Een nieuwjaarsnacht
m een Pools dorp (II)
Feest rond geschenken
die opa uit Beverwijk
had meegebracht
i
Het grote
verlangen
naar
Holland
ASPIRIN 0) BAYER
V
W
Bouw-adviseur G. F. Haspels
„Bungalows van
24.000 gulden
belachelijk"
Nuttige week, soms wintersportvakantie
Nederlandse vliegers voldaan
oefening in Noorwegen
na
Smitty nam de verkeerde
weg naar huis
Dirk uit Noorse
sneeuw naar
wieg van zoon
Vliegtuig
met Turken
mag niet
landen
L
Exclusief voor onze
bladen door Gerrit
Grapendaal
Neven verdacht
van verdwijning
electricien
Dit jaar 3000
woningen voor
bouwvakkers
„AANKLACHT
INGEDIEND"
Koningin bij uitreiking
Albert Schweitzer-
prijzen
Stieltjeskanaalfeest
VROUW DOOD NA
VAL VAN TRAP
Bij griep vinden meer
mensen ter wereld baat bij Aspirin, dan bij
enig ander middel.
r A
Ontwerper De Vries:
Leefregels
Geen iglo's
„Onder toezicht"
Aanklacht
Naar kazerne
nieuwe dagblad
DONDERDAG 14 JANUARI 1965
PAGINA 5
&en vreemde gewaarwording zo'n brommend apparaat over je wang: opa demonstreert zijn elektrisch
beheer apparaat. Als teken van het verlangen naar huis: de Wijkertoren tegen de wand.
Wat onwennig trad ik de
kleine woonkamer binnen.
Nu pas kon ik m'n zuster
®cht goed zien. Van vroeger kon
*k me nog herinneren, dat ze erg
klein was en dat was ze ook nu
n°g steeds. Alleen zag ze er
hu yeel en veel ouder uit. Op haar
gezicht droeg ze de sporen van
en vrouw, die veel meegemaakt
j eeft en die getekend is door het
eyen. Haar ogen lagen diep ver
dolen in het ingevallen gezicht,
oen ze de eerste emoties van ons
oderzien te boven was straalde
hit diezelfde ogen een gelukkige
j^hgdevolle blik. Ze lachte maar.
kt lachen klonk me vreemd in de
on alsof er iets onwezenlijks in-
t. Misschien was het wel het
i. ?oen van iemand, die intens ge-
ig was om zoveel teruggevon-
Jhkk:
®h geluk. In ieder geval had ik
e hooit iemand zo horen lachen
lui aar°m klonk het me onwezen-
1Jk in de oren.
OLIFANT GEVONDEN?
Bred je won de strijdwie bij oom Gerrit mocht slapen.
DAAR STAAT
ACHTER
oipzen melange
Een u'tgel®* tabakken:
van 37 'anatuurzui**
^gzeaeC„ht.cegevoagd aroma.
ee^a?r kinderen stonden bU elkaar in
Vol vs van de kamer.en keken ons
ik jw^wachting aan. Nieuwsgierig keek
8aan Ilen- Eindelijk zou ik dan kennis
Waar maken met mijn nichten en neven
Èr vni a' zoveel over gehoord had.
en xnu een "chte schok door mij heen
fiw> w eerste gedachten waren ,,Mijn
Zlin 70 lzlnin" Von rln
J
oen
else.
