DE
es
en
veren
Generale repetitie voor trouwerij
in Amerikaans dorpskerkje
HOUTERIGE BRUIDEGOM
KRIJGT LES IN ELEGANCE
VAN FATHER JONES
Orgcmiste leest
m ae „Graa/
VOOR EEN SPORTIEVE VAKANTIE
Jacq ue li neKen nedy 33 jadf
TIENER IN WIT EN ZWART
Ook als First Lady van
Amerika is ze geheel
zichzelf gebleven
in
i
1 PASTOOR WIL NIET IN „RING-VAL" LOPEN
Onderzoek naar
de zuurtjes
Ter navolging
Natuurlijk talent
om goodwill
te kweken
Er is een bepaald soort trou
werij, die hier in de volks
mond een „shotgun mar
riage" heet, en in Father Jones'
mond heet die „poppenkast". Men
spreekt van een shotgun marriage,
wanneer de vader van de bruid
een paar weken tevoren woedend
naar de toekomstige bruidegom is
gelopen en hem met een geweer
in zijn ribbenkast heeft gedreigd:
„En nu zal je haar trouwen, lelijke
kwajongen, en subiet ook!"
Misschien is het onbewust wel
de invloed van de ruimte
vaart, die de geest gericht
houdt op vliegen en vleugels, dat
er ditmaal zoveel veren zijn in de
Parijse collecties. Wat de mensen
en dus ook de ontwerpers bezig
houdt, beïnvloedt de mode. En nu
er zoveel knappe dingen worden
uitgevonden en de mens tech
nisch steeds meer superieur wordt,
waarom bestaat er nu eigenlijk
nog geen constructie aan het li
chaam, waarmee we de lucht in
kunnen, denk je soms.
Credo
Jacqueline Kennedy. .-heefter, nooit
een geheim van gemaakt dat zij het
liefst de echtgenote van haar man en
de moeder van haar kinderen is, en
daarnaast een vrouw met een wijde
belangstelling.
Cültuür
Recente kritiek
ja cKr
Elegante vrouwen k°P
NYLONS.
DE kwaliteitsoy^
m
Vog
Parij
UIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIMiiilllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllliiilliiiiiiiiiiiiilulltllHIIIIIIIIIIUIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIMIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIII
MIDDLEWEST, augustus
Dit soort huwelijk zal morgen-geslo
ten worden tussen Mary (zeventien
jaar) en Joe (achttien jaar), en de
generale repetitie wordt de avond te
voren gehouden in de kerk van Onze-
Lieve-Vrouw-op-den-Heuvel. Als orga-
niste moet ik er bij tegenwoordig zijn,
en omdat het meestal een lange, verve
lende geschiedenis is, en ik boven op
het koor bijna onzichtbaar ben, neem ik
meestal een nuttige of ontspannende
bezigheid mee. Deze keer is het een
boek: „Le comte de Monte Christo"
van Dumas. Wachtend op een sein van
de pastoor om de feestmars te begin
nen, verdiep ik mij in de avonturen
van mijn wonderlijke graaf, terwijl de
pastoor beneden in de kerk de leden
van de bruidsstoet een spoedcursus
geeft in gratie en etiquette. Er zijn
vier bruidsmeisjes en vier bruidsjon
kers twee „ushers" (ceremoniemees
ters), het verlegen bruidspaar en de
kwaje vader van de bruid.
Het is juni, hooimaand, dat kan men
wei zien aan de bruinverbrande ge
zichten en touw-haren van onze bóeren-
dónkers. Ze hebben schone kielen aan
en staan verlegen te ginnegappen. De
meisjes hebben hun haar al in papil
lotten en krulspelden voor de grote
dag van morgen.
De pastoor heeft zijn handen vol met
de twee ushers, die, nadat de gasten
gezeten zijn, de witte bruidsloper, die
bjj de communiebank ligt opgerold,
langzaam moeten ontrollen door het
middenschip tot aan het portaal, waar
de bruidsstoet staat te wachten om de
parade, te beginnen. De twee boeren
jongens klossen verlegen naar voren,
pakken ieder een punt van de loper
en klossen terug naar achteren. De pas
toor verspert ze de weg met een wan
hopig gebaar van zijn handen: ,,Nee
jongens, niet zo!! 't Lijkt net of je een
dooie koe achter je aan sleept. Houdt je
rug recht, je knieën stijf en je hoofd
op. En niet grinnikenthere, that
is better, do it again".
