pera toen
opera
Boeiende expositie in
het toneelmuseum
De stemfluit van Jacques Urlus
en het zwaard van Lohengrin
i
rCritiek uit 1799:
if
Het SALARIS van een HELD
Paniek in een school
m
....Mosarts toverfluit een
prul der prullen
180 kinderen door bandieten
als gijzelaars gebruikt
w
J. J. Halk 40 jaar bij
Nijgh en Van Ditrnar
De krant kunt U niet
missen neen dag f
Rochdale Committee99
bezoekt Europoort
Villatcrrein in uitbrei
dingsplan Kralingen
Verbeteringen aan oude
sehoolgebouwen
WOENSDAG 19 JULI 19jojl
PAGINA 6
v f C;
Toen onlangs in het Toneel
museum in Amsterdam de
bekende operakenner Leo
Riemens een van zijn graag ge
hoorde, amusante en geestige
lezingen hield, verklaarde hij de
gretig toehorende opera-gemeen
te, dat het ontroerendste op de
hele tentoonstelling de stemfluit
was van Jacques Urlus, de groot
ste tenor, die Nederland ooit heeft
bezeten. Met behulp van dit kleine
instrumentje immers heeft de
smidsleerling uit Utrecht jaar en
dag zijn moeilijke partijen inge
studeerd, omdat zijn verdiensten
hem niet veroorloofden een piano
te kopen, laat staan dagelijks een
repetitor te betalen die zijn rollen
met hem zou kunnen instuderen.
Met ongelooflijke hardnekkigheid
heeft Urlus, toen zijn stem een
maal door Anton Averkamp ont
dekt was, doorgezet en niet afge
laten, totdat hij een wereldrepu
tatie had veroverd en de enige
tenor was voor wie Enrico Caruso
zijn pokerspelletje in zijn hotel in
de steek liet en naar de Metro
politan Opera in New York ging
om zijn stern-collega te horen en,
naar Cornelie van Zanten, zijn
toenmalige alt-partner verzeker
de. van hem te leren.
NA ONGEVEER VIER EN EEN HALF JAAR speelt zich thans het
slotbedrijf af van een drama, dat gedurende een hele middag een
paniek te weeg bracht in het stadje Terrezzano, ongeveer vijftien
kilometer van Milaan gelegen. Voor het gerecht hebben zich te ver
antwoorden twee gebroeders, die zoals het in juridische termen heet,
tezamen en in vereniging een daad van terrorisme verrichtten, waar
van tenslotte slechts één sneus het slachtoffer werd, maar die gezien
de mentaliteit van het tweetal vreselijke gevolgen had kunnen hebben
voor 180 kinderen en twee onderwijzeressen, opgesloten in een school
lokaal, onder bedreiging, dat er onverbiddelijk geschoten zou worden,
indien een hunner het wagen zou te ontvluchten. Terwijl de ene broer
de wacht hield bij de ingang van het lokaal, riep de andere voorbij
gangers aan en beval hun te zorgen, dat er binnen een half uur een
losprijs van ettelijke miljoenen, alsmede een vrijgeleide voor het
tweetal zou worden bezorgd, anders
Vier kilo dynamiet
Grote verwarring
Hoe de kinderen werden gered.
De man, die het leven liet
- s i t i!
tentoonstelling van „louter
Cateau EngelenSewing als Elisabeth in Tannhauser
En zeke zullen velen die de Tentoon
stelling bezoeken in het prachtige huis
aan de Herengracht 168, dat ook zon
der toneelmuseum de moeite van een
visite ruimschoots waard is. vertederd
hebben gestaard naar het fluitje in de
vitrine naast het klavieruittreksel van
Wag'ner's „Walkiire", waarin de mees
ter met rode inkt de Nederlandse tekst
j onder de dichtregels van Wagner heeft
neergeschreven. Dat fluitje heeft later
zijn wederpartij gevonden in de op flu
weel liggende zilveren hoorn, een ge
schenk van bewonderaars voor de ge
arriveerde meesterzanger, waarin het
motief uit de Lohengrin ,,Nie solist du
mieh befragen.. staat gegraveerd:
het begin en de top van een machtige
en heerlijke carrière van een zanger
Siegmund's ,,neidliche Schwert" ligt
naast de muziek in de vitrine: daarmee
werd de overwinn'ng bevochten. Het
fluitje moge vertederen het zwaard
dwingt bewondering af. Met de nadruk
oo dezt zangersattributen lanceerde
Riemens, die voor geen enkel en zeker
geen klein gerucht vervaard is, tijdens
zi'ii causerie de stelling, dat de zanger
altijd de belangrijkste figuur is in de
opera, een uitspraak die een luid „bra
vo" ontlokte aan de aanwezige zoon van
d° befaamde tenor Désiré Pauwels.
