SOMMIGE VAN ONZE DONKERE MANNEQUINS
ZIJN BEREID ZICH TE LATEN
Het boudoir der
Todegodinnen is
voor de meeste industrienimfen gesloten
Sybille van Duindigt
Hr. Ms. Zeven Provinciën
krijgt Terrier-raketten
Nederlandse industrie bij
installatie ingeschakeld
Elektronica thans belangrijk
hulpmiddel op onze kruisers
b*a?>
V
ZATERDAG 21 JANUARI 1961
I e mannequin en het foto-
AJ model dienen nu eenmaal
]a het uiterlijke. Haar be-
herfr^er menselijke hoedanig-
611 .^-e^en weinig mee. Sibylle
je s Tisschien best een lief meis
h^Haar om te zienneen, ze
van een paard, in haar
in haar gezicht. Op de
(}e ,neQuins-show van haar school,
lang verbeide avond die haar
ty ee kon zijn in de glanzende
1^,, van de mode, onder het
jsch oog van confectionairs
t^. Tografen, werd ze heel en-
rjgj-'siast geannonceerd door de
Te achter de microfoon: Sibyl-
fe arl, haar top-tot-teen maten.
het meisje met het geweld
bej een kurassier over het rood-
itU herde podium ging, prees de
Is ^°foondame haar aan: „Sibyl-
ies en heren, heeft al een
®ehc ervaring, want ze heeft al
s gelopen
stem uit de zaal onderbrak:
^l^er op Duindigt". Satanischer
Ten het zelden meemaken.
Ij ^le kon nog dezelfde avond
illusies inpakken. Maar nog
half jaar later kwamen haar
q SUsgenoten bij haar uithuilen.
hun illusies waren vervlogen.
etl glanzende toekomst in een
?ll e'd van haute couture, reclame
(je |e'evisie. oals zij zijn er in Ne-
ahd honderden teleurgestelde
*iSj
hebben gedroomd van
S °nheid en elegance, ze heb-
geld en moeite voor over
ad
en nu delen ze het minder
^ende' minder stralende lot
^luu,antoor- en winkelmeisjes.
ig zij die ervaren dat ze er
'H binder om zijn. Maar het
'Vernaai zo mooi en veelbe-
\|j En welke vrouw is onge-
g voor die betovering?
Ver koudheidsbacillen
protektie tegen infektie
Hoge kosten
Bijna griezelig
o£ hoogstens halverwege de pijnlijk-
gracieuze opgang naar het boudoir
der godinnen het reddende huwelijks-
aanzóek krijgen. Voor de onverlosten
en afgewezenen blijft het een teleur
stelling. Ze zitten achter een schrijf
machine, ze heten weer gewoon Annie
en Wil. Ze mokken misschien over het
onrecht dat de inderdaad niet altijd
even lieve maatschappij hun heeft
aangedaan. Of ze worden gedwongen
zich te verzoenen met de verschrik
kelijke gedachte dat ze toch niet zo
fraai als Marilyn Monroe zijn.
Maar wellicht heeft de school ze toch
iets geleerd. Misschien wat stoffen-ken-
nis, misschien hoe je je op moet maken,
misschien een beetje hoe je je elegant
kunt bewegen. Eigenlijk zijn het de din
gen die de dochters in vele gegoede
Franse gezinnen gewoon met de opvoe
ding meekrijgen, maar wij gooien er
blijkbaar liever een hoop geld tegenaan.
HENK SUÉR.
In verende glijpas over de evenwlchtsbalk.
Geduldig japonnen laten spelden.
V til
iVl^neiit zeker een tiental
ipjie mannequins opleiden. Bij
brj' niBi?-en Ze jaarlijks een paar hon-
sta j"1!8 °P- Dat blijft niet tot de
ifl^®isip °sperkt, want veeltallig zijn
k uit Lekkerkerk, Purmerend,
soms helemaal van weet ik waar ge
komen. Het kan net even de nouveau-
richesfeer stremmen van het avondje
met één jus d'orange en één sherry.
Een moeiteloos muziekje heet „be
schaafd". Achter een microfoon heeft
een dame post gevat die algemeen „la
dy-speaker" wordt genoemd, hoewel zo
iets in Engeland „commère" heet. Bij
haar is alles wat wij die avond mee-
mntmi „gezellig", behalVO
de meisjes, want
die „zijn op déze
grote dag erg ner
veus". Zij hebben
zich vermomd met
gestroomlijnde na
men: Madèleine,
Joyce, Kitty.... In
zelf gekochte of
vervaardigde kle
dingstukken moe
ten ze de rode lo
per over, een vele
meters lang podium
met de schijn van
een evenwichtsbalk.
