AMERIKA veeIzijdiger dan
de toerist hier doet vermoeden
TIEN STAPPEN VAN DE UNIVERSITEIT
ZIT JE AL IN DE „MIDDELEEUWEN"
pAME OF
vRoew?
ift'SssafefjaifSir
èïThl
ITALIAANSE
vrouw
wordt confeetie-niinded
Show van confectiezaak:
een primeur in Rome
POEZENPAKJE VOOR AFTER-SKI
0
NEDERLANDSE
MANNEQUIN
BIJ DIOR
GOED
GEKLEED
GAAN
Op platteland sanitair in huis
verplicht toen dorp achterstand
voelde na de Russische Spoetnik
^»ïïrn„r' I™8"1"™1'
MARIE weet
hoort en ziet
ALLES
Papieren lakens
Nog geen epidemie
van „kant en klaar"
nylons
Fotoboek Ursulinen
DONDERDAG 9 NOVEMBER 1961
November, Middle West.
Ongeveer tien jaar geleden
werd mijn Amerikaanse
man eigenaar van een
weekblad in een klein dorp. Onze
keus werd niet alleen bepaald door
de goede erspreiding van de
krant, maar ook door de ligging
van het dorp. Amerika is lang niet
zo dicht bevolkt als Nederland, en
als een dorp ver af ligt van de
bewoonde wereld, dan heeft de
isolatie wel degelijk haar invloed
gehad op de bewoners; en zo'n
omgc wensten we noch voor
onze kn ideren, noch voor ons zelf.
cl.
An Ran«PrèektnB^de m-eer niet>f-
R
VVJ
k,T"
V'as'e" damn's8"l0re van de 6edoel"
hAet Ln'eu t01t'
S
fing." "S s!ck,"e0eWge iirteben1au
Waf is een donau?
Charmante sfeer
Jazeker ze is in Amerika, het
land van de contrasten, al hoor ik
nog zo dikwijls van buitenlanders:
„O, bij jullie is alles hetzelfde, of
je nu in New York of in San
Francisco bent". Dat is niet waar.
Als ze zich de tijd zouden gunnen
om onderweg uit te stappen en
ons milieu mee te maken zouden
ze naderhand thuis vertellen: „In
Amerika staan ze op alle trr en
van beschaving". Natuurlijk, we
hebben nauwelijks wortel gescho
ten, en we beginnen al uit de
kluiten te wassen. Het gaat te
snel. CILIA AMIDON
Schattig prieeltje
V'
begint met
""milium
""■iiiiniuiiNiiii
"fff.
OUw
Jainsn,'^ "..ou ''at is de gewone
aa« als i" een winkel
Dn» K('bcuri 6rkoopster iets vraagt. Maar
h». "hliik.. 'et ooit dat er een meer
il 1 konen Ult";jsseling ontstaat over
'faagf9 k bijvoorbeeld door-
stn». en liet n dat Bewassen wor-
ik 's: .In "ntwoord van do verkoop-
je het Ïl'-W ni!,n heeft het ook en
Au"iU"rouuU» tla" voe' 'e J6 met
iw'® de wi l"66"" voor schut staan.
'Ie ÏOUw", NV 111'Kaat zeg je dan „dag
Ieven^;At".ur".lh, bij de slager of
Als onze gasten eerst in New York
en Chicago waren geweest, was een
logeerpartij bjj ons altijd een grote
verrassing. Het begon al zodra ze de
gang in kwamen. „Wat is dat ding?"
was altijd de eerste vraag. „Dat is
onze telefoon". Lang zal 1 ij leven met
zjjn hoorn en zijn bel, en zijn spreek
buis aan de wand. In Chicago wordt
dit model In een museum bewaard,
maar dat weten grandpa Dvoka en
grandma Zrbanik niet. Als je wilt te
lefoneren bel je de telefoonjuffrouw
op, en als ze „hallo" zegt antwoord
je niet met een nummer; je zegt ook
niet: Joe Smith, maar als Joe de bij
naam heeft van „Stijfkop", dan vraag
je: „zeg Marie, is Stijfkop thuis?" En
Marie, die alles weet, zegt: „Nee,
hfi is met een lading koeien naar
zoals een stadslogé het noem-
ïcago; waarom?
