RAPHAEL
Mevrouw Quirin
creëert colliers
Het materiaal wijst zelf wat
het worden moet
Zelfdoeners"
en de vrouw-
Apotheose van elke show
NU OOK „PREFAB"
CONFECTIE
I
WAAROM GOEDKOPER?
9Of9 ft
De Mei-bruidis een begrip
Maïzena
HET PUBLIEK IS ONVERZADIGBAAR"
GOED
GEKLEED
GAAN
DU RYE A
Wel doen, maar
opruimen
Waarom is
Popla maandverband
20 cent goedkoper dan
andere merken?
Omdat de prijs
niet verhoogd is
en 05 cent blijft
d maandverband
DONDERDAG 27 APRIL 1961
n
Het is gewoon waanzinnig zoals de colliers op het ogenblik ge
vraagd worden", zegt mevrouw Drijvers, een van de zoveel kra-
len-kunstnijveren die handen tekort komen om aan de vraag te
Voldoen. Hoeveel vakvrouwen in ons land met dit kunstnijvere werk,
dat op het ogenblik een hausse beleeft, bezig zijn, weet ze niet. Me-
yrouw Quirine Drijvers-van Wagtendonck heeft het er, sinds ze er een
jaar of vier geleden mee begon,hoewel ze eigenlijk leerwerkster is, op
het ogenblik dag in dag uit druk mee. Eerst moet 's ochtends het
huishouden klaar (ze heeft de zorg voor haar man en zoon) maar te-
§en half tien zit ze in haar werkhoek voor het knusse, met dartele
Planten begroeide raam aan de J. C. Dondersstraat in Bussum. Toen
^ve het hek binnengingen, waren we van buiten al gefascineerd door
dat levendige raam met ook op middenhoogte een smalle plank met
jvat groeiends en bloeiends en een paar geraffineerd geplaatste stuk
ken héél mooi gekleurd oud glas.
{yerkt
begint met
Witte celstof,
hoogste absorbtiegraad
Gegarandeerd zuiver
Onder medisch
toezicht vervaardigd
Modem verpakt
Imp. VI PARCO N,V. Den Hul
•isir
Quirine Drijversvan Wagtendonck bezeten van kralen.
fiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiMiiiiiiiiiiiiniiiiiiiiir
Dat een vrouw die haar hart aan de
Kunstnijverheid heeft gegeven van
Pjooiei! dingen houdt, spreekt vanzelf,
yievrouw Drijvers houdt er uitbundig
y&n, haar kamer met de smeedijzeren
Kachel, de oude tegeltjes,, de merklap
uaast de oude kast:,* alïémaal dingen
P'e iets persoonlijks te vertellen heb-
°en, zegt bet nadrukkelijk, öp de tafel
•oor het raam staat een grote platte
{hand opgetast met glanzende strengen
Kralen in alle klei^rèn zoals ze ze krijgt
•an de grossier. Ernaast een vette
Klos nylon garen. Ze koopt he't op klos
sen van vijftienhonderd meter. Die zijn
;.n een paar maanden op. Tienduizen-
kralen zijn haar zo door de vingers
jpgaan. Het is om er bezeten van te
•aken als je die hopen, die trossen, die
"trengen kralen ziet, die het materiaal
°rmen waarmee de
waarmee de snoerrijgster
Rijgen is eigenlijk het woord
jl'et want het is veel meer dan rijgen.
et is creëren met de kralen: kleuren
is creëren met de kralen: kleuren,
uien en glanzen harmoniëren. Déze
"rai en glanzen n:
t ralensoort leent zich voor lange sau-
voor^ de verkoop heeft aangeboden, met
De be-
die hele collectie de kunstnijverheids-
winkeltjes in het land bereist
j 'X die voor een drie-rijïg snoer en
{jat soort kralen wordt luchtig met tel-
er>s een pieteiddein kraaltje er tussen.
Mevrouw Drijvers gaat de kralensoor-
/n waar ze mee werkt zelf kiezen bij
.e grossier en door hun kleur, hun
liikns en hun structuur wijzen ze eigen-
qK zelf al wat er van ze moet worden,
jhgeiyke glazen kraaltjes als snoeren
si®Urige druppels komen uit Tsjecho-
rt^Wakije waar ze gemaakt worden in
Winformaoprln», oir.
?°0]
wintermaanden als semi-huisvlijt
tpK>r de plattelandsbevolking. De hou-
tw dralen produkten uit landen
j-®t veel bos. onder andere Duitsland.
s ee. plastic kralen, die de vederlichte
aoeren geven van het massaprodukt
an de industrie, gebruikt de kunstnij-
ere niet.
