Internationaal ontmoetingscentrum in Amsterdam
Jan Schoen:
„Ze komen er allemaal,
van bejaarde nozem tot
culturele half-god"
Wordt het plein besmet?
bi^tFm
Rin
ZATERDAG f JUM 1962
PAGINA 17
is twee uur in de nacht. De lichtreclames op Neerlands meest besproken plein hebben hun
vermoeiend seinenspel gestaakt. De meest e gasten zijn al een uur geleden vertrokken. Op de
hoek van de Leidsestraat probeert een Engelsman tevergeefs een pakje sigaretten uit de auto-
trekken. Hij bemerkt zijn vergissing, verwisselt de dubbeltjes voor een zilveren gulden, houdt
een taxi aan en verdwijnt. Het Leidseplein is angstwekkend leeg. De Lucky Star" in de aan-
VbR e Korte Leidsedwarsstraat spuwt een late nozem uit, die èèn vinger in de lucht de draad
Sen kven weer poogt op te nemen, maar weinige ogenblikken later toch weer de tegenover gele-
i hvee uur langer geopende, doch voor hem volstrekt onbetaalbare „Blue Note binnenvalt. Even
l c'an s*aa* kij weer buiten en kweelt zijn lievelingslied: „No more, no more". Hij wankelt,
*'ch p *n evenwic^ ^w'jl en smakt tegen de harde stenen. Een agent van afdelingsbureau 8 ontfermt
«eidevol over hem. Het plein, even tevoren nog krioelend van luidruchtige en bedaarde wezentjes,
heeft zich te ruste gelegd.
SN,
Minderwaardigheid
Nozems
Trefpunt
Americain
Metamorphose
Ceslofen front
kledteg3hetem in deze
v -i
V ;x-'
bij avond. De portier van de nachtclub wacht, de gasten beraadslagen.
be»2®6* eens meer de aJIerlaat-
"bs ekers van de spaarzame nacht
en ertrekken. Het plein slaapt. Mor-
>ïefcoei, vroeg moet het zijn eerste
f al ontvangen: de ratelende
lo's, de slaperige agenten en de
sAkr ^bstem. Het plein staat altijd
jbiejf 'is altijd in beweging en vol dymv-
"tgj Clochemerle (achter de schouw-
fi'ote Reinders en Eylders, in de
Ca'ézaal van Americain, op het
'^Hstw,v.an „Moderne", overal boenen
|'b't| jes de bemorste tafeltjes,
aeÖ\veiramen open om de took en de
s bd ende lucht die van de vorige
r abl)p1S b,«ven hangen te laten ont-
ve'b>aek; kelners morrelen aan de kof-
m ebln 1 en nemen een schone ser-
fi 'ls vT van het rek, werksters keren
.bi f,..,maar nieuwe emmers water om,
te Sh, bleke jongens van „Koot-
,!J'»d6u®Sren onafzienbare rijen broodjes,
a "„Se kooplieden schikken de bloe-
het fruit in de stalletjes, twee
>6ts j1 Van bureau 8 springen op de
hl hun gebruikelijke ronde te
en
lies ,'jc'3e babbelend op de harde stoel-
Eeteatl Reinders in het Montmartre-
k;rrin®fGii de zijkant van de cultuur-
aanleunt. In dit warme, bijna
yeeómolen gedeelte waar het plein
'h hoseen heel ander leven leidt dan
6 ov ^at meer nuchtere carré aan
brzijde, links van de Leidsestraat,
treft men tussen twee broodjeswin
kels een koffiehuis aan waar a voort
durend mannen de haren door de
war ziet strijken en gedachteloos een
flesje „fris" in het glaasje ziet schen
ken netzolang tot de cola of tonic
bruisend overloopt en zich merkwaar
dig snel een weg baant naar de panta
lon. Eerst dan ziet men ze wakker
schrikken, de schakers van het Leid
seplein.