°ols,
zijn ze klein". Van de foto's
K ze me veel groter voorgesteld,
stormden ze op me af en om-
t me een voor een op typisch
gebrnt- wÜze- Het ijs was nu spoedig
eri en het leek alsof- we
in-? en het leek alsof- we elkaar
ik n kenden. Mijn indrukken, dat
gelan erg. klein vond vervaagden naar
hlegj.5 wiJ langer bij hen waren steeds
hi et uiteindelijk viel het helemaal
ben h6^1" op- even gezeten te heb-
auto we de koffers uit mijn
ander, ,lalen. Met de hulpvaardige
bit -, a van mijn neven en nichten was
PakkeV, gebeut'd. Toen begon het uit-
rhkte T..en nog nooit had ik zulke ver-
hing .mndergezichten gezien. De span-
ledero t op 'lun gezichten te lezen en
ais keer klonken er juichkreten op
0£ i6]:, weer een of ander geschenk
Kkernjj tevoorschijn kwam. Nooit
zal ik het ogenblik vergeten toen er
drie paar kinderlaarsjes en twee paar
kinderschoentjes uit een van de vele
pakken tevoorschijn kwamen en de vier
jarige Malgosia ze allen voor zich op
eiste, niet wetend welke zij het eerste
zou passen en welke zjj zou behouden.
Uiteindelijk bleek zij een paar
laarsjes en schoentjes te passen en toen
kwam voor de zevenjarige Fredje het
angstige ogenblik of hij er ook wel
een paar van zou wassen. Na enig meten
kwam voor hem ook het verlossende
ogenblik. Er waren een paar geschikte
schoentjes en laarsjes bij. Een paar
overgebleven rode laarsjes gingen naar
de tweejarige Stasia, die er even later
overgelukkig mee ging slapen. Het
bleek mij, dat alles wat uit Holland
kwam een soort tovermiddel voor hen
was. Na het uitpakken van de koffers
was het de kleine Malgosia, die het
eerst alle schroom van zich afwierp en
bij me kwam zitten. Ik raakte haar de
hele avohd niet meer kwijt en zo ging
het ook met de andere jonge kinderen
uitgezonderd Stasia, die voor dit alles
nog te klein was en aan wie dan ook
veel voorbij ging. Al die dagen, dat
ik er was en maar even alleen zat
vochten ze om bij je te zijn. Mijn
zuster had lieve kinderen, die graag
aangehaald werden.
Kinderen ook, die met weinig te
vreden waren en die ik nooit hun
ouders hoorde tegenspreken. Toen wij
ongeveer een uur bij mijn zuster
waren kwam mijn zwager thuis en
ook hij omhelsde ons op echt Poolse
wijze. Hij was er de enige, die er
precies zo uitzag als ik me hem had
voorgesteld. Een rustige sympathieke
kerel. Mijn zuster vroeg me telkens
of ik haar nog kende en als ik dat
dan bevestigend beantwoordde zei ze
mij, dat als ze mij onverwachts op
straat tegengekomen was me niet zou
herkend hebben.
Het deed haar veel plezier van me
te horen, dat het met mij beslist niet
het geval geweest zou zjjn als ik haar
tegengekomen was. Haar geheugen was
in ieder geval nog heel goed want tel
kens haalde zij herinneringen op van
vroeger en vroeg ons dan of we het
nog wel wisten. Er waren dingen bij,
die ik zelf al lang vergeten was. Het
werd die avond laat voordat wij ter
ruste gingen en het was de volgende
ochtend al weer vroeg dag. Opeens
werd de deur van onze slaapkamer
opengegooid en daar kwamen Malgo
sia, Fredje en de tienjarige Lotka naar
binnen gevlogen om elkaar opzij duwend
uit te maken wie bij ons liggen mocht.
Na enig geharrewar had ieder een
plaatsje gevonden en begonnen "Zfj in
het Pools hele gesprekken. Hoewel ik
hen niet verstaan kon begreep ik toch
wel enkele woorden.
Overigens was dat niet zo erg, want
als je ja of nee moest antwoorden
deden zij het wel voor je en naar ge
lang je dan de een en dan de ander goed
bevestigend antwoordde steeg er een
juichkreet op, terwijl de andere teleur
gesteld toekeek. Niet echter voor lang,
want daar waren zij te spitsvondig voor.
