IDEE UIT HAARLEM
IF F/o/£ energiek
ijveraar
Nieuwe ferryboot tussen
Italië en Griekenland
In acht uur tijds overtocht
van Brindisi naar Korfoe
Metalen stem bedwingt
Politie in glazen duiventil
rond hun beroemde „KEI
Boottrein „APPIA" in de vaart
RIJKSSTRAATWEG WASSENAAR
DE MOORDENAAR
LEEFT GELUKKIG
Verkeersknoop
(Van onze Romeinse corres
pondent)
ROME, juni.
Er is goed nieuws voor toeris
ten: de „Appia" is in de
vaart! Zij heeft haar mai
dentrip gemaakt van Brindisi
naar Korfoe-Igoemenitsa-Patras.
Met haar een jaar oudere zuster,
de Egnatia, verbindt zij West-
Europa via Italië met Grieken
land. Het 8000 ton metende veer
schip kan ruim honderd auto's,
tien autobussen, 835 passagiers
overdag en 719 's nachts méér dan
voorheen de gelegenheid geven
om het oude Hellas te bezoeken.
Driehonderd jaar voor Christus
legden de Romeinen hun eerste
heerbaan aan, de Via Appia, die
de Stad verbond met Capua en
Napels. Later werd die dwars door
de bergen doorgetrokken naar
Brundisium. Op het Griekse vas
teland voerde de Via Egnatia
verder naar Athene en Byzan-
thium. Zo komen het Griekse en
het Italiaanse veerschip aan hun
naam.
i r
i i 111 4 4 i
aüoXSi
PNEUMATISCH
VERVOER
(Van een onzer verslaggevers)
Het is zo gemakkelijk om alles
in het belachelijke te trekken.
En als het eenmaal zóver is,
neemt niemand je meer ern
stig. Daarom vertel ik er eigenlijk
niet graag iets over. De kar.s is dan
groot, dat hét plannetje voor de ge
boorte al vermoord is." In zekere
zin verkeert het jonge idee van de
53-jarige Haarlemse textieldetaillist
Willy Holt inderdaad nog in het pre
natale stadium, en evenzeer is het
waar, dat de lust je bekruipt om er
bjj eerste kennisneming danig de draak
mee te steken. Maar de heer Holt heeft
niets van het fanatieke dat in sommi
ge van hun idee bezeten lieden zo te
genstaat. Hij luistert integendeel heel
geduldig naar kritische opmerkingen.
Om die dan onmiddellijk met bemin
nelijke overtuigingskracht te weerleg
gen. want hij heeft heus tevoren ailes
goed .overwogen. Ziehier dan het pro
ject waarmee hij ziek de laatste twee
jaar bezighoudt: de heer Hólt stelt
zich. om de toenemende verkeers
drukte de baas te worden, een bijzonde
re vorm van ondergronds vervoer
voor, die gebruik maakt van de zuig
kracht van straalmotoren. De reizi
gers nemen plaats in een soort sigaar
en zoeven met een snelheid van on-,
geveer duizend kilometer per uur door
de luchtdichte tunnel naar hun plaats
van bestemming, aangezogen door een
machtige straalmotor. Eén fantastisch
Jules Verne-achtig toekomstbeeld?
Integendeel, antwoordt c'e heer Holt.
Mijn gedachte is helemaal niet zo re
volutionair. Auto en vliegmachine wa
ren stoutmoedige ondernemingen, die
mogelijk blèken dank zij nieuw ontdek
te prócedé&t, maar ik streef alleen
een nieuwe toepassing na van een be
kend principe: de" energie vanstraal
motoren.