Het huisje is er beroemd om. Altijd
staan hier de borden uitnodigend opge
steld. Je moet wel een bar slechte
schaker zjjn om dan aan de verlei
ding van een „partijtje tegen" te kun
nen weerstaan. Ze zijn er genoeg, die
bar slechte schakers, die op straat pein
zend met de verliezende man achter
het glas meevoelen. In het Montmartre-
gedeelte trekken buiten de spreekwoor-
h„?" in het imposante gebouw
i "11 j modehuis Hirsch en Cie schui-
V manh>ormeisjes moedeloos achter
V K. -•VV1IUD1SJCS IHUCUOIUUB UUllIrCi
ihiegbbchines. Terwijl de stroom van
At Sou automobilisten en motorrijders
ur afbijt en zich in de Leid-
iNiek wringt op weg naar kantoor,
iNt en atelier in de binnenstad,
At h0^?en verder uit de Marnixstraat
h*1 liai keluid van gillende remmen
flair d glas. Het is negen uur.
s op het Leidseplein is begonnen.
?°n is nu doorgebroken. Het plein
baadt in weelde. En kijk, nog is
geen 10 uur of de eerste gas-
v" er melden zich: de nietsdoeners
(T'V JfÜfl zitten, weer of geen weer,
riö 4 Gr 0-nn.M «fnnlr /J rrOlronm OU CQU
A to»,"1, geen werk, de zakenmensen,
gjf{ie „^spelers die nog even een kopje
flw?eiï1611 voor de repetitie, de altijd
l?h h,,1 ge buitenlanders en de heerlijk
-7nnlc mpn welver-
ivaa« zoals men zegt welver-
genietende AOW-ers. Oh nee,
?h ysen uit de provincie, de mensen
At da,p-!A Amsterdam" zult U er
1 o 1 lui ae provincie, ue lucuaeu
'6t "®eh dagje Amsterdam" zult u er
ek«l?ntreffen. Om met Campert te
it. zjj mijden het plein als de
hi„yP het Rembrandtsplein hebben
J c^f 5? tegen. Daar zjjn de terrasjes,
öi s: Ae broodjeszaken veel ruimer
th 1 i? uan °P het Leidseplein. Boven-
Nt e ier 's avonds genoeg amuse-
vj-ér ",aar hun gading te vinden, veel
W ah op het Leidseplein. En
Ate. fl°orslaggevend motief is van hun
er is nog nist zoveel narigheid
ih' Ploy.ges°hreven. Men ziet ze niet
vriru Sens bij Reinders en tussen de
^h^heerljjk zonnend op het Ame-
VT aar de anderen zijn er wel. Zij
I groeten elkaar als oude beken-
den (meer dan de helft van
«Iw s alle vaste pleinbezoekers kent
is ar), zeggen ,,hai Joop" of „hoe
«J?1 Truus", terwijl ze In werke-
mo niet eens de achternaam van
t 1ökkene kennen. Dat hoeft ook
Uv,,- iedere pleiner zal u direct bij
noemen, aan de ach-
Je aarp hebben ze geen behoefte. Als
he'> ?ar een „fune" meid of een „f ij -
fc longen bent en geen square en als
Nt i ,ar over „fijne" onderwerpen
jU pletsen die dan ook nu nog
^6sauw het „einde" blijken te zpn.
bieden elkaar een Gaiuloi-
aan en blijven genoeglijk
iris 'loje babbelend op de harde stoel-
rOeki9" Reinders in het Montmartre-
hg van het plein, dat zo droefgees-
iepiJ Sen de ziikant van de cultuur-
Tevergeefs zal de buitenman die
zich een enkele maal in het roke
rige Reinderszaaltje begeeft, hier
de veelbesproken nozems, de plein-
jeugd zoeken. Sinds de heer Jan Vrij-
jaar samen met haar zuster het café
Reinders drijft, nauwlettend gaan toe
zien op de klanten die zjj binnenkrijgt.
