TOM POES en de vuursalamander
PROBLEEM IN
AERDENBERG
Alfredo
-/feec/yA- verfrissend
ntaall
meiasim
HET VALSE HOOFD
P
Pelsjagers van Rio Pecos
2
HET VERWENSTE LAND
Aftepi
- -■ mwiwrs
riep...?
I
BRONWATER
RH
all© i*
HET GROENE LUIPAARD
mm,
door
Marten
Toonder
gezond
1MËÉÉ t
-
Juiste telefoonnummer
Vreemde vogel
WOENSDAG 24 FEBRUARI 1965
jasss?-
5385 Die morgen was de markies de Cantecler van
Barneveld vroeg opgestaan om een wandeling door de
winterse natuur te maken.
„Dunne sneeuw op zwarte grond", zo sprak hij on
der het voortstappen. „O reine, rode morgenstond, hoe
stil...."
Op dat moment klonk er een luide stem uit de rich
ting van het bouwwerk, dat hij juist passeerde en
de edelman hield ontstemd de pas in.
„Fi done", mompelde hij. „Altijd hetzelfde. Men schrijdt
mijmerend door de verheven rust van de natuur, maar
wanneer men in de buurt van Bommelstein komt wordt
men onthutst door plat geschreeuw."
Zo prevelend rondde hij de toren van het oude ge
bouw en hoef zijn lorgnon om een koele blifc op de rust-
verstooorder te kunnen werpen.
Het was heer Ollie en zelfs zonder oogglas was het
duidelijk, dat hij opgewonden was.
„Zo!" riep hij uit. „Zeiden ze dat? Een bolle geld
buidel op voeten hebben ze mij genoemd? Hou me vast,
Tom Poes! Ik zal
De markies liet een dun lachje horen, zodat de spre
ker zich verrast omdraaide.
„Frappant!" sprak de edelman. „De lieden waar u
over spreekt moeten over een scherp opmerkingsvermo
gen beschikken".
„W-wat bedoelt u?" vroeg heer Bommel geschokt.
„Ik bedoel, dat ik het met hen eens ben% verklaar
de de heer de Cantecler, zich omdraaiend. „Uw rauw ge
tier heeft de stilte van deze uitgelezen ochtend ver
scheurd. Ge hebt een ontkiemend gedicht in de knop
gesmoord, amice. Adieu!"
Na deze woorden hervatte hij zijn wandeling en heer
Ollie keek hem geheel uit het veld geslagen na.
door OLAF J. DE LANDELL
IMEgMiiÉliteÉiË
Uoc.fi7/ oeze
/CPMT OP kfm mm
Nier i/Locu-
rerJ'
UMM, eeu. sre-
urce oeufz... t/pu
oeze kunt mum
Ud sueTS
Dob/J
KARL MAY
Die Deuiz /seus
U>ec I NT/SF! P-
Asaaa!
kom eis uit e/S
t/eCMT, PK-S
mu/spt.' e/s. is
T/ScucueMS GeerJ
NA/DB/S^e opLos-
s/mg uoofz ueL.
De /te/SM/sutaMreM:
cs/SMC, eetv /NVFtc!
CPMD M/e/S. PUFM/Sf
f fS/9///Pf f/P.'
U/pt eeu C.PF
öecsiseM.'
bpmg re z/jm.
Ni er
Kl/m
•n' V
De Wadders
0 mttmutZ
PAUL
VLAANDEREN
r
UetfriUtU/osli
Rillerig? Onprettig?
Pas dèn op vóor-griep!
Neem direct 2 'ASPRO's.
'ASPRO' bevat alles om
een opkomende griep
snel en doeltreffènd te
bestrijden.
i/etéiouis c/>
V','
Wsfi»—
82
Henri van Doff zelf ontving ons trouwens zo prettig, dat ik dadelijk be
merkte, hoe 'n stuk beter hij was dan de vorige maal dat we hem gezien
hadden.
„Gaat u zitten," noodde hij hartelijk. En tegen Burgheem zei hij: „Wat
aardig, dat u bent meegekomen. Schiet de zaak al wat op?"
Burgheem haalde glimlachend zijn schouders op. „We verliezen de moed
niet, Henri," antwoordde hij. „Zulke dingen gaan over het algemeen niet
gauw, zie je
„Jaja," gaf de zieke toe. En nodigde nogmaals: „Gaat u zitten. Moet ik
een verhoor ondergaan?"
„Dat zouden we wel erg graag willen," bevestigde Terry. „Ik bedoel geen
officieel verhoor, meneer Van Doff. Maar we moeten u langzamerhand toch
eens een paar vragen stellen, om enkele punten met elkaar te kunnen ver
gelijken. Denkt u, dat u die al zoudt kunnen beantwoorden?"
„Met genoegen," zei Van Doff, „begint u maar."
„Het zullen uit de aard der zaak geen prettige vragen zijn," waarschuwde
Terry nog.
Maar de zieke wuifde met een slanke witte hand de bezwaren weg. en
knikte hem vriendelijk toe. „Dat verwacht ook niemand," zei hij, niet vrij
van humor.
