Moedige prelaat_ in Louisiana
Aartsbisschop van New Orleans tegen rassenscheiding
Katholieke scholen voor
blanken moeten van hem
negerkinderen opnemen g
moreel en
zo
ndig
M'
Integratie sinds 1954
O
D
DE MOEILIJKHEDEN IN LAOS
Amerika's
voor Azië
Verdragspartners en Congres
hadden oude accenten liever
nieuwe
in ruw
beleid
weer
T
L
I
5*»
RVI
Niet
meer
elke
rots" verdedigen
.o*T 1:1
iilili
tSTHEmn
nieuwe dagblad
ZATERDAG 19 MEI 1962
«pil
b 6-^-jarige aartsbisschop van
New Orleans, Mgr. Joseph
V°0ftuancis Rummel. stond in de
•het f'n Van zijn paleis te praten
fojja groepje dames. Het gezel-
X
USA
te z'ch gereed om te gaan
Voor het beeld van Onze
V°egcle °Uw van Eatima. Plotseling
Stoepj 2jch nog een dame bij het
u5tl de knielde voor de voeten
l gaarde prelaat en begon
te spreken. Het was me-
Vei,z^UI?lceerd was, omdat
Jren u"a Gaillot, die een dag te
de aartsbisschop geëx-
Vzet "?lceerd was, omdat zij zich
race tegen de opheffing van
°1riervi.enscheiding in het katholiek
„Geef mij uw zegen, ex-
ytW >,riep zij uit, „maar ik
de u'et om vergiffenis. Zie op
Nchf-,hemel en erken dat de ras-
?iet 1'aing Gods wet is. Luister
ue aaw .satan, maar naar God."
5'jkeu Nsschop stond stil toe te
pOg y' faar hij sprak geen woord,
h 11 Wa°r rnevrouw Gaillot uitgespro-
v s' grepen de andere dames
Hl y-st en voerden haar weg. Ter-
njtMeegenomen werd, riep zij
„Moge God u genadig zijn".
KJ 0e staat het met de opheffing van de rassenscheiding in het
°penbaar onderwijs ia de V.S.? Voor de beantwoording van die
Het Vraag moeten wij terug gaan tot 17 mei 1954, de dag waarop
Amerikaanse Opperste Gerechtshof de volgende uitspraak deed:
ScHeht ,let openbaar onderwijs is geen plaats voor de leer van ge-
maar gelijk. Gescheiden onderwijs is uiteraard ongelijk."
Vo0r term „gescheiden maar gelijk" (separate but equal) werd
Hof ®et eerst gebruikt in een uitspraak van het Opperste Gerechts-
ScHej De uitdrukking had toen vooral betrekking op de rassen-
Hrou/'ag bjj het openbaar vervoer. Maar he* hof van 1954 wilde uit-
^de h vaststellen dat althans in de kwestie van de scholen de
?°ctrine ongrondwettig was. Op 31 mei 1955 kwam het Opperste
j ?Hof op het onderwerp terug. De rechters verklaarden toen,
^kvy6 Mtegratie van het onderwijs in het zuiden van de V.S. „met
»a,ne spoed" moest worden uitgevoerd.
1954 bestond de rassenscheiding in het onderwijs nog in 17
is men in West Virginia en Washington D.C. tot volledige
Hjj j^aBe overgegaan. Zes andere steden hebben een aanzienlijk deel
"a scholen geïntegreerd. Voorts hebben een aantal andere staten
*°ge ®&in gemaakt met de opheffing van de segregatie. Vooral in de
*ui<Wam<Je Border \States (op de grens van hejt noorden en het
van de V.S.) is er veel verbeterd. Het meest onwillig zijn
Zbitl staten van het Diepe Zuiden, als Mississippi, Alabama en
^«•olina.
