m
m
m
Begrafenis in eenvoud na luisterrijke rouw
Churchills
graf op
dorpskerkhof
A
M
lil -i
Eens verguisd
Voortijdig
Onoverwinnelijk
Humor
MAANDAG 1 FEBRUARI 1965
J'
Een diepbedroefde mevrouw
Churchill met haar zoon Ran
dolph en dochter Mary bij de
St. Paulus kathedraal. De
kist met het lichaam van Sir
Winston wordt statig de
trappen afgedragen
mm
o® de kerkelijke plechtigheid
9i 0 wisselden konin-
Qn Juliana en president De
traPPen van de
Gedraal enkele woorden.
De Britse koninklijke familie
hymnen zingend in de kathe
draal tijdens de uitvaart
dienst. Op de foto rechts
passeert de stoet de zwijgen
de Big-Ben.
van de Royal Navy
lj(l *ken zaterdag Churchills
langzaam door Londen.
Churchills wens in Bladon begraven te worden is vervuld.
Slechts weinigen woonden de teraardebestelling bij. Achter de
baar, op het kerkhof, ziet men nog juist mevrouw Churchill en
haar zoon Randolph. Op de foto rechts staat Churchills mede
strijder uit de oorlog, ex-president Eisenhower, als zovelen voor
de plechtigheden naar Londen overgevlogen.
Velen bezochten zaterdag en
zondag Churchills graf (foto
rechts).
^-jarige ex-premier Lord
hij ye wordt hier geholpen
Jen afdalen van de trap-
van de St. Paulus
kathedraal.
LONDEN, 1 febr. De lijkkist
was van eikenhout. De planken
waren gezaagd van een boom
welke tot wasdom was gekomen
op het landgoed van het Paleis
van Blenheim der hertogen van
Marlborough, Churchills voor
vaderen, het huis van het geslacht
van de Spencer-Churchills. En in
het eenvoudige dorpskerkhof van
de Martinuskerk van Bladon, even
buiten de muren van het voor
vaderlijke landgoed, werd zater
dag de reus begraven in alle een
voud, na de onvergetelijke luister
van de rouwstoet en de requiem-
dienst in Londen, na de ontroe
rende vaart over de Theems op
weg naar het Waterloo Station en
de muziek van de klaagliederen
op de rivieroever gespeeld door de
doedelzakspelers van Schotlands
vijf beroemdste regimenten. Er
werden bloemen en kransen ge
legd op het graf op het dorpskerk
hof van Bladon. Een krans, van
de weduwe Clementine, een krans
van rode tulpen, rode rozen en
rode anjelieren, droeg het op
schrift: „Voor mijn lieveling Win
ston, Clemmie". En er was een
krans van frezia's, witte anjelie
ren, aronskelken, gladiolen en
lelietjes-van-dalen met een eigen
handig geschreven rouwkaartje
van de koningin van Groot-Brit-
tannië: „Van de natie en het Ge
menebest in dankbare herinne
ring. Elisabeth".
Requiem
VOOR
EEN
OORLOGSHELD
(Van onze Londense correspondent)
de verschrikkelijke waarheid preekte van
de komende bedreiging van wat hij „de
onnodige oorlog" noemde, in zijn isole
ment te laten.