Even een handje
omhoog, een veren
de glijpas op naald
hakken, een manu
aal met parapluie
of halsketting, een
pirouette met een
licht heupzwaaien
als toegift. weer
een handje zus,
handschoen lang
zaam uittrekken,
enfin, men kent dat
getortel wel. En
dan maar net doen
of er niet naar je
gekeken wordt, een
grijns door je
make-up drukken
en hopen dat die
blos wel onder de
laag verborgen
blijft. De iady-
speaker beveelt on
vermoeid aan, wijst
op „beeldige" kap
sels, zegt dat José
„een gezellig bad
pakfiguurtje heeft"
en dat „sommige
van onze donkere
mannequins zich
ook. bereid heb
ben verklaard om zich te laten blon
deren". Van een minder glad exempel
Het heeft allemaal iets van de beaumonde.
na 25 meter trippelen met kramp in de
kleedkamer terug.
Daar is het vlug in een andere ja
pon, of in sportkledjj, vlug make-up
controleren en de kapper zijn her
stellingswerkzaamheden laten verrich
ten en dan weer op. Na de pauze
wordt er geen geheim van gemaakt
dat enkele meisjes al een aanbieding
voor een show in hun tasje hebben,
of dat een confectionair belangstelling
voor hen heeft getoond. En het moet
ook worden gezegd dat er na zo'n
show, en zelfs wel ervoor, tijdens de
cursus, zaken worden gedaan. Vol
verwachting ..zien de meisjes naar de
komende dagen uit Ze hebben be
halve aan de cursus handen vol geld
uitgegeven aan de show voor kapper
en schoonheidsspecialiste, maar nu
zullen de baten alles vergoeden.
getuigt ze opgewekt dat dit bjj uitstek
geschikt is voor de „volslanke model
len". Onder dit dol gezellige geweld doen
de meisjes hun uiterste best.
Er is hun geleerd om door hun oog
hoeken uit te kijken naar fotografen
in de aanslag. Dan dienen ze even
hun fraaiste pose op te dissen. Op de
beginnersavond komen ze er meestal
pas aan toe als de blitilamp al ge
flitst heeft. Sommige meisjes lopen
krom van het elegant doen en schieten
De dagen verstrijken. De meisjes gaan
er zelf op uit.. Ze lopen soms de hele
kledingindustrie af, trachten opgeno
men te worden in de boeken van béken
de fotografen of van reclamebureaus.
Maar wat men een aantal meisjes op
de show al kon voorspellen, gebeurt:
ze horen nooit meer iets. Ze waren niet
zo erg mooi, de cursus van honderden
guldens heeft hun slechts een paar ma
niertjes geleerd en ze zijn voor de r. -t
totaal ongeschikt voor het vak van uiter
lijkheden. Maar het is ze niet gezegd.
Integendeel, er is op vel| scholen
heel overmoedig over haute-couture en
stralend Parijs gebabbeld, en over As
sepoester en over die maarschalkstaf
in de ransel van iedere soldaat. Er
zijn maar weinig scholen die uit de enor-
ueKKerserK, rurmerena,
Ivjheq,.; Weert of Beilen die om een
■'io 1- °Pleiding naar de grote stad
*ot z v°l£en er een cursus die
Suirt ®s wiaanden duurt en bonder
s' Suldij kost tussen tien en vijf-
per lesuur. Daarbij moet
jW «e,, O? veel geld worden besteed
vJieh Ultgebreide collectie kleding-
MW /a" kapsels en make-up. On-
V* aa* eKruten die ze zijn, staan ze
S^Phlst i ?en Ijzig regime. Maar de
-hi,'-e8eld wol'dt hun wat voor
al l?en f.0Ver tournees met grote mo-
V °Ver dure shows. Ze vangen
bi baar - at °P over ster-mannequins
1 «Vv, cUltr^
>n6tl j, au'lootjes en buitenlandse rei-
'1(B d&t j-T1, weelderige gaderobes. Ze
i 1 "snvSnne1uins in een figuranten-
'oj r08 de helft van de attractie
"or,..beeft televisie-quizprogramma.
