akkoord van New York
iHMMtailliaHHMÉrtfni
f,
LONDENSE BRIEF
w
w
ONDANKS EEN ZEKERE BEZORGDHEID:
Verwachting is, dat komende
wijzigingen rustig verlopen
7
De aanslag
in Clamart
Problemen in
overgangsfase
li
mim
Experimentele bungalow van plastic
I
Stalen steigermakers
D
Zes eeuwen
Hardenberg t„
Ponyclub „Bemme'
H
t,
overal: puur voor uw
V8d«
mmmmm
HKTi
BI
ZWARTE BLOKKEN
IN DE KRANT
i De domheid der volwassenen Muizenfokkers
hebben het niet gemakkelijk Een vreemde zonde
HET NIEUWE DAGBLAD
DONDERDAG 23 AUGUSTUS 1962
H
HOLLANDIA, 23 aug.
Nu men als het ware over de
eerste schrik heen is, begint
men op Nieuw-Guinea steeds
meer tot het inzicht te komen, dat
het tussen Nederland en Indone
sië gesloten akkoord zo gek nog
niet is. Aan de inhoud van deze
overeenkomst is hier in ruime
mate bekendheid gegeven. Er zijn
onmiddellijk letterlijke vertalingen
in het Nederlands en Maleis van
de oorspronkelijke Engelse tekst
gemaakt en deze zijn enige malen
voor de radio voorgelezen, ze zijn
in de plaatselijke pers opgenomen
N
BUITENLANDSE
KRONIEK
en ze zijn in gestencilde vorm ver
spreid. Iedereen weet hier nu dus,
waar hij aan toe is, en men is
daarbij wel tot de ontdekking ge
komen dat de gesloten overeen
komst bepaalde bijzonder posi
tieve elementen bevat. Voor de
Papoea's is het bijvoorbeeld een
heel prettige gedachte, dat de
Nieuw-Guinearaad en de streek-
raden zullen voortbestaan en een
taak zullen behouden. Ook wat be-
kend is geworden buiten de eigen
lijke overeenkomst om, de door se
cretaris-generaal Oe Thant getrof
fen maatregelen voor de uitvoe
ring ervan zijn niet slecht ont
vangen. Men hoopt hier alsnog,
dat de VN-troepen die hierheen
zullen komen inderdaad uit Ma-
lakka afkomstig zullen zijn: niet
alleen hebben de Maleise troepen
een uitstekende naam, maar ze
hebben tevens het voordeel dat ze
de taal spreken, die hier veruit
het meest gebruikt en begrepen
wordt: het Maleis.
WwmmmÊ, m mmn WWm,
PBIÜH
.JÉiÉ„ -
LsAs- RÖXY sigarette - en
^iiiiiiiiiiiiiimiiiimiiimimiiiiniiiimiiiiiiiiiimmiiiiimiiiiiiimimimiiiiiiiiiim^
rStsP.
Na
E e Ui
PAPOEA'S zien wel iets in
(Van een bijzondere medewerker)
Het zal straks bij de beoordeling
van het leven van Charles de Gaulle
niet helemaal irrelevant zijn. dat gis
teravond tegenstanders van hem voor
de tweede keer in een jaar tijds heb
ben geprobeerd een eind aan dat le
ven te maken. Het is aan de ene kant
een ongewild tribuut aan de man, die
als geen ander verantwoordelijk is
voor de herleving van Frankrijks am
bities en de vergroting van de poli
tieke stabiliteit, die de Vijfde Repu
bliek kenmerken. Aan de andere kant
is het een bewijs haast een bewijs
uit het ongerijmde dat de huidige
Franse politiek door sommigen wordt
verondersteld op een zo smalle basis
te rusten, dat men dit beleid kan om
gooien eenvoudig door het staatshoofd
uit de weg te ruimen. Ook deze twee
de aanslag is mislukt en de Franse
president wordt vandaag terecht be
dolven onder felicitaties over de goede
afloop. Men hoeft geen verklaarde fan
van 'Charles de Gaulle en zijn poli
tieke denkbeelden te zijn om in te
zien, dat niet alleen
hij persoonlijk aa
een groot gevaar is
ontsnapt, maar dat
ook Frankrijk even
aan de rand heeft
gestaan van een
situatie. En wat het
Opvallend is het hoe weinig belang
stelling de gewone Papoea's in Hoiian
dia voor de nu bereikte overeenkomst
aan de dag leggen: de meesten be
grijpen kennelijk niet eens waar het om
gaat en het kan hun ook niets schelen.
