Paul Nowee schrijft
ARENDSOGEN
in zonnig Spanje
I
4
De man Scött
Caecilia kwam
miss Holland ging
r
V'
E
Snel gaar-bordklaar-Mfcenaar
Altijd dicht bij moeder
blijven
„DE KATHOLIEKE COWBOY"
De laatste blunder
is vaak beslissend
WACHT U"
VOOR
NAMAAK'
ÜS
99
A
mm mat
•Cl
...NOG BIJNA ONRIJP...?
Nummer vijftien
Esperanto-DIPLOMA
voor 10-jarig meisje
Financieringsmij. voor
levensmiddelen
gesticht
NIEUWE DAGBLAD
ZATERDAG 23 JUNI 1962
mmm
V k\Vni eek Vaak J°n"
K Vade?lena:Tetx.Se.fje?._V„a1
c®
Alleenverkoop
JXSi&ülöi
Rijstebloem
Bördklaar
Tarwebloem:
Tarwegries
gezond
lekker!
Let bij aankoop van Uw
LADDER VRIJE
naadloze nylons
op dit herkenningsembleem.
U loopt dan geen enkel risicol
1
i?r' 1
i
''eef. e stapel van negentien Arendsogen, die vader Nowee
Beschreven, voegde zijn zoon Paul vijf nieuwe, zelf ge
componeerde, toe.
LT het selecte groepje van
A Nederlandse auteurs dat
als middel van bestaan
'e slechts de pen behoeft
^ei .anteren 's onlangs uitge
ven ^net een onopvallende
iua ^hngj Paul Nowee. 25
0„ °nd, kort van stuk, blon-
Vm en volmaakt tevreden
z,J*n beroep. Onopvallend
het geen literaire we-
)is oestormer is als Hsrry Mn-
V,- .teen gevienl filosofisch
et "tst els Godfried Bomen»
11, „^''holonisch boormee»ter
S».m°n Vestdiik. Paul No-
'S de levensbeschrövpn
"tiVpw. sterke, schernsannige.
'altaarde recht-door-ree
Nn,.0r,,'n Arizona Bob St«n-
'hobVi, 8 Arendsoog, on kn-
'V lagere scholen en ver
Nn.i n welbekend. Welb»-
en wel zó d»t de
Ni»? ""tenr zich bereids in
jlfpennnje heeft kunnen ves-
«ij Welk aangenaam verbliif
VL„ r. 'lgs wegens familie-om-
'Vfi'l'^eden heeft moeten on-
Va' «loeder"! kan gczc^
"1b oen dat blf vermoedelük
onenige cowboy speurder 'is
\tt- d® talloze ruwe wild-
door honderden
VDvers ir> he+ leven yeroe-
V' ."lie duidelijk goed-katho-
%rtls- Evenals trouwens zün
t« «o vriend, de indiaan Wü-
Se/.°"ler- Dit opmerkeliik
b Var lol grote vreug-
V a" .long Nederland en van
V o„.T1.?IeT,li1k aantal vaders
r'Jff>tl nu'tputtelijke reeks avon-
,»ti die ziin neergelegd in
in stand houden. Hoeveel er
ook in de boeken geschoten
wordt. Arendsoog zal nooit
iemand doden. Zelfs zijn groot
ste vijand schenkt hij vergiffe
nis. Het recht moet zijn loop
hebben, deze gedachte slingert
zich als een rode draad door
alle boeken." Paul Nowee houdt
zich hier minutieus aan, al
waakt hij ervoor al te morali
serend te worden. „De verma
nende vinger op de laatste
bladzijde neemt de jeugd niet
meer."