Ik hoop, dat de jongens het nog tien
keer over moeten doen, want de graaf
de Monte Christo gaar duelleren met
Albert, en de trouwe Ali overhandigt
de graaf zijn vers-geslepen sabel
Muziek! Organist, wat ben je aan 't
doen daar bovenmuziek!" De
feestmars begint onmiddellijk, de graaf
rnoet met zijn duel wachten, en de
bruidsmeisjes schrijden houterig door
jV i.et middenpad, op drie meter afstand
L" van elkaar. Bii de communiebank wor-
wikkelt het hele gezicht in teerrose
struis-pluis, wat een bijna surrealistisch
effect geeft. Balmain laat een manne
quin opkomen in een lang dramatisch
zwart gewaad, strapless, het décolle
té van voren gevuld met een heg van
hoge zwarte struisveren, die haar tot
in de neus kriebelen. Ze wordt aange
kondigd als de „Reine des ténèbres".
Meer vreemd dan mooi, die „Koningin
van de Duisternis".
Het meest fantastische bruidstoilet
toonde Yves Saint Laurent, die de mou
wen van de bruidsjapon liet bestaan
uit louter witte veren.
Vogels en viervoeters worden steeds
meer belaagd door de mode. Nu en dan
rilt men als men hoort wat dieren te
verduren hebben en wij denken dan
speciaal aan het bont om hun vel
mooi aan de mens af te staan. Moeder-
dieren die hun jongen niet levend ter
wereld mogen brengen omdat het bont
van de kleintjes dan niet zo volmaakt
is. Chinchilla's die gedwongen worden
meer dan één vrouwtje te hebben om
de produktie van deze allerkostbaarste
bontsoort op te voeren. Het is maar
goed, dat er nylon-imitatie van allerlei
bont bestaat en dat dat steeds geperfec
tioneerd wordt.
Kunstveren, dus gemaakt van ny
lon, zijn we nog niet tegengekomen.
Wél een vogeltje, helemaal van paarle
moer en goud. Het is het bijou-vogel
tje van de foto, dat op een takje van
koraal zit en als broche ergens op wordt
gestoken, op de schouder, op de heup
of onder aan de zoom van een gladde
zwarte japon.
Maar om heel mooie, échte vogel
tjes te zien kan men overigens in Pa
rijs ook goed terecht. Zondags is er
vlak bjj de Notre Dame een pittoreske
vogelmarkt, waar honderden exotische
vogeltjes, niet groter soms dan een
vlinder en even kleurig, zenuwachtig
rondhippen in kleine kooitjes en waar
de kijker zich kan vermengen met een
onvervalst stukje Frans leven.
De Fransen geven eigenlijk niets
om de natuur. Een vogel in een
kooitje vinden ze hoogstens goed
gezelschap voor wie eenzaam of
oud is en een plant kennen ze alleen
als ze die kunnen eten of er een drank
je van maken. Of als het een gras of
kruid is, dat de vogels eten. Want dat
verkopen e dan, in kleine bosjes bij
een gebonden, ook op de vogelmarkt.
Ze verdienen graag aan de ongetemde
natuur. We hebben de onverlaat niet
gezien, hq was waarschijnlijk gaan eten,
die een ekster had gevangen en meege
bracht om het dier te gelde te ma
ken. In zijn veel te kleine gevangenis
je sprong het rafelige, zielige dier in
doodsnood heen en weer. We dachten
aan Vincentius die slaven vrij kocht.
Wat zou de handelaar in vogel-slaven
voor deze vangst vragen? Maar wat
moet een ekster uit de bossen, die
ineens zijn vrijheid terugkrijgt, hier mid
den in Parijs op het ile de la Cité?
Uit een rij kooitjes met Noordafri-
kaanse prachtige rode vogeltjes is er
één ontsnapt. Het vliegt een beetje ra
deloos uit de kastanjebladeren die het
dak van de markt vormen naar zijn
kornuitjes binnen de tralies en dan
weer naar boven. Hij hoort bij dat ge
niep daarbinnen maar hij kan er niet
Een geweldige grote man zet een blau
we zak neer en maakt die open, er zit
ten twee kleine kooien in, propvol met
minuscule^ zangvogeltjes, het lijken sijs-
jes.'In zqn grove behaarde handen
heeft hij platte kartonnetjes, die hij tot
een doosje_ openvouwt. Om de vogel
tjes die hi) verkopen gaat in mee te
geven. „Ca se mange?" vraagt iemand
Natuurlijk denkt de Fransman aan eten.