^del-n v°°rmalige „bïankè" lagere en middelbare scholen in de 17
()j|pe staten en in Washington D.C. vindt men nu in totaal ruim
aegerleerlingen.
oen John F. Kennedy nog slechts Democratisch kandidaat
voor .het presidentschap was, heeft hij, op 7 oktober 1960,
een televisiedebat gevoerd met zijn Republikeinse rivaal Ri
chard M. Nixon. In. een bepaald opzicht is dat debat nog steeds
actueel. De vraag werd namelijk aangeroerd, of Amerika zich in
geval van nood ernstig zou moeten inspannen om de eilanden
Quemoy en Matsoe (voor de kust van het Chinese vasteland) te
verdedigen tegen een aanval van de communisten. Nixon toonde
zich een goed leerling van wijlen John Foster Dulles. Hij betoogde,
dat de beide eilanden behoorden tot „het gebied van de vrijheid"
en dat Amerika daarom en óók omdat het zijn bondgenoten niet
in de steek mocht laten verplicht was Quemoy en Matsoe te ver
dedigen. De Democratische kandidaat nam een ander standpunt in.
Dat deed hij niet alleen om het debat te verlevendigen. Kennedy
deed het vooral, omdat hij een van de eerste bekeerlingen was van
een nieuwe politiek-strategische leer, die op dat moment door vele
deskundigen in Amerika werd verkondigd.
IMDO-CHINA
CAMBODJA
JOSEPH FRANCIS RUMMEL
OH/O
/HO/S
500 km
KANSAS
I MISSOURI
KtNTUCKT
ATLANTISCHE
OCEAAN
HOHTN CAHQUHA
IShVlIl*
OKLAHOMA *y
Columbi
irminaham
CANADA
TtXAt
f LOU/S/AH
ew Orleans
Golf van Mexico
V. PF.LTI579Q5 E=
In het gearceerde gebied op dit kaartje, alsmede in de stad New Orleans, zijn de tholieke kinderen
laatste jaren ongeregeldheden geweest naar aanleiding van de rassenintegratie.
Maar er waren in New Orleans nog
twee andere katholieken, die een domi
nerende rol speelden in het verzet tegen
het aartsbisschoppelijk besluit. Leanjer
H. Perez, een 71-jarige jurist en olie
magnaat verkondigde, dat men de voorge.
nomen integratie van het katholiek on
derwijs moest zien als het resultaat van
een „communistisch-zionistische samen
zwering". In een toespraak tot de Raad
van Blanke Burgers spoorde hij de ka
tholieken van het aartsbisdom aan hun
kinderen van de katholieke scholen te
nemen, en 's zondags geen geld meer op
de collecteschalen te leggen. De men
sen moesten geen enkele financiële bij
drage meer geven voor de actie van
Mgr. Rummel. De instructie van de
aartsbisschop noemde Perez een „zwaite
doem op het lot van de 75.000 blanke ka-
H» soepje uamra.
°UW f-r "V.I.
Deze dramatische scène had een op
zienbarende voorgeschiedenis. Mgr. Rum
mel, die in 1935 benoemd werd tot aarts
bisschop van New Orleans (Louisiana),
sprak zich reeds voor de oorlog herhaal
delijk uit tegen de rassenscheiding. In
1953, een jaar voor de historische uit
spraak van het Amerikaanse Opperste
Gerechtshof, veroordeelde hij, in een
herderlijk schrijven, deze vorm van dis
criminatie, en in 1956 maakte hij be
kend, dat het katholiek onderwijs in zijn
aartsdiocees geïntegreerd zou worden.
Bij die gelegenheid noemde hij de ras
senscheiding „immoreel en zondig". Met
het openstellen van alle katholieke scho
len voor blanke en zwarte leerlingen
wilde hij echter wachten tot de schei
ding in het openbaar onderwijs opge
heven zou zijn. Die opheffing kwam for
meel tot stand in de herfst van 1960, ten
gevolge van een uitspraak van de fede
rale rechter in New Orleans. Maar in
de praktijk is er tot nu toe weinig van
terecht gekomen. Onlangs heeft de fede
rale rechter echter bevolen, dat bij het
begin van het nieuwe schooljaar, in sep
tember, alle lagere scholen in New Or
leans volledig geïntegreerd zouden inoe
fen zijn.
