wat de pot schaft
Aantal mannelijke beroepen
weer verminderd in 1966
Taboes dit jaar
doorbroken
Personalia
•DOOR LEONARD WIBBERLEY
LASSER
REORGANISATIE VAN DE KERK GEOFYSICA
HANDZETTER MONTEUR
RECHTER VICE-PRESIDENT INGENIEUR TAXICHAUFFEUR
mmm.
Benoemingen
Overleden
Onderscheidingen
Afscheid
VRIJDAG" 3D DECEMBER 1966
fSÊfm
Om haar man in zijn rijdend repa
ratiebedrijf te kunnen helpen wil
mevrouw Stoffelen uit Amsterdam
Nederlands eerste vrouwelijke
autogeen lasser worden. Deze
maand ging zij in opleiding bij
Vakopleiding voor Volwassenen
in Amsterdam. Zij kreeg toestem
ming 's morgens iets later te ver
schijnen om haar vijf schoolgaan
de kinderen te verzorgen.
Eerste vrouwen in het hoge college van de Nederlandse Kerk: de
dit Jaar geïnstalleerde Concilieraad, waarin zij samen met drie man
nen hun aandeel in het beraad geven. Mejuffrouw dr. Lydia Simons,
vrouwe van Bethanië, de eerste vrouw in ons land die in 1963 afstu
deerde als theoloog. En mejuffrouw Leonie Kokshoorn, presidente
van de Unie der Katholieke Vrouwenorganisaties. Als zodanig ver
tegenwoordigend 160.000 vrouwen. Zij is ook gemeenteraadslid in
Utrecht en bestuurslid van de K.R.O. en naar buiten tredend als een
vrouw met zeer veel begrip voor deze tijd. Met name inzake geloofs
kwesties, waarmee ze onder meer als staflid van de Katholieke Actie
veel te maken heeft gehad, en nog heeft, zoals radioluisteraars weten.
Nederlands eerste vrouwelijke
fysisch geoloog, mejuffrouwL.
Wesselingh (27), studeerde deze
maand af in Utrecht. In Engeland
zal zij binnenkort een opleiding
volgen om de elektronische com
puters te kunnen bedienen, die
seismogrammen leveren. Mejuf
frouw Wesselingh koos de geofy
sica omdat dit meisejs meer kans
op een baan bood.
ONDANKS ALLE EMOTIONELE en niet-emotionele gepraat over
de „emancipatie" en over de vraag of de vrouw méér mag en meer
moet dan alleen maar huishouden, groeit ze er vanzelf buitenshuis
steeds meer in. In het afgelopen jaar zijn op de meest uiteenlopende
terreinen vrouwen mee gaan doen. Daar hoeft helemaal geen ophef
van gemaakt te worden. Maar aan het einde van het jaar, als men
geneigd is situaties te overzien, is het interessant ze in een rijtje te
zetten.
Bij de rechterlijke macht traden dit jaar twee vrouwen toe in een
functie die voordien nog niet door een vrouw werd bezet. Een derde
vrouwelijk jurist is dit jaar op de voordracht geplaatst voor de be
noeming van raadsheer bij de Hoge Raad. In het college dat door
de Kerk in Nederland is gecreëerd om na het Concilie tot nieuwe
bezieling te komen, zijn, naast drie mannen, twee vrouwen benoemd.
Maar ook waren er dit jaar vrouwen en meisjes die gewoon het
vak kozen waar hun hart naar uitging, al was het ook tot nu toe een
„mannenvak". Eén haalde haar diploma als handzetter. Een moeder
van vijf kinderen begon aan de cursus elektrisch en autogeen lassen,
om haar man in zijn bedrijf te kunnen helpen maar ook on"idat ze zelf
plezier in dat werk heeft. Een weduwe in Amsterdam werd de eerste
vrouw in de hoofdstad die als chauffeur het taxi-bedrijf inging. Een
nog geen twintigjarig meisje werkt als automonteur in een Amster
damse garage, nadat ze het L.T.S.-diploma in haar zak kreeg, l a
om zou de techniek als vak NIET geschikt zijn voor een vrouw die er
voor voelt? Vraag het in de kring van de Vereniging voor Vrouwe
lijke Bedrijfshoofden waar je ook oudere vrouwen vindt die met grote
ambitie op verantwoordelijke posten staan in technische beroepen
Zij pleiten allang voor meer meisjes in technische vakken.