,,Ca chante zegt hij en grijpt met zijn
grote vanghand in het verschrikt pie
pende dons. De vlerkjes in zijn greep
laat hij het hoopje doodsbange vogel-el
lende zien.
Bij de kleurige parkieten is het alle
maal veel liever. Daar staat een ion-
ge donkere vrouw; en als een kind het
durft mag het zijn vingertje strekken
Hoe het zij, het wemelt in de Parijse
wintercollecties van veren. Alle soor
ten veren: donzige, rechte stjjve hane-
veren, die achter op een kittig hoedje
naar boven steken, pluizige zoals van
de struis, die op elk zuchtje reageren.
Struisveren schuimen 's avonds langs
galagewaden, langs schoudercape en
stola, ze wuiven mee op het hoofd vai
de draagster met het ritme als ibii
een zee-anemwn onder vvater. Pen fan, "doordé'bniSösjon-
tast als de Italiaan Roberto Capucci j-erSj (jie ze naar hun plaats voor het
altaar zullen leiden. „Halt, halt". Fa
ther Jones wuift in alle richtingen, het
orgel stopt, het duel des graafs kan be
ginnen, en de bruidsstoet staat dood
stil en kijkt verschrikt. „Jongens,
je pakt die meisjes beet alsof je
ze gaat opbrengen naar het po
litiebureau. Je grijpt een dame niet
bij haar bovenarm: je offreert haar
je elleboog, kijk zoen father
Jones, met ouderwetse hoffelijkheid
biedt de giechelende papillot zijn rech
ter arm en leidt haar de treden van het
priesterkoor op. Het wordt overge
daan en weer overgedaan, en ik moet
er aldoor dezelfde akkoorden bij spe
ten, maar met de graaf op mijn schoot
lees ik dat hij zuchtend afscheid neemt
\an zijn beminde Haydée, ern dat geen
rimpel op zijn edel voorhoofd verraadt,
dat hij de zoon van" zijn oude geliefde
aan stukken gaat hakken. De bruids
meisjes en jonkers staan in een rij om
het altaa-, en de kleine bruid schrijdt
aan de arm van haar vader door het
middenpad.
Bij de communiebank aangekomen,
moet de vader zich met een zeker ce
remonieel van zijn dochter scheiden en
haar arm in die van de wachtende
bruidegom leggen. Father Jones legt
altijd uit, dat dat gebaar betekent:
„Zoon, ik geef je hierbij mijn dochter,
zorg goed voor haar", en hij werkt er
altijd op, dat de vader dit moment met
een zeker theatraal vertoon doet. En
sommige Boheemse vaders in dit dorp
van Boheemse emigranten doen het in
derdaad met veel aplomb. Maar niet
deze vader. Hij rukt zjjn arm uit die
van zijn dochter, kijkt nijdig naar zijn
Les in elegance van father Jones.
schoonzoon en zonder zich verder om
liet bruidspaar te bekommeren stapt hij
in de voorste bank bij zijn vrouw.
Mary staat moederziel alleen, de
bruidegom heeft een kleur als vuur
en weet niet wat hij moet doen, en
de organist, die geen geschikte mu
ziek voor dit kwade moment heeft,
vergezelt de Comte de Monte Christo
naar ,,1'endroit ou il ira défendre son
honneur."
De pastoor kijkt zuur, maar hij is
een diplomaat, en Mary's vader ziet
er uit alsof hij de bruidegom te lijf
wil gaan. „Muziek, muziek", roept
de pastoor hard, om de aandacht af
te leiden, „organist-waarom «peel 'je
niet ben je weer kousen aan 't
iiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiimiimmiiiiiimiii
stoppen daar boven?" „Nee, meneer
pastoor, ik lees." „Doe je boek dicht
en speel een mars, om die twee kin
deren op het altaar te krijgen."