'ht-e; dpa i iets van ae beau
I. ver andidaten voelen zich al
rguld door het gouden schijn-
Sf a.h elrfT scholen houden de tradi-
r"b ,lb ero iaanequins-show per cursus-
">pf-v°0r zijn slavinnen-mark-
i -p lion-Tdustrie-nimfei). Er komen
-. e>, en andere modefiguren
Oh. er anaere muucugui™
bekw- n<ier de nieuwe oogst wat
^Ken valt.
haa die er eigenlijk niets te
ba» ©El xrnrw hpt PPrst komt.
bip,°ort r,.e,eri sardonisch plezier. Men
biai een urlijk de industrienimfen
bisr ach» oele blik te monster""
"etje eb je kun je wel eens
bom„ el onbewimpeld ,,n
impelen. Er zitten
claque-bedoelingen
stkiwetip u 5e kun je wel e
't borcr el onbewimpeld
buijph. mompelen. Er zitten ook
-V.„ bke claaue-bedoelingen fa-
bt,
■~nn de meisjes te kijken.
Net doen of er niet naar je gekeken wordt.
me toevloed van mesjes selecteren. En
dan niet eens streng selecteren. Men
kan natuurlijk altijd wel voorbeelden
van lelijke eendjes vinden, die prinses-
selijk terecht zijn gekomen: maar de
scholen, die commercieel zijn, denken
vaak allereerst aan het cursusgeld.
Ze nemen maar aan. Men mag niet alle
scholen over dezelfde kam scheren,
maar ook die één of twee redelijk-goede
opleidingen kunnen nog niets garande
ren.
Opnamen laten maken bij bekende
mode-fotografen of reclame-fotogra
fen haalt meestal niets uit. Men is
zelden of nooit meteen een goed mo
del. Men moet er allereerst de allure
voor hebben, wil men het kunnen le
ren. En dat leren gebeurt op geen en
kele school, maar dat is thuis uren
lang, maandenlang oefenen voor een
spiegel met een groot Amerikaans of
Frans modeblad in de hand. Wie weet
betrapt zij dan het geheim en is de
fotograaf serieus bereid haar in zijn
„beauty-boeken" op te nemen. Wel
licht gebeurt het dan ook dat hij haar
opbelt om te poseren voor een ijskast,
een elektrisch scheerapparaat, een
schuimrubber matras e.d. Als dat een
uur in beslag neemt, gaat ze met
een paar tientjes naar huis.
Topmodellen als Corinne en Sophia die
in dit werk een goed bestaan vinden,
blijken er weinig te bestaan. Men zou
er veel meer van kunnen gebruiken,
waPJ„^e attractie van goede modellen
„slijt", zoals da-t heet, doordat men niet
steeds dezelfde gezichten als blikvan
ger kan presenteren. Veel fotograferen
gaat echter, contractueel, met sterk
verhoogde gages gepaard, bovendien
is dat „slijten" iets tijdelijks en kunnen
de goeden in het buitenland gemakkelijk
nog emplooi vinden. Buitenlandse mo
dellen (uit Engeland vooral) worden
weer tijdelijk naar Nederland gehaald.
Van het model worden moet een meis
je zich d|s niet te veel voorstellen. Ze
komt, als ze tot de gelukkige cursisten
behoort, wellicht terecht bjj de confec-
tie-industrie, die steeds nieuwe collec
ties moet tonen aan inkopers en dan
graag van een pasdame gebruik maakt.
Ze kan er misschien wel eens werken
voor een winkel die voor de buurt een
show organiseert. Maar voor de rest
van het jaar zal zij zich moeten bezig
houden met wat verkopen, stoffen tonen,
administratief werk, receptionistje spe
len e.d. Dan hoeft ze nog niet ontevre
den te zijn, want hele cursus-klassen zijn
compleet op kantoren terecht gekomen.
De grote modemagazijnen organiseren
het gehele iaar door shows, er is een
fashton-week, er zijn textielbeurzen en
tentoonstellingen, maar daarvoor ko
men gewoonlijk de mannequins in aan
merking die zich in het wereldje al wat
vooruit hebben gesparteld. En van der
gelijke incidentele gebeurtenissen eet
men niet een heel jaar.
Zonder nog te spreken van de kring
befaamde Nederlandse mannequins als
Tanja, Rikje, Georgette, gelijk ze zo
lieflik heten, zijn er in de praktijk
maar een beperkt aantal nodig. En men
kan niet eens zeggen dat de beste en de
fraaiste nimfen tot het boudoir van de
godinnen worden toegelaten. Maar wel
hebben ze er doorgaans harde jaren
voor uitgestaan, een bijna onverant
woordelijk aantal uren hun ziel in lijd
zaamheid bezeten in de salons van kap
pers en schoonheidsspecialisten en met
gebroken ruggen en gemartelde voeten
zich van honderden shows naar hun ka
mertje gesleept.
