moden ieuwtjes
couture
van
Par ij se
Oosters ogenzwart voor
een mysterieuze blik
Handenbindend huisdier
Offeren we niet te veel
voor mooie
Badpak van mille
■spy
Middeleeuwse
in Italië jegens
Vrouwen kennen nauwe
vorm van onafhankelijkheid
Uitzet eerder
aanwezig dan
de bruidegom
achterdocht
de verkering
lijks
moeder
onze
en
V
Mooi met
6|nig moeite
Japans tuintje voor Cardins lievelingsmannequin
ROMMELIG
artisjok-kapsel
huishoudraad
§eu misleidende
Aanprijzing
Kennedy kiest
LIJFARTS
Janet G. Traveil
Leg U toe op Uw
hoogst-eigen
tomatensoep
W inkelsluiting
in het geding
KAT OF HOND IN HUIS
GASFORNUIZEN
Koolroos
PARIJS, februari
ls je deze weken in Parijs
over de Faubourg Saint
Honoré loopt en je bekijkt
er de winkels, die tot de meest
elegante en verfijnde ter wereld
behoren, dan blijf je, of je wilt of
niet, gefascineerd staan bij een
kleine vitrine, de blik gevangen
door de meest ontroerende zee
meermin die je ooit bent tegen
gekomen. Zo levensecht is dit
mysterieuze, wat weemoedige
etherische wezentje uit de diepzee
hier in gestalte gebracht, dat je
bijna gaat denken, dat ze het mis
schien per ongeluk opgevist heb
ben uit de Seine, waar het ver
dwaald was! Het teergroene fi
guurtje, ijl, doorzichtig, de vage
contouren uitwaaierend in gol
vende franje, suggereert zeld
zaam knap het slepend onder wa-
'•t gebeweeg van een aquarium,
-oke groene slingerplanten van
rhtig lint versterken het
je-effect. De Fransen zijn
meesterlijke „decorateurs", ze
hebben er een bepaald zintuig
voor. Dat constateer je weer bij
je zelf als je hier gevangen voor
de etalage van coiffeur Linter
mans staat.
Maliënkolder
Zo'n week in Parijs als men
nauwelijks iets anders doet dan
de collecties bekijken bij de grote
modehuizen, wordt men gecon
fronteerd met een schoonheid en
weelde en luxe aan kleren, die
voor de buitenstaander bijna on
voorstelbaar zijn. Een weergaloos
mooie zevenachtste mantel bij
Lanvin Castillo trok de bijzondere
aandacht van de verslaggeefsters,
die hun hand uitstaken naar het
diep glanzende goudbruine mate
riaal, om te voelen wat het kon
Spoehf
zijn. Het was geen bont, het was
geen suède, maar het had de
voornaamheid en de gloed van
beide. Wat was het? Geschoren
otter. Het dier zou zichzelf niet
herkend hebben.
A. Bgl.
Z/
ijn wi|
heeft ideeën en durf en daarmee doe je
heel wat in de modewereld.
"""■'Milium
iiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiimiiiiiiiiiiiiimiiiii
slagzin ..Draion heeft duizend
gezichten" is natuurlijk wei
''*'s overdreven maar inder-
tlp°cten we toegeven dat het aan-
y',.(| UBeli.ikheden in deze kunstvezel
'I,
'■Iir Krotcr wordt. Op de textiel-
'at de RAI in Amsterdam'was
te zien. In een speciale
*fanlV?or Draion ingericht lagen de
-s, 11 s naast de „wollen" hennl-
L dekens naast de lichtgewicht
de jj. k'eding, de bontmantels vlak bij
f0|,drt a"s'> de vitrage naast de met
"M naa^ doorweven herenpullover.
ip ster,4te te testen neemt men
"«guJjlwaarcUgste proevenmaan-
hangen vitragegordijnen te
V'a8g»en hovenop oude ruïnes, als
°I> tal a*B vrachtwagens of boven-
in,, eken in weer en wind, in zon
Zv ',s triesm ook
■nMer krachtproef hoeft men niet te
]ahon e®en met deze elegante naclit-
ahti„Van Dralon-ziide. Alles wat
'">k J, s en strookjes dti plissé is, blijft
ua het wassen in vorm. Het is
in,, erlijk om met zo weinig moei-
h(?n 'Vrouwelijk hart er aan te kun-
°Phaleii.
G.S.-de W.
