liefhebberij voor
het filmen groeit
zeg
Camera's voor
alle inkomens
en clubs voor
alle talenten
-CC'
Vvee dagboeken:-
Smeren tijdens en
Renberg na de oorlog
êche-r-Büchcrei
SALLIE DE POES WERD
TIJGER ACHTER
Kabouter maakt haar weer klein
D
m
H|npf
Us -ipf]
fc»5*
v B
Sg*»C,b~"S
f«>;ï»L°bi r*n
Camera loopt
In1'?!
y
!i«aMvp bezoek'e,srn
Rommelpot
v J
f» K
^öpja-
A
*»tsCZ
s,vert aa
Pk
1%
NICE
ZATERDAG 3 MAART 1962
ttiavs WekKend is de op
liea ^an de filmers-ui
iaar Het afgelope
de filmcamera';
!g in prijs gedaak
v0or 'angzamerham
ste] k r salaris een toe
breekt" ^°Pen- Voor om-
eps honderd gulder
^kknn°Udige' maar aan'
Sis ..roggebrood"
e1 h? I onder uigewi.i-
W' voor omstreeks
v°or „°n derd gulden de
alles
met
vi-
geschikte ca
Zoomlens en
■ti p0,1Jfienhonderd gul-
Schitterendc Ame-
^'Uktc-u0 rnPParatuur met
^"id. microfoon en
T Koptelefoon.
vHl^th",,?»stJOnïr*rën- We
LK
•tioLfe dl 'chter de rughad-
h •■tjkheje'l'ondbESinselen en
hva Proofs !1 \a" 'mn came-
'tea ïAheir?badden hun be-
S gin Zlen 'oencmen.maar
■•^ctje? de dardigheid er
S|aaï? ?e zagen geen
in 5 Cde vakanüe vbor
•^^lrs°Wi8atié V00r
ei 21 aa-> i met Aiti-
iche.'f
oedrijf'
ictlcwkV€
Ut, feuten vIak van do
A ^UuTc.,"" «-s
N; geMt-g m iVr,r alle
°c
et ieÜLA
ktie ztud>y
ooi' fjf
Lr! t tfeehou.^ste.r heeft baaf
ft ?*V>HöJr0 scl1
1|«? C'int haiv usüen or ziin-
-<t
klei
fa
oor
(|o opmars van
>r, ilc ',plrs ondpi-vindei.
»l '"'tdo W.ub» eon sterk
(k'.i ®o!<
(lo K I v aicii*
i("k.°o!< v bel'«nRsteHiiiK. voor-
ij-, n !'e jongeren. Wie
'i 'f:ils,as* geworden is
film A heeI"t <*P"
1 "r dat. ï1- ?r? veel- Hpt
IE
"dim
niet toe of njen
voorheelden van
Horst, Hitchcock of
voor ogen heeft
V0?öi,nuH.K?repen 's door
''Ui f'ïkhp-i h)ke technische
vZe": O' dat men een
H» fhiinin"^ "ll- vas,leKKen.
lr>J r1pniJl oole,ndon aport-
•Ml'<liedpn, -Wil opnemen.
'Éjh#rp„ doeleinden kunstuit-
H.,* en' jooph-nische pro
V ^ma,lLerS0lÜke.
*>a's bezitters van 8 mm
a 8ïteiii„ nt daar groeit de
t»l3« Ie 'ilnS veel st
- sterker dan
mm camera's) is nu
ior-
,ge-
aan
BÜ
and
mg,
:tie-
ecg'
hou-
nb«-
sitie
oede
fni't
rai
st <1
r ti'
taart
iATIE
<N->
S..;?4p u--;> camera s
S??v'2ii hëkwrdduizcnd gepas-
ha^fde „bben stuk voor stuk
'iph B au v„erse,1ijn.sel meeee-
nnPies6- Zsln ü?n tot vPf"
kni|den c? -l. beden meer of
•^niiïP^n ^HJ.aneaen meer of
W - en uZ. et 'n te verwe-
kn.' ,z« ,i-i ÏB wuaen. Al na-
Jorif edi-fi] o ..bubel" van de
Sd p (geschreven
"h bp. k Brumstede) ter
gaf toevallig
v'i «aI toevallig
S (;'l) do 'oord op hun vra-
H Xml^t'tbdschriften Fo-
<L, bipa auilm hielpen hen
«i- t'olp- nauweli)ks verder.
