de Oostenrijkers, de Belgen, de
Fransen en de Nederlanders, die zo
dichtbij zitten, wat al te veel gevraagd.
Bovendien begint ook in Duitsland eerst
in de laatste maanden de propaganda
op toeren te komen. Het zal dus met
de belangstelling wel meevallen.
Heel de wereld weet trouwens, dat
een groot internationaal treffen, door
Duitsers georganiseerd, geen chaos
wordt. Ook München zal daarop
geen uitzondering maken. Reeds
meer dan een jaar lang is een groot
apparaat bezig met het treffen van
alle mogelijke voorbereidingen. De
Theresienwiese, waar elke herfst het
onstuimige oktoberfeest gevierd
wordt, is nu één grote bouwplaats.
De houten opbouw van het enorme
altaar, dat vanuit alle hoeken duide
lijk zichtbaar is, is al bijna klaar.
Daarom heen komen 173 vierkante
blokken zitplaatsen, in capaciteit va
riërend van 2500 tot 4.000 personen.
Dan nog eens 104 blokken staanplaat-
sen ann* een gezamenlijke capaciteit
van 600.000 personen. Tussen al deze
blokken zeer brede paden, die leiden
naar tweeëntwintig verzamelplaatsen,
verspreid in de stad. Op die verza
melplaatsen is de gehele verkeersor-
ganisatie in en rond München opge
bouwd. Men rekent n.l. op ongeveer
35.000 personenauto's en 3500 bussen.
Iedere automobilist en ook iedere
voetganger behoort in het bezit te zijn
van een gekleurde kaart., Langs alle
wegen vindt hij dan wegwijzers, die
uitsluitend op dit kleurensysteem zijn
georiënteerd. Volgt hij de goede
kleur, dan komt hij vanzelf op het
goede parkeerterrein, op de goede
verzamelplaats en tenslotte via ge
heel in zijn kleur geschilderde paden
in het goede vak op de Theresien
wiese.
Niets is daarbij vergeten. Er is een
speciale 70 m lange brug voor pers,
radio en televisie met afzonderlijkke
glazen ruimten. Er zijn vijf grote sacris
tie- en tien E.H.B.O.-tenten. Münchens
Hauptbahnhof krijgt voor deze gelegen
heid een nieuwe ontvangsthal. De auto
baan vanuit Neurenberg wordt met
grote, prachtige bruggen tot in de stad
doorgetrokken. Ballonnen en zeppelins
zijn bij de verkeersregeling ingescha
keld. Er komt een extra noodzieken
huis met 400 bedden. Blinden hebben
ciboriekorven gemaakt voor bijna
600.000 hosties. In de binnenstad wor
den waar nodig extra restauratie-ten
ten opgericht. Op alle parkeerplaatsen
en bij alle autobusstations worden nood-
cafetaria's gemaakt en voor jeugdige
pelgrims worden vjjf grote tenten voor
gezamenlijk honderdduizend personen
gebouwd, waar tegen zeer lage prijzen
een éénheidsmaaltijd genuttigd kan
wórden.
Zo kan men nog enige tijd doorgaan.
München heeft niets vergeten. De „sta
tio orbis" wordt omkranst door tien
tallen echte congressen. Daarbij zullen
op het stuk van simultaanvertalingen
stunts worden gepresteerd, die tot dus
ver ongehoord schenen. Men kan reeds
nu grammofoonplaten, penningen, boe
ken, partituren en de hemel weet wat
nog meer bestellen, want men heeft
er een eer in gesteld ook en vooral op
cultureel terrein zijn beste beentje voor
te zetten.
en moet voor dit alles bewonde
ring hebben. München mag dan
met Berlijn en Hamburg tot de
miljoenensteden van Duitsland behoren,
dit congres moet toch voor de katho
lieke gemeenschap, die officieel 800.000
man sterk is, een zware opdracht zijn.
Men moet zich n.l. over het kerkelijk
leven geen illusies maken. „München",
zo schreef prelaat Kari Abenthum.
gaat zaterdagsavonds uit .omdat het
zondags kan uitslapen." In de kerk
komt men niet. Gemiddeld komt per
huwelijk nog niet één kind voor en dat
de stad niet uitsterft, komt vooral om
dat ze op het „Beierse platteland"
werkt als een magneet. En om mgr.
Lorenz Freibergen te citeren: „In deze
München, zoals de vreemdeling het kent. Het plein en het prachtige raadhuis,
waarvan meer nog dan de architectonische vormgeving op bepaalde uren
de bewegende en kleurrijke poppen van het klokkenspel bewonderd wiorden. Op
de achtergrond de beide torens van de beroemde Mari.ak.eik uit de dertiende eeuw.
stroom vindt men rijkelijk veel geluk
zoekers. avonturiers, zwervers, lichte
kooien, dieven en gangsters. Het mil
joenendorp München is een stad voor
het Europese amusement, het frisse
maar ook het onfrisse vermaak gewor
den."