Marie weet alles, hoort alles, en ziet
een heleboel vanuit haar telefoonhuisje,
'aï1' kenSrlitrfle,enZftak vvaar ïe kIant
va!J d® ,,ba ,,e echtgenote-rechterhand
'li,> ''"ar m. 's gewoon de vrouw
'fn.gPe" ent» ('e zaak helpt en
"(-» Pste»-c :_6
-asters ook van al de
"har j winkels en magazij-
SW', Kroot ""'denteel koopt, is een
is o niep> i f getrouwd. Het zal
"air»" "aanjSev.al zijn. Verkoopster
Cf- en nu Lz h voor halve
isoni""en e Sinterklaasdrukte gaat
*h (j;J, e.r ',e.e,' wat vroegere ver
Vo'or'T;; '"middels getrouwd zijn
bin»" We ut -J k°men inspringen.
Ps,pr inffl'1'1 tegen elke ver-
et
Juffrouw blijv
®e"'onr,fPraa'<ge'1ruik en
vem n
en zeggen?
de
veranderen mee
spreek-
met de
'"gen in de maatschappij. Zo
let woord „dame'
bem»,dekt o£ niet,
of het het
- tuaist" met' reuze sprongen.
*egen jn sProng kwamen wjj onlangs
°en dagbladverslag over een
°nt
OVi
'°erin
waarin gesproken werd
er ,je
2'eh 0ol gearresteerden, waaronder
fn" 'er,i \1wee ..dames" bevonden als
pl'chtigen.
<Ut
h toneer
Dames-misdadigsters
''"""ijk
We ~bet10ernt men
aan
ïarA^foldZ0?£6a ..het vrouwelijk
Het ^Jn.'i vrouw en wanne
(lp z'o. y». IS in onzp tiid pen crrn
geval
vjjf cent, in het tweede
'""je. Een dame werd dus
een vrouw
de hand van prof.
"weljjk in
wanneer
"e voor a 'n 011ze tijd een grote
tem ationc oorlog kon men zich aan
?f n^'ekkon yyanr|eer men zich wilde
r>=.' begeven naar „Vrouwen'
fAlA h'en" vlif' In'het eerste
eieh-er°geviibeltJ
"\vh, 'kken xi geacht over meer geld te
"igd jn 'Maar deze „apartheid" ver-
Jm. steeds ®amenleving van na 1945,
fbbh^6" betaa?»er genivelleerd wordt.
edB» tje Aj nu aan het station een
ilS eei'ma»Heei1 kan het betalen.
-.Jie veAZlch ook dame voelen. En
c°hri, 6 comi-A0rde helft van je kaartje
"cteur t» a£geeft, dan roept de
Vpt »cha]]er,j nadrukkelijk terug met
l90»SrootWo d "dame!". Dat. is volgens
ftsid °k juist 5 oek van Van Dale uit
erha»"is Ho Dame staat daarin ver-
d& naa^an?preektitel wanneer je
vbo kWa met Weet'
N* .AdieTA is dat Van Dale uit 1902
S3 tatsoen?".ens aangeeft: „vrouw
teeff'ste v„°6nl'Jke stand" en
"eft le VerK», "laI1" en ciai
«ij (|"''ht('r hoU druk "it 1950 a
v "W
*5'
''"ló.,"6 beschiet ,wo°rd dame:
keleHpo de stand'
(lat (le
aan-
vrouw
Hrn v Een halve
U o"" verw ena,s een. dame in ieder ge
uite? «eet, ht"f! ®n beschermd wezen,
en u 19ki -?n na kon doen wat
il"'ke „et indn,frw^ kunnen en mogen.
