99
i
1
i
V
J'
SINT-NICOLAASNUMMER VAN HET NIEUWE DAGBLAD
-
„Ach nee, Jacques, nee!". Me
neer Vermeulen speelde met zijn
zware, kostbare vulpen, alsof hij
gereed stond een decreet te onder
tekenen. „Ik voel er, eerlijk gezegd
niets voor! Ik weet, dat mijn oud
ste dochter momenteel gek op je
is en mama en ik hebben heus
geen hekel aan je, maar een ver
loving? Dat is toch al te zot!".
„Al te zot?". Jacques Terheide
stoof op. „Wat bedoelt u eigen
lijk? Ben ik te min voor Annie?
Wat hebt u eigenlijk op mij aan
te merken?".
De ander glimlachte en liet de
dure vulpen glinsteren in de late
novemberzon, die nog juist door
het hoge raam in de bibliotheek
binnenviel. „Niet zo heel veel, bes
te Jacques. Als je je best doet, zul
je over twee jaar met je rechten
studie klaar zijn nietwaar? Ik zou
zeggen: kom dan maar eens terug.
Jullie zijn allebei nog rijkelijk
jong. Laat het maar eens overwin
teren, zoals men vroeger zei. En
voorts: je mag dan van goede kom.
af zijn, je wilt mij toch niet wijs
maken, dat je straks het genade
brood van je familie gaat eten.
nietwaar?".
„Als ik afgestudeerd ben, is er
in vaders bedrijf zeker een plaats
voor mij op de juridische afdeling",
antwoordde Jacques afgemeten.
„Inderdaad heb ik nog niet be.
sloten, of ik die plaats inneem. Ik
zou ook stage kunnen gaan lopen
om mij later als advocaat te kun
nen vestigen. Welke keuze ik ech
ter straks ook doe, ik zal toch
meteen in staat zijn om de kost te
kunnen verdienen. Dacht u ook
niet?".
De heer Vermeulen glimlachte
nog steeds. „Daar twijfel ik niet
aan, jongeman. Maar ik voel niets
voor een verbinding met iemand,
die nog niet eens weet, welke posi
tie hij later krijgt. Zal ik u even
uitlaten? Ja hierheen maar. Ik ben
oud en wijs genoeg om te begrij
pen, dat jullie vriendschap ook we
ondanks mijn tegenzin zal voort
duren. Maar ik voel er letterlijk
niets voor om die vriendschap nog
te gaan bevorderen in dit stadium,
Mama denkt er precies zó over.
Hier zijn uw hoed en uw jas. En
als ik u een goede raad mag ge
ven, meneer Terheiden probeer
dan niet met kunst en vliegwerk
hier binnen te dringen, want dat
lukt u toch niet!".
„Hier binnen te dringen?". De
jongeman keek verbaasd en ver
ontwaardigd.
„Ja, bijvoorbeeld met Sint-Ni-
colaas. Dat mopje is al afgezaagd
en bovendien organiseren wij een
heel gezellig familiefeest op 5 de
cember.
„Ik was het niet eens van plan!",
zei Jacques afgemeten. „Dag me
neer Vermeulen!".
„Het ga je goed!!", zei de ander
afgemeten, terwijl de buitendeur
sloot.
-JÜr
Kwaad om de ondergane verne
dering en afwijzing spoedde Jac
ques Terheiden zich naar zijn hos
pita. Wat een stuk verwaandheid,
die ouwe! Om je zó afgemeten de
deur te wijzen, beurtelings spot
tend tutoyerend en dan weer uit
de hoogte beleefd te doen. Toch
was er één opmerking, die in zijn
geheugen bleef haken. Dat lukt je
tóch niet! Jacques rekte zich eens
uit. Wat drommel, hij had Annie
toch aan zijn kant? Zou hij met
raar hulp er niet in slagen? Dat
moest toch mogelijk zijn en al was
er dan niet de minste kans, dat
die oude stijfkop zou toegeven, hij
zou hem daarmee toch aardig op
zijn nummer zetten.