De K.L M was het eerste bedrijf
waaraan de Haarlemsè winkelier zijn
gedachten ontvouwde. Dit geschiedde
naar aanleiding van hë'. twee jaar ge
leden gelanceerde plan om een on
dergrondse verbinding Amsterdam-
Schiphol te maken. Waarom", zo
schreef de heer Holt, „zou de straal
motor ook in het verkeer op de grond
geen rol kunnen spelen?" H;j was
uiteraard bijzonder nieuwsgierig naar
de reactie van de K.L.M, op, zijn idee
van „pneumatisch vervoer Nu, die
viel enerzijds erg mee. De directie
noemde het een „interessante sugges
tie". en het hoofd van het Weten
schappelijk Bureau gewaagde in zijn
brief van grote belangsetlling". Laatst,
genoemde bleek bovendien van me
ning, dat de toekomst zeker getuige
zou zjjn van een ontwikkeling zoals
de heer Holt die aangaf. ,,De meest
fantastische voorspellingen zijn dik
wijls uitgekomen." Maar de K.L.M.
zag geen mogelijkheid, althans niet
op het ogenblik, om tot de aanleg van
°en proefbasn over te gaan wegens
de grote investeringen in nieuwe vlieg
tuigen. Voorlopig liet de heer Holt zijn
plan toen met rust zonder het even
wel op te geven. Pneumatisch ver
voer moest immers mogelijk zjjn? La
ter schreef hij nog naar enkele grote
ondernemingen zonder veel succes,
maar niet in het minst ontmoedigd
stapte de ondernemende Haarlem
mer begin van deze week naar de bur
gemeester van Zandvoort, die met gro
te belangstelling van het project ken
nis nam. De burgemeester staat trou
wens ook bekend als een voortvarend
bestuurder, die, als het éven kan, plan
nenmakers in hun arbeid zal stimu
leren. En zo hebben twee figuren, die
beiden van aanpakken houden, zich
geruime tijd bezig gehoudén met de
fascinerende gedachte aan een tunnel
tussen Amsterdam en Zandvoort, waar
om de paar minuten honderden reizi
gers in een soort raket zich bliksem
snel voortbewogen volgens de beginse
len der pneumatiek. Want de aan- en
afvoer van het publiek in het zomer
seizoen, met name op dagen dat er
autoraces worden gehouden, baart de
ze badplaats grote zorgen. De twee
grote toeleidende wegen: Zeeweg en
Zandvoortselaan, zijn dan volstrekt
onvoldoende, en Bloemendaal en
Haarlem ondervinden van de onver
mijdelijke stagnaties grote hinder. Iede
re mogelijkheid tot verlichting van dit
vraagstuk is dus uiterst welkom. Maar
beide heren waren het er wel over
eens, dat iedere wetenschappelijke
basis aan het plan nog ontbreekt,
weshalve de heer Holt thans een be
roep gaat doen op T.N.O. in Delft
om de praktische toepassingsmoge
lijkheden te onderzoeken. Hij is vol
goede moed en hoopt straks met het
rapport in de hand een gewillig oor
te vinden bij de betrokken instanties.
Inventief
Maar natuurlijk is het heel goed
denkbaar, dat zjjn mooie idee
nooit voor verwezenlijking in
aanmerking zal komen. Wij ge
loven niet, dat de heer Holt zich in
dat geval ook maar enigszins uit het
veld laat slaan. Zijn inventieve geest
zal gewoon door blijven werken en het
is bar onwaarschijnlijk te achten, dat
h\j vroeg of laat niet met een ander
baanbrekend idee op tafel komt. In
Haarlem heeft hij in dit opzicht al meer
dere malen van zich doen spreken. De
middenstand in het centrum heeft hij
aan zich verplicht doo" met grote hard
nekkigheid te blijven strijden voor een
verkeersvrije binnenstad op zaterdag
middag. Ruim drie en een halve maand
kunnen voetgangers zich op die dag
nu in de Grote Houtstraat en de Ane
gang ongestoord bewegen. Deze strijd
is dus gewonnen. Een ander plan dat
destijds groot opzien baarde, namelijk
om straatverwarming in te voeren in
de Anegang, bleek wegens te hoge kos
ten tot mislukking gedoemd. Wel luk
te het hem om enkele schilders van
naam over te halen tot een experiment
Zij wisselden hun linnen in voor het
v. egdek van de Anegang en het actieve
comité'van deze winkelstraat, met de
heer Holt aan het hoofd, mocht in die
dagen een talrijk publiek, belust op de
artistieke voortbrengselen van de straat
schilders, welkom heten.