Paul ging er over denken
het werk van zijn vader voort
te zetten, toen de gebruikelijke
fanmail met vragen als „Wan
neer komt er weer een nieuw
avontuur?" en „Hoe heet het
paard van Witte Veder eigen
lijk?" ook na de dood van de
schrijver bleef stromen. Als
iiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiimiiiiiiimiiiiiiiiiimiimiiiiiiii
- - neergelegd
onuitputtelijke reeks
i?Mrin' .de Arendsooe-seric
iVov,. bInnenkort nummer 25
Vs Hef eerste boek in de
vVtk eO"tweg ..Arendsoog"
r» IvalvL','' Inmiddels aan een
frva
'vn», V Gi"«i"urra
(iajer|flc tvintigste druk
plt^i^bitrent. Van deze vüf-
„ieugd-westerns" zijn
door Paul geschreven.
j1n^""ere twintig zijn van de
IbAw" 7'in vader, de heer
"be in 1058 is rwer-
Cn"ier K'a«ien vele m'dden-
A 's over een gebrek aan
w hiptivolker omdat de zoon
A Avoor voelt „in de zaak
Al vf.der" te komen, in een
Ad "lnder voor de hand jjfg-
rt.Af, söval als het "chriiver-
1im "VóiVan dp keer Nowee is
j. H. .cebeurd. waarmee de
An ~sitnatle ontstond dat de
Ad boekenheld in leiden
K ,0
A. ji'e de vader had gescba-
V twm„is zelfs zo dat Paul
C C^igste boek. „Arends-
si'tooirt de «wifflcoorf*» heeft
"ioOoA' waaraan zijn vader
•sonnen was foen hij door
Werd overvallen.
U cisoog was uiteraard
t,-n onbekende voor
'aul
^Oocï
Rina Lodders. Eenmaal „miss", moet je poseren. Veel poseren,
lief zijn en zakelijk. Het ongemak en de weelde van de uit
verkiezing.
leerling-journalist was hij
daarvoor wel de aangewezen
man, dacht de familie stille
tjes. Zijn besluit stond vast
toen hem uit de praktijk bleek
dat Arendsoog lééfde bij de
jeugd. Met vakantie op de Ve-
luwe hoorde hij een jongen, die
met vriendjes verdiept was in
een indianenspel, enthousiast
roepen„Arendsoog dondert
van zijn paard."
Zonder de beschikking te
hebben over maar de gering
ste aanwijzing hoe zijn vader
zich de afloop van „Arends
oog en de goudkoorts" had ge
dacht ging hij aan de slag. Het
boek werd uitstekend ontvan
gen en hoewel het bij de titel
vermeld stond viel het soms
zelfs recensenten niet op dat
het boek niet van één en de
zelfde schrijver was. Stijl en
woordgebruik verschillen dan
ook nauwelijks. Paul gebruikt
het woord „kroeg" waar zijn
vader misschien liever „her
berg" had geschreven, en
waar de zoon zegt dat
Arendsoog daar nooit was „in
getrapt" zegt zijn vader „inge
lopen" maar verder gaan de
verschillen niet.
De boeken worden geacht
zich af te spelen in het
eind van de vorige eeuw,
wat zijn bezwaren heeft.
Zo zou de jonge schrijver
Arendsoog weieens van een te
lefoon gebruik willen laten ma
ken omdat dat voor het ver
haal gemakkelijker kan zijn
dan het vinden van een bood
schapper, maar hij is ervan
overtuigd dat het dan brieven
zou regenen van lezers met
„hoe kan dat nou". Paul heeft
zijn boeken in vrij snel tempo
geschreven. Hij kan zich er ge
heel aan wijden nu hij de jour
nalistiek heeft verlaten en
„eigen baas" is. Vage plannen
heeft hij voor het schrijven van
sprookjes en wellicht zal hij
zich ook nog eens tot zijn ge
neratiegenoten wenden. „Dat
Hjkt me niet zo moeilijk als
het schrijven voor kinderen.
Want dan kan je op je eigen
niveau blijven; voor kinderen
moet je afdalen".
Tot slot kan Paul Nowee ons
nog een voor de Arendsoog
vrienden verheugende mede
deling doen: „Wat er ook met
deze figuur zal gebeuren, ik
zal hem nooit laten sterven.
Dat wil ik de jongens niet
aandoen".
P.v.d.E.
John Glenn (IJ en Scott Carpenter (rj.
t-v uimteva.ard.ers hebben in ieder geval toch één
abnormaal trekjë. Althans volgens dé verhalen
*- die over Shepard, Grissom, Glenn en Scott Car
penter zijn verspreid. Zij kennen geen moment angst.
