Amy Werners (24 jaar):
jongste hotelhoudster van ons land
JENNY AREAN:
„Meid met mes"
Scholte kan ook
zonder geluk de
concurrenten aan
A. van Domburg
V
Goedé smaak
HARRY HET
PODIUM OP
Kloof tussen
de moyennes
Stikkelman als
een Ceulemans
Kranten
Journalisten
Beatles
Ja, bisschop
W
Veel veranderd
Hoofdklas driebanden
Uitslagen
Wales
uitgenodigd
voor interland
op bevrijdingsdag
Het
nieuwe dagblad
ZATERDAG 9 JANUARI 196.
PAGINA
Mi
m &r
^HL
(Door HENK SUÈR)
Ineens is de 20-jarige
Jenny Arean als een
ster van de lichte
•hUze voor de ogen van het
Srote publiek gerold. Ter-
Vvi3l ze al jaren bijna elke
ayond het voorprogramma
van Wim Kan's ABC-caba-
f.et tot een succes maakt,
'n het jongste programma
0,IH. als „meid met een
en als Beatle-figuur
Vormde ze ook met aller
lei liedjes en typetjes door
het vaderlandse televisie
wereldje. Jenny Arean
voelt zich na deze uitput
tende spurt enigszins gam
mel, maar dat kan ook
door een geniepige ver
koudheid komen die haar
genoodzaakt heeft de dok
ter op te zoeken.
I^N>or Loek Hieselaar)
11 November studeerde de
•^histerdamse Amy Wer-
hers, (24 jaar) nog aan de
,]p ^°rbonne in Parjjs, begin
Va ernl»er was zij directrice
1,* hotel „Trianon", dat in de
str stedelijke J. W. Brouwers-
Ijj, schuil gaat achter de
bo^6 '""S van het Concertge-
L*' Het klinkt als een goed-
fttii odvertentie van een ol
1(6 er instituut met schriftelij-
,lp Cursussen, maar voor on-
Ijj """oinende Amy (natuurlijk
c,°nd, slank, niet groot en zeer
lr)ar'nant) had het daar niets
1 6 te maken. Zij zag een al
Y gekoesterde wens in ver
ijl .'"K gaan en is nu mis-
ho 'en wel ('e jongste hotel-
"''ster van ons land. Deze
^t. onderging zij min ol
haar vuurdoop in het ho-
^yvak. Want ieder die er
Kok eens mee te maken heeIt
,l ad weet dat de kerst-
aSen hoogtijdagen zijn in deze
:ta»che
- «e, dagen waarin een re-
Ltie te verliezen valt ol kan
^orden opgebouwd. Het is
hiy Werners achteraf nogal
6eSevallen, misschien juist
w'dat iij er zo tegenop zag.
li k* 24 ïaar al verantwoorde-
z»jn voor een hotel met 32
filers en 72 bedden en tlaar-
]^ast de scepter zwaaien over
hian personeel valt niet
6e> als je het nooit eerder
hebt gedaan. „Maar het gaat
best," zegt Amy, „het loopt
nu en dus kan ik al een beetje
aan de toekomst gaan denken,
het hotel moet hoognodig wor
den opgeknapt. De eerste ver
dieping is al onderhanden ge
weest, nu nog de andere drie.
Met Pasen moet het klaar zijn
als het nieuwe toeristenseizoen
begint. Als alles klaar is, is
mijn eigen flatje aan de beurt
op de bovenste (5e) verdieping
van het hotel. Nu woon ik nog
bij mijn ouders, als mijn Hat
klaar is ga ik hier natuurlijk
in het hotel wonen."
Het klinkt niet zo vreemd en
fantastisch meer als men weet
dat Amy Werners de oudste
dochter is van de hotelhouder
Werners, die in Amsterdam
het spierwitte Museumhotel be
zit, dat zij van jongs af
al in dit beroep heeft gewild
en dat zij doelbewust daarvoor
een heel programma heeft af
gewerkt: receptioniste, hotel
vakschool, veel ervaring op
doen in Amerika en „bijsla
pen" van Frans in Parijs.
