Spoetnik heeft voor de Y.S.
nieuw tijdperk ingeluid
Nationaal gewetensonderzoek
B
Postzegels
SANDER DE KOK OP HET
- SCHIP MET ZEER
DE VLUCHT
OOM PAUL IN ACTIE VAN
Beroemde huizen van Sussex
LOWIETJE gaat
NILLMIJ
Een kookboek met een slaapdrank
m
voor het eerst
naar school
Sandwich
een whs
EVEN AANDACHT VOOR
CS—»" KM» S I?5VMil S5SjB"S
V B
ZATERDAG 24 SEPTEMBER 1960
Een van de opvallende verschillen tussen Europa en Amerika is
gelegen in de veel geringere betekenis, die de laatste wereld
oorlog als tijd-grens in het denken van de gemiddelde
Amerikaan en Canadees inneemt. Voof ons in Europa met
hitzondering misschien van de weinige buiten de strijd gebleven
Volkeren zijn „voor de oorlog" en „na de oorlog" duidelijke be
grippen, geladen met betekenis. Maar hier komt het voor, dat er
Gcrst gerekend moet worden, wil men kunnen zeggen of een gebeur
tenis in 1939 dan wel in 1941 plaats vond. Wat de oorlog ook voor
rnenige Amerikaanse militair persoonlijk betekend mag hebben, het
leven van de natie als geheel is in die jaren betrekkelijk gelijkmatig
voortgestroomd. Slechts een zwakke echo van de catastrofe, die
Europa's grondvesten deed trillen en scheuren, bereikte dit continent.
Maar ik kan niet aan de indruk ontkomen, dat voor de Amerikanen
een ander feit uit de jongste geschiedenis de rol gaat spelen van
tijdwende, van diep ingrijpende caesuur: het verschijnen van de
eerste spoetnik. Men kan zich in Europa niet voorstellen, wat dit
Voor het Amerikaanse volk heeft betekend. In elke publikatie die
een of ander aspect van „the American way of life" kritiseert en
er gaat momenteel een golf van zelfkritiek door dit land komt
de spoetnik ter sprake.
15 vitaminen
en mineralen
in één dragée
V'A'
Collectieve verzekeringen
HAARDEN VAN
BECKING
BONGERS
TJLFT
door JOH. RAM
8.
LX^30
?at;
hl
i PBenfent van de tSi- I(I-.IT^O ïg
O'
m
Advertentie
Tot dat ogenblik hoorde het geloof
in de onbetwistbare superioriteit van
God's own country" blijkbaar tot de
grondzekerheden, waaruit elke Ameri.
kaan bewust of onbewust leefde. Nu
stond ineens niet meer onomstotelijk
vast, dat de Verenigde Staten tot in
alle eeuwigheid wereldmacht nummer
een zouden blijven. De Sovjet-Unie, zo
be.gon men te beseffen, beschikte niet
alleen over spoetniks, maar ook over
geleide projektielen, atoombommen
en atoomduikboten. Voor het eerst
in de geschiedenis moest men de mo
gelijkheid van een oorlog op eigen
bodem onder de ogen zien. Dit
doet men dan ook. Dagelijks worden
er via de te-levisie aanwijzingen ge
geven betreffende schuilkelders, voed
selvoorraden, identiteitskaarten en
parate auto's al is niet duidelijk,
waar men tijdens een atoomaanval
heen zou moeten.
Toch is het allerminst zo, dat de- angst
voor oorlog een paralyserende werking
uitoefent. Veeleer zoekt men koortsach
tig naar de oorzaken voor het tanen
van Amerika's macht en aanzien. Op
twee terreinen richt de kritiek zich
vooral: op de buitenlandse politiek,
piet name de hulp aan minder ontwik
kelde landen, en op het onderwijs. De-
?®r dagen bracht ik enkele uren door
Jn „the world's largest bookstore",
Kroch Brentano in het centrum van
Chicago. De- literatuur waarin men
4it nationale gewetensonderzoek weer-
(Advertentie)
Het hele gezin
door elke dag één
met
bloed
vormend
ijzer
DAGRAVn
TOTAAL
spiegeld vindt lag er voor het grijpen.
Het is niet gebleven bij „The Ugly
American", bestseller in 1958, die on
langs in dit blad besproken werd I).
(Ter geruststelling van hen, die even
als ik vergeefs getracht hebben, in Ne
derland een pocket-editie er van te be
machtigen: aan deze zijde van de oce
aan zijn er nog exemplaren genoeg van
verkrijgbaar).
