Beminnelijk heid meer dan
aantrekkelijk
Bedankt voor de
maalti
DEENS RECEPTEN
BOEKJE
~Tien jaar EEN IDEALISTISCHE
r
Olympiade-schoentjes
Wonen in een flat
PRIVACY IS TE KOOP
Als een vuurpijl
VRIENDELIJKE TAFELGEBRUIKEN
Hulp op een moeilijke leeftijd in een moeilijke situatie
'wee dingen
Niet zó maar
Aan de jongens
Hakje midden onder voet
PITTIG FRIS
Het is niet moeilijk om moeder te worden, maar het is niet
makkelijk om het hele verdere leven, ook als de tijden sterk
veranderen, een goede moeder te zijn. Naarmate het leven,
dat zo sterk in evolutie is, hogere eisen stelt aan de mens en alle
dingen ingewikkelder maakt, worden er ook aan de moeder hogere
eisen gesteld. Worden er steeds meer inzicht en bekwaamheid van
haar gevraagd. Met de moeder valt en staat de sfeer in die kleine
wereld, die voor iedereen het begin is en hoe griezelig-belangrijk
dat begin is, wordt steeds scherper ontleed door de psychologen.
Ook echter na dat prille begin bouwen de moeders mee aan de geest
van de tijd in een veel sterkere mate dan waarschijnlijk elke moeder
individueel beseft.
Je zou zo zeggen dat bij de stijgende belangrijkheid van deze
natuurlijke levensopdracht, de voorbereiding daar gelijke tred mee
houdt. Het tegendeel is waar. Was er vroeger nog een zekere huise
lijke van-moeder-op-dochter traditie, nu is het zo, dat als een meisje
van school komt, ze dadelijk hioet of wil gaan verdienen én in ieder
geval er naar streeft met het ongeduld en de haast, die van deze
tijd zijn, om zo spoedig mogelijk haar eigen zelfstandigheid en eigen
vrijheid te scheppen.
DENNENAALDENZEEP 1;«o
DONDERDAG 30 JUNI 1960
9 Al 9
Wat bfennard teas krijgt de kans tot klaarheid te komen.
cursus, de gespreksgroep of hoe men
het ook noemen wil, moet toch een huis
hebben. De meisjes moeten leren koken
en handvaardig zijn, maar ze moeten
ook met elkaar en de leidster kunnen
praten over de laatste film, die precies
het probleem aansnijdt waar ze soms
mee zitten. In welk soort behuizing de
cursus gegeven moet wordeh is een van
de programmapunten voor de naaste
toekomst.
De stoot tot dit vormen van goede,
van „beminnelijke" moeders, is uitge
gaan van het katholieke zuiden. Het is
spoedig overgenomen door de niet-ka-
tholieke groeperingen aanvankelijk on-
Ze duikt in het bestaan op de fa-
bne«, op hei atener, op Kantoor, in ae
Winkel. En dat is een reuze sprong.
Maar het volwassen teven grenst nu
eenmaal niet aan het schoolleven, daar
noori een rase lussen en me lussemase
wordt genegeerd, kin dat maant de
nans des te groter dat el* iels krohl
gaat trekken waardoor de weg naar hel
geluk moeilijker wordt. Wat ook de
oorzaak nan zyn, dat ze, wat bh naar-
zeit is Kromgetrokken, ook later niet
gaal kan aourgeven ais ze getrouwd is
en de kern is van naar eigen gezin.
Na de oorlog toen er allerwegen een
soort versneiue groei is opgetreden,
kwam net nouvast-ioze van ue meisjes
die in de Industrie werkten duidelijk
naar voren, net maat in nun opvoeuing
drong eenvoudig om aanvulling en het
is ae Vlaamse inspecmee van o, uer-
whs, mejuurouw ivr. c. schouwenaars,
die de opzet vmdt voor de Maler nma-
omsschoien. (noewel met net woord
„scnooi" vooral met. schoois moet ne
men!Wij neDDéh ae opzet van mejUr-
U'ouw Scnouwenaars eens gemaal no
ren noemen, kin me geniameit schuilt
hierin, dat haar systeem er op ge-
öouwü was, zien indirect te rich
ten tot de meisjes die ze wil helpen,
kin hun niet de iharuk geelt ze persoon
lijk te willen corrigeren. Dat gebeurt
min of meer ongemerkt. Want terwijl
ze ze leert hoe ze straks als moeder
hun kinderen moeten vormen en weg
wijs maken in het leven, doen ze daar
zelf nu hun voordeel mee.
