Voormalige ambassade van
Indonesië is verkocht
Historisch landgoed onder de hamer
.lf~
Amsterdams regent kweekte
ananassen in Wassenaar
jaar aan het toneel
l
m
ïfe*»
m
U- -
ZATERDAG 14 OKTOBER 1961
O
Het landgoed „Backersha-
gen" in Wassenaar bestaat
uit een droomhuis met een
romantische, ja sprookjesachtige
omgeving. Dit is geen holle frase
Uit de aankondiging voor de ver
koop van het landgoed, door een
handig makelaar opgesteld, maar
gewooneen constatering. Een
aankondiging overigens, die er
Wel geweest is, maar die inmid
dels zoals gemeld door ka
pitaalkrachtig ingrijpen van de
Landbank N.V. overbodig is ge-
Worden.
De Landbank is de openbare
Verkoping die voor dinsdag 17 ok
tober was uitgeschreven in het
sombere venduhuis der notaris
sen in Den Haag voor geweest.
Zij heeft de Indonesische onroe
rende bezittingen in Nederland
ondershands gekocht. De panden in
h>en Haag aan de Prinsessegracht
en het luisterrijke buitengoed
>.Wisma Duta" residentie van
de ambassadeur dat sinds in
*955 „Backershagen" in handen
van de toenmalige partner over
ging, die Indonesische naam
heeft gedragen.
Sinds in maart van dit jaar
alle officiële banden werden ver
broken en de Indonesische offi-
cials Nederland hebben verlaten,
staat het huis leeg ën het land
goed ligt verlaten. Het is niet door
de Nederlandse regering genaast.
En nu het is verkocht is de op
brengst zoals het hoort be
stemd voor wie ër recht op heeft
bc. de Indonesische regering.
J»
^«■1
- -
Uitlandsche vogels
I
■a-zmm
Coudvischbeek
HET is 1914. Op het podium
van het Haagse Diligentia
staat een mooie, jonge vrouw
voor te dragen. Magda Janssens
die, vanwege de Duitse overval
op België, van Antwerpen naar
Bergen op Zoom was komen lo
pen, gaf in het gastvrije Neder
land haar naamkaartje af als kun
stenares. Als toneelspeelster. Want
dat die slanke, pittige, gloedvolle
vrouw, die daar in de Residentie
wat ouderwetse voordrachten
stond te doen, niet op het podium,
maar in de schouwburg thuis
hoorde, was dadelijk duidelijk.
Wie het het duidelijkst was? Dr.
Willem Royaards, de directeur van
het Nederlandsch Toneel. Hij moet
zich haar herinnerd hebben, want
het was niet de eerste keer dat
Magda Janssens op de Nederland
se planken stond. In 1909 had zij
daar al geëxcelleerd in een stuk
van P. Spaak, of v/as het van Lu-
cien Taaimans?, met de nu niet zó
heel erg aantrekkelijke titel: Kaa
tje. Maar van een engagement in
Holland was toen niets gekomen.
Maar nu? De morgen na de voor
drachtsavond ontving zij een aan
bod van Dr. Royaards en het toe
val wilde dat op diezelfde ochtend
de actrice Madame Dharmond
haar vroeg „jeune première" te
worden aan haar gezelschap. Mag
da Janssens tekende het haar
voorgelegde contract en zou
twaalf dagen daarna optreden in
„l'Abbè Constantin". Maar Roy
aards kwam, zag en overwon.
