De
gaan ons
toetakelen
Gemiste strafschoppen illustreren
treffend de malaise
Voorhoede mist zijn „dirigent"
Interland
Deurne's paradijs gelijk een bollenveld
ELEK SCHWARTZ IS SOMBER BLIJ
MINUTIEUS
WEERGEGEVEN
Sombere oordelen
over de Belgen
Pieters Graafland
geblesseerd
MAANDAG 3 OKTOBER 1960
PAGINA 1
Jubeljaartje van Bataviërs
Penalty's moeten zitten
Niet „seelisch" ten onder
(Van onze sportredacteur)
Antwerpen, 2 oktober.
De tweehonderdvijftigste landenwedstrijd, waarin bovendien de
negenentwintigjarige Jan Klaassens zijn gouden jubileum als
„man van Oranje" vierde, bekroond met een aan duidelijkheid
niets te wensen overlatende triomf. Men zou zo zeggen, dat de een-
ennegentigste interland tegen de Belgische nationale ploeg moeilijk
beter had kunnen eindigen. En toch, het halfjaarlijkse treffen tussen
de voetbalélite van België en Nederland, dat zich afspeelde op de
zonovergoten grasmat van de Antwerpse „Boschuil", zal de historie
niet ingaan als een voetbalgevecht, dat gerangschikt moet worden
als een „klassieke derby". Al was er dan niets op de voor Nederland
positieve score (14) af te dingen, omdat het Oranjeteam in alle
opzichten duidelijk de meerdere was van de Belgen, toch kon die
uitslag de teleurstelling over de matige kwaliteit van het spel, waar
mee de triomf bereikt werd, niet wegnemen. Zelfs de sensaties, de
opwindende momenten, die zo dikwijls de ontmoetingen tussen
Nederland en België maakten tot de pikantste gangen van het jaar
lijkse voetbalmenu, moest men zoeken in het negatieve. Zij beston
den uit gemiste strafschoppen, eerst een door Nederland, daarna
door België. Zij illustreerden treffend de „armoede" van de wedstrijd;
de malaise, die zowel het Nederlandse als het Belgische voetbal en
dan vooral het Belgische doormaken op het internationale vlak.
Zeer zwakke voorhoede
Geen persoonlijkheid
Onbegrijpelijke tactiek
lands meegemaakt om de waarheid van
die uitspraak te kunnen verifiëren.
Maar dat dit treffen bij onze zuider
buren in ieder geval in tei is, heb ik
kunnen constateren, toen ik zondag
middag in een auto achter de bus aan
reed, die het Nederlands elftal natir
het stadion in Deurne vervoerde. Dat
was geen kinderwerk. Twee ferme, op
motorfietsen gezeten agenten, gingen
ons vooraf en loodsten ons met veel si-
renegeloei en in duizelingwekkende
vaart dwars door liet alom „afgezette"
Antwerpen heen naar Deurne. De wan
delende inwoners keken daarbij met
eerbied toe. Vorsten worden, dunkt mij,
wei eens minder ontvangen.
De Benelux heeft reële betekenis. Dat
begreep ik ook heel duidelijk toen ik
in het stadion even het aangeboden pro
gramma, gevat in de Belgische en Ne
derlandse kleuren, doorlas. Daarin
stiet ik tot mijn vreugde op deze vol
zin: „Reeds meer dan een halve eeuw
vinden de Bataviërs steed ePn uitste-
ke#s.V reden om ons toe te takelen, en
het jubeljaar van de talentvolle Jan
Klaassens die wjj hartelijk geluk-
van een vent en typisch iemand om
Wcgria te heten zag duiken, toen
deze lieer dacht dat hij het leer onge
straft in ons doel kon deponeren. Er
werd kortom in die eerste helft zeer
onbenullig gevoetbald; dat mag ik.
leek zijnde, wel zeggen, want ik heb,
gezeten op de perstribune, nog nooit
de vaderlandse kranten van alle ge
zindten zo eensgezind op een en het
zelfde verschijnsel horen afgeven. Of
schoon het toch op een gegeven moment
10 voor ons stond.