Zy was nog maar nauweiyks
in Parijs of het telefoontje van
pa kwam. Dat was ongeveer
half november. „Ik was er pas
sinds september," vertelt zy,
„en als dat telefoontje niet was
gekomen zat ik er nu nog. Ik
vond het eigenlyk vreemd dat
myn vader belde, want hij te
lefoneert me nooit. Ik belde
nog wel eens een enkele keer
met mijn moeder. „Amy," zei
hij, „ik ben bezig met aankoop
van „Trianon". Als je ervoor
voelt kom dan zo gauw moge
lijk over om het te bekijken."
Ik wist werkeiyk van niets,
want toen ik van huis wegging,
was er nog geen sprake van
welke aankoop dan ook. Het
was kennelpk nogal plotseling
gegaan. Het weekend daarop
ben ik naar Amsterdam terug
gekeerd en toen ik weer terug
ging naar Park's zei ik „ja"
tegen myn vader. „Ik heb het
haar tydens dat telefoonge
sprek ongewoon voorzichtig ge
vraagd," verduidelpkt deze,
„omdat ik weet hoe precies zjj
is."
Eind november verhuisde
Amy Werners weer naar Am
sterdam en 1 december begon
haar nieuwe leven. „De eerste
dagen was het vreselük moei-
ïyk," herinnert zy zich, „het
magazyn was leeg en .er moes-
moest versierd worden, want
daar stond ik op. Ik ben een
jaar in Amerika geweest en
daar was het wel allemaal
luxe, maar eigenlyk toch niet
gezellig. Ik wil een hotel zo
gezellig mogelyk maken. Mjjn
gasten moeten er zich direct
WW
thuis kunnen voelen. Ik besteed
ook of wil dat althans gaan
doen, aan iedereen zoveel mo
gelyk persoonlijke aandacht.
Dat stellen de meeste mensen
wel op prys. Ik maak zo nu
en dan eens een praatje. Van
de vaste gasten, die hier dus
geregeld komen, leg ik een
kartotheek aan met hun spe
ciale wensen. Als zy dan terug
komen, kyken wij even en we-
Temidden van al dit succes
heeft ze besloten van het cabar
ret en de musical over te stap
pen naar het toneel. Half sep
tember begint ze by de toneel
groep Ensemble, waaraan
haar echtgenoot Huib Ro-
yaards al bijna drie jaar ver
bonden is. „Ik maak mij geen
mooie illusies over allerlei gro
te rollen die op mij liggen te
wachten". Jenny Arean is als
meisje van zeventien jaar de
planken opgegaan met het vas-
te idee daar wat te bereiken.
Hoewel ze uit een vanouds be
kende toneelfamilie komt, zo
dat zij haar hele leventje de
verhalen en de sfeer van het
artiestenmilieu geproefd heeft,
is ze uit eigen aandrang in het
voetspoor van haar moeder en
haar grootmoeder getreden.
Ze was vijftien jaar toen ze
begon met zang- en danslessen
te nemen by o.a. Jack Bow.
Daar besteedde ze haar midda
gen aan, want haar ochtenden
waren bezet met een baantje
in de huishouding. Er werden
haar al gauw kansen geboden
voor aantrekkelijke rolletjes,
maar thuis waren ze er tegen.
„Je kan nog niet veel," zei
haar moeder, die al eerder te
gen haar dochter had gezegd:
Als je nou zo nodig aan het
toneel wilt, zul je er ook voor
moeten werken."
Jenny werkte als een bezete
ne, was dag en nacht met
haar vak bezig. Plotseling zag
zy haér kans. Margriet de
Groot ging bij Wim Kan's ca
baret weg om Slisa in My Fair
Lady te gaan spelen en Jenny
stapte naar de heer Kan en
mevrouw Vonk om een auditie
te maken. Ze moest maar wat
zingen. En ze zong „Ik ben zo
bly dat ik een stukje van de
wereld ben." Die keuze zou
haar wellicht kunnen kenschet
sen als een opgewekt wezen
tje, maar ze nam dat liedje
omdat het toen populair was
en zy de tekst kende. „Ik had
ook het Wilhelmus kunnen ne
men," lacht ze, „het is er al
leen maar om te doen dat je
even kunt laten zien dat je een
beetje toon kunt houden. Het
hoeft niet mooi te zijn, als je
maar niet vals van de ene toon
naar de andere zwabbert.'