'II^OeitTT dat de ooit te-
Ip-, ag erde camera maan-
t]p' en
'n
camera maan-
de kast bleef
tL^et gunstigste geval
h
|eVnn en. k.^ lan<3 vindt men
tfelSrt' filmclubs. On-
pCi, di"„aLnSesloten b«
in "«"s^aiuien dij
bak v» -en i-'lv, dat geldt bij
;,iridat 6Wep ledcn (waar-
ktS!»d Hn^de moesten in de
-'bch)uaa'1dp tS- iellen is llet
L du "'Pt-aangesloten
vaak na c cindo
•J11 aa,-, l i JIiet Am~
P zitten)-
pas sinds
aantal abon-
i«d»eef 7|vL blad Smalfilm
b f§» dal^i Secft te ver-
^gTclubs .met-aangeslo-
ItclKenS talr«k zÜn'
hbs S hS|n ,d* anlateur-
oD^ Ceafp algeT.ce" nog
'j. lt>ht c„ verdienen
kc Cl'
■0 v£>ül
istrie.
iorgaI1)
pigme"
na
ie,
ntrekb
eten
hbs
waarmee
soms voor
kS arti'sfi uitgedachte
rkp);>Unni tleke sfeerbepa-
B> Werk amateura op-
iSh^otaai le.veren daar ze
S»eaal «iet hoeven te
rhftpt elubs Jli?ïïe.n Iich in
t gcv^oof kleine werk-
v, n ,van zps tot
"ti^Pre®® Jaaroontribu-
S1 "ooatal tussen
,'biO Xov^g, gulden (1^.
tl.meÜ baE krügPn
:.huAh aiwJ*® Smalfilm
tj« fih? re"
geen
*e
centl-
nemen van een goed functio
nerende, grote filmclub. Wie
lid wil worden, moet laten zien
dat hij (of zij) wel eens een
filmpje heeft gemaakt van
een vakantie, toneelvoorstel
ling, van de kinderen, het hin
dert niet wat, zo min als ook
de kwaliteit er toe doet. want
dit eerste filmpje met al zjin
fouten is de basis voor een ge
sprek met geoefende amateurs
waar de beginner veel van op
steekt. Eén keer in de veertien
dagen is er clubbijeenkomst.
In de stille zomermaanden
heeft de club een werkprogram
ma voor het komende seizoen
opgesteld en dat houdt o.&. ta
dat de werkgroepen aan het
filmen slaan aan de hand van
de verstrekte opdrachten.
Daarmee worden de grote
problemen van de beginnende
amateurfilmer direct aange
vat. Die grote problemen zijn;
gebrek aan motieven en hoe
maak ik een draaiboekje. In
de club krijgt men een over
vloed aan motieven en de tech
niek van het draaiboek maken
wordt met de hulp van ervaren
leden steeds beter geleerd.
:eder krijgt zijn taak en bij een
ngewerkte club ontdekt men
lat iedereen een speciaal ta
lent blijkt te bezitten dat voor
het maken van de film bruik
baar is: voor lichttechniek, voor
het opsporen van „acteurs en
actrices", voor het regisseren,
draaiboeken schrijven, decors
maken, speciale apparaturen
knutselen etc.
Bij het filmen doet het er in
tiet algemeen niet zo veel toe,
dat een deel van de leden
slechts een eenvoudig fixfocus-
camera'tje heeft. „Er is nog
nooit een toestel gevonden dat
uit zichzelf een film maakt,"
zegt men: „de filmers maken
de film." En degenen die geen
geld hebben om een duur sta
tief te kopen, wordt geleerd
dat men uit een wandelstok ook
een bruikbaar statiefje maakt.
In de werkgroepen wordt ge
filmd met ware hartstocht. Niet
alleen de opdrachten worden
vervuld, maar ook de eigen
ideeën worden gezamenlijk
uitgewerkt. In de Zaanse club
maakt men één keer per jaar
ook met alle teams tezamen
een grote produktie. pe beste
films van de club worden ge
woonlijk ingezonden op de jaar
lijkse wedstrijd van de NOVA.