Na de rust lag het meteen allemaal
anders. Weliswaar ging men door met
onbenullig voetballen, en de pers dus
met schelden, maar nu gebeurde ei
dus ook het een en ander dat voor on
bevoegden van belang was. Daar wer
den om te beginnen twee penalty's ge
nomen. Nu weet ik van jongs af aan
dat penalty's moeten zitten. Dat kan
niet anders. Dat is een gegeven, waar
mee men leven moet en kan. De twee
onderhavige penalty's echter zaten
merkwaardigerwijze niet. De eerste
werd nadat onze Koentje Moulijti,
in het jubeljaar nog wel, het slachtof-
Eddy Pieters Graafland zette steeds
een zonneklep op als de vijand na
derde; trok de rode horde af dan
wierp hij het ding weer achteloos in
het gras. Bij zijn tegenpool Armand
Seghers kon men het tegengestelde
constateren. Hij verloor ogenblikke
lijk zijn pet als Oranje opdrong. Mis
schien kan men uit deze geringe fei
ten te zijner tijd enige volkenkun-
dig-psychclogische conclusies trek
ken.
Ik ben na afloop van de strijd even
mijn licht gaan opsteken in de Ne
derlandse kleedkamer. Ook om de
stemming te peilen. Elek Schwartz
bleek nu dus bereid om afstand te doen
zowel van zijn trainingspak als van de
cultuur. „Xk ben blij met deze 41",
zei hij somber. „Maar het is een erg
moeilijke overwinning geweest". Hij
sprak er verder zijn waardering over
rit dat zijn mannen, nadat Bennie Mul
ler die strafschop had gemist niet „see
lisch" ten onder waren gegaan,
('or van der Hart heb ik n»g rader
ondervraagd over die Nederlandse
Op de schouders ging de „gouden"
Klaassens naar de kleedkamer.
iimiiiiiMiiimiiiiiiitiiiiiiiiiiiiiMiiiiiiiiigiiiimiiimiiiiiiiiiiiii
strafschop. „U deed net 0f U hem zelf
wilde neruen", zo zei ik, „heel het sta
dion dacht het". En daar kon Van der
Hart dan inkomen. Het was zo gegaan.
Van tevoren was uitgemaakt dat een
eventuele penalty zou worden genomen
door Koen Moulijn. „Maar U weet net
hoe dat gaat: als het zover is zijn ze
er natuurlijk bang voor". Toen dacht
Cor: „Dan neem ik hem zelf". Op dat
moment echter was Bennie naar voren
gekomen en had gezegd: „Laat mij
t'or: ,,Nou. pak 'm dan".
Enfin, het was bij nader inzien alle
maal toch niet important gebleken. Hij
zat immers niet.
In de Belgische kleedkamer werd ik
niet toegelaten. Ook niet toen ik mij als
zo gewaardeerd Batavier aandiende. En
dat bevreemdde mij dan wel enigszins.
Kon ik het soms helpen dat ik gewon
nen had?
Enfin, in de trein terug heb ik dan
nog de gelegenheid gehad om uitvoerig
'A|i TOdecVen te wisselen met een Am
sterdammer, die het helemaal niet had
op Koentje Meloen. H.Hn.
Jubileum-zege op
niet om te Jubelen
Mei. bezorgde gezichten kijker' zeven Nederlanders toe hoe Pieters Graafland in
O" eerste minuut van de tivcede helft mort worden opgelapt. Onderwijl houdt de
Schotse scheidsrechter Davidson troosti hoofd van Oranjes doelman vast.
De seven Nederlanders zijn. v.l.n.r.: Va r Gijp, Groot, Kuys, Klaassens, Van
«is»» Hart, de bondscoach ^chuiartz en Wiersma.
(Van een speciale verslaggever)
0 min. Kruiver trapt af.
6 Seghers stompt bal boven Krui
ver weg.
6 Pieters Graafland onderschept
met prachtige zweefduik pass
naar Piters.
14 Corner voor Nederland.
15 Corner voor België.
19 Voorzet van Wegria over slecht
opgestelde verdediging brengt
Bertels alleen voor het doel. Pie
ters Graafland redt met duik-
op-schoen.
20 Corner voor Nederland.
23 Bertels kopt naast.
29 Pieters Graafland stopt kogel
van Wegria.