Elk gewoon mens zou zwaar in de rats zitten als hij
met een ruimteraket in het heelal zou moeten plonsen,
terwijl achter zijn rug in kroegen, kantoren en fa
briekshallen sinistere weddenschappen op zijn leven
werden afgesloten. Maar Shepard, GrissomGlenn en
Scott Carpenter, alle vier oppassende huisvaders met
kinderen, grijnsden, verre van bleek, heel onbezorgd
toen zij zich omhulden met de gespannen huid van
hun ruimtecabine. Zo stupide waren ze toch niet dat
ze niet wisten dat het ook mis zou kunnen gaan? En
niet zoiets als een heimelijke angst? Zijn het wel ge
wone mensen?
In het Time-nummer van 1 juni stond het levens
portret te lezen van Malcolm Scott Carpenter. Diens
psychiater merkte op: „Carpenter's- -uitzonderlijke
eenvoud geeft de indruk dat hij nog op de grens van
de onrijpheid staat." Hij vindt de astronaut niét groen
en puberachtig, want dan zou Scott Carpenter onge
schikt zijn voor zijn taak. „Maar zijn beweegredenen
zijn wezenlijk eenvoudig en ongecompliceerd."
Verkeerde weg
Na een bijna nozemachtige jeugd en een wilde,
slordige studietijd besefte Scott Carpenter, die van een
hachelijk auto-ongeluk in het ziekenhuis lag bij te
komen, dat hij op de verkeerde weg was. Hij ging
weer studeren, trouwde en werd piloot bij de Navy-
luchtmacht. Op Hawaii traden hij en zijn vrouw vaa k op
tijdens feestjes en intussen ontwikkelde Scott Carpen
ter zich tot testpiloot. Dat gaf niet zozeer stuntwerk
te doen als wel controles van elektronische vliegtuig
uitrustingen, Op et»stilstand in
zijn loopb§q.n leek te zijn gekufSg)1 en hij overwoog
ontslag te nemen^reeg HXj te nore/i dat hij een der
kandidaten was voor het Mercurwrproject. Hij werd
wekenlang getest. Als bijzondere kwaliteiten ten op
zichte van zijn collega's vielep, zijn handigheid en
uithoudingsvermogen op. „Hij ié een bulldog," zei een
van zijn vroegere squadroncommandanten, „hij sterft
voordat hij het opgeeft." Eenmaal als een der zeven
astronauten gekozen, bleef hij zijn lichaamsconditie
verbeteren door trampoline-springen, gewichtheffen
en gymnastiekoefeningen. Bij het zeeduiken slaagde
hij erin een in moeilijkheden gekomen duiker van 26
meter diepte' omhoog te hijsen, hetgeen meer dan een
kunststukje was.
En wat vindt de astronaut van zijn heelal-escapa-
des? „Een van de redenen is eerlijk gezegd de
kans onsterfelijk te worden. Daartoe is voor de
meeste mensen geen mogelijkheid. Mijn vader was
verpletterd toen hij hoorde dat ik de kans kreeg op
dit terrein een pionier te zijn. Hij heeft gelijk. Dit is
iets op grote schaal, de grootste die ik mij kan voor
stellen. Dit is iets waarvoor ik bereid ben mijn leven
te geven. En ik vind dat iemand erg fortuinlijk is als
hij iets heeft wat zo belangrijk voor hem is."
Zijn vrouw Rene is overigens ook een keiharde. Zij
is getraind in het moeilijke leven van een vliegers
vrouw die thuis altijd maar moet wachten op de vei
lige landingen. „Als hij met een of ander project
bezig was en 's avonds om zes uur nog niet thuis, had
ik meestal het idee dat ik weduwe was geworden. Ik
herinner mij dat ik mij afvroeg hoe ik de kapelaan
zou begroeten als die aan de deur zou verschijnen".
Zij was tijdens de tocht van haar man op Cape
Canaveral. „Ik heb de hele dag met droge ogen ge
lopen." Haar hele gezin is gedurende da drie jaar van
de voorbereidingen Scott Carpenter tot steun geweest.