GR. RUMMEL publiceerde op 5
maart een verklaring, dat. „alle
katholieke kinderen toegelaten
kunnen worden tot de katholieke
scholen van het aartsdiocees". De aarts
bisschop sprak met geen Woord van de
Gaillot uit New Orleans (Louisiana), die onlangs geëxcommuniceerd
li?ic-h verzet tegen de opheffing van de rassenscheiding in het katholiek
rie,ift 'n *s *n conHict gekomen met de aartsbisschop van New Orleans. Het
Us) ^et bord is voor de aartsbisschop bedoeld. De tekst luidt: „Hoge
blaakten zelfde fout. Zij hadden berouw. Zult gij ook berouw tonen?"
opheffing van de rassenscheiding, maar
de betekenis van zijn 'erklaring was
onmiddellijk voor iedereen duidelijk.
Zijn uitspraak hield in, dat vanaf sep
tember die katholieke scholen, die tot
dan toe alleen blanke leerlingen hadden
gehad, ook negerleerlingen zouden moe
ten opnemen. (Op het ogenblik is er in
het katholiek onderwijs in het aartsbis
dom New Orleans nog een volledige
scheiding tussen blanke en zwarte scho
len).
Onmiddellijk braken er heftige pro
testen los van katholieken, die de schei
ding in het onderwijs volledig wilden
handhaven. Rond het aartsbisschoppelijk
paleis liepen mensen met borden, waar
op kreten stonden als: „Wij moeten de
blanke katholieke scholen redden" en
„Segregatie is voorgeschreven door de
Bijbel". Tot de meest actieve leiders
van het protest behoorde mevrouw
Gaillot, de presidente van de organisatie
„Save Our Nation". Deze fanatieke 41
jarige dame publiceerde een pamflet
getiteld „God gaf de wet van de rassen
scheiding aan Mozes op de Berg Sinaï".
Ter ondersteuning van haar theorie, dat
de rassenscheiding in de H. Schrift is
bevolen, haalde mevrouw Gaillot enkele
bijbelteksten aan, waaraan zij een won
derlijke interpretatie gaf.
Tot de aanstichters van de rebellie
behoorde ook Jackson G. Ricau, de 44-
jaj'ge voorzitter van de Raad van Blan
ke Burgers in Zuid-Louisiana, die d"
maatregel van de aartsbisschop ken
schetste als „ongelofelijk onrecht". In
ten brief aan de prelaat schreef hij, dat
hij vocht voor het voortbestaan van
het blanke ras onder de banier van de
grondwet" en dat hij zich wil'do verzet
ten tegen het „communistische streven
naar integratie".
Demo: stranten bij een lagere school in New Orleans. Zij protesteren tegen de rassenintegratie in het onderwijs. Op het
bord links staat: „De Heer heèft gezegd dat de stammen niet vermengd mogen worden". Op het andere bord lezen wij.
„Vervloekt is de man die integreert". (Met verwijzing naar een bijbeltekst).
P 31 maart reageerde Mgr. Rummel
op deze protesten met een persoon
lijk en vertrouwelijk schrijven aan
de drie voornaamste opstandigen
In deze brief deed hij een laatste beroep
op deze personen hun activiteiten tc
staken. Hij waarschuwde, dat hij hen
met excommunicatie zou treffen, als zij
zich niet onmiddellijk aan zijn gezag
zouden onderwerpen, en hij beriep zich
bij diit dreigement op een artikel van
het kanoniek echt. Maar de drie stoor
den zich niet aan de waarschuwing van
hun aartsbisschop en op 16 april publi
ceerde Mgr. Rummel een decreet, waarin
mevr. Gaillot en de heren Perez en Ri
cau wegens aansporing van de gelovi
gen tot ongehoorzaamheid aan het ker
kelijk gezag, geëxcommuniceerd werden
In de zevenentwintig jaar, dat Mgr
Rummel aartsbisschop van New Orleans
was, had hij zich nog nooit van een zó
zware kerkelijke straf bediend. Tenge
volge van hun excommunicatie waren
de drie katholieken uitgesloten van de
sacramenten en van een kerkelijke be
grafenis. Zij mochten slechts biechten
als zij in die biecht berouw wilden
tonen over hun daden.