.daar zoals over vele v an Riemens'
uitspraken is het ook hierover goed
twisten. Het moge vaar zijn dat zonder
zangers de opera per se onmogelijk is.
het valt te betwijfelen of de leider, de
dirigent, degeen die de kaoitein is op
eon operaschip met vele matrozen en
officieren, niet juist de man is die de
allerbelangrijkste plaats inneemt, moet
innemen, w;l de opera als kunstvorm
niet ontaarden in voertuigen van zan
gersijdelheid en dito willekeur.
Riemens' woorden echter hebben te
allen tijde instemmende echo's gevon
den, en zo kan men aan de wand een
uitspraak lezen, gelicht uit het voor
woord, dat in de 18e eeuw een zekere
Pieter Pijpers publiceerde bij het tekst
boek van de opera „Zémlre et Azor",
gedicht door J. F. Marmontel, met mu
ziek van A. M. Grétry, een in die dagen
veelgespeelde componist. Pijpers schrijft
onomwonden: ,,De operaas zijn konst-
stukken, wier voornaamste schoonheid
in de muzijk gelegen is, en zo deeze
schoon is, dat is, gepast naar den aart
van 't onderwerp, behoort de aanschou
wer zich daarmeede te vreede te stel
len en al het overige, hetgeen de Ope
raas luisterrijk en voortreffelijk maakt,
gelijk schoone vaersen, goede zeeden-
feer, Democratic des tooneels, kunstig
acteeren der tooneelisten, enz., aante-
jnerken als louter toegift, waar op_ ziln
kunstminnend oog vergast wordt.
De tentoonstelling bestaat dus eigen
lijk uit „toegiften" maar dan toch heel
mooie en karakteristieke, en waaruit
men een goede indruk krijgt van wat
er in ons land in vroeger eeuwen aan
operakunst geboden Is. En dan blijken
we in Nederland niet xo achterlijk ge
weest te zijn als gemeenelijk wordt aan
genomen. Verder dan de 18e eeuw kon
men niet teruggaan en als bijzonder kost
bare en fraaie inleiding kan dan de et»,
gèrekast gelden, dlu vele bevallige fl-
j;uren üi porcelrin toont uit Nympnen-
,urg, naar ontwerpen van Bustelli (1723-
1763). Aan de overzijde hangen drie de
corgravures, die tegenwoordig zo ge
zocht zijn, van „Het eeuwgetijde van
een Amsteldamschen Schouwburg", zin-
nespel van Jan de Marre met muziek
van Vivaldi, die zijn werk en zeker vele
Concert! Grossi die hij voor de entre-
actes maakte, zelf is komen dirigeren.
Het tekstboek van de eerste Nederland
se opera te weten; Buysero's „De Triom-
feerende Min" uit 1680 met muziek van
Charles Hacquart (1645-1730) steekt de
loftrompet van de Goede Stad, die ook
de hedendaagse Amerikanen schel in
de oren moet klinken:
„Hoe lustig is het hier te weezen!
Wat haalt America hier bij?"
Hoewel de volgende dichtregel moei
lijk te onderschrijven is:
„Men heeft geen oorlog meer te vree
zen!"
Wat bijzonder plezierig te vernemen
valt, is het feit dat Mozarts werken
hier vrij geregeld ziin opgevoerd. Soms
echter sprak uit de recensies, zoals
ook nog in onze dagen, de haat tegen de
oosterburen en daar Mozart en zijn
Lennep, „Saffo" met muziek van J. B.
van Bree, wiens hupse portret aan de
wand hangt en „Haarlems Verlossing",
voor welk werk men zijn toevlucht nam
tot Rossini, wiens oeuvre men plunder
de om die verlossing muzikaal te vie
ren Van Lennep maakte na Pfeiffens
dood een treurvers, waarin hij de sen
satie verwerkte die hem was overval
len toen hij een trein gezien had. Het
begin luidt aldus:
„Laat vrij het stoomgevaart op won
derkrachten boogen
Wanneer 't u met zich sleurt en pijl
snel voorwaarts holt"
Dat hollen viel nogal mee: 15 km
per uur...