Twee vrouwelijke ingenieurs kwamen er dit jaar bij in specialisa
ties die voordien niet door een vrouw waren gekozen. Een jonge ge
trouwde vrouw kreeg aan het begin van dit jaar in Wageningen het
diploma als cultuur-technisch ingenieur. Kortgeleden studeerde in
Utrecht een jonge vrouw af als eerste geofysische ingenieur.
H
Hannie de Hulster uit Breskens
in Zeeland is de enige Neder
landse vrouwelijke gezel-hand-
zetter. Hannie deed het idee op in
de drukkerij van haar vader, waar
zij al als kind allerlei klusjes op
knapte. Na de vier-jarige cursus
(waar zij drie jaar over deed)
slaagde Hannie begin dit jaar als
beste van haar jaar. Hannie be
grijpt niet waarom handzetten als
een typisch mannelijk beroep
wordt beschouwd, er komt im
mers geen zware lichamelijke ar
beid aan te pas. Over enige tijd
zal Hannie de Hulster het druk-
kersbedrijf van haar vader over-
nemen. In verband daarmee gaat
zij binnenkort een schriftelijke
patroonscursus volgen.
In de garage van haar vader
leerde Joke Marré (18) uit Am
sterdam de auto van binnen en
van buiten kennen. Dit jaar be
haalde zij als enige vrouw in Ne
derland, het diploma hulpmon
teur. Sindsdien buigt zij zich be
roepshalve in de geopende mo
torkappen. Nog steeds in de ga
rage van vader Marré. Joke Marré
is niet de allereerste vrouwelijke
monteur. Men vertelt dat rond de
eeuwwisseling in een Veluws dorp
een gediplomeerde vrouwelijke
vmonteur hoogwielige automobie
len repareerde. Het verschil tus
sen haar en Joke is dat de eerste
beschouwd werd als 'n curiostiteit
en de laatste als een vanzelf
sprekendheid.
Mejuffrouw mr. A. Rosier (46)
bezorgde in november het Friese
stadje Sneek een primeur: het
kreeg de eerste Nederlandse
vrouwelijke kantonrechter. Me
juffrouw Rcg er is in verschillende
delen van Friesland reeds opge
treden als plaatsvervangend kan
tonrechter. De Friese taal heeft
voor haar geen probleem.
Nog maar enkele dagen geleden
werd mejuffrouw mr. J. Kroesen
geïnstalleerd als vice-president,
de eerste vrouwelijke rechter in
Nederland in een dergelijke func
tie. In Amsterdam was zij voor
dien rechter-commissaris, de man
de vrouw in dit geval die
de tijdrovende en inzicht ver
eisende vooronderzoeken leidt.
Stralend nam in januari van dit
jaar mevrouw Viskopen in de
aula van de Wageningse Land
bouw Hogeschool haar bul in ont
vangst. Zij was de eerste Ne
derlandse vrouwelijke cultuur
technisch ingenieur. Zij en haar
man zijn inmiddels naar Israël
vertrokken om de landbouwpro
jecten daar te helpen ontwerpen
Mevrouw G. Padt-Rustenburg uit
Amsterdam is bazin over drie taxi
vergunningen, zes chauffeurs en
een bestuurdersvergunning. Niet
alleen zette ze enige tijd geleden,
na het overlijden van haar man,
diens taxibedrijf voort, maar ook
besloot zij deze maand haar taxi's
zelf te gaan rijden. Als eerste
vrouw in Amsterdam.