32 Corner voor Nederland.
33 Corner voor Nederland.
34 Seghers stopt schot van Klaas
sens.
36 Corner voor Nederland.
43 Segers raakt hal na vrije trap
van Moulijn half. Groot schiet
terugspringende bal in, 0-1.
44 Corner voor België.
44 Corner voor België.
TWEEDE HELFT
1 min. Biters passeert Kuys, maar
strandt op uitgelopen Pieters
Graafland, die tijdens scrimma
ge geblesseerd raakt. Corner
voor België.
2 Pieters Graafland ontneemt
Wegria met duik-op-de-bal kans.
ontstaan uit corner.
5 Combinatie Moulijn-Kruiver-
Van der Kuil brengt laatste al
leen voor doel. Uitlopen van
Seghers baat niet meer, 0-2.
6 Verbiest haakt Moulijn. Straf
schop, door Muller slecht geno
men en door Seghers gestopt.
8 Wegria kan ongehinderd voorzet
van Letawe inkoppen, 1-2.
15 Kruiver in vrije ren op doel ge
stuit door obstructie van Mees.
18 Van der Hart raakt Wegria tij-
IIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIHIIIIIIIilllllIIIIIIISIIIIIIIIItlli
ANTWERPEN, 3 okt. De Zweedse
trainer George Raynor, die aanwezig
was bij de voetbal-interland België-
Hoiland, ziet nu de kwalificatiewed
strijd in het toernooi om de wereld
beker, waarin Zweden op 19 oktober
in Stockholm tegen België zal uit
komen, met vertrouwen tegemoet.
Raynor zeide, dat hij zich geen zorgen
meer maakt na het armzalig figuur,
dat de Belgen tegen Nederland sloegen,
Raynor zeide dat hij de Belgen een
maal eerder had zien spelen. Dat was
in het voorjaar tegen Zwitserland. Die
Belgische ploeg was volgens Raynor
beter dan die van nu. Vooral laakte1
Raynor het individualistisch spel in de
Belgische voorhoede. Ook was hij van
gevoelens dat het midi' mvoor Wegria
aan routine ontbrak. De manager an
de Hongaarse ploeg, Lajos Barotti, die
naast Raynor zat tijdens de wedstrijd,
en die de Belgen ai een aantal malen
had zien spelen, zei: „Ze waren nog
nooit zo slech! als vandaag." Barot'i
kwam een kijkje nemen, omdat do
Hongaren op 30 oktober tegen België
spelen.
Ook de Belgische pers heeft vanmir-
gen de staf gebroken over de ..Rode
Duivels". Wij lazen in „De Standaard
dat het wel heel droevig gesteld moet
zijn met het Belgische voetbal als ver
loren wordt van een ploeg, die „niet
specifiek Hollands speelde en die zelfs
geen imponerende figuur in de rangen
had."
De Gazet van Antwerpen waarschuwt
de Belgische voetbalbond. „Het stadion
was nu goed gevuld, maar dat zal waar
schijnlijk voo£ het laatst geweest zijn.
'.iiiuiiiiiiiiiiiiiiimtiiiiniiiiiiiiiiiiiiuiiiiiiiiiiiNinMiiiuiiiim
dens kopduel-op-volle-snelheid
in de rug. Strafschop, door Lip
pens slecht ganomen. Pieters
Graafland grijpt de bal klem-
vast.
18 Seghers kan met' snoekduik bal
voor Kruiver weghalen.
22 Seghers stopt met vuist kogel
van Kruiver.
24 Kuys geeft corner cadeau.
25 Saeys kopt voorzet van Van
der Kuil, belaagd door Kruiver.
achterwaarts in eigen doel, 1-3.
44Y& Groot schiet via been van Ver
biest raak, 1-4.
Onwillekeurig kwamen ze naar boven
op deze dag van de tweehonderdvijf-
bgste interland-wedstrijd van het Ne
derlands elftal: de herinneringen aan
enerverende voetbalgevechten, die Oran
je en de Rode Duivels hebben geleverd
in de stadions van Rotterdam. Amster
dam en Antwerpen. Men dacht tijdens
de gang naar de steeds grauwer
V'ordende, met gegolfd plaatijzer afge
bekte tribunes yan het stadion in Deur-
he aan de rivaliteit, die bijna altijd ga
rant was voor negentig opwindende mi-
buten. Tijdens de eenennegenstigste
„derby van de lage landen" miste men
dat legendarisch geworden facet node.
