„Ik zal mijn kinderen
een prachtig verhaal
kunnen vertellen"
Reis Britse vorstin door
Indlë: een groot succes
wdische pers verbaasd over Engelse
kritiek op koninklijke tijger jacht
PEKING schort revolutie
gedurende vijf jaar op
u»trva"8st
5 CALCUTTA TWEE MILJOEN TOESCHOUWERS
Nood dwingt Mao c.s. te doen
soa Is Russen het verlangden
Victoria
DE TIEN PLAGEN VAN CHINA (SLOT)
Eigen bezit en
vrije tijd
Messalina, keizerin
van Rome
ZATERDAG 25 FEBRUARI 1961
-
volkscommunes... heeft onmete
lijk bijgedragen tot een grote
overwinning, namelijk dat de
schade, door deze rampen aange
richt, tot een minimum is be
perkt." In ander verband werd de
stem des volks aan het woord ge
laten: „Boeren uit de streken, die
door deze rampen ernstig zijn ge
troffen, zeiden, dat ontelbare
mensen zouden zijn gestorven, als
er geen communes waren ge
weest." De communes werd aan
vankelijk ook alle lof toegezwaaid
voor maatregelen, die zijn getrof
fen om het effect van de mis
oogst zoveel mogelijk te verzach
ten: de zaaimethoden zijn verbe
terd en het oppervlak, dat is be
stemd voor vlugrijpende gewas
sen, is uitgebreid. Maar langza
merhand is er een kentering ge
komen.
(Van een redacteur)
Het verband dat de Chinese
communisten leggen tus
sen de mislukking van de
oogst en de rol die de volkscom
munes hebben gespeeld, heeft een
merkwaardige ontwikkeling door
gemaakt. In de eerste berichten
over de ernstige tegenslagen in
de landbouw werd o.m. gezegd:
„De collectieve macht van de
r ..[Menigte van meer dan twee
w i°en mensen was vorige
vrijdag in Calcutta op de
p|en koningin Elizabeth en
j hilipeen bezoek brachten
rits.TZe..y°°rinalige hoofdstad van
'h zy ndië. De Britse journalist die,
lnt0chtVerslag van triomfantelijke
rstiSoU helding maakt van dit fan-
*iji) getal, voegt er aan toe, dat
i ting misschien nog veel te
Tey geweest. Het koninklijk paar
h Sen auto van llet vlieêveld
11 Wet pa*e*s van de gouverneur
JfctW est-Bengalen, een tocht van
il0Ute z kilometer. Langs deze hele
rt triijr^ ket zwart van de mensen,
v? hub°rs kingen uit de ramen van
Warr°n'. ZÜ stonden op de daken,
Ukiojj, k in bomen en lantaarnpalen
"Vn n en zij zaten boven op
r0egerer? trams. Bij geen van de
ef ezo°ken van buitenlandse
11 Caip,?5, regeringshoofden had men
>om,tta 20 iets meegemaakt. Het
J^tip 1Vme waarmee de Britse
V etRen "^groet werd, kende geen
vracht- overtrof de stoutste
gen van de organisatoren
ihgj,; lWeek eindigt de reis van
«p 2lsul Elizabeth door Indië, die
l^ste j!p,IlUari begon, en die in de
j^ken van deze maand onder-
^^istan voor een bezoek aan
Van Messalina, echtgenote van de
30 jaar oudere Romeinse Keizer
Claudius, die regeerde van 41
tot 54 na Chr., kan bezwaarlijk
iets goeds worden verteld. Dit pro
beert haar biograaf, Jack Oleck in de
ze Elsevier Pocket dan ook waarlijk
niet. Hij spoort integendeel zorgvuldig
alle sexuele avonturen en uitspattingen
na, waaraan zij zich in de nauwelijks
25 jaar van haar leven (ong. 24 tot 48)
is te buiten gegaan. Hü past hierbij
het bekende procédé toe: in hoofdzaak
de historische lijn, maar omvlochten en
overwoekerd met velerlei min of meer
(on)waarschijnlijke fictie, waarvan de
details hier niet ter zake doen.