Alle vraagstukken die samenhangen
met verkeer en parkeren, gaan de heer
Holt ter harte. Het parkeerprobleem is
zi)ns inziens op te lossen door de grond
open te breken: enorme ondergrondse
garages in de binnenstad. Het idee is
uiteraard niet nieuw, maar de heer
Holt ging verder en besprak het met
een grote aannemer. Die achtte het
p.an, wat Haarlem betreft, mogelijk.
Men zou er een overvloed van ruimte
vinden en het gewone verkeer zou zich
veiliger door de stad kurmen voortbe
wegen. Haarlem is namelijk niet min
der dan Amsterdam een wanhoop voor
automobiisten die hun wagen kwijt wil
len, en de situatie wordt met de dag
moeilijker. De stedelijke overheid
schijnt het- hoofd ai in de schoot te
hebben gelegd, evenals in Rotterdam,
waar B. en W. hun onvermogen open
lijk hebben beleden. Misschien is thans
inderdaad de tijd gekomen voor door
tastende particulieren. Ook ziet de heer
Holt brood in de bouw van electroni-
sche garages, die dan speciaal bedoeld
zouden zijn voor het winkelend publiek,
dit om de zogenaamde langparkeer-
ders te vermijden.
Dynamisch
Zr ijn levendige interesse in aller
hande verschijnselen heeft de
j heer Holt, die een broer is1 van
de bekende architect prof. G.
H. M. Holt, tal van posities in het
organisatorisch en maatschappelijk
leven bezorgd. Hij is bestuurslid van
de Nederlandse Vereniging tot Be
scherming van Voetgangers zelf
berijdt hij een bromfiets om de dage
lijkse parkeerellende me' een auto
te vermijden voorzitter van de he
renmodedetaillisten, voorzitter van de
sectie detailhandel in de Haarlemse
middenstandscentrale, bestuurslid van
de Katholieke Middenstandsbond in
Haarlem, en lid van de gemeente
lijke verkeerscornmissie om maar
een greep uit zijn functies te doen.
Met voldoening vertelt hij, dat 1 sep
tember de katholieke detailhandels
school van start gaat, een instituut
waarvan volgens hem de waarde niet
hoog genoeg geschat kan worden. Want
hij is er van overtuigd, dat midden
standers, en met name de winkeliers,
in deze dynamische tijd nog veel moe
ten Ieren. Dynamiek is trouwens iets
waarvan de heer Holt zelf vervuld
is. In een stad als Rotterdam zou hij
zich in zijn element voelen. „Daar
zijn geen achtergronden die je bij een
gesprek de mond kunnen snoeren. Je
hoeft er geen rekening te houden met
allerlei delicate geheimzinnigheden.
Ze zouden daar ronduit in je gezicht
kunnen zeggen: Willy, je bent een
beste vent hoor, maar dat pneumatisch
vervoer van je... waérdeloos!" Het
geen overigens bepaald niet de re
actie is, die de heer Holt van de
wetenschap verwacht.
H. St.
Blik van uit de politieverkeerstoren bij Den Deyl. Links het uit Den Haag
komend verkeer.
(Van onze Haagse redactie)
WASSENAAR, M juni ,,Ik zal fase
1 wat langer vasthouden, dat is leuker
voor de foto", zei de Wassenaarse poli
tieman, die vanuit de glazen duiventil
de enorme verkeersinstallatie op de
kruising Den Deyl bediende. Het resul
taat van dit „wat langer vasthouden"
Was verbluffend. In slechts enkele se
conden groeide de verkeersslang op de
rechter weghelft van de rijksstraatweg
met tientallen meters. Toen liet licht
op groen sprong schoot „fase 1" weg
en de fotograaf het plaatje, dat hier
boven is afgedrukt.