Deze stad door de oorlog ver
morzeld en uiteengereten maakt
zich nu op om een week lang het
Eucharistisch centrum van de we
reld te zijn. Men mag haar daarbij
steunen en helpen zoveel men ver
mag. Laat, de Nederlandse pelgrims
komen! Een grote teleurstelling moet
men toch al verwerken. Men fluistert
haar nog: „De Paus komt niet.
Hij heeft een legaat benoemd."
ALBERT WELLING
DEN BH IEL meldt zich als
woonstad van Europoort
Het Maerlant, vroeger een apart dorpje, dat met Bnelle is vergroe,d. Nog hangt hier de sfeer van de koopvaardij, die
zorgde voor levendigheid en welvaart.
Zandzuigers en draglines, vracht
auto's en bulldozers zijn gewik
keld in een hevige worsteling met
de eertijds zo sappige grond van wes
telijk Rozenburg. Het land wordt ge
perst in nieuwe vormen; wat de na
tuur hier deed ontstaan, is ten prooi ge
vallen aan de gewelddadige ingreep
van een kolonne wroetende en woelen
de machines die al enorm uitgestrekt
heden hebben omgewenteld tot barre
woestenijen. Rotterdam bouwt aan zijn
Europoort. Het resultaat van al dat ge
ploeter daar op Rozenburg dient zich
voor de willekeurige toeschouwer nu
nog aan als een immense chaos. Toch
zal de Europoort volgénd jaar al open
zwaaien om de eerste tankers toegang
te verschaffen tot een van (1e gunstigst
gelegen, best geoutilleerde zeehavens
van dit werelddeel. Het gerucht, dat de
koortsachtige arbeid op het eiland be
geleidt, is ook tot Den Briel doorge
drongen, het rustige stadje, dat in 1572
zo plots*'ling en tegen zijn zin de ge
schiedenis werd binnengesleept en zich
sindsdien heeft mogen koesteren in de
symboliek van de vrijheid, die aan het
Brielse gebeuren is toegekend. Burge
meester D. M. van Zwieten en het ove
rige stadsbestuur zijn tot de overtuiging
gekomen, dat Brielle, terwijl het daar
ginds, op nog geen 6 kilometer afstand,
schokt en siddert als woedde er een
aardbeving, de ontwikkelingen niet lan
ger onbewogen aan zich voorbij mag
laten gaan. Het uur is vol; Europoort
roept ook Den Briel tot daden op.
Den Briel en Europoort. Nog altijd
kunnen de Briellenaren niet nalaten
om, als dat zo te pas komt, langs hun
neus weg op te merken, dat Rotterdam
tot bloei is gekomen ten koste van Den
Briel. En dan herinneren zij aan het
levenswerk van Pieter Caland. die Rot
terdam kilometers dichter bij de zee
bracht door zijn plan van de Nieuwe
Waterweg, terwijl de monding van de
Brielse Maas sindsdien langzaam dicht
begon te slibben. Voordat Caland ech
ter dit voorstel indiende, hadden hij en
anderen al uitgebreid gestudeerd op de
vraag, of het niet mogelijk was Het
Brielse Gat uit te diepen, waar zich
een algeheel verzandingsproces ontwik
kelde. Immers, voor de route op Rotter
dam was de scheepvaart toen nog aan
gewezen op de Brielse Maas, en bij eb
gebeurde het wel, dat de omweg over
het Brouwershavense gat moest wor
den gekozen. Calland was als inge
nieur van de waterstaat in Den Briel
de aangewezen man om dit vraagstuk
op te lossen, maar hij lanceerde mid
den tussen de discussies een heel nieuw
ontwerp voor een kanaal naar zee,
zich richtend op de verzande Maas
monding. In 1866 werd begonnen met
het graven van de Nieuwe Waterweg
en in 1872 maakte de eerste koopvaar
der er onder grote belangstelling ge
bruik van.
En. plegen sommige Briellenaren
dan te zeggen, van dat ogenblik af
week de welvaart van onze stad om
door Rotterdam te worden overgeno
men. Ze zeggen het overigens zonder
vee] rancune, want diep in hun hart
beseffen ze ook we], dat de Nieuwe
Waterweg niet alleen aansprakelijk
gesteld kan worden voor de sluimer,
waaraan Den Briel zich immers al
lang tevoren had overgegeven.