Voor zover zulk een begrip wel aanwe
zig is, is de hoofdreactie er een van
opluchting: 'er komt nu tenminste geen
oorlog.' Toen het akkoord getekend was,
kon men in Hoiiandia dan ook Papoea'a
zien, die elkaar feliciteerden. In Sen-
tani, veertig kilometer van Hoiiandia,
heerst blijkbaar meer bezorgdheid. Het
streekraadslid A. Joku is zelfs al na
mens een groep bewoners van Sentani
naar de liaison-officer van Australisch
Nieuw-Guinea in Hoiiandia gegaan om
hem het verzoek voor te leggen of men
niet naar Oost-Nieuw-Guinea kan ver
huizen. Hoe groot d,e groep voor wie
de heer Joku sprak is, is echter niet erg
duidelijk. Berichten, als zou het over
duizenden- mensen gaan, moeten in elk
geval schromelijk overdreven geacht
worden.
Het motief, dat de bewuste bewoners
van Sentani wegdrijft, is er uiteraard
een van bezorgdheid. 'Wij kennen de
Indonesiërs van vroeger, toen ze bij het
Nederlands-Indische bestuur werkten, en
wij lusten ze niet,' aldus ongeveer de
opinie van de heer Joku. Elders op
Nieuw-Guinea kan men ook telkens weer
revolutionaire
voor de veiligheid van Europa zou
hebben betekend, wanneer nieuwe,
onbekende pretendenten zouden heb
ben geprobeerd zich in het Elysée te
vestigen, behoeft geen betoog.
Op het ogenblik, dat deze regels
worden geschreven, is de klopjacht,
die de Franse politie op de daders
heeft geopend, nog niet met succes
bekroond. Er valt over hun identiteit
dus nog niets te zeggen. Maar men
kan wel gissen naar de politieke ach
tergrond. waartegen zij hun luguber
handwerk hebben uitgeoefend. Het
denkbeeld van de aanslag moet zijn
opgekomen bij lieden, die politiek
rechts van De Gaulle staan en voor
wie de teleurstelling over het prijs
geven van Frankrijks overzeese pro
vincies de beslissende aanleiding
vormt tot het uitleven van hun wraak
gevoelens op een van nature domine
rende persoonlijkheid. Een ironische
bijzonderheid is het in dit verba nd,
dat de president juist terugkeerde van
een kabinetszitting, waar de minister
van justitie sussend had betoogd, dat
de jongste reeks gewelddaden in
Frankrijk niet beschouwd moeten
worden als een herleving van de
G.A.S.-terreur. De diefstal van wa
pens en explosieven uit militaire de
pots moest dan wel worden tegenge
gaan, maar aan de andere kant zou
vrijstelling van straf beloofd moeten
worden aan alle voormalige O.A.S.-
ers, die hun wapens willen inleveren.
De koelbloedigheid, waarvan de
Franse president na de aanslag
met het gruis van de vernielde auto
ruiten nog op zijn colbert blijk gaf.
vervult ook zijn rol in het geheel. Het
past geheel en al bij de legende, die
de gaullistische propaganda nog bij
zijn leven rond haar held optrekt. En
het is vermoedelijk nog waar ook.
Maar veel belangrijker is de reactie,
die De Gaulle in zijn innerlijk beeft
ondergaan. Het verschijnsel van de
politieke aanslag is door geschiedkun
digen en sociologen niet verwaar
loosd. Toch is het onmogelijk de uit
werking te peilen, die zo n aanslag
heeft op het ge jaarde slachtoffer.