""Ill
Er zijn in Parijs veel beroemde
coiffeurs. Zes van de belangrijksten
verzorgen kapsel en make-up van de
mannequins tijdens de shows in de gro
te modehuizen. Ze doen het ieder op
hun" eigen mannier. Daarom zijn het haar
en de opmaak van de mannequins die
de diverse collecties tonen, ook nief
overal hetzelfde. De vorige mode brachl
de herleving van het Pola Negritype ui<
de jaren twintig met de zwart omlijnde
ogen en de lok op de wang. Dat is al
weer overleefd. Het korte, rommelige
kapsel van nu is op de artisjok geïn
spireerd en de onnatuurlijk lange (aan
geplakte) oogharen mogen in de kleur
zijn van het toilet dat men draagt. Iets
nieuws is de streep ogenzwart op liet
onderste ooglid. Het werd ons getoond
bij coiffeur Alexandre.
Alexandre is ook gevestigd op de
Faubourg Saint Honoré, naast de mo
dekoning Pierre Cardin. Op het trottoir
onder de baldakijn, die uithangt in de
openingsweken van de nieuwe mode,
heeft deze couturier op een strook licht
groen mos, ter weerszij van de ingang,
een allerliefst Japans tuintje laten ar
rangeren met bloeiende amandelboomp
jes, narcissen en primula's tussen de
moskussentjes. Misschien was het wei
een ode aan Hiroko, zijn lievelingsman
nequin, die speciaal om deze weken de
collectie te tonen uit Japan is overge
vlogen.
Naast dit strookje bloeiende natuur
zijn we naar binnen gewand^Jd bij de
make up- en kapsel-koning Alexandre,
die de natuur, wat het vrouwelijk ge
laat betreft, allang niet goed genoeg
meer vindt. Men ontvangt er de pers
om een nieuw Oosters preparaat te to-
ncn, dat de ogen een mysterieuze uit
drukking geeft, iets wat de vrouwen uit
het Oosten kenden vermoedelijk voor
dat er Parijse kappers bestonden.
Het lieve kind, dat do persmensen,
die te hooi en te gras binnendruppe
len, te woord staat, biedt met zwier
een sigaret, een drankje, een zoutje
en toont het nieuwe produkt, van oen
der grote cosmetische industrieën, dat
„kajal" heet en dat, naar je moet
geloven werkelijk uit Indië afkomstig
is. De Indische moeders beschermen
er de ogen van hun kind mee tegen
infectie, zo luidt de explicatie. De
Westerse vromé. die er een doosje
van koopt (voor duur geld natuurlijk)
en met een zacht spateltje de onder
rand van het oog er zwart mee aan
lijnt, geeft zich daarmee een uitdruk
king van een „agréable mystère".
Wat is er tegenwoordig niet te kon-'
Je denkt dat er hier in ons land ai
heel wat is. Maar het verzinkt in het
De bruid, waar ook steevast iedere
Parijse show mee eindigt (en wat
misschien bewijst, dat mooie kleren
toch echt veel meer bedoeld zijn voor
de vrouw om de man te behagen dan
om als vrouwen elkaar de ogen uit te
steken) draagt bij huize Ricci ditmaal
liet meest originele bruidsboeket dat
wij ooit gezien hebben: één enorme
witte roos van ineengedraaide satijn.
Bijna een kleine kool. De kool-roos
speelt trouwens «oen nadrukkelijke rol
dit seizoen. Heim, die een buitenge
woon mooie collectie heeft dit jaar,
vult zijn verfijnde vitrine met één
enorme roze zijden roos op lange
groene steel. De satijnen kool-roos op
steel 'siert de rok van het lange
avondtoilet. Do roos als kool is een
motief in sommige imprimé's, die
aan ouderwets behang doen denken.
"■iiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiHiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiii
jjH.ishoudraad heeft zich tot het
ken sterie yan Economische Za-
gewend met een nota waarin
aan Vvor<it „paal en perk" te stel-
1 Cl n tlm r» Ir, r. 1— o, rt n TVT*1 V71 w n*
i'6n. ke
V6 ia O onwaarachtige aanprijzing".
ril .1- fifêlArion Ho/aft Vint" hPSflllHP
geleden heeft het bestuur
ierlandse Huishoudraad de
■et on!r reeds attent op gemaakt
Vy, J:nsUment steeds meer dient te.