Van het zware besluit van Mgr.
Rummel bestaat in Amerika slechts
één vergelijkbaar precedent. In 1955
werd door de bisschop van Lafayette
(Louisiana), Mgr. Jules B. Jeanmard,
een vrouw geëxcommuniceerd, nadat
zij een onderwijzer had mishandeld,
die katechismus had gegeten aan een
gemengde klas van blanke en zwarte
leerlingen.
De drie geëxcommuniceerden in New
Orleans hebben, tot op heden, geen blijk
van inkeer gegeven, maar hun actie
heeft onder de gelovigen van het aarts
bisdom weinig weerklank gevonden. Uit
de inschrijvingen voor het komende
schooljaar blijkt, dat maar heel weinig
ouders hun kinderen van de katholieke
scholen zullen nemen, en de opbrengst
van de collectes in de kerken is de laat
ste maanden ondank: de oproep van
Perez niet minder hoog dan tevoren.
Van een financiële boycot van de aarts
bisschoppelijke acties is geen sprake.
Mevrouw Gaillot heeft aanvankelijk
gedreigd, dat zij van het excommunicatie-
besluit van Mgr. Rummel in beroep zou
gaan bij de H. Stoel, via de Apostolische
Delegaat in Washington. Maar de Dele-
gaat en de autoriteiten in het Vati-
caan reageerden prompt met de mede
deling, dat zij een dergelijk schrijven
van mevrouw Gaillot onmiddellijk zou
den doorsturen naar de aartsbisschop
van New Orleans.
E „Osservatore Romano" heeft in
een hoofdartikel het „bewonderens
waardig" optreden van Mgr. Rum
mel geprezen, en het blad ver
klaarde, dat rassenscheiding „zondig" is
Ook de „New York Times" had veel lof
„voor de moed van de aartsbisschop",
die „een voorbeeld had gesteld, geba
seerd op godsdienstige beginselen en
beantwoordend aan het sociale geweten
van onze tijd".
Het optreden van Mgr. Rummel is
toegejuicht door andere bisschoppen
in het diepe zuiden van de Verenigde
Staten, die eveneens tot integratie van
het katholiek onderwijs willen over
gaan.
Het was eergisteren precies acht jaar
geleden, dat het Opperste Gerechtshof
van de Verenigde Staten de rassenschei
ding in het openbaar onderwijs ongrond
wettig verklaarde. Intussen is er met de
integratie in de openbare scholen reeds
aanzienlijke vooruitgang gemaakt. L>e
aartsbisschop van New Orleans en vele
andere prelaten beseffen dat het katho
liek onderwijs bij deze ontwikkeling niet
achter mag blijven.
H. BRONKHORST
het aangaan van al te strikte afspra
ken, de beslissing over oorlog of vrede
zouden kwijtraken aan kleine, krijgs
haftige bondgenoten. Zij legden een
voorkeur aan de dag voor politieke
oplossingen en in dat verband paste
ook een duidelijke herwaardering van
het neutralisme, in Azië maar ook el
ders. In het televisiedebat met Nixon
zei Kennedy, dat hij er een tegen
stander van was om „iedere rots en
ieder eiland" te verdedigen en hij be
tichtte zijn opponent ervan een „schiet
graag" politicus te zijn.
ang nadat de lampen in de tele
visiestudio's waren gedoofd en
ook lang nadat het Amerikaanse
volk zich over de opvolging van
'-h'iwe* had uitgesproken, toonde
Jaren achtereen hadden de Verenig
de Staten hun beleid in zuid-oost-Azië
laten bepalen door de veronderstelling,
dat ieder ogenblik een communistische
poging kon worden verwacht om het
hele continent onder de voet te lopen.
En de communisten hadden ook wel
degelijk afzonderlijke acties onderno
men op ver uiteengelegen sectoren van
het front: in Korea en in Vietnam.