Opmerkelijk is daarbij dat de
NOVA voor zijn wedstrijd voor
een groot deel speelfilms inge
zonden krijgt.
Het clubprogramma behelst
voorts het vertonen van vak
films van de NOVA, het uit
wisselen van de clubfilms met
die van andere clubs, nationaal
en internationaal. Er zijn ex
cursies naar bijv. Ciné-ccntrum.
het Filmmuseum. Befaamde
films uit de hele wereld worden
voor de club gedraaid. Er zijn
instructie-avonden over onder-
iiiiiiiiiiiiniiifiiiiiimiiiiiiimiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiii
verwijkse amateur-filmer Her
man van der Horst, die vogels
prep. reercTe voor tentoonstel
lingen, indertijd de beginselen
van do fotografie er de filme-
rij bijbracht
De jonge Dries Boumans,
zoon van de strandfotograaf te
kent voor ons het beeld van
de amateurfilmer, wanneer hij
vertelt over de oprichting van
ae smalfilmclub „IJmond dub-
bel-acht" in Beverwijk, een van
de jongste smalfilmclubs, die
bij de Nova zijn aangesloten,
en 'intussen een van de groot
ste in het land géwordén.
Het smalfilmen als hobby-
blijkt zowel jongeren als oude
ren te boeien. De leeftijd heeft
er minder mee te maken dan
de drang naar creativiteit. Bij
„IJmond dubbel-acht" kun je
de man treffen, die een bloe
mencorso droogweg achter-el-
kaar filmt, even goed als de
jongen, die lijnen en figuren
tekent en kleurt op de film-
houd van filmmateriaal, het
titelen, belichting etc. Enfin,
in een actieve filmclub wordt
cr doorlopend gefilmd en een
overvloed van andere activi
teiten aan de dag gelegd, zo
dat iedereen, zowel de artistiek
als de technisch ingestelde fi
guur er volop aan zijn trekken
kan komen. Wie «en jaar lid is
van een filmclub is aan het
filmen verslingerd. Filmnma-
teurs zfjn ook bijzonder kritisch
als ze films in de bioscopen
zien, ontdekken in elke door
snee-film doorgaans tal van
technische fouten die door de
n iet-ingewijde altijd onopge
merkt blijven.
Filmen is een hobby die
steeds meer mensen gaat aan
spreken. Een nadeel is, zo zou
men bijna zeggen, dat men
op de luur vrije tijd tekort
komt.
He. S.
Toen we nog forten bouwden
aan het strand tc Wijk-aan-Zce
werden we altijd sterk geïm
poneerd door de man met een
baardje, die een wondere kiek
kast over het zand zeulde en
onder een zwarte doek weg
dook,wanneer hjj werd aange
klampt door strandbezoekers.
Het resultaat was dan het trots
aan vrienden en magen ge
toonde portret van de familie-
op-vakantie-aan-zee, keurig
door de fotograaf, als was deze
portretschilder, gesigneerd.
Deze vakantiefoto's zijn trouw
bewaard. Als curiositeit. Wan
neer we nu naar zee gaan,
snort de camera in onze han
den. We maken zelf onze va
kantiefilms om thuis de genoe
gens van de vrije tijd opnieuw
te beleven.
Tussen het gesigneerde strand-
portret en de vakantiefilm ligt
niet zo'n lange tijd. De strand
fotograaf met de zwarte doek
is dezelfde, die de jonge Be-
band in,een poging de op de
geluidsband vastgelegde mu
ziek zichtbaar te maken.
De amateur-filmer staat voor
niets. Hij vormt figuren van
domino-stenen, die op de film
een macabere dans uitvoeren
in het ritme van de muziek.
Het is even een beklemmend
spelletje. Hij experimenteert
met filmband en geluid als
Picasso met de verf, maar hij
componeert met evenveel ge
noegen dorre vakantieplaatjes
tot een onderhoudend en grap
pig verhaal.
De smalfilmer werkt meest
al niet alleen. De werkgroepen
van de clubs zetten samen een
scenario in elkaar en werken
het samen uit. Op de club
wordt het resultaat gedraaid
en beoordeeld.