Hoe de muzikale waardering in Ne
derland was omtrent 1830 kan men af
leiden uit een komieke spotprent, waar
op Mozart en Rossini op de wip zitten.
Wolfgang Amadeus zit op zijn „Don
Giovanni", voorzien van een hamerkla
vier 'en Rosrinl, die het wint, maakt
een zeer vrolijke indruk. Ludwig Spohr
van wie tegenwoordig alleen nog het
vioolconcert wordt gespeeV en zeker
niet zijn befaamde opera „Jessonda",
zit ver boven allen verheven. Links
op de prent wordt de balans opgemaakt
en de klassieke opera blijkt geen tien
stuivers waard.
Een werk dat enorm populair ge
weest schijnt te zijn, het werk waar
aan wij in 1830 het Koninkrijk Bel
gië te danken hebben: La Muette
de Portici, heette hier „Het Sprake-
loozê Meisje van Portici". Meer dan
een halve eeuw later vierde reeds
genoemde tenor Désiré Pauwels er
triomfen in. De authentieke kanten
kraag en lubben die hij in de rol heeft
gedragen en een portret waarop hij
ze draagt, vormen die intieme accen
ten, welke deze tentoonstelling zulk
een aardige sfeer geven. Trouwens
het Toneelmuseum is de familie Pau
wels zeer verplicht, overal liggen to
neeljuwelen en accessoires van de
eens zo populaire tragedie.
De Wagnertijd bracht een geheel an
dere stemming. Hoe serieus de wag-
nerverenlging hun taak opnam ziet
men uit een programma ontworpen floor
Molkenboer, die ter gelegenheid van
een Lohengrin-opvoering de moeite
heeft genomen alle wapenschilden van
de edelen na te zoeken en te reprodu
ceren langs de rand van de rolverde
ling: een heksentoer. De enige pnma-
donna-assoluta die Nederland rond de
eeuwwisseling heeft bezeten, Cateau En-
gclen-Sewing, die nu ong levende meer
dan negentigjarige zangeres, ziet men
hier in alle standen. Zfl was voor die
tiid mager. Wij zouden zeggen slank,
eh zong met haar kristalheldere stem
alle sopraanrollen die men maar kan
bedenken. Haar „Lakmé" verwerkte
stormen van geestdrift en wie die de
verbleekte foto ziet van de diva als Eli
sabeth in „Tannhauser", waar zij met
ten hemel geslagen ogen de wijsvinger
ten hemel strekt en kennelijk, naar het
eigenhandig onderschrift, op dat mo
ment gezongen heeft: Miskent Gp zoo
der Heeren woord?!, wordt niet ont
roerd, als men bedenkt hoe deze een
voudige vrouw heeft gewerkt en geploe
terd om Het Symbool te worden van
De Nederlandse Opera... Ook van de
Opera in het Nederlands, hetgeen iets
heel anders is. In 1890 reisde George
Bernard Shaw naar Amsterdam om het
werk van S. van Milligen: Brlnio te
zien, waarin Jos Örelio, Henri Albers,
de beroemde bas Schmier en, zowaar,
do latere wereldberoemde Ortrud-ver-
tolkster en zangpaedagoge Cornelie van
Zanten rollen vervulden.
Het onmiddellijke verleden met de Ita-
iaanse Opera van Cavaliee de Hondt
kan men hier goed reconstrueren en
tekstdichters wel genieën en talenten
waren, maar toch tot de Duitssprekende
naties behoorden, vielen er vaak harde
woorden en leed het artistieke oordeel
zoals nu nog vaak onder de poli
tieke mening De criticus uit de „To
neelmatige Roskam" schreef tenjxiinstp
in 1799, het jaar dat Napoleon EersU
Ccnsul werd en Hölderlin zijn „Hype
rion" dichtte terwijl de Tweede Koali-
Leoorlog tegen Frankrijk ontbrandde
ee,. recensie die Mozarts wonderwerk
Die Z u.berflöte" trachtte te vernieti
gen. Hij foeterde: Wij zullen geen watei
mccT vuil maken om de ellendige To
verfluit: ieder die slechts voor een hal
ve stuiver gezond verstand heeft, weel
dat het een prul der prullen is Me'.
bUidschap zien wij dit Moffengedrocht
aan eon zijde, en dezelfs plaats vervan
gen door een oneindig beter stuk, name
lijk „De Malabaarse Weduwe"...