Alleen om die reden zou het dus al on
juist zijn geweest de staf te breken
over dé militaire bondgenootschappen,
die Amerika vaak in alle haast
was aangegaan. Maar het was een
feit, dat de grote, algemene aanval van
de communisten tot dat ogenblik ach
terwege was gebleven.
Op zijn beurt leidde dat ertoe, dai
Amerika in tal van Aziatische landen
re'giems had gecontinueerd, die als eni
ge verdienste hadden, dat zij anti-com
munistisch waren. De anti-communisl
Syngman Rhee liet een corrupte dic
tatuur opschieten in Korea. De anti
communist Tsjang Kai-sjek knevelde de
oppositie op Formosa. En de anti-com
munist Ngo Dinh-diem stichtte in Zuid-
Vietnam een uitermate knusse oli
garchie.
Een rondborstige Amerikaanse gene
raal in Korea zag de gebreken van deze
noodverbanden wel in. „Ik weet best
dat Syngman Rhee een terrorist is",
zei h(j, „maar hij is in ieder geval
ónze terrorist".
Wijlen minister Dulles wilde er even
wel geen kwaad woord van horen. Zijn
uitspraak „Neutralisme is immoreel"
was een soort generale absolutie vooi
alle communisten.
John Kennedy behoorde tot degenen,
die eigenlijk wel graag af wilden van
deze louter militaire benadering van
de zaak.
Zij wilden in de eerste
komen, dat de Verenigde
Kennedy zich bereid de nieuwe poli
tiek-strategische conceptie te verwezen
lijken.
Het duidelijkst is dat gebleken in het
koninkrijk Laos. Daar was trouwens
ook naar het scheen de meeste
ruimte voor experimenten. Bovendien
waren alle ingrediënten aanwezig.
Sinds de staatsgreep van kapitein
Kong Lae in augustus 1960 heerste er
een verwarde situatie. Het land was
uiteengevallen in drie groeperingen:
een neutralistische onder leiding van
prins Soevanna Phoema, een commu
nistische onder leiding van diens half
broer Soevannoevong en een westers-
rechtse onder de nominale leiding van
prins Boen Oem (de werkelijk leider
was en is generaal Phoemi Nosavan).
De regering-Eisenhower legde een
nauwverholen voorkeur aan de dag voor
de groep van Boen Oem en zij steunde
de neutralisten alleen, omdat ook de
Russen (die in Abramov een zeer ac
tieve ambassadeur hadden) dat deden.
Het koninklijke leger van Phoemi No
savan zocht zijn kracht vooral in de
sterkte van zijn tegenstanders. Zelf
toonden de koninklijke strijders zich
merkwaardig inefficiënt. Maar zij slaag
den er voortdurend in Amerika tot gro
tere investeringen te brengen. Er is
waarschijnlijk niemand ter wereld, die
het communistische potentieel drama
tischer kan schilderen en die de com
munistische activiteiten schaamtelozer
kan overdrijven, dan de militaire woord
voerder in -Vientiane.
Een van de eerste beslissingen, die
Kennedy als president nam, was, dat
hij wilde proberen de Amerikaanse fi
nanciële en prestige-verliezen in Laos
tijdig te beperken. Hij verklaarde zich
derhalve bereid te streven naar een
herstel van de driepartijencoalitie, die
al eens eerder van oktober 1957 tot
juli 1958 had bestaan en vervolgens
de neutraliteit van het koninkrijk te
respecteren.
I.SM1
Toen Nixon nog Amerikaans vice-president was, hy de zaak van nationalistisch
China bepaald toegedaan. Men ziet hem hier (midden) in Taipei met Tsjang
Kai-Sjek rechtsen minister K. C. Yen.
Dit was zo ongeveer het enige punt,
waarover hij overeenstemming bereik
te met premier Khroesjtsjev. tijdens
hun onderhoud te Wenen in juni van
het vorig jaar. Dat akkoord tussen de
Grote Twee werkte stimulerend op de
werkzaamheden op de internationale
conferentie voor de oplossing van de
Laotiaanse kwestie, die een maand te
voren in Genève was begonnen.