Sommigen worden er overmoedig van
en menen, dat „de Voorzienigheid"
adhesie heeft willen betuigen met hun
meest extreme doeleinden. Anderen
worden schuw en wantrouwend en
verklaren zowel hun vrienden als hun
vijanden de oorlog. Misschien is, on
der deze omstandigheden, koelbloe
digheid dan toch nog maar het beste,
isitun-vjuuivtt
dit geluid van bezorgdheid over een In
donesisch bestuur beluisteren, omdat
men in het verleden minder
jira| prettige
ervaringen met Indonesiërs heeft opge
daan. In het Centrale Bergland werd
daarbij de bezorgdheid naar voren ge
bracht, dat als het Nederlandse bestuur
zou vertrekken, de stammenoorlogen
wel eens zouden kunnen herleven. Men
is vooral bang, dat men erop achter
uit zal gaan als straks via een tussen
fase het Nederlandse bestuur door een
Indonesisch vervangen is. Met nationa
lisme heeft dat in feite niets te maken.
En aan de Indonesiërs is het straks om
te tonen dat zij niet zo onbekwaam en
willekeurig zijn als de Papoea's hier
soms geneigd zijn te denken. Er lijkt
steeds minder reden te zijn voor de
vrees dat het straks bij de overdracht
op Nieuw-Guinea tot moeilijkheden zal
komen. De protestdemonstraties, die
kort voor het akkoord getekend werd,
in Hoiiandia, Biak, Merauke en andere
plaatsen gehouden zijn, hebben allen
zo'n beetje hetzelfde karakter gehad:
dat van een soort gemoedelijke optocht
met leuzen tegen het akkoord en tegen
Indonesië. Het was echter duidelijk dat
die leuzen van de organisatoren afkom
stig waren, mensen uiteraard met een
meer uitgesproken anti-Indonesische ge
zindheid, maar dat ze de menigte maar
weinig interesseerden. Opvallend was
ook, dat, terwijl gouvernementskantoren
en particuliere werkgevers hun Papoea
werknemers vrij hadden gegeven om
aan deze demonstraties deel te nemen
de deelneming beperkt bleef: de mees
ten hadden kennelijk prettiger emplooi
voor die vrije dag. Of ze wilden niet
in deze bedoening gemengd raken.
Nog merkt men op Nieuw-Guinea wei'
nig van de pro-Indonesische Papoea's
Maar ze zijn er wel degelijk, en waar
schijnlijk meer dan naar buiten toe
blijkt. Officieel is er hier maar één
pro-Indonesische partij: in Fakfak. Maar
daarnaast is altijd al toegegeven, dat
in plaatsen als Sorong, Kaimana, Me
rauke en Seroei een aanzienlijke pro-
Indonesische stroming aanwezig was.
Die plaatsen werden in de volksmond
reeds 'rood-wit' genoemd. Steeds meer
blijkt intussen, dat ook in plaatsen, die
dan officieus als 'rood-wit-blauw' bekend
stonden, plaatsen als Biak en Hoiian
dia, wel degelijk ook een pro-Indonesi-
sche stroming aanwezig is Die zal zich
op den duur stellig duidelijker gaan ma
nifesteren. Het zal waarschijnlijk niet zo
lang duren voor onder de veranderende
omstandigheden de pro-Indonesische lie
den de anderen volledig overstemmen.
Tekenend was bijvoorbeeld dat van de
vijf Papoea-adviseurs van de Indonesi
sche delegatie in New York er twee uit
Seroei kwamen, twee uit Hoiiandia en
een uit Biak.