Zo gezegd, zo gedaan, en al spoedig
staat het bruidspaar voor het altaar,
geflankeerd door de rest van de bruids
stoet. De pastoor slaat met zijn boek
op zijn hand, en dat is het sein, dat ze
allemaal tegelijk een kniebuiging moe
ten maken, terwijl het orgel het slot
akkoord speelt. De pastoor noemt dat
bet „knielakkoord". Er komt natuur
lijk niets van terecht. „Hoeveel protes
tanten staan er hier voor mijn neus?"
wil hij weten. Drie handen gaan naar
boven. „Dat dacht ik wel," zegt hij
triomfantelijk, „protestanten kunnen
niet knielen. Organist! herhaal het
knielakkoord." Het wordt zo dikwijls
overgedaan, dat de katholieken er zelfs
op zijn laatst beurze knieën van krijgen,
maar eindelijk gaat het naar zin.
Nu volgt de repetitie van de huwe
lijksinzegening, en dat gaat zonder mu
ziek, dus ik kan rustig de graaf naar
de plaats van het duel volgen. Albert
is laat, maar hij komt eindelijk op een
schuimende hengst aangalopperen, en
in plaats van zijn degen te trekken, loopt
hij met uitgestrekte hand naar Monte
Christo en zegt vriendelijk: „Mon ami,
je vous demande pardon alles is ver
geven en vergeten." „Nou heeft Ali
voor niets die degen gesiepen," zeg ik
tegen de electricien, die net boven op
he'. koor is gekomen en die een paar
solo's op het huwelijk zal zingen.
De pastoor verheft zijn stem beneden:
„ik wil die ringen niet op een kussen
'hebben; laut do getuige ze in zijn vest
zakje bewaren, en ze me gewoon aan
geven, zonder al die tierlantijnen. Als
het kussen beweegt kan je lelijk in de
val lopen de ringen zitten er met
Een bijou-vogeltje van parelmoer
en goud op een stokje van koraal.
Deze broche die men kan steken
op schouder heup of zoom van een
effen japon is evenals de armband van
goud, saffier en diamant een ontwerp
van de Parijzenaar Chaumet.
en daarop zet ze dan voorzichtig een
groene of blauwe siervogel die zijn
tenen -om die vinger heen klemt of hij
op een tak zit. Ze vliegen los en vrij
rond. Wie wil mag een beetje met de
parkieten spelen. Een soort twist-no-
zem met zijn handen in zijn zakken
laat zich door een pracht-vogel bewan
delen tot het dier houvast zoekt in zijn
hals.
Het gekste van de vogelmarkt is de
gemoedelijke dikzak die aan een tafel
tje met namaak-vogels rustig zijn pijpje
zit te roken en de prachtigste trillers
fiuit van ee_. nachtegaal. Het instru
mentje waarmee hij het doet, een leer
tje niet groter dan e n cent, dat '-ij
verkoopt, zit geplakt op hef puntje van
zün tong. Dat wil hij wel even laten
zien aan iemand die zo nieuwsgierig
is als A. Bgl.
Een schoolklas in Wakefield in En
geland heeft op 't voetspoor van het
Engelse eonsumentenblad „Which?"
een onderzoek ingesteld naar de
kwaliteiten van zuurtjes. Smaak, zuig-
duur en de mogelijkheid er gedurende
de les onopgemerkt van te snoepen wa
ren de „test-criteria". In de schoolkrant
werden de resultaten met „best buy"
en al gepubliceerd. Of de hoge tandarts
rekeningen als gevolg van het snoepen
in de les ook in de beoordeling werden
betrokken, meldt het verhaal niet, maar
we vermoeden, dat de jeugdige onder
zoekers de zaak niet zo breed hebben
bekeken! Aldus lezen we in de Consu
mentengids van augustus.
In New York is een wetsvoorstel in
gediend waarbjj vereist wordt dat op
produkten die door de winkelier zijn
voorverpakt, netto gewicht, prijs per
pond en verkoopprijs vermeld worden.