Dat alleen was de moeite waard.
Voor de rest was het natuurlijk
maar gekheid. Alhoewel, vader,
als keiharde zakenman, zou hij wel
aan zijn zijde kunnen krijgen. Niet
dat het hem iets schelen kon, dat
Annie's familie in goeden doen
was, maar het was in dit geval een
pluspunt. Hij zou tegen zijn vader
zeggen, op zijn gewone, joviale
manier: „Kijk eens, vader, ik heb
iets uit een goed nest gezocht en
dat wilde ik even veilig stellen.
Het beste middel daartoe lijkt mij
een verloving en als u dat nu óók
inziet, dan kunnen wij samenwer
ken".
kende. Op de vraag, hoe hij die
mensen kende, antwoordde Jac
ques, dat hij er wel eens een enke
le bij meneer Vermeulen aan huis
had ontmoet. Ook die twee die ge
woonlijk bij hem voor Sinterklaas
spelen, hoe heetten ze ook weer?
Jan en De Groot, o. ja, de boek
houder en de magazijnbediende.
En nu kwam Jacques te weten,
dat deze twee bijzonder praktische
maatregelen namen om te voor
komen, dat hun identiteit uitlekte.
De boekhouder was ongetrouwd,
de magazijnbediende ook en lie
ver van huis dan thuis. Zij stelden
zich graag de gehele avond be
schikbaar. Maar van te voren
sloegen ze al hun attributen in. Die
bewaarden ze in het magazijn. Daar
kwamen ze 's avonds om zeven
uur terug om zich te verkleden,
waarna ze tegen half acht bij het
huis van hun chef kwamen aan
wandelen. Dat was noodzakelijk,
omdat de vier neefjes en nichtjes
ietwat wantrouwig waren en-de 0p Sint-Nicolaasavond
oudste twee al hardnekkig pogin- - -
gen in het werk stelden, oift ét
achter te komen, wie hun als goed
heiligman met helper werden aan
geboden.
Vader zou nijdig brommen, dat
hij dan wel eens een degelijk on
derzoek zou instellen naar dat
meisje, maar Jacques wist, dat dat
uit zou lopen op volledige mede
werking. Vader hield van harde
werkers. Hij, Jacques, had hard
gestudeerd en was vlug opgescho
ten. Over twee jaar zou hij zeker
klaar zijn. Dat argument zou de
doorslag geven, dat wist hij voor
uit. En als vader nu maar even
meewerkte, dan sloot mama zich
daar wel bij aan. Als enig kind kon
hij een potje breken en van deze
wetenschap had hij tot dusverre
onvoldoende gebruik gemaakt
De tweede stap, die Jacques on
dernam, was, Annie voorzichtig uit
te horen over de opzet van het
feestje, dat meneer Vermeulen
voor Sint-Nicolaas gepland had.
Dat plan zag er uit als volgt. De
familie Vermeulen zou compleet
zijn. Meneer zou die week niet op
reis gaan. Annie zou natuurlijk
thuis zijn, haar zusje Sofie ook,
maar bovendien zouden oom Theo
en tante Célestine met hun vier
kinderen komen logeren. Ter ere
van hen, zou het feest zo huiselijk
mogelijk gevierd worden en be
halve het dienstmeisje en haar
vriend, zou er verder niemand aan
te pas komen. Niemand, buiten de
goede Sint en zijn helper dan.
Voorzichtig had Jacques gevraagd,
wie dat zouden zijn. Achteloos had
Annie geantwoord: „Och, dezelf
den als altijd; twee van kantoor,
die het nogal graag doen, geloof ik.
Dat was voldoende geweest,
want het was een klein kunstje
voor Jacques om uit te knobbelen,
wie er zoal op het kantoor van de
graanhandel Vermeulen werkten.