Nou, het was goed. En zowel
Wim Kan als Corrie Vonk en
niet te vergeten Albert Mol,
gingen haar opwerken tot
een voorprogramma-topster-
retje. „Ik heb van de Kannen
een heleboel geleerd. En daar
na van Willy van Hemert in de
musical." Ze heeft het sinds
dien plezierig gevonden, om
dat ze ook steeds meer te doen
kreeg. „Maar weet je, alle da
gen die nummers is wel fyn,
maar je raakt er ook wel eens
een beetje op uitgekeken. Of
misschien is dat het nog niet
eens, maar toneel ïykt my zó
boeiend, dat ik daar nu wel
eens een tijdje wil rondkijken."
Karl Guttmann, de directeur
van „Ensemble" die haar
graag in zyn troep heeft opge
nomen, vindt de stap van ca
baret naar toneel helemaal niet
groot. En hoewel nog niemand
weet welk repertoire Jenny te
wachten staat, is het nu al
voorspelbaar dat er ook voor
haar, als een nieuweling-met-
cabaretsucces, meteen wel een
paar rollen te vinden zyn die
verder onthullen waartoe Jen
ny Arean allemaal in staat is.
Als „meld met een mes" In
Wim Kan's programma houdt
ze stoer alle mannen verre, net
zo lang tot ze een oude vrijster
dreigt te worden. Maar in
haar loopbaan in de theaterwe
reld grijpt Jenny Arean gretig
de kansen die haar geboden
worden, zodat men haar niet
gauw zal tegenkomen als
muurbloempje van de muze.
ten weer precies wat hy of zy
op prys stelt.
n de paar weken dat Amy
nu in hotel „Trianon" de
scepter zwaait, is er al
veel veranderd, uiterlijk
althans. Men kan zelfs als leek
op dit gebied de vrouwenhand
herkennen: veel kleuren, een
warme aankleding van de ka
mers, de bar, het restaurant,
veel bloemen, kaarsen en noem
maar op. „Dat is ook enorm
belangrijk", zegt Amy, „ze
zeggen wel eens dat hotelhou-
den, om dat woord maar even
te gebruiken, geen vak voor
een vrouw is, maar er zyn
juist zoveel dingetjes die ..be
ter door een vrouw dan een
man gedaan kunnen worden,
het contact met de gasten, de
aankleding van de kamers. Ik
houd ontzettend veel van kleu
ren en ik werk er veel mee.
Voor de verbouwing van de
verdiepingen zoek ik zelf de
kleuren van bekleding en gor
dijnen uit, de vitrages, de vloer
bedekking enz. Dat vind ik
heerlijk om allemaal zelf te
doen. Straks richt ik myn
eigen flatje boven ook hele
maal zelf in. Dat doe ik liever
zonder binnenhuisarchitect."
Amy Werners groeide van
jongsaf in het vak op en maak
te de dagelijkse problemen
mee die eraan verbonden zijn.
Haar grootvader was hotelier
en haar vader is het ook, met
hart en ziel kan men wel zeg
gen. Het is dus niet zo ver
wonderlijk dat de oudste doch
ter van het negen kinderen tel
lende gezin zyn voetsporen
drukt. „Toen ik nog jong was,
hielp ik thuis in het Museum
hotel al graag," bekent Amy,
zo bescheiden mogelyk. „Toen
ik van de MMS kwam (bij de
zusters van „Fons Vitae") was
ik nog te jong voor de hotel
vakschool. Daarom ben ik een
jaar lang receptioniste geweest
by vader in het hotel. Dan
maak je al een hoop mee en
zie je wat er zoal voor komt
kyken en wat er geregeld moet
worden. Daarna ben ik drie
jaar in Den Haag geweest op
de hotelvakschool. In die jaren
deed ik ook praktijk op in ver
schillende hotels. Wij waren
met niet zo heel veel meisjes
daar in Den Haag. Kennelijk
vindt men het vak dus toch
een mannenberoep. Toen ik
myn diploma eenmaal had,
ben ik naar Riverside in Cali-
fornië gegaan. En daar ben ik
ook een jaar gebleven. Een
nichtje van mij, dat ook in
het Museumhotel receptioniste
is geweest, is getrouwd met
een Amerikaan en woont daar.