Zijn persoonlijkheid van toneel- zou niet degene zijn die zij was en is,
leider maakte een grote indruk en f1? ,haar dat ,niet in de kortste keren ge-
toen Magda hoorde dat Zij met vlucht waren, konden niet tegen die
andere naar Nederland gevluchte serieuze werkwijze en keerden naar
toneelspelers Uit haar eigen land straete, John Gobau, La Roche, Doinirii-
„Fientje Beulemans" ZOU spelen, que en Julia de Gruyter begrepen dat
was de zaak beklonken. De Fran- btfvS
eaise ontbond het contract en evenals Magda. Zij ontwikkelden zich tot
Magda Janssens kwam bij Roy
aards. Zij was toen al een vol
leerd actrice, al was de stijl in Bel
gië zo heel verschillend van wat
de Nederlander van zijn spelers
eiste, dat er aardig wat tranen
vloeiden en woedebuien bezworen
moesten worden, voordat zij aan
de kolossale discipline van de lei
der van het Nederlandsch Toneel
gewend was.
i i u i
'W
m >Mm '■^V»V^i^Vu^V'liVVraiVorrVV>j^V^V»rirVVX'^0*C^^VU**UViJWV^lVU^/»'»V^,-|^*M^»* m
„BACKERSHAGEN"
- r* "^^i_vrurn^ru^virijrj'u~ii^n-n-^i'L«''tri*i"Li'^üVVL>ai"u"L'iw"i-rL*¥>v\/*<riru-ü^ur''u'i'u1'w i«n
■iiligSPWs.
I» 8»** >v m^*8*ssw**k<ï>
AT, -
<.v«
^<<Wv< y~OX«ó
V*»*1*
m w* tw*
«Ml»*
Weinig romantische aankondiging voor de verkoop van
landgoed.
een sprookjesachtig
•Wisma Duta" Indonesisch voor
•■residentie van ambassadeur kan
onder die naam nauwelijks op een - ,,ge-
"clhedenis" bogen. Het landgoed zei.
S^ter, waarvan de eigenlijke -naam
^ackershagen door zes jaar „Wisma
üüta" niet in het vergeetboek kon
gorden gedrukt, is bijna tweeënhalve
rjhw oud en heeft een dienovereenkom-
|tlge historie. Maar eerst het heden;
^aekershagen zoals we het nu maar
?feer met Indonesisch welnemen zullen
Roemen en zoals het ongetwijfeld weer
£al gaan heten als het in Nederlandse
ahden komt zoals het er nu uitziet.
„Een sierlijk smeedijzeren hek opaj
h de drukke snelweg Den Haag-Am-
^erdam. Daarachter: een bos, een
E?1*:, uitgestrekte gazons gestoffeerd
ZtS* ^e'tteri\jk eeuwenoude bomen, die
h *s nog in de eerste helft van de acht-
'®hde eeuw de stichter van het land-
sm 4 °P zomerse dagen hebben be-
Auaduwd, vijvers, moestuinen, bloe-
c intuinen en heel in de verte een
Mo*' geheel witgeschilderde villa,
la» komt er via een kronkelige oprij-
der' zo een die de meeste Nederian-
Vni? alleen maar kennen van de film.
(j. ^edigheidshalve citeren wij nog uit
hp, aji verten tie wat er nog meer achter
ga' hek ligt: ,,twee tuinmanswoningen,
stanSe met chauffeurswoning, paarde-
Wa, kassen, schuur en tennisbaan'
1Ü3 hiet in de advertentie staat,
korrr wa't we toch zien is een grijs
iai^lhtje dat vrolijk het kreupelhout
dip PPelt en een roestbruine eekhoorn,
°P de muur van de moestuin zit.
.Het is kijkdag, maar het loopt niet
r®rm. Wie kan er een half miljoen
ip ,rneer neertellen voor een huis, al
A het nog zo mooi, en een landgoed
vr om heen, al is het 110.000 vier-
Sfhte meter .groot?- Alles kan rustig
j? ogenschouw genomen worden.