Drie jaar geleden heeft zij net café
waar in het begin van de „vijftiger"
jaren de experimentele dichters bijeen
kwamen om in de eerste plaats op el-
kaars werk af te geven en op de
tweede plaats te pogen nieuwe wegen in
de poëzie te bewandelen, helemaal laten
verbouwen. Er kwam een nieuwe vloer,
omdat de oude op inzakken stond (en
dat niet alleen vanwege de ouderdom)
en er kwamen mensen met grote bril
len die toezagen of er wellicht nog on
gewenst spul over de drempel zou ko
men. De lol voor de oproerkraaiers
was er toen gauw af. Café Reinders
zit altijd vol. De bezoekers, in het wat
Belgisch aandoend zaaltje, zjjn 'log even
wonderlijk als vroege". Oude heren met
een puntbaardje staren glazig voor zich
uit en bekijken zo nu en dan het meren
deels „jonge goed" om zich heen dat
maar praat en praat en rookt en drinkt.
Een hoge schallende lach, het geklet
ter van een bierglas dat omvalt zijn de
meest opvallende klanken in eer. ruimte
die uitsluitend gevuld wordt met een
zacht, doch doordringend gemompel.
Juffrouw Miep achter de tapkast houdt
alles in de gaten, zij neemt de bestellin
gen op en houdt intussen op het rinke
lende register nauwkeurig de inkom
sten bij. Juffrouw Miep de armen in
de zij praat niet veel. Ze kijkt wat
stuurs en heeft geen tijd voor genoeg
lijke kletspraatjes. „Schrijft u vooral
niet dat het nier een nozemtent is."
Ze heeft haar leergeld betaald, ze wil
aan die afschuwelijke tijd niet meer te
rugdenken.
Een van de Leidseplein-schonen, die zich
hier iedere avond laten bewonderen.
delljke, en vaak zeer excentriek uitge
doste Leidseplein-schonen nog enige an
dere zaken de aandacht. Het vreemde
winkeltje bijvoorbeeld waarop het tot
meditatie inspirerende opschrift „graf
monumenten" staat en waar je vroeger
op de grafzerken uitgestald op het
trottoir onder het genot van een on
uitputtelijk glaasje bier, welwillend
aangereikt door een kelner van de
naastgelegen „Old Inn", de voorbijgan
gers ongestoord kon opnemen. De zer
ken zijn niet lang nadat deze gewoonte
tot een pleintraditie was uitgegroeid
binnen gehaald.
Hier zijn ook de twee café's gevestigd
die zelfs de niet-Amsterdammer direct
noemen kan: Eylders gedeeltelijk ver
stopt in de Korte Leidsedwarsstraat en
Reinders, de „tent" van de vijftigers, van
de pleinnozems, van de semi-artiesten
en de werkelijk begaafden. De twee
café's zijn communicerende vaten. Loopt
er te veel Reindersvolk bij Eylders bin
nen, dan pakken dè Eyldersklanten hun
jas en gaan de leeggekomen plaatsen in
Reinders opvullen. Het is een voortdu
rend va et vient van artist, snob en
bohémien.
Nozems? U kunt ze bij ons niet
vinden," zegt George Eylders, de
man- die hier al 13 jaar de touw
tjes strak in handen heeft. „Ze
zjjn hier nooit geweest." Café Eyl
ders is 44 jaar jonger dan buurman
Reinders dat al 65 jaar bestaat. Kort
na de opening in '40 werd het café
door de Weihrmaobt verboden, maar
John Eylders, de oudere broer van
George, stoorde er zich niet aan en
nog nooit zijn de gasten van het eerste
uur (Aafjes, Hoomik, Achterberg, Ro
land Holst, Bloem, Maurits Dekker,
Bantzinger, Jan Peters om er maar
enkele te noemen) voor een gesloten
deur gekomen. In Eylders gistte het
ir. die dagen en onder het zich som
ber samenpakkend wolkendek ont
stond een belangrijk brokje verzets
poëzie, dat velen in de oorlogsjaren
een hart onder de riem heeft gesto
ken. Eylders is een trefpunt bij uit
stek.