Ik had dus een adres waar ik
terecht kon. En ik was er al
gauw ingeburgerd. Ik ben in
een hotel van 250 bedden ge
weest, naar Amerikaanse be
grippen nog_ nipt eens groot.
Het was vergeleken bij onze
Nederlandse hotels veel luxu
euzer. Iedere kamer telefoon
en vaste vloerbedekking en on
veranderlijk een badkamer er
bij. Dan was er air-conditioning
en dan had je b.v. behalve
een warm- en koud waterkraan
ook nog een z.g. ijswaterkraan.
Wel lekker in zo'n klimaat.
Het eten daar is ook beter
doordacht, en niet zo vet als
hier. Dat het lekkerder was,
wil ik niet zeggen."
Amy Werners zoekt naar de
allure van een zakelijke en te
gelijk stijlvolle hotelhoudster.
In het telefoongesprek voor een
afspraak zei zij zakelijk en be
slist: „Ik zal even mijn agen
da erbij halen." Maar tijdens
het interview in een sfeervol
ingericht vertrek van het ho
tel blykt de Amy die wij ons
hadden voorgesteld heel anders
te zijn: er nog niet zo aan ge
wend om ondervraagd te wor
den, voorzichtig, een beetje
verlegen ook. Zij ziet er beslist
niet ouder uit dan zij is en
gaat smaakvol gekleed, alweer
in warme kleuren.
De 24-jarige lichamelijk ge
handicapte pianist Harry Voo-
ren uit Kees Brusse's uit de
roulatie genomen film „Men
sen van morgen" zal vanaf 16
januari een maand lang optre
den in het Amsterdamse caba
ret Tingel Tangel. Sieto Hoving
is dan op tournee en tot half
februari treedt er een groepje
op met Philippine Aeckerlin,
Ronnie Potsdammer, Cobi
Schreijer en Harry Vooren. De
ze uitnodiging behoort tot de
successen die Harry Vooren
voor een groot deel aan zijn
in de film gespeelde muziek
(Van onze speciale verslaggever)
GELDROP, 9 jan. De deelnemers
aan het toernooi om het biljartkam
pioenschap ereklasse libre zyn in twee
groepen uiteengevallen. Scholte, Vul-
tink, Jacobs en Roodenburg hebben de
maximale winst geboekt. De overige
vier incasseerden uitsluitend nederla
gen. Bij de vier koplopers is echter
ook nog weer een enorm verschil. Er
gaapt een afgrond tussen de moyennes.
Scholte speelt na vier partijen met «en
gemiddelde van 125.00 en Roodenburg
met 45.45. Alleen reeds op grond hier
van lijkt het waarschijnlijk, dat de
Eindhovenaar zijn titel zal prolongeren.
Juist in het libre kunnen zich echter
verrassingen voordoen, waardoor er aan
elke prognose gevaarlijke kanten zétten.
Het Nederlands record algemeen ge
middelde libre staat met 184.21 op
naam van Scholte. Hy speelde dit on
waarschijnlijk hoge moyenne twee jaar
geleden, toen hy 3500 caramboles in
19 beurten byeenstootte. Voor een der
gelijk resultaat (nog geen drie. beur
ten per party moet men niet^ alleen
een zeer sterk speler zyn, maar ook
nog wat geluk hebben. Dat geluk heeft
de Eindhovenaar nu net niet aan zyn
zijde. Het aantal beurten van de eerste
dag (10) was in feite al te hoog om
aan een nieuw rekord te kunnen den
ken.