SSfst het huis met de daarbij beho
ude monumentale witmarmeren op-
|ahg. Daarna de ene kamer na de
kir.' in grootte variërend van
to,"!® vertrekken voor het personeel
z0 talen van kamers waar nog niet
l. iang geleden met een glas in de
h;tp,, g geleden met een glas ïr
«orS diplomatiek gekout werd op
hoi- 'parties. Hier en daar staat
how ifen cra-pand, de parketvloer is
b,g bedekt met een tapijt en de hout
ig kken liggen in de open haard. Op
in,, ^mte -etage herinnert een aan de
Ws'a- beplakte landkaart van Indo-
'vmpg.aan cfê lagtste bewoners. Dat
doen trouwens ook de in de keuken
achtergelaten potjes kruidige ingre
diënten, die voor de rijsttafel wer
den gebruikt. In de gang blijkt dat
de P.T.T. onverstoorbaar is doorge
gaan met bezorgen. Er ligt een stapel
gost, met bovenop een aan mevrouw
oerant gerichte aanbieding van een
modehuis. Het huis is vol trappen,
doorgangen, genummerde deuren,
doorkijkjes in muren. Achttien ka
mers heeft het en zes badkamers af
wisselend in zeegroene, grijze en
zwarte betegeling.
De 110.0ÓO vierkante meters rondom
het huis blijken groot genoeg om er
uren in te kunnen dwalen. Aan de voor
kant het uitgestrekte park met de
prachtige bomen. Rechts en links een
echt bos met overwoekerde paden en
honderden bomen, een enkele ontwor
teld door een recente storm. Het wordt
gedeeltelijk doorsneden door een water
waarin de vis opspringt en de eenden
kwetteren. Aan de andere kant een door
een brokkelige muur omzoomde moes
tuin met doorgeschoten kroppen sla,
nauwelijks herkenbare struiken andij
vie, bieten die toch wel groeien ook al
kijkt er niemand naar om. In het mid
den van de tuin hangt moedeloos een
onvervalste vogelverschrikker en opzij
een kas, waarin de druiven aan de ran
ken hangen te rotten. Een karakteris
tieke waterpomp blijkt tot de rand ge
vuld met zand. Naast de moestuin een
nu groen bemoste tennisbaan. Opzij van
het witte huis een veelkantige vijver en
er achter een tuin met een lucht, zwaar
van de bloemengeur. Ze bloeien in met
laag'afgeknipte hagen afgezette bedden.
Het middelpunt wordt gevormd door
een zonnewijzer. Achter de bloementuin
een prachtig grasveld met een witte
bank, heerlijk windstil door het dichte
hakhout waarmee het is omringd. Be
halve de wind in de bomen en vogel
melodieën geen ander geluid dan dat
specifieke, van ver weg komende ge
roezemoes dat alleen maar van een
school kan komen: het Rijnland Ly
ceum. Dan is er nog de garage met
chauffeurswoning en de zwart-wit ge
schilderde paardestal, compleet met
hooizolder en gaslantaarn buiten.
Zo is Backershagen anno 1961, dat
alleen met goudgeld betaald kan wor
den en dat het waard is ook.
Nu terug naar 1723, het jaar waar
in mr. Cornells Backer, lid van een
vooraanstaande Amsterdamse re
gentenfamilie, in het huwelijk is ge
treden met Maria Clara van den
Hagen. Samen met haar twee broers
heeft zij een langs de heerweg gele
gen buitenhuisje geërfd, dat door mr.
Backer, heel minzaam het boerehut-
je" wordt genoemd. Ondanks deze
wat smalendè benaming heeft de man
er toch een welgevallig oog op laten
vallen om een begin te maken met
dwalen
kunnen
uren
[shcige
'^uwebonmekkinLTteedoennin 'de"nu verwaarloosde 'moestuin stuit men worden om het „boerenhutje" re, om-
wytiw^toMeer, die in een nutteloze houding is verstard,geving. te maken tot het deftite buiten
steeds
Sfeer is iets, wat op een zakelijke aan
kondiging voor een verkoping van een
landgoed moeilijk tot uitdrukking kan
worden gebracht. „Backershagen" heeft
die sfeer wel. Deze enigszins verwil
derde tuin met de (gedempte) waterput
geeft er een staaltje van.
de stichting van een buitenverblijf,
een streven dat geheel bij zijn stand
hoorde. Bovendien was het vooral
daarin dat de rijke families tegen el
kaar opboden om hun rijkdom, smaak
en initiatief te demonstreren en mr.