wpt(?n k"0rme nt^!e tijdperk begon, dat
"e, heeft (.n '"wentelingen op zijn ge-
S wa? "Pane^"K treinen gingen rjjden,
k uDê» *ets 5,« ''dames '-coupé's. Maar
't in' ie men dan de ..moeder"-
v n No"nvegennUv"„,Hke lang"traject
p,aat"m zo3^ vr?eger was niet weer-
On. nnw Werk- bepaald geen
dvdat i °p2ich't h„ grote fÜ"heid in
plh 1 W1E bewaren «w
taf vón 6 "iet Wbewaren en cultiveren
i? lealiteft ^UWe> harde leven
hetVam n» eige"lijk nooit in aan-
«oen'fven-
Ultst
öi'' dool'even KoË u®3"®'!13''6 Leeft die
t)»- e6n "'tsterven T"00 dame 20 g°ed
6 aP»?eker nit^'a dG betiteling'
i'aa.
,d®rno
"varrinc uen m een grote be-
?eh1heenFouw'^ memgeen het
j,V 0nt, te '"CL
'1 v.'azent0 01?Pas.
J- iitT'eegs.0 'n ee
2'ekenhu?s'Itaasdiwerd0n' dat
fihnkn °P de n tewefkgesteld zou-
Spo Canl??sPrekin<5■, es afdeling. In
het°hin„ ®Htes" g van de „Dialogue
'Mf„g?g!ven:
niet goed genoeg acht
"'""ïere van de bedoel-
te moeten spreken.
'n'^gOegsters g8n advertentie, waar-
'6ï.sch| Segeveów|s aIs titel der °be-
K»eh av°t". lt -.Zestien dames naar
iia?hse Ban Comnil11"® om de Carmeli-
heft'ëe ^Piutie^fne- dm tijdens de
beJ'gc v» 'g'euzen t? werden, held-
"Dn «e v„ 'S'euzen ij u weraen, neia-
°uWen MotT0t waren zestien
t I-I el ^Preuii^!1 dat „dames", wat
'nnën ,-v,ot s glng- wa
filmrenl gedegradeerd
rtJ"uKkei-, ensent vermoedelijk
"m,® de1 niet on, de »pe«wen. Na-
i'iit h bie" sti waren.
lAti het® realiteit daarom een beetje
'Pa8 dagblad ?Z? W0ek vermeld-
,,h hiaa^hJsterrin^ ..vrouwen" de
een anH?-jU gaan bestu-
Hoi .®6n tT dagblad sprak van
'D iPreko 's gefoAm besturen is stoer
"o et Men An^fd om van dames
*e dvtou0g®r, eSo2egt tooh ook de
kninPet p 'n de
^r,?u.w hij de politie,
®r haar wn,'l.10k- D°odgewoon,
o!he is 'Kenschap 01 met haar vrou"
t en kW
Het 0 heter,
'Üjb §6801 n,
Sllw°ok ui, dames en vrouwen
v' het
a een )?*"-"• Ais ze ook nog
te hoLWestle van innerlijke
n °°k u' 0:161
het n'At'van ,vveekhladen voor de
tere
men de tijdschriften
's geripktëen,re> meer op ont-
fj 'g v 6" de hin i „damesbladen"
ti htin~rgen ,,n af.e" die meer inspan-
?op j? Serioht t?-'"'tend op de voor-
s»"t i, '""erkt Zb,n.' als vrouwenbla-
het Vrouwen-lezeressen
ih '"kvn ®r
kh„'n,>' 'keer
"1b„ neer c eens, dat het
6Sr,«ewikj m ons land bijna net
's als het straatver-
A. Bgl.
Er op ligt een pluche kleedje en op
het kleedje staat de vogelkooi.
Ons dorp lag dicht bij een gnote uni
versiteit en de universiteit in Amerika
is niet alleen het centrum van cultuur
en wetenschap voor studenten en do
centen, maar ook voor Jan en alleman.
Cursussen op allerlei gebied, lezingen,
concerten, adviesbureaus, enz. enz.
worden het publiek kosteloos aangebo
den. Studenten krijgen ieder jaar zwaar
dere leerprogramma's. Professoren ex
perimenteren met zichtbare en onzicht
bare gegevens om Rusland in te halen.