Tegen Beekman bijvoorbeeld werd
Scholte door Vrouwe Forturua niet ge
zien. Goed, het eenzijdige duel was
tóch in vier beurten en ruim 35 mi
nuten beslist en toen de Eindhove
naar in de vierde beurt het ivoor
eenmaal aan de band had, kon Beek
man rustig onderuit gaan zitten, we
tend dat hy niet meer aan bod zou
komen. Maar geluk? Dat lang niet
Geluk zou Scholte hebben gehad, als
zijn speelbal in de eerste beurt niet
enkele centimeters was weggelopen en
niet zo dik de tweede bal had ge
raakt: „nul voor de heer Scholte".
Ook bij Jacobs speelde het geluk een
rol, toen hy in de tweede beurt van
zyn partij tegea Ligthart een even
knap als weloverwogen serie van 483
zag afbreken. Voor de paar laatste ca
ramboles moest de Amsterdammer toen
nog eens twee keer naar de tafel.
De debutanten 'Van Hinthum en Sund-
quest hebben ook de tweede dag een
figurantenrol moeten vervullen. Vooral
de laatste blijkt voor de ere-klasse nog
lang niet rijp te zijn. Bij vlagen kan hij
de ballen snel en drriftig langs de band
voeren, maar zijn gehele spel ademt
nog het karakter vaal onbeheersdheid en
een onderschatting van het „makkelij
ke" libre.
ZEIST, 9 jan. Van de leiders na de
eerste dag heeft alleen de Arnhemmer
Stikkelman zich kunnen handhaven in
het vervolg van de strijd om het biljart-
kampioenschap hoofdklasse driebanden.
Stikkelman incasseerde weliswaar gis
termiddag zijn eerste nederlaag, maar
's avonds revancheerde hij zich waarlijk
fabuleus. Hij won zijn partij met een
„Ceulemans-moyenne": 1.315.
Stikkelman heeft in zijn kielzog twee
tegenstanders, die evenveel punten heb
ben vergaard, Michielsen en Soeterboek.
Met op de vierde plaats Van Alphen
met slechts twee punten achterstand is
de strijd nog volkomen open.
De uitslagen luiden:
Van Hinthum
104
7
94
14.85
Roodenburg
500
7
246
71.42
Ligthart
28
4
23
7.00
Jacobs
500
4
483
125.00
Beekman
26
4
23
6.50
Scholte
500
4
471
125.00
Sundquest
170
12
95
14.16
Vultink
500
12
202
41.66
Sundquest
34
7
21
4.85
Jacobs
500
7
251
71.42
Roodenburg
500
11
216
45.45
Beekman
168
11
73
15.27
Ligthart
11
2
10
5.50
Scholte
500
2
270
250.00
Van Hinthum
232
16
136
14.50
Vultink
500
16
219
31.25
Onder de uitdagende kop „Teulings
heeft De Tijd" besteedt „Vrij Neder
land" nogal laat aandacht aan de sa
menwerking tussen De Spaarnestad en
de Cebema en de mogelijke gevolgen
daarvan voor de katholieke pers.
„V.N." verwacht daarvan natuurlijk
weinig heil, maar, zegt het blad:
Aniders zou het kunnen worden, als
by voorbeeld kranten als Het Parool
en de Volkskrant samen durfden te
gaan en dan van onderaf, dat wil
zeggen redactioneel. Dan opende zich
een beter perspectief. Zowel commer
cieel als redactioneel zou een onaf
hankelijkheid bereikt kunnen worden,
die de voorlichting alleen maar ten
goede kan komen. Twee gezonde on
dernemingen, die toch te weinig ex
pansiemogelijkheden bezitten en die
ten gevolge daarvan kleurloos water
in hun rode wijn doen. Het doorbre
ken van de impasse waarin de ka
tholieke krant verkeert, wordt niet
bereikt door onderling samengaan,
maar door het streven naar een
nieuw uitgangspunt en een nieuwe
formule. Een verloochening van de
oude koers behoeft dat niet in te hou
den. Wie dit een al te riskante stap
en een onmogelijke zaak noemt, be
seft niet hoe dicht mensen by elkaar
kunnen staan, terwijl hun kader, hun
milieu en hun traditie nog ver uit el
kaar lijken te liggen. Voor een krant
mag niet de traditie richtinggevend
zyn, maar de toekomst en dan is het
plicht tot stoute stappen op te wek
ken.