Van glanzende glaskralen heeft me
vrouw Drijvers een kunstig in elkaar
Sedraaid kort dik collier gemaakt
•an twee tinten groen en wat rood
ertussen. „Net rijpe aalbessen," zegt
?e- En het valt ons ineens op, hoe de
Kraal van de beschaving hier als het
ware terugkeert tot de natuur. Oor
spronkelijk waren het immers zaden
ji1 pitten en schelpjes waar de vrouw
jb natuurstaat zich mee versierde!
dat doet ze nog. De mensheid in
"aar kindertijd was net zo gelukkig
jhet snoeren meloenpitten en mais-
Korrels en beukenodtjes als een kind
"et nu is!
Verfijnde snoeren van kralen als
j"gelijkmatig afgehakte glasdruppels,
doorzichtig lila en de tere tinten
an voorjaarsgroen en bloesem, lij-
pen meer gegroeid dan gemaakt.
i°mbinatie-snoeren is nog altijd mo-
dp A aitiju iiiu-
e. ,,Dat er geen eind aan komt, aan
"'6 kralen-rage," zegt onze gast-
rouw. Maar we kunnen haar verze-
ihjn' dat het °P Parijse shows
J! de grote couture-huizen nog steeds
en glinstert van de veelrijïge
k2 S' die soms zelfs lijken op
"yrstboomslingers. En de voorjaars
mode houdt hardnekkig vast aan de
'hioele ronde halsuitsnijding, die
xaagt, ja gméékt om een versieren-
vulling. Het komt er heel erg op
an wat een vrouw draagt dicht bp
0far gezicht. Het méékt haar, net
's het kapsel.
drol' voorjaarsshow van Dior-Bohan
gr de ster-mannequin Ala bjj een
van 1 avondtoilet een veelkleurige glans
hg]' 'uën kralen om haar hals die het
s6fl decolleté vulden en om beide pol
dezelfde kralenrijen.
hiaaWt 'leh ik ook wel eens ge-
dat zegt deze kralenwerkster. Én
iemeigenlijk het aardigste, om voor
by pd die een persoonlijk collier zoekt
Wer®en bepaalde japon zoiets te ont-
Setvo n' ^aar dat is uitzondering. De
tie iV1®, Kang van zaken bij de produk-
brejj dat mevrouw Drijvers een uitge-
en „?f collectie samenstelt van colliers
«^^yutoirjs pn dat een helpster, die zich
(Advertentie)
stellingen volgen dan vanzelf.
„Wat gek is, ik ben nog nooit een
van mijn eigen kettingen tegengekq-
men," zegt de moeder van al die sie
raden, waar vrouwen zo gelukkig mee
kunnen zijn, en die een enorme produk-
tie heeft. De vorige maand bijvoorbeeld
heeft ze eventjes 470 kettingen afgele
verd. Dat betekent dat ze er meer dan
twaalf per dag rijgt. Haar werkuren
worden dan ook niet geteld, wat is vol
te houden als je werk je hobbie is, zo
als ze zelf zegt. Maar de zorg voor
haar man, die als literair agent over
dag op stap is en haar schoolgaande
zoon is er ook nog. 's Avonds als de
maaltijd voorbij is zit ze echter weer
aan haar werktafel met het speelse,
fascinerende en eeuwig rollende ma
teriaal, de nylondraad, de snoerverde-
lers die uit Frankrijk komen en de klei
ne schroef slotjes. „De sluiting? Dat is
mijn geheim."
Je zou aan alles tegelijk willen be
ginnen als je die overvloed ziet van
de makkelijk te hanteren grondstof die
inviteert r.L geen andere. Glazen kra
len koop je per honderd dozijn, ze lig
gen er in de kleuren van kerkramen.
Stenen kralen gaan per kilo, houten
per zoveel strengen. Doorzichtige plas
tic zakken krijgen we in de hand stijf
gevuld met bontgekleurde stenen kra
len, het is „veegsel". Dat zijn de kraal
tjes die wegspringen uit de machine
als de fabriek de ene dag blauwe, de
tweede dag rode, de derde dag gele
maakt. Nu en dan wordt die afval bij-
eengeveegd en verkocht zoals de balen
snippers bij de confectiefabrikant. Er
zitten nuancen van alle tinten in één
kleur bij die verrassende snoeren geven.
