TOM POES en de vuursalamander
Tomatensoep moet van nsste* zijn
PROBLEEM IN
AERDENBERG
Alfredo
HET VALSE HOOFD
m
11
3
Pelsjagers van
Öl 1«W
maal
p-mensgl
HET VERWENSTE LAND
'door
Marten
Toonder
HET GROENE LUIPAARD
iTF
pagin^J
9
i(Ê
Zeemonster
Veertig eeuwen oud
.yiiPfP
Hengelen
Laatste raderboot
Laat grapje y
ASPIRIN@g^
HET NIEUWE DAGBLAD
WOENSDAG 10 FEBRUARI 1965
door OLAF J. DE LANDELL
5373 Van slapen kwam die nacht niet veel. Het vreemde
geklop hield pas op toen de morgen aanbrak zodat Joost
in vervallen toestand de ochtendpap opdiende.
Heer Bommel, die met enige boeken aan de ontbijttafel
zat, maakte echter een wakkere indruk,
„Ik wil weten, wat er aan de hand is", sprak hij. „Men
kan niet ongestraft bij nacht en ontij het huis van een heer
bekloppen, zeg nu zelfDaarom heb ik enkele werken te
voorschijn gehaald, die mijn goede vader me heeft nage
laten. Kijk; „Geheimen van de Orient", „Verborgen krach
ten en voortekenen" en „Grote bezweringen". Meester
werken, Joost
„Zonder twijfel, heer Olivier", gaf de knecht lusteloos
toe. „Hier is uw havermout. Een wéinig aangebrand, als
u mij toestaat".
„Luisterhernam heer Ollie. „Papus zegt, dat raar ge
klop in de nacht een waarschuwing is voor naderend on
heil. En volgens magister Fagelkrans loopt men gevaar te
lijden door diefstal of oneerlijkheid wanneer het geluid
uit de grond komt".
„Zeer betreurenswaardig", prevelde de ander. „Ik heb
het schaaltje hier neergezet. En dat van die klopgeest was
slechts een losse opmerking, die mij vannacht door ver
moeidheid werd ingegeven, met uw welnemen".
„Onzin", zei heer Bommel opstaande. „Ik weet genoeg
en ik heb mijn besluit genomen. Haal mijn geld uit de
kluis en breng het naar de bank, Joost. Een gewaarschuwd
heer telt voor twee
„Excuseer", prevelde de goede knecht, opschrikkend.
„Zou het morgen niet kunnen? Ik gevoel mij niet geheel
fris, als ik zo vrij mag zijn".
„Vandaagsprak heer Ollie streng. „Zo'n waarschu
wing liegt er niet om
[dg ze uee/z.
/s HS'T
Moe/oen oeze
oÉ
De Wadders
-yk:-
PAUL
VLAANDEREN
Art verten tl»
3 tof
MOCO
Jt/CS 2S* Me A/C/ P/TUC/GAf
Z&C A/teHPAfO OOIT De OM-
XCUOC.D U0M PPAfTPS/o
a/c/a/a/ga/ e>euju-zet//'
U/ZO/S OF"
MC/UT'
t/OCO f/GM'UJfJ
70.
Ik lachte hem eens toe en antwoordde: „Nou moet u zich niets laten ver
tellen door de dorpsmensen, meneer. Mevrouw Enbourg is waarschijnlijk een
beetje van streek geweest, omdat er natuurlijk wel eens iets ontdekt wordt
En u begrijpt, dat zolang de onschuld van meneer Henri niet bewezen is, de
hele zaak bijzonder pijnlijk voor haar is."
„Ja," knikte hij, en keek me vorsend aan. „Ja.
Ik zweeg voldaan over de prachtige verklaring die ik zomaar uit mijn
mouw had geschud. Per slot van rekening was ik toch wel een volbloed
schrijver, meende ik zo.
Het diner verliep heel stil, zonder gezelschap. Want madame Arlette bleeK
zich al teruggetrokken te hebben. Ik zat alleen aan tafel; in februari kun je
nu eenmaal niet veel gasten verwachten in een dorpje dat zo achteraf ligt.