Na het succes van deze tocht mocht zij zeggen: „Het
is een zeer grote beloning voor het hele gezin."
Ik ben er van
af mee opge-
'Ogjjjjhclsbeen
b -Ck vertelt hij. „Het eer-
verscheen in hetzelf-
Ab ?s 'k geboren ben. Zes
V \va 'b maar Arends-
"kr, I de zevende. Ik was
bewonderaar vanmim
zbn boeken las i>
e ..drie keer. On school
V? ")n zo trots als een
£ern, want de jongens
S z'in v.et een feest als er
Jteeken werd voorge-
aNbi werd er bij de
"tuis nogal eens over
'A gesproken. Soms,
VWaagde de sehrii-
A K heb hem nu weer in
1: Acfj situatie gemanoeu-
Vj ik niet weet hoe
flcA'w *e balen". Maar
A Wv. uit de inhoud van
Si "leoji dat bij onderhanden
vade*" Nowee nooit,
'Atf r zoon Paul aanleiding
W .te I avonds heimelijk de
yjsst avonturen te lezen, die
i h ï'a "te schrijfmachine
w omaren ontsproten.
t ollte om Arendsoog-
gaan schrijven was
"hAki,, °en de heer Nowee
;;b]!',|Jshik-idat er in de St. Vin-
,ben'
die hierin vroeg
een cowboy-boek
«V h£P®even. Het bleek dat
ptl 6v4i de briefjes zelf
k zag Caecilia komen. Ik zag
miss Holland gaan. In vijf
kwartier werd de poëzie die
we allen lezen een mathe
matische formule. Rina Lod
ders, het twintigjarige Haar
lemse meisje, dat dit jaar bij
de miss-verkiezingen tot de
„schoonste" werd uitgeroe
pen vlijde zich neer in een
terrasstoel. In de stad, die Ke
nau eens demonstreerde lief
te hebben door belagers met
brandende pek van de muren
te slaan, glimlachte ze haar
witte tanden bloot. Haar tan
den, geprezen in het jury-rap
port, waarmee ze in de toe
komst geld wil verdienen. Des
noods met een tandpasta-re-
olame-filmpje. Na vijf kwar
tier poseren stond ze soepel op,
geheel volgens de methodiek
van mevrouw Groskamp ten
Have. „Mag ik vijftig gulden"
vroeg ze schucnter-bedeesd en
niettemin onwrikbaar. Na eni
ge aarzeling werd het: „Vijf
entwintig is ook goed. Tijd is
geld, weet u. Ik had een an-
het was zo aardig begonnen.
Voor Rina, die als verkoop-
ster bij een modemagazijn in
de Kalverstraat droomde van
een mannequin-carrière, be
gon het met de aansporing
van haar vrienden aan de ver
kiezingen m de nachtclub „Ca
sino" mee te doen. De direc
teur, de heer G. J. van Meeu
wen, die zich de eretitel „miss-
dictator" iaat aanleunen, zorg
de voor de eerste instructies.
zö nief^voor6ionce Sa"k buimeu make"".
>4$ warM^meende ÏL'YT.» bes,a* *e-
jitóooo, ^?wee, a's oprecht
Krihdin e eerder ai aard-
fefc oi en geschiedenis-
VV? hnt]-adition";le -jongens-
geschreven als
ws °P vakantie", dat
kornen. V°°r j9Ugd
r6dso°g is een vlotte ke-
*0' oprecht en netjes,
"Bf aon iramol 4a
Sibc*»"1, een zemel te
d0 zegt Paul nu. ,,'Zo
r mijn vader geseha-
«h
zo zal ik hem
legd.'