Een kunstnijvere, die met fantasie
en handen werkt, moet veel om zich
heen hebben. De kralen zijn haar
bouwstenen. Hoe rekbaar is het be
grip kraal? In haar element is de
ze levendige handwerkster als ze
s ochtends om zeven uur op de rom-
melmarKt in Hilversum rondneust.
Onlangs vond ze er geslepen glashan
gers van een oude kroon. Ze heeft er
met bijgezochte kralen een voyant
fonkelend hals-bijou vah gemaakt.
Maar haar mooiste stuk is een col
lier van IJslandse veldspaat met
schakeltjes aaneengevoegd door een
edelsmidse. Heel toevallig vond ze in
oen „opruiming" de geslepen stenen,
die oen antiquair later voor haar
identificeerde. Neuzen op de markt
en daar mooie dingen ontdekken, dat
is haar lust en haar leven. Ze heeft
dozen vol kanten en kwasten en koor
den en banden, daar zal ooit wel
weer iets uit groeien. Het bruist in
deze vrouw. Als dochter uit een amb-
tenarengezin mocht ze haar artistie
ke ambities niet volgen. Ze was ja
renlang directrice van een crèche.
Tot haar huwelijk. Toen wilde ze mee
de zorg voor het gezin op zich nemen
en ze liet zich scholen als leerwerk-
ster. Ze werkte voor Goois Scheppend
Ambacht. Door eqn toeval, eigenlijk
uit liefhebberij, begon ze met 'kralen
en ze kan or nu niet meer mee op
houden. Ze is er bijna overwerkt van!
De kralenkettingen-honger van het
publiek is onverzadigbaar.
Hele kleine kraaltjes, daar zou ze er
meer van willen hebben. Om die te
krijgen moet ze tussen oude rommel
van lampekappen, franje of japonnen
uit de twintiger jaren zoeken, waarvan
je het kralenborduursel kunt lostrek
ken. Wie nog zoiets uit de oude doos
ongebruikt heeft liggen kan er deze
kunstnijvere blij mee maken.
ANNE BIEGEL.
(Advertentie)
W' ij doen het al jaren zelf, dat
wil zeggen de afdeling man
nen doet het zelf. Het is heer
lijk, het is gezond, het is goed
koop, maar niemand spreekt ooit over
hetgeen de vrouw van de „doe-het-
zelver" doormaakt. Hoe zij door de
rommel moet waden, stof en gedruis
verdraagt, wekenlang een kamer niet
kan opruimen en lijdelijk moet aan
zien, hoe overal in het huis potten
met verf, flessen met '=rpentijn en
blikken met kwasten staan, die beslist
niet opgeruimd mogen worden, daar
wordt niets over gepubliceerd. En toch
zijn dat ook belangrijke „onbekende
uren". Wij schrijven dit in een be
rusting, die een meer dan twintigjarig
contact met het zelf-doen teweeg heeft
cebrac'ht. Wij hebben zelfs de kwade roep
van een slordige huisvrouw te zijn
aanvaard, omdat alleen zo de vrede in
huis en het evenwicht in onze eigen
gemoedsgesteldheid bewaard konden
blijven.
Terugblikkend op de achter ons lig
gende jaren komen we echter tot de
conclusie, dat er op ons door plamuur-
messen, beitels en zagen omzoomde
levenspad hooit een ogenblik is ge
weest, dat we konden zeggen: „Het
is gereed." Niet alleen onze diverse
woningen boden altijd weer gelegen
heid tot nieuwe „doe-het-zelf-specu-
laties", ook de objecten zelf kwamen
zeiden of nooit helemaal klaar. Er
bleef altijd wel een stukje muur on-
behangen, een plintle ongeverfd. Op
plaatjes ziet u de „doe-het-zelver" af
gebeeld tegen een volmaakte achter
grond. bij ons staat er dan altijd nog
een doos spijkers op tafel. Wij moe
ten u dan ook tot onze schande
bekennen, dpt. het ons wel eens aan
het ware enthousiasme ontbreekt, als
er een schitterend nieuw projeet wordt
besproken. Goethe mag dan gezegd
hebben, dat alle theorie grauw is, bij
ons is de theorie inist van een mee
slepende schoonheid. In theorie be
zitten wij een verrukkelijke daktuin,
een opnieuw bekleed bankstel, een tot
mei zeiljacht omgebouwde marine
sloep en talloze vernuftige inrichtin
gen, die ons arbeid zouden besparen
als ze ooit klaar waren gekomen. Het
is de praktijk, waarin ons een en
nnder ontbreekten dat wordf men
wel eens moe. Soms murmelen wij
tijdens zo'n bespreking zacht: „Maar
daar heb je toch geen ti'd voor!" Ten
slotte moet het vriie-tijds-besteding
bh'iven, maar zii ontwerpen gewoon
bik een vijfjarenplan.
et zijn woorden, die we zonder
enige hoop uitspreken, want de
..doe-het-zelver" is een figuur,
die niet met verstandelijke ar
gumenten te hereiken is. Hij wordt
gedreven door een innerlijke nood
zaak en als men hem dwarsboomde
zou hii misschien gaan stotteren of
nagelbijten.