DAGRA N V - DIEMEN
eperkten de schrijvers van dit
boe.k zich tot een scherpzinnig,
boeiend maar bepaald angstwek
kend relaas van de fouten, door Ame
rikanen in Zuid-Oost-Azië gemaakt, Ja-
meson G. Campaigne redakteur van
The Indianapolis Star gaat veel
verder. In zijn onlangs verschenen
boek „American Might and Soviet
Myth" 2) beschrijft hij, met talloze
aanhalingen uit officiële rapporten, ge
lijksoortige domheden om geen ster
ker woord te gebruiken door zijn
landgenoten begaan in Libanon, Tur-
'kije, Bolivia, Indië. Tegelijk geeft hij
suggesties, op welke wijze minde-r ont
wikkelde landen wel effektief geholpen
kunnen worden, zonder de bevolking
voor het hoofd te stoten en zonder no
deloze verspilling, zoals sommige fi
guren uit „The Ugly American" dit
ook trachten te doen. Het hele boek,
dat men geboeid leest als was het een
roman, is een indrukwekkend betoog
voor behoud van het beste in de Ameri
kaanse traditie: respect voor de vrij
heid en de rechten van elke mens.
„U.S.A.- second class power?" door
Drew Pearson en Jack Anderson 3)
beiden ook journalist is e-en
ander boek dat naar de oorzaken
van Amerika's achteruitgang speurt
en een onbarmhartig licht laat schij
nen op allerlei vergissingen, slaphe
den en wantoestanden in de buiten
landse politiek. „We zijn de, beste
reklamedeskundigen van de wereld.
We zijn er in geslaagd om ijskasten
aan Eskimo's te verkopen en hoog-
tezonnen aan Hottentotten, maar het
is ons niet gelukt om Amerikaanse
vriendschap te verkopen aan mensen,
die we met miljarden dollars heb
ben geholpen" Ook deze schrijv ?rs
doen een beroep op de beste krach
ten van het volk der Verenigde Sta
ten, die alleen gemobiliseerd kunnen
worden wanneer men de heersende
struisvogelpolitiek laat varen en de
feiten onder de ogen durft zien. De
Eisenhower-regering wordt bij deze
kritiek allerminst gespaard.
Hier ligt een moeilijkheid, waar Ni
xon en Kennedy, ieder op e.igen wijze,
in de verkiezingsstrijd beiden mee te
kampen hebben. Het feit van Ameri
ka's achteruitgang als leidende wereld
macht is door talloze publikaties ais
bovengenoemde voo. de grote groepen
van de denkende bevolking een niet
Maar de Republikein Nixon kan
niet toegeven, dat de Republikeinse
•regering het zo verknoeid heeft. Zijn
probleem is, aldus Walter Lippmann
in de Chicago Sun-Times van 13 sept
J.I., om de illusie van Amerika's
meer te loochenen realiteit geworden.
i
..-een eeuw levensverzekering
grootheid te verzoenen met de feiten
in Japan, Okinawa, Berlijn, Loas,
Iran, Congo, Cuba en andere La
tijns-Amerikaanse gebieden. Kennedy
daarentegen probeert de feiten dui
delijk te stellen. Maar de waarheid
is hard en wordt toch door velen
niet graag gehoord. Volgens Lipp
mann gaat het er bij deze presidents
verkiezing om, het hele volk er van
te doordringen dat iets enorm be
langrijks op het spel staat: Ameri
ka's macht en aanzie-n in de wereld.
Waarvan, zoals de zaken nu eenmaal
staan, het lot van heel de vrije we
reld niet los te denken is.
Hoe de door. de spoetniks ontketen
de uitbarsting van kritiek bewijs voor
de geest van vrijheid in dit land
naast buitenlandse zaken vooral ook
het onderwijs treft, daarover een vol
gende keer.
CéLESTE HERBERICHS, psych. dra.
1) William J. Lederer en Eugene
Burdick, „The Ugly American", poc
ket-uitgave Crest, 1958.
2) Uitg. Henry Regnery Company,
Chicago 1960.
3) Uitg. Simon and Schuster, New
York.
(Advertentie)
w.w.v
WAT wil je worden Sander? vroeg
moeder dikwijls aan haar grote
jongen. Ik weet het nog niet, zei
Sander. Hij ging dan in de keuken staan
en keek hoe zijn moeder de soep kookte
en de pap Hoe ze vlees braadde en
groente stoofde. Hoe ze roerde en kluts
te om zo een lekker etentje op tafel te
brengen.