Zo begon de eerste dag van ons ver
blijf bij mijn zuster, die ik in de dagen,
daRwij er waren, weer helemaal leer
de kennen en waarvan ik steeds meer
gewaar werd, dat z.ij ondanks een goede
man en zeven lieve kinderen, gebukt
ging onder een groot verlangen naar
huis en naar haar vaderland maar daar
over een volgend keer.
AMSTERDAM, 14 jan. De konin
gin zal zaterdagmiddag 23 januari de
uitreiking bijwonen van twee prijzen
der stichting Albert Schweitzerprijs
in de Kleine Zaal van het Concertge
bouw.
(Van onze correspondent)
COEVORDEN, 14 jan. De Rijkspo
litie heeft hier twee mannen ge
arresteerd, die ervan worden verdacht
betrokken te zijn geweest bij de myste
rieuze verdwijning van de Coevordense
elektricien, B. Zwichelaar. Ze zijn voor
officier van justitie in Assen, rar. C. W.
baron van Dedem geleid.
De elektricien verdween een maand
geleden na een feestje in Stieitjeska-
naal, waarop het bier bijzonder rij
kelijk moet hebben gevloeid. Hierbij
waren ook een 29-jarige man uit Stiel
tjeskanaal en zijn 18-j. neef uit Coe-
vorden aanwezig, dóe nu gearresteerd
zijn.
In de nacht na het feest werd de
fiets van Zwichelaar op de jyeg naast
liet Stieltjeskanaa] gevonden."' Van de
man zelf ontbrak ieder spoor. Aanvan
kelijk dacht de politie dat hij moest zijn
verdronken. Maar toen langdurig dreg
gen geen resultaat opleverde, werd het
onderzoek in een andere richting ge
leid: men sloot de mogelijkheid van mis
daad niet langer uit. Voor alle zekerheid
liet de politie het kanaal over een leg-
te van zes kilometer leeglopen, maar
ook dit leverde geen resultaat op.
Ondertussen had men tegen de neven,
beide kooplieden, zoveel belastende aan
wijzingen, dat ze werden gearresteerd.
De mannen ontkennen iets met de ver
dwijning van de elektricien te maken
te hebben.
(Van onze correspondent)
LEIDEN, 14 jan. De 74-jarige we
duwe mevr. R. Kiel-Luttekes is giste
ren in haar woning aan de Haar
lemmerstraat alhier van de trap geval
len en aan de gevolgen van de verwon
dingen overleden. Vermoedelijk is zij
door een duizeling overvallen.
DEN HAAG, 14 jan. Minister Bo-
gaers heeft, na besprekingen hierover
met vertegenwoordigers van de organi
saties van het bouwbedrijf, voor dit
jaar rond drieduizend woningen ter be
schikking gesteld voor bouwvakarbei
ders, die ten minste twee jaar in de
woningbouw werkzaam zijn.
Dit aantal was aanvankelijk be
paald op rond tweeduizend (in 1964
plus minus 1700).
De regering heeft tot deze verhoging
aanleiding gevonden in de gunstige re
sultaten, die in het jaar 1964, mede
dank zij de inspanning van velen in de
bouwnijverheid, in de woningbouw zijn
bereikt.
(Advertentie)
vo
(Advertentie)
(Advertentie)
Wil tde vinder zo goed zijn hem vanavond
nog terug te bezorgen? Mijn gasten zullen
beslist teleurgesteld zijn als ik hun mijn
fles Olifant jenever niet kan voorzetten. Ua'
beloning? Een (h)eerlijke borrel voor Uw
eerlijkheid. Een olifantje. Proost alvast.