Van tijd tot tiid komt er een van de
..doe-het-zelvers" voldaan de kamer
binnen. „Het is klaar," zegt hij dan.
„Mag het nu schoongemaakt wor
den?" vragen wij in zulke gevallen be
schroomd, want klaar is in zijn oog
iets heel anders dan wat een huis
vrouw daaronder, verstaat. Soms mo
gen we er dan bii met stoffer en blik,
stofzuiger en stofdoek, maar de potten
met verf, het gereedschap en allerlei
andere zaken, waarvan wij het gebruik
niet kennen, blijven nog wekenlang
over de grond staan. Ze beloven tel
kens het zelf te zullen sorteren, maar
sorteren, opruimen is iets, dat de „doe-
het-zelver" niet aanspreekt, Hij wil
arbeiden, vormen, scheppen. Hij wil
liever twintig deuren schilderen dan
één doosje spijkers op zijn plaats zet
ten.
Toch is er in die onbekende uren,
die wij u hier probeerden te beschrij
ven, iets in ons veranderd. Onlangs
waren wij op bezoek bij een bevriend
echtpaar, dat in een spiksplinternieu
we bungalow de perfectie ongeveer
had benaderd. Ze hadden het niet zelf
gedaan, ze hadden het léten doen. Ze
hadden zoveel laten doen, dat er wer
kelijk niets te wensen overbleef en
toen merkten wij plotseling tot on
ze eigen verbazing, want zo'n goed
karakter hebben wij.over het algemeen
niet dat we niet jaloers waren. Niet
jaloers? We hadden zelfs voor geen
geld willen overstappen in dit vol
maakte interieur.
H. Sw.
Fijn als libellevleuqels is het ijle batist van dit tere witte br uidstoiletdat met heel zachtblauw borduursel is doorwerkt.
Het is van de Parijse couturier Jacques Heim. De stola-achtige schouder-bedekking valt naar achteren in een sleep. Aan
de lange doorzichtige handschoenen ziet men de fijne nopjes in het materiaal.
Per jaar schaffen de Nederlandse I
vrouwen ongeveer elf miljoen
japonnen aan waarvan de helft
confectie is. Dat wil dus zeg
gen dat de andere helft door de draag
ster zelf wordt gemaakt of dat zij het
haar naaister laat doen. Om nog even
door te gaan met cijfers: een kwart
van de Nederlandse vrouwen koopt
nooit confectie, nog een kwart altijd
en de rest doet nu weer eens het één,
dan weer het ander.
Hoe die cijfers er over een aantal
jaren uit zullen zien valt moeilijk te
zeggen: het zou misschien wel eens
kunnen gebeuren dat een nieuw sys
teem waarvan wij in het Carlton hotel
te Amsterdam de première bijwoon
den, daar verandering in gaat bren
gen. Het initiatief daarvan is uitge
gaan van een Nederlandse confectie
fabrikant en een groot winkelbedrijf.
- Advertentie)
Binnen zeer korte tijd namelijk kan
men in een van de warenhuizen een
afgepaste hoeveelheid stof kopen, ver
pakt in plastic zak waarbij zit inge
sloten: ceintuur, knopen, ritssluiting
en garen. Die stof is door de fabri
kant al geknipt en op de moeilijke de
len in elkaar gezet en afgewerkt zodat
net er praktisch op neer komt dat het
lijfje nog aan de rok gezet moet wor
den, de mouwen erin, de zijnaden
dicht, knopen eraan en het geheel
moet worden afgewerkt. Totaai een
kwestie van ongeveer drie uur. De de-
monstratrice presteerde het zelfs om
in drie kwartier alles in elkaar te
stikken, op de zoom en de knopen na.