De clubs tonen elkaar hun
werk. de experimenten zogoed
als de totaal mislukte films,
die soms toch grappige resul
taten blijken op te leveren. Zo
vergat een Beverwjjker die een
vakantiefilm in kleuren maak
te, de film om te draaien. Hij
had deze dubbel opgenomen.
Resultaat: auto's die dwars
door een bergmassief reden,
mensen, die gesloten deuren
Binnenwandelden. Uit de mis
lukte vakantiefilm groeide de
idee voor een komische film.
Dries Bouman zegt: „Daar
voor heb je het contact met el
kaar nodig.
De smalfilmclubs zijn er niet
om jonge talenten een spring
plank naar het beroepswerk te
bieden. De smalfilmer heeft ook
niet de pretentie de camera
anders dan voor zijn genoegen
te laten lopen.
Ja soms is er een Herman
van der Horst, die het ineens
te pakken krijgt en van de
hobby een levenswerk gaat
maken. Er zijn meer beken
de filmers als amateur begon
nen, maar de doorsnee-smal-
filmer weet dat hij niet altijd
meesterwerken hoeft af te le
veren, zo vertelt Dries Bou
mans.
JAN BURGER
lie\ ie%d'
van
i difd *'0<'
-il°
ara»11
„s rfiR
:ricb stic
.de
'4 'tC°jSeu Taschenbuch Ver-
eeu h«ven verach«"
b0®k van Kathe
SShBh de V T,agebuch aus
<>n-
Nor-
M.
Gilbert's
vertaling
boeken
vjt ,i 8 Diary. Beide
"S^ is e» ïün nasleep,
NV*; Het hn.t hU" enige °v«r-
ver hov" Amerikaan
4 Üfgter ul« »Ht Van de
u*t. in alle denkbare
f' ua"s, Emmeren het
V>si '«e ie
lëee? Va,n het ogenblik,
NT °kken "enSH» t>naar Bomme-
l®1. 2ii u,C Bussen in aan-
HSderen^ 1 met haar man
koetpn een Rik Ifndgoed.
Jt'"9| ehrpj., a' Paa"den, schapen
VtNv^ers Dat wordt
rhrt)l mP%T„man- die door de
l M»|| Ie hni-p »en 00 Van wie
'>i'h ^.ike en of te zie" krijgt
yrouw
V
fer,
^SalrtnW Pd!®n. en Bussen
1' onderhoiirt°et Tard w«rke"
Onr-,;d en dat van het
want aan plunde-
^if'iVh0<)ri,'-ien
vromv °n ^at al niet. Ze
Q? Vrouwen baar dochtertje
moeten vertrekken
en het landgoed aan anderen overla
ten. In de dorpen uit de buurt vinden
ze onderdak, maar het is een hard ge
tob om de dagelijkse kost op te halen
en in hele kleren rond te lopen. De
slotvrouwe moet mest kruien en stallen
schoon maken, maar laat zich niet
ontmoedigen, hoe bedroefd zij ook is
over het lot van haar man en hoe be
zorgd en angstig om de kinderen. Na
de capitulatie van de Duitse legers,
waarvoor de gelovige vrouw dagelijks
heeft gebeden, kunnen ze eindelijk te
rug naar hun eigen landgoed, waar na
tuurlijk alles is geroofd wat niet vast
gespijkerd was. Daar gaan de mensen
hun ongewisse toekomst tegemoet. Ze
kunnen alleen nog vertrouwen op de
Voorzienigheid.
Dit alles vertelt de schrijfster eenvou
dig en zonder veel opwinding. Haar
k]are taal brengt de angsten en moei
lijkheden goed over en we leven mee
met alle wederwaardigheden, maar we
ontkomen niet aan de indruk, dat de
schrijfster al die ellende slechts secun
dair voor rekening van de grote bedrie
ger Hitier laat komen. Als ze de waar
heid heeft geschreven en dat heeft
ze zeker gedaan dan is het met de
Russen en de Polen nog al meegeval-
en indien we de gedragingen van deze
lieden vergelijken met wat de Duitsers,
met name de SS-horden voordien!
hebben uitgespookt In Rusland en el
ders. De ontberingen die de schrijfster
en haar omgeving hebben geleden, zijn
niet gering, maar toch maar kinder
spel, vergeleken bij de onmenselijke
wreedheden, die haar landgenoten in
zo overstelpende mate anderen hebben
aangedaan. Wat zij geleden heeft, is
het regelrechte gevolg van wat ande
ren veel erger hebben geleden.