Backer was niet van zins in deze
achttiende-eeuwse statuswedloop ten
achter te blijven. Zijn eerste zet was
zijn beide zwagers uit te kopen. Voor
1500 gulden kreeg hij het alleenrecht
op het buiten. Hij vond er een naam
voor waarin zowel de naam van zijn
vrouw als die van zijn eigen familie
tot uiting kwam: Backershagen.
Tot zijn dood toe zou hij eraan be
zig zijn het te maken tot „een van
de mooiste buitengoederen van Was
senaar".
In het omvangrijke boek „Geschiede
nis van Backershagen", in de der.
tiger jaren geschreven door dr. D.
Hoek en dat in een oplage van slechts
vijftig exemplaren is verschenen, valt
te lezen hoe Backershagen is geworden
tot was het geweest is en tot wat het
nu is. Uit die bron weten we ook hoe
mr. Cornells Backer, schepen van Am
sterdam en stichter van Backershagen,
er uit zag: korte broek, strakke kou
sen, lang vest, jas met ruime panden
en op het hoofd een gefriseerde pruik.
Deze man maakte energiek werk van
de uitbreiding van het landgoed. Zo
kocht hjj een aangrenzend stu': irond,
23 ha." groot, 'voor de nU oriw;..\ ch\jn-
lijk lage prijs van ruim 4Ö00 ;ulden.
Er moest intussen veel aan daan
dat nir. Cornells in gedachten had. Hij
schakelde daarvoor kennelijk ook zijn
familie in: want inp 1731, zo lezen we,
was er een oom van hem druk bezig met
het „spitten, delven en graven to Wasse.
naar". Toch was het al aantrekkelijk
genoeg om er de nodige logeerpartijen
en gasterijen" te houden.
Het is niet precies bekend wanneer
de familie Backer het buitengoed heeft
gepromoveerd tot vaste woning. Wel
zijn de beide kinderen van het echtpaar,
Willem Jan en Clara Elisabeth, op
Backershagen geboren, maar dat geeft
nauwelijks een aanwijzing, want eerst
na twintig jaar werd het huwelijk met
kinderen gezegend. Van mr. Backer
weten we nog dat hij een „nauwkeurig
heid had die zich uitstrekte tot het
kleinste detail en dat hij zich bemoeide
met allés en iedereen zijn heersch-
zucht oplegde".
Hij hield er op Backershagen overi
gens nog een interessante liefhebberij
op na: het kweken van ananassen. Zijn
oom, wie het als eerste gelukt was
deze tropische vruchten in Holland te
kweken, vroeg hjj steeds schriftelijke
adviezen hierover. De brieven kwamen
dan met aantekeningen in de marge re-
tour. Zelfs op hoge leeftijd was mr. Cor-
nelis nog niet tevreden met zijn buiten,
dat ongetwijfeld al de moeite waard
moet zijn geweest. Op 78-jarige leeftijd
wist hij nog aan de kant van Den Haag
een groot stuk grond aan te kopen, wat 5
een uitbreiding van 25 ha. betekende.
Er werden in die tijd bomen geplant,
zo weet dr. Hoek te melden, die er nu
nog staan. Kort na die aankoop stierf
mr. Backer.