(Van onze verslaggever)
AMSTERDAM, 14 jan. „Het is
triest maar waar: in deze tijd van wél
vaart en woningnood duiken op gezette
tijden mensen op, die op een of andere
manier brood zien in een fantastisch
plan ter oplossing van het woningpro
bleem. Helaas zijn er maar al teveel
jonge mensen, die er spontaan op in
(Van onze speciale verslaggever)
GOL, 14 jan. De winteroverle-
vingscursus in het Noorse Gol voor de
eerste groep Nederlandse vliegers is
achter de rug. De Nederlanders heb
ben hun diploma ontvangen en boven
dien het bewijs dat zij met goed gevolg
een ski-examen hebben afgelegd. En
hoewel het af en toe wel wat weg had
van een gratis wintersportvakan
tie, zijn de vliegers het erover eens
dat liet een uiterst nuttige week is ge
weest. Kapitein Ton Leiinarts zei: „We
hebben geleerd dat je met heel weinig
heel veel kan doen". Majoor „Smit
ty" Smitsliuysen zei: „Je kunt je nu
voorstellen dat mensen als ze in de
sneeuw verdwaald zijn en vallen, den
ken: Ik blijf maar liggen, lekker zacht
jes doodgaan".
Dat zei hij na een van de zwaarste
dagen van de cursus vlak voor de 24-
uurs oefening „Overleef". De hele dag
sneeuw, een graad of tien vorst en
stevige wind waren drie factoren waar
door de deelnemers bijna „afknapten".
Voor Everard Smitshuysen was het el
lendigste van de hele "dag het moment
dat hij tot de ontdekking kwam dat
hij de verkeerde weg naai huis had
genomen. Hij dacht er te zijn en toen
moesten nog vijfhonderd afmattende
meters worden afgelegd: op ski's die
niet meer gleden door te grote stuk
ken ijs die zich eronder hadden vast
gehecht, door sneeuw die door deuren-
lange nieuwe aanvoer manshoog op
bevroren grond lag.
Maar Smitty, 51 jaar en de oudste
deelnemer (al is hij geen straaljager
vlieger maar voorlichtingsofficier),
is een man die in zijn loopbaan grotere
moeilijkheden heeft overwonnen. Alleen
met sneeuw had hjj weinig ervaring
en daarom heeft hij enthousiast mee
gedaan vanaf de eerste mondelinge in
structie tot aan de slotoefening.
Uit zo'n instructie van majoor Bir-
gerstrand kwam telkens een grote
hoeveelheid nuttige adviezen, zoals:
Niet te hard lopen of werken,
want zweet bevriest;
Niet te lang doorgaan. Vermoeid
heid is zeer gevaarlijk;
Reken altijd op slecht weer bij
het klaar maken van de uitrusting.
Elk jaar gebeuren er dodelijke on
gelukken in de bergen omdat men
sen met mooi weer weggingen en
hun kleding niet berekend was op
slecht weer.
Aarzel nooit terug te gaan als je
twijfelt of je het zal halen. Te veel
mensen zijn al gedood omdat ze ei
genwijs waren.
De Nederlandse vliegers zijn na de
ze cursus nog geen ervaren skilopers,
maar ze Vomen goed vooruit. Ze zijn
geen ervaren houthakkers, maar de
boom gaat om en er is binnen de
kortste keren een lekker vuurtje. Men
kan zich mooiere hutten voorstellen
dan die zij bouwen, maar je slaapt er
lekker in.
Op de dag voor de 24-uurs oefening
was het bedoeling dat ze echte iglo's
zouden bouwen zoals de eskimo's maar
het werden houten hutjes tegen de
bergwand. Majoor Birgerstrand zei:
„We hebben een mooi oefenterrein uit
gekozen, maar het heeft zo enorm ge
sneeuwd dat we de plaats niet meer
konden vinden". Het terrein waar de
vliegers nu kwamen was niet zo ge
schikt voor sneeuwhutten.
Wat een dag. 's Ochtends vroeg de
berg op met de ski's. Kou, sneeuw
voortdurend sneeuw. Het hijgen van de
volgende man achter je. Vallen, op
krabbelen. Een van de rupsvoertuigen
onverwoestbare Weasels kantelt
in de twee meter hoge sneeuwmassa.