Tagebuch aus Pommeren is een
pocket van 180 bladzijden Nürn-
berger Tagebuch is een pocket
van 450 pagina's, een dubbele dus,
waarin men een haarfijne analyse kan
lezen van de oorlogsmisdadigers die in
Neurenberg 'erecht hebben gestaan. De
schrijver was namelijk gerechtelijk psy
choloog bij het grote proces. Zijn ge
sprekken met de beklaagden vormen
de inhoud van het boek. Langzaam
maar zeker komen de figuren uit de
verf, hun karakters, hun voorkeuren,
hun moeilijkheden, hun opvattingen,
hun naijver, hun complexen. Het boek
begint met een uiterst korte beschrij
ving van de personages en hun functies.
Van tijd tot tijd voegt de schrijver aan
een gesprek een of andere opmerking
of conclusie toe. Na een korte weer
gave van het proces van dag tot dag
treft de lezer telkens een verslag aan
van de gesprekken daarna. Gilbert be
zoekt namelijk voortdurend de heren en
spreekt r.iet hen, stelt vragen, debat
teert. Hli doet dat om beurten met de
beklaagden individueel of met een klem
gezelschap bü de gezamenlijke maal
tijd Het dient allemaal om de heren
beter te leren kennen en psychologisch
te doorgronden. Het is bijzonder
boeiend te lezen, hoe de mannen ieder
naar hun eigen aard reageren op de
vragen en zich bloot geven. De dikke
verwaande Goering, de onnoemelijk
domme Ribbentrop. de lege en karak
terloze Keitel, de mistige Hess. de per
verse en halfgekke Streicher, de cyni
sche Seiss, de berouwvolle Fritsche, de
verontwaardigde Schacht, de verbijster
de Sciiirach enz. Ook hun verhouding
tot Hitier wordt door de regels heen
duidelijk, Bjj allen geldt het beruchte
Befehl, dat is duidelijk en dat verwacht
men. Maar de heren kunnen maar niet
(Advertentie)
begrijpen, dat de overwinnaars dat niet-
begrijpen maar niet kunnen begrijpen.
Sommigen geven toe, schuldig te zijn,
maai slechts voor een klein deel: Hit-
Ier is eigenlijk de enige, die men schul
dig kan noemen, maai de gedachte
dal Hitier ooit voor een rechtbank te
recht zou kunnen staan, is bij allen ab
surd en ondraaglijk. De heren hebben
ook veel kritiek op elkaar en glimmen
van leedvermaak, als een hunner door
een der rechters in z'n hemd wordt ge
zet, hetgeen nog al eens gebeurt.
„Hauptsache gehorchen", „Befehl ist
tben Befehl" ziedaar het Leitmotiv
bij allen. En terwijl zij in ai die ge
sprekken op het standpunt staan, dat
de Geallieerden eigenlijk ook in de be
klaagdenbank moesten zitten, en ter
wijl ze meehuilen over de pas ontdekte
concentratiekampen, roken ze avond
aan avond rustig hun pijpje, een voor
recht, dat hun miljoenen kampbewo
ners niet hebben gekend. De voorbeel
dige behandeling, die zij ondergaan,
was dan ook door de Geallieerden voor
geschreven, zelfs na alle verschrikkin
gen in en buiten de kampen, meer dan
tien jaar lang.
Kortom, het boek van Gilbert, dat nu
dan in het Duits is vertaald en uitgege
ven, wensen we van harte een ruime
verspreiding toe onder de Duitsers op-
ook zij niet zullen vergeten,
Dbg.
dat
e poes van CaroHjntje was een
alleraardigst beest met grijze
strepen op haar vel. Ze heette
Sallie en ze had een vuurrood
tongetje, waarmee ze in vijf minuten
tijd een vol schoteltje melk leeg kon
likken. Heel zachte pootjes had Sallie
de poes. Ze sloeg alleen maar haar
klauwtjes uit, om met een klosje of een
flosje te spelen. Krabben deed ze nooit.