Voor de vrouwen die tóch al zelf naai
den is dat een enorme tijdbesparing
waarvoor zij dan echter wel de veel
kleinere keuze voor lief moeten ne
men. Zij die het uit handen gaven
verdienen nu zelf dat geld, mits ze
tenminste geen él te ongewoon figuur
ezitten, want er zit wel een beetje
speling in zodat iemand met een wat
langer bovenlichaam of een wat dik
kere arm niet meteen vast loopt, maar
vanzelfsprekend is die speling niet on
beperkt. De categorie die altijd con
fectie kocht en dit nieuwtje nu eens
gaat proberen leert de voldoening
kennen van de eigen ervaring met de
naaikunst. Het lijkt wel een beetje op
het kant en klaar cake-mengsel waar
aan alleen nog een ei, boter of wat
melk toegevoegd moet worden. Maar
de simpele handeling en het zelf in
de oven zetten, is blijkbaar juist ge
noeg om de huisvrouw de tevreden
heid te schenken van „ik bak voor
mijn gezin". Amerikaanse verkoop
psychologen hebben uitgevonden dat
er nog net een klein beetje „zelf
doen" moet overblijven wil een pro-
dukt succes hebben omdat het de crea-
tiviteitszin van de vrouw aanspreekt.
In zoverre zal dit nieuwtje dus ook
wel zijn weg vinden. Het is nog in een
beginstadium en staat open voor alle
kritiek met daaruit voortvloeiende
verbeteringen. De verkoopsters heb
ben een speciale instructie achter de
rug en zullen naar de bevindingen
van de koopster vragen. In de toe
komst kan het aantal kledingstukken
worden uitgebreid met misschien kin
dergoed en met nog meer modellen en
dessins.
Nu zijn er nog maar vijf soorten,
vrij eenvoudig uiteraard: onder an
dere een chemisier en een soort
strandjurk met stola. De pakjes „ge
knipt voor U" zijn er van maat 38
tot en met 48 tegen heel aantrekke
lijke prijzen. Men heeft ons gezegd
n Noorwegen zegt men in mei dat
de „berken de bruid zijn", „bjerkene
staar brud", als het fijne tere groen
van de kruin afhangt zoals bij ons
nu in deze vroege lentemaand al het ge
val is. De mei-bruid is een begrip hoe
wel er het hele jaar door getrouwd
wordt. Elke week van het jaar kan men
in de grote populaire modezaken in de
afdeling bruidstoiletten een meisje zien,
dat met moeder of vriendin wat onwen
nig in een te kiezen bruidsjurk voor de
spiegel staat. Het bruidstoilet is de apo
theose van elke modeshow. In de Parijse
salons ten tijde der première van de col
lecties, krijgt de bruid meestal ondank
baar weinig aandacht omdat de bezoek
sters van de pers zich zo snel mogelijk
weghaasten, hun belangstelling uitslui
tend professioneel zijnde. Het slot van de
Dior-show is altijd dat de arme als bruid
uitgedoste mannequin in het tumult van
de show-afbraak in de meer dan volge
stouwde salons, met een allesbehalve
serene gelaatsuitdrukking op doodver
moeide voeten haar weg moet zoeken,
tussen het gedrang. Géén bejegening van
een toilet, waarmee vraag niet hoeveel
guldens en hoeveel arbeidsurc gemoeid
zijn!
De mooiste bruid van de Parijse voor
jaarscollecties vonden wij ditmaal bij
Heim, die de tere lange japon van aller
fijnst materiaal met heel zachtblauw
borduursel had versierd. Voor de zomer-
bruid zijn er materialen te over en ieder
kan daaruit helemaal naar eigen smaak
kiezen. De Parijse ontwerper Guy La-
roche, die vooral jonge mensen onder
zijn klanten heeft, ontwierp een korte
bruidsjapon van witte katoen-piqué, spe
ciaal ook bedoeld voor een bruiloft niet
in de stad maar „buiten". Het korte mo
del met boothals en een soort wijd uit
staande overrok met twee enorme zak
ken is geheel afgebiesd met een ruche
van kant. Simpel maar bijzonder smaak
vol.
Copieën van de bruidstoiletten van de
grote Parijse couturiers k"n men sinds
kort in Parijs kopen bij een nieuwe bou
tique die is geopend in de Rue Saint-
Honoré. Men vindt er al dat moois tegen
confectieprijzen.
A. Bgl
Advertentie
dat per filiaal het aantal naaldklare
pakjes in één dessin vrij beperkt is
waarmee men voorkomt dat het ter
plaatse te algemeen wordt.
G. J. M. SMITS-DE WAART
COUTURE BRUIDSJAPONNEN
IN PARIJS ALS CONFECTIE