Dit vormingswerk door mejuffrouw
Schouwenaars begonnen in het zuiden
is ,,als een vuurpijl omhoog geschoten",
zoals te lezen staat in het lustrum
nummer, uitgegeven hij het tienjarig
bestaan. Een markant geïllustreerd en
een zeer leesbaar hoekje over een vnn
de belangrijkste idealistische onderne
mingen, die er in ons land bestliMJt,
Want wie de moeders beïnvloedt, beïn
vloedt de komende generatie. Voe te
juichen is het dan ook dat deze wijze
van vorming van de Werkende vrouwe
lijke jeugd al is overgenomen door de
Scandinavische landen, door Engeland,
Frankrijk en Zwitserland.
Veler naam is door al die jaren on
verbrekelijk met het moeilijke bêg'in
verbonden, onder anderen .die van me
juffrouw M. Berden, hoofdinspectrice
van de arbeid en van mevrouw H. M.
Dresen-Coenders, van wie men een bij
drage vindt in dit lustrumnummer, die
als psychologe zoveel waardevols naar
voren hoeft gebracht bij het besturend
denkwerk, dat even -nodig is als het
minder opvallende maar niet minder
waardevolle werk achter de cou
lissen van leidsters en directrices
van de huishoudscholen waar het cur
suswerk gebeurt. Want de school, de
der de idealistische naam „Zonne
bloem", uitgegroeid onder de meer za
kelijke naam „Nationaal Centrum Be-
drljfsjeugd". Overleg en samenwerking
zijn tussen de groepen van verschillen
de levensbeschouwing steeds gegroeid
in deze tien jaar van pionieren, zoeken,
proberen, experimenteren, vasthouden,
verwerken van tegenslagen en van al
le soorten zorgen omdat er tekort was
aan ruimte, aaii leiding of erkenning.
Een bewijs van de goede Verstandhou
ding der verschillende levensbeschou
wingen is wel de gezamenlijke uitgaaf
van dit lustrumboekje.
In het begin toen niemand vermoed
de hoe gretig de allereerste opzet in de
industriestad Maastricht, al dadelijk
mét honderd twintig meisjes, zich zou
vermenigvuldigen naar het noorden toe
over het hele land met een niet te stui
ten vaart, Werd het moeilijke en vol
strekt pionierende werk gesteund door
het gebed van dertig Limburgse kloos
tergemeenschappen, voor degenen die
er hun schouders onder zétten, een
moedgevende achtergrond, een steun
bij tegenwerking en een kompas voor
de zuiverheid dér eigen activiteit.
Het katholieke Mater Amabiliswerk
bevatte eind 1959 niet minder dan 160
plaatselijke instituten voor levensvor
ming met meer dan 24.000 meisjes. De
meeste van die meisjes zijn op kantoor
of in een winkel en komen in de avond
uren voor de lessen. Ruim tweeduizend,
werkzaam in de industrie, krijgen over
dag in de werktijd gelegenheid van hun
werkgever om de vier wekelijkse uren
in het vormingsinstituut te volgen. Het
niet-katholieke werk Vorming Bedrijfs-
jeugd richt zich uitsluitend op de fa
brieksarbeidsters. In 97 plaatsen in ons
land zijn er in totaal bijna iiegehduizend
cursisten. Maar hoe ooit, het gaat er
om het meisje te helpen als ze ,,op een
moeilijke leeftijd in een moeilijke situa
tie is", zoals mevrouw Dresen-Coen
ders het uitdrukt in haar bijdrage in
het lustrumnummer. Want dit vor
mingswerk is ontstaan omdat de erva
ring steeds duidelijker uitwees, dat er
„leegten" zijn in de opvoeding van het
jonge werkende meisje. Een leegte,
waar ze onbeschermd tegenover staat.