JJr, aan toe is nu er zoveel
ukten van onbekende sa-
Sh flien aan cte markt komen,
j* Ën V,1 s alleen maar toegeno-
uit vragen van Kamerleden
Ifle dat het onderwerp ,,Mis-
Vatten-aanPrijzing" momenteel op het
rv*k<}; ®nt van Economische Zaken
zj-j., heeft de Huishoudraad op-
St» wi'® laten horen. Onder an-
allo genoemde bezwaren
D„u le' aanprijzingen ook naar
van
om
gpk„ aanprijzingen ook
Aacht, het gebruik maken
QhsUn®riSchappelijk terminologie
ment te imponeren.
niet bij wat de Parijse winkels bieden.
Ongetelde duizenden als het er geen
tienduizenden zijn jerseypakjes ook
in een soort maliënkolderweefsel, waar
wij hier nog niet eens aan toe zijn, lig
gen er al in de uitverkoop. In de grote
warenhuizen duizelt het je als je er de
weg niet weet. Vraag in een Neder
lands warenhuis eens naar gekleurde
slopen. Het is al heel wat, als je dan
twee of drie soorten voorgezet krygt in
drie of vier kleuren. In de Parijse wa
renhuizen zijn er hele afdelingen van
niets dan gekleurde lakens en slopen in
de meest onvoorstelbare variaties en
op telkens andere wijzen bijeen gepakt
in aardig doorzichtig plastic.
In Galeries Lafayette, waar in de
„Witte Week" alles weg moet, is een
soort zelfbedienings-afdeling voor
handdoeken en aanverwanten gescha
pen. In een omheinde ruimte liggen
duizenden doeken opgetast als kleine
ijsbergen, aan de ingang staan twee in
uniform gestoken mannen, die de bin
nentredende een rode plastic emmer
bieden, die men naar hartelust kan vul
len. Men koopt per gewicht. Vijftien
nieuwe frank per kilo handdoeken,
droogdoeken, theedoeken, luiers. Uit
zoeken maar. Een nieuwe valkuil van
de verkoop-psyehologie voor de winke
lende huisvrouw.
Zou er een ander oord ter wereld
bestaan als Parijs, waar men aan de
andere kant zoiets exclusiefs kan ko
pen als een badpak van meer dan twee
en een half duizend gulden? Een mon
dain badpak met bijpassende cape, ge
maakt van goud- of zilverglanzend ma
teriaal, dat is geweven uit lurex, nylon
eri metaal. We hebben ze zien dragen
door de mannequins bij Nina Ricci. De
ontwerper van dat huis is een Belg,
zijn collectie borrelt soms over van
Bourgondische levensvreugde, al brengt
hij ook het „gargonne"-type terug van
de jaren twintig met de lange slappe
kasak op een platte plooirok en het
hoofdomsluitende pothoedje. Maar hij
WASHINGTON, U.P.I. President
Kennedy heeft de vrouwelijke arts
dr. Janet G. Traveil uit New York,
benoemd tot zijn lijfarts. Mevrouw Tra
veil is de eerste van haar kunne die
deze functie gaat vervullen. Bovendien
is zij de eerste lijfarts sinds president
Warren G. Harding, die niet uit het le
ger is voortgekomen.
Dr. Traveil is al verscheidene jaren
huisarts van de familie Kennedy. De
president vindt haar „geniaal" en
schrijft de genezing van de rugziekte
waaraan hij lange tijd heeft geleden,
aan haar toe. Mevrouw Traveil zal haar
praktijk in New York, gevestigd in
1920, opgeven, en haar intrek nemen
in het Witte Huis. Zij zal daar geas
sisteerd worden door een militaire arts,
die nog moet worden benoemd.
Tot de staatshoofden, die een vrou
welijke lijfarts hebben, hoort ook bonds
kanselier Adenauer.
Voor
voorjaar 3961 bedacht Alexan
dre dit „artisjok"-kapsel, dat men des
noods zonder kam, met de vingers kan
onderhouden. Er hoort een dikke haar
franje bij op het voorhoofd. De ogen
zijn „mysterieus" gemaakt met het
nieuwe Indische preparaat, waar het
onderste ooglid mee is aangezet.
Als wc totaal van alle gevoel voor
humor verstoken waren, hadden
we hierboven gezet: „De positie
van het huisdier in de hedendaagse
maatschappij" of „Problemen in de
mens-dier-verhouding Het is immers
mode om alle kwesties op de helling te
zetten en er dan ernstige, zwaarwich
tige problemen uit te puren. Het huis
dier is evenwel een stille figuur, die mei
tot acties zal overgaan, hoewel het klei
ne plaatsje, dat het inneemt, inderdaad
bedreigd wordt.