Op een dag, toen moeder weer ge
vraagd hadwat wil je nu toch worden
Sander?, wist Sander opeens het ant
woord. Ik wil kok worden, zei hy. Ik
weet hoe u altijd het eten klaarmaakt en
hoe we er allemaal van smullen. Ik zal
best een goede kok zijn.
De moeder van Sander ging naar de
winkel en kocht zeven hoge, witte mut
sen. Zeven witte sloven. Zeven blauw ge
ruite broeken. Een groot mes. een polle
pel en een schuimspaan, Tenslotte kocht
ze ook nog een kookboek.
Alsjeblieft jongen, zei ze, toen ze
weer thuis kwam. Hiermee moet je
maar de wijde wereld in trekken en la
ten zien dat je wat waard bent.
Zonder mankeren moeder, zei San-
der. Hij pakte alles in een rugzak en een
koffertje en ging op weg. De broers van
Sander lachten hem een beetje uit. Die
denkt dat hij wat worden zal, zeiden ze.
Hij heeft nooit iets anders gedaan, dan
bij zjjn moeder in de keuken rondgehan
gen. Vandaag of morgen komt hij hui
lend hier weer aan. Dat zul je meema
ken. Maar Sander was intussen bij de
zee gekomen, waar een heleboel schepen
klaar lagen om weg te varen. Om wat
uit te rusten ging Sander op zijn koffer
tje zitten, pakte zijn kookboek en begon
erin te lezen. Hij las er allerhande fijne
ding in. Hoe je wel twintig soorten soep
kon maken. En wel honderd puddingen.
Van alles en nog wat stond erin. Sander
las het hele kookboek uit.
Maar- in het laatste hoofdstuk las hy
Iets wonderlijks. Hoe maak ik een slaap
drank? stond daar. En Sander dacht:
wat heb ik daar nu aan? Wie van deze
drank drinkt zal drie dagen en drie
nachten aan één stuk slapen, zo stond
er in het boek. Sander sloeg het boek
dicht. Dat lees ik niet, zei hy. Daar heb
ik toch niets aan.
Hij stond op en zag vlakby een grote,
woeste zeeman staan. Sander schrok er
eerst wel van. Maar hij had nog nooit in
zijn leven een echte zeeman gezien en
hij dacht: zo hoort een echte zeeman er
natuurlijk uit te zien.
Kunt u soms een goede kok gebruiken
vroeg Sander beleefd. Precies, bulder-
de de zeeman met een heel woeste stem.
Ik sta er juist naar uit te kijken. Dan
hoeft u niet verder te kijken, zei Sander,
want ik ben wat u zoekt.
Zo kwam Sander op het schip van die
woeste zeeman terecht. Er waren na
tuurlijk nog meer mannen aan boord. Ze
hadden allemaal lange, warrige baar
den. En grote snorren. Ze zagen er alle
maal even woest en onvriendelijk uit.
Maar Sander dacht: dat is zeker zo de
gewoonte op zee. Hij zette maar gauw
een lekker kopje koffie voor de kapitein
en de andere mannen. Hij schilde de
aardappelen, kookte de soep en hij deed
alles zoals hij dat van zijn moeder ge
leerd had. Sander had gelukkig zijn ogen
in de keuken goed de kost gegeven. De
koffie smaakte geurig, de soep over
heerlijk en de aardappelen werden net
jes dun geschild. Bravo! bulderden alle
woeste zeemannen en ze sloegen Sander
zó hard op zijn schouder, dat hij bijna
overboord sloeg.
Diezelfde nacht nog voeren ze weg.
Sander hoorde de kapitein en de andere
m.innen heen en weer lopen. Hij moest
zelf in de keuken blijven. Ze hadden hem
streng verboden om aan dek te komen,
als ze hem niet geroepen hadden. Dat
hoort zeker zo voor een scheepskok,
dacht Sander. Maar door het sleutelgat
gluurde hy toch stilletjes naar buiten.
Hij zag dat er druk gesjouwd werd met
HllllllllllllKIIIUIIIHIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIilllllllIlllllllllillllllllllllillllllllllllllllllKlllllllllllilllilllllllllllllllilHIIIIIIHIIIIIIIllllllllllllllllllllllllllllMllllllllllllilllllllllllllllllllllllllllllllllll
De komen
de weken
wordt in
de Ver.
Staten de
reeks
„Champion
of Liber
ty" weder
om roet een
drietal ze-
URHO KEKKONEN
Finland. De zes
tigste verjaardag
van de president
dér republiek Urho
Kekkonen werd be
gin deze maand ge
memoreerd met de
uitgifte van een 30
Mk. waarop zijn
portret voorkomt.