Altisten, studenten, grote zakenmen
sen en leerlingen van de kunstnijver
heidsschool weten elkaar hier te vin
den. Voor kunstenaars biedt Eylders,
waar maandelijks geëxposeerd wordt,
het klimaat waar zij in kunnen leven.
Men mist hier het aantal nieuwsgierige
buitenstaanders die de artiesten „in
hun natuurlijke staat" wensen te obser
veren. Bij buurman Reinders komen
ze wel. „Hun mond gaat steeds verder
open staan, naarmate de avond vor
dert," zegt juffrouw Miep voor deze
keer bijna lachend.
George Eylders zegt: „Wij kunnen
altijd rekenen op 90 pet vaste klanten
en 10 pet „nieuwelingen." Het ?s iedere
avond even druk. Ik schat dat er da
gelijks zo'n 600 bezoekers komen. U
moet Eylders echt zien ais een ontmoe
tingscentrum. Trouwens het heie plein
is dat. In onze zaak kent bijna iedereen
elkaar. Ze gaan soms teleurgesteld weg
als ze zien dat er werkelijk geen muis
meer bij kan." Zoals nu bijvoorbeeld.
In de deuropening staat een klein ge
zelschap. „Dag Hans, dag Gerda, hé
Peter Maar Hans, Gerda en Peter
nemen de situatie in ogenschouw, groe
ten flauwtjes terug en verdwijnen weer.
Het café is afgestampt. Op onbegrij
pelijke wjjze slaagt de beroemde kelner
Lodewijk erin zijn blad vol glazen bier
zonder brokken bij de klanten te brengen.
Even later laat hij zjjn scherp „een
schrale pils" horen en geeft de man
achter het kasregister rinkelend ant
woord. Er wordt hier veel en goed bier
geschonken. Jaarlijks zet men in Eyl
ders zo'n 70.000 liter bier om.
Het Leidseplein, vroeger bestemd
als wagenplein waarvan er toen-
dertjjd meerdere in de stad wa
ren, is vanouds het centrum van
cultuur en vermaak. In 1774 na de
schouwburgbrand aan de Keizersgracht,
kreeg hier de nieuwe kunsttempel zijn
plaats. Juist tegenover de schouwburg
zou later het eerste passagebureau van
de KLM worden gevestigd en tevens
het eerste passagebureau ter wereld.
Tal van grote luchtvaartmaatschappij
en hebben later dit voorbeeld gevolgd.
Het plein groeide al gauw van een ste-
delijx tot een nationaal en tenslotte zelfs
internationaal ontmoetingscentrum en
is misschien het enige plein in ons land
dat een waarlijk cosmopolitiseh karak
ter draagt.
Een „instituut", «lat naast de schouw
burg veel tot de snelle ontwikkeling en
het huidige karakter van het plein
heeft bijgedragen, is Americain op de
hoek Leidseplein-Marnixstraat, pal
tegenover het al even imposante gebouw
van Hirsch en Cie, dat eerder in Parijs,
dan in Amsterdam had kunnen staan.
Op 23 mei 1880 gmS de eerste paai
de grond in; twee jaar later werd het
hotel voor het publiek opengesteld. Dit
jaar bestaat Americain dus precies 80
jaar. Maar het is nog even jong, fris
en aantrekkelijk gebleven als vroeger.
Men kan eigenlijk beter spreken over
het „fenomeen" Americain, want nie
mand begrijpt er iets van.