Dat vindt onder -andere zijn oorzaak
in het feit, dat we anders leven. Bq de
vraag „wel of geen kat of hond in huis
denken we bijna onmiddellijk aan de
vakantie, dat tweede leven, zoals een
warenhuis het eens in een reclame-cam
pagne heeft genoemd. We zijn veel be
weeglijker geworden, we gaan vaker
van huis en vakantie is niet meer die
uitzonderlijke uitzonderingstoestand, die
zij vroeger was. Vandaar dat als
we een dier in huis nemen, ook meteen
een adres moeten hebben, waar we het
eventueel weer kunnen uitbesteden. Er
zijn dierenpensions en asyls, waar onze
dieren kunnen logeren, maar het is
geen ideale oplossing, omdat heel veel
dieren werkelijk lijden onder een schei
ding. We zullen tenminste nooit de uit
drukking van intense smart vergeten,
waarmee zo'n poes-in-pension ons eens
aanzag. Meenemen is ook niet altijd
mogelijk, hoewel we al eens kamperen
de poesen hebben gesiganleerd. Zo wordt
er dan vaak negatief geantwoord op de
vraag: nemen we een huisdier?
Er zijn nog andere redenen: de kleine
behuizing, het feit, dat we boven of in
de stad wonen. Wij hebben bijvoorbeeld
op een derde etage een jonge hond ge
had en het was inderdaad heel moeilijk
om het dier zindelijk te maken. Als we
zagen, dat het gevreesde ogenblik aan
brak was het al te laat om nog drie
trappen met hem af te rennen. Boven
dien konden we hem nooit wennen aan
dingen, die hij in het begin onaange
naam vond, omdat zijn huizenhoge
protesten onmiddellijk geprikkelde reac
ties van de buren ten gevolge hadden.
Vandaar dat hij, omdat hij dat zo wens
te en daarin gesterkt werd door de bu
ren, bij ons in de kamer sliep en nooit
alleen thuis werd gelaten.
Voor alleenstaanden is het nog moei
lijker om een dier te houden. Als het
al eraan gewend kan worden om over
dag. als baas of bazin naar het werk
is, alleen te blijven, dan zijn er nog
de hospita's en huiseigenaren, die be
zwaar maken. Iemand, die het voor
recht geniet van een eigen appartement
in een speciaal voor alleenstaanden be
stemd gebouw, is toch nog niet zo zelf
standig, dat. hij of zij het eenmansgezin
met een viervoeter mag uitbreiden. Om
wille van een gemeenschappelijke tuin,
die fraai en onberoerd moet blijven,
worden honden en poesen geweerd. We
kunnen de overwegingen begrijpen en
zelfs ten dele billijken, maar toch vragen
we ons wel eens af, of we tegenwoordig
niet te veel opofferen voor de mooie
buitenkant.
We hebben geen plaats voor huis
dieren en wijten dat aan de omstan
digheden. rechtvaardigen liet nog
met een „Zo'n beest heeft bij ons geen
leven!" Maar daaróm zitten de asyls
zo vol viervoeters, waar niemand voor
komt en die daar ook niet „the time of
their lives" beleven.
(Advertentie)
ROME, februari
fschoon de tijd, dat de jonge
Italiaansen niet uitgingen, of zij
moesten gechaperonneerd worden
door haar moeder, broer of dienstmeis
je, lang voorbij is, zijn zij toch nog niet
aan de onafhankelijkheid van de jonge
vrouw in West-Europa toe.
LUIER
r an utitte geplisseerde organ
za is deze zuidwesterachtige
hoed, die de mannequin
draagt in de collectie van Pierre
Cardin. De wegvloeiende lijn ach
ter in de nek speelt geheel mee
met de vloeiende lijnen van de
wikkelgewaden.
iiiiuiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiniiMiiiiiiMiiiiiiimiiiniiimiii
J) ezc nerlstnan-
f y tel uil de
voor jaarscol
lectie van Dior
loont de nieuwe
lijn van dit huis,
die de ontwerper
Marc Rohan de
..slim"-look noemt.