Kortom, de hele sfeer van de universi-
teitssstad staat in het teken var voor
uitgang. We waren er van overtuigd
dat de moderne sfeer van de universi
teit tot ons dorp zou zijn doorgedron
gen, maar we rekenden buiten "e
bevolking.
Het dorpje was oorspronkelijk een
nederzetting van Boheemse boeren en
dient nu ais „shopping-center" van de
enorme boerderijen, die er wijd ver
spreid omheen liggen. De bewoners be
staan voor het merendeel uit afstam
melingen van de pioniers, en de geest
van traditie was er sterker da de
drang naar evolutie. Deze toestand was
voor ons dikwijls een bron van irritatie
m? ar erg makkelijk met het oog op
onze Nederlandse logées.
d»t op een hoek van de dorpsstraat staat.
De telefoons in de grote steden geven
alle mogelijke services: brandweer, po
litie, informaties. Marie doet veel meer,
op een goede dag, toen mijn man weg
was met de auto, en de dokter ook niet
thuis was, stopte de zetter op onze druk
kerij zijn vinger in de machine op de
verkeerde plaats en sneed dit lichaams
deel er af. Ik belde op als een razende:
Marie, een ongeluk op de drukkerij,
héljr!
„Pastoor?" vroeg Marie. „Nee zie-
iiiiuiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiinmiiiiimiiiiiiiiiiiiiiiiiii
illlllllllllllllllllllllllilliflIIIIjlllilliiliiiiiiiiiiMlllllllllllllMim
kenhuis." „Houd je bedaard en blijf bjj
je patiënt". Vjjf minuten later reed de
kippenfokker voor met zijn vrachtauto,
en twintig minuten later lag onze arme
zetter op de operatietafel van het uni
versiteitsziekenhuis (en 't hele dorp
v/ist waar h" was).
Maar toen ik op een andere dag Ma
rie vertelde dat ze me moest helpen
met een telefoongesprek naar' Neder
land, wou ze er niets van weten. „Kun
te niet beter schrijven?" vroeg zc Ik
zei van neen, en legde haar uit hoé ze
het doen moest via de telefoon-juffrouw
in New York. Ze belde New York inder.
daad op, nadat ik baar een zak peper
munten had beloofd, maar na één ge
sprek met die zakelijke dame vol code
nummers wou ze er niets meer van we
ten. „Doe 't zelf; waarom wil je op
bellen, is 't voor zaken?" „Ja". „Wat
voor zaken", vroeg ze wantrouwig. „Ik
wil mijn familie Zalig Kerstmis wen
sen". „O, dat is bespottelijk, ik ken
zulke aansluitingen, zc doen niets dan
huilen." „Ik wil mijn familie horen hui
len." „Dat kost je twaalf dollar voor drie
minuten; nee hoor. ik ben niet van de
partij, doe 't in Chicago". Een uur later
wist 't hele dorp dat ik twaalf dollar
wou uitgeven om mijn familie te horen
huilen! Ik kon 'Marie vermoorden.
Maar dit is tien jaar geleden. Ons
dorp heeft nu een modern telefoonsys
teem. In plaats van naar „Stijfkop" te
vragen, steek je je vingers in zes ronds
gaatjes, en als „Stijfkop" niet thuis is
vertelt de zoemtoon je niet waar hjj is.
Het telefoonhuisje met de rokende ka
chel is vervangen door een modern ge
bouwtje waar alles automatisch gaat
en Marie wast eieren voor de eieren-
handelaar.
eeltj-e'
de.
<?oH^nr.(^?nt'wrige vriendin, mrs.
Seek, pompt het schone water uit de
put en gooit het vuile water" weg
Snoetïdk wel'mToe" de Russisch!