Men ondergaat het verschijnsel spra
keloos, zij, die 's middags op het ruime,
maar altijd overvolle terras zitten te
zonnen en een-derde gedeelte van het
plein kunnen overschouwen met rechts
het Leidsebosje en op de achtergrond
de ontstellend lelijke Koepelkerk, zjj die
in een langoureuze stemming zich meer
Amsterdammer, Nederlander of gewoon
meer mens voelen en die maar niet
uitgekeken raken op al die typische
plemfiguren als de juffrouw-met-de-ge-
dresseerde-hondjes, op dat hele kleine
mannetje met die bijzonder grote bloe
menmand, dat iedereen kent onder de
naam van bloemen-Anton, op de eeuwi
ge muzikant, die hier met een ge
zicht van „ik kan het ook niet hel
pen" iedere dag de terrasjes afloopt,
op die schrijver met de grote neus en
de bleke dichter met net blonde, kort
geknipte haar, op die lange hoedenko-
ning met zijn onafscheidelijke zonne
bril en de twee nijdige Pekineesjes, op
die schaker met zijn lange baard en
zijn zelfbewuste uitdrukking, op die Bel
gische acteur die zo vaak komt voorrij
den in zjjn knalrode sportwagen en zijn
somberste humeur, even zijn wagen
verlaat, om dan weer hoofdschuddend
in te stappen, op al die mensen die
willen zien en gezien willen worden.
Voor de gelukkige bezitters van een
plaatsje op het terras van Americain
is de grote parade onmisbaar gewor
den, de parade van mondaine, intelligen
te, artistieke (rige) en doodgewone
mensen, die de stille muren en neon
lampen even ontvluchten om zich een
ogenblik „grootsteeds" te voelen en een
vleugje sfeer en extravagantie op te
snuiven, 's Avonds ondergaat men Ame
ricain weer anders, dan branden de
grote afhangende lampen in de enor
me cafézaal en zijn alle tafeltjes bezet.
Heel Amsterdam is dan bijeen «Toor een
groot, gonzend feest van stemmen en
figuren. Tegen half twaalf als de
schouwburg, het Nieuwe de la Mar
theater, het Leidseplein-theater, City,
Calypso en de Uitkijk zjjn leeggestroomd
bereikt het feest der ontmoeting zijn
hoogtepunt. Dan ziet men de toneel
spelers binnenkomen, de fraaie boeket
ten in de arm, om de geslaagde pre
mière te vieren. Oude bekenden zien
elkaar soms na lange tijd terug en
nieuwe contacten worden gelegd. Ame
ricain in de avond doet ons vaak den
ken aan de plaats waar het Laatste
Oordeel zou kunnen uitgesproken wor
den. De Heer zou er ongetwijfeld ieder
een aantreffen.
Het Leidseplein ondergaat des
avonds een metamorphose. Over
dag maakt de zon alles anders,
dan is zelfs een terras als dat
van café .Moderne" op de hoek van
het Kleine Gartmain/plaiiteoen accep
tabel, dan kan een doelloos slenteren
men daarbü nog strip-lease kan zien.
En dan raken wij een teer punt. Vele
trouwe plein vereerders betreuren liet
dat dit soort vermaak hier te vinden is.
Zij oordelen dat dit boertige en ordinaire
amusement niet thuishoort op het Leid
seplein, maar zij staan machteloos.
Machteloos stonden zij ook tegen de
komst van een nachtclub als „Madame
Arthur" in het Montmartre-hoekje waar
elf mannen verkleed als vrouwen een
doorlopende voorstelling geven. Maar
de „tent" loopt en vooral de buitenlan
ders geven er veel geld uit. Is het Leid
seplein besmet? De vraag wordt door
de pleiners die in deze gelegenheden
niet komen en nooit zullen komen
zorgvuldig ontweken.