Frankrijk vierde toen al in ons land de
boventoon en Philidor Monsigny en
C»rétrv waren (te zoetvloeiende melo
dieënmakers, die hier bijzonder op
oriis werden gesteld. Toen op 11 mei
1772 de Amsterdamse Schouwburg af
brandde, speelde men juist „De Deser
teur" van Monsigny. In 1795, het eerste
jaar der Bataafse Vrijheid stond het
werk nog op het repertoire en werd het
gespeeld o, ironie' in de Wage- 01
Amstelstraat door het Hoogduitse, Jood
se gezelschap op 3 december waar het
publiek „ten zes uuren" verwacht werd
Een logeplaats kostte toen twee gulder
en het schellinkje... veertien cents!
Wat op deze tentoonstelling uiterst in
structief is, blijkt de invloed te zijn van
Karl Frederlk Schinkel 1781-1847
van wie men een toverfluit-decor ziet,
dat tot in onze dagen de decorontwer
pers, met name Emil Preetorius. heef'
beïnvloed. Ook is het curieus te zier
dat niet het toneel, maar de opera dr
wegbereider is geweest voor aparte
steeds andere decors voor de verschil
lende scènes; vroeger werd immers ir
een vaststaand decor gespoeld: eer
tuin, een salon, een gang. De opera bec'
wat deze nieuwsgierigheid betreft he
spits af. Een ander groot man was
Frangois Joseph Pfeiffer (1778—1835)
die jarenlang de boventoon voerde en
de optisch-gevoelige theaterbezoeker zeer
aan zich verplichtte door ziin prachtige
decors. HU ontwierp o.a. werkstukken
voor twee zangspelen van Jacob van
hoezeer de landgenoten ook op hun Ne
derlandse zangers gesteld waren, kan
men zien aan hommages aan de gelief
de jeugdig-dramatische sopraan Annie
Ligthart. Liesbeth Poolman-Meissner
de vervaarlijke Venus en Isolde ont
breekt natuurlijk niet, noch Faniella
Lohoff, nog altijd een motor voor zang
studerenden of Louis van Tulder, voor
velen de eerste en unieke Evangelist
in Bachs Mattheus-Passie.
Een heel apart hoofdstuk en dus een
apart hoekje vormt de vroegere Fran
se opera in Den Haag met namen als
die van Zorah Dorly, de volgens vele
wat oudere operaliefhebbers nooit over
troffen Carmen, Van Emma Luart, de
Thaïs bij uitnemendheid en de geliefde
bas-bariton Vanni Marcoux, naar wie
in Den Haag koekjes en ijscoupes wer
den genoemd. Hier ziet men ook Leo-
lold Roosen, de energieke directeur van
,iet gezelschap en de knappe Louis Dis
ter die op de platen zong, die een ver
vaarlijke hoorn nodig hadden om goed
te functioneren.
Het is alles te veel om op te noe
men. Poppen tonen costuums en juwe
len die eens de toeschouwer en toehoor
ders verrukten achter het voetlicht, de
grootste namen leest men, van nog le
vende kunstenaars en van hen die al
lang gestorven zijn, maar wier persoon
een dierbare en mooie herinnering
vormt in het brein van vroegere opera-
gangers.
J. W. HOFSTRA
Een bosdecor in het modeltoneel van jhr. Six van Hillegom.
De bandieten hadden slechts een ge
deelte van de kinderen kunnen opsluiten.
Een aantal had zich met enkele andere
onderwijzeressen bijtijds uit de voeten
kunnen maken. Ze zetten natuurlijk heel
het stadje overeind. Spoedig was het
schoolplein gevuld met wanhopige vaders
en moeders, die de bandieten smeekten,
hun kinderen te sparen. Het antwoord
luidde: de miljoenen of ze gaan er alle
maal aan, tegelijk met ons. De oudste
van het tweetal en tevens degene, door
wie de „onderneming" bedacht was - hij
wilde een ander en beter leven gaan
beginnen - antwoordde, met een stengun
in aanslag, vanuit het raam van het op
de bovenverdieping gelegen schoollokaal,
geen pardon te zullen gebruiken. De paar
carabinieri van het stadje en een poli
tieagent hield hij op een afstand, door
zijn wapen op hen te richten, zodra ze te
dicht bij kwamen.
waren de hulptroepen uit Milaan ge
arriveerd. Het schoollokaal werd omsin
geld, doch er ontstond door een teveel
aan leiding en een te weinig aan door
zicht een ordeloze situatie. Een der nieuw
aanigekomenen moet Santé Zennaro voor
een der bandieten gehouden hebben. Hij
schoot, trof hem en de jongeman tuimelde
dood uit het raam.