En wat betekent het, soms geestdo
dende, werk dat ze doen, als voorberei
ding voor haar toekomst als moeder en
als spil van haar gezin, waarbij ze al
haar capaciteiten zal moeten kunnen
ontplooien? Dat gaat niet zómaar, dat
krijgt niemand, in welke status ook,
zomaar aangewaaid. Toekomstvoorbe
reiding, dat wil het Mater Amabilis
werk dah ook zijn, geen schóól in de
eigenlijke -betekenis van het woord,
maar hulp bij het volwassen worden.
En bij het richten van die hulp gaat
het opgebouwde systeem van vormen,
leiden en helpen uit van de „levenssi
tuatie" van het werkende meisje en
van haar specifieke behoeften. Haar vi
sie wordt gevormd, wat onrijp, onvol
groeid, verward was, krijgt de kans tot
klaarheid te komen, niet in „lessen",
maar in de vorm van een gesprek en
vooral ook in de ontmoeting. Zowel met
elkaar als met de volwassen leidster.
Zoals.mevrouw Dresen-Coenders het in
dezelfde bijdrage zegt: „Dit vormings
werk moet zjjn het krijgen van een ex
tra hulp bp" het ontdekken van het
christen-zijn, het mens-zyn, het vrouvv-
zyn in deze tijd."
Het beoogde resultaat zou men kun
nen samenvatten in de uitspraak van
een van de oud-cilrsisten, die zei: ,,;e
leert zelfstandiger worden, je leert je
zelf zyn". Van de kant van het be
drijfsleven is de ervaring dat de meis
jes van de „levensschool" meer begrip
hebben, beter luisteren, meer inzicht
in het werk opbrengen en in de onder
linge verhoudingen. Dat ze meer ver
antwoordelijkheidsgevoel hebben en een
goede onderlinge bahd met elkaar. Dat
menig meisje vraagt om ook zo'n soort
levensvorming voor haar „jongen",
zegt wel iets. Overigens bestaan er
voor jonge mannen reeds zestig levens
scholen met totaal drie en eenhalfdui-
zend leerlingen.
Natuurlijk is het getal van 33.000
meisjes, die deze „begeleiding naar de
volwassenheid" krijgen, niet voldoen
de. Maar het is toch meer dan een
druppel op een gloeiende plaat. Inge
wijden schatten het aantal op byna tien
procent, waarby het aantal van de Ma
ter Amabilisschölén ongeveer drie maai
zo groot is als van de andere
Is de naam „Mater Amabilis" school
gemeengoed geworden? Wfj geloven
van wel. Mejuffrouw Schouwenaars
uöeft op haar meeslepende wyze een
toelichting op die naam gegeven In een
interview met de psychologe Célèste
Herberichs, dat men aantreft in het
genoemde lustrumnummer. Oorspron
kelijk droeg de levensvormende cur
sus de naam: „Opleiding tot het huis
houden en het moederschap" Maar
hoe veel omvattender is het „beminne-
bloeder." Men neme dan bemin
nelijk m de volledige en uitgediepte be
tekenis, die we hier letterlyk citeren.
"Het is méér dan uiterlijke aantrekke
lijkheid, al heeft een verzorgd uiter-
h)k er mee te maken. Het houdt in
aandacht en zorg voor anderen. Het is
ook de dingen niet Zo zwaar opnemen.
Het is tenslotte de synthese en stijl
van het liefdegebod. Synthese ook tus
sen natuur en bovennatuur, de duidelij
ke gerichtheid op godsdienstige waar
den, harmonisch verbonden met een
volmondig ja zeggen op alle goede din
gen van het leven. Synthese ook tussen
een zeer vooruitstrevende kijk op de
taak van de vrouw én een bewuste na
druk op waarden, die traditioneel als
vrouwelijk bestempeld worden."