VROUWEN TUSSEN DE MANNENVrijheid, blijheid en
t -4
Toen het verdrag ondertekend was,
stuurde Thaka Omo zijn knots naar
koningin Victoria met de mededeling
dat hij hem zelf niet meer nodig had,
maar dat zij hem misschien best zou
kunnen gebruiken. De koningin liet er
het wapen van Groot-Brittannië in
zilver op slaan en stuurde hem terug
naar Omo Lau waar hij voortaan als
voorzittersembleem gebruikt werd wan
neer de gouverneur de raad van stam
hoofden bijeen riep voor een bespre
king.
Vanaf die dag begon Omo Lau op
te bloeien. De vrede was hersteld, de
ongure elementen onder de blanken
werden verbannen, gevangen gezet of
hervormd en er ontstond een goede
verstandhouding tussen de blanke ko
lonisten in de stad Regina (genoemd
naar Victoria) op het voornaamste
eiland en de inboorlingen die er in
hun gemeenschapsdorpen omheen
woonden.
Het systeem was in wezen feodaal,
maar het werkte voortreffelijk. Van
armoede was bij het volk geen sprake.
De invaliden, ouden van dagen en we
zen werden als vanzelfsprekend in
ieder dorp goed verzorgd. Niemand
was er rijk, maar ook niemand was
zonder vrienden. De onbewolkte dagen
vol zonneschijn gleden voorbij en
maanden, jaren en tientallen jaren
verliepen. Onafgebroken ritselden de
glanzende bladeren van de kokospal
men in de wind en sloeg de zee in
een schuimrand als van witte kant
tegen het koraalrif. De vrouwen vis
ten in de lagune en tussen de riffen,
klopten geduldig de tapamatten uit in
hun bamboehutten, lachten en babbel
den met elkander, baarden hun kinde
ren en stierven tevreden. De mannen
oogsten de kokosnoten om kopra te
maken, bouwden en repareerden hun
kano's, dienden plichtsgetrouw in de
eerste en tweede wereldoorlog en on
derwezen hun zonen in de scheepvaart
geheimen op de deinende uitgestrekt
heid van de oceaan.
Zo was de situatie toen de Engelse
premier en de president van de Ver
enigde Staten samen thee dronken om
de oplossing van de Berlijnse crisis
te bespreken zoals reeds eerder werd
vermeld. De commissie van de Ver
enigde Naties die als gevolg van dit
gesprek benoemd werd, bezocht Omo
Lau en Omo Levi en bracht verslag
uit dat er niets deugde.
„Het Britse bestuur over beide
eilanden is tirannie van het machiavel-
liaanse soort," luidde het verslag van
de commissie. „De inboorlingen wor
den in bedwang gehouden door mid
del van stamhoofden, zonder enige
mogelijkheid tot verweer. Het oogsten
van kopra wordt niet persoonlijk be
loond, maar dit geld wordt uitbetaald
aan het stamhoofd die er naar eigen
goeddunken over beschikt. Ieder per
soonlijk initiatief wordt onderdrukt. De
commissie verklaart dat er op deze
eilandengroep een verderfelijk soort ko
lonialisme gepleegd wordt en is na
drukkelijk van mening dat er een volks
stemming gehouden dient te worden
ten einde de bevolking de gelegenheid
te bieden zich te bevrijden van vreem
de overheersing."
Dit was de klap op de vuurpijl. Het
was voor de Britse regering een on
mogelijkheid hetgeen ze zelf heel
goed besefte om het kolonialisme
te verdedigen in een eeuw waarin ko
lonialisme als een verderfelijk kwaad
werd bestempeld. Er werd een volks
stemming gehouden op Omo Lau en
de Polynesiërs van de omliggende
eilanden die nu kans zagen zich te
wreken, kwamen in drommen opzetten
en stemden voor vrijheid van Omo
Lau en Omo Levi.