Uitgraven. „Nog een paar kilometer",
zegt de twee meter lange Noorse ser
geant Stultien. Er is al vier kilometer
gesjokt. Een Belg valt uit wegens oog
letsel. „Nog één heuveltje", zegt ser
geant Stultien. Tot je nek in de
sneeuw zakken. IJs onder de ski. Nog
één kilometer.
Dat was (1e zwaarste dag. Niet ie
dereen viel evenveel als die ene En
gelsman die ooit in Frankrijk is ge
weest en nu bij elke val of hotsing
„O, mon brave" riep, maar iveinig
mannen vielen niet. De bovenkleding
kon na afloop rechtop gezet worden,
stijf bevroren.
(Van onze speciale verslaggever)
GOIy 14 jan. De belangrijkste dag
van de overlevingscursus 24-uurs oe
fening „Overleef" zal een uiterst ge
denkwaardige dag blijven voor de eer
ste luitenant Dirk van der Struif, hoe
wel hij d-ze oefening maar voor de
helft heeft meegemaakt. Om zes uur
's avonds hoorde hij door de telefoon
dat hij voor de tweede maal vader
was geworden, nu van een zoon van
vijf pond. En of Dirk maar thuis
wilde komen. Voor de nu enkele da
gen oude baby zal het ook een dag
blijven waaraan hij zijn levenlang
herinnerd zal worden, want zijn twee
de naam is Björn, naar ski-instruc
teur luitenant Björn Gulbrandsen.
Om een uur of vijf was Dirk net zo'n
beetje met zijn tent van parachute
nylon klaar. Toen kwam de reus
achtige Noorse sergeant Stultien op
zijn ski's aan met de boodschap dat
Dirk onmiddellijk naar het chalet
Vesle Skaugum de verblijfplaats
van de vliegers moest, want er
was een telegram.
„Ik zal wel vader geworden zijn",
bromde Dirk. Hij zei „hoi" tegen
zjjn maat Eric Wassenaar en dook
het rupsvoertuig in. De sergeant zei
tegen iedereen die de reden van
Dirks plotselinge vertrek vroeg: „Ik
heb alleen mijn orders". Daar werd
niemand veel wijzer van en er was
dus wel een beetje ongerustheid on
der de vliegers.
Om half acht, ze zaten al een tijdje
met tranen in de ogen naar het ro
kende kampvuur te staren, kwam
Dirk van der Struif nog even terug
om te zeggen dat het een zoon was
en „dat hij naar moe ging".
Hij nam om half twee s nachts een
taxi naar het station Gol en vandaar
de nachttrein naar Oslo. Daar, b(j
het station, stond een Noorse militai
re auto klaar om hem naar het mili
taire vliegveld Gardemoen te bren
gen. Een Nederlandse T-bird, T-33
straalvliegtuig, vloog hem naar Eind
hoven. „Verrekt leuk dat het zo spee
dy gaat", zei Dirk.
gaan, zonder precies te weten waaraan
zij zich wagen. „Zo heeft nu de zich ar
chitect noemende Amsterdammer G. H.
F. de Vries een waanzinnig plan ont
wikkeld om in verschillende plaatsen in
ons land groepjes bungalows te bouwen
voor 24 miife per stuk. Door middel van
een advertentie probeert hij gegadig
den te vinden. Het lukt nem nog ook,
want het schijnt storm te lopen. Maar
het ziet er naar uit, dat wij de ondeug
delijkheid van zijn ideeën nog net op
tijd gesignaleerd hebben."
De heer G. F. Haspels, adviseur
van de Rotterdamse Stichting Bouw
centrum en schrijver van het veelver-
kochte boekje „Huizen kijken, hui
zen kopen", is op de advertentie van
de heer De Vries attent gemaakt door
een aantal mensen, die bij hem inlich
tingen kwamen* vragen. „Aannemers
combinatie zoekt deelnemers om in
uw eigen gemeente bungalows te bou
wen," zo meldt de advertentie. En
verder: „Indien per gemeente plm.