Mejuffrouw Schouwenaars heeft '*et
van het begin af gezien: „De taak van
de vrouw is veel ruimer dan alleen
huishouden". Met goede moeders zijn
er goede gezinnen en het Zijn niet de
goede gezinnen, die de problemen mee
brengen zoals ze in de samenleving lii-
ken rondgestrooid.
A. Bgi.
{Advertentie)
Wie Denemarken zegt, zegt
„smörbröd" en wie deze hoog-
opgetaste belegde boterham
metjes wei eens voorgezet heeft ge
kregen in een Deens restaurant, ry
kelijk gegarneerd met de appetijte
lijke versiering, waar de Denen zo
sterk in zyn, die herinnert zich wel
de gulzigheid in de verbeelding,
waarmee men de ellenlange srnör-
bröd-iijst doorneemt. Het lijkt alle
maal even lekker en het klinkt ook
Zo lekker in het Deens: bijvoorbeeld
„laks 0g "eggéröre" (Zalm en roerei)!
SrtïÖrbröd* is het nationale Deense gé-
recht en-zo'n barok gecomponeerde
snede brood met een plak leverpas
tei en gebakken champignons, be
strooid met peterselie of belegd met
een royale ring rauw gehakt, waarin
een rauwe eidooier (een echte man
nelijke hap voor wie hongerig van
kantoor komt) is veel joyeuzer dan de
saaie, uit het flegmatieke Engeland
stammende sandwich, die helemaal
niet laat zien of er een werkelyke
tractatiemee gemoeid is. Maar de
Denen zyn dan ook veel grotere
smulpapen dan de Britten.
Denemarken maakt op de vreemde
ling, die het bezoekt een joyeuze indruk
en die indruk maakt ook het boekje
„Recepten uit de Deense keuken" door
Birgit Anderson uitgegeven door de Ar
beiderspers met een kleurige kaft waar
op vrolijke knipselfiguurtjes en een
voorwoord dat begint met een sprookje
van Andersen.
Typisch Deense kostjes, de ook met
de Deense benaming staan aangegeven,
kan men er in vinden, zoals biere-
broodspot, omelet met kreeft, labskovs
(een soort Scandinavische liachê, zeer
geliefd ook in de Noorse wintersport ho
tels) en visballetjes. Maar het aardig
ste zyn toch de circa zestig verschillen
de soorten smörbröd, de meest feeste
lijke „hap" die er van sneden brood
te maken valt cn die altijd overvloedig
gegarneerd met rode tadys en krulpe-
terselie, tomaat, komkommer-schijfjes,
augurk en fyngesneden bieslook wordt
opgediend. En natuurlijk dille, het kruid
dat in alle Deense receptenboeken voor
komt, maar dat wij zelden in de tuin
hebben en nog minder in de winkel
vinden. Je zou het eens in een bloem
pot kunnen kweken, maar die kweke-
rp op vensterbanken in de keuken is in
de boekjes altijd heel aardig, in wer
kelijkheid is het helemaal niet zo mak-
kelyk. Vooral niet als er een geyser-
tje in de keuken staat, dat gas en
dampen geeft, waar een plant niets van
moet hebben.
Maar goed, het decoreren van de
smörbröd is een ware kunst, die de De
nen wel is toevertrouwd. Ze kennen, als
alle Scandina\ iers, de huiselijke klein
kunst" van gezellig maken en decore
ren van het binnenhuis. Die levens
kunst, die wèl-levendheid zit tot en met
in hun vriendelijke tafelgebruiken. Geen
enkele gast of huisgenoot staat van ta
fel op zonder „takk for mat", „bedankt
voor het eten" tegen elkaar te Zeggen.
De gast zegt het tegen de gastvrouw
en geeft haar daarby als het een for
mele gelegenheid is, de hand. Kinde
ren zeggen het tegen de moeder, man
en vrouw zeggen het tegen elkaar als
ze getweeën aan tafel zitten.