Er was een heel geschikt knulle
tje van de administratie, dat hij
quasi terloops in de tram ont
moette en met wie hij een gesprek
begon. Omdat de jongen bij de hal
te Brouwersgracht was ingestapt,
kon hij veronderstellen, dat hij bij
Vermeulen Co werkte, Dat
bleek natuurlijk juist te zijn en zo
kon Jacques doen, alsof hij de zaak
dat was zinloos, omdat zij dan stel
lig meneer Vermeulen tijdig zou
den inlichten. En dan viel het plan
nóg in duigen.
Jacques hakte de knoop resoluut
door. „Als die twee om zeven des
avonds weer naar kantoor gaan
om zich te verkleden, sluiten wij
hen op in het magazijn. Waar
schijnlijk is daar alleen huistele
foon en anders moet die telefoon
óók maar onklaar gemaakt wor
den. Het gaat er alleen om, of wij
er in slagen binnen te dringen,
vóór dat tweetal daar aankomt.
Lukt ons dat, dan spelen wij het
wel klaar.
Jacques' vriend haalde de schou
ders op. „Dat wordt al met al een
vrij riskante onderneming, maar
ik laat je niet in de steek. Tot half
zeven dinsdagavond dan".
„Bij het kantoor", zei Jacques
beslist.
Met deze gegevens toog Jacques
aan het werk. Allereerst praatte
hij zijn ouders om. Dat kostte eni
ge moeite, maar nóg moeilijker
was het, hen zover te krijgen, dat
zij zich op 5 december 's avonds
om negen uur naar de familie Ver
meulen zouden begeven om daar
de verloving tot stand te helpen
brengen en te vieren. Een verlo
ving waarvan tot dat moment al
leen zij en Jacques wat zouden af
weten.
Jacques hakte echter de knoop
resoluut door. Kijk eens papa, ik
begrijp, dat mama en u niet het
hoofd willen stoten. Laten wij
daarom dit afspreken. U komt om
precies negen uur. Geen minuut
eerder of later. Dan doe ik zélf
open. Tenminste als het mij
gelukt is om binnen te komen. Zo
niet, dan komt een ander naar vo
ren en dan kunt u zeggen, dat u
zich in het huisnummer vergist
hebt. En mocht ik kans zien om u^
vóór die tijd te waarschuwen dat
het ge- of mislukt is, dan doe ik
dat óók, telefonisch!
Vanaf dat ogenblik was het pleit
beslecht. Jacques' vader bromde
wat, mama haalde de schouders op
en lachte veelbetekenend. Maar
Jacques toog aan het werk. Zijn
beste vriend overhalen hem be
hulpzaam te zijn, kostte weinig
moeite. Het kwam goed uit ook,
want deze was een kop kleiner dan
hij en dus uitermate geschikt voor
de rol van Pieterman. Met de
kleren hielpen de zusjes van deze
vriend. Het ging er nu maar om,
de twee ondergeschikten op de be
wuste avond uit te schakelen.
Jacques stelde voor, beiden op
het laatste moment weg te lokken
met een gefingeerd telegram. Maar
troffen
de beide vrienden elkaar bij het
Isantoor, mét koffers en volledige
uitrusting daarin. Wachten tot het
andere tweetal kwam opdagen en
dan tegelijk met hen naar binnen
dringen was al te riskant en dus
werd nagegaan of men ook zonder
hun hulp naar binnen kon komen.
Het kantoor stond op de hoek van
een donkere steeg en er was een
parkeerplaats. Deze was door een
muur afgescheiden van de straat.