Het was of de Venus van Mi-
lo, het poseren beu, wraak
nam op al degenen die voor
luttele dubbeltjes bewonde
rend naar naar hadden opge
zien. Het was gebeurd. De, wat
de jury noemde amandelkleu-
rige kijkers werden de eerste
de beste groene katte-ogen. De
superieure maten 93, 58 en 92,
van belang voor een toekom
stige mannequin, werden niets
zeggende getallen die men kan
invullen in zijn zakagenda. En
oordat Rina op de Bühne
verscheen om getaxeerd
te worden had Bert
Haanstra haar al ont
dekt. „Voor een Amerikaans
reclamefilmpje of zo. Ik
weet het niet precies." Aan
gemoedigd door inspirerend
grinnekende fotografen trad
zij daarna aan in cocktail.
Behalve de deskundigen oor
deelde ook de „zaai" mee.
Losse bezoekers die op een
briefje mochten invullen wie
zij superieur vonden. Het
werd „nummer vijftien."
Het nummer dat Rina sho
wende in haar hand droeg
als een glas sherry.
Van kuiperijen is bij een der
gelijke manifestatie geen
sprake, meent Rina. „Het
gaat heel eerlijk. De andere
kandidaten waren allemaal
even leuk. Maatstaven die
bij dergelijke verkiezingen
worden aangelegd? Zij noemt
er enkele. „Je gebit wordt
grondig bestudeerd. Je ogen,
je kapsel, je figuur, de ma
nier waarop Je loopt, waarop
je iets draagt. Alles teit mee."
Heel even spreekt ze over
de nieuwe sfeer waariu je te
recht komt, eenmaal bij de
„gratie" van een jury „miss"
geworden. Over het totaal an
dere milieu dat je sans blasé
opneemt. Van een routine-ver-
koopster die om negen uur be
gint en, met een half uurtje
schaft, haar tijd uitzit word je
de gevierde miss. Dan logeer
je kosteloos in het iuxueuze
„Phoenicia"-notel in Beiroet,
inclusief zwembassin, film- en
toneelzaal.
r zijn vele missverstan
den," meent 4i. „Je
moet naam maken en
nuchter zijn." Met beide
benen in modieuze schoe
nen op de grond staan.
Haar vader verschijnt plotse
ling. Hjj noemt zich de mana
ger en beschermer van zijn
dochter. „Ze moet naar de
top," zegt hij. Voorlopig
moet er veel geld bij. De con-
fectionnairs die modellen zoe
ken voor hun shows moeten
weten dat z;j er is."
Daarom iiet Rina Lodders
zich als free-lance mannequin
en fotomodel inschrijven bij de
„top-telefoon" in Amsterdam.
Daar worden je belangen be
hartigd. „En voor de rest
moet je folders verspreiden."
Vader geeft zijn dochter ad
viezen. Moeder is tegen. Ac
cepterend tegen. De verkiezin
gen gaan door. De eerste maal
voor de sport. De volgende
verkiezingen kun je niet meer
missen, wil je niet vergeten
worden, verdrongen op - die
overbezette show-markt Rina
vertrok derhalve' naar Eeirout
voor de „Europese titel." Ze
werd vierde en daarmee was
ze rijp vóór de komende Beau
ty-, Benelux- en wereldverkie
zingen. Contracten sluiten,
aardig en nuchter zijn. geld
prijzen winnen en genieten
van wereldreizen.
„Je hebt talent of ,'e hebt
het niet," zegt de vader. En
daarna: nuchter zijn." Hij
herhaalt het nis zyn ciochter
zegt dat ,->'-e best. in een film
zou willen spelen. „Alleen re
clamefilmpjes," zegt vader
beperkend. .Alleen reclame
filmpjes" knikt zij. „£e moet
er beter vap_ worden," zegt de
vader besluitend. „Anders
houdt ze ermee op." 3e knikt
en wordt zakelijk, miss Hol
land 1962.
Th. S.
MOLENAARS
kindermeel
in variaties:
De resultaten, die men in het bridge
spel te zien krijgt, zijn niet altijd in
overeenstemming met de rechtvaardig
heid en ook op dat terrein vertoont
het merkwaardige spel dus overeen
komst met het dagelijkse leven.
Bijzonder vaak komt een bridge-resul-
taat tot stand, nadat ienjand „de laatste
blunder" van de partij maakte. Men zou
haast kunnen zeggen, dat het er hele
maal niet toe doet of u zelf de fouten
opstapelt als u er slechts voor zorgt
steeds tegen iemand te spelen die de
laatste fout maakt en u zodoende de ge
Kgenheid geeft een fraaie score te boe
ken.