Dat smörbröd ook een lust moet
zijn voor het oog bewezen de twee
voorbeelden, die we zomaar uitpik
ken: „Beboterd roggebrood bedekken
met ansjovis. Ringen rauwe ui er op
leggen. Versieren met een waaiertje
van zure biet". En ais niet minder
fraaie compositie: „Een beboterde
witte boterham dakpansgewya ge
heel bedekken met plakjes ei. Garne
ren met een streep gekookte, fijnge
hakte spinazie".
Zoals tegenwoordig meer en meet
de gewoonte is, bevat het boekje
ook enkele advertenties van andere
plezierige zakeh, die met Denemar
ken te maken hebben en het toerisme
bevorderen. Zo spelen handel en ver
keer over land. lucht en water elkaar
steeds Intensiever de bal toe.
A.Bgl.
I.,,,,
ONDERNEMING VAN
DEZE TIJD
(Advertentie)
"""iilliiiillliiiiliiiilijuiitiliiiiiiiuilniiliitllliiiiiiiiiMliiii1
Naar aanleiding van eed kranten
bericht zoals men ze elke zomer kan
lezen„baby uit gesloten auto door
pcflitie bevtijd."
Het zou als een vloek klinken, als
we in deze tijd de vrouw te
zeer op haar plichtën binnens-
j}his wilden wijzen. Ohze verworven-
Md is immers onze bewegingsv-rtf1-
JJsia. We hebben het réoht om een be-
te kiezen en dat beroep te blip
Ven beoefenen, ook al verbinden we
£bs jot aan dat van een marl. Als een
Reisje zich vbfehtwirttig jaar gel-e-
verloofde, vond iedereen het heel
Afmaai, als ze eventuele studieplan-
dan oök maai* meteen opgaf,
'haar als een meisje tegenwoordig
®aaj trouwen, zegt de oMgéving: „Ze
Seeft haar studie toch zeker niet op?
En zélfs i« een baby ziet de jonge
'hoeder niet altya een reden om zich
terug te trekken uit het studie- of be-
'°epsleven.
Toe te juichen NatuUriyk! Maar zö-
a's gewoonlijk weten we niet altijd
•haat te houden. Het wordt een sport
°hi het ene te doen etl het ahdere niet
T laten en die sport is niet ongevaar-
jÖk. Met al onze bewegingsvrijheid
hebben we toch nog de grenzen te res
pecteren en vooral de geboorte van
het cefste kind brengt éen ommekeer
hl het léven van de vrouw. Ze fnöèfe
■hch de t«d gunnen om moeder te wor
den ook in geestelyke zin.
In theorie is ze daar zeker toe be
reid, maar in de praktyk blijkt
dat vaak heel moeilijk te zyn,
Vooral omdat de omgeving zo weinig
°égrip heeft voor haar gebondefaheia
hn haar vaak zal aansporen om zo
Din mogelijk verandering in haar le-
Nn te brengen. Mét behulp van oma's,
Mby-sitters en andere vriendelyke
Nrsonen, die een oogje op de baby
Vi|]en houden, kan ze eventueel haar
hi] blijven spelen, maar ze moet wel
'ekening houden met het feit, dat er
;P die manier niet alleen van haar-
<eif veel gevergd wordt, maar dat ook
hot kind wel eens rust en regelmaat
'ékort kan komen.