Er zullen zich stellig nog allerlei
problemen voordoen in de overgangs
periode, die nu in feite op Nieuw-
Guinea reeds is ingegaan. De reali
sering van de wapenstilstand, die dus
betekent dat de hier gelande Indo
nesische troepen gelokaliseerd moeten
worden, is aan een begin van een op
lossing toe. Vervolgens is er het op
vangen van de leemten _op de kan
toren als straks, naar het zich laat aan
zien vele Nederlanders vertrekken
Het is nu al wel duidelijk, dat de
Papoea's slechts een deel van de o-
penkomende posten zullen kunnen vul
len, zodat voor de rest wel een be
roep op Indonesië gedaan zal moeten
worden. Een beroep doen mag dan
overigens wel een misplaatste term
heten: Indonesië zal natuurlijk graag
de gelegenheid aangrijpen om zoveel
mogelijk Indonesiërs naar Nieuw-Gui-
nea te zenden.
Maar al die problemen ten spijt ziet
het er toch naar uit, dat de komende
wijzigingen in Nieuw-Guinea vrij rustig
zullen kunnen verlopen, en dat daar.
bij van Papoeazijde nauwelijks moeilyk-
heden te verwachten zijn. De meer ont
wikkelde Papoea's hebben doorgaans
echt wel het gevoel dat het bereikte
akkoord zo slecht nog niet is en de
rest laat alles wel rustig over zich heen
gaan. Met een beetje bezorgdheid mis
schien - wie voelt die trouwens niet? -
maar zonder voornemens tot een ingre
pen dat de loop der ontwikkelingen zou
kunnen beïnvloed
(Advertentie;
4 i.
si;
Ssiïsiiiiii
Od 20 pezzi Lit. 275.
ALGIERS, 23 aug. (UPI) Twee
Parijse kranten, „France-Soir" en ,,Le
Figaro" zijn in Algiers in de kiosken ver
schenen voorzien van grote zwart ge
maakte stukken De zwarte blokken
waren aangebracht over artikelen die
betrekking hadden op de gebeurtenis
sen in Algerije en die niet de goed
keuring van de plaatselijke censuur
hadden kunnen krijgen.
V.N. De waarnemende secretaris
generaal van de V.N., Oe Thant, heeft
woensdag een begroting met een eind-
bedrag van 86.649.500 dollar voor 1963
ingediend. Dit eindbedrag is 4.504.760
dollar meer dan het begrotingsbedrag
voor 1962. (Rtr)
itiiiiiiiiiiiiiiiiMiiiiiiiiiiiiiimiiiimiiiiiiiiiitiiimmiiiiiiiiiiiiiiiiiiiii^
ij lazen over muizen
en dachten aan John
nie. Johnnie is een
twaalfjarige jonge
man, zoon van een welgestel
de Engelse vader en een
Parsee moeder uit Bombay.
Hij heeft een olijfkleurig ge
zicht en de ogen van de
meisjes in de buurt puilen
uit hun kassen van aanbid-
ding als hij voorbijgaat. Op
een uitzonderlijke zomer
morgen, toen de zon bij on
geluk door de wolken gleed
en boter smeerde op de da
ken vierden wij deze onwaar
schijnlijke gebeurtenis door
de krant te gaan zitten lezen
op het gazon voor de flat.
John kwam naast ons zitten,
hetgeen een grote eer was.
Niet dat John verwaand is.
Hij is altijd een beetje ver
strooid en kijkt alsof hij al
tijd denkt aan verre dingen,
minstens even ver als Bom
bay. Hij is niet erg spraak
zaam, en de enkele keren,
dat hij ontwaakt uit zijn
dromen en ons toespreeKt,
maakt hij het duidelijk dat
hij ongaarne converseert met
volwassenen. Volwassenen
zijn volgens John, zoals hij
ons meerdere malen met
klem heeft verteld, de dom
ste lieden op aarde. Want, zo
redeneert hij, om volwassen
te worden moet je eerst jong
zijn geweest. -En wat volgens
hem volwassenen zo oerdom
maakt, is, dat zij allen heb
ben vergeten, dat ze eens
jong zijn geweest en dat zij
tot jongeren spreken als in
een buitenlandse taal. „Ze
begrijpen er niets meer van",
zegt John.