Ik voelde me trouwens niet bijster spraakzaam. Had een heleboel te
overdenken. Eigenlijk wist ik later niet eens meer, wat ik gegeten had.
En dat wil wat zeggen. Toen ik aan de pudding bezig was, kwam er een
telefoontje voor me, dat Terry me nog graag even zou willen spreken. Hij
ontbood me na het diner weer bij zich, en raadde me, in een klein koffertje
alles voor mijn vermomming mee te nemen. Dan zou ik als Terry van der
Linden minder opvallen. Daar moest ik hem gelijk in geven, en dus gehoor
zaamde ik zonder antwoord.
Hij verwelkomde me met de woorden: „Zeg, weet jij dat kapotte ballonnetje
nog, dat we in de prullemand hier vonden?"
Ik was het eerlijk gezegd vergeten, maar een blik op de bewuste prulle
mand rakelde mijn herinnering op. „Ja," gaf ik toe.
We vonden in de prullemand een verscheurde das, somde Terry geduldig
op" want hij had natuurlijk toch al lang een trek van twijfel op mijn gezicht
gezien, „en een leeg lucifersdoosje, en een gebarsten ballonnetje."
„En een reuze stuk papier en lange paktouwen," vulde ik aan.
Loop naar de hel," zei Terry korzelig. „Weet je dat ballonnetje, ja of nee?
„Ja, nou je 't zegt,' bekende ik. „Het was een gebarsten ballonnetje."
"jajaja," antwoordde hij. „Dus dat weet je nog, hè?"
„Natuurlijk," zei ik. „Waarom?"
„Nee, niks," ontweek hij. „Ik dacht, dat Arlette misschien wel.
Ik kwakte mijn koffertje op het bed, dat er weer keurig uitzag, alsof
Terry er nooit op gelegen had, en vroeg: „Dacht je, dat ze 't opgegeten had?
Wat is er met dat ding?"
„Och niks," ontweek hij weer. „Laat maar Han. Ik combineer enkele din-
gen zie je."
„Ja," treiterde ik, „dat móét ik wel zien!" Maakte het koffertje open en
begon me te veranderen. „Hoe wou je mij eigenlijk een detective-roman laten
schrijven," polste ik, „als je alle feiten voor je houdt?"
„Nou," zei Terry stomverwonderd, „je schrijft natuurlijk alles op, wat ik
vind en zegEn tot slot mijn conclusie, die dan meteen als oplossing is
ke,^Ja," gaf ik toe. „Dat is zo wel ongeveer de methode. Maar ik vind het
toch erg mal van je, dat je me zo volkomen buiten alles houdt. Stel nou.
dat er vanavond iemand hier komt, en jou neerpaft. Dan hebben we hier geen
één gegeven meer over die moord, zoals jij die ziet.Dan kan de justitie
weer opnieuw beginnen, en dan is mijn roman ook foetsjie."
„De justitie is al lang klaar," vertelde hij droogjes. „Die verdenkt immers
Henri!"
„Maar na dat verhoor van vanmiddag niet meer!" wierp ik tegen.
(Wordt aervolgd.)
IN AUSTRALIË houdt zich e^jil
meter lang zwart zeemonster je
met een soort slangekop, zo n gereC
Franse fotograaf Robert De jypi
meegedeeld. Hij heeft daar ge-
van het vorig jaar toen hij en J ge
zin bij Mackay schipbreuk led® jat
fotografeerd en gefilmd. Hij LjtaS11
hij foto's kan tonen om het J3,zijh
van een monster te bewijzen. z*jg'ji
vrouw en drie kinderen had'0 op
monster gezien en waren het 0
een meter of vijf genaderd. k'
had een grote diepe wond in ZL de
chaam en bewoog zich niet", alhet
fotograaf. „Daarom durfden
water in te gaan om hem beter t jjjj
nen bekijken. Maar toen keer t;ej
zich dreigend naar ons. Ik ot Z°'f
jaar op zee doorgebracht maar fo-
heb ik nog nooit gezien", aldus
tograaf.