Nu zal het de moeder van vandaag
'hdordaad meer moeite kosten om die
'hst en die regelmaat te creëren om-
jjet dé méns zelf in dit gemotoriseer-
leven steeds onrustiger en onregel
matiger wordt. Mensen met een auto
'riten baby inet reiswieg en al ach-
j'Tin en gaan waar ze willen. Daar
m op zichzelf beschouwd niets tegen,
Daar het vraagt van de moeder een
«■otere oplettendheid. Er zijn babies,
•het wie men dat kan doen, maar er
o,in ook babies, die onrustig Wordeh
Jh die men beter thuis kan laten, On
willekeurig krijgen de ouders van zo'n
I'.emakkelyke baby het gevoel, dat ze
■j'ch nergens van af boeven laten hou-
hen door het feit, dat ze met hun drie-
zijn. Ze reizen, kamperen, gaan
Nerdag on 's avonds, op bezoek, de
"aby gaat mee. Je zet hem maar el*-
ftohs neer, er kan niets gebeuren. En
Jénslotte laat de moeder haar baby
kstig in de geparkeerde auto staan,
'luit de wagen af, gaat op visite en
v'ndt na drie uur de baby dood, ge
bikt. Dan roep iedereen: „Eigen
^huld!"
bat woord wil ons echter niet over
de lippen. Als een moeder ver
der moet leven met de gedach
te, dat ze de dood vail haar eigen
yhd op haar geweten heeft, moet net
hestaan ondraaglijk zyn.
En is het helemaal ha&r eigen
'Chuld? Is het ook niet de schuld van
°hs, die het zo vlot en modern vonden
''hi het kind overal mee naar toe te
louwen, die het, toejuichten, dat de
■°hge moeder zich niet zo „bekroni-
"cn" op haar huis en haar kind con
centreerde?
Onlangs kwam ons een geval ter
°l*e van een studente, die trouwde,
hoeder werd, maar haar studie niet
cpgaf. Alles ging best. 's Morgens
jf'rig ze naar college en de baby bleef
Nstig in zijn bedje tot op die dag, dat
J'-'t kind zich in zijn speeltuigje ver
aarde en zich niet bevryden kon.
Wy zpn de laatste om de vrouw te
léroordelen tot een leven binnens
buis. Wij zijn ook de laatste om te
'eggen, dat men in alle mogelijke ge-
Uren kan voorzien. In al onze voor»
'irgen zyn leemten, zelfs de be-
Drgdste, verstandigste moeder is
laar een mens, die we) eens kan
Jhkyken op het ogenblik, dat ze voor
''eh had moeten kyken.
p r is evenwel eeh gradatie in
-P plichten en het is van het groot-
ste belang dat wij leren het
juiste onderscheid te maken. Het
is by die moeder, die bu haar vrien
din ging zitten kletsen, terwyl haar
baby op het parkeerterrein naar
adem snakte, nooit opgekomen, dat
ze een keuze had gemaakt. Ais ze
die keuze bewust had moeten ma
ken, zou zé Jiever weken achtereen
thuis zi)n gebleven.
.Het is moeilijk om tw.ee dingen te-
?J|lyk te doen, twee dingen tegelijk te
Nn, want vroeg of laat, komt het
Nenblik van de keuze, wy zyn moe-
Ar, vrouw van de wereld, vrouw van
jbze man, werkende vrouw, maar
Ijiteindelijk zijn we maar één persoon,
maar één ding tegelijk kan doen.
ivk: zich dat goed realiseert, zal Wek
Jcht in staat zyn de jïiiste keuze te
Dén en de belangrijkste plicht de
°orrang te géven.
HéLèNE SWILDENS.
Fm u)it strikie op de tas en op de puntschoen. Nu het niet nóg puntiger kan,
vehimt er een ommezwaai te komen naar héél makkelijk schoeisel. Tenminste zo
luidln de"K de schoenenontwerper van het huis Dior ift Parijs.
(Van een verslaggeefster in Rome)
In het land, waar het schoeisel
zulk een voorname plaats in
neemt, is dit seizoen voor het
eerst een schoenenshow gehouden.