John dan kwam naast ons
zitten in de zon en zei on
verwachts: „Ik heb vanmor
gen ruzie gehad met mijn
vader." Wij knikten belang
stellend en hielden onze
mond. Want als je Johnnie
onderbreekt, vervalt hij
meestal onmiddellijk in stil
zwijgen. „Ik zat vanmorgen
in mijn bad", hervatte John
nie na enige ogenblikken.
,en ik had een goede bui en
ik zong hardop het liedje
van de drie blinde muizen."
Hij doelde op het kindervers
van Thomas Ravenscroft over
de drie blinde muizen die de
boerin achterna holden; en
de boerin, hierover in woede
ontstoken sneed de muizen
de staart af. „Toen ik uit de
badkamer kwam", zei John
nie veronlwaardigd, „kreeg
ik op mijn kop van vadei
omdat ik het liedje had ge
zongen. Het was volgens hem
een wreed lied, dat een nette
1 jongen niet behoort te zin-
ii3i 1 Ho7nnli Tftit urnrnon
gen. Ik vroeg natuurlijk on
middellijk aan mijn vader, of
hij zelf het liedje nooit ge
zongen had. Hij antwoordde
uit de hoogte, dat hij het ge
zongen had, toen hij nog ioag
was. maar dat het toch zijn
plicht was mij er op te wij
zen dat het ongepast was
dergelijke liedjes te zingen
„Volwassenen", zei Johnnie
verachtelijk, „begrijpen er
niets van en zullen er nooit
iets van begrijpen." „Als je
maar onthoudt", waagden wij
te zeggen, „dat je over niet
zo erg veel jaren zelf ook
volwassen bent en ons aller
domheid zult delen." ,lk
niet", zei Johnnie vastbera
den. „Het ergste van dit soort
domheid is", vervolgde John
nie, „dat ik gek ben op mui
zen en dat mijn vader toch
kan denken dat ik, als ik
over de blinde muizen zing,
eigenlijk in mijn hart wreed
ben." „Weet jij", vroeg John
nie, „hoe ik lid kan worden
van de Nationale Muizen-
club?" Wij spitsten onze oren.
omdat wij eens van ons leven
ere-oprichter zijn geweest
van de Bond tot Veredeling
van Muizenzeden. Maar wij
durfden niet verraden dat wij
nooit van een Nationale Mui
zenclub gehoord hadden. „Ik
kan het adres voor je opzoe
ken", zeiden wij tot Johnnie
ij hebben het adres
opgezocht en gevon
den en Johnnie op de
hoogte gesteld. Wii
hoorden lange tijd niets
Maar op een goede dag ont
moetten wij bij toeval John
nie's vader, die ons vertelde
dat hij radeloos was. Johnnie
had een nieuwe hobby. Hii
was lid geworden van de Na
tionale Muizenclub en fokte
nu muizen. Hij had een
schuur in de tuin bij hun
villa in Surrey, een schuur
waarin het wemelde van al
lerlei soorten muizen, waar
onder natuurlijk witte. En
het ergste was dat hij pro
beerde zijn vader over te
halen hem toe te staan een
paar muizenhokken mee tf
mogen nemen naar hun Lon
dense flat. „Er zijn grenzen"
zei pa. „Ik vertik het." En
hij vervolgde: „U weet nooit,
wat een kostbare liefhebberij
het is muizen te fokken."
Daar hoorden wij inderdaad
van op. „Tenzij Johnnie zijn
muizen voert met kaviaar",
antwoordde wij, „is het moei
lijk te begrijpen waarom het
fokken van muizen zo duur
moet zijn." „Het is niet net
voer", zei Pa, „het zijn de
reiskosten." Wij keken ver
baasd. „De reiskosten", her
haalde Johnnie's vader. „De
Nationale Muizenclub leidt
een actief verenigingsleven
Muizenfokkers komen van
heinde en verre bij elkaar
om over muizen te praten en
elkander hun muizen te laten
zien, en ze houden muizen
tentoonstellingen. En als ik
praat over reiskosten, bedoel
ik niet de kosten van trein
kaartjes voor Johnnie, maar
de kosten voor de kaartjes
van de muizen."