De erfenis leverde weinig moeilijk-
heden op, want zijn zoon was al jong
gestorven, zodat het landgoed in han- S
den kwam van zijn dochter Clara, die
ongetrouwd was gebleven. Deze
vrouw wordt afgeschilderd als ie-
mand die enigszins mensenschuw
was, wat toegeschreven kan worden
aan haar wij citeren „monster-
achtige lelijkheid". Intussen was het
buitengoed door de niet aflatende
ijver van mr. Backer zo fraai gewor-
den dat het wijd en zijd bekend was
geworden. Een staf var. personeel 1
„twintig meiden en domesticquen"
zorgde er voor de goede gang van i
zaken. Mejuffrouw Clara Backer pro- y
beerde zoveel mogelijk aan de aange-
vraagde „rondieiaingen" te ontko-
men, maar toen zelfs de koning de
wens te kennen gaf er eens een kijkje S
te komen nemen, ken zij niet weige-
ren. Zij liet de ontvangst van haar
hoge gast echter aan haar personeel
over. Zij zelf sloot zich op in. de koe-
pel, die nu nog vanaf de rijksstraat-
weg zichtbaar is. Volgens de geruch-
ten zou zij zich niet hebben durven g
vertonen uit schaamte over haar lelijk-
heid. Naarmate ze ouder werd, werd
ze ook zonderlinger. Zo liet ze kort H
voor haar dood nog, in 1818, de no-
taris komen om in haar testament een ij
regeling te treffen voor de vogels die
ze hield, en voor haar „ezelinne", die
niet verkocht of mishandeld mocht
worden. Omdat mejuffrouw Backer
de laatste was van haar geslacht S
moest het landgoed na haar dood H
worden verkocht.
Dit gebeurde in 1819 in de Nieuwe i
Doelen in Den Haag. IJit de aankondi-
ging van die verkoping weten wij eigen-
lijk pas hoe uitgebreid en veelzijdig
Backershagen geweest moet zijn. De
omschrijving was aanmerkelijk langer
dan die voor de verkoping van nu: 2
„Zeer fraaije bloem- en moestuinen
met verscheidene broeikasten, boom-
gaarden beplant met een aantal exqui-
se vruchtdragende hoornen, zeer fraaije H
j bosschen en wildrijk houtgewas, vinken-
j huis en vinkenbaan, lomrijke lanen en
j wandelweegen, welaangelegde, visch- 5
i rijke vijvers en goudvischbeek, hermi-
j tage en uitmuntende diergaarde of her-
I tenkamp en teellanden, onderscheidene
fraaije koepels, zoo binnen de plaats
als aan de weg, een aUerverrukkendst
uitzicht zoo in zee als op verscheidene
omliggende steden en dorpen. Wijders
stalling voor zeg paarden, orangerie, 5
een buitengemeen welingerichte en
kostbare menagerie voor allerhande
in- en uitlandsche vogels en met de
noodige stookplaatsen en kagchels g
voorzien".
Het landgoed werd in drie delen ver-
kocht en in totaal bracht het 90.000
gulden op. In 1846 kwam een gedeelte S
nog in handen van prins Frederik en
in de vorige eeuw werd het oorspron-
kelijke buiten in vijven opgesplitst.
Niettemin is de kern daarvan, het
eigenlijke Backershagen, nog groot ge- s
noeg om er uren in te dwalen. Groot
genoeg ook en van een allure om de 1
flatbewoner, die een gewoon huis met
een tuintje al als eerl welhaast onbe- S
reikbaar ideaal ziet, als een volslagen
sprookje voor te komen.
PIET VAN DER EIJK
„Backershagen" gezien vanuit het park met de eeuwenoude bomen.
siuiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiimiiiiiiiHiiiiiiiiiiuiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiHiiiiiiiinimmiiiiiiiiiiiiiiiiiHiiiiHiiiiimnHHiiiiiiiiiiHiiiiimiiiimiiiimiiuiiiiuiiiiiiiiiiHiiiHiiiiiiHiM
\magda janssens
- - j lukt was. Velen van die met haar ge-
„ja. ij hun vaderland terug, maar Jules Ver-
Van haar kindertijd af stond zij op
de Antwerpse planken. Toen zij twintig
was, bekleedde zij de plaats van „jeune
première" en speelde dat de vonken
eraf vloigen, maar toch in „moderne"
stijl. En dat haar oudere Belgische col
lega's die niet begrepen, kwam op een
gegeven dag aan het licht, toen een
medespeler, verstoord over haar „na
tuurlijk" spel, haar toebeet: „Zijt ge al
lang uit de school weg, hebt ge ze alle
vijf bij elkaar?"