Het had fleur kunnen geven aan de
stcijd. Het had de technische en tacti
sche feilen enigszins kunnen verbloe
men, althans overschaduwen. Nu bleef
fr weinig anders over dan vast te stel
ten. dat het Nederlands elftal in een
Wedstrijd die veel weg had van een ge-
noeglpk partptjs zomeravondvoetf -1 een
w«] royaal verdiende, maar tevens on
bevredigende overwinning had geboekt.
Onbevredigend, omdat er zo weinig per
spectief in de verrichtingen van de
ploeg zat.
Hei klinkt paradoxaal, maar het te-
B.Xon dst in deze stfüd tegen de
v«iS3vateo de verrichtingen van de
stpmw Dp defensie van de tegen-
gen F keer tot capitulatie dwin-
dm' UJgt vfln de nodige bekwaamhe-
k"u ,m.en zo zeggen. Afgezien nog
rinMaiiU- h ',t' dat bij twee doelpunten
duidelijk hulp van een Belgische verde
diger werd verkregen, moest echter
worden vastgesteld, dat een werkelijk
bekwame aanvalslinie veel meer bressen
had geslagen in een zo kwetsbare af
weer als die van de Belgen in deze
wedstrijd.
Rr waren, dachten wij, twee voorna
me oorzaken voor het teleurstellende
aanvalsspel. Dat het Nederlands elftal
eigenlijk zonder linkervleugel speelde,
omdat zowel Moulijn als Van der Gijp
hopeloos faalden, was uiteraard een
ernstige verzwakking. Minstens even
belangrijk was echter, dat het in de
aanvalslinie ontbrak aan een domineren
de figuur; een man die de opzet van
de attaques bepaalde, die het aan val s-
Patroon z ij n signatuur gaf. Daardoor
hingen alle aanvaispogingen van Oranje
a's los zand aan elkaar, bleef de voor
hoede van de eerste tot de laatste mi-
Buut een onzekere, in het duister tas
tende linie, waarin niemand eigenlijk
■wist wat er het volgende ogenblik zou
gaan gebeuren en zich daarnaar ge
droeg.
Groot was uiteraard de deceptie
over het faien van Moulijn. Zijn ver
richtingen waren zelfs zo duidelijk be
neden de maat, dat wij steeds meer
overhellen naar de mening, dat het
niet verantwoord is hem in de natio
nals ploeg op te stellen; althans voor
lopig niet. Telkens weer blijkt, dat
men maar moet afwachten of hij
speelt als „het lievelingetje van de
tienduizend Rotterdammers, die spe
ciaal voor hem naar de thuiswedstrij
den van Feijenoord trekken" of dat
hij helemaal niet in het stuk voorkomt
Dat risico is bijzonder groot, vinden
wfl. Te groot, om de kans te lopen,
oat een deel van de aanvalslinie goed
deels onbruikbaar is. Moulijn verdient
zun plaats pas in het Nederlands elf
voor de rust succes. Toen Oranje ech
ter de eerste bres had geschoten in de
Belgische afweer en er later ook een
tweede treffer volgde, had men mo
gen verwachten, dat met name Mees
zijn defensieve houding zou laten va
ren en meer aandacht aan de aanval
ging besteden. De Belgen volhardden
echter in hun negatieve spelopvatting.
Het leek, alsof ze wilden zeggen: „Goed,
we gaan verliezen, maar dan met het
kleinst mogelijke verschil". Zij zijn, dat
vertelt de uitslag bijzonder duidelijk,
niet geslaagd in die opzet en men mag
zich zelfs afvragen of het verloop van
de strijd voor de Belgen niet nóg desas
treuzer zou zijn geworden als het
Oranjeteam de strafschop, die de Schot
se scheidsrechter Davidson toekende,
omdat Moulin door de debuterende Ver-
Kruiver juicht, doelman Seghers maakt nog een vergeefse sprong en België's aan voerder Victor Mees kijkt met een beteuterd gezicht toe. Een achterwaartse kop
bal van Saeys, de Belgische spil, levert Nederland het derde doelpunt op.