„De Groene", nooit op zyn mondje
gevallen, slaat deze week de organisa
tie van journalisten en dagbladdirec
teuren om de oren:
Deze week is de stichting opgericht
die het inrichten en onderhouden van
een school voor de journalistiek moet
verzorgen. Het is een mal geval: de
romp-opleidiing wordt zg. neutraal,
voor confessionelen van diverse plui
mage kotmen er vleugelscholen, zo
gezegd één katholieke en één protes
tantse vlerk. Wat verder curieus mag
worden genoemd is het feit dat men
er niet in geslaagd is de opleiding
in universitair verband in te passen.
Er bestaan instituten o.m. aan de
Amsterdamse universiteit, die zich al
jaren met de perswetenschap heten
bezig te houden. Die had men kunnen
uitbouwen. Met de vreemde school
van nu heeft men zich feitelijk een
academisch brevet van onvermogen
uitgereikt.
De stand na de tweede dag is:
1. Scholte 8 (125.00), 2. Vultink 8
(50.00), 3. Jacobs 8 (45.45), 4. Rooden
burg 8 (45.45), 5. Ligthart 0 (34.70),
6. Beekman 0 (24.60), 7. Van Hinthum
0 (21.04), 8. Sundquest 0 (12.11).
GRONINGEN, 8 jan. In een tele
gram aan burgemeester J. Tuin van
Groningen heeft de bondsminister van
Onderwijs van Oostenrijk, dr. Theodor
Piffl Percevic, verzocht zyn betuiging
van deelneming over te brengen aan de
ouders en nabestaanden van de slacht
offers van de lawine-ramp in Zuid-Oos
tenrijk. De burgemeester heeft de be
trokken familieleden hiervan op de
hoogte gesteld.
Soeterboek
50
63
8
0,793
Van Essen
47
63
4
0.746
Van Bracht
36
57
5
0.631
Michielsen
50
57
5
0.877
Van Alphen
44
80
4
0.550
Van Leeuwen
50
80
4
0.625
Lorist
50
63
6
0.793
Stikkelman
33
63
3
0.523
Van Alphen
43
71
4
0.605
Van Bracht
50
71
4
0.704
Van Leeuwen
49
87
5
0.563
Soeterboek
50
87
3
0.574
Lorist
38
78
3
0.487
Michielsen
50
78
7
0.641
Van Essen
29
38
5
0.763
Stikkelman
50
38
6
1.315
De stand na de tweede dag is:
m.p.
alg. gem.
1. Stikkelman
6
(0.820)
6
(0.767)
3. Soeterboek
6
(0.660)
4. Van Alphen
4
(0.670)
5. Van Essen
3
(0.721)
6. Van Bracht
3
(0.692)
7. Lorist
2
(0.584)
8. Van Leeuwen
2
(0.576)
DEN HAAG, 9 jan. Het bestuur
van de K.N.V.B. heeft aan de voetbal
bond van Wales voorgesteld woensdag
5 mei a.s. (bevrijdingsdag) een wed
strijd NederlandWales te spelen.
Voorts bestaat er de mogelijkheid
dat de honderdste interland tussen Ne
derland en België, die aanvankelijk
voor zondag 4 april was vastgesteld,
doch werd uitgesteld, toch nog in 1965
zal worden gehouden. Overwogen
wordt op zondag 28 november een ont
moeting NederlandBelgië aan het
wedstrydprogramma toe te voegen.
en zijn bewonderenswaardige
levensverhaal heeft te danken.
Sindsdien is hij herhaaldelijk
voor concerten gevraagd, of
schoon hij nog midden in zijn
studie voor de Prix d'excellenee
is, en heeft hij een langspeel
plaat gemaakt, die eind van
deze maand uitkomt. De muziek
die hij op de plaat speelt
één kant Spaans en de andere
kant Schubert, Chopin en
Bach zal hij waarschijnlijk
ook in Tingel Tangel ten ge
hore brengen.
„Ik ben met die successen
natuurlijk erg blij, maar af en
toe voel ik mij ook benauwd
worden. Je moet nu van alles
waar maken." Harry kijkt wel
even bedenkelijk, maar hij
laat er geen twijfel over be
staan dat hij ook van plan
is het te doen.