Johnnie's vader schreed
verontwaardigd van ons heen
en wij waren zijn veront
waardiging al lang vergeten,
toen wij onlangs in onze
krant lazen dat er hevige
deining heerste onder de
muizenfokkers van Groot-
Brittannië. De heer Percey
Ashley, die 73 jaar oud is en
secretaris van de Nationale
Muizenclub, heeft hevig ge
protesteerd tegen de snelle
stijging van de vervoers
tarieven voor muizen, tarie
ven die nu in vele gevallen
meer bedragen dan die voor
de muizenfokkers zelf., Hi;
verklaart, dat hij, als hij een
reis maakt /an tien kilometer
per trein, hij voot zichzelf
vijfenzestig cent moet be
talen, maar voor zijn muizer
negentig cent Het gevolg is
dat de muizen veel minder
reizen dan voorheen De hee
Ashley zei. dat deze kwestj'
besproken zou worden op d
jaarvergadering van de Mui
zenclub en dat men een of
ficieel protest zou sturen aar
de directeur van de staats
spoorwegen. „Hij schijnt nir
te beseffen", aldus mijnhee
Ashley, „dat wij jaarlijk*
luizenden guldens in he
laatje brengen bij de spoor
wegen en dat zich onder onzi
iriehonderdveertig leden art
sen, leraren en talrijke leder,
van de vrije beroepen bevin
den." Hij zei ook dat de jaar
lijkse muizen tentoonstelling
die in september plaats vindt
in de stad Guildford, veel
slechter bezocht zou worden
dan voorheen, vanwege de
hoge spoorwegtarieven. De
hoogste prijs die een muis
kan winnen bedraagt slechts
vier gulden, hetgeen een ver
lies betekent voor de win
naar die behalve het in
schrijfgeld voor de wedstrijd
bovendien de reiskosten moet
betalen voor zichzelf en de
winnende muis. Mijnheer
Ashley meende, dat de Club
van geluk mocht spreken als
er dit jaar vijfhonderd mui
zen deelnamen aan de wed
strijd. Vroeger was het aan
tal veel groter, en vooral
voor Schotse muizen waren
de onkosten nu ondraaglijk
hoog vanwege de lange reis
welke zij zouden moeten ma
ken.
Wjj vonden het artikel
zo belangrijk, dat wij
het uitknipten en aan
Johnnie stuurden.
Twee dagen later kwamen
wij Johnnie tegen. Hij dank
te ons voor het toegezonden
cnipsel en lachte geheimzin-
lig. „Dank je wel", zei hij.
,Ik vond het erg interessant,
'naar ik ben geen lid meer
/an de Nationale Muizen-
club." „Waarom niet?" vroe
gen wij belangstellend. „Be
loof je dat je het niet aan
mijn vader zult vertellen?"
vroeg Johnnie. Wij beloof
den plechtig dat niets ons
zou bewegen het geheim te
verraden. „Iemand van de
Club bood mij honderdzestig
'ulden voor de muizen", zei
ïohnnie. „en ik heb ze ver
kocht." „En wat ga je nu
doen?" vroegen wij. „Je mag
bet niet aan vader verklap
pen" antwoordde Johnnie.
Ik 'ga slangen fokken. Ik
leb al vier ringslangen in de
chuur en drie adders, twee
vijfjes en een mannetje. Het
nannetje heet Zoroaster.
Weet jij of er een slangen-
lub bestaat?" Wij herinner-
ien ons vagelijk dat er een
>f andere herpetologenver-
miging bestaat in Brittannië.
Wij beloofden Johnnie, dat
wij het op zouden zoeken
Wij hebben het nog niet ge
daan en vragen ons vertwij
feld af of wij niet op het
Dunt staan een vreemde zon
de te bedrijven.