Het „slim" of hy-
perslanke slaat
vooral op de heup-
omvang, die zodanig
speeld kan worden
moet zijn dat ze be
ats de taille. Foto's
van japonmodellen
en van de zomer
pakjes mogen niet
gepubliceerd wor
den vóór, eind fe
bruari. De bontmo
dellen en de hoe
den uit de collectie
vallen niet onder
die restrictie. De
taille krijgt geen
enkel accent, wordt
gewóón genegeerd
In de jaren twin
tig was het niét an
ders. maar hetge
beurt nu allemaal
veel verfijnder.
Want de technische
mogelijkheden met
coupe, met materi
alen en kleuren zijn
sindsdien zeer toe
genomen. De mode
evolueert, maar de
modetechniek niet
minder.
at denkt u? Bent u luier dan
uw moeder, wanneer het op
eten klaarmaken aankomt'.
Het heeft er alle schijn van, we kun
nen het niet ontkennen. Of laten we
het liever zó stellen: wie niet wil,
hoeft zich niet moe te maken, anno
1961. Soep uit het welbekende zilve
ren zakje, groente uit het blik, de Wie
ner Schnitzel of de biefstuk panklaar
in huis, pudding, die niet eens gekookt
hoeft te worden, we kunnen in een
half uur klaar zijn.
De industrie heeft de vrouw veel
werk uit de hand genomen: vis, vlees,
soep, groente, hele gerechten kan
men zich ingeblikt of ingevroren aan
schaffen. En liet blijkt dat de vrouw
van vandaag hier dankbaar gebruik
van maakt, al hoor ik van de winke
lier dat de jongeren dit aanzienlijk
meer doen, dan de ouderen, die nog
ergens een overgeleverd plichtsge
voel hebben, dat hen noopt zelf te
snijden, hakken, wassen, bakken en
koken. Mét het idee, dat je het zelf
smakelijker maakt en goedkoper. Het
geen soms waar is, maar lang met
altijd.
Laten we het nu eens even heel
reeël stellen: is het altijd nopdzaak,
dié ons naar het „prefabricated
voedsel doet grijpen? Wat zpn de oor
zaken, dat dit steeds meer en meer
gedaan wordt?
Ten eerste hebben de huisvrouwen
van vandaag doorgaans minder hulp
dan vroeger het geval was. En wan
neer een groot deel van de dag al
voorbijgegaan is met stoffen, dweilen,
wassen of strijken, zijn er niet zo heel
veel energie en tijd meer over voor
het bereiden van de maaltijd.
Ten tweede is de interessesfeer van
de vrouw van nu aanzienlijk uitgebrei
der geworden; op elk denkbaar ge
bied en haar weg voert haar vele ma
len per week ver van het oude ver
trouwde fornuis.
Ten derde is het haar «ideaal niet
meer om een eersteklas huishoudster
en kookster te zijn. Dit is, dacht ik.
een zeer vitaal punt. Het beroep van
huisvrouw is mede door de nieuwe
mogelijkheden voor de vrouw in dis
krediet geraakt, de emancipatie is ons
een beetje naar het hoofd gestegen
en velen menen dat we veel te goed
zijn om alleen maar huisvrouw te we
zen. De vrouw, die trots op haar
brandschone ramen, glanzende par
ketvloer of blinkend zilver wpst,
maakt zich daarmee vandaag de dag
volstrekt niet populair. In veler ogen
is ze een zielig stakkerdje, dat niet
beter weet. En niet zelden hoort men
trots verkondigen: ik hen helemaal
geen goeie huisvrouw. En die opmer
king moet dan ongetelde mogelijkhe
den op ander terrein doen vermoeden.
Helaas ziet men deze instelling dik
wijls het meeste daar, waar op geen
enkel ander terrein opzienbarende
prestaties geleverd worden.
En wat geldt voor huishoudelijk
werk, geldt nog sterker voor het ko
ken: waarom zich zoveel moeite op
de hals halen als bijna alles panklaar
gekocht kan worden? Mag ik u mijn
persoonlijke mening geven? Ik ben
bijzonder dankbaar voor de handrei
king, die de industrie ons doet en ge
bruik op zijn tijd heel graag blikgroen-
te, zakjes soep, en ingevroren kip of
fruit of vis. Dikwijls is een en ander
heel smakelijk en in ieder geval
iiiiiiiiiimiiiniiiiiiiiiiiiiiiiitiiiiiimiiiiiinmiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiii
llUlllllllllllllillllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllll
maakt het ons mogelijk zonder hulp
in de keuken, een goede gastvrouw te
zijn, die niet onvermoeid of oververhit,
de gasten de indruk geeft dat zij haar
bijzonder veel last veroorzaken.