Op 13 oktober
wordt een zegel van
dezelfde waarde
verwacht, nu het
150 jaar is geleden
dat Uno Cygnaeus, de „vader van de
Finse volksschool" werd geboren.
Groenland. Het feit dat 50 jaar geleden
SUOM1FINLAND
LQ??ist ïgnace Jan Padereswki (1860 - met. de uitgifte van hierboven afge
1914) drukte 30 Ore, waarop een tekening j/m
ta^aarschalk Gus-
q V T\/r~,~~t
(id„„ Mannerheim
dl *951), die in
ïiorU0eilijkSte pe"
Ge van rlo TJMrroo
r CHAMPiÓH^É'ïi BERtïf
-fe van de Finse
(ie als president
gels uitge-
'eid. Zoals bekend worden in Ameri-
JLde laatste jaren diverse buitenlandse
1im s voor vryheid en onafhankelyk-
geëerd door het uitgeven van post
fels met hun beeltenis erop.
8 oktober a-s- zullen een 4 ct. en Rasmussen een nederzetting sticht-
n 8 ct. de herinnering levendig houden te ;n Thule (het tegenwoordige Dundas)
au de grote Poolse patriot, premier en zal op 24 november a.s. herdacht worden
r Ao hiorhnven afge-
van
deze poolreiziger. Van het station Thule
uit maakte Rasmussen een reeks ontdek
kingstochten in Groenland en langs de
Hudsonstraat, welke op het gebied der
volkenkunde van veel waarde zijn.
Niéuw Zeeland.
De jaarlijkse
„health"-postzegels
met een toeslag voor
de organisaties die
op het terrein van
de volksgezondheid
werkzaam zijn, dra
gen ditmaal elk een
vogel als tekening.
Op de 2 1 d. komt
een ijsvogel voor,
terwijl de 3 1 d.
een houtduif te zien
geeft.
Portugal. Dezer dagen kwam een
reeks van drie zegels (50 ct, 1 esc. en
1.40 esc.) in omloop bij het vierhonderd-
jarig bestaan van de universiteit van
jg-7 serie „Champion of Liberty". Sinds Evora. Op alle waarden komt het wapen
Werden herdacht. Ramon Magsay- van deze hogeschool voor.
tivee ,llvar en J°se de San Martin, ;m MfflB 1 verscheen met een
d» ^heidsstrijders uit Z. Amerika: I ijp afbeelding van pa
bo. °n§aarsb patriot Lajos Kossuth; de I 1 ,Cruz\ een be"
r6„i0rnas Masaryk, grondvester van de L—men, die een eeuw
hek Tsjecho Slowakije.
U NITE O STATE S POSTAG E
stra+redestijd en als
iaïeo 68 in oorlogs-
van ,?an het hoofd
Zal ZlJn voik stond.
beelrtWorden afge-
gpi_a °P de postze-
°ktohBWelke °P 26
er a.s. in koers komen.
2 fin november komt de emissie van
lf)§2®e^s met Giuseppe Garibaldi (1807-
d6l op de da§ hat hi^ een eeuw gele
st met zijn duizend soldaten in Mar-
stg9 °p Sicilië landde, waarmee de eer-
stap werd gezet in de strijd voor de
Uiiif.
Jcatie
van Italië.
ll» de
eze laatste postzegel is de negende
geleden werd geboren.
En terwijl Pim, met onbekende be
stemming achter Paddy Presway door
het luchtruim schoot, liep tante Pau
lina rusteloos door het huis. Het was
al weer meer dan een uur geleden, dat
haar man Paul Petrie weggegaan was.
Op zoek naar Pim. Haar lieve Pim!
En nog steeds had ze niets van één
van de twee gehoord.
Dit was niet langer te verdragen.
Tante Paulina dacht, dat ze nu wel
gauw dood zou gaan. Ze liep naar bui
ten. De postbode ging net langs.
„Heb je misschien iets van mijn lie
ve Pim gehoord?" vroeg ze.
„Hij is weg! Mijn man is hem zoe
ken
„NeeOf jazondag zag ik
hem nog op het kerkplein!"
Tante Paulina trok zich maar weer
terug in haar huis. Er was toch nie
mand, die haar helpen kon. Automa
tisch had ze het ochtendblad opgeraapt
en mee naar binnen genomen. Ze ging
voor het raam zitten wachten, wach
tenhet ochtendblad nog steeds in
haar hand.
Zonder veel aandacht gleden haar
ogen over de voorpagina.
Weer enige doden bij auto-ongeluk...
zag zij staan.