DAAN VAN DER VAT
n het recreatie-oord Wilgenpias
onder de gemeente Maarssen is
dezer dagen een bungalow opge
trokken, waarbij als bouwmate
riaal voornamelijk polyester is ge
bruikt. Het huisje pretendeert niet
meer te zijn dan een experiment, een
voorbeeld van wat deze kunststof
aan mogelijkheden biedt. Tot oktober
blijft de bungalow in Maarssen staan
om daarna een tournee door ons land
te beginnen. Er blijkt al veel belang
stelling te bestaan voor deze demon
stratie: vandaag zijn deskundigen
van het departement van Volkshuis
vesting en Bouwnijverheid een kijkje
komen nemen, nadat al eerder het
T.N.O. van zijn interesse had blijk
gegeven. Het is overigens niet voor
het eerst, dat pogingen zijn onder
nomen om synthetische produkten
toe te passen in de woningbouw. In
Rotterdam en in Zeeland is destijds
geëxperimenteerd met huisjes van
schuimplastic. Er zijn tot nu toe geen
tekenen die er op wijzen, dat de
kunstvezel zich werkelijk op grote
schaal een positie verovert in de
bouwerij, maar anderzijds is het de
moeite waard kennis te nemen van
de soms frappante eigenschappen
waarover de kunstharsprodukten blij
ken te beschikken.
De bungalow in Maarssen is be
scheiden van opzet. De inhoud is on
geveer 150 kubieke meter en bestaat
uit een kamer van ongeveer 8 bij 3
meter, een slaapkamer, een keuken en
een douchecel met toilet en wastafel.
De plattegrond heeft de vorm van een
rechthoek, dus alles is zo eenvoudig
mogelijk. Alle wanden zjjn vervaar
digd van polyesterplaat, die is sa
mengesteld uit twee harde lagen met
daartussen een vulling van holle
vezel. De man die ter plaatse de be
langstellenden tekst en uitleg ver
schaft, laat met kracht zijn vuist
neerkomen op de één centimeter
dikke wanden teneinde te demonstre
ren, dat dit materiaal wel tegen een
stootje bestand is. De platen zijn in
alle gewenste kleuren leverbaar en
daarbij sterk lichtdoorlatend, zelfs in
die mate, dat het binnen bijna even
licht is als buiten. Deze eigenschap
kan zowel een voordeel als een na
deel genoemd worden, al naargelang
de bestemming. Als wand voor een
slaapkamer is Dekaphan, zoals de
handelsnaam van de plasticplaat
luidt, bepaald minder geschikt, maar
men kan zich voorstellen, dat deze
nieuwe toepassing van het wonder
lijke, plooibare materiaal dat de syn
thetische vezel steeds opnieuw blijkt
te zijn, wel goed dienst kan doen
voor het optrekken van scheidings
wanden tussen andere vertrekken,
voor de constructie van transparante
daken, bijvoorbeeld van garages, en
voor de bouw van zomerhuisjes. De
bungalow in Maarssen is dan ook
duidelijk bedoeld als voorbeeld van
een tijdelijke vakantiewoning, die
zonder hulp van vakmensen in enkele
dagen is op te bouwen.
Dit is namelijk nog een ander voor
deel: geschoolde krachten behoeven
aan de constructie niet te pas te
komen, behalve voor het skelet, dat
van staal dient te zijn. Het mon
teren gaat bijzonder snel in zijn werk.
De platen zijn voorts nog hittebesten
dig, zo goed als kras vrij, vergen
weinig onderhoud en hebben een Be
hoorlijk isolatievermogen. Dat laatste
hangt af van de dikte. Een plaat van
één centimeter dik staat in dit op
zicht gelijk met een steen van 18 cen
timeter, zo verzekerde ons de heer
G. Tukker, directeur van de V.P.I. te
Amsterdam, die deze kunststof im
porteert.