Geen tentoonstelling van het aller
nieuwste op schoengebied, waar fijne
geraffineerde en ogenschijnlijk on
draagbare voetbekleding op minuscu
le glazen leestjes te pronk staan, maar
een show, waar getoond werd, dat de
subtiele kunstwerkjes, door de Itali
aanse handwerkslieden vervaardigd,
ook draagbaar zijn; dat een mehs,
hier vertegenwoordigd door zes jonge
tenger gebouwde mannequins, er zelfs
op kan lopen. Wei zouden wy het
woord iopen willen vervangen door:
voortbewegen met trippèlpasjes of
schrijden. Hoe dan ook, op deze
schoentjes moet men in uiterst kleine
danspasjes weten te flaneren. Ol.Vm-
piadelijn is dus een contradictie en uit
sluitend in verband te brengen met öe
olympiadestemming, waarin Rome dit
jaar leeft. Want er is op deze show
geen ehkéie schoen, Waarmee men in
looppas zou kunnen gaan, of een wan
deling maken door het bos met
herfstbladen of een mulle sneeuwlaag.
Er is geen enkel schoentje, dat een
heftige regenbui zou overleven. De he
le collectie is berekend op de van ouds
bekende Italiaanse Zon en op dé (voor
elegance) alles trotserende Italiaanse
vrouw. Want dat er ook een zekere
opoffering gevraagd wordt van de
draagsters van dit schoeisel was voor
ons geen geheim meer, toen een Ro
meinse pedicure, zonder zyn beroeps
geheim te verklappen, hen als volgt
qualificeerde: „martelaressen, signo-
ra, ware martelaressen."
„Toch niet," zegt de heer Albanesi,
die deze collectie, bestaande uit zestig
modellen toont, „wij hebben het hakje
van dé wandelschoen een ietsje lager
gemaakt, nog geen zeven centimeter en
wat breder doen Uitlopen. Een paraplu
hakje noemen wy dit; Wij hebben de
teen spits gehouden, maar plat, zeer plat
gemaakt."
Daar in zo'n plat geslagen punt de
grote teen geen plaats vindt, wordt het
schoentje wel langer, maar voor een
Italiaanse, die zelden meer dan nummer
38 draagt, kan dit centimetertje geen
kwaad. Het schoentje wordt er niet min
der elegant door? Alles, wat deze ont
werper toont, is van een uiterste verfy-
ning. Het zwarte pumpsje, dat deze win-
C. PISANIDAMEN
llllllllllllllllllllII
ter in Italië op alle urén van de dag ge
dragen werd, heeft met de intrede van
de lente afgedaan. De leersoorten, af
komstig zowel uit Brabant als uit Enge
land en Duitsland, bestaan uit varkens
leer struisvogel en kalfsleer. Als nieuw
tje wordt gekleurd lakleder en parel-
moerleer gebruikt en peau de suède een
enkele maal als versiering. Er is een
grote voorliefde voor bi-colore. Byvoor-
beeld wit of crème met een randje, een
strikje, een voorblad of hak in zwart,
blauw of sepiabfuin, op een combinatie
van zwart lakleder met voorblad van
pled de poule, van molkieung lakleer
met naturel-linnen, van een kreeftkleur
met een goud visje op de wreef. Er wer
den schoentjes gebracht, die over de
lengte in twee kleuren zyn verdeeld, op
de manier van de ex-Amsterdamse
weesmeisjes, maar dan in zwart en wit.
Het makkelyke sandaaltje dat zo lang
een deel van onze garderobe uitmaakte
is er niet meer by. Wel een zeer elegant
en aan alle kanten a jour bewerkt dings-
ke of een schoentje van het soepelste
handschoenleer met een bajadèrepunt.
Ook de rode kleur heeft afgedaan. In
plaats daarvan is de kreeftkleur geko
men, dié heel moeilyk te combineren
is met andere kleuren. Eén praktische
overweging, waar de scheppers van de
mode in 't geheel geen rekening mee
houden. De Italiaanse vrouw heeft im
mers, ais haar budget het maar enigs
zins toelaat, by ieder toilet de bypas-
sende tas en by iedere tas het bypassen-!
de schoentje. De tassen zyn ook deze
zomer groot: voor dé morgenuren wa
re karabieZenen voor de middaguren
blyft het ook hóg een vry omvangryk'
accessoire.