Aankomst van Paddy Presway, doch
ter van bekend vliegtuigbouwer, in
Croydon.
Grote brand in
Och, tante Paulina interesseerde zich
niet voor al die dingen. Ze dorst eigen
lijk de krant niet verder in te kijken.
By de ryen van ongelukken zou ook
dat wel staan van Pim, omgekomen
met. zijn vliegtuig....
Plots echter sperden haar ogen zich
wyd open
Ze bleven gericht op een foto! Een
jonge vrouw bij een vliegtuigen
vlak daarbijtante wreef der ogen
even uit, keek opnieuw, aandachtig,
verschriktJa, ze vergiste zich niet:
Naast die jonge vrouw zag ze Pim.
Haar lieve Pim. In zijn blauwe over
all. En hij lachteZe las de woor
den, die bij de foto stonden. En toen
wist zij het. Het verschrikkelijke, het
ontzettende: Pimhaar Pim, waar
zij voor zorgen moest die lieve kleine
jongenwas in Engelandhele
maal de zee overgevlogen naar Enge
land
Op dat moment werd er gebeld
Tante schrokZou dat Pim TOCH
zijn? Ze strompelde bijna naar de voor
deurOf misschien het ergste, dat
ie neergestort wasdood
„Asjeblieft!" zei de man, die voor
de deur stond: „Een telegram voor u."
Tante vergat de man te bedanken,
ze vergat naar binnen te gaanze
scheurde het formulier open en las:
Pim is naar Engeland gevlogen.
Ik ga hem achterna.
Paul Petrie.
Tante Paulina wist de deur nog te
sluiten, naar binnen te strompelen en
in een stoel neer te vallen.
Met een laatste zucht: „Myn arme
Pimmetje" sloot ze de ogen.
Voorlopig dacht ze nergens meer aan.
Ja, oom Paul was in actie gekomen.
In de vroege morgen was by naar
Schiphol gereisd.
Ze kenden daar meneer Petrie wel
Hij was geen onbekende in de vliegwe
reld. En die Pim. Ja, die was inder
daad op Schiphol geweest. Maar weer
even vlug verdwenen als ie gekomen
was. Maar waarheen? Nee, dat wisten
de heren ook niet. Daar zat oom Paul!
Wat moest ie doen? Er waren zoveel
mogelijkheden! Rustig even nadenken!
besloot de man. En eerst iets weten.
Hij nam plaats op een. der stoelen
van het nog vrijwel verlaten Schiphol-
terras. Hij bestelde een paar broodjes,
koffie enhet ochtendblad.
Dat ochtendblad bleek dadelijk het
belangrijkste van de drie te zijn. Brood
en koffie verorberde oom Paul werk
tuiglijk; maar de krantdat be
richt op de voorpagina en vooral die
foto
Ooms reactie was heel anders dan
die van tante Paulina.
Hij begon plots zo smakelijk te la
chen, dat de rest van de koffie uit de
kom schoot en over de krant gutste.
Gelukkig naast de foto.
„Wat zeg je me van zo'n rakker!"
riep oom uit. „Zit die kranige Pim in
Engeland. Tegelijk op de foto met Pad
dy Preswayl"
Oom begon het artikel te lezen, dat
bij de foto was afgedrukt.
Paddy, een jonge aviatrice, had haar
non stop-vlucht van Californië over de
Noordpool schitterend volbracht. Een
groot succes voor haar. Maar nog gro
ter voor haar vader, Rex Presway, de
grote vliegtuigbouwer. Die had dat klei
ne toestelletje, waarmee zijn dochter
gevlogen had, speciaal voor haar ge
bouwd.
„Handige kerel, die Presway," mom
pelde oom. „Dat wordt weer een echte
reclamestunt. Ja, daar staat het al:
„Natuurlijk heeft iedere zakenman
in Amerika zijn eigen wagen. Maar
de tiid is niet ver meer, dat ieder
een in de gelegenheid komt, er een
eigen vliegtuig op na te houden,
waarvan het besturen nog minder
moeite en kennis vereist dan het
besturen van een auto. De tocht
van de jonge Paddy Presway heeft
dit al bewezen."
Oom vouwde de krant dicht. Om de
rest van de inhoud bekommerde hij
zich niet. Pim zat in Engeland. De foto
wees het duidelijk uit. Er was geen
twijfel mogelijk, ook al stond zyn naam
er niet bij. Die kon wel moedwillig
verzwegen zijn door de verslaggevers.