„De Haagse Post" heeft deze week
o.m. wat uitspraken van en over de
Beatles samengelezen. Deze:
John op het toneel tydens de Royal
Variety Performance: „By het vol
gende nummer wil ik dat iedereen
meedoet. De goedkope rangen han-
denklappen alstublieft. Alle anderen
mogen rammelen met hun juwelen."
Paul: „Zeg in 's hemelsnaam niet
dat wy de Nieuwe Jeugd zyn, want
dat is een hoop ouwe koek."
De buitenwereld is niet immuun
voor hen:
Evangeli-t Billy Graham: „Ik hoop
dat zij hun haar zullen laten knippen
als zy ouder worden".
President Johnson tot premier Dou-
glas-Home: „Ik vond ze leuk, maar
vindt u niet dat ze hun haar moeten
laten knippen?"
„De Nieuwe Linie" wil opruiming
houden in de rommelwinkel der kerke
lijke titulatuur. Het blad zegt:
Nederlanders zeggen wèl: „Ja dok
ter, dag pastoor, jawel generaal."
Scandinaviërs spreken hun (Luthe-
raanse) bisschoppen aan met „bis
schop", zoals ook Amerikanen wel
doen. Wy stellen daarom voor het uit
heemse „monseigneur" te laten val
len voor het simpele en goed-Neder-
landse: ,,Ja bisschop", en ook ,,uag
kardinaal". Het moet even wennen
maar het ligt goed op de tong.
En op de envelop? Zijne Hoogwaar
djEe Excellentie? Wy stellen liever
voor' De eerwaarde heer Bisschop
Nierman. En: De eerwaarde heer
Kardinaal Alfrink. Als we deze enve
lop-titels gaan gebruiken hebben we
het rijtje uit de agenda vóór „Wel-
eerwaard" afgeknipt, het geen een he-
ie verademing is.
andaag wordt A. van Domburg
70 jaar. Het is overbodig te zeg
gen, dat hij een goed d ol daar
van besteed heeft om als film
criticus en ook geruime tyd als chef
van de kunstredactie aan dit blad
meerdere eer en glorie mee te geven,
zoals iedereen weet dat hij vandaag
zyn verjaardag viert als lector in de
fiLmologie aan de Nijmeegse Univer
siteit In die zeventig jaren heeft Van pp
Domburg het bestaan de film niet al
leen te doen erkennen als kunst, als
een nieuwe muze, maar ook als object
voor de wetenschap. Hij is de eerste
lector in de filmologie, hij was in
Nederland de eerste man, die er in
woord en geschrift met enige nadruk
de aandacht vestigde op de mogelijk
heid dat de film niet een vorm van
al of niet bot amusement zou behoren
te wezen, maar een verfijnde uiting
van de menselijke geest zou kunnen
zyn. En hij was er als de kippen bij
om te signaleren als een filmer er in
derdaad in slaagde zyn verheven ge
lijk in beelden gestalte te geven. Ook
werd hij niet moe om in felle, maar
niettemin altijd verantwoorde taal
uiting te geven aan zijn diepe afkeer
van allerlei filmische wanproducten,
die helaas in de meerderheid waren
en ziin Hij deed dat niet alleen voor my. Na een dertigjarige, noch-
als criticus in dit dagblad, maar fans incidentele werkzaamheid op
ook als close up" in „De Nieuwe dat terrein vlei ik mij met de hoop,
Eeuw" en als spreker voor vereni- dat myn ervaring u van enig nut
eineen, radio en televisie. Hy sprak, kan zijn op onze speurtochten, die
en schreef overigens niet over film wij samen zullen volbrengen en dus
alleen, al was het alleen maar daar- een wisselwerking beioven, waarmede
om dat dit onderwerp al gauw ge- ik mijn voordeel hoop te doen. Myn
rede aanleiding geeft tot het formu- werk lokt mij zeer in een gezelschap,
leren van gedachten ou ander aan- dat al zoveel bemoedigende belang-
grenzend terrein. stelling heeft getoond.