De „follie di Albanesi" (de dwaas
heden van A) werden getoond door
een bekende schilderes, die haar naam
meer dankt aan zelfreclame dan aan
de kwaliteit van haar schilderyen. Zij
liet ons het schoentje zien, dat als hak
een rins heeft van onbreekbaar glas
of een kompas in een verguld cirkel
tje. Het lukte haar te lopen op een
schoentje, waarby het zeer puntige
hakje niet onder de hiel, maar mid
den onder de voetzool was aan
gebracht! Zij schuifelde voort op een
verguld zooltje krampachtig tussen de
grote en de tweede teen vastgehouden
door een enorme smaragd in een
(ifeps van juweeltjes. Hoogst natuur»
nik' Zoals alles wat would be is. Maar
daarvoor waren het dan ook dwaashe
den..
De aanslagen op
de „privacy" in ons
flatgebouw zijn zo
menigvuldig, dal ik
mij voorlopig maar
uit de buurt van
dergelijke voorval
len houd. Onze hui
selijke bolwerkjes
zijn vol bressen,
maar boven ons
staat nog een bijna
%aaf exemplaar. Het
stel dat er woont
heet in de roddel
verhaaltjes van mijn
man en mij „de
kluizenaars". Geen
vreemde komt er
over de vloer en de
kluizenaars houden
zich verre van an
dermans vloer. Na
tuurlijk, er is wel
wat uitgelekt. Wij
weten waar hij
werkt, want een
collega van hem
woont ook in ons
flatgebouw. En wij
weten ook waar zij
vandaan komt, want
haar niet zo gere
serveerde moeder
komt regelmatig op
bezoek en is anders
dan de kluizenaars
tot een gesprekje
geneigd. Maar daar
mee houdt het op.
De kluizenaars
spreken met' nie
mand in ons blok,
ook niet met hun
buren. Als ik zo
weer eens wat klets
praat hoor, geef ik
ze gelijk dat ze hun
nestje zo bikkel
hard beschermen.
Maar van de andere
kant vind ik het sa
menwonen in een
flatgebouw ook voordelen hebben Omdat men elkaar leert kennen wordt er bij
ons ook veel oprechte menslievende burenhulp geboden. En ik heb onder onze
medebewoners toch ook enige goede vriendinnen gevonden; voor een oppas, om
Ze passeren elkaar met een stalen gezicht.
de kinderen even achter te laten, om wat te lenen of. iets te bepraten kunnen
wij altijd by elkaar terecht.
Ter wille van hun privacymoeten de kluizenaars de geneugten van het na
buurschap missen. Ze verdedigen hun huis en gezinnetje met krasse middelen
Ze kijken altijd strak voor zich uit en antwoorden kortaf op vragen als weet u
of de vuilnisman vandaag komt?"
De kluizenaars weten waarschijnlijk wel hoe het volgens de wellevendheids-
regels hoort. Toen hun buren laatst hun eerste baby kregen, ontvingen die tot hun
verrassing een kaartje met „p.f." van de kluizenaars. Bij de eerstvolgende ontmoe
ting wilaen deze buren het eenzelvige echtpaar even dank zeggen voor de vrien
delijke geste en nei uitnodigen op een nader moment de nieuwe spruit te bekijken
Maar de kluizenaars passeerden met stalen gezichten en negeerden het inleidende
„dag mevrouw en mijnheer". De buren hebben toen maar een kort dankbriefie
over de post verstuurd. Kort geleden meldde de verschijning van een kraamver
pleegster dat. de kluizenaars ook zelf met een kindje verrijkt waren (.het here-
mietje zoals wij nu al zeggen) Ze hebben van hun naaste buren over de post
een kaartje met p.f. ontvangen. Want dezen zijn ook aan het stommetje spelen
geslagen en hebben op de trap en de galerij de gewone ijskoude bejegening ge
handhaafd. Nu bracht de post hen gisteren een dankbrief je. „Privacy"kost slechts
een paar postzegels.
FLATBEWOONSTER