aan het drama. Maar die jonge held-
Daarna maakte men er nog een dra
ma van. Talrijke kinderen werden over
de ladder en uit het schoolraam naar
beneden gebracht, terwijl de mannen,
onder wier leiding het ontruimen van de
school gebeurde, er met de revolver in de
hand toezicht op hielden. Hierdoor bleef
de paniekstemming zowel hij de kinde
ren als bij de ouders en het publick
voortduren. Niemand van de leiding
sprak een kalmerend woord en hierdoor
kreeg eenieder de indruk, dat er nog
steeds groot gevaar bestond, terwijl men
intussen toch ook de andere bandiet, die
zich in een kast verscholen had, gearres
teerd had.
Ter terechtzitting bleek nog, dat dc na
bestaanden van Santé Zennaro er zielig
afgekomen waren. De jongeman was
kostwinner. Zijn vader, ziekelijk, kon niel
werken, zijn moeder had zorg genoog
aan de acht kinderen. Nadat Sante's hel
dendaad bekend was geworden, kreeg het
gezin enige steun en werd het zelfs een I
betere woning toegewezen. Doch men
vergeet snel En de betere woning
moest ontruimd worden. Er kwam van
geen enkele instantie meer hulp
Tijdens de terechtzitting sprak de rech
ter commissaris hierover openlijk ziin
verontwaardiging uit. Meer kon h\j niet
doen. Na de pauze vermocht, hij inmid
dels óp gezag van dc desbetreffende auto
riteiten mededelen, dat Santé Zennaro,
omgekomen ten gevolge van een po
litionele fout, postuum recht had op een
uitkering van rijkswege en ten behoeve
van zijn ouders. Maar hij onderzoek bleek
dat hiervan op het ministerie te Rome.
dat alleen gemachtigd is, zoiets te doen.
totaal niets bekend was
Eenieder, die krachtens zijn functie bij
dit dramc betrokken was, aldus een com
mentator In een weekblad, werd betaald,
verdiende een salaris. Maar het salaris
van een held valt, naar het schijnt, niet
uit te rekenen
K. H.
Jesiré Pavvels in .tic; sprakeloze
meisje van Portici".
Een ontzettende situatie De burge
meester van het stadje wist geen ander
middel, dan de autoriteiten te Milaan
te waarschuwen en vandaar trokken de
tachementen carabinieri en agenten, een
medische hulpkolonne en de brandweer
vliegensvlug naar het stadje. Het
nam allemaal evenwel toch nogal wat
tijd in beslag en ondertussen bleven de
opgesloten onderwijzeressen en kinderen
in doodsangst verkeren, werden de ouders
en toegestroomde verwanten steeds wan
hopiger. De bandiet waarschwwde, dat
het de hoogste tijd was en taii de lont
zou leggen bij de vier kilo dynamiet,
waarmede hij aan alles een eind zou ma
ken. Maar hij had ze niet
Een priester, uit de menigte naar vo
ren tredend, bood zichzelf in ruil aan
voor de vrijheid der kinderen, „ik
heb me ai een keer als verzetsman be
reid verklaard, me op te offeren, heb
mijn leven voor anderen willen geven
Aanvaard mijn aanbod en ik zal zorgen,
dat ge vrijuit zult kunnen gaan Aldus
bezwoer don Eugenio Somaschini de ban
diet van wie tijdens het proces niet is
vastgesteld kunnen worden, of hij vol
komen toerekenbaar is of niet, of zelfs
krankzinnig Nadat een scherpschut
ter hem ten slotte had weten neer te
vellen, ofschoon hij hem niet zwaar ver
wondde, is de kerel de school uitgerend
en op het schoolplein neervallend, had
hij zich dood gehouden, teneinde te voor
komen. dat hij door de menigte gelyncht
werd Krankzinnig of uiterst gesle
pen?
Ondertussen besloot een jonge werk
man te doen, wat niemand durfde. Hij
zette een ladder tegen de muur, onder
het raam van het schoollokaal, waarvoor
de bandiet zich geposteerd had, half ach
ter een zonneblind verscholen, zijn ge
weer dreigend door het open gedeelte
houdend. Santé Zennaro, een ongeveer
twintig-jarige jongeman, die uit het stad
je Rovigo naar Terrazzano gekomen
was, in de hoop er werk te vinden, had
de situatie niet langer kunnen aanzien
In de overtuiging, met een tweetal laf
aards te doen te hebben, hees hij zich
na enig overleg met enkele ouders op
de vensterbank en begon een gesprek
met de bandiet, hem er op wijzend.
dat het toch geen nut zou hebben, tege-
lijk met zijn gijzelaars in de lucht te vlie-
ge.i. De jongeman bezat werkelijk moed.
maar wellicht te weinig voorzichtigheid, j
Of dreef zijn begaandheid met het lot der
kinderen en dc stemming der mensen
op het schoolplein hem tot zijn even on-
verschrokken als waaghalzige daad? Hij
kor in geen enkel opzicht de gevolgen j
er van overzien.