Tragedie, drama, blijspel, de fijne co-
medie spe-" 'e ze en de ouderen leer
den haar het vak door prijzen en laken.
In Sappho" en „Zaza" eiste men van
haar het allerbeste en dat was nooit
genoeg. Hubert la Roche, volgens de ken
ners, later nog groter d.w.z. veelzjjdiger
dan Louis Bouwmeester, ontdekte haar
en hij was degeen die het eerst gezegd
had: U moet naar Holland. Ook Marie
Verstraete (de moedér van Jules en
dus de grootmoeder van alle jonge Ver-
straete's die nu de Nederlandse plan
ken, radio en televisie bevolken) praat
te altijd over Holland. Zij was Magda's
de kunstenaars die zü in potentie waren
door de geestdrift, de ambitie, het kun
stenaarsschap, de eminente regiekwali
teiten van Willem Royaards.
Magda Janssens was voor ieder ex
periment te vinden. Zij voelde de
modernen als Teirlinck heel zuiver
aan. Beatrijs in „Ik dien" bleef lang
haar lievelingsrol. Maar daarnaast
gaf zij door haar waarachtig gevoel,
haar tempérament en warmbloedig
heid de machtigste rollen dèt leven
dat wij ook nti nog in haar creaties
bewonderen. „Elektra" en „De duivel
in de vrouw", deze twee zo geheel
verschillende feminine wezens, von
den in haar een hartstochtelijk toege
wijde interprete. De ouderwetse pa
thetiek, de trucjes van het vak wa
ren haar een cauchemar, zoals zij
zelf zegt en het psychologisch aan
voelen van een rol bleef haar, ook na
de heerlijke tijd bij Royaards, de
hoofdzaak. Louis Saalbom, de zozeer
betreurde, bewonderde in haar talent
de metaphysische kracht, die zij tech
nisch opbouwt, waardoor de sfeer van
het „grote" tot zijn recht komt in rit
mische accentuering, tempo en ge
luidsvolume van uiterste intensiteit,
zoals hij schreef bij haar 25-jarig ju
bileum. En Eduard Verkade, wiens
uitgangspunt zo geheel van Royaards
verschilde, roemde bij die gelegenheid
haar natuurlijkheid en diepte van ge
voel, haar grote vitaliteit, haar levens-
vreugde_ en haar exceptionele tech
niek. Hij kénde geen actrice in Neder
land bjj wie de som der deugden zo
groot is.
En als vrouw? Allen die haar keftnen,
houden van haar. Op de laatste jaar
vergadering van schouwburgdirecteu-
lerares in de fijne comédie, terwijl Mi- ren monkelde de voorzitter, toen hij zei.
na Dillis-Beersmans haar de knepen dat alle directeuren, jong en oud, een
van de tragedie bijbracht. Jan Dillis beetje verliefd op haar waren. En het
met hem ^peelde. Louis Betrijn was m >>De Vrolijke Vrouwtjes van Wind-
rie andere jeune premier, getrouwd met sor" in plaats van Anne Page van
de vrolijke comediespeelster Hélène Be- vroeger. Als zij opkomt, gaat e
trh'n, „door wie je altijd vrolijker uit zaal er eens goed voor zitten. Zo met
de schouwburg kwam dan je er in ge- gezichten van: nu kan ons niets meer
gaan was," zegt Magda nu. Van jeune gebeuren, Magda staat er en zó is_ het,
première" naar „grande jeune premiè- g°e(i genieten! Zij heeft humor en hart
re" was maar een stap en als'Charlot- - 8egeven aan die koppelaarster." een rol,
te Corday (van Monet) en „Carmen" die zij op het laatste ogenblik moest
van de Lattin vierde zij haar tempera
ment tot geluk van allen die haar
zagen volkomen uit.
In Holland moest zij veel doen, veel
studeren en denken om de grotere al-
opnemen.