Het is niet eenvoudig om daarvoor
de juiste oorzaken aan té wijzen. Briel
le is ontstaan op de plaats, waar twee
stromen tezamen vloeiden: de Maas en
de Goote. Uit de naam kan men trou
wens al afleiden, dat het daar een laag
gelegen, moerassige streek geweest
moet zijn. Door deze gunstige ligging
werd Den Briel een trefpunt van koop-
en zeelieden en de marktplaats voor
een wijde omgeving. Van de Hollandse
steden klom het stadje op tot de elfde
in grootte. In de twaalfde en dertiende
eeuw groeide de Goote echter geleide
lijk dicht en dit proces kan men wel
als het begin beschouwen van de malai
se die intrad in Den Briel. Toen de
Watergeuzen in 1572 het stadje opeis
ten, had het verval al flink doorgezet,
hoewel de handelsvaart en de visserij
nog altijd een zekere levendigheid bin
nen de veste brachten. Het Brielse Gat
was in elk geval nog wijd genoeg om
de geuzenvloot te kunnen ontvangen en
dat de band met het water aan innig-
heic weinig inboette, blijkt wel hieruit,
dat tientallen jaren later Witte de With.
Philips van Almonde en Maarten
Tromp in Brielle het levenslicht zagen,
«dmiraals wier prestaties weer iets
toevoegden aan de glorie van het oude
stadje.
Maar steeds nauwer werd de toe
gang tot de Brielse Maas. De toene
mende verzanding bracht de betrek
kelijke welvaart van de geuzenstad
vrijwel geheel om hals, Rotterdam
had haar inmiddels al verre overvleu
geld door het gunstige achterland, en
toen Caland dan zijn Nieuwe Water
weg liet graven, scheen de geschie
denis zich voorgoed van Den Briel af
te wenden. Het duurde tenminste bij
na een eeuw, voordat Brielle weer „in
het nieuws" kwam. Dat gebeurde in
1952, toen de Brielse Maas werd af
gedamd, aangezien deze stroom voor
de scheepvaart van weinig betekenis
meer was en beter in een zoetwater
bekken veranderd kon worden. Nu
het uitzicht op de zee definitief ver
loren was, leek de toekomst voor
Den Briel helemaal vol sombere
perspectieven.
En daar verschijnt plotseling Rotter
dam met zjjn plan voor Europoort, als
om goed te maken wat het honderd
jaar geleden Den Briel aan kansen ont
nam. Want Brielle heeft het vaste voor
nemen om profijt te trekken uit de ge
beurtenissen op het eiland Rozenburg.
Het wenst zich niet langer in histori
sche kwaliteiten te vermeien, maar
denkt zichzelf een belangrijke functie
toe om de werkers daar in Europoort
en Botlek een aantrekkelijke woon
plaats te bieden, ja, de woonplaats bij
uitstek. Brielle, woonstad van Euro
poort: dat is de pretentie waarmee
men zich voortaan wil presenteren. Op
een tentoonstelling in het Trompmu-
seum wordt deze pretentie zelfs uit
gedragen onder de titel „Brielle, sleu
tel van Europoort", en de toekomst
is daarin uitgezet tegen de achtergrond
van het wenkend perspectief van Euro
poort en Delta.
Nu is het merkwaardig, dat in het
provinciale rapport „Randstad en Del
ta", waarin de ontwikkeling van Zuid-
Holland tot omstreeks 1980 wordt aan
geduid, nauwelijks aandacht is besteed
aan Den Briel. Hoogvliet en Spijkenis-
se zouden grote woonkernen moeten
worden om de bevolkingsaanwas rond
om Rotterdam op te vangen; ook Hel-
levoetsluis wordt een grote ontwikke
ling voorspeld door de „sprong naar
het Haringvliet", waar secondaire ha
vens zijn gedacht en verder is er nog
zoiets als Deltastad op de oosthoek van
Flakkee. en Brielle zou maar een zeer
bescheiden rol zijn toebedeeld in heel
deze ontwikkeling. Met de provinciale
visie is Brielle uiteraard niet onbekend,
maar men trekt zich er niet veel van
aan. „Niet de planologen, maar de di
recties van de fabrieken zullen straks
bepalen, waar hun werkers het best
kunnen wonen," zegt burgemeester
Van Zwieten vol optimisme. En dat
die plaats Brielle /.al worden acht hij
hoogst waarschijnlijk. „Wij doen in elk
gevat ons uiterste best om er voor te
zorgen, dat we straks iets te bieden
hebben."
Oud recht
Om zich behoorlijk te kunnen ontwik
kelen en de belofte van een aantrekke
lijke woonplaats waar te maken dient
het Geuzenstadje natuurlijk over goede
verbindingen te beschikken met omlig
gende gebieden, en met name met Hol
land. Nu heeft Voorne ondanks de dam
in de Brielse Maas en de verbinding
met Rotterdam zjjn insulair karakter
nog niet geheel en al afgelegd. Zover
zou het pas zijn, wanneer de veerdienst
over de Maas bij Brielle vervangen is
door een vaste oeververbinding mei
Rozenburg. Het plan voor een brug is
gereed, maar BrieHe vreest, dat deze
brug te excentrisch kofnt te liggen.