De kosten? Het bescheiden project
in Maarssen heeft ongeveer 20.000
gulden gekost, maar daarin hebben
aankoopmoeilijkheden een rol ge
speeld. Als het plan om complete
bouwpaketten voor bungalows samen
te stellen, doorgaat, zal de prvjs
hiervan vermoedelijk om de 17.000
gulden draaien. Dekaphanplaat kost
per vierkante meter ongeveer zestig
gulden, dus aanmerkelijk duurder
dan hout. Daartegenover staat dan de
hoogwaardiger kwaliteit van de poly-
ester. De heer Tukker bleek de toe
komst voor plastic in de bouwnijver
heid in elk geval opgewekt tegemoet
te zien, al zal dit materiaal zijn
bruikbaarheid in de praktijk nog moe
ten bewijzen, zeker als het huizen
voor permanente bewoning betreft.
het
avonden in beslag en zal voor „gf-
eerst worden gehouden in jjr
dam in de maand oktober. In no jjj)
ber komt Arnhem aan de beurn
voldoende belangstelling zullen oe jji
sussen in 1963 worden voortgez
enkele andere centraal gelegen
den van ons land.
Na aanvankelijk een sch'-'-GjiS
begin, begint Hardenberg f eft'
warm te worden voor de 1w
week, die van 11 tot en n\ te»
september zal worden gehouden
herdenking van het heugelijk fe\edeI'
Hardenberg zes eeuwen SeL be'
stadsrechten ontving. Op de n
gon de victorie maar nu melde» g?
buurtverenigingen zich aan oi», te
van
e Stichting Vakopleiding Bouw
bedrijf heeft een nieuw initia
tief aan haar werkzaamheden
toegevoegd, n.l. de organisatie
cursusavonden voor stalen stei-
De cursus r.eemt twee
germakers
iiHiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiimiiiiiiiiiniiiiiiiiiiiiiiiiiiiiliiiiiiiiilii'1!
Tijdens de bouw van de bungalow
in Maarssen.
zamenlijk een enorme feestwee st'
organiseren, en de hele stad in 1
tooi te zetten. Het Organisatie
té heeft besloten verschillend®
poorten met verlichtingsornam zii>'
aan te brengen. Vele instantie® gC
len dit voorbeeld volgen en h» tet>
bouwen tijdens de herdenkings»^
illumineren. t e\
Woensdag 12 september sta» pc
een enorme rundveekeuring
programma. Het aantal inschrtjv j,r<r
hiervoor heeft reeds de 550 ovem jiü,
den. Het twee-daagse concours
pique begint donderdag 13, seJL e'
ber, 's morgens met keuring"
dressuurproeven. De volgende gtf>
wordt het grote landelijke co» stJ'
gehouden, waaraan alle bekend» pi»
len uit ons land hun mede^GiijT,
hebben toegezegd. De expos»1® 0»
te voor de zeventig deelnemen®
ma's bleek te klein, maar ce'
is het comité erin geslaagd til*»jj»
extra hal van duizend vierkant
ter te huren. po
verder staan er nog op
gramma een grote baÜonne,e!-(
strijd, waaraan drieduizend kin c'
mee kunnen doen en muziek-
baretvoorstellingen.
ii«
Ge' f
et roemruchte korps 7
Rijders", de voor de 'Yerf^'Y
Arnhem gelegerde 111 lp
van de Kon. Marechau»
vorige week „in het klein" he:c1 yC1.-
pon- „nl
kse
trad. Burgemeester W. van
Bemmel, waar
de
„Bemmel" op de jaarlijkse
markt in de bekende uniforme
trad. Burgemeester W. van
de dertien ruitertjes van de P° s'' i
die voortaan „de gele rijdertJ
heten, toe en overhandigde het
zijde van vele 0^5t
rijders is er enige kritiek gevv' p
de uniformen, die echter
finesses zijn nagemaakt. Of 'U1
vaandel.
Van de
zelaer uit Lurjteren, één van tt
eieren van het Arnhemse
met deze kritiek eens was, h
kolonel b.d. baron C. W. L.
zijn toespraak, want
geen aanmerkingen.
De uniformen zijn bekostig*^
markt inricht. Namens deze
plaatselijke VW, die ook „„fiG
of» ijS
tie werden de uniformen
overgedragen door de secre
heer G. Teseling.
De ponymarkt, waaraan nii
kermis verbonden is, had t(Leef
een aanvoer van 660 dieren,
dan in de afgelopen jaren.