Sjarof die, we weten het allen, vijlt
en schuurt, slaaft en ploetert op iedere
figuur waarvoor hij de regie-verant-
woor'delijkheid draagt, zei, toen hij de
=Magda Janssens als Kaatje bij haar
~eerste optreden in Nederland in 1909.
gemene ontwikkeling, de talenkennis en opzet van mevrouw Janssens' rol had
belezenheid van de Nederlandse colle- gezien: Sie tun was Sle wollen, es ist
ga's in te halen. Maar Magda Janssens séééhr gut so, séééhr schööön! En haar
grandioze intuïtie gaf haar de kostelijk
ste vondsten van mimiek en plastiek
in.
Een jongere speler stond op de zo-1
veelste voorstelling naast me in de cou
lisse. „Wilt u wel geloven", zei hij mat,
„dat ik doodmoe werd van die vrouw?
Iedere avond is zij er voor de volle
honderd procent b\j; nooit eens een
slip of the tongue, nooit eens wat kal
mer, nooit op de routine! Ik word er
bekaf van, alleen al om er naar te
kijken, en als je met haar een scène
gespeeld hebt, heb je het gevoel dat je
afgedraafd bent..."
Het moet die overrompelende levens
kracht geweest zijn, welke haar publiek
trouw deed zijn aan haar, die ze nu al
zoveel jaren zien.
En misschien is' het ook dét ge-
weest, dat de stille, fijne echtgenoot,
Max Hendrikxs, zijn eigen carrière
van succesvol burgemeester van Kerk-
rade, deed offeren aan de hare. Hij
was haar grote steun en toeverlaat;
altjjd op zijn post als zij laat thuis-
kwam van de verre plaatsen, die zij
gelukkig maakte met haar aanwezig- i
heid op de provinciale planken; altijd
benieuwd naar wat er nu weer ge- j
beurd was; en die de laatste jaren
alleen nog maar naar de schouwburg
ging om zijn geliefde vrouw te zien
spelen. Het was voor de pastoor in
Kerkrade een héél iets toen Hen
drikxs besloot een actrice te huwen.
„Ka» ze koken?" vroeg de geeste
lijke ietwat benauwd. En Magda moest
eerst een proef afleggen voordat het
mócht... Wat een tijden!
Die steun is haar ontvallen en nog
zó kort geleden. Haar glorieus zestig-
jarig jubileum zal hij niet meer mee
vieren. Tenminste niet hier. Maar het
moet Magda janssens tot grote vreug
de stemmen, dat hét. kind dat mèt
haar van Antwerpen haar Bergen op
Zoom -gelopen heeft in die verschrik
kelijke ■oorlogsperiode van 1914 nog al
tijd bij haar is. Noortje, of „ons
Noor" zoals Magda zegt, is nu de
zware taak toegevallen de taak van
de echtgenoot naar beste kunnen over
te nemen. Maar zij doet het graag.
Dat weet een ieder die haar kent.
Wat Magda Janssens zelf betreft: het
aanzien dat zij als katholieke toneel
speelster, geplet, wordt wel het duide
lijkst uitge'drukt in hét feit, dat het
kerkbestuur van haar parochie haar een
pontificale. H. Mis heeft aangeboden.
Een :H. Mis zoals die graag hoort:
met orkest en al... Dat zal in de Neder
landse toneelspelerswereld wel een uni
cum zijn.
En het publiek zal -haar, overal in het
land, te beginnen op 21 oktober in Til-
burg, een- machtife-moo-iér- jubileum-
avond aanbieden. Uit dankbaarheid voor
al dat heerlijke en veroverende, dat zij
als kunstenares de Nederlandse natie
een mehsenleeftijd- lang heeft geschon
ken. Uit naam van alle lezers, geloof
ik, mag haar kritikus haar hier een
hartelijk „Proficiat" toewensen. Ad mui
tos armos.,-,
J. W. HQFSTRA