Resoluut wierpen Jacques en zijn
helper hun koffers over de muur
en begonnen zich toen omhoog te
hijsen. Inderdaad bleek deze hin
dernis genomen te kunnen worden
zonder gezien te worden, maar
niet zonder kleerscheuren. Op het
binnenplaatsje was het aarde
donker en na hun plof op de ste
nen wachtte het tweetal rustig af,
of iemand misschien onraad be
speurd had. Dat bleek niet het ge
val te zijn. Intussen waren zij wat
aan het donker gewend en werd de
achterdeur gezocht. Die bleek niet
te forceren te zijn. Naast de deur
bevond zich echter een w.c.-raam-
pje, dat zich wél voor verwijde
ring leende. Met een stevige
schroevendraaier kon het losge
wrikt worden. Het kogtte veel
moeite en inspanning om je daar
doorheen te wurmen. De w.c. gaf
toegang tot de benedengang van
het tot kantoor verbouwde oude
herenhuis. Daaronder vermoedden
de twee het magazijn. Ook dat
bleek zo te zijn. Aan het eind van
de dwarsgang bevond zich een
deur met opschrift „Magazijn" en
hier kwam het toeval de beide
vrienden te hulp, want uit angst,
dat er iets mis zou gaan, bleek
men de sleutel in het slot te heb
ben gelaten. Zonder aarzelen dron
gen Jacques en zijn vrienden bin
nen in de grote kelderruimte,
waarin het oud-archief was onder
gebracht, maar waar ook alle mo
gelijke materialen lagen opgesla
gen in grote, houten stellingen.
Omdat de kelder geen daglicht
ontving, kon Jacques rustig het
licht aankippen en tot zijn grote
vreugde bleken de Sint-Nicolaas-
attributen van zijn concurrent en
diens helper gereed te liggen in de
voorste stelling.
„Kijk, waarde heer", monterde
hij zijn vriend op. „Laten wij dit
telefoontoestel voor alle zeker
heid onklaar maken. Wij hebben
dan niets anders te doen dan te
wachten tot de boekhouder en zijn
vriendje komen opdagen en wij
sluiten hen hier op. De deur van
dit magazijn lijkt me stevig ge
noeg om ze een paar uur vergeefs
te laten bonken en bovendien kun
nen wij eventueel aanwezige ha
mers e.d. eerst verwijderen".
Dit laatste bleek onnodig. In het
magazijn bevond zich vrijwel niets
dat geschikt was om een deur mee
te forceren. Nadat dit vastgesteld
was, gingen Jacques en zijn vriend
weer naar boven om, verdekt opge
steld, de komst van de rivalen af
te wachten. Dat duurde slechts
enkele minuten. Aan de voordeur
werd aan het slot gemorreld en
lachend en pratend kwamen de
ondergeschikten van de heer Ver
meulen binnen. „Ik zal de sleu
tel hier in het slot laten zitten",
hoorde Jacques de oudste zeggen,
„dan kan ik hem bij het verkleden
niet kwijtraken. En nu hierheen".
Hol klonken hun voetstappen
door de stille gang. „Verhip, heb
jij de sleutel van het magazijn?"
hoorden Jacques en zijn vriend
vragen.
„Nee, die heb ik toch aan u ge
geven?".
„Dat dacht ik ook, maar ik,heb
hem expres in het slot gestoken
om o, nou, het hindert niet, de
deur is open". Pratend verdween
het tweetal in de kelderruimte.
Op dat ogenblik sloop Jacques
dichterbij. Zo geruisloos mogelijk
werd de deur weer op slot gedaan.
Daarna begonnen zij zich op de
gang snel te verkleden en hun oude
plunje in de koffers te stoppen.
Daarna verlieten zij via de voor
deur het kantoor, maar ook deze
deur werd op slot gedaan en de
sleutel namen zij vanzelfsprekend,
óók mee. De beide vrienden had
den nog net tijd om de koffers1 af
te geven in het café aan de over
kant. Toen was het tijd om naar
het huis van meneer Vermuelen te
gaan.