Voor in het boekje staat vermeld
dat ,,de filmversie van Messalina,
waarin de hoofdrol wordt vertolkt
door Gina Lollobrigida, wordt uitge
bracht door United Artists". Welnu,
om in deze sfeer te blijven: de spot
lights zijn voortdurend op Messalina
gericht, vrijwel onafgebroken is de „re
gisseur" met haar alleen bezig. De fi
guren uit haar omgeving treden slechts
af en toe even een beetje naar voren
of blijven geheel schimmig op de ach
tergrond. Dit is dan ook het meest on
bevredigende van het boekje: men
leest hoe alles moet wijken voor Mes-
salina's ziekelijke zinnelijkheid, maar
slechts uiterst oppervlakkig wordt men
ingelicht over haar eigenlijke karakter
en drijfveren, laat staan over die van
haar mede- en tegenspelers en -speel
sters, met name haar echtgenoot. Hier
blijft ook meermalen de zuiver zake
lijke voorlichting in gebreke. Ais b.v.
Messalina in 48, om de onttroning van
Claudius te forceren, met haar laatste
minnaar Silius een tweede huwelijk aan
gaat, dan behoort de lezer er voor goed
begrip van zaken «an op de hoogte te
worden gesteld dat volgens de Romeinse
wet, die geen bigamie in onze zin des
woords kende, door dit nieuwe huwe
lijk het vorige automatisch ophield te
bestaan.
Voegt men hier nog aan toe dat het
boekje geen aanspraken kan maken
op litteraire verdiensten, dan zal het
duidelijk zijn dat het zich hoogstens
leent voor het verkrijgen van een zeer
vluchtige indruk van dit overigens ui
termate interessante tijdsgewricht,
waarin grootheid en verval zo nauw
samengingen.
De vertaling van G. Messelaar
maakt een betrouwbare indruk. Hij
neemt enkele malen het Engelse ros
trum voor „spreekgestoelte" over. Het
Latijn gebruikt hiervoor het meervoud
rostra. Het Nederlands kent geen van
beide.
DIERCKS
Er Verschenen berichten in de pers,
die duidden op gebrek aan werk- en
levenslust bij de leden van de commu
nes en op een slechte bedrijfsvoering,
En op 2d januari werd een communi
qué gepubliceerd, dat nogal wat op
zien baarde. Het bevatte de conclusies,
waartoe een plenaire vergadering van
het centrale comité van de Chinese
communistische party onder voor
zitterschap van Mao Tse-toeng was
gekomen. De landbouw werd in dat
communiqué het fundament genoemd
van de Chinese economie. En dan volg
de deze zin: „Er dient naar te Wor
den gestreefd de communes nog meer
te consolideren."
Dat is een formulering, die nogal af
wijkt van de gebruikelijke. Vroeger
moest er altijd worden gestreefd naar
uitbreiding van de communes.
Prof. Harry Schwartz heeft in de
„New York Times" geschreven, dat uit
dit communiqué duidelijk blijkt, dat de
Chinezen hun politiek met betrekking
tot de volkscommunes gaan wijzigen.
De nadruk zal volgens hem meer dan
tot dusver gaan vallen op de „produk-
tiebrigades", d.w.z. op de collectieve
boerderijen uit een vorig stadium van
de landbouwcollectivisatie, het Hogere
Stadium van de Coöperatieve Land
bouw (zie het tweede artikel in deze
reeks).
In het kader van deze verklaring
past ook de vermaning, die het theo
retische tijdschrift van de Chinese par
tij, de ,Rode Vlag", uitdeelt: „de poli
tieke functionarissen moeten voortaan
maar eens wat meer luisteren naar
de raad van oude en ervaren boeren."
En elders: „Onze ontwikkeling moet
wat minder onstuimig zijn."
Aan de afvloeiing van verkers in de
landbouw naar allerlei industriële
„crashprograms" moet paal en perk
worden gesteld. Vandaar dat de „pro-
duktiebrigades" op het platteland zelf
weer mogen beschikken over hun eigen
manpower. In het „Volksdagblad" van
13 december jl. stond al: „Het is niet
langer toegestaan voor andere departe
menten de sterkste mannen uit te kie
zen en slechts oude en zwakke mannen
en vrouwen over te laten voor de eigen
lijke landarbeid."
k ndere hervormingen zijn, dat elke
brigade voortaan weer mag be-
xjL schikken over zijn eigen land
bouwwerktuigen en andere hulp
middelen.