L» !toeuws werd besloot
onze gemeenteraad het algemene
£ch 1beXerdV°°frbeeld t0 v°lf®" 6"
geltie srdee-elHo te vragen: „Spie-
rien niff h^ K''0 aa" de wand, ben ik
dan "'ft het beste land?" En de spie-
niet eens's?raatTToiWant ?.e hebt "og
veel tegenstand 1 0ring' waar?p na
stander, aiföB Af" ruzies en misver-
werrien Aieh A straten in ons dorp
An iUk0un en de buizen wer-
zln fn .belasting steeg met
nok een wet procent. Er werd
Jieh hlnnAsh ?er"aakt, dat iedereen
tine meest a e fen sanitaire inrich-
natle betaamt dbaffen' zoals het een
S! Exptorer bëzigisaan verbeter"
Mijn vriendin, mrs Seek- wnnnt in
de voorraad noten din L k
geraapt hebben. Ze zal ze voo me kra"
ten is" Pe® ""wecken 6G,n zak gepelde ,m-
ieder Am!rikaans kerstgeschenk in
ïtati. AmeiiKdans gezin Ze weeet de
mol? „CditZiagT «bbpudei-ophalend? „Ik
An vanwele Hi g Cent Per Zak vra"
hoeft teJ'pompeUnnUp g0e" wate'':
mefslU°^'»ea0a-6btui-ermten:ens
wed dat u van de winter helemaal
feen last van reumatiek zult hebben."
e schudt haar hoofd. „I don't want
city water. I am not using it". „Wat,
wilt u dat water uit de stad niet? Heeft
u dan geen kraan en geen w.c.?"
„O yes, dat moest ik wel, anders
kreeg ik boete, kom maar kijken." In
de keuken is een fonkelnieuwe wasbak
aangebracht, maar de kraan is herme
tisch afgesloten met de voet van een
oude katoenen kous, stevig met ijzer-
draad omwonden. Op haar keukentafel
staan de oude emaille kom en de kan,
gevuld met pompwater.
In haar slaapkamer heeft de loodgie
ter de rest van haar meer intieme sa
nitaire verplichtingen aangebracht,
maar „l'esprit de resistance" is ook
hier aanwezig. Op het deksel ligt een
pluche kleedje en op het kleedje staat
de vogelkooi en de bewoner zingt uit
volle borst: „Lang zal mrs. Seek nog
leven Als ik het mijn man vertel
zegt hij sarcastisch: „Ik heb 't al lang
gemerkt: als je tien stappen van de
universiteit bent, zit je hier opeens in
de middeleeuwen."
Wat de Amerikaanse reactie op de
Spoetnik is geweést, is niet met twee
woorden te vertellen; vooral op onder
wijsgebied. Met één slag werd men
fnct-tbewust dat de Russische onderwijs
instituten knappere koppen afleverden
dan wij. Het Amerikaanse onderwijssys
teem is gebaseerd op de mening dat
vor.??t 3e,4eugd m°et trainen' om
erantwoordelijke leden te worden van
de Amerikaanse democratie; en daar
zit heel veel goeds in, maar het
traagt in de lagere school het
van het leren.
Marie hoort en ziet alles.
ver
tempo
Mijn zoon bijvoorbeeld, die in de
eerste klas van de „highschool" is,
en altpd uitstekende rapporten thuis-
prengt, heeft niet de kennis van zijn
Hollandse neefjes op de H.B.S. Eèh
Advertentie
Vv«.
paar weken geleden vroeg hij mij:
„Mam, wat is een bijvoeglijk naam
woord?" En omdat ik net bezig was
de hete biefstuk in de spattende pan
om te draaien zei ik verstrooid: „O,
dat is zo'n ding wat een ding be
schrijft." „Mam, please!" „Nu, bij
voorbeeld: de blauwe Donau. Blauw
is adjectief van Donau." „Ja maar,"
zegt mijn zoon wanhopig, „wat is een
donau?"
De enorme afstanden zijn ook een
probleem voor de scholen.
Op een dag kreeg ik een Nederland
se logee, die kleuteronderwijzeres was.
Op miin vraag, of ze een Amerikaanse
school wou zien zei ze: nee ze had
er al zoveel gezien in de grote steden.