Het tijdstip waarop dit gebeurde was
ongeveer half zes in de namiddag. De
grote vijf-uur-golf uit Den Haag richting
Amsterdam was de kruising al gepas
seerd, vandaar dat de politieman zich
het spelletje met de seconden kon ver
oorloven. Overigens doet de verkeers
regelaar op de drukke kruising de hele
dag niet anders dan seconden winnen
voor de haastige automobilisten, zodat
niemand hem deze incidentele afwij
king van de regel kwalijk zal nemen. De
bediening van de verkeersinstallatie is
met opzet niet gemechaniseerd om over
bodig wachten te voorkomen. Immers,
er is geen automatische regeling te be
denken die de vaak sterk wisselende
verkeersstromen op de kruisende we
gen beter, dus sneller, zal kunnen laten
afvloeien dan de verkeersagent, die zich
aan de situatie van het ogenblik kan
aanpassen.
De verkeersinstallatie, die twee maan
den geleden door de Wassenaarse poli
tie in gebruik werd genomen heeft meer
dan 70.000 gulden gekost. Het heeft wel
enige jaren geduurd voor het zover was,
maar uiteindelijk heeft de gemeente
raad zijn fiat voor de bouw van de
kostbare installatie gegeven. De grote
stoplichten zijn boven de beide weg
helften van de rijksstraatweg en de krui
sende Lange Kerkdam opgehangen in
een stalenbuizenstelsel, dat veel wegheeft
van een erepoort, die men heeft ver
geten te versieren.
De lichten worden bediend met een
toetsenbord, dat staat opgesteld in de
glazen „duiventil" vanwaaruit de poli
tieman de gehele kruising kan overzien.
Voor iedere verkeersstroom, zowel
rechtuit als afbuigend, is een fase ge
creëerd, die is ondergebracht in het
hoofd- of neven-programma. De ver
keersagent zou kunnen volstaan met het
afwerken van het hoofdprogramma,
maar de praktijk heeft uitgewezen, dat
door het afwisselend gebruiken van toet
sen in het hoofd- en nevenprogramma
seconden worden gewonnen.
Aanvankelijk werd bjj verschillende
fases die van kruisend- en afbui
gend verkeer van de rijksstraatweg
ook de stand van de pijl in het verkeers-
zuiltje midden op de kruising veran
derd, Men is daar echter vrij snel van
teruggekomen omdat bleek, dat de auto
mobilisten wel op de stoplichten, maar
niet op de pijl letten, waardoor er mid
den op de kruising vaak een haast on
ontwarbare verkgersknoop ontstond.
Het verkeer op dit kruispunt in een
van de drukste wegen van ons land
wordt niet alleen met lichten maar ook
met luidsprekers geleid. Volgens de
Wassenaarse verkeerspolitie is deze
combinatie uniek voor ons land.
De voornaamste reden, dat er op de
„lichtpoorten" ook luidsprekers zijn ge
monteerd is wel geweest de steeds te
rugkerende chaos op de rijwielpaden
tijdens de spitsuren en op de zondagen-
met-mool-weer. Vroeger waren er ze
ker drie agenten nodig om de fietsers
en bromfietsers, die zich maar niet wil
den houden aan de witte lijnen en daar
door de doorgang blokkeerden, te corri
geren. Dit betekende, dat de leden van
de kleine politiemacht vaak extra uren
moesten maken. Hegenwoordig geeft de
verkeersregelaar door de microfoon aan
wijzingen en zijn metalen stem doet won
deren.
Voor de automobilisten hoeft de ver
keersagent de microfoon veel minder
in te schakelen. Af en toe wil er nog
wel tens een door het rode licht glippen,
maar de zin „wil de bestuurder van die
en die wagen onmiddellijk stoppen" is
al voldoende om de verbouwereerde
overtreder tot voor de witte streep te
rug te brengen.
De nieuwe installatie bewijst de poli
tie uitstekende diensten. Men is er dan
ook zeer tevreden over, ook al omdat
er minder personeel hoeft te worden
'ingezet, wat voor het kleine, onderbe
zette korps van groot belang is.