De beloning van de leden der pro-
Een van de nieuwste leuzen in communistisch China is, dat de functionarissen
van staat en partij meer dan tot dusver moeten luisteren naar de raad van oude
en ervaren boeren.
duktiebrigades geschiedt niet meer op
egalitaire basis. Aangezien de geest
drift die daarenboven nog nodig was
om de produktie te stimuleren, achter
wege is gebleven, wordt nu een soort
puntensysteem ingevoerd. De hardste
en de beste werker krijgt voortaan het
hoogste loon. Verder is bepaald, dat
minstens zeventig procent van dat loon
in geld moet worden uitbetaald.
De leden van de collectieve boerde
rijen mogen weer kleine perceeltjes,
van zo'n twintig are, gebruiken voor
het kweken van hun eigen voedsel. Zij
mogen woeste grond ontginnen en daar
hun eigen vee en gevogelte houden.
De vruchtbomen, die in 1958 zijn ont
eigend, keren zoveel mogelijk terug
naar hun oude eigenaars. Als de le
den van de brigade hun collectieve
plicht hebben vervuld, mogen zij voor
zichzelf gaan werken en zij krijgen zelfs
twee dagen in de maand vrij om op
hun eigen land te werken. Voor de pro-
dukten, die op de particuliere percelen
worden gekweekt, zullen afzonderlijke
markten worden ingesteld.
De functionarissen van de communis
tische partij leggen er de nadruk op,
dat deze wijzigingen van tijdelijke aard
zijn. Men spreekt van een opschorten
van de revolutie voor een periode van
vijf jaar. De boeren mogen echter voor
al niet denken, dat zij nu voor het col
lectieve bedrijf wel wat minder kunnen
werken. Opmerkelijk is intussen, dat de
wijzigingen in de Chinese landbouw dui
delijk gaan in de richting van de Rus
sische kolchozen en sovchozen.
De aanleiding tot dit alles is gelegen
in de agrarische tegenslagen van het
afgelopen jaar, maar het zou heel goed
kunnen zijn, dat de oorzaak ervan deze
is, dat de Chinezen meer dan tot dus
ver acht gaan slaan op de kritiek, die
de communisten in de Sovjet-Unie oefe
nen op de Chinese landbouwexperimen-
ten. En natuurlijk is er afttr all
geen enkele communistische partij ter
wereld, die beter aanvoelt wat er on
der de boeren leeft dan de Chinese.
Afgezien misschien van enkele klei
ne graanzendingen naar afzon
derlijke gebieden heeft de Sovjet-
Unie aan „het Chinese broe
dervolk" in zijn beproevingen geen
hulp geboden of toegezegd. Maar het
is bekend: ook de Russische oogst is
niet het succes geworden, dat Khroesj-
tsjev c.s. er zich van hadden voorge
steld.
En de grote mogendheid die juist
over grote landbouwoverschotten be
schikt, Amerika, heeft bij monde van
zijn jonge president laten weten, dat
het niet erg gebrand is op het zen
den van voedsel naar een China dat
zich vijandig toont jegens Amerika en
dat bovendien zelf voedsel uitvoert.
Dat China inderdaad voedsel uitvoert,
kan worden opgemaakt uit de invoer-
cijfers, die te Hongkong worden gepubli
ceerd. In december en januari jl. heeft
communistisch China meer rijst naar
Hongkong gestuurd dan in de elf voor
afgaande maanden.
Ook naar de Sovjet-Unie gaat veel
Chinese rijst en Chinese tarwe. Het is
misschien minder dan de 1,7 miljoen
ton, die in 1959 is uitgevoerd, maar
toch nog wel zoveel, dat de Chinese
vrouwen, die in Peking, Sjanghai en
Tientsin in de rjj staan, mopperen; „De
Russen beroven ons iedere dag van
een maaltijd."