Behalve die nacht toen ze Marius
Muis za*f lopen. Ja, welke poes zou er
in zó'n geval haar klauwen binnen hou
den? Marius Muis roetste de kamer
door, Sallie sprong op hem af en sloeg
haar klauwtjes in zijn staart.
Het zou zeker erg treurig met Marius
Muis zijn afgelopen, als die muis geen
kaboutertje als vriendje had gehad. Dat
kaboutertje had beloofd, dat hij Marius
Muis altijd helpen zou, als hij in nood
mocht komen. Natuurlijk, vrienden in
nooa helpen elkaar altijd. Daarom
droeg de muis een klein fluitje om zijn
nek. Toen Sallie hem bij zijn staart
greep, kon hij nog net vliegensvlug het
fluitje grijpen en fuut-fuuut, blies hij
erop. Meteen kwam het kaboutertje uit
de grond tevoorschijn Het strekte zijn
handen uit naar Sallie de poes en
smeekte: och poes, lieve poes, deze
muis hier is mijn vriendje. Laat hem
los! Och. laat hem lopen.
Nu heb ik je aan het begin van het
verhaal al verteld, dat de poes van Ca-
rolijntje een alleraardigst beest was.
Daarom zal het je niet zo erg verwon
deren, als ik je nu vertel, dat Sallie
haar klauwtjes introk en zei: vooruit
dan maar.
Op trillende pootjes rende Marius
Muis zijn holletje in. Maar de kabouter
vond dat je zomaar niet weg kon lo
pen, als er zoiets wonderlijks was ge
beurd. Hij nam zijn puntmuts af,
maakte een buiging voor Sallie de poes
en zei: hartelijk dank, beste poes. Je
hebt mijn beste vriend niet opgegeten.
Nu wil ik ook wat voor jou doen. Heb
je soms wat te wensen? Nou um, nee,
zei Sallie. Het enige wat ik zou kunnen
wensen is een lekkere muis. Maar ja,
daar kun jij natuurlijk niet aan begin
nen. Geen nieuw warm mandje om in
te slapen? Geen mooi bordje om van te
eten? Geen strikje voor om je hals?
vroeg de kabouter nog. Nee, zei Sallie.
Ik heb een goed tehuis en er wordt
uitstekend voor me gezorgd. Carollintje
is werkelijk een heel aardig meisje.
Ik weet wat, zei de kabouter plotse
ling. Hjj was blij, dat hij wat gevonden
had om Sallie te belonen. Uit zijn
broekzak haalde hij een doosje te voor
schijn. In dat doosje zat een pilletje.
Als je dat opslikt, zei hij, word je heel
groot.
Ik heb 't laatst van een tovervrouw-
tje gehad. Hier, stop in je mond. Nee
nee, het hoeft niet. zei Sallie. Hou het
zelf maar. Maar de kabouter was zo
bljj; omdat Marius Muis nu gezond en
wel in zijn holletje zat, hij wilde er
niet van horen. Is het leuk om heel
groot te zijn? vroeg Sallie nog. Dat
zou ik denken, zei de kabouter. Als je
sterk bent, hoef je nooit bang te zijn.
Toen stopte hij de poes het pilletje in
de bek en verdween weer onder de
vloer.
Maar wat gebeurde er met Sallie? Ze
begon te groeien. Eerst werd ze zo
groot als de poes van de slager, toen
werd ze zo groot als de hond van de
melkboer. Daarna, groeide ze, tót ze
even groot was als het schaap van boer
Bart. En toen ze eindelijk ophield met
groeien, was ze zo groot als een tijger
geworden.
Sallie keek eens om zich heen. Hm,
dacht ze, het is wel vreemd om opeens
zo groot te zijn. Maar de kabouter heeft
gezegd, dat het leuk is en bij zal wel
gelijk hebben. In haar mandje paste ze
natuurlijk niet meer en daarom ging
ze languit op de vloer liggen slapen.
