Sprinkhanen aan draadje
parochie van 240 mensen
in gebied zo groot
als ons land
Hebt u dat
gelezen
Nederlandse pastoor in
Hamar (Noorw
Lekker potlood
29 JAN F A III 196.1»
PLUS
^ajviar. Nederlandse missio-
tlarissen en missiezusters zitten
°veral ter wereld hebben we altijd
§eleerd. En dan denken we voor-
^ïïielijk aan de warme missielan
den ver hier vandaan. Doch ze zit-
etl inderdaad overal. In Noorwe
gen vijvoorbeeld, in Hamar, heb
ben We gesproken met pastoor Joh.
Duin, de herder van de St. Tor-
^ünparochie. Hij werkt daar in
raziliaans aandoende omstandig
heden: zijn parochie is zo groot als
Nederland en er zijn 240 parochia-
he*i. Het Torfinn-kerkje van hon-
eydtwintig zitplaatsen is dan ook
Vrijwel nooit vol. De parochie be-
f..aat al meer dan 25 jaar en in die
'Jd is de groei van het aantal ge-
°vigen klein geweest, ongeveer
Parallel lopend met de groei der
gezinnen. Weinjg bekeringen dus.
beloofd er vier maal per jaar te komen,"
zegt pastoor Duin
Zuster Marielea, overste van de
groep van elf zusters Onder de Bogen
van Maastricht, zegt: „Ik geloof dat
onze eerste opgave hier is om het
katholicisme in praktijk te brengen.
De mensen zijn soms zo huiverig voor
ons. Vroeger vunden ze het griezelig,
„katholieke nonnenMaar na een
tijdje krijgen ze een beter idee. Op die
manier doen we misschien meer goed
dan door preken. Bovendien, de men
sen zijn hier goed christelijk. Is het nu
nodig om ze uit hun christelijke geloof
te halen7"
Al een jaar of dertig zijn er Neder
landse nonnen in Noorwegen. In Hamar
Alesund en Christiansund, totaal veertig
zusters. In Hamar stichtten zij in 1924
een ziekenhuis. Het is nu een oogklintek,
waarin 42 plaatsen zijn. Twee zusters
werken er nog. voor de rest zijn er door
hen zelf opgeleide lekenkrachten. Ande
re zusters zijn werkzaam in de huishou.
ding of in de kleuterschool Die kleuter
school is de trots van de zusters, en
uitermate populair bij de Hamarse
moeders.
„Toen de zusters in september 1940,
hier begonnen, moesten ze de huizen
langs om te vragen of er misschien een
kleuter was die er op kon. Er was toen
in Hamar geen kleuterschool. De zusters
begonnen met vijf kinderen, die zaten op
margarinekistjes zegt zuster Venan-
tio van der Linden, die met zuster Al
berta Caspers de leiding heeft.
's Zondags komen enkele parochianen
hun kleuters bij zuster Alberta afleve
ren. Zij houdt ze gedurende de hoog
mis bezig.
„Nu zijn er honderdtwintig kleuters,
verdeeld over vier groepen - de kinderen
komen om de andere dag - en twee klas
sen. Eigenlijk mogen er maar honderd
kinderen in de school, maar er is een
enorme behoefte aan scholen. Dus het
wordt oogluikend toegestaan".
Er is een lange wachtlijst voor de Ne
derlandse school. De zusters zeggen dat
hun systeem tussen het Fröbel en Mon-
tessorl in ligt. „Het is in ieder geval zo
dat de onderwijzers van de lagere school
„onze kinderen er onmiddellijk uit
halen".
Jon Miller, een 34-jarige natuurliefhebber en verbonden aan de Ver
eniging voor Dierkunde in Engeland, is de taak opgedragen een winterse
kost samen te stellen voor sprinkhanen. Gras het voornaamste voedsel
voor deze springers is in dit jaargetijde erg schaars, en dat is ook de
reden waarom zij bij honderden de hongerdood sterven. En omdat
sprinkhanen op hun beurt voor reptielen in de dierentuin de hoofd
maaltijd vormen, dient het slinken van het sprinkhanenleger in de win
tertijd te worden tegengegaan.
Jon Miller houdt thuis in Sussex een kleine honderd van deze grieze
ling uitziende insecten als „proefkonijnen". Om hun spoor te kunnen
volgen, wanneer zij in de natuur iets van hun gading trachten te vinden,
heeft hij aan de poot van ieder dier een dunne nylon draad vastgemaakt.