Dat het daar feest was, kon je
op straat wel horen. Rond de piano
werd gezongen door kinderen en
de buitenlamp boven de deur was
met een kleurige lampion omge
ven. Zonder enige aarzeling belde
Jacques aan. Het moest gek gaan,
als iemand hem herkende en een
bromstem kon hij óók wel opzet
ten. Toch ging er een schokje door
hem heen, toen Vermeulen zélf
open kwam doen. Maar zijn on
rust verdween als sneeuw voor de
zon, toen hij joviaal werd begroet.
„Welkom heren, ik bedoel Sint-
Nicolaas! Keurig op tijd, zoals
immer! Kom er in, mannen!".
Jacques gaf zijn vriend een knip
oogje en volgde tot in de grote
salon. De kinderen hieven braaf
hun welkomstlied aan, maar het
ontging Sint en zijn helper niet,
dat de oudste twee hen zelfs onder
het zingen wantrouwig bemonster
den.
Het begon nu echt gezellig te
worden. Omdat het buiten koud
was werd er eerst warme punch
gedronken en de kinderen kregen
chocolademelk. Maar toch zaten
Sint en zijn knecht op hete kolen,
want aan de bemoedigende blik
ken van meneer en mevrouw Ver
meulen was duidelijk te zien, dat
er van de goedheilig man werd
verwacht, dat hij een speech zou
houden en de cadeautjes zou uit
reiken. En die was Jacques totaal
vergeten. Of liever gezegd: dat die
in het magazijn van het kantoor
van Vermeulen Co. lagen wist
hij niet. Onder zijn watten baard
brak het zweet hem uit. Ten slotte
zei mevrouw Vermeulen heel tact
vol: „Nou Sinterklaas, tante Céles
tine heeft mij verteld, dat de kin
deren braaf zijn geweest en best
een cadeautje hebben verdiend.
Misschien hebt u iets voor ze mee
gebracht?".
„Natuurlijk, natuurlijkeh,
dat kan gebeuren!". Het klonk een
beetje beverig. „Maar kunnen de
kinderen niet eerst nog wat voor
ons zingen? Toe, kinderen, jullie
kennen nog wel een paar versjes,
nietwaar?".
De list gelukte, want Annie trok
met de kinderen af naar de piano
en van deze gelegenheid maakte
Jacques gebruik om heel zacht te
zeggen: „Het spijt ons heel erg, me
vrouw Vermeulen, maar wij heb
ben ze vergeten!".
„Vergeten?!", siste meneer Ver
meulen woedend. „Stomme
pardon, maar ik heb alles toen
gereed gelegd in het magazijn.
Daar lagen jullie pakjes toch óók?
Hoe kon je dan zo stom zijn om ze
te vergeten?! Sukkels!".
Terwijl de kinderen braaf hun
versjes zongen, stelde oom Theo
voor, dat ze dan als de weerlicht
terug zouden gaan om de boel op
te halen. Ze hadden toch de sleu
tel? Zeker, die hadden ze. Triom
fantelijk haalde Jacques de sleu
tel van het kantoor uit zijn zak.
„Och, ga jij dan even mee met
deze meneer, Jan, wil je? Hier is
de sleutel en je komt er wel in.
Oom Theo weet de weg en kan je
met zijn wagen er in drie minuten
heenbrengen!"
Onder de roetlaag op zijn ge
zicht begon Jacques' vriend groen
uit te slaan. „Serpent!" siste hij,
maar hij zei geduldig: „Nou voor
uit dan maar, baas. Ik hoop, dat ik
ze te pakken kan krijgen!"
Nadat oom Theo met zwarte
Piet vertrokken was, voelde Jac
ques zich beter op zijn gemak. Hoe
zijn vriend Jan zich uit de nesten
zou redden was van later zorg.
Maar toch niet van zo heel late
zorg, want nauwelijks 5 minuten
later ging de telefoon in de hal.
„Dat is voor mij!" zei Sinter
klaas heel beslist en nog vóór
iemand het beletten kon was hij
bij de deur.