„Wel," begon Terry, „het is geloof ik een bekend feit, en ik heb het dus,
als vaststaand aangenomen dat u niet buitengewoon goed met uw broer kon
opschieten."
„Nee," gaf Van Doff ernstig toe, „inderdaad. We hebben elkaar nooit goed
kunnen zetten."
Terry knikte. „Achtte u uw broer in staat u na te gaan?" vroeg hij. „Heeft
u ooit iets van dien aard bemerkt?"
„Och," Henri schouderschokte. „Eerlijk gezegd beschouwde ik mijn broer
als niet helemaal normaal, omdat ja, omdat hij wel eens zoiets deed.
Ik heb dat wel eens bij toeval ontdekt, en snapte nooit, wat hij eraan had,
maar daar hij van zijn kinderjaren af een ziekelijke nieuwsgierigheid toonde
en die was juist zo ziekelijk, omdat hij dit gevoel altijd probeerde te
verbergen nam ik het niet au sérieux, en heb er nooit een woord met hem
over gesproken. Hij was nogal kwaaddenkend, ziet u
„Hoezo?" vroeg Terry.
„Nou.Van Doff leunde terug in zijn kussens, en dacht ingespannen na
„Hij was bijvoorbeeld altijd overtuigd, dat ik alles deed om hem onaangename
ogenblikken te bezorgen. Dat ik om hem lachte, en hem bekletste bij anderen.
Ik heb dat vaak gehoord van anderen.En omdat het niet altijd dezelfde
personen waren, die het mij vertelden, en deze het niet eens altijd met opzet
aan mij lieten weten, acht ik de feiten bewezenHij zag en hoorde van
mij als het ware alleen maar opzettelijke, beledigende en compromitterende
dingen, hem betreffende
(Wordt vervolgd)
Advertentie
MOCO
©PIB
mmiMM
'j?; y,
p"r'i|1|f|rrr"tfiTny ruji '"mTFiitt
k&M E/ZUtT, ZUM-
T/OFIO! IU. ZPl.
//et. F) KOFf
de p/oeueu me
86. „Hou je mond! Wij zullen bij jou wel een
ander stukje huid afstropen." En nadat hij onze
boeien onderzocht had: „Jullie hadden zeker niet
gedacht, dat er een weg over de bergen was, hè?
Deze knul wist wel beter." Bij deze woorden haal
de hij een mes tevoorschijn en toonde het gevest,
waarin twee letters gesneden waren, aan Sam. „Fred
Owins? Wat hebben jullie met Fred gedaan!" „O,
niets bijzonders. Hij was nogal gewond aan de Bee-
fork. We hebben die wonden zo goed en zo lang
„behandeld", dat hij die overgang, die hij toe
vallig als enige kende, uitduidde. Maar hij had te
lang het geheim bewaard onder onze gedachtenop-
frissertjes, want hij ging even later dood." Je bent
een smeerlap, Parranoh en we zullen je krijgen,
als ik me niet vergis". „Parranoh zal jullie krij
gen, bedoel je. Ik weet al heel goed, wat we met
jullie gaan doen." „Ga je gang dan maar. Sam
Hawkins heeft zijn testament gemaakt en vermaakt
bij dezen zijn hoed aan Parranoh. Ha! ha! ha!".
De schurk gaf mijn kleine makker een venijnige
schop en liet ons in het donker alleen. Wij bleven
enige tijd stil liggen, maar toen wij ons veilig acht
ten, rolden wij naar elkaar toe, zodat wij eindelijk
na veel inspanning, naast elkaar kwamen te liggen.
Toen begon het vermoeiende tasten naar Sams
mes.
„NEEMT U ME NIET KWALIJ&
ik heb het verkeerde nummer ge^
draaid". Deze zin hoort iedere tele'
foonbezitter bijna dagelijks, vaak °P
de meest ongelegen momenten.
draaien van een verkeerd nummer
brengt niet alleen veel ongemakken
voor beide partijen met zichmee'
maar kost bovendien veel geld. Eel1
Amerikaanse firma heeft daarom een
nieuw systeem ontworpen, waardoo'
het bijna onmogelijk is geworden een
verkeerd nummer te draaien. Het lS
een doosje dat aangesloten wordt °P
de telefoon. Door een druk op de knop
wordt automatisch de kiesschijf in be'
weging gesteld, die dan het juiste nurn-
mer draait. Deze automatische ki6'
zer kan in het totaal 36 verschillen'^
de nummers bevatten. Op het doos'
je staan 36 namen aangegeven zoda£
men slechts een wijzertje tegenover de
naam hoeft in te stellen en vervolgen®
op een knop moet drukken waarna J
gewenste nummer automatisch word1
gedraaid. Daarbij kan ieder nummer
uit dertien cijfers bestaan. Hoewel dÊ
prijs tamelijk hoog is nl. 340 gu£l
den behoeft men in ieder geva'
geen verkeerde nummers meer £e
draaien-
Kinderarbeid
BIJNA DRIE VAN DE VIER JON
GEREN in West-Duitsland in de leef
tijd van veertien tot en met twinttB
jaar zijn in het arbeidsproces opge'
nomen. Volgens de statistiek van he1
Duitse industrie-instituut werken zelfs
reeds veertien procent van de jonge'
lui met een leeftijd van veertien e?
vijftien jaar. Hoe hoger de leeftijd'
des te groter wordt het aantal jeugd''
gen dat werkt.