Aangezien deze produkten die in de
meeste gevallen levensmiddelen zijn,
vooral in de zelfbediening verkocht wor
den, wordt bovendien vereist dat in de
zaak aan de klant de gelegenheid wordt
gegeven om het gewicht te controleren
op nauwkeurige weegschalen.
een lintje op vastgestrikt, en als ik ze
wil losmaken trek ik ze in de knoop,
en dan moet de getuige naar de pasto
rie om een schaar te halen. Dat is me
een keer overkomen, en er was nie
mand thuis in de pastorie, behalve de
parkieten, en die wisten niet waar de
schaar was." Algemeen gelach, en dat
maakt de stemming een beetje mak
kelijker. De rest van de ceremonie gaat
zonder kleerscheuren. Bruid noch brui
degom herhalen de trouwbeloften met
veel overtuiging of enthousiasme, en
op Father Jones' gezicht staat duidelijk
te lezen: Armé stakkers. „Harder pra
ten morgen," maant hq ze, „anders
verberg ik een( fuierpfooji in de lelies",
De graaf de Monte Christo heeft on
derhand een vergiftigingscampagne op
touw gezet voor de familie De Villefort,
en nadat drie leden geheel verstijfd
met schuim op de mond achterover
zijn gevallen, en in het familiegraf zijn
bijgezet, is Mary klaar om haar bruids-
bouquet bij het beeld van Onze Lieve
Vrouw te gaan leggen. De electricien
zingt daar een sentimenteel liedje bij,
dat begint: „On this day, o beautiful
Mother, on this day, we bring you our
love." Na afloop offreert Joe de bruid
beleefd de elleboog, en de stralende
eindmars begint: Tara-boem boem-
boem-boem...
„Joe"! buldert dé pastoor. Alles stopt.
Father Jones gaat vlak voor het bruids
paar staan. „Joe, ken je het Credo?"
„Credo?" zegt Joe ontdaan, „what Cre
do, what do you mean: Credo?"
„Er is maar één Credo voor een ka
tholiek," zegt de pastoor, „en luister
goed, want ik ga het je voorzeggen."
De electricien schudt zijn hoofd. „Boy,
you never know with that guy", zegt
hij vreselijk oneerbiedig; en omdat ik
heel veel respect heb voor Father
Joi.es, zeg ik verbeterend: „he is not
a guy, he is a priest." Father Jones
zegt het Credo langzaam en nadrukke
lijk, en als hij zegt: „En zit aan de
rechterhand des Vaders," onderstreept
'lij letterlijk ieder woord. „Did you hear
that, Joe?" „Yes, maar wat gaat mij
dat aan?" „Wat gaat jou dat aan???
Waarom zegt het zo nadrukkelijk: aan
de rechterhand?" „Nou," denkt Joe,
„omdat die hand beter is dan de lin
kerhand."
„Juist; en dat zelfde geldt heden ten
dage ook nog, is 't niet zo Joe?" „I
guess so," zegt Joe ongeduldig. „Well,
waarom laat je dan Mary aan je lin
kerhand lopen?" Joe wordt rood, de
papillotten giechelen, en de pastoor
veegt met zijn zakdoek over zijn be
zwete hals. „Organist, begin de eind-
mars weer; Mary, stel je op bij het
Mariabeeld, en doe 't over."
Twintig minuten later verlaten de
pastoor, de electricien, de organist en
dc graaf de Monte Christo de kerk.
„Hoe heet dat boek?" vraagt de pas
toor argwanend. Ik had op die vraag
gerekend, en de leugen kwam snel:
„De berg des Heren." „Laat 't morgen
thuis, we zuilen onze handen vol heb
ben met die poppenkast". „Mijnheer pas
toor, maakt u zich geen zorgen, het
zal heel goed gaan," zegt de electricien.
Maar hij had buiten de waard gere
kend; en de waard??? Dat vertel ik in
mijn volgende verhaaltje.
CILIA AMIDON
Voor een sportieve vakantie in alle weersgesteldheden zijn deze lichte, wateTfat
jassen, zevenachtste en met grote zakken, waarin men alles kan stoppen
de vakantie meegaat. Ze zijn van de West-Berlijnse ontwerper Velisch,
bedoelt eventueel ook voor stadsgebruik.
WASHINGTON, augustus, ■■e,'»»-»-'
J Jacqueline Kennedy, echtgenote van
de president van de verenigde sta
ten, is 33 jaar geworden. Het ver
jaardagsfeest bleef een familieaan
gelegenheid.
Een Amerikaanse verslaggeefster her
innerde er aan, hoe op een koele no
vemberdag in 1960 deze vrouw een
zaam wandelde langs de kust van kaap
Cod. Dat was Jacqueline Kennedy, echt
genote van de man die juist was geko
zen tot president van de V.S.
Zulke wandelingen maakte zij gere
geld, om rust te zoeken, rust die alleen
verstoord wordt door een schreeuw van
een meeuw.