AMERIKAANSE OUDHEID** je
IdIGEN hebben ten zuiden v~! r
Iraakse hoofdstad Bagdad sten rjp-
fels, waarop in spijkerschrift, n* aaP'
ties in dc Sumerische taal waren
gebracht gevonden. De ouderdom
deze tafels wordt op tenminste
jaar geschat, daar de inscriptie fjj-
teren uit de tijd voor 2600 voor j,et
tus. De oudheidkundigen achte ,eji<
mogelijk dat de stenen tafels w?° 0
lijsten en schrijfoefeningen zijn
het Sumerisch, die door jongerej-
denten van het ingewikkelde S®
sche spijkerschrift van origine-^
sten zijn overgenomen. Op
tafels zijn reeksen namen van g ffeS
plaatsen, beroepen en gronds
vermeld, men die ook wel in n
daagse leerboeken aantreft.
Slaperige burgemeo^
EEN ADMINISTRATIEVE
BANK in Nice heeft bepaald d j
burgemeester van Salice op y 0
het bed moet verlaten als Mj qp
ambtelijke plichten wil vervuil®^ je
18 mei van het vorig jaar bepaal 0
burgemeester bij decreet ^at
slaapkamer voortaan de burgo
terskamer zou zijn. Hij nam de 10
se driekleur en het zegel van jerï'.
mee nat' de kamer. Zijn ass de
diénde echter een klacht in toe1
burgemeester ook zijn secretareS»js
het „bureau" ontbood. De assiste
getrouwd met de secretaresse-
74. De Apache, die zich met de scheldnaam
van zijn stam hoorde aanroepen, bleef staan, maar
was al gewond en werd gelijktijdig van meer kan
ten aangevallen. Old Firehand was eveneens door
vijanden omgeven en ook de overigen hadden hun
handen zó vol, dat niemand er aan kon denken,
Winnetou te hulp te komen. Ik begreep, dat het
dwaasheid was langer tegenstand te bieden en
daarom brulde ik, Harry meetrekkend: „In het
water, mannen! In het water!" Het volgend ogen
blik stortten wij ons in het riviertje. Mijn kreet
was, niettegenstaande het lawaai, toch verstaan en
wie er maar even kans toe zag, volgde mijn voor-
beeld.Het stroompje was wel diep, maar zo smal,
dat een paar slagen ons aan de overkant brach
ten. Maar hier waren wij nog allesbehalve veilig.
Ik wilde Harry meenemen om in de richting van
de Mankizila te ontvluchten, toen Sam, druipend
van het water, ons voorbij snelde en in een an
dere richting, dan ik wilde inslaan, in de struiken
verdween. Dadelijk volgden wij hem, want het
doel van de door hem gekozen richting, leek dui
delijk. „Vader! Waar is Vader!" riep Harry ang
stig. „Ik moet naar hem toe. Ik mag hem niet
alleen laten!"
muil van oe sMufZF
Te SMU/ZPGfJ.'
f/p! eerJ
w.-i l/cpt!
L.'»J
SWAN FEATURES SWDICATE H/WX RADI03TRIP
Hondsdolheid
ONDER DE VOSSEN in hetlet>
den van Jutland in Denen1 ,^e
heerst hondsdolheid. De plaats^j!
jagers besloten derhalve de vosse
te roeien en er gingen niet mind® efi
150 man op jacht. De buit: zegt
schrijve één vos.
46. Het gezicht van Piet Loeris
klaarde zienderoog op, toen de bur
gemeester hem een huifkar aanbood
voor het vervoer van ons drietal naar
Parijs. „Is het een knappe wagen?"
vroeg hij: „Ik wil geen al te hoge
eisen stellen, maar we hebben deze
dame bij ons." „U hoeft zich nergens
ongerust over te maken," sprak de
burgemeester: „Ik zal het trouwens
nog mooier met u maken, want u
krijgt vanwege het gemeentebestuur
een koetsier mee, de beste van de
streek. Zegt u maar, hoe laat u ge
wekt wilt worden, dan zorg ik wel, dat
hij tijdig met z'n spannetje voor de
deur saat". „Dat is een fantastisch
aanbod, burgemeester," zei Sientje ge
roerd: „Hoewel, wat mij betreft, ik
had nog best een paar dagen hier
willen blijven. Het beviel me hier nèt
zo goed!" De burgemeester lachte ge
vleid en kneep Sientje eens in de
wang: „Een andere keer bent u allen
wederom mijn eregasten", zei hij.