Ja maar, we wonen hier niet in een
grote stad, we wonen op het „platte
land" (heel heuvelachtig) en de afstan
den zijn hier zo enorm, dat we hier nog
de zogenaamde „rural" (platteland)
scholen hebben." Een rural school is
een klein houten gebouwtje met een
klokketoren, ver van dorp of stad ge
legen, waar de lapere-schoolleerlingen
van de omliggende boerderijen onder
wijs krijgen. Mijn Nederlandse logé,
die alleen maar enorme moderne school
gebouwen had gezien, met interlocale
communicatie-systemen, cafétaria'- en
gemanicuurde schooljuffrouwen, keek
erg beduusd, toen we na een lange
autotocht door akkerland en bossen bij
een klein wit houten gebouwtje stil hiel
den, met een pomp, entwee „pri
eeltjes".
Bij onze binnenkomst stonden de
leerlingen op en zeiden in koor: „Wel
kom". Er waren ongeveer vijfendertig
kinderen van vijf tot veertien jaar, al
len in het ene lokaal. Ze vertegenwoor
digden alle klassen van de lagere
school en de eerste twee ulo-klassen.
Het onderwijzerskorps bestond uit één
onderwijzeres, belast met de moeilijke
taak acht verschillende leerplannen te
gelijkertijd te verwezenlijken. Maar óud-
leerlingen van de „rural schools" heb
ben mij echter verzekerd, dat ze met
dat systeem uitstekend lager onderwijs
hebben gehad en zonder moeite het ho-
gei onderwijs op die basis hebben kun
nen volgen.
Maar mijn logée is vooral geboeid
(loor de charmante sfeer van het primi
tieve lokaaltje, met de wateremmer op
een tal eitje, met vijfendertig granieten
kopjes er om heen; de planken vloer,
er, de mewsgierige, verlegen gezicht
jes. Er worden vragen gesteld en het
is zo n mengelmoes van domme en
schrandere vragen, dat de buitenlandse
gast er onthutst door is. „Heeft u ra
men in uw kamer? Hoeveel procent
winst maakt een Hollandse boer van
zijn boekweitoogst? Mag u wel Neder
lands praten op uw scholen, want in
Zuid-Afrika mag het niet. Bent u over
(1e Pacific of de Atlantische oceaan
naar Amerika gekomen?''
Bü ons vertrek houdt de oudste leer
ling een keurig speeehje om ons te be
danken voor het bezoek, en mijn arme
logée valt ontda: n in de auto en vraagt'
„ben ik wel in Amerika?"
Even vorig-eeuws als de t-d(
was onze riolering. De gemeente ver
schafte water, maar hoe je het water
Ntw°u was je eigen zaak. In het
zuidelijke gedeelte van ons dorp, waar
de pastoor, de dominee, de uitgever en
de leraren woonden, was do sanitaire
toestand hoogst bevredigend. Maar in
het noordelijke gedeelte was het anders
gesteld. Daar wonen oude vrouwtjes en
mannetjes, geboren en getogen in pio
nierstijden, toen er geen badkamers
met buizen waren. Achter of voor ieder
houten huisje is een pomp, en achter
in de tuin, verscholen achter hoge zon
nebloemen staat een „schattig pri-
iiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiHiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiitiiiiMiiiiiiiiMimiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiimiiiiininiinnMiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiii!
Poezenpakje
noemt de Ita
liaanse ont
werpster Irene
Galitzi -■ deze ajter-
ski combinatie van
pantalon met onder-
trui en muts met
franje en daarover
heen een grof ge
breide sweater. Al
les van orlon. De
strakke pantalon is
van orlon e,i nylon-
gabardine en in de
tint van de rest. De
overtrui van het
poezenpak van de
foto vertoont een
wisseleffect van tur
quoise en chartreuse
groen. Want zo is
het orlon garen ge
twist. Miss Orlon
van top tot teen!
Het is verbluffend
wat de Italiaanse
haute couture doel
met orlon weefsels,
gebreid e.n onk grol
gehaakt. Vroegei
droegen we die grol
gehaakte dingen ook
(Mode is altijd eb en
vloed). Maar vroe
ger was alles van
wol. De enorme
winst van orlon en
aanverwante weefsels
wassen niet krimpt en niet rekt. Bij de
Italiaanse couture en boutique-rnodellen
zijn grof gebreide poncho's, bezaaid
met wollen pompons. Ze lijken op een
harlekijnenpaii. &r zijn bij die orlon-
Deze uitzonderlijke zomer, waar maar
geen eind aan scheen te komen, heeft
veel families, die eind september in
Rome waren teruggekeerd, hun kof
fers doen pakken om de frisse berg
lucht op te zoeken. De show, die de
„Rinascente" in een van de grootste
Romeinse hotels hield, was een ware
reclamestunt. Er werden niet minder
dan tachtig Parijse modellen getoond.