De eerste reactie toen zij presidents
vrouw werd was: Het is goed dat de
first lady van de V.S. een bijzonder
mooie vrouw is en een charmante
vrouw.
De tweede reactie was; Zal zo'n
jonge vrouw, die nog kleine kinderen
heeft, in staat zijn haar rol als first
lady goed te spelen.
Nu, geruime tijd nadat de Kennedy's
in het Witte Huis trokken kan men de
balans opmaken en nu blijkt, dat de
Amerikanen er stil van geworden zijn.
Zjj weten nu, dat zij te doen hebben ge
kregen met iemand van bijzondere kwa
liteiten.
Sterker nog: zij heeft er nooit een ge
heim van gemaakt dat zij er geen se
conde over .denkt mee te idcjen
met het drukke, veeleisende en ambi
tieuze leven van haar man, van de po
litici en van vele „sociaal vooraanstaan
de" vrouwen. Zij schuwt publiciteit en
dat is in Amerika iets bijzonders.
Toch ontkomt zjj niet aan openbare
plichten. Zij is met haar man op reis
geweest, onder anderen naar Wenen
en naar Zuid-Amerika. Zij heeft ook al
leen een grote reis gemaakt. Maar
steeds bewees zij een natuurtalent te
bezitten voor het kweken van goodwill.
Alles wat Jackie doet wordt geïmi
teerd door vrouwen in de hele wereld:
haar kapsel, haar mouwloze jurken,
haar houding en haar manier van be
wegen, zelfs haar aarzelende manier
van spreken.
Tijdschriften, die op de omslag een
filmster plachten te zetten, zijn daar
van afgestapt, en kwamen met foto's
van Jacqueline Kennedy. Sterker nog:
men ging voorzover men foto s van
Wel opvallend
is dit geheel
van de Pa
rijse ont
werpster Virginie,
die zich tot de tie
ners richt. Niet het
minst de laarsjes
maken de verschij
ning spectaculair.
Dat is te zeggen, de
slobkousen van de
zwart witte ruit.
Dit ruitje, dat gro
ter is dan de ge
wone pied de poule,
de kippepoot, noe
men de Fransen
een „pied de coq:
een hanepoot. De
Engelsen zeggen er
dogs teeth tegen,
die zien er meer de
afdruk van de
hondetand in. De
slobkousen worden
gedragen over de
naaldhakschoentjes
en dat geeft aan de
„laarsjes" een ge
raffineerde elegan
ce.
De jurk heeft
middenvoor een
brede overslag en
opzij een grote zak.
De oorkleppen van
het hoedje kunnen
naar boven gebon
den worden, maar
zó staat het v/el
stoer. En de winter
mode houdt er nu
eenmaal van de
vrouw flink in te
pakken.
Virginie was de
eerste die vorig jaar
in haar tiener-kle-
ding voor overdag
de broekrok intro
duceerde bij haar tweed mantelpakken. Het is duidelijk dat zij de hang naar het
„on-damesachtige", om het maar zo samen te vatten, die nu zo sterk in de jonge
vrouw leeft, aanvaardbaar wil opvangen. In feite zijn er in de mode twee uiteen
lopende tendenzen: het traditionele, het veilige om er „keurig" uit te zien, en
daarnaast het kwasi-nonchalante, dat de nieuwe chic is. De vertegenwoordigers
daarvan zijn onder anderen de regenjas met sabelbont gevoerd en het korte
brokaten avondpakje met broekrok.
Balenciaga, de grote Parijse ontwerper die de pers niet wil ontvangen voor het
eind van de maand, schijnt in zqn collectie die voor de haute chic bestemd is,
laarzen te hebben tot boven de knie, een soort huzarenlaarzen, waarvan de boven
kant net bedekt werd door de rokzoom. Er worden suède vesten en getailleerde
witte hemden by gedragen. Super sportief dus en ongetwyfeld bedoeld om toe
schouwster in te zijn by de jachtpartijen van de herfst.
filmsterren moest afdrukken er op
letten geen domme en onbenullige mooie
gezichtjes meer te kiezen.
Maar Jacqueline Kennedy liet snel
weten niet gediend te zijn van publici
teit. Men kon over haar „openbare'
teven schrijven wat men wilde, maar
van haar particuliere leven moest men
afblijven.