Maar de hemel beware ons, als we
nooit meer het eigen initiatief gebrui
ken en als overal de tomatensoep het
zelfde smaakt en de sperziebonen en
de caramelpudding. Koken is compo
neren, en als we verlangen naar
scheppende arbeid, hoeven we heus
niet altijd romans te schrijven of land
schappen te schilderen. Laten we ons
toeleggen op onze hoogstpersoonlijke
tomatensoep, onze eeht-karakteristie-
ke sperziebonen, onze helemaal eigen
caramelpudding, die weer heel anders
smaakt dan bij de buren. Laten we
geen misbruik maken van het gemak,
dat men ons biedt.
In de landen, waar men meer huis
houdelijke hulp heeft, is dit alles na
tuurlijk anders. Toen mijn nichtje uit
Sao Paulo bij ons logeerde, merkte ik
dat de vrouw in Brazilië veel meer
tijd besteedt aan het maken van bij
zondere gerechten, en zelfs van ver
snaperingen, bijvoorkeur met eocos,
zuidvruchten of chocola. Zij vond het
niets bijzonders hier urenlang mee
bezig te zijn, maar ik, gewend in een
land waar geen bedienden intussen
de gewone gerechten klaarmaken en
voor de uitgebreide afwas zorgen,
telde die uren veel zwaarder dan zij.
En toch geef ik niet toe dat ik luier
zou zijn dan de huisvrouwen in Zuid-
Amerika, of dat u en ik luier zouden
zijn dan onze moeders of. grootmoe
ders. Want ook wij zijn de hele dag
bezig, al is hét dan niet alleen met
koken, bakken en braden.
INA PHILIPPO.
(Advertentie)
Stuur «ven een briefkaart aan ATAG n.v. poatbu» 60
ULFT en U ontvangt gratia de meeat Inspirerend#
brochure voor kook* en bakapparaten.
De vrije en ongedwongen omgang met
de jongeman is nog maar zeer beperkt.
Daarvoor is de Italiaan immers te
sexy-minded en de Italiaanse te koket.
Het éne houdt natuurlijk verband met
het andere en beide hebben hun oor
zaak in traditie en in de opvoeding van
ouders uit de tijd, dat de mannen in
Italië ver in de meerderheid waren en
dus jacht maakten op de begerenswaar
dige wezentjes, die hun slechts getoond
werden van achter de vensters, of vei
lig tussen pa en ma bij het uitgaan van
kerk of theater.
Nu er door de twee wereldoorlogen
een flink vrouwenoverschot is ontstaan,
.is het jacht maken of, met een mooi
woord „hofmaken" nog slechts een le
ge vorm, want in werkelijkheid zijn de
rollen omgekeerd.
Wel is er iets aan het veranderen door
de studiegeest, die ook het Italiaanse
meisje bezielt. In de grote steden kiest
de dochter van gegoede familie na het
lyceum de universitaire studie, terwijl
de dochter van minder goed gesitueer
de ouders een kantooropleiding volgt,
om daarna de zo vurig begeerde post
van typiste met uitzicht op privésecre-
taresse te bezetten. „Net als bij ons",
zult u zeggen. Dit geldt echter alleen
voor de grote steden, want het is wel
haast ondenkbaar, dat Italiaanse ou
ders hun achttienjarige veroorloven, in
een universiteitsstad op kamers te gaan
wonen. En het zou een ten hemel
schreiende zonde zijn, wanneer zij dit
zonder hun toestemming zou doen. Zij
zou niet alleen beschouwd worden als
een zedelijk ten ondergang gedoemde,
maar ook als een ontaarde dochter. In
verband met de mentaliteit van de Ita
liaanse man, zou de jonge kamerbe
woonster dan ook een harde dobber
hebben, om haar zedelijk peil hoog te
houden. Een jonge vrouw, die haar col
lega of kennis uitnodigde om na een
filmbezoek nog even op haar kamer
een „afzakkertje" te nemen, zou onher
roepelijk haar goede naam verliezen.
Uitstapjes, picknicks of autotochtjes
worden dan ook in clubverband onder
nomen. Er heerst op dit gebied een ze
kere achterdocht en het zal u middel
eeuws aandoen, maar het komt in het
zuiden des lands voor, dat ouders hun
verloofde dochter niet veroorloven
„helemaal alleen" met haar aanstaan
de man in een auto te zitten. Zij moet
bijvoorbeeld de bus naar huis nemen,
terwijl „hij" bus mat meisje in zijn wa
gen volgt.