Natuurlijk hielden de Romeinse cou
turiers zich afzjjdig. Maar de grote
Franse namen klonken als klokken:
Dior, Baïmain, Nina Ricci, Madelaine
de Rauch, Michel Goma... Wat er niet
bij werd verteld was, dat alleen die mo
dellen op de planken verschenen, die de
couturiers voor de confectie hadden
bestemd. Ofschoon de prijzen (voor
Italië althans) populair waren, had de
„Rinascente" toch een uitgelezen pu-
iiiiiiiiiiiiiiifiiiiiiiiiiiiiiliiiiiiiiiiiiliiiiiiilfiiiiiiiiiiiiiiiitiiiiiii
Bespikkeld met pailletjes zijn dit
korte manteltje en baret voor de
avoncl. Het jasje is afgezet mei een
randje fijne organza. De baret zit
op een satijnen band. Het is van
de Parijse ontwerpster Maggy
Houjj, aie naar collectie richt op
vrouwen die veel uitgaan en er
voyant willen uitzien.
is dat het met
collectie ook brede, zeer opzichtige sto
la's, ook met wolbal-franje, die meer
geschikt lijken voor het toneel dan voor
a'ter-ski. Men 1c- n alles van die Ita
liaanse modellen zeggen, behalve dat ze
niet voyant zijn.
ROME, november
ktober is hier altü'l de maand
van de modeshows geweest.
Dat wil zeggen van «e «efilé's
van de modehuizen met een grote
naam, want die wachtten tot haar
aristocratische klanten teruggekeerd
waren van haar zomerverblijf. f»a!4 na_
dat de dames zich bij «e respectieve-
lyke huizen op de hoogte gesteld had
den van wat Parijs bracht, bestelden
zij een kopie van Jacques Lath of Pa
ton ofwel zij componeerden met haar
naaister een toilet, dat ongeveer op
dc echte „Patou" leek. Nooit, maar
dan ook nimmer zou een Italiuanse
vrouw, die zich respecteerde, confec-
tiekleding dragen. De enkele zaken
(lie confectiekleding ui'staldcn, liepen
zji minachtend voo' hij. Zij wilden ex
clusief zy'n en het neusje van de
zalm hebben. Deze opvatting is aan het
verouderen. De categoria van vrou
wen, die zo dachten begint uit te ster
ven.
Ook in de modewereld volgen de
veranderingen elkaar in een snel tempo
op. De couture-zaakjes zijn niet meer
te tellen en de confectiezaken wed
ijveren nu in aantal met de bars en de
schoenenwinkels. Misschien kunnen
wy nog niet van een epidemie van
kant en klaar" spreken, rr.aar toch
zeker van een grote democratisering van
de mode. Nooit is echter een confectie
zaak, groot of klein, zo vermetel ge
weest om een modeshow te organise
ren. Dit was immers het privilege van
de maisons de haute-couture.
De eerste zaak, die hiertoe het ini
tiatief nam was de „Rinascente", een
soort Romeinse Bijenkorf. Zij deed
dit tegen half oktober, want men is dit
jaar nog wat later met zijn shows.
liiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiimiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiii
bliek uitgenodigd zoals Gia Scala, de
filmster van: „de kanonnen van Na-
varone", Consuela Crespi, bekend als
de best geklede vrouw van de wereld.
Elsa Martinelli, ex-mannequin en ex-
gravin Scotti. Voor hen waren de prij
zen van twaalfduizend lires voor een
Dior-rokje en veertigduizend voor een
Balmain-mantel ware koopjes. Deze
toeschouwsters van de voorste rjj
kochten daarom ook zonder bedenken.