„Wacht eens even zei me
neer Vermeulen verbouwereerd,
maar zijn vrouw drukte hem weer
in zijn stoel. Het was inderdaad
vooi Jasques, maar toen hij de
hoorn van de haak nam, klonk een
hels spektakel aan de andere kant.
„Zijn jullie helemaal gek?"
klonk de stem van de boekhouder,
hees van woede. „Wat is dat voor
een onzinnig verhaal, dat die gek
ke zwarte vent hier afsteekt? Ons
een uur in deze kelder opsluiten en
voor aap laten zitten en dat alleen
om die vrijer
„Bedaard, goeie man!" zei Jac
ques waardig, die begon te be
grijpen, dat zijn vriend kans had
gezien om oom Theo om te praten
„Nood breekt wet en zoals oom
Theo jullie kan uitleggen, was er
geen andere weg. Oom Theo zal
het wel met jullie in orde maken
en nu vraag ik je als de weerlicht
die cadeautjes mee te geven en af
te druipen, anders zal meneer
Vermeulen morgen op kantoor
nog wel eens uit een ander vaatje
tappen, begrijpen jullie? En wat
dat uur betreft dat jullie in de kel
der hebben gezeten: dat maak ik
wel weer in orde. Jullie krijgen
daarvoor een goede beloning en..."
„Zo'n wonderlijke Sinterklaas
heb ik nog nooit gezien!" zei een
meisjesstem achter Jacques, ter
wijl hij ophing. „Wat heb jij in
vredesnaam uitgehaald?"
„Sst!" fluisterde Jacques. „Hier
heb je alvast een heel mooi ringe
tje en zorg, dat iedereen in de ka
mer blijft. Dan bel ik nog even
papa en mama om te zeggen dat
het dik voor elkaar is!"
Dat gebeurde, maar toen even
later meneer Vermeulen zijn on
geduld en nieuwsgierigheid niet
langer kon bedwingen en de hal
inkwam, vond hij daar zijn oudste
dochter in de armen van Sinter
klaas. Zijn reactie loog er niet om.
„Jansen! Ben jij gek geworden!
Wat mankeert jou?" Bevend van
woede stond de getergde vader
voor wat hij zijn boekhouder dacht
„Mijn naam is niet Jansen, maar
Jacques! Jacques Terheiden, nader
bepaald, meneer Vermeulen. Om
dat uw boekhouder en uw maga
zijnbediende verhinderd waren,
heb ik dit maar even waargeno
men, begrijpt u? Tenslotte kunt u
de kinderen toch niet de dupe
laten worden van, eh"
„Over die kinderen zal jij wel
erg ingezeten hebben!" hoonde de
heer Vermeulen nijdig. „Maak dat
je wegkomt, anders".
Op dat ogenblik ging de deurbel.
„Zal wel voor mij zijn!" zei
Jacques beslist
Voor de deur, in de zacht neer
dwarrelende sneeuw, stonden oom
Theo en zwarte Piet. De laatste
torste een grote zak.
„Pech gehad, Jan!" zei Jacques.
„Ik moet er uit, dus geef die zak
maar af en
„Geen sprake van!" zei oom
Theo beslist. „Ik heb het zaakje
dóór en hoor eens hier, Frans (dit
tot meneer Vermeulen), om voor
mijn kinderen het feestje niet te
verstoren, zal deze naam-Sinter-
klaas toch eerst de cadeautjes uit
reiken. Vooruit, jongeman, doe je
plicht!"