ANTWERPEN, 3 oktober
eze wedstrijd België-Nederland
zal ik nooit vergeten. Zelden of
nooit heb ik een zomerse dag
in de herfst zo intens ondergaan als
gisteren in het Antwerpse stadion. De
hel van Deurne bleek een paradijs.
Men kon daar nu eens eindelijk en te
langen leste echt uitwaaien. Wij had
den dat met zijn zestigduizend, na de
verloren zomer, ook wel verdiend,
dacht ik zo. De aanblik van het veld
weerspiegelde wat wij allen voelden.
De oranje truien van onze mannen
staken bijzonder fleurig af tegen het
groen van het onberispelijke grasveld
en aangezien de Belgen, overeenkom
stig de traditie, in het mooi contras
terende rood waren gestoken, kon
men zich ook, enigszins verantwoord,
wanen op een Hollands bollenveld in
de lente.
Ik zal deze wedstrijd ook om een
andere reden nooit vergeten. Het was
mij immers aan de vooravond van het
gebeuren gegeven in de hall van het
Antwerpse Excelsior Hotel een klein
gesprek te mogen voeren met de heer
Elek Schwartz, de bondstrainer. Dat
gesprek ging niet over voetballen,
maar over de cultuur. Want dat is
mij wel opgevallen, dat men voor de
strijd met degenen die er nauw bij
betrokken zijn nooit over de op han
den zijnde gebeurtenis moet praten.
Dat kan storend inwerken, op de
concentratie. En concentratie bete
kent: voortdurend denken aan de af
loop van de strijd en voortdurend
over iets anders praten.
Met de heer Elek Scnwartz heb ik
dus even gesproken over de film; om
hem een beetje onopvallend af te le'den.
Over René Clair dus en over Renoir,
over Jean Louis Barrault en „I.es En-
fants du Paradis". Dat was om twee
uur 's nachls. En ik had ruimschoots' de
gelegenheid om inmiddels op mijn
beurt te constateren dal de heer
Schwartz een merkwaardig man is, die
de melancholie van een poesta-Hongaar
combineert ijiel de zwierige onzeker
heid van een We en se dan ;meesler en
de tot praten geneigde instelling van
een Antwerpse taxichauffeur. Terwijl
wij dus zaten te converseren, lagen zijn
discipelen, de spelers van het Neder
lands elftal dus, allang op één oor.
Zij waren des avonds vanwege de con
centratie nog wel even naar de bios
coop geweest om er „Du Rififi chez
les hommes" aan hen Ie laten voorbij
gaan, maar daarna was het slapen
geblazen.
Het \ie! mij op dat de lieer
bc.owartz gedurende onze gedachten-
wisseling voortdurend één oog ge-
Onbegrqpciyk overigens, dat de Bel
gen liet Oranje's verdediging zo ge
makkelijk maakten, nadat zij in de po
sitie gedrongen waren, dat alleen de
aanval hen nog tot een beter resultaat
had kunnen voeren. De Belgische ploeg
had weer alle hoop gevestigd op de
sterk defensieve tactiek, waarin Mees
de rol vervulde van de vierde verdedi
ger en Lippens zich uit dc voorhoede
terugtrok om samen met de linkshalf
Ju r ion te trachten de verbindingen
tussen defensie en aanval te onderhou
den. Dat extra versperren van de toe
gangswegen naar het door een onzeke
re Seghers verdedigde doel had tot kort
richt hield op de rood-beloperde trap,
die naar de appartementen van de
Oranje-elf leidde. „Er gebeurt na
tuurlijk niets", zo zei hij op een ge
geven moment verduidelijkend,
„maar je kunt toch nooit weten", ik
heb niet naar de diepere grond van
die uitspraak gevraagd, maar dat ik
visioenen van loszinnige concentratie
verstoring voor mij zag kon ik waar
lijk. ook niet helpen. Ik heb mij ech
ter beheerst en ik geloof, dat ik
slechts één keer een naar ik hoop
geringe misstap heb begaan. Dat
was op het moment, dat de heer
Schwartz gewaagde van de voortref
felijke acteurskwaliteiten van Jear.