,.vyiivv> zouden kwijtraken aan_kleine, krijgs- het commumsnscne poientieei arama- De ^new D de Amerikaanse
politiek openbaarde zich ook in een vee!
grotere verdraagzaamheid jegens het
neutrale Indië. Vice-president Johnson
raakte tijdens een bezoek aan Nieuw
Delhi zo sterk onder de bekoring van
premier Nehroe's persoonlijkheid, dat
hij hem publiekelijk uitnodigde zijn lei
ding „in dit deel van de wereld" voel
baar te maken.
De Amerikaanse vice-president pro
beerde zijn blunder later in Karatsji
nog wel te herstellen, maar dat nam
toch niet weg, dat de Pakistanen zich
bijzonder gebruskeerd toonden.
n dat is natuurlijk de grote tegen
kant, die er aan de politiek van
Kennedy ten opzichte van zuid-
oost-Azië zit.
Zijn bondgenoten gaan bouderen over
de gunsten, die aan neutralen worden
verleend. Zij vragen zich af, of het
nog wel lonend is de last aan impopu
lariteit te torsen, die een bondgenoot
schap met Amerika nu eenmaal mee
brengt. President Ajoeb Khan van Pa
kistan heeft zich bij zijn jongste be
zoek aan de Verenigde Staten in die zin
zeer duidelijk uitgesproken.
En in Laos zijn de rechtse royalisten
aan het werk getogen om Kennedy's
beleid te doen mislukken. Noch door
de vertogen van onderminister Harri-
man, noch door financiële druk hebben
zij zich laten bewegen tot het aangaan
van de gewenste coalitie. Zij hebben
hun toevlucht genomen tot het mid
del, dat ook Tsjang Kai-sjek wel heeft
toegepast: het ostentatief versterken van
moeilijk te verdedigen posten (de Chi-
lese generalissimo had betrekkelijk
kort voor het Kennedy-Nixondebat de
eilanden Quemoy en Matsoe versterkt).
Phoemi Nosavan en Boen Oem ver
sterkten Nam Tha, hetgeen de com
munisten toch al geïrriteerd door
het rechtse getalm en óók door aan-
Toen de jongste crisis in de Laotiaanse kwestie ontstond, vertoefde de neutralis- wijzingen, dat hun eigen guerrilla-tac
tische prins Soevanna Phoema in Parijs. Toen is deze foto van hem gemaakt, tiek nu tégen hen wordt gebruikt
ilaats voor- Sindsdien heeft hij zich bereid verklaard naar Laos terug te keren en alsnog te als een provocatie opvatten. Zij gingen
itaten, door trachten een nationale coalitieregering te vormen. tot de aanval over en alleen de mili-
e HINA
aipfxOT}
THAILAND *V
(SIAM)
Pnompenh
NOORD-VltT-
NAM(commun) I iVF' mi
taire woordvoerder in Vientiane bleek
pal te staan.
President Kennedy is nu inderdaad
gedwongen tot het nemen van enkele
militaire maatregelen, maar het zou
best eens kunnen zijn, dat die niet meer
bedoeld zijn om de rechtse groepering
'".Ga08 alsnog op de been te houden
Hij zal zich nog zijn boutade tegen
Nixon over „iedere rots en ieder ei
land herinneren. En onderminister
George Ball heeft uitdrukkelijk gezegd
dat Amerika naar een politieke oplost
sing in het koninkrijk blijft streven
en niet %lle voortekenen zijn even on
gunstig.
De bewegingen van de Amerikaanse
vloot en de activiteiten van de mari
niers dienen misschien vooral om de
landen, die nog altijd Amerika's bond
genoten zijn (Thailand, Pakistan) een
hart onder de riem te steken. Zij die
nen ook om de ergernis van conser
vatieve groeperingen in het Amerikaan
se Congres (die zopas nog hebben be
knibbeld op de verstrekking van gelden
aan het neutrale Indië en die nog altijd
de „China Lobby" in hun midden heb
ben) enigszins te doen bedaren.
H. J. NEUMAN.