Vrouwen denken er waarschijnlijk
anders over, maar als man zou je ze
maar toewensen dat ze aan het begin,
Voelhorens van de navigatie.
(Van onze speciale verslaggever)
AMSTERDAM, 21 jan. De artil-
leristische slagkracht van de vader
landse marine wordt gevormd door
de kruisers Hr. Ms. De Ruyter en
Hr. Ms. Zeven Provinciën, twee kapi
tale schepen met elk zo'n tienduizend
ton waterverplaatsing, die tezamen
een bedrag van rond de tweehonderd
miljoen gulden vertegenwoordigen
Hun surrealistische geschutstorens
zijn van het zwaarste kaliber en hoog
boven de opbouw uit torent als een
triomf van de elektronica heel de
gigantische apparatuur van radio en
radar in de kerstboomachtige masten,
voor de onwetende leek gelijk totem
palen van een of andere mysterieuze
secte. Deze apparatuur is aangepast
aan de nieuwste vindingen, de laatste
snufjes met vaak veel kunst- en
vliegwerk toegepast. Maar de elek
tronica is op haar vlucht niet meer
bij te houden en is er mede voor ver
antwoordelijk, dat de bouw van een
kruiser op de dag van vandaag een
som gelds vergt van 300 miljoen gul
den. Kruisers zullen derhalve niet
spoedig meer op stapel worden gezet.
Men geeft er de voorkeur aan de on
getwijfeld geweldige slagkracht van
deze oorlogskolossen te verdelen over
kleinere schepen, zich meer en meer
J toe te leggen op het „maritieme
werkpaard", de jager, en de „schrik
van de zeven zeeën", de onderzeeër,
met kernvoortstuwing en raketten,
een nautisch wapen van de eerste
orde.
Wie hieruit tot een gevechtswaarde
vermindering van onze twee kruisers
zou concluderen, vergist zich. Dank zij
de Amerikaanse hulpverlening zullen
de kruisers worden uitgerust met ge
leide projectielen van het type Terrier,
dezelfde bewapening waarmee onlangs
de Amerikaanse kruiser Boston in de
Nederlandse wateren verscheen. Het
betreft hier lange, smalle raketten, die
voortgestuwd worden door straalaan
drijving en zowel voor doelen op zee
en land, als in de lucht geschikt zijn.
Ze hebben een reikwijdte van twintig
mijl en een supersonische snelheid. De
lanceerinrichtingen bestaan uit geleide
(Advertentie)
zijn als de dood voor
Zeven Provinciën zal min of meer
„gescalpeerd" worden; pal achter de
schoorsteen dusdanig worden doorge
sneden, dat alleen de hul in tact
blijft. De hele opbouw moet eraf, als
mede de twee reusachtige dubbelto
rens met elk twee kanons van 15,2
cm. Zij zullen verder elders dienst
faan doen. Op hun plaatsen komen
e afvuurinstallaties van de Terrier-
raketten. De projectiel-laadinstalia-
tie, die niet van Amerika ontvangen
wordt, zal geheel in Nederland ver
vaardigd worden, uiteraard volgens
Amerikaans ontwerp. De marine kan
nu een dankbaar gebruik maken van
de kennis, die eigen mensen in het
buitenland en in het bijzonder de Ver
enigde Staten hebben opgeflaan. De
zen kunnen belangrijke informaties
verstrekken aan de elektronische in
dustrie, die hierbij een rol van bete
kenis speelt, als trouwens ook in de
overige onderdelen van deze oorlogs
schepen. Dóór haar voortdurende
groei en ontwikkeling is zij onder
meer in staat het technische vernuft
\an de elektronica op de voet te vol
gen.
Dit bleek in het bijzonder tijdens een
excursie, waarmee de Vereniging Het
Nederlands Fabrikaat de schijnwerpers
richtte op de elektronische industrie,
een reeks van rondgangen en bespre
kingen organiseerde, die culmineerden
aan boord van Hr. Ms. Zeven Provin-
Dit doosje betekent:
batterijen, die elk twee vuurmonden
bezitten. De afvuursnelheid kan worden
opgevoerd tot acht raketten in een mi
nuut per 'uurmond. Reeds lang was
er sprake van, dat deze raketten aan
de bewapening van de kruisers zouden
worden toegevoegd. Besprekingen en
afspraken hierover werden nogal eens
uitgesteld. Wellicht wilden de Amerika
nen eerst de eigen oorlogsschepen van
het nieuwe wapen voorzien. Maar nu is
het dan toch zo dat het einde van dit
jaar of uiterlijk begin 1962 met het
plaatsen van de geleide batterijen zal
worden begonnen aan boord van Hr.