Gabin. Toen gebeurde het mij dat
mij ontviel; „Maar hij kan niet voet
ballen". De pijnlijke stilte die toen
viel, herinnerde mij eraan dat ik, ge
geven de situatie, iets onwelvoege-
lijks had gezegd.
/J aar goed. Er wordt altijd ge-
yj zegd: die wedstrijden tussen
België en Nederla id bij ons
in Antwerpen wil men nog wel eens ge
wagen van „Olland" die wedstrijden
hebben een geheel eigen sfeer, een
apart cachet. Ik heb ie weinig iriter-
wensen zal nu ook een nieuw voor
wendsel zijn om de „rotte Belgen" in
het nauw te drijven". ïk wist toen zeker
dat het in ieder geval een sportieve
strijd zou worden. En achteraf gezien
kan ik dan wel zeggen, dat ik mij als
bonafide Batavier bijzonder gestreeld
voel door het feit, dat wij die rotte
Belgen inderdaad met 41 hebben toe-
ge" ikeld. Het was me het jubeljaartje
wel. En de talentvolle Jan Klaassens
leve wel en lang.
Het wordt tijd dat ik u, iets over
de wedstrijd zelf ga vertel'en,
want ik ben per slot van reke
ning niet voor de vaak meegegaan. Wel
nu, over de eerste helft kan ik kort we
zen. Daarin gebeurde in het geheel
niets, zodat wij Belgen en Neder
landers —gezamenlijk en onbekom
merd konden genieten van de natuur.
Gedreven door een vreemd soort plichts
gevoel heb ik nochtans wel enige aan
tekeningen voor u gemaakt; maar ik
kan u toch moeilijk verteilen dat Ar
mand Seghers over het hoofd van Krui
ver heen een bal wegsloeg en dat ik
Pieters Graafland met doodsverachting
op de schoen van Wegria een stronk
fer was geworden van een overijverige
Laurent Verbiest, door Bennie Muiier
zodanig zachtzinnig genomen, dat Ar
mand Seghers maar voor het uitvallen
had. De tweede werd door Eddy Pie
ters Graafland met leeuwenmoed on
schadelijk gemaakt. Ik zit er nog over
te dubben naar welke kant mijn mede
leven nu eigenlijk had moeten uitgaan,
naar die van de verdrietige schutter, of
naar die van de glorieuze keeper.
Het was overigens wèl de middag
van de wanhopige gebaren. Cor
van der Hart, die de strafschop
tegen ons veroorzaakte, zag ik de ar
men ten hemel heffen. Maar Lippens,
die de fatale penalty nam, schreide bij
kans als een vertwijfeld kind. Het was
mijn indruk dat deze middag aan bei
de kanten alles mislukte en mijn eigen
Karei Saeys wekte tenslotte mijn innig
medelijden op door een doelpunt voor
de tegenstander te scoren: zij het ook
dat die tegenstander Nederland bleek
te heten. Onze sportredacteur denkt
daar misschien anders over.
Nog een kleine, maar wellicht toch
met onbetekenende bijkomstigheid.
tal als is gebleken, dat zjjn spel wat
evenwichtiger is geworden, dachten
wij.
Veel moeilijker lijkt ons op dit ogen
blik de oplossing voor het probleem
van de „dirigent" in de aanval. Geen
van de jongeren, die in de laatste ja
ren naar voren zyn gekomen Van
der Linden, Groot, Kruiver heeft
zich weten te ontwikkelen als een do
minerende figuur. Zij hebben onmisken
bare kwaliteiten, maar bUjkei niet in
staat te z(jn zich op te werpen als een
centrale figuur, zoals met name Wilkes
dat tot in een zeer recent verleden is
geweest. Oranje's voorhoede miste ook
nu weer een persoonlijkheid onder zijn
mannen. Zo lang die er niet is, lijkt
het ons moeilijk om een linie op te
bouwen, die weet wat ze wil en die een
sluitend geheel vormt. Voor een groot
deel is daarmee de traagheid van actie
en de besluiteloosheid, welke nu tegen
de Belgen gedemonstreerd werden, ver
klaard. Slechts Van der Kuil vormde
een gunstige uitzondering.