Maar al komen de Chinezen op dit
ogenblik eigen graan tekort, de kans
bestaat, dat zij zich over enkele weken
of maanden tegoed kunnen doen aan
kapitalistisch graan. Als we even af
zien van de voedseldroppings, die na
tionalistisch China boven het vasteland
heeft ui tg evoerd, dan doet de regering
in Peking haar best tarwe aan te kopen
in Canada. De Australische Tarwe-
raad heeft bekendgemaakt, dat sinds
december aan communistisch China
1.050.000 ton tarwe en 40 000 ton meel
zijn verkocht voor een gezamenlijke
waarde van 27 miljoen Australische
ponden. Het wordt de grootste graan-
aankoop genoemd sinds Groot-Brittan-
nië in de Eerste Wereldoorlog 3 mil
joen ton in Australië bestelde.
Hë't is nauwelijks overdreven te zeggen, dat China thans voornamelijk dank zij de
kool op de been blijft. Zowel aan het kweken als aan de consumptie van kool
worden op het ogenblik vele uren theorie gewijd.
Eerder zijn in deze reeks artikelen
verschenen op 9, 11 en 18 februari.
<L?eh ÖT^Koningin over een paar
VmI te V? Verlaat om naar Iran
V>ioeninV\Zen' zal zë met grote
la„ ?ek n«_ gunnen terugzien op het
«e? Sedu? kf1 land waarmee Enge
lsen af,®nde meer dan twee
„Tyke nauwe betrekkingen
in Reeds bij haar aan-
L,i ,w Delhi, ruim een
ehgew„ eden' viel haar een
V]!1 deel ^°n geestdriftig welkom
rJ/gVeirj J^angs de route van het
hioS'dent aar bet paleis van de
hn, Sen stonden meer juichende
'in 5 °P de dag dat Eisen-
w'Veerio '1®. Indische hoofdstad
de de jL Niet minder hartelijk
bptuv®le mg van de Indiërs in
Se) en Adere steden waar Eliza-
■tv Pen „,3ar gemaal in de af-
ds ty ontvangen zijn.
van dit alles is, dat
,z0ve'oi nu bet Britse staats-
*eer 'd, in hulde hebben toege-
dw Jesnar,„ nabije verleden op
die 5?toot.T5 voet hebben gestaan
b IIST Pni®. Premier Nehroe,
^Op^g'n beijverd heeft om de
van„^er heoi te ontvangen, heeft
ge6§ehiSSe wat jaren in Britse ge-
p bigj, gezucht. Maar Nehroe is
£h v,?dahk'; „n„ het type Soekarno. Hij
tÊswP heeft kes' anglofiel gebleven,
%tePen~ JL,na de Onafhankelijkheid
JSnBpiat Indië niet alle banden
'and moest verbreken.
Zelfs toen zijn land in 1950 een
republiek werd, zorgde Nehroe er
voor, dat Indië lid bleef van het
Gemenebest.
De Indiërs beschouwen de datum
van 15 augustus 1947 als het
grote keerpunt in de bewogen
geschiedenis van hun land. Op
die datum kwam definitief een einde
aan de „British Raj", de Britse over
heersing. Het jaartal 1947 is voor hen,
wat voor de Amerikanen 1776 is. (De
Indische Onafhankelijkheidsverkla
ring, die al in 1930 werd opgesteld,
vertoont dan ook een opmerkelijke
overeenkomst met de Amerikaanse
van ruim anderhalve eeuw eerder).
Maar de Indische regering heeft in
tegenstelling met de Indonesische
nooit de minste behoefte gevoeld de
vele standbeelden en monumenten af
te breken, die aan het koloniale tijd
perk herinneren. Toen Elizabeth op 26
Januari een rit door New Delhi
maakte, passeerde zij het standbeeld
van haar grootvader, George de Vijf
de, die in 1911 naar Brits-Indië kwam,
om zich aldaar tot keizer te laten
kronen. Zo heeft Elizabeth deze week
in Bombay ook de „Gateway of India"
gezien, de kolossale triomfpoort die
vijftig jaar geleden, ter gelegenheid
van het bezoek van George de Vijfde,
werd opgericht, en in Calcutta heeft
zij het monument bezocht, dat werd
gebouwd ter ere van haar bet-over
grootmoeder, Victoria, die zich in 1877
tot eerste keizerin van Indië had laten
uitroepen.