Een markant voorbeeld van onver
diend bridgeresultaat is het volgende
spel, dat in Engeland in een individuele
competitie voorkwam;
#952
97 6
O 10 3
H10 9 7 6 5
#63 A 4
9 H V 10 9 5 2 N 9B 843
O B 8 W O O H V 9 7 6 5 2
B 8 4 Z
H V B 10 8 7
A
O A 4
A V 3 2
Oost gever, allen kwetsbaar. Oost
opende met 3 ruiten en als zo vaak
na een dergelijk hoog bod, ontstond er
een vreemd biedverloop. Zuid bood n.l.
Sansatout, en tot heden weet nog
niemand wat dat precies betekende
west paste en noord deed een nogal
geforceerde uitval met 6 klaveren.
(Advertentie)
Oost paste, doch zuid wilde liever in
een hoge (beter betaalde) kleur spelen
en zei 6 schoppen.
Nadat west en noord daarop weer
gepast hadden, bedacht oost, dat dit
contract down zou kunnen als west
maar zo vriendelijk was uit te komen
met klaveren. En daar er een conven
tie bestaat (de z.g. Lightner-double,
genoemd naar de Amerikaanse speler
Lightner) waarbij men, als partner te
gen slem moet uitkomen, door t dou
bieren aangeeft dat hij niet normaal
moet beginnen, gebruikte oost dus het
toverwoordje „doublet". Iedereen paste
verier.
U zult met mij eens zijn, dat 6 schop
pen (of 6 klaveren) een te hoog con
tract is. De tegenpartij behoeft slechts
met ruiten te beginnen en NZ zullen
een slag in die kleur alsmede schop,
penaas moeten verliezen.
V/est, die zeker „gewoon" met rui
ten zou zijn uitgekomen als oost niet
had gedoubleerd, herinnerde zich de
conventie toen zijn partner wè] dou
bleerde. Ik moet dus niet met ruiten
beginnen zei west tot zichzelf mijn
partner kan iets aftroeven en dat zal
natuurlijk wei in mijn langste kleur
(harten) zijn.
Brave west begon dus met harten-
heer op tafel te leggen tot verdriet
van oost, want zonder enige moeite
slaagde zuid er nu in het 6 schoppen-
bod te maken.
NZ scoorden op dit spel 1660 punten
en daar het een paren-wedstrijd was,
zult u begrijpen dat deze enorme score
de „top" van dit spe] betekende. Maar
is het nu „verdiend"??
Natuurlijk maakte de tegenpartij ook
hier de „laatste fout" (het uitkomen in
harten), maar op het moment dat NZ
zichzelf in het te hoge slembod deden
belanden, konden zij moeilijk weten
dat de tegenpartij hun de helpende
hand zou gaan bieden.
Maar misschien is het ook wel zo,
da juist aan dergelijke enorme ver
rassingen het bridgespel zijn populari
teit te danken heeft. Welke matige
bridgespeler zou met dit spel doorgaan,
als steeds zijn minder goede biedin
gen afgestraft werden?
MIMIR
ARNHEM, 2S jüni De tienjarige
Roeleke lioopmans uit Didam heeft
het E-dipIoma Esperanto behaald. Dit
diploma is ingesteld op volwassenen,
maar niettemin is het Achterhoekse
meisje met vlag en wimpel voor het
examen geslaagd.
AMSTERDAM, 23 juni. Zeven Ne
derlandse voedings- en genotmiddelen
industrieën en twee brouwerijen heb
ben tezamen opgericht de N.V. Maat
schappij tot Financiering van Distri
butie van Levensmiddelen (Fidimij).
De nieuwe n.v. beoogt o.m. de bevor
dering van de exploitatie van onder
nemingen tot uitoefening van distribu
tie van levensmiddelen, vooral van
merkartikelen, door deelname in of het
verstrekken of garanderen van geldle
ningen aan dergelijke ondernemingen.