15 deelnemers zich melden kan dit
plan slagen. In samenwerking met
architect is er een bouwmethode ont
wikkeld, die het mogelijk maakt op
traditionele wijze vlugger en goedko
per te bouwen." Dan volgen een aan
tal gegevens over het type bungalow,
aantal kamers en afmetingen.
Tenslotte wordt gezegd: „Onder toe
zicht van een architect worden deze bun
galows gebouwd. Totale bouwkosten
24.000. Volledige financiering mogelijk.
In overleg met architect is andere vorm
geving mogelijk, mits deze past in onze
bouwmethode. Aanmelding spoedig ge
wenst." De advertentie is ondertekend
met: „Bureau voor Economische en Fi
nanciële Adviezen, Acfliillesstraat 115-3,
Amsterdam-Zuid." Volgens de heer De
Vries hebben zich inmiddels meer dan
zevenhonderd belangstellenden gemeld.
De advertentie heeft gestaan in het
weekblad „Hervormd Nederland". De
eerste reacties kwamen uit Vlaardin-
gen. Vierentwintig inwoners van deze
plaats vroegen de heer De Vries om
nadere inlichtingen. Zij ontvingen daar
op een brief, waarin hun wordt gevraagd
vóór 15 januari een bedrag van 300 gul
den te storten als honorarium voor de
architect. „Tenminste 15 deelnemers
moeten vóór die datum het geld over
maken, anders kan geen bouwvergun
ning worden aangevraagd. Indien de
plannen geen doorgang zouden vinden,
krijgt iedereen die 300 gulden terug,"
aldus de heer De Vries. „Uiteraard na
aftrek van mijn onkosten."
De heer Haspels meent, dat het bela
chelijk is een bungalow te willen bou
wen voor 24.000 gulden. Ook gelooft hij
niet. dat de heer De Vries ooit vergun
ning zal krijgen om te bouwen. „In
Vlaardingen wordt zeker geen grond
uitgegeven. Ik heb de bouwtekening
voor de bungalow gezien. Die lijkt een
voudig nergens op. De heer De Vries
noemt zich architect, maar voor zover
ik het heb kunnen nagaan is hij bouw
kundig opzichter." „Wie maakt uit wie
architect is en wie niet?", luidt de
vraag van de heer De Vries. En hij
vervolgt: „Waar bemoeien die mensen
zich mee?. Ik begrijp het wel. Al die
kritiek komt van concurrenten, die de
zelfde bungalow hadden willen houwen
voor een veel hoger bedrag. Maar ik
geeft het niet op".
„Ik heb al een aanklacht ingediend
tegen de heer Haspels en tegen de ver
slaggever van het Algemeen Dagblad,
die een groot aantal leugens heeft ge
publiceerd. Die twee zullen zich voor
de rechtbank moeten verantwoorden.
Ik vecht het uit. Ook begin ik nu pas
goed te adverteren, in alle kranten.
Ai kost liet mij 20.000 gulden, het in
teresseert mij niets. Tenslotte doe ik
niets strafbaars."
„Als ik nooit eerder van hem ge
hoord had zou ik wellicht bereid zijn
geweest te geloven in de goedertrouw
van de heer De Vries", zegt de heer
Haspels. „Maar ik heb al minstens
vier brieven van hem gehad met vier
keer een ander briefhoofd. Dat maakt
mij wel enigszins wantrouwig." Ant
woord van de heer De Vries: Tk
(Vervolg van pagina 1)
soneel verscheen er: „Landing-permit
not granted", landingsvergunning wordt
niet verleend. Als enige motivering
stoiyl er bij, dat het hier geen commer
ciële vlucht zou gelden.
Op het allerlaatste moment wist men
toen no„ via de verkeerstoren gezag
voerder K. Dijkstra van een start te
weerhouden en naar het platform terug
te roepen.