Op deze manier kan Miller zijn beschermelingen goed in het oog houden
en hun plantaardige voorkeur te weten komen.
t
ONDER HET MOTTO „Gast ist
König" ontwierp de eigenaar
van een bekende ontspannings
gelegenheid in Aken een speciale ser
vice voor automobilisten ook uit het
Nederlandse grensgebied, binnen een
bepaalde kring. „Wilt u bij mij een
avondje uit? Gezellig! Maar ik neem
aan, dat u wel wat bij me wilt drin
ken. Dan komt die akelige vraag van
het al of niet chaufferen na het genot.
Daarom haal en breng ik u kosteloos",
Deze service is niet nieuw, maar
zeker om over te nemen. Ik herinner,
mij een bezoek aan het werelbeken-
de Grinzing nabij Wenen, waar ik op
een avond met mijn auto naar toe
was gereden. Diep in de nacht moest
ons gezelschap, bijzonder goed ge
humeurd, naar het hotel in Wenen te
rug. U kent het liedje toch wel: ,Jch
had m'ir einen Dienstmann engagiert"
dat de grote overleden acteur Hans
Moser zo prachtig kon zing- voor
dragen. Welnu ,die diensman bleek
nog te bestaan. Hij kon geen paard
meer mennen, maar wel een auto be
sturen. De naam van ons hotel stond
op zijn goud gegalonneerde pet. Hij
nam plaats achter het stuur van on
ze wagen en reed ons veilig, terwijl
wij nog Weense liedje nazongen,
naar de binnenstad. Van Wenen naar
Aken en er zal toch ook in ons land
wel een Horecaf-zakenman zijn, die
een dergelijke service, zij 't minder
aangekondigd, verleent.
Het wordt meer en meer onverant
woordelijk om alcohol te drinken en
daarna te rijden. Maar we zijn nog al
tijd het land van de zuivere Holland
se jenever en van bier, dat over de
hele wereld gevraagd wordt. Met al
le respect voor geheel-onthouders nip
pen we toch met z'n allen graag aan
dat kleine glaasje .Daartegenover
staat een sterk toenemend aantal
autorijders. Dan niets drinken? Ik ken
een kegelclub, waarvan alleen assu
radeuren lid kunnen zijn. Ze kegelen
met tien man, drinken vrij van zor
gen en spanningen, maartwee
moeten zich bij toebeurt tot tonic of
druivensap bepalen, de hele lieve
avond. Zij chaufferen en brengen de
andere leden, die nog best in staat
zouden zijn om zelf naar huis te rij
den, maar de gevolgen kennen van een
aanrijding na drie glazen bier, veilig
naar hun woning. Meer en meer
wordt deze methode toegepast als
verjaardagen gevierd worden. Els
rijdt dqn wel terug of Jeanette, want
ze hebben misschien wel om deze re
den het dure lesgeld van hun echtge
noot mogen besteden.
De directeur van het Casino te Aken
heeft deze zaak in de openbaarheid
gebracht. Ik hoop dat hij goede za
ken maakt en dat zijn voorbeeld over
al navolging zal vinden. En zou de
dienstman tijdens zwoele avonden in
onze grote badplaatsen geen goede bo
terham kunnen verdienen??
PHILIP LANGERAK.
Setoor Duin is ijverig genoeg,
v'js 1957 is hij pastoor van de pa-
ctiie. Hij draagt in de kerk zijn mis-
L11 op, maar ook aan de overkant van
Mjosa-meer, vijftig kilometer verder.
jjAar komt hij eens in de vijf weken.
Vpn Paar weken geleden heeft hij zijn
Parochianen weer eens opgezocht.
11 afstand van 240 kilometer,Ik heb
..Wat kan ik daar voor doen, voor die
fkeringen?" vraagt pastoor Duin, „op
e markt gaan staan soms? Het zware
j^hgerige Noorse accent, dat 25 Jaar
oorwegen In zijn Nederlands heeft ge-
e£d, trilt verongelijkt, alsof we hem de
5Crlngheid van zijn parochie verwijten.
"bis komt Iemand zeggen, dat hij
atholiek wil worden. Soms komt iemand
VraSen stellen. Ik geef antwoord, of
®°derricht en dat moet dan doorwerken.
tnoet bier niet op de dag van van-
aafT rekenen. Nu komt er ook nog de
°ecumenische gedachte bij. Wat moet
doen?"
I E attractie van een Huishoudbeurs
AJ in Chicago: een potlood voor kin
deren dat zij zonder nadelige ge
volgen van top to>t teen op kun
nen eten.
cto 'ssehien troost het je als ik zeg,
ik nog lang geen tijd heb te gaan
zitten".