Er werd geschreid langs de route naar
de Sint Paulus kathedraal en vandaar
naar Tower Hill. Doch in werkelijkheid
was het majestueuze rouwbetoon een
hulde van de natie aan een burger die
herdacht zal worden als een van de
grootste mannen in de grote geschiede
nis van Brittannië. Iedereen had zijn
eigen gedachten. Wijzelf, starend naar
de lijkkist op de affuit en diep bewust
dat wij nooit van ons leven een zo groot
se hulde hadden zien bewijzen aan een
overledene, konden niet nalaten te be
denken, dat deze machtige huldiging
werd bewezen aan de meest verguisde
zoon van Gr.-Bri'tannië. Elf jaren lang
preekte hij in de wildernis..En zelfs,toen
hij op 66-jarige leeftijd in 1940 eerste
minister werd, op een leeftijd waarop
de meesten in ruste zijn gegaan, werd
hij gewantrouwd door velen van zijn
eigen partijgenoten, degenen die alles
alles hadden gezet, om de profeet, die
Wij dachten ook aan de vreemde ze
kerheid waarmee hij in zijn jonge ja
ren aan zijn intieme vrienden had ver
teld dat hij slechts kort zou leven en dat
hij slechts weinige jaren ter beschikking
had om een grote taak te vervullen in
zijn leven. Hij was bezeten van de her
innering aan zijn vader, Lord Randolph
naast wie hij nu ligt begraven. Lord
Randolph stierf op 45-jarige leeftijd na
een kort ogenblik van ministeriële
macht. Winston geloofde dat ook hij
vroeg zou sterven. Maar Winston, die
zes weken voortijdig werd geboren in
het paleis van Blenheim, stierf in zijn
91ste jaar, later dan hij gewild had.
Hij had herhaaldelijk in de laatste ja
ren van zijn leven aan vrienden verteld
dat hij graag heen wilde gaan en dat hij
hoopte dat hij spoedig „opgeroepen zou
worden".
Lord Randolph stierf voortijdig.
Zijn zoon, die schreef dat hij van zijn
leven niet meer dan drie of vier intie
me gesprekken had gehad met zijn va
der, aanbad de laatste. Het was zijn
eerzucht om een taak te vervullen wel
ke zijn vader niet had kunnen voltooien.
Winston was bezeten van eerbied voor
zijn vader, die hem op zo grote afstand
had gehouden van hemzelf, en die zijn
zoon beschouwde als te dom om zelfs
maar rechten te studeren en die meen
de dat er voor Winston niets anders
overbleef dan soldaat te worden. Win
ston werd soldaat. Zijn vader heeft nooit
kunnen vermoeden dat de domme jon
gen tot de grootste oorlogsleider in Brit
tannië 's geschiedenis werd en tot de
grootste nazaat van de eerste hertog
van Marlborough.
wij dachten aan wat Lord Moran, Chur
chills lijfarts had geschreven over de
patiënt, die hij tot aan zijn dood heeft
bijgestaan in het laatste hoofdstuk van
zjjn boek getiteld: „De anatomie van de
moed": „Maar, als wij zijn heengegaan
zal hij wellicht worden herdacht als de
man, die, meer dan enig ander in de
wereld van heden, op majestueuze wijze
uiting gaf aan de onoverwinnelijke geest
van een natie. Ik ben meer dan eens in
zijn tegenwoordigheid geweest, toen hem
nieuws bereikte van verpletterende te
genslagen, en in mijn binnenste begon ik
hem te beschouwen als onoverwinne
lijk."
Wj dachten ook aan wat hij op 33-
jarige leeftijd zei tot een vriendin: „Wij
zijn allemaal wormen. Maar ik geloof
dat ik een glimworm ben." Hij was een
glimworm. Hij gloeide. Zelfs zijn vele
vijanden beseften dit. Niet voor niets
nam de koningin van Groot-Brittannië
het besluit zonder precedent om per
soonlijk de rouwdienst bij te wonen.
Meer dan 300.000 mensen schuifelden in
de drie dagen voorafgaand aan de be
grafenis voorbij aan de lijkbaar. Wach
tend bij dag en bij nacht, soms twee
uren lang in bittere koude op het voor
recht gedurende enige seconden het
hoofd te mogen buigen en wellicht een
gebed te zeggen voor de grote dode. En
Toen de klagende doedelzakken zwe
gen, en een militaire muziekkapel de
laatste muziek ten gehore bracht tijdens
de overtocht van de sloep Havengore
over de Theems, hebben wij, en anderen
met ons, dankbaar geglimlacht. Chur-
chil had zelf zijn wensen te kennen ge
geven omtrent de wijze waarop hij be
graven wilde worden. De laatste muziek
welke weerklonk over de golven van de
Theems was het lied: „Rule Brittannia,
Brittannia rule the waves". Zijn jongens
achtig gevoel voor humor was hem bij
gebleven tot aan het einde.