Hoe kwam de jongen in gezelschap
van deze Amerikaanse? Oom begreep
er niet veel van. Hij wist alleen, dat
hij ook naar Engeland moest. En wel
zo gauw mogelijk. Enkele minuten la
ter zat hij al in de directiekamer van
Schiphol. Het kostte hem weinig moei
te een plaats te krijgen in het eerste
vliegtuig dat naar Engeland vloog. Hij
had nog net de tijd om tante Paulina
telegrafisch van zijn tocht op de hoog
te te stellen. En maar net nadat tante
Paulina in haar stoel was weggezakt,
snelde oom Paul zijn kranige Pim ach
terna.
In Engeland geland, snelde hij dade
lijk naar het luchtvaartkantoor.
„Morgen heren!" begon hij direct,
„ik ben Paul Petrie. De oom van Pim
Puister. Kunt u mij ook zeggen, waar
hij zich bevindt."
De heren keken even vreemd op, bij
deze haastig uitgestoten woorden. Ze
begrepen er niet veel van.
„Gaat u even zitten, meneer Petrie,"
verzochten ze vriendelijk.
„Misschien kunnen wij u helpen.
Wieehhoe was de naam ook
weer van de man, die u zoekt?"
„Ik zoek Pim Puister Een jongen is
het nog maar. Net twaalf. Hij moet
hier gisteren geland zijn."
„Pim Puister!" herhaalde een der
heren. „We kennen niemand van die
naam. Én zeker niet als passagier van
een van onze vliegtuigen
„Hij kwam met zijn eigen, ,of liever
mijn vliegtuigeen pocket-raket...."
„U bedoelt toch niet die Hollandse
jongen, die hier tegelijk met Paddy
Presway aankwam?" klonk het ver
baasd.
„Wiedewiet" roept het parkietje.
..Ga jij echt naar school, Lowietje?
Maar ik zing zo graag voor jou.
Beste jongen, moet dat nou?
„Ach, Lowietje" roept het poesje,
„ach, die school is maar een smoesje.
Waarom wil je van ons weg?
Dat vind ik verschrik'lijk zeg".
„Jeetje" zuchten alle vissen.
„Ach, wat zullen we je missen!"
En de kleine hond vraagt dom:
„Waarom moet dat nou, waarom?
„Omdat ik graag knap wil wezen.
Ik leer rekenen en lezen.
Maar ik kom weer gauw terug.
Heus hoor" zegt Lowietje vlug.
„Goeiendag" roept het parkietje,
en hij zingt een treurig liedje.
En het katje op de mat
schreit zijn witte befje nat:
„Dag Lowietje. Leer maar lezen.
Maar het zal zo stil hier wezen".
En de vissen in de kom
draaien zich vol droefheid om.
En ze wuiven met hun vinnen:
Dag hoor, ga maar gauw beginnen!
Maar het kleine hondje Max
roept weer vrolijk„Dag, tot straks!
VERA WITTE
„Ja, ja. Die bedoel ik!" riep mr. Pe
trie blij uit. „Ik ben zijn oom
„Ja, die jongen kennen weal wis
ten we zijn naam niet eens. Maar
ja, het spijt ons, dat we u niet kunnen
helpen
Er viel een vreemde stilte in het ge
bouw. Oom begon even ongerust te
worden
„Er is toch niets met hem ge
beurd
„We zullen het u meteen maar zeg
gen, mr. Petriedie jongen is van
morgen verdwenen. We konden er wer
kelijk niets aan doen. We hadden hem,
op verzoek van Paddy Presway, aan
haar zorgen toevertrouwd, zij zou ons
wel de nodige inlichtingen gevenDe
jongen was moe, hij sliep zelfs al, toen
we op haar kamer kwamen! We zijn
er eigenlijk wel een beetje ingelopen....
Vanmorgen in alle vroegte is ie weg
gevlogen."
Ha, ha! Daar moest oom Paul toch
even om lachen. „Dat is net iets voor
onze Pim! Die rakker. Maar dan wil
ik onmiddellijk die Paddy PreSway
spreken. Zij zal wel weten, waar
Maar heer Petrie hoefde niet uit te
spreken. Want een der heren zei da
delijk: „Het spijt ons, u weer te moe
ten teleurstellen. Want ook zij is ver
dwenen. Tegelijk met uw neef Pim."
„Dan ben ik dus weer te laat!"
zuchtte oom .„Had ik hem maar niet
lalen gaan. Het is allemaal eigenlijk
mijn schuld, heren'. Ik zal u een korte
uitleg geven!"