Maar lieve help, dat gaf me een op
winding, toen de mensen de volgende
morgen wakker werden. Moeder, vader
en Carolijntje schreeuwden om het
hardst: een tijger er zit een tijger in
de kamer. Ze holden het huis uit om
de politie, de brandweer en de direc-
teu- van de dierentuin erbij te halen.
Die arme Sallie wist zich geen raad.
Ze begon te mauwen, maar nu ze zo'n
groot keelgat had, klonk het mauwen
als een akelig gebrul. De buren, die
buiten voor het raam stonden te luiste
ren. holden van schrik naar huis terug.
Maar die arme Sallie had alleen ge
bruld omdat ze trek in melk had. En
in kattenbrood. Och en niemand kwam
haar eten en drinken geven. Wel kwam
Een van de oude gebruiken, die de
jeugd in het Zuiden van ons land nog
op enkele plaatsen in e-s; houdt, ;-s het
rondgaan met de rommelpot op Vas
tenavond (carnaval).
Dit is geen pot met rommel erin,
hoor, maar een soort (eeuwenoud) mu
ziekinstrument, om het zo maar uit te
drukken. Vroeger gebruikte men daar
voor een stenen pot, maar sedert de
laatste jaren is daarvoor een ronde bus
in de plaats gekomen, waarvan de ope
ning met een varkensblaas is bedekt.
Het rondgaan met de rommelpot op
Vastenavond door de jeugd in het zui
den van ons land (naar een tekening).
In het midden maken de kinderen een
klein openingetje, waardoor een stokje
wordt gestoken. Door nu het stokje op
en neer te bewegen, ontstaat een dof
rommelend geluid.
Meestal zijn het jongens, die vreemd
soortige kleren hebben aangetrokken,
(zoals in het Noorden van het land op
Koninginnedag wel wordt gedaan) en
met de rommelpot: dinsdagsmiddags
voor de vasten rondgaan en daarbij
ouderwetse liedjes zingen.
de brandweer aangereden met een
grote, rode wagen. En de politie-auto
stond ook al voor de deur. Toen kwam
er een grote wagen aan. met een kooi
erop. De directeur van de dierentuin
liep ernaast. Hier moet hij in, zei hij,
dan kan hij niemand meer kwaad doen.
Miauw, miauw, brulde Sallie en dat be
tekende: ik wil niet in een kooi. Maar
dat konden de mensen niet verstaan.
Ze schoven de kooi naar binnen en joe
gen Sallie erin. Met treurige ogen
keek ze Carolijntje aan, toen ze met
kooi en al naar buiten ging. Carolijntje
herkende haar eigen lieve poes niet
meer. Met een angstig gezichtje keek
ze naar de tijger en ze zei met een bib-
berstem: ik ben blij dat hii achter de
tralies zit! Ja, Sallie zat achter de tra
lies en ze zou er blijven zitten, net zo
lang als ze een tijger was. Ze werd
naar de dierentuin gebracht en ze was
de allertreurigste tijger, die daar ooit
had gewoond. Ze wilde slapen in een
mandje, ze wilde snorren en kopjes ge
ven, ze wilde melk en kattebrood en
ze wilde spelen met een klosje of een
flosje. Maar voor een tijger zijn zulke
dingen er niet bij.
Gelukkig gebeurde het op een nacht,
dat Marius de Muis door de dierentuin
wandelde.
Sallie schoot rechtop, toen ze Marius
zag. Dat is die muis, die ik bijna heb
opgegeten, dacht ze. En ze riep: Muis,
Muis, Marius Muis, help me alsjeblieft.
Grote die en als jij kunnen zichzelf wel
helpen, zei de muis. Dat had je maar
gedacht, riep Sallie met een verdrietige
brulstem. En ze vertelde wat er met
haar gebeurd was. Dus vriend, de
kabouter, heeft iets heel doms gedaan,
zei Marius Muis. Dan moet hij het
maar weer goed maken ook. Hij 'pakte
zijn fluitje en blies erop. Wat is er' aan
de hand? vroeg de kabouter, toen hij
uit de grond kwam. Zit je weer in de
nood? Ik niet, maar hij wel, zei Marius.
Je hebt Sallie de poes in een tijger ver
anderd. Nu moet ze achter tralies zit
ten. Ze was veel liever poes gebleven.