Maar in New Delhi heeft Eliza
beth ook het Rode Fort bezichtigd,
dat zo'n grote rol gespeeld heeft bij
de Indische opstand van ruim hon
derd jaar geleden: de „Indian
Mutiny". Het was deze opstand, die
in 1858 aanleiding gaf tot de over
dracht van het Britse gezag in
Indië van de Britse Oost-Indische
Compagnie aan de Kroon.
Het Indische volk heeft grote beteke
nis gehecht aan het bezoek van de
Britse vorstin aan het simpele maar
indrukwekkende monument voor
Gandhi in Delhi. Op de plaats waar,
in 1948, het stoffelijk overschot van de
Mahatma werd verbrand, hebben Eli
zabeth en Philip enige ogenblikken in
stilte de grote leider van de onaf
hankelijkheidsbeweging herdacht. Zo
hebben zij ook in Ahmedabab het huis
bezocht waar Gandhi tussen 1917 en
1931 zijn plannen uitwerkte voor de
emancipatie van Indië, en waar de
Mahatma zijn actie voor „burgerlijke
ongehoorzaamheid" lanceerde.
De Indische pers heeft zich overi
gens zeer verbaasd over de
kritiek in Britse bladen op de
tijgerjacht van het koninklijk
paar. De „Indian Express" schreef
eind januari, in een hoofdartikel, dat
de tijgerjacht geen overblijfsel is uit
het imperialistische tijdperk, zoals
verontwaardigde Engelse journalisten
beweerd hadden, maar „een sport, en
soms een noodzakelijke maatregel".
Voor de Indiërs zijn tijgers gevaar
lijke dieren, die soms in afgelegen
dorpen grote angst verwekken. Het
Indische touristenbureau heet buiten
landers die in Indië tijgers willen
komen jagen van harte welkom, en
deze bezoekers kunnen desgewenst
een officiële gids mee krijgen. Voor
zo'n georganiseerde tijgerjacht moet
om te beginnen een bedrag van vijf-
Koningin Elizabeth en prins Philip
(vooraan in het groepje rechts) hebben
tijdens hun reis door Indië ook een
bezoek gebracht aan de stad Oedaipoer
in de staat Radjasthan, waar het gezel
schap op een prachtig uitgedoste olifant
en fraai opgetuigde paarden een rond
rit maakte.
Premier Nehroe van Indië in gesprek
met de Britse vorstin.
duizend gulden op tafel komen. Voor
de eerste geschoten tijger moet de
buitenlandse jager dan nog eens een
kleine vierduizend gulden betalen, en
de volgende tijgervellen mag hij voor
de helft van dat bedrag meenemen.
Volgens de Indiërs hebben die mensen
die zulke vlammende artikelen schre
ven tegen de tijgerjacht van Elizabeth
en Philip niets van de Indische toe
standen en zeden begrepen.
De Britse vorstin neemt straks
vele kostbare geschenken mee van
haar bezoek aan Indië. Men heeft
haar verrast met fraaie ivoren voor
werpen, met schitterende weefsels
en zilveren armbanden. Maar al
deze stoffelijke gaven zullen voor
Elizabeth minder betekenis hebben,
dan de herinnering aan de hartelijk
heid waarmee zij overal is ontvan-
gen.
In een toespraak in New Delhi heeft
de koningin gezegd: >,Ik zal mijn
kinderen bij mijn thuiskomst een
prachtig verhaal kunnen vertellen, en
ik weet zeker, dat zij dan even ver
langend zullen zijn Indië te zien, als
ik dat altijd ben geweest':, zij had
haar dankbaarheid voor het genotene
niet beter onder woorden, kunnen
brengen.
H.Br.
Een van de problemen, die nog altijd niet helemaal zijn opgelost in communistisch China, is, hoe men de z.g. „nationale
minderheden" er in tijden van voedselschaarste toe kan brengen hun oogst te voegen bij de nationale voorraad en vervol
gens geduldig af te wachten, wat zij daarvan op hun distributiekaart terug krijgen. Een opname van de rijstvelden
in het autonome gebied van de Sankiang Tung Nationaliteit.