1>>)
Met deze woorden du pu
Jacques naar de salondeu je
kon zelfs meneer Verme
gang van zaken niet Tnee.
houden. De kinderen 1
toen Sint Nicolaas weer
kwam, misschien minder pje
dan wel om de grote zak,
met zich meesleepte. egit
Als een volleerd acteUL ei1s'
Jacques zich van zijn ph®
vergiste hij zich wel eens 1
stemming van een of ar1 .^gjijK
waar de naam niet zo
stond, hij ging op in
eerst toen hij klaar was, y p
hij, dat er 2 mensen me e
kamer gekomen waren. ^idf
mama! Maar meneer j- ijcb'll
lachte triomfantelijk en d® ,jelij
in Mama's ogen bewezen usee#
dat zij zich bijzonder alT1
Mevrouw Vermeulen te W
zich om hun een plaats aa.j v°°'
den en intussen was het $0?
de kinderen, om naar Z'C,
den gebracht. Jacques haa
om het open plaatsje naa
op de canapé in te nemen-
„Alles goed en wel!", ze*
Vermeulen, toen de oud's
delijk vrijuit spreken kon ihJ
geef toe, dat dit jong#1 j.y
schaakmat heeft gezet, 1(1 Oot
„Maar niettemin kies ^..j" Z®1
honderd procent zijn Par1flcfrel1,
mevrouw Vermeulen
„Jacques, jongen, je he^
hebt
kostelijk gespeeld. Pas t0< A*e
greep ik, wie je was. En ^eeide
het hoekje van de deur
jullie bij de telefoon zag 5 -
t)<r
wel zeker, dat niemand n
A
dóór had!"
Jv'c
T3eba
Annie lachte fijntjes-
ik, mama, want onze boe
heeft bruine ogen en JacClUg0{>$'
we. Dat zag ik in één
toen hij binnenkwam."
„Misschien heeft uW
méér in de ogen van JaC'
keken dan u vermoedt,
Vermeulen!" zei Jacclue® eet t
lachend. „En overigens, uj
do'
f.
voor hun kinderen
vroeger de ouders de eC^
3 dat
len doen. Laten we blij zdP>1°
Men zegt, dat in de toe^jrfS z\'|:
kinderen dat voor hun
bij ons niet het geval is-
zeggen: laten we de ëu je W„
denweg bewandelen en
aan de betrokkenen zélf 0
En als ik goed zie, dan zij
zo ver, dat ze hun ring o
ingekocht hebben. Zoude
er nu maar bij neerlegge <j0
„Jullie stellen mij v°or
dongen feit, op die rnau1^
perde meneer Vermeid® ',at
handel néém ik dat nie p
ik je wél zeggen. Maar 1
val"0f(;
„Hoera!" schreeuwde^
twee kinderstemmen in v£lfl °,f
opening. De twee oudste
Theo en tante Célestin p
stilletjes naar beneden 'tfPw
„Hoera! Wij hadden he ijjg Ki
de gaten en jullie niet-
ben niet eens gezien,
Sinterklaas wel een v
was dan die van vorig J
hem die gekke muts m9 v ji
zetten, dan zul je eens p
kaal is hij óók niet en d
„Foei, kinderen", zel a3rdJ^
tine. „Wat is dat °n
dacht.r0ot'jg''
De kleintjes worden M((c
neer Terheiden" zU .-et u1®.
vader „en wij kijken n ,g JF
scherp, geloof ik. ^aar r
tóch zo zijn moet: ^oI)dbeler^
glazen? Op jullie
dan zal ik toch ^e^re\e
zijn om jullie gelu
Jacques, jongen
proficiat en Annie, i* zi
heel gelukkig met he
Het was even stu- zw m
de kinderen het »Ea gjp
leven!" aan en ging 9
laasfeest over in ee jjep
feest. Het duurde to
nacht! rfo
DAT LIJKT JE TOCH NIET
Maar meneer Vermeulen
haalde lelijk bakzeil
vcigiaic Hij üiLii wei pi
ei>
wadi tuc iiddiil illCL fQl
1,-pfl „fl
Viof V*trnn rl<-> 1
„htd1'
u
1 t C.
Wèl!" -ta
den'" -i foeh
(Nadruk verboden). C*
i