Waar de koningin der wegen eindigde
aan de haven van Brundisium richtte
men twee zuilen op, als reusachtige
mijlstenen. Daar begon immers het
avontuur y: de overtocht op roei- en
zeilscheepjes. Vergilius, de poeta lau-
reatus van het Romeinse Rijk en de be
minnelijke man, van wie Horatius
schreef: „de helft van mijn ziel, de op
perbeste Vergilius", heeft de zuilen zien
staan, toen hij in 19 v. Chr. doodziek
van een studiereis uit Griekenland te
rugkwam. In hun schaduw stierf hij
een paar dagen later op 21 september.
Een kolom hebben eeuwen later de
bewoners van Lecce meegenomen en hij
troont nu bij hen op de grote markt
met het bronzen beeld van een heilige
lokale bisschop erop. De andere staat
nog op zijn oude plaats boven een weid
se vlucht van trappen. Daar overziet
men de zeeboezem. In de avond glim
men de flauwe lichtjes der vissersschui
ten over het gladde water en schijnt de
helle verlichting der zeeschepen. Brin-
diri is het voorportaal van Grieken
land. Winkels hebben tweetalige op
schriften en het zijn vooral de kappers
en de herbe-giers, die zich in het
AMERShOORTERS gaan feestvieren
(Van onze Utrechtse redacteur)
Aan een zeer gedurfde wed
denschap van de zonderlinge en
rijke jhr. Everard Meijster dan
ken de Amersfoorters de bij
naam keitrekkers.
Zij zijn daarop niet erg ge
steld, maar des te trotser op het
voorwerp, dat daartoe aanlei
ding heeft gegeven, een grote
kei, die sinds 1954 een ereplaats
heeft in plantsoen West en als
bezienswaardigheid prijkt op el
ke folder over hun stad. Zij
gaan trouwens in de week van
20 juli t/m 5 augustus met groot
vertoon vieren, dat het 7 juni
300 jaar geleden was, dat de
kei met veel pompa binnen de
muren werd gebracht en toen
gedeponeerd op de Varkens-
markt.
Het is een gevaarte van liefst
11000 kilo en men begrijpt, dat
het geen licht karwei is geweest
de steen te vervoeren.
Everard Meijster en zijn vrien
den zagen hem liggen, toen zij
op een van de laatste dagen in
mei 1661 op de wandel waren
en van de Amersfoortse berg
een weg insloegen, waarna ze
bij de Waelberch kwamen. Wel
licht hebben zij er niet aan ge
dacht, dat de kei bedoeld was
oiji de „Wech naar Utrecht" te
markeren, ingevolge een resolu
tie van Karei V uit 1545, naar
later is gebleken.
Hoe dan ook, de vrienden wa
ren zeer verbaasd een kei van
dergelijke afmetingen aan te
treffen. Om beurten gisten zij
het gewicht, waarbij allen het
erover eens waren, dat de kei
niet van zijn plaats was te krij
gen.
Everard Meijster dacht er an
ders over en zei kans te zien
hem in één dag naar Amers
foort over te brengen. De vrien
den lachten hem hartelijk uit
en toen zij in hun ongeloof
volhardden, ging hij een wed
denschap om 3000 gulden aan,
dat hij het klaar zou spelen.
Hij maakte een plan op, ging
daarmee naar de magistraat en
kreeg zowaar diens toestem
ming om het uit te voeren. Over
al liet hij nu in de stad biljet
ten aanplakken, waarop om hel
pers gevraagd werd, die rijke
lijk met bier en zoüte krakelin
gen beloond zouden worden.
Meer dan 400 mana® vond
hij bereid om de tetl «p een
wagen te laden, die Vervolgens
voorafgegaan door muzikanten
naar de stad werd getrokken.
Onderweg werd vaak halt ge
houden want te meer, waar er
luid >ij gezongen werd, moes
ten de droog geworden kelen
nog al eens met een kan bier
gelaafd worden. Bier en krake
lingen werden dan ook gelijk
meegevoerd. De meest indruk
wekkende verschijning in de
stoet was Everard Meijster zelf,
die uitgedost als een vorst uit
een sprookje te paard aan de
lange rij keitrekkers vooraf
ging.