Heer Petrie vertelde enkele dingen
over zijn toestel en over Pim, die er
mee weg mocht vliegen. Niet te veel
natuurlijk, want heel zyn uitvinding
was nog een geheim. Het was al erg
genoeg, dat het allemaal zo gelopen
was.
Het speet de heren voor de zoveelste
keer, dat ze meneer Petrie niet konden
helpen. Niemand wist waar Pim zich
bevond.
„Misschien is ie naar Holland terug
gegaan!" overwoog oom Paul, toen hij
in de wachtkamer maar weer koffie
besteld had.
„Stel je voor!" fantaseerde hy ver
der. „Wat zal tante Paulina hem har
telijk ontvangen. Dat zal er spannen.
Arme Pim."
Besluiteloos bleef meneer Petrie heen
en weer wandelen. Hij keek naar de
vliegtuigen die landden -en vertrokken.
Hij luisterde naar de berichten die tel
kens werden omgeroepen. Hij telde zijn
knopen: terug naar Holland, of hier
blijven? Holland-Engeland. Paul Petrie
wist het dit keer zelf niet. Plots schrok
hij op! Ja. hy had het goed gehoord:
„Extra bericht van Paddy Presway!"
De woorden werden herhaald en toen
volgde het:
„Pim Puister en Paddy Presway
vliegen boven de Atlantische Oceaan.
Alles is wel aan boord van beide vlieg
tuigen. De Paulina en de Sestri Le-
vante, doen het goed! Doel van de
tocht New York."
Dat was het! Alles ging goed! Dat
was een opluchting voor oom. De Pau
lina deed het goed! Dat betekende een
complimentMaardoel van de
tocht New York. Dat vergrootte de
moeilijkheden.
Meneer Petrie ging er maar weer
bij zitten.
„Zo'n kwajongen!" lachte hijzal
ik 'm nog achterna moeten naar New
York. Maar ik doe het
Mr. Petrie moest echter wachten tot
de avond.
Alleen in 't nachtvliegtuig was nog
een plaatsje vrij!
(WORDT VERVOLGD
grote, zware kisten. Dat is zeker de
vracht, die ze ergens naar toe moeten
brengen, dacht Sander. Maar na een
paar dagen hoorde hij de mannen samen
ruzie maken en toen begreep hij dat hjj
zich lelijk vergist had. Die woeste kerels
waren helemaal geen gewone zeeman
nen. Ze waren zeerovers en nu maakten
ze ruzie over de rijke buit, die ze in die
zware kisten hadden verstopt. Ik moet
de helft, schreeuwde de kapitein. Dat is
niet eerlijk, bulderden de andere man
nen. We delen gelijk óp. We hebben het
allemaal samen geroofd.
Dat ziet er lelijk uit, dacht Sander.
Wat moefik beginnen op dit zeerovers
schip? Toen schoot hem de slaapdrank
uit het kookboek te binnen. Hij zocht
vlug het laatste hoofdstuk op en begon
ijverig te werken. In een half uur was
de slaapdrank klaar. Sander zette gauw
een kopje koffie, goot in iedere kop een
flinke scheut van de slaapdrank en riep
door het sleutelgat: de koffie is klaar
heren! De zeerovers hadden van al dat
geruzie dorst gekregen. Kom maar bo
ven, zeiden ze. En ze dronken de koffie
met de slaapdrank in één teug uit. San-
der glipte weer naar beneden en hij
moest een beetje bibberen van alle
spanning. Hij hoorde hoe de rovers weer
verder gingen met de ruzie. Zou de
slaapdrank niet geholpen hebben?
Maar opeens hoorde hij wat anders.
Rong, rong, rong. hoorde hij. De een na
de ander viel in slaap en eindelijk snurk
ten ze allemaal. Toen stormde Sander
naar boven en nam het roer. Het v^lt
niet mee om een schip te besturen, a's
je altijd maar bij je moeder in de keu
ken hebt gestaan. Maar een beetje ge
luk heeft iedereen wel eens nodig op zyn
tijd.
Sander ook en hij bracht het schip vei
lig naar de wal. In de stad was het een
geweldige opschudding. Een poosje ge
leden hadden rovers daar al het goud en
zilver weggehaald. En hoe de politie ook
had gezocht, ze hadden er niets van te
rug gevonden. Hou maar op met zoeken,
riep Sander. Jullie schatten zitten vast
op dit schip en de zeerovers slapen als
ossen. Je kunt ze zó gevangen nemen.
Wat waren de mensen blij toen ze al
hun goud en zilver weer terug vonden!
Ze waren Sander erg dankbaar, omdat
hij de zeerovers te slim af was geweest.