Van het maatschappelijk kapitaal
van 5 min, verdeeld in 500 aandelen
van f 10.000, zijn 100 aandelen ge
plaatst, waarop 20 pet in contanten zal
worden gestort.
(Advertentie)
Iedere morgen ging moeder Kwe-
kwak met haar zeven eendekinder-
tjes uit zwemmen in de Kabbel-
sloot. Dicht bjj moeder blijven,
zei moeder Kwekwak dan. Mooi roeien
met je pootjes en niet uit het water
scharrelen. Kwek-kwek-kwek...
Ja moeder, zeiden alle kindertjes van
moeder eend. Alleen Snatertje zei niets.
Snatertje wou dan ook niet dicht bij
moeder blijven. Snatertje bleef telkens
een stukje achter, want er was rondom
in de wereld ook zoveel te zien. Daar
liepen mensen langs de Kabbelsloot.
Daar zat een kikker in het gras een
liedje te kwaken. Daar snuffelde een
hondje. En in de wei loeide een koe.
Snatertje vond dat allemaal veel leu
ker dan achter moeder Kwekwak aan
te zwemmen. En als moeder Kwekwak
niet zo goed had opgelet, zou hij vast
nog eens helemaal alleen ergens ziin
achtergebleven. En dat is voor zo'n klein
eendekind nog niets gedaan.
Nu woonde er in de Visjesvijver een
andere grote eend. Ze heette Katrien-
tje en ze had een beetje verdriet om
dat zij geen eendekindertjes had. Tel-
kens als ze moeder Kwekwak voorbij
zag zwemmen met haar zeven kinde
ren, dacht eendje Katrientje: waarom
heeft moeder Kwekwak er zeven en ik
geeneen? Gaf ze er maar eentje aan
mij, dacht ze dan. Maar dat deed moe
der Kekwak natuurlijk niet. Welke
eendenmoeder geeft nu zomaar één van
haar kindertjes weg? Op een dag kreeg
Katrientje een heel lelijk idee: Ze zou
één van de kindertjes van moeder Kwe>
kwak weghalen. En dan zou ze ermee
gaan verhuizen naar een heel verre
eendesloot, waar ze haar nooit zouden
kunnen vinden. Het was een heel lelijk
plannetje, maar als Snatertje niet tel
kens ongehoorzaam was geweest, zou
het nooit gelukt zjjn. Want moeder Kwe
kwak zei immers altijd: dicht bij moe
der blijven kindertjes! En als je dicht
bij moeder blijft, kan je zoiets nooit
gebeuren.
Al tien keer had moeder Kwekwak
die morgen haar ongehoorzame eende
kind moeten waarschuwen. Dat kind
wilde maar niet doorzwemmen. Dan
bleef hij daér staan kijken, nou had
hij hier weer wat te zien en zo ging
het de hele tijd maar door. Ook in de
vissenvijver was wat moois. Daar stond
een visser met zijn hengel. Snatertje
dacht: wat gooit die meneer toch tel
kens in het water? Zou dat lekker zijn?
Ik wil er ook wel eens een stukje van
proeven. Snatertje wilde er heen zwem
men. maar daar werd hij in zijn nekje
gepakt en meegetrokken. Eerst dacht
Snatertje nog dat het moeder Kwekwak
was, maar die had toevallig nét even
tjes niet omgekeken. Pas toen hij in
een klein en donker eendehuisje was,
zag bij dat daar een vreemde, grote
eend voor hem stond. Die zei: Zo,
lief eendekindje, ik ben eend Katrien
tje en ik heb altijd al graag een kindje
willen hebben. Blijf maar bij mij, we
zullen het samen heel plezierig hebben
en vannacht ga„n we stilletjes verhui
zen naar een heel ver land.
Snatertje begon te huilen. Hij was
dan wel dikwijls een ongehoorzaam een
dekind geweest, maar hij hield toch
heel veel van moeder Kwekwak en hij
wilde helemaal niet bij die vreemde
eend Katrientje zijn. De lekkere hapjes
die'Katrientje hem voor zette, wilde hij
helemaal niet opeten. Hij was er veel
te verdrietig voor. Maar Katrientje
dacht: dat went nog wel.