En daarom beroept het stadje zich
op een oud recht, stammend uit de
vroege midóeleeuww* dat Baelle
Dit is het bastsonlwei p van de M ün-
chener kunstenaar Max Fallen voor een
serie speciale zegels, die door de Bun-
despost" ter gelegenheid van het Eucha
ristische congres 1960 zal worden uit
gegeven. Ook zal tijdens dit congres een
internationale postzegeltentoonstelling
worden gehouden onder de titel: Brief-
marken künden Christus".
verzekert van een permanente ver
binding met Maassluis. Toen dit pri
vilege werd verleend, had de Maas
nog een breedte van ruim 6 kilome
ter met Brielle aan de zuidelijke.
Maassluis aan de noordelijke oever.
Jan Pietersz Coppelstock, de veer
man, die door de Watergeuzen als
afgezant naar de vroedschap werd
gestuurd, met de ring van admiraal
Willem Bloys van Treslong als be
wijs, had dus dagelijks flinke afstan
den af te leggen. Van Rozenburg
was nog geen spoor te bekennen.
Men wist, dat zich daar een zand
plaat ontwikkelde, maar deze rees
pas in de zestiende eeuw boven wa
ter om daarna snel de huidige om
vang van Rozenburg aan te nemen.
Ook toen wenste Brielle aan het
veerrecht vast te houden, en van die
tijd af onderhouden dus twee boten
de verbinding met het vasteland.
Nu de Europoort weldra in haar
hengsels wordt gehangen, wordt dat
contact er niet door vergemakkelijkt.
Het lateraal kanaal, dat de binnen
scheepvaart tijdelijk door de Brielse
Maas zal leiden, en het Driewegkanaal,
voeren het aantal waterwegen tussen
Brielle en Maassluis op tot een totaal
van vier. Uiteraard zijn er bruggen, en
zelfs tunnels, ontworpen voor een goe
de onderlinge verbinding, maar Brielle
vreest, en naar het schijnt niet ten on
rechte, dat de lijn naar Maassluis
wordt omgebogen in een voor Brielle
ongunstige richting. „Wij willen," zo
zegt de burgemeester, „wel een „veer,,
laten, maar houden vast aan ons
recht."
Attracties als woonplaats
Het gemeentebestuur beseft, dat de
aantrekkelijkheid an Den Briel als
woonplaats voor de toekomstige Euro
poorters niet uitsluitend bepaald wordt
door zijn historische inventaris, die de
toeristen overigens in groten getale doet
toestromen. Een wandeling door het
rustige stadje met nog op zoveel plaat
sen de tastbare herinneringen aan ver
gane roem. aan een bewogen verleden,
is dan ook een zeldzaam genoegen.
Rond het Maerlant. vroeger een avert
dorpje, geboorteplaats van de dichter
Jacob van Maerlant, hangt nog de sfeer
die de koopvaardij met zich mee placht
te brengen. In de St.-Catharijnekerk
zijn in grafstenen, opschriften en ra
men de gebeurtenissen vastgelegd, die
de ontwikkeling van Brielle hebben ge
markeerd.
Kortom, de voor dit soort zaken ont
vankelijke wandelaar komt royaal aan
de kost en de archivaris van Den
Briel, de heer J. Klok, spant zich in
om nog zoveel mogelijk voorwerpen die
met de streekfolklore verband houden
of van geschiedkundige waarde zijn, in
het Trompmuseum te verzamelen, nu
Voorne aan de vooravond staat van
een stormachtige ontwikkeling. Maar
de toekomstige bewoners zullen boven
al prijs stellen op wooncomfort en al
de faciliteiten die passen in een meer
stedelijke sfeer. Voor hen heeft de ge
meente een groot uitbreidingsplan in
petto met al de elementen die hierin
thuis horen. Met gepaste trots wijst de
burgemeester bovendien naar de re
creatiemogelijkheden van Brielle. met
name op het gebied van de watersport,
waarvan het stadje zich tot een cen
trum begint te ontwikkelen. En mis
schien vormt voor velen de duinwater
leiding een attractie apart, want Briel
le heefl tot nu toe altijd geweigerd om
zich te laten aansluiten op het Rotter
damse net. Hierin kon het tenminste la
ten zien, dat het in staat was zichzelf
te „bedruipen"
HANS STEVENS
MÜNCHEN vreest, dat het
miljoen pelgrims zal halen