Dat was iets nieuws in Amerika, maai
het wordt gerespecteerd, want Wat Jac
queline Kennedy presteert slaat de
Amerikanen met stomheid.
Zij heeft Amerika in hoge mate
cultuur-bewust gemaakt. Zij heeft het
Witte Huis gebruikt om er een „natio
naal instituut" van te maken Vooi
de ontwikkeling van alles wat goed
en mooi is. De beste kunstenaars heb
ben er toegang. De inrichting is in
hoge mate verbeterd. In het hele land
is daardoor belangstelling ontstaan
voor kunst, voor historie en voor de
meer verfijnde kant van het leven.
In het Witte Huis werkt een staf van
personeel en secretarissen. De invloed
die Jacqueline Kennedy op hen heeft
lijkt wel op „remote control": afstands-
besturing. Alles loopt gesmeerd, en
(ogenschijniyk) moeiteloos en vanzelf
sprekend.
Jacqueline wil tydens de weekends
het liefst haar kinderen en zo mo
gelijk ook haar man meenemen voor
een kort verblijf in een van de huizen
van de Kennedy's. Daar kan zjj zijn
wat zq het liefste is en nog tijd over
houden voor sport: paardrijden, zwem
men, waterskiën, jagen en sinds kort
ook golf.
Het feit dat zq de vrouw van de pre
sident is heeft op haar persoonlijk blijk
baar niet de minste invloed gehad. Zij
heeft een scherpe lijn getrokken tussen
haar eigen leven en dat van first lady.
Zij vindt het niet goed dat er foto's
van haar vierjarig doéhtertje Caroline
in de pers verschijnen en zij heeft zich
eens in gloedvolle bewoordingen uitge
laten over een journaliste die haar zon
der meer beloofde nooit een foto van
„pixie" dat is een lievelingsnaampje
voor Caroline te zullen gebruiken.
De tqd die ze nu achter de rug heeft
als vrouw van de president heeft haar
in één opzicht veranderd. Zij heeft
meer zelfvertrouwen gekregen. Zij is
zich gemakkelijker gaan bewegen in
welke kringen dan ook.
De Kennedy's hebben nauwelijks in
tieme vrienden, slechts kennissen, maar
wel zeer veel kennissen. Haar beste vrien
din is haar zuster, Lee Radziwil, die in
Parqs woont, haar beste vriend is haar
schoonvader, Joseph P. Kennedy.
In het openbare leven worden „Jack
en Jackie" weinig samen gezien. Als
zij samen zijn is het op weg naar de
kerk, of op het moment dat zq in een
vliegtuig stappen. Samen zqn zq eigen-
lqk alleen gedurende de weekends.
Maar als men hen samen ziet, dan
blqkt altijd weer hoe opvallend trots zq
op elkaar zqn.
Enige deining is er dezer dagen
ontstaan door een onhebbelijk arti
kel dat is gepubliceerd in het Ameri
kaanse maandblad „Esquire". Het is
min of meer een blad voor mannen,
met een oplaag van 900.000. Nu is het
juli-nummer van dat blad gewijd aan
de Amerikaanse vrouw en daarin
heeft de Amerikaanse schrijver Nor
man Mailer denigrerend over de pre
sidentsvrouw geschreven. Hij be
commentarieert onder.anderen haar
optreden voor de televisie enige maan
den geleden waarbij zij het publiek
het Witte Huis laat zien. Hy noemde
haar „een filmster zander talent, haar
optreden was houterig en onecht".
Het Franse weekblad „Paris Match"
van deze week wijdt er uitvoerig de
aandacht aan en tekent Norman Mailer,
eens een gevierd schrijver, in zqn neer
gaande carrière en zqn zeer speciale
verhouding tot het blad „Esquire", dat,
naar Mailer meende, iets tegenover hem
als publicist had goed te maken. Paris
Match noemt de hele kwestie van Mai-
Itf*
Iedereen draagt, wat Jackie
Iers denigrerend geschrijf oV®rdrje Pjjp
line Kennedy een „drama van g0 z
sonages: het blad, de schrijve, (e z
onderwerp". En het besluit m ftafo te
gen: „Omdat Mailer niet wftpot -e)
is hij er in geslaagd ee" olleNu11'
doen schqnen wat op zqn had
een steek met een pennemes
nen zqn."
(Advertentie)