Dat kostte hem het leven. Inmiddels
Tijdens de terechtzitting is wel geble
ken, hoe groot de verwarring moet zijn
geweest, door gebrek aan een goede,
eenhoofdige leiding en een rustig bepa
len. hoe de situatie nu wel precies was.
Er is geschoten, maar op wiens bevel?
Een der carabinieri was uitgerust met
een speciaal geweer en bezat een naam
als scherpschutter. Niemand echter kon
achteraf verklaren en hij zelf evenmin,
waarom er geschoten was, zonder dat
eerst nagegaan was, op wie er geschoten
moest worden. Dat de bandiet, die het
woord voerde en telkens weer zijn be
dreigingen herhaalde, te langen lest op de
korrel genomen werd, lag voor de hand
en doordat hij gewond raakte, kwam er
een even spoedig als onverwacht einde
ROTTERDAM, 19 juli In het dak-
paviljoen recipieerde gistermiddag de
heer J J. Halk, die veertig jaar in dienst
is bij de n.v. Nijg'h Van Ditmar. Vele
relaties, vooral uit de reclamewereld,
kwamen de heer Halk gelukwensen. De
jubilaris kwam in 1921 in de buiten
dienst. Jarenlang droeg hij de zorg voor
de reclame in de plaatselijke telefoongids
en op de trams en bussen van de RLT
Nu is hij belast met de publiciteitsbeian-
gen van een groot aantal bedrijven en
ondernemingen.
ROTTERDAM, 19 juli Vandaag t.*
morgen zal het Britse Rocihdale Commit
tee, dat is ingesteld ter bestudering van
de voornaamste havens in Groot Br.ttan*
nië, een werkbezoek brengen aan Rotter
dam. Op het programma staan onder
meer bezoeken aan de Havenvakschool
en het Europoortgebied.
Aan het hoofd van de groep staat Vis-
eount Rochdale, die voorzitter is van de
Katoenraad en lid van de Exportraad
voor het westelijk halfrond.
Het Rocihdale Committee is kortgeleden
gevormd door de Britse minister van
Vervoer en heeft tot taak rapport uit te
brengen over de toekomstige ontwikke
ling van de grote havensteden in Groot
Brittannië. Door het bezoek aan Rotter
dam hoopt de commissie een beter in
zicht te krijgen In de ontwikkeling van
havens op het vasteland van Europa.
ROTTERDAM, 19 juli Vorig jaar
onthield de Kroon goedkeuring aan het
uitbreidingsplan In hoofdzaak „Kralin
gen" voor zover het betreft een villa met
tuin aan de 's-Gravenv/eg 337. Het zou.
volgens de Kroon, voorkeur verdienen de
villa en een tuingedeelte te handhaven
en het terrein niet geheel een recreatie
ve bestemming te geven.
Er is nu een nieuw plan ontworpen,
waarbij de villa een stemming als wo
ning heeft gekregen en de grond tot een
diepte van 1 56 m. uit het hart van de
's-Gravenweg bestemd is tot tuin. Er z'.)h
tijdens de ter visie ligging geen bezwa
ren ingediend en B. en W. verzoeken de
raad het gewijzigde plan vast te stelled-
ROTTERDAM. 19 juli B. en W. stel
len voor. het restauratieplan voor oude
scholen, dat sedert 1958 in uitvoering lS'
dit jaar voort te zetten en er een krf"
diet van 1.100.000.- beschikbaar voor te
3tellen.
Dit bedrag is verdeeld in 500.000 - voo'
niet aan te vangen werken en 510.000
ter voltooiing van reeds begonnen wer
ken. In het krediet van 1.100.000.-
mede begrepen de aankoop van een hou
ten schoolgebouw van 90.000.-. Dit >e'
bouw is verplaatsbaar en kan worde
gebruikt voor tuidelijk onderkomen va
leerlingen wier schooltijden het re
tauratiewerk onbruikbaar is.
hes