Hoe moet het dus met de meisjes uit
de provincie die in Rome, Milaan of
Boulogna aan de universiteit willen stu
deren? Als pa een enigszins progressie
ve geest bezit, staat hij zijn dochter toe
spoorstudent te worden of bij een oom
of tante in de stad te gaan wonen.
Wanneer er geen van deze mogelijkhe
den voorhanden is is zij genoodzaakt
in haar dorp op een goede «partij te
wachten.
Voor de gelukkigen die in de stad
zijn afgestudeerd komt er tenslotte een
tijd dat zij een werkkring buiten haar
geboorteplaats moeten aanvaarden en
dus ook al weer, als er geen tante,
geen klooster, geen bevriende familie
of dergelijke aanwezig is, een kamer
moeten zoeken. Het getal van de on-
gehuwden, die men in Nederland be
stempelt met de naam kamerbewoon
sters, blijft in een wereldstad als
Rome met haar twee miljoen inwoners
beperkt tot zestig- of zeventig duizend.
En bij hen zijn dan nog begrepen de
vreemdelingen die in Rome haar werk
hebben.
De alleenstaande Italiaanse vrouw is
maar een groentje op het gebied van
onafhankelijkheid. Zij. weet er geen
weg mee. Zij heeft nog geen clubs, zo
als in Amerika en zij bezit nog niet de
moéd om alleen te reizen of naar een
theater of restaurant te gaan. Gewoon
lijk heeft zij ook niet voldoende inte
resse in het culturele leven van haar
stad. Het spreekt dus vanzelf, dat zij
achter het scherm „onafhankelijkheid"
blijft zoeken naar een steun, een levens
kameraad.
Als de positie die zij zich in de
loop der jaren heeft weten te schep
pen het veroorlooft, verwaarloost
zij geen enkel onderdeel van
haar toilet, zij koopt enig
linnengoed en tenslotte een twee
kamerflatje op afbetaling. Uitzet en
noodzakelijke bruidsschat zijn dus
aanwezig. Maar de bruidegom? Als
die opduikt, verdienthij in .de regel
precies genoeg voor zichzelf en komen
de flat en het salaris van de vrouw
hem goed te pas. De vrouw ruilt haar
onafhankelijkheid dus voor een dub
bele taak: die van beambte en huis
vrouw. Dit wil zeggen: vóór kantoor
tijd het huis in orde maken en bood
schappen doen, om één uur koken, af
wassen en wéér naar kantoor. Dit al
les in ruil voor het „samen" zijn.
Want de onafhankelijkheid van de
70.000 Romeinse kamerbewoonsters
staat op het ogenblik nog gelijk met
eenzaamheid, ontgoocheling en het
uitzicht op een grauwe en onverzorg
de oude dag. En dit, terwijl de grond
wet van de jonge democratische
Italiaanse Republiek de vrouw ver
oorlooft te kiezen, kamerlid of sena-
trice te worden, een plaats te bezet
ten in de magistratuur en in de di
plomatie en haar zelfs de mogelijk
heid biedt om presidente van de Re
publiek te worden.
Maar de praktijk is altijd een beet
je anders dan de theorie.
STINE PISANI
Zullen we het hier ooit eens wor
den over de winkelsluiting, waar
zoveel diverse belangen mee te
maken hebben? Laten we eens kijken
in de Ver. Staten. Daar zqn helemaal
geen officiële voorschriften. Iedereen
doet er wat hij wil. Er zijn winkels, die
om vijf uur sluiten, om half zes, om
zes uur, er zijn er die het later maken,
er zijn er ook die de hele naclit open
zijn. In Frankrijk geldt voor Winkelper
soneel de veertigurige werkweek, het
personeel heeft dus z'n vrije dagen,
maar wie zijn eigen baas is mag onge
limiteerd open zijn. Prettig voor de
klant en de toerist, maar lastig voor
de laatste als het de plotselinge ver
rassing van een hele dag sluiting mid
den in de week oplevert! In Denemar
ken sluiten de winkels op zaterdagmid
dag, net als in West-Duitsland.
De verloofde dochter mag niet alleen in de auto, zij moet de bus nemen,
terwijl hij in de wagen volgt!
V/ ,i