Nu. na vijf jaar, kan men met een
In feite heb ik Van Domburg gerusj. geweten vaststellen dat A. van
altijd beschouwd als de kampioen Domburg ook als lector ik heb
van de goede smaak, hoezeer ik ook destijds in deze krant kunnen schrij-
weet dat deze ietwat op het spor- J^io^elh^lectorschap -°^n'^r
tieve gerichte beeldspraak hem tegen gesiaagd man is. Hij vertelt niet zon
de borst moet stuiten. Want niet al- der voldoening dat hij in vijf jaar
leen heeft hy. in myn byzyn, die c£t
goede smaak, variërend van een studenten bij een doctoraal
voorkeur voor het fraaie gedicht examen ook de film betrokken en
tot en met een hartstochtelijke voor- dat drie of vier anderen bij hun
t r-i*i promotie en in hun stellingen naar
liefde voor ongepoederde sigaren, a - fjpn verwezen. Dat zijn uiteraard
tijd met verve beleden, maar hij Mwapenfeiten", die hem, als grond-
heeft inderdaad ook iets van een legger van een zoeker naar C3n nieu-
„kampioen" in die zin dat ik hem we^tak^van wetenschap, oprecht
nog nooit één debat - dat hij met hee£|. brede
grote gretigheid aangaat hen zien jjrjng afgevraagd hoe het een strijd-
of horen verliezen. Waarby moet baar en helemaal in het hoofdstede-
worden aangetekend dat hy zijn lijke journalistieke bedrijf geïnte-
pr-ote gre€r<fe man als Van Domburg was,
overwinning ook altijd m g ZQU vergaan jn bet rustige Nijmegen
de hemel vergeve my sporu- en jn bet meer beschouwende leven
viteit heeft gedragen. En als hy die dat hem daar uiteraard wachtte. Wel-
sDortiviteit" wil vertalen in een nu hij zal niet ontkennen dat hij in
„sportiviie „-„Hike eelaten- het be§m wel eens geleden heeft
merkwaardig soort vroiy g aan een nostalgiek heimwee naar
heid, mag hy dat gerust doen. Van Amsterdam. Maar hij voegt er direct
Domburg beschikt namelijk over dat aan toe dat de vriendenkring die hij
onruïtekeliike ee- Nymegen om zich heen heeft ge-
even hartelijk als aa^teKeiyxe ge- vormd hartelijke verstand-
voel voor humor dat een onmisken- houding met de studenten hem daar
bare strijdvaardigheid verzacht tot al gauw overheen hebben geholpen.
een geesteshouding, wyze mensen En dat kon dan ook niet anders. Een
kunnen neggen dat leven ieder die hem iets nader kent weet
eigen, die kunnen zeggen, dat leven dat hy Qp grQnd yan zijn joyeuze
zonder (glim)lachen niet mogelijk is. persoonlijkheid vrienden in ruime
A van Domburg als lector, als man mate aantrekt en dat hij de echt man
van'wetenschap. Toen hij 6 novem- nelijke vriendschap zijnerzyds be-
ber 1959 in Nymegen met een open- oefent met een grandeur, eigen aan
bare les zijn ambt van lector in de iutens beschaafde mens.
leer van de film als cultureel uit- A. van Domburg heeft ..ens ik
drukkingsmiddel aanvaardde sprak meen in de K.R.O.-Gids" over An-
hij de aanwezige studenten als volgt ton van Duinkerken geschreven: „Hij
toe: „Door uw reeds aan de dag ge- houdt van Onze Lieve Heer en dat
legde belangstelling hebt gy duidelijk is hem aan te zien." Hij had ook toen
gemaakt, dat het niet aan u zal lig- weer gelyk. Maar die uitspraak valt
gen, wanneer ik minder dan we zou- zonder twijfel op hemzelf terug. En
den wensen zou slagen in de vervul- zelfs hij zal mij nooit of te nimmer
ling van de taak, die mij b opge- (en voor deze ene keer) van dit,
legd. Wij moeten op systematische mijn gelijk in deze, kunnen afbren-
wijze een terrein gaan verkennen, gen.
vol voetangels en klemmen voor u en H.Hzn.