„En dan hoop ik deze lieve dame per
soonlijk de omstreken van deze ge
meente te laten zien." „Je haalt je
wat op je dak,' broer," grapte de de
tective: „Als ze eenmaal goed aan de
gang gaat, doet ze niets dan eten, die
assistente van me!" Een half uurtje
later werden ze door een raadhuisbo
de naar hun respectievelijke slaapver
trekken geleid. Piet Loeris had de
burgervader op het hart gedrukt, hen
niet later dan zes uur te wekken. Hoe
wel het lawaai op de markt geen ogen
blik afnam, lag de detective twee mi
nuten nadat hij in bed was gestapt
al in een diepe slaap. Maar ja, wie
zou niet moe zijn na een zo enerve
rende dag
stremler
OM HEM TE HELPEN de
verdrijven, krijgt oud-premier '3jiS
sjof een stel gloednieuwe
hengels. Kroestsjof zou een gr°' 00
van zijn tijd doorbrengen met .^0'
en jagen. Een inwoner van
se stad Hokkaido, die over de S ,0
tennissen rondom Kroestsjof 6 0
had, heeft besloten de geweze .jjd
mier 14 gloednieuwe, zelfgeIL
hengels te schenken. Hij is ze
verwoed visser. cib£lrt
Hij is van plan tegen he W1®
van de maand naar Tokio te
en de hengels naar de Russisch-0
bassade te brengen, met het v f i
het geschenk naar Kroestsjof t v
sturen. Hij zegt te hopen dat
deau de Japans-Russische vrieh
zal bevorderen.
ENGELANDS ENIG OVEB^r (K
VEN RADERBOOT, de in f
bouwde „Consul", wordt uit
genomen. Het schi pzgl een oJ1óe
plaats krijgen op een rivier ais
komen voor zeilers-
RUSSISCHE AANKOP®^
NU KOMT HET.
DflfleSTflflTMR-
J00E CHOETLEY-
EN DIT 13 Z'JN JACHT
H'JZfilOMS VRN
ZEEEOVEE'J BE-
5CHULDI6EN
GIROM.'JV? NOEM J'J J6
EEN POUTIEMRN? JE
BENT EEN
ptRRfn'
DOS IEMAND BERK IN B'J ClREl-
BEL? EN U ZAT ZB RCHTERNR...?
DRT VEERNDECT DE ZRRK V0UÓDMEW
MENEEE. REM
VE0UWTJ5!
JUIST, MA
JOOR CH0ETLEY,
ME.VLARUDEEEN
HIER ZAL HET UITLEGGEN
IE WIST DAT
U HET ZOU BEGE'J-
WE ZULLEN
ZIEN.
PEN, MAJOOR
DE
graan in Amerika hebben
dragen -tot de val van Chtoe e.
wordt gezegd in een rapport-0JL.
isie van het Awe.t
Huis van Afgevaardigden heeA
subcommissie
I1U15 Vüii rugcvaaiuiguw» A0fbJJ /,f]t>
bracht. Een grapje dat toent erjc^|j
ronde deed in Moskou zou ken
zijn voor de mening van Gn»^ j
landgenoten over diens transar0etsijj
luidde: „Hebt u gehoord dat ^^jat
de nobelprijs heeft gekregen
erin geslaagd is graan in R qQ0
zaaien en het in Amerika te
Advertentie
GRIEP
Kies bij griep ook te
kind het betrouvvb
middel. Bayer maa _aflkt
der-Aspirin. Het fte
goed en bovendien ,o0r
verpakking beveilig®,
een vernuftige sluitiUS
"o l
>la
me t vruch tensmaak