Tot aan de stad ging alles
goed, maar bij de Rodetoren
poort gekomen ontdekte men,
dat de kei hier met geen mo
gelijkheid door kon.
Het duurde niet lang of men
ging aan het slopen, waarbij
men echter niet verder behoefde
te gaan dan het verwijderen van
een boog, wat met zo'n macht
arbeiders al gauw geklaard was.
Daverend gejuich, toen de kei
binnen de stad was en er werd
een vrolijke rondedans uitge
voerd op de plaats van zijn
voorlopig „definitieve" bestem
ming.
Hij heeft dertien jaar te pronk
op de Varkensmarkt gelegen,
maar bleek steeds meer een steen
des aanstoots te worden, want de
inwoners van Amersfoort kregen
om hun verering van de kei veel
spot te verduren. Op het laatst
namen zij het niet meer en zo
werd besloten de kei te erwijde-
ren. Terecht vreesden zij opnieuw
belachelijk te worden gemaakt,
wanneer dit met veel vertoon
zou gebeuren en daarom werd in
de nacht op 30 april 1674 zonder
veel gerucht vlak naast de kei
een diepe kuil gegraven, waarin
hij vanzelf wel rollen moest.
Een grappenmaker zag kans op
het graf een Meiboom te plaat-
Een panorama op de haven van Korfoeop het riante Ionische eiland van die
naam, met op de achtergrond een van de ferryboten, die een benijdenswaardige
verbinding met Brindisi onderhouden.
Grieks en in het Italiaans aanbevelen
bij de geachte clientèle.
In het jongst, verleden ging driemaal
p:r week een rapido uit Rome als boot
trein naar Brindisi-Marittima. Boottrei-
ni i zijn een bijzondere instelling. Men
rijdt door de dokken tot vlak bij de
aanlegsteiger. Kruiers halen de bagage
uit de coupé en brengen die zonder na
dere aanwij Ir.g naar het bekende doel.
luit de moe gereden trein stapt men
in een vers schip, dat torenhoog uit
steekt boven de lage kade. Ten gerieve
van de reizigers naar Griekenland heb
ben thans de T liaanse spoorwegen
speciale treinen met slaap- en couchet-
terjtuigen ingelegd van Milaan naar
Brindisi. Het traject van 1000 km. doen
zij nagenoeg zonder tussenhalten.
De waterkant van Brindisi heeft aan
gezicht gewonnen. Iedere dag voert de
boottrein thans een internationaal gezel
schap aan en Were dag leidt de loods
tweemaal een '-eerboot binnen vanuit
de open haven doo'- de flessennek naar
de zeeboezem, die verder landinwaarts
Brindisi omvat.
sen waarop het volgende gedicht
was geprikt:
Hier ligt nu Meijsters kei. Men
heeft hem hier doen zinken.
Nu zal dit zotte werk niet meer
bij vreemden stinken.
Waardoor zoo Lang die kei van
Meijster was vermaard.
Tot spot en schand; maar nu
men weder meer bedaard.
In plaats der groote kei een
meiboom heeft geplant,
Nu triomfeeren weer de wijs
heid en 't verstand.
De naam keitrekkers bleven de
Amersfoorters echter behouden
en na enige jaren was er een
groepje, dat man-moedig ijverde
om de kei weer op te graven. Zij
werden er ineens weer trots op,
want welke andere stad kon bo
gen op het bezit van zo'n formida
bele kei? Het heeft nog lang ge
duurd, want eerst in 1903 nam de
gemeenteraad daartoe een besluit
Opnieuw schalden de trompetten
om aan te kondigen, dat met de
befaamde kei weer een tocht
door de .stad gemaakt zou wor
den om thans geplaatst te worden
naast het hoofdbureau van poli
tie.
- Het bleek echter een namaak-
kei van bordpapier te zijn, want
de echte kei werd met behulp
van een tractor getransporteerd.
Het feest in de stad was er ech
ter niet minder om.