Ze gaven allemaal iets om hem te belo
nen. De rijke mensen gaven veel en de
mensen die minder rijk waren, gaven
een beetje. Alles te samen was het toch
nog heel wat. Vrolijk ging Sander ermee
naar huis, waar hij zijn geschiedenis
aan zijn moeder en zijn broers vertelde.
Voor het geld, dat hij gekregen had, liet
hij een mooi eethuis bouwen. Zijn moe
der hoefde nooit meer in de keuken te
De sandwich, twee belegde en toege
slagen, dunne sneetjes brood, dankt
zijn naam aan John, earl of Sandwich
(1718-1792). Deze graaf, Lord van de
Britse admiraliteit, was zulk een ver
woed speler, dat hij zich geen tijd gun
de om te dineren en zich behielp met
de bovenbedoelde broodmaaltijd.
Van dezelfde herkomst is de naam
sandwichmanvoor een persoon, die
op de borst en rug, op de schouders ver
bonden, dus als het ware toegeslagen,
een (dubbel) reclamebord draagt.
staan, maar ze kreeg alle dagen bij San-
der het lekkerste eten.
Sander kookte soep en pap en groen
te. Hij braadde het vlees en maakte al-
le puddingen die er in het kookboek
stonden opgeschreven. Maar de slaap-
drank uit het laatste hoofdstuk maakte
hij nooit meer. Want zeerovers heeft hy
gelukkig van zijn leven niet meer ont
moet.
LEA SMULDERS
Engeland heeft vele landhuizen» De
Romeinen koloniseerden dit noordelijke
eiland en bouwden prachtige landgoe
deren tussen de beboste heuvels. Dui
zend jaar later kwamen de Norman-
diërs en bouwden sterke, vestmgach-
tige kastelen. Maar in de loop der tij
den verdween ook deze bouwstijl en
verrezen de middeleeuwse landgoede-
ren. Het werd van minder belang ver
dedigingswerken te maken van de hui
zen. Geriefelijkheid en schoonheid kwa
men er voor in de plaats. Een zonne
wijzer om de tijd aan te geven, een
kruidentuin voor de keuken en de huis
middeltjes, vijvers voor de verse vis
dit alles maakte deel uit van de
vredige charme van een landhuis.
Door heel Engeland vind je deze land
huizen. Slechts enkele zijn nog in de
oorspronkelijke staat. Aan het meren
deel zijn van tijd tot tijd nieuwe de
len aangebouwd om aan de behoefte
of aan de ijdelheid van verschillende
generaties tegemoet te komen. De
portierswoning uit de tijd der Kruis
vaarders ziet uit op een terras, aan
gelegd voor de galante ridders met
hun dames uit de tijd van Elizabeth.
In ieder graafschap vind je een aan
tal van deze huizen, maar enige van
de mooiste en gemakkelijk bereik
baar staan in Sussex, tussen Londen
en de zuidkust. Een van de mooiste
is wel Great Dixter, een houten huis,
met balken zilverig verbleekt door de
itiWe»
tijd en in lood gevatte ramen, die knip
peren tegen het zonlicht als een soeze
rige spaniel.
Dit is een bijna volmaakt landgoed
uit de vijftiende eeuw. In de grote hal
aten en sliepen, tijdens het leenstel
sel, de horigen tezamen rond de open
haard. Deze hal is met hout afgezet
en als zodanig een van de grootste m
het land en waarschijnlijk de enige
met houten wanden en een betimmerd
plafond. Er zijn een prachtige salon
met kostbaar meubilair, tapijten en een
zeldzaam glas-in-lood paneel van Al-
brecht Dürer. Maar al is het huis
een juweeltje, de tuinen zijn met
der adembenemend. Mooie met bloe
men afgezette gazons, een vijver met
lelies en duiventillen, oude muren en
taxishagen in allerlei grillige vormen.
Meer naar het Westen bevindt zich
Parham Park, een van de grote zes-
tiende-eeuwse huizen, welke gebouwd
werden in de vorm van de letter ,,F
als huldebetuiging aan Koningin Eli
zabeth Gelegen in een groot herten
park, bevat het huis prachtig meubi
lair, schilderijen en porselein en verder
een„hemelbed" met draperieën.
Hiermede is het verhaal van de be
roemde huizen van Sussex nog lang
niet ten einde. Er zijn nog veel en
veel meer boerderijen en huizen, waar
de traditie van een vredig leven ge
handhaafd bleef ondanks het wisselen
van de seizoenen.
Voorgevel van „Wiston House" in Sussex.