En „the best of alj" was, dat deze
show als reclame dubbel resultaat
had, want de volgende dagen hadden
de verkoopsters van de „Rinascente"
geen handen genoeg om de klanten te
bedienen: „alstublieft een rok van
Dior, zoals die van Gia Scala..." of
„Een Ricci-avondjurk, zoals Eleonora
Rossi Drago heeft gekocht".
En waar blijft nu de Italiaanse ex
clusivitelt? zult u vragen. Ook daar
is de klad in gekomen sinds Gina
Lollobrigida en Liz Tail'it elkaar op
een receptie in Moskou ontmoetten in
dezelfde „Dior", een rechte jurk van
Zwitserse kant, versierd met eenzelf
de lint en dezelfde bloemenboeketjes.
Het enige verschil was, dat Liz in Pa-
rjjs enige tienduizenden nieuwe francs
had betaald en (lat Gina het Dior-mo-
del door een handige naaister had la
ten maken voor enige tienduizenden
lires!
STINE PISAN1
vV
(Advertentie)
Rood fluweel met stola. Een van
de spectaculaire avondjaponnen
van Nina Ricci.
(Advertentie)
Een berichtje uit Amerika meldt,
dat men er lakens heeft van zijde
papier voor logé's van één nacht.
Het is niet onwaarschijnlijk dat
die in de handel zjjn in dat vooruitstre
vende land waar men efficiënt weet te
leven, al moet men nu niet denken, dat
alle Amerikanen hun logé's in papier
laten slapen! Maar in het vakblad voor
de textielhandel vonden wjj een bericht
dat deskundigen concurrentie verwach
ter tussen het zogenaamde „weggooi-
beddegoed" uit papier of cellulose en
hfcddegoed uit synthetische vezels.
Maar dat bestaat nog niet eens. Al zal
beddegoed, gemaakt van een mengsel
van natuurlijke en synthetische garens
ongetwijfeld een toekomstprodukt zjjn.
De Ursulinen van de Romeinse Unie.
zonden ons een fotoboek over het werk
van de orde, dat bij alle takken van
onderwijs ligt, op vele plaatsen ter we
reld. De begeleidende Franse tekst
over het ontsaan van de Ursulinnen en
hun spiritualiteit is onder anderen ver
zorgd door pater Henri de Lubac S.J.
Er is een inlegvel met een Nederlandse
begeleiding van de veie levendige foto's
over de bedrijvigheid in ons land, waar
de Ursulinen onder meer de bekende
landbouwhuishoudschool Posterholt lei
den. Het Nederlandse provincialaaf in
Boxtel levert dit lijvige, vrij prijzige
boek met desgewenst Franse of Engel
se tekst.
Foor de eerste maai in de geschie
denis heeft een Nederlandse man
nequin een uitnodiging ontvangen
9m by Frankrijks eerste modehuis,
Christian Dior, in dienst te komen. Het
is Tan]a Trybels die een contract ont
ving om 11 december naar Parjs te co-
men. Vorige week dinsdag heeft zij bij
een bezoek aan Parijs een auditie ge
manktZij viel daarbij zo in de smaak,
dat het Franse modehuis haar direct
contracteerde voor het komende sei-
zoen De foto toont de verheugde Tan ja
Tnjbels met het zo juist door haar -nt-
vangen contract van Christian Dior.
Tot nu toe is Tanja de vaste manne
quin geweest bij het Amsterdamse mo
dehuis Dick Holthaus. Maar ze zal bin
nenkort naar Parijs moeten vertrekken
omdat het tonen van de Dior-calleetie
inhoudt, dat de modellen op de verschil
lende mannequins gemaakt en voort
durend gepast worden. Mannequin zijn
by Dior is niet zomaar. Tanja is uit-
zonderhjk slank oui niet te zeqnèU
broodmager. Tot het team mannequins
Oy het huis Dior behoren altijd grote
slanke vrouwen en „kleintjes". Het vo
rige seizoen was de jongste en kleinste
de achttienjarige Murieldie één meter
zevenenzestig lang is en maar zesenvijf-
tig centimeter „middel"-lijn heeft.