Zij zwijgen liever, maar zien intussen
de lichte vrouwtjes al doordringen tot
het keurige Americain waar zü een
plaatsje hebben gezocht in de omgeving
van die beroemde en waarlijk uitge-
lezen" leestafel, zjj zien de nachtvlinders
fri 1 vanuit de Leidsestraat en de Wetering-
schans aanfladderen. Ondanks de ver-
WBSB^B^mÊÊÈÊÊÊÊ^ M scherpte maatregelen van de officier
van justitie, mr. Hartsuiker, bedreigt
het ««tippelen" nu ook net lang onaan-
-y - x) tastbaar geachte Ixiidseolein. De plei-
«MT' ner verafschuwt het. Nog is zijn ge-
liefde verblijfplaats onbezoedeld maar
Jgpr voor hoe lang?
Sn A? 4 h
'jgftÉFiiUpS De jonge gasten van het plein laat het
tAMy^jL'9 allemaal onberoerd. Zjj vormen een ge-
Wmmm' A..'. sloten front en trekken op naar de
I jlfpPr^ - .W-A- I Lucky Star" waar zjj kunnen twisten
BL «-Vl aan de bar hangen en luisteren naar
JnHnk J§ Presley en de Wama's, naar The Jazz
llimjfPii, HOM flfflLjf Messengers en Johnny and his Cellar
Rockets. Hier ziet men schrijver Cees
gjWji, Nooteboom aan de bar zitten r.aast ta-
WÊsï&fSËÊgÈb,. feltennisser-tecnerster Paul Gimbel hier
■mHeSkJPB komen de jonge acteurs, de fotomodel-
me'r er dcu^,uursInobs]> "laar ook treft
rikaanse tenordfe in^prifL'
H| lil|||gL<;51 gTO^^rka^0NgeZdn:8enollebben'infe
den. Zij dansen de .Liobestraum Vól?
By „Kootje" smaken de broodjes anders, Liszl als twist" en kriieen er
van. In de „Lucky Star" zft jong
zegt men.
In de Lucky Star: twisten met een roos in je haar.
op het plein tot de grote momenten in
je leven behoren. Je ziet de taxi
chauffeurs half verscholen achter de
bloemen- en fruitstalletjes soezerig
hun krantje lezen en de automobilis
ten geduldig wachten (iets bijzonders
in Amsterdam) tot een onhandige bui
tenlander zfln wagen uit de te kleine
paxkeerplaa/ts heeft gemanoeuvreerd.
De stemming is blij en uitbundig op
het plein dat bij iedere zonnige dag
het stralende middelpunt is \an een
feestende stad. Maar als da avond
zich aankondigt en Je zon zich aar
zelend terugtrekt op een moment dat
haar moordende liefde al bijna is uit
gebrand en zij niet anders meer kan
geven dan bleke straaltjes weemoed,
dan vindt er een invasie plaats.
De bezoekers voor de eerste voorstel
ling in het heerlijke J_,eidsepleintheater
vormen een rijtje en in de dure eet-
gelegenheden als de „Oesterbar" en „de
Boerderij" schuiven de gasten achter
hun tafeltje. In de Oesterbar kan men
een keuze doen uit een groot aantal
exquise visgerechten, die men hier op
een voortreffelijke manier bereidt. Maar
vis maakt dorstig en terwijl de eerste
bezoekers onder de passage van de
schouwburg lopen om „The Connection"
te zien en anderen een paar meters ver
der gaan om in het De la Mar-theater
„De Leugenaar" te betrappen, beginnen
de vermaakcentra vol te stromen. Luxe
sleeën glijden voor de Blue Note waar
men voor een gulden zijn jas kwijt kan
tegen betaling van ƒ3.50 een glaasje
bier kan drinken en voor vijftig cent
minder een toastje met paling kan ge
bruiken. Kosteloos mag men daaren
tegen naar een tweederangs Italiaans
strpkje luisteren en de voetjes van H»
vloer brengen. „Floorshow" staat ór
met grote letters op de deur! The P.w
Note" is in feite een wat duurdere uit?