Ondertussen was moeder Kwekwak
tot de ontdekking gekomen, dat Sna
tertje nu toch echt verdwenen was. He
lemaal ongerust en helemaal bezorgd
zwom ze in het rond en snateren dat
ze deed! Maar Snatertje was nergens
te zien. Hij zat heel diep weggedoken
in het huis van eend Katrientje die
zelf breed-uit voor de ingang zat Het
zag er voor Snatertje heel lelijk uit en
het was 'n geluk dat de visser er ook
nog was. Hij had niet alleen op zijn
hengel en op de vissen gelet, ook de
eendemoeder met haar zeven kinder-
tjes had hp over de vijver zien zwem-
men. En hij had de vreemde eend ge
zien, die één van de kleintjes meenam
in haar huisje in het riet Poele-poele!
riep de visser en hij zocht vlug het huis
van Katrientje op. Poele-poele! Hij
moeder Kwekwak, dat ze dich-
terbp moest komen. Nou, die had haar
Snatertje toen gauw genoeg gevonden.
En wat waren ze blij, die twee, dat ze
elkaar terug hadden! Moeder Kwekwak
kwaakte nog eens flink hard tegen
eendje Katrientje, vóór ze naar haar
andere zes kinders terug ging. Het is
een schandaal, zei ze. Ik had nooit ge
dacht dat jij zoiets zou durven doen.
Een van mijn kindertjes weghalen.
Foei, kwekwak!
Katrientje begreep wel, dat moeder
Kwekwak het tegen iedereen vertellen
zou. En ze schaamde zich 'treselijk,
want ze vond nu zelf ook wel, dat ze
heus iets heel lelijks had gedaan. Dan
ga ik maar alleen verhuizen naar een
vreemde sloot, zei ze tegen zichzelf. En
met een bedroefd kopje zwom ze weg.
■ij ver van de vissenvijver vandaan,
wilde ze. Waar niemand haar zou ken
nen. En waar niemand dus kon weten,
wat ze had gedaan. Toen ze zo twee
dagen gezwommen had, door allerlei
slootjes, kikkerpiassen en vennen,
keek ze nog altijd even bedroefd, als
toen ze vertrok. Het verdriet van eend
je Katrientje moest dus wel erg groot
zijn.
Maar opeens hoorde ze in het riet
een heel angstig eendestemmetje, dat
riep: kwak-kwak-kwak. wie wil er
voor me zorgen? kwak-kwak-kwak...!
Katrientje ging er dadelijk heen en
daar vond ze een klein mager eende
kind, dat heel zielig in het riet zat te
bibberen. Rekrek, zei een dikke kikker,
die vlak bij hem zat. Rekrek, mevrouw
eend, ik ben blij dat u komt. Zou u
misschien voor dit eendekind willen
zorgen? Het is verdwaald en niemand
weet waar het thuishoort. We hebben
van alles gedaan, om het weer thuis
te brengen. We hebben zelfs een ad
vertentie gezet in het Dagblad voor
Waterdieren. Maar allemaal voor niets.
Wilt u misschien voor eendemoeder
spelen, voor dit arme eendekind? WH
zouden u heel dankbaar zijn.
Nou, je begrijpt zelf al, wat eend
Katrientje daarop zei. Ze bouwde een
nieuw huisje in het riet en daar ging
ze wonen met het eendekindje, dat ze
Kwakkeltje noemde. Eendje Katrientje
was nooit verdrietig meer. Ze was
juist blij, want nu had ze eindelijk een
kindje, waarvoor ze zorgen kon. En
weet je wat ze zei, als ze met Kwak
keltje uit zwemmen ging?
Altijd dicht bij moeder blijven! zei
ze dan.
Want hoe gevaarlijk het zijn kan, om
weg te zwemmen van moeder eend, dat
kon niemand beter weten dan eendje
Katrientje zelf!
LEA SMULDERS
I'
i',1
ri
i
i i
i !i;
i»l
i
■3 1 H
«i