Zo werk in de leeftijdsgroep van
zestien en zeventien jaar reeds 74,°
procent, van zeventien tot achttien
jaar 81,6 procent. Door speciale rege
lingen van werktijden, lonen en vakan
ties ten behoeve van minderjarigen en
nu ook door een speciaal schoolgeld
voor financieel zwakke gezinnen pro
beert de Bondsregering de Duitse
jeugd weer langer te laten studeren
en zich beter te laten ontwikkelen-
Mammoetbiefstuk
EEN RUSSISCHE BIOLOOG heef*
het vlees van een eeuwenoude mam
moet gegeten, die in bevroren toe
stand door vissers was aangetroffen-
Het dier was volmaakt geconserveerd-
De bioloog vond dat het mammoet
vlees naar rundvlees smaakte, maat
dat het wel wat peziger was.Er wem
niet vermeld hoe de bioloog het vlee®
had toebereid.
IN DE PORTUGESE STAD COBf'
BRA is een vogel doodgeschoten d'
om zijn poten een ring droeg met
Holland.
Schuimend bier
TWEE UUR LANG heeft een Enge1'
se rechtbank tegen drie glazen b'
aangekeken. Het bier was geschorn»®
door advokaten voor een caféhoud®
die ervan werd beschuldigd in verb
den tijd getapt te hebben- De aa
klager ging uit van de verklaring»
van politiemannen dat toen zij b
café betraden, er glazen bier stond
met een mooie manchet (het W'
schuim dat op het bier drijft). De c
féhouder betoogde dat -Ie glazen vp
sluitingstijd waren gevuld. De P° e»
zei dat de manchetten 't dan onmoê
lijk zo lang hadden kunnen volhoud^
De rechter liet 't bier twee uur lang
58. „Zru niet, Sientje!" sprak
Piet Loeris bestraffend tot z'n assi
stente: „Als jij zegt, dat je respect
hebt voor Hat Si Kee, schort er iets
aan dat parkeerterrein boven je ogen!
M'n oom Johan zei altijd: Je kunt
je eigen lam dresseren op een hond,
als die hond dat lam tenminste op
z'n rug wil hebben! En zo is het!"
„U spreekt raadseltaal, meneer Loe
ris!" kaatste zijn trouwe hulpje terug.
„Niks raadseltaal! snauwde de speur
den- „Ik wil alleen maar zeggen, dat
een schurk een schurk blijft, ook al is
ie nóg zo knap!" Jammer genoeg
waren ze tijdens deze vinnige woor
denwisseling de hele Hat Si Kee ver
geten, en toen ze dat bemerkten, was
die dan ook in geen velden of wegen
meer te bekennen. „Je wordt bedankt,
Sientje!" wond de detective zich op:
„Sufferd, die ik ben, om me door jou
te laten afleiden. Nou zijn we dat
kleine potdeksel meteen kwijt. Als je
nog es wat weet." Maar zijn ontstem
ming was maar van korte duur, want
op datzelfde moment wenkte inspec
teur Parbleu hem naderbij te komen.
„Er zit hier een geheime deur,"
fluisterde de Fransman. „Kijk maar
eens, hoe handig die weggewerkt is".
Hij duwde een aantal jurken, die
dicht op elkaar hingen, opzij en in
derdaad werd er nu door de opening,
die aldus ontstond, een deur zicht
baar. „Zal ik maar voorgaan?" vroeg
Sientje, die iets goed wilde maken.
Maar haar patroon schudde resoluut
het hoofd. Hij wrong zich door de
opening heen en draaide voorzichtig
aan de knop van de deur. Toen begon
hij te glimlachen
be'
Lie reciiiex* net t uiei twee uui ""'"irf,
tijen. De advokaat van de caféhoud^
meende toen te constateren dat
manchetten nog zo goed als nieuw ge
ren. De rechter was het er niet njpp
eens, beboette de caféhouder met
gulden boete en beval het verschra
de bier door het toilet te spoelen.
Steekpenningen
EEN RUSSISCHE LERAAR vi$
een vakopleidingsschool is wegens f,
aannemen van een steekpenning v J,
oordeeld tot 10 jaar gevangenisst
aldus is in een Russisch dagblad
meld. Hij ontving geld van de lee1 ,\s
gen als hij hun hogere cijfers gaf- e.
de leerlingen ergens tewerk werden iy,
steld, ontving hij een deel van de
komsten. Het dagblad zei dat M
leerlingen ook bedierf door hen :e
te moedigen op betaaldag een g'a
of twee te gaan drinken.
Advertentie
MOS M1ETS, Imh- MRREEEM D1MG
13 ZEVB2. DIE JRCHT OP EEW
SCHRT IS OkTClU. HET IS EEN
KIEIM OPEM WERK..
IK GO WEEE O/A'
LflRG.
md
i