Tot vermaak van de Turken werd hun
daar opgedragen weer uit te stappen
en terug te keren naar de filmzaal.
Ook hoofdinspecteur Maris, die met
zjjn mannen alweer per auto op weg
was naar Zandvoort, werd ijlings per
mobilofoon naar Schiphol teruggeroe
pen.
Na kort gezamenlijk overleg zond
MAC een tweede dringende telexbood-
schap naar Ankara, waarin nu werd
gemeld, dat de Turkse arbeiders op bevel
van de Nederlandse regering naar huis
terugmoeslen. Er kwam geen antwoord
Een uur later werd een derde dringende
aanvrage verzonden, waarin uitvoerige
mededeling werd gedaan over de ge
beurtenissen met de Turken.
Toen om half zes vanochtend nog
geen antwoord was teruggekomen en
alle pogingen telefonische verbinding
tot stand te brengen vruchteloos wa
ren gebleven besloot hoofdinspecteur
Maris de Turken over te geven aan
de koninklijke marechaussee, wier
taak het immers is de ongewenste
vreemdelingen uit te geleiden.
In dezelfde twee bussen waarin ze
uit Zandvoort naar Schiphol waren ge
bracht, werden de Turken nu naar Bad
hoevedorp gereden, waar ze voorlopig
onderdak kregen in de marechaussee
kazerne. Hoofdinspecteur J D. Maris
rukte met zijn twaalf politiemannen in
en keerde terug naar Zandvoort.
Hoewel buitenstaanders op het eerste
gezicht de indruk zouden kunnen krij
gen, (lat de Turkse autoriteiten mét
hun weigering zouden pogen de Neder
landse justitie hij het terugsturen der
Turken de voet dwars te zetten, achten
luchtvaartkringen dergelijke nolitieke
motieven onwaarschijnlijk. Zij nemen
veeleer aan, dat hef dienstdoende per
soneel van het Turkse vliegveld en van
de Turkse luchtvaartd' ist zich heeft
laten leiden door een protectionistisch
streven ten gunste van de eisren Turkse
luchtvaartmaatschappij THY, (lie zij
dit vervoer van eigen landgenoten lie
ver gunnen.
Over het algemeen gedroegen de
Turken xic4> tijdens al deze gebeurte
nissen rustig en volgzaam. Maar toen
zij tenslotte uit de filmzaal werden
geleid om per bus naar de mare
chaussee-kazerne in Badhoevedorp te
worden vervoerd, liet een drietal ar
beiders zich uit onwilligheid door de
knieën zakken en ging op de grond
zitten. Met vereende krachten hesen
marechaussee en politie de tegen
stribbelende mannen de bussen in.
In Badhoevedorp werden de vreem
delingen ondergebracht in de naar ver
houding tot hun aantal kleine kantine.
Sommige Turken poogden zittend wat
slaap te winnen, anderen bleven pra
tend of kaartend het daglicht afwach-
u' kazerne is de marechaussee
echter op de proviandering van zoveel
logeergasten nauwelijks berekend.
Bovendien begon zich de vraag voor
te doen wie nu feitelijk verder voor de
lurken verantwoordelijk is en dus voor
hen moet zorgen: de woningfabriek. de
gemeente Zandvoort, Martin's Air Char
ter of de marechaussee.
Toen de Turken dinsdag ontslagen
werden verviel hun verblijfsvergunning
in ons land en gaf de procureur-gene
raal in Amsterdam, mr. H. R. de Zaaij-
er, de rijkspolitie opdracht voor de uit-
geleiding 'org te dragen.
heb nog nooit met de heer Haspels
gesproken, noch gecorrespondeerd.
Het is allemaal nonsens. Gisteren
heb ik een brief van hem gekregen,
de eerste. Ik neem hem kwalijk, dat
hfl als ambtenaar mijn corresponden
tie met mjjn cliënten openbaar heeft
gemaakt. Zijn enige taak is advise
ren."