De opvallendste figuren in de Neder
landse ploeg moest men deze keer
zoeken in de middenlinie, waarin Mul
ler dan nog weer de beste was met
Klaassens en Van der Hart overigens
als waardige teamgenoten en in de
doelman, Pieters Graafland. De laat
ste verrichtte enkele bijzonder moe
dige reddingen op kritieke momenten,
waarvan het stoppen van de straf
schop uiteraard het eerst moet wor
den genoemd. Muller ontpopte zich
als een steeds waardevoller wordende
kracht, zowel voor de verdediging als
voor de aanval. Herhaaldelijk slaag
de hp erin Belgische aanvaispogin
gen te onderbreken om dan in een
voorbeeldige samenwerking met
Klaassens te beginnen aan de op
bouw van een voor de Belgen minder
aangename actie.
De kracht van de defensie peilen, was
deze keer bijzonder moeilijk, omdat dc
Belgische aanvallers er nauwelijks in
slaagden tegenstand van enige beteke
nis op te brengen. De Belgen hadden
in rechthuiten Pieters en middenvoor
Wegria nog de ijverigste cn gevaar
lijkste spelers, maar. dat was uiteraard
onvoldoende om geroutineerde krachten
al.s een Van der Hart, Wiersma en
Kuys ernstig te verontrusten. Toch bo
terde het niet altijd in de verdediging
en dat. had tot kwalijke gevolgen kun
nen leiden. Dat de schade beperkt bleef
tot één doelpunt, was bepaald een mee
valler.
De beloning voor het feit, dat hij de beste Nederlandse aanvaller was, kreeg Van der Kuil, uiterst links, in de vorm van
een fraai doelpunt.
biest gehaakt werd, kort nadat het
02 was geworden, niet had gemist.
De strafschoppen-misère was ove
rigens weer een hoofdstuk op zich.
Muller kreeg van Oranje's aanvoerder
Van der Hart de opdracht om zich te
belasten met de vrije schietkans van
elf meter afstand. Mocht Muller ech
ter de rol van „strafschoppen-specia
list" worden gegeven? In zijn club,
Ajax, belast Groot zich altijd met der
gelijke „executies", zodat er alle re
den is om te twijfeifn aan de juist
heid van Van der Harts besslissing.
En hoe kwalijk de gevolgen van der
gelijke fouten kunnen zijn, is duide
lijk gedemonstreerd. Niet alleen ver
speelde het Nederlands elftal een
q111» ns om een voorsprong van
3—0 te nemen, waardoor de overwin-
nmg praktisch veilig, was gesteld,
Belgen kregen bovendien de gelegen
heid om zich moreel „op te trekken"
aan deze meevaller om daarna op
hun beurt hun slag te slaan. Bijna is
dat gebeurd. Het werd eerst in plaats
van 0-3 heel snel 1-2. Daarna kre
gen de Belgen ook een strafschop te
nemen. Als zij die benut hadden, zou
het vervolg van de strij wel eens
heel anders, veel nadeliger voor Oran
je, hebben kunnen zijn.
Nederlands tweehonderdvijftigste in
terland zal dus in de annaien worden
geboekstaafd als een wedstrijd, die niet
alleen gespeeld werd tegen de ploeg,
die ook de eerste tegenstander was,
maar die bovendien met dezelfde pret
tige cijfers werd afgesloten. Desondanks
heerste er in het Ramp van de suppor
ters niet de opgewekte stemming, die
vijfentwintig jaar geleden een uitge
laten legioentje zich deed laven aan de
bokaal met de „ere-wijn". Oranje ze
gevierde, verdiend en royaal, maar zon
der allure.
ANTWERPEN, 3 oktober Met een
bloeduitstorting vlak boven de linker
knie lieeft de doelman van het Neder
lands elftal, Pieters Graafland, gisteren
de terugreis naar Nederland aanvaard.
Het Is de vraag of hq zondag voor
Feijenoord kan spelen.