In 1931 verhuisde de steen op
nieuw, omdat hij plaats moest
maken voor een nieuwe weg. Hij
kwam toen te liggen in een plant
soentje bij de meisjesschool aan
de Arnhemsestraat. Om wat voor
reden is ons niet bekend, maar
een feit is, dat de kei in 1939 we
derom onder de grond is gestopt
om in 1942 naar boven te wor
den gehaald en na nog enkele
omzwervingen in 1954 zijn tegen
woordige rustplaats te krijgen
Everard Meijster heeft niet ai-
leen door de Amersfoortse kei
van zich doen spreken, maar wek
te ook in Utrecht, waar hij in
middels was gaan wonen, opzien
met een fantastisch plan om
van deze stad een zeehaven te
maken. Hij wilde daartoe een ka-
naai naar de Eem graven, doch
men is op zijn voorste] maar niet
ingegaan.
Hij kreeg wel van het stadsbe
stuur gedaan, dat de straat in
de binnenstad, uitlopend op de
Kromme Nieuwegracht, waaraan
zijri woning stond, in Keistraat
werd herdoopt. Zijn Amersfoorts
avontuur kreeg ook een herinne
ring in de scheltrekker, waaraan
de vorm van een krakeling werd
gegeven, terwijl hij ook nog bo
ven een zijdeur een speciale kei
liet inmetselen.
In het park „Oog in Al" te
Utrecht, waar hij een hofstede be
zat, is de hoofdweg naar hem ge
noemd.
D- Appia is iets groter dan de Eg
natia. Zij is 122,5 m. lang en haar
grootste breedte is 19 m. Haar
twee motoren ontwikkelen 6000
paardekrachten. Beide veren zijn uitge
rust met stabilisatoren om de rollende
beweging van het schip tegen te gaan.
De achtersteven bestaat uit een reus
achtige deur, die als een valbrug neer
gelaten wordt om wagens en passagiers
op te nemen. Behalve enige hutten en
luxe appartementen zijn er een zeer
groot aantal ruime „coupé's", ongeveer
tweemaal zo gro-.t als een normale
treincoupé, die 's nachts iet een cou
chette-systeem omgevorm i worden tot
slaaphutten met vier bedden. De toeris
tenklasse beschikt ver een zaal met
vliegtuigtype-fauteuils, waarin men kan
slapen. Afscheidingen aan boord tussen
de klassen bestaan niet. Behalve een
grote eetzaal en een conversatiezaal
met bar beschikt het Italiaanse schip
nog over een „pizzeria". De keuken oa
de Appia is Italiaans, op de EeSatia
Grieks. De overtocht riaar Korfoe du^t
acht uur en vandaar is het nog een paar
uur varen m en prachtige tocht langs
fgeoemlftsa ef Pafraes!landen d°°r
Ee" boek, dat in schrille kleuren
v, ^:]eni^e van de oorlog be
schrijft, maar daartegenover als
son warm licht plaatst de goed
heid, die er daarbij aan de dag treedt
onder mensen, die elkaar help&n. Uit
gangspunt was voor de schrijver. Gas
ton. M. van der Gucht, van deze bij de
n.v. Standaard-Boekhandel in Amster
dam verschenen roman, de geschiede
nis van een Belgische officier bij de
bezettingstroepen in Duitsland. Daar
leert hij een meisje kennen, dai hem
later in het vaderland bezoekt eu ont
hult, dat een gemeenschappelijke vriend
de vrouw heeft vermoord, bij wie zij in
huis was. Schijnbaar leeft deze moorde
naar gelukkig, maar de wroeging vreet
hem op en hij voelt het als een bevrij
ding, wanneer zijn vroegere strijdmak
ker en het Duitse meisje bij hem ko
men logeren in zijn kasteel. Aanvankelijk
voelt hij hun aanwezigheid ais een ob
sessie en de spanning breekt eerst bil
een revolverschot, dat voor hem be
stemd was, doch de gast zij het ni«*
ernstig treft.
Na deze gebeurtenis vlucht het nsS* <-
je, maar de Belgische officier, die
lang van haar hield, spoort haar op. Te
genover beiden maakt de ander dan goed
wat hij vroeger had misdreven. Een on
derhoudend ea vlot geschreven boek.
I. A.