Neem me niet kwalijk, zei h'et kabou
tertje beschaamd. Hij haalde uit zijn
andere broekzak weer een klein doosje
met een pilletje erin.
Hier, zei hij, slik op. dan. word je
weer gewoon een poes. Toen gooide hii
het doosje in de kooi. Van de haast
slikte Sallie het pilletje met doosje en
al in en daarom duurde het even, voor
het werken kon. Maar eindelijk voelde
ze zich kleiner en kleiner worden.
Eerst zo klein als het schaap van boer
Bart, toen zo klein als de hond van de
melkboer, daarna zo klein als de kat
van de slager en tenslotte was ze weer
gewoon.
Ze glipte tussen de tralies door en
wandelde met opgeheven staart naar
huis terug. Op de stoep bleef ze net
zolang mauwen, tot Carolientje haar
's morgen al heel vroeg binnen liet. Sal
lie, Sallie, zei het kleine meisje blij. Ik
dacht dat die lelijke tijger jou had op
gegeten. Mauw, mauw, zei Sallie en ze-
had haar geschiedenis heel graag aan
Carolijntje verteld. Maar dat ging nu
eenmaal niet, wamt kleine meisjes kun
nen de taal der poezen niet verstaan.
En hiermee eindigt het verhaaltje,
waarin de kabouter de muis hielp en
de muis de poes. Dé directeur van de
dierentuin heeft nooit begrepen, waar
die ene tijger toch gebleven kon zijn.
Daarom hoop ik maar, dat hij van
avond dit verhaaltje aan zijn kléine
jongen voor gaat lezen. Dan zal hij zeg
gen: o was 't 'm dat
LEA SMULDERS
Ca Rtva val
'Mi
Enorme carnavalswagen uit een optocht te Nice (Frankrijk)
Maandag en dinsdag voor Aswoens
dag, dus voor het begin van de veertig-
daagse vasten, wordt het carnaval ge
vierd. In het zuiden in de provincies
Noord-Brabant en Limburg is de carna
valsviering steeds blijven bestaan.
Carnaval of vastenavond wordt van
oudsher gevierd. Het overdadige eten en
drinken, dat men in vroeger tijden wel
deed, is wel verklaarbaar: voor men „af
scheid neemt van het vlees" (carni-vale)
wild"1 men zich nog eens duchtig er aan
te goed doen. Dat gebeurt nu natuurlijk
niet meer. Wel bakt men in het zuiden
op Vastenavond oliebollen en spekpan-
nekoeken (spekstruif). waar je je te goed
aan kunt doen. Er zijn grote verkleed
partijen. Te Bergen op Zoom begint 's
maandagsmiddags het carnaval voor de
jeugd. Met neuzen en maskers voorge
bonden, potsierlijk, leuk of mooi gekleed,
mag je op straat lopen. Muziek is er vol
op en op de grote markt spreekt Prins
Carnaval de jeugd, die als een bontge
kleurd bloemenveld bijeen is, toe. Dan
maakt hij met de jongens en meisjes de
rondedans. Daarna vormt zich een stoet,
die, met muziek voorop, door de straten
trekt. Prins Carnaval springt en danst te
midden van de vrolijke jeugd. Om 7 uur
moeten de kinderen echter op bevel van
Prins Carnaval thuis zijn. Dan komen de
ouderen aan de beurt, die, meer in groe
pen en in de zotste kledij gestoken, met
veellawaai van gezang en muziek, hos
sende en springende door de straten
trekken.
De wereldberoemde maskeroptochtén
te Nice in Zuid-Frankrijk en te Viareg-
gio in.Italië trekken jaarlijks honderd
duizenden bezoekers. De praalwagens
vormen altijd het hoogtepunt. Dat zijn
reusachtige bouwsels waarop de
vreemdste figuren voorkomen, die dik
wijls onder het rijden beweeglijk zijn.
Tussen de pronkstukken van de mas
keroptocht ziet men enorme grote kop
pen van bordpapier, duivels, Griekse
goden, portretten van personen, dieren-
koppen, enz.
Hef lopen met grote koppen behoort, nu
eenmaal bij een carnavalsoptocht,