Ms. Zeven Provinciën, die dan in haar
rol van vlaggeschip voor het oplei-
dingssmaldeel zal worden vervangen
door Hr. Ms. De Ruyter. Men hoopt
met de werkzaamheden in twee jaar
gereed te zijn, gedurende welke tjjd
dan wel de beslissing genomen zal zijn
wanneer en op welke wjjze Hr. Ms. De
Ruyter onder handen zal worden geno
men.
De kosten van dit Terrier-project
zi.jn niet onaanzienlijk. Per kruiser
vragen z(j een bedrag van ongeveer
70 miljogn. Daarvan nemen de Ame
rikanen het grootste deel op zich en
zij zenden technici voor het geven
van advies bij de verbouwingen, die
bijzonder ingrijpend zijn. De Hr. Ms.
„Terriers" op Amerika's Boston.
ciën, waar op alle mogelijke gebied de
ontwikkeling en de ervaring van de
nationale elektronische industrie in
praktijk is gebracht. In eindeloze kron
kels en bochten slingert zich zo'n vijf
honderd kilometer kabel door het in
wendige van de kruiser, een afstand
gelijk aan Amsterdam-Parijs. Een be
langrijk deel hiervan wordt opgeslokt
door de 160 automatische telefoonaan
sluitingen. Daarnaast zijn er nog eens
360 niet-automatische telefoonaanslui
tingen. De elektrische centrale van Hr.
Ms. Zeven Provinciën heeft het vermo
gen bij wijze van spreken een stad
als Dordrecht geheel van stroom te
voorzien, terwijl de elektronische
macht zich verder manifesteert in een
aantal buizen van radio, radar en vuur
leidingen, dat voldoende is om ruim
tweeduizend radiotoestellen van gemid
deld 300 gulden vol te bouwen. Het
elektronische hart wordt gevormd door
de vier grote turbinegeneratoren, be
schermd door een pantseromhulsel op
het minst kwetsbare gedeelte van het
schip.
Beslist het meest indrukwekkende
van dit elektronisch kunnen concen
treert zich in de zgn. commandocen
trale, het heilige der heiligen, pal on
der de brug van de kruiser. Wjj leer
den deze commandocentrale kennen als
een wonderlijk wereldje, waarin de in
strumenten het werk doen en de taak
vai de mensen beperkt is tot het con
stateren en uitwerken van gegevens,
die nerveus trillende metertjes heel
precies aangeven. In deze geheimzin
nige ruimte, slechts spaarzaam ver
licht door de rode en groene weer
schijn van allerlei schermen, waanden
wij ons als in een maanraket op zjjn
weg door de kosmos. Overal zitten en
staan zwijgende mannen, hun oren ver
pakt in grote koptelefoons, waarin zij
elkaar de vreemdste boodschappen toe
fluisteren, het hoge en schrille geting
van de sonar, vermengd met voor de
leek nietszeggende opmerkingen als:
„One, two, three, Whiskey, Bravo.
Charley".
Zo'n commandocentrale draagt een
jeugdig stempel en is onmiskenbaar
een vondst van de laatste tijd. De jon
ge generatie is er al mee 'vertrouwd,
maar zij die gewend zijn aan persoon
lijke waarneming; het „van de brug
af zien", kunnen maar heel moeilijk
wennen aan het idee, dat zij nu de oor
logsschepen moeten en volledig kunnen
besturen uit deze donkere, bijna grieze
lige ruimte, uitsluitend afgaand op hy
permoderne voelhoorns als radio ra
dar en sonar. De praktijk heeft uitge
wezen, dat men onder in de comman
docentrale het beste overzicht heeft
waar men inlichtingen en informaties
uit de eerste hand en op de kaarten-
tafels direct krijgt uitgewerkt.
De elektronische techniek triomfeert,
ook al zal de man aan de sonar zich
nog wel eens vergissen in het onbe
daarlijke geklets en gezwam van scho
len garnalen onderling, de schrille, bij
na duivelse kreten van dolfijnen, of het
geping van een walvis, dat nu eenmaal
veel lijkt op dat van een onderzeeër.