gave van het naastgelegen Extase
waar men zich overigens van het amul
sement ook niet te veel moet voorstelten
Dezelfde bezoekers niet de typische
pleingasten vindt men ln de semi
nachtclubs Caramella en Caliente, w™ó?
wÓ?terdam' scbots en scheef aoor el-
kaar, opeengeperst in een vertederend
kitserige omgeving, met walglijke
wandschilderingen, sterretjes-plafond en
een blauw-geel-rose jukebox
Jarenlang staat hier al de ex-bokser
Jan Schoen („ik heb tegen alte groten
van de wereld in de rin" gestaJin"! <?i
uitsmijter. „Er komt af ate
sZStl want omgk "d' ^Itilte^hen
opgewMideii ^"^wel^^t
komen met' .W* laten ze ni<* aaa*
huana" S k™ woorden als „mari-
pertineme ijftWïïfT" Da,t is een
iedere east Jan Schoen, die voor
heeft en rill aparte verwelkoming
Amerikaan6 ™d6r het Praten door een
overkant "BIue Note" aan de
is volkomen ®n kan, Jan Schoen
„Ik heb a e jreden met zÖn baan.
bankTAiro„5 dure auto en een hoge
berekening van overgehouden", zegt
niet Vn„ b bet best Boksen ga ik
leeftiM nno-St je1,voor dat ik °P mijn
wordtf Sgf -nt gezien^
Het plein Is volop ln bedrijf. Op het
balkon van de schouwburg en
vanachter de hoge ramen van
de koffiekamer blikken tiental
len mensen minzaam neer op het ge-
Woel heneden hen. Bij „Kootje" is
een meneer in een verschrikkelijk ge
vecht gewikkeld met een broodje half
om, in Eylders heeft een jongeman het
over „cultuurproleten," in Americain
komt net de Belgische acteur weer even
binnen en in de „Blue Note" is een
juffrouw haar jas kwijt die zij voor een
harde gulden in bewaring heeft gege
ven.
Het grote warmkloppende hart van de
stad, het Leidseplein, speelt weer.
ERA NS BOELEN.
Leidseplein
man het woord swing-nozem halveer
de, sinds de ty'd ook dat hij het pro
bleem van de ontwortelde, zich aan
God noch gebod storende, nozems aan
de kaak stelde is er veel, heel veel ver
anderd op het plein (men spreekt over
„het" plein zoals men 't ook over
„het huis" - de stadsschouwburg - en
„het" geliouw - het concertgebouw -
heeft). De bende van jonge lioefjes
tussen de 14 en 20 jaar, meestal van
goede komaf en met een behoorlijke
opleiding, waarop Vrijman doelde, trok
al gauw naar de inmiddels verdwenen
poffertjeskraam op de Weteringschans
en vandaar weer naar andere vaak
verwijderde punten in de stad. Nu
schijnt er weer een nieuwe generatie
op ie bloeien in het totdusver nog vrij
onbekende „Hans en Grietje" aan het
einde van de zeer lange Korte Leidse
dwarsstraat. Maar op het plein en In
Reinders ziet men ze niet of nauwelijks
meer. Wel dwarrelen er soms i.og en
kelen de „Lucky Star" binnen, maar
zij behoren tot de minderheid. Na de
beruchte nozemrellen van een paar jaar
geleden waarbij meisjes, vrouwen en
zelfs ouden van dagen werden lastig
gevallen, mensen van de fiets werden
gesleurd en auto's dwars over de Leid
sestraat werden gezet en waarbij politie
en brandweer met gummiknuppel en
waterkanon vaak krachtdadig moesten
ingrijpen, is het Leidseplein in een kwa
de reuk komen te staan. Nu, na zoveel
tijd. mag men stellen dat de rust is
teruggekeerd en dat het plein van der
gelijke nog altijd onverklaarbare uit
spattingen is gezuiverd.
Na de ellende van enkele jaren gele
den is juffrouw Miep, die nu al dertig