Het was onmogelijk vast te stellen
wie kiesrecht bezat bij dit volk dat
nog nooit gestemd had en het was
al even onmogelijk bij het stemmen
onderscheid te maken tussen Melane-
siërs en Polynesiërs. Toen de stem
men geteld waren, bleek dat de be
volking van Omo Lau en Omo Levi de
zware last van de vrijheid te dragen
had gekregen. De Polynesiërs hadden
wraak genomen.
„Verdraaid!" riep sir Murchison uit
tegen zijn vrouw toen deze gebeurte
nis hem in herinnering kwam vlak
na de plechtigheid op Onafhankelijk
heidsdag, „ze zijn op slinkse wijze
tot vrijheid gedwongen.en ik schaam
me voor mijn land dat dit gebeuren
kon."
Dat dit inderdaad gebeurd was, be
tekende dat hij nu voor het eerst
sinds tientallen jaren'een particulier
personage was, niet langer in dienst
van harer majesteits regering. Dit
vond sir Murchison veel minder erg
dan de ontijdige onafhankelijkheid die
opgedrongen werd aan een volk waar
van hij zo lange tijd de leiding gehad
had.
„Voortijdig losgerukt uit de moeder
schoot," zei hij met een vage herinne
ring aan een dergelijke uitdrukking in
Macbeth. Door te denken aan de
Engelsman Shakespeare kwam hij op
de gedachte aan de Amerikaan Clea
ver. Zijn gezicht betrok bij de herin
nering aan Cleaver die het volkslied
van de nieuwe republiek had meege
zongen bij de onafhankelijkheids
plechtigheden.
„Verdomd onbeschaamd," zei hij,
„begreep de woorden helemaal niet en
kon bovendien geen wijs houden."
„Wie?" vroeg lady Murchison.
„Die Amerikaan."
„Hij droeg een keurige das," zei
lady Murchison, „en hij heeft prach
tige tanden."
„Waarschijnlijk een fotomodel in het
dagelijk leven," zei haar echtgenoot en
hij voelde zich bij die gedachte danig
opgefleurd.
In de reusachtige hut met wanden
van bamboematten en een dak van
bamboeriet die speciaal gebouwd was
voor de rituele ,,meke"-dans ter ere
van de onafhankelijkheid van Omo Lau,
zat John Cleaver, de Amerikaanse con
sul, aan de linkerhand van Habakkuk,
de president van de nieuwe republiek.
Habakkuk zat op een stoel en de overi
ge eregasten, onder wie Cleaver, zaten
op de grond die bedekt was met mat
ten. Cleaver had zijn schoenen uitge
trokken, want hij bezat goede manie
ren en had het ernstige en loffelijke be
sluit genomen zich aan de zeden van
Omo Lau aan te passen. Voor hij de
hut binnenging, had hij opgemerkt dat
iedereen, zelfs sir Murchison en lady
Boyd, zijn schoenen uitdeed, dus deed
hij hetzelfde, bond de veters bij elkaar
en hing de schoenen over zijn schouder
Hij dacht terug aan de ontelbare malen
dat hij als jongetje aan het strand van
Nieuw-England de zee in gelopen was
met zijn schoen om zijn hals.
Hij was blij en opgewonden, blij om
dat dit zijn eerste optreden was in
dienst van zijn land en opgewonden om
dat hij voelde dat hij op het punt stond
een glimp te ontdekken van de manier
van leven van de bevolking van Omo
Lau.
De uitdrukking „manier van leven'
was hem als jongen al ingestampt en
hij kon er niet meer van loskomen. Je
had een Amerikaanse „manier van le
ven" en een Engelse (lichtelijk infe
rieur, maar toch loffelijk in vele op
zichten) en nu zou hij iets ontdekken
van de „manier van leven" van Omo
Lau. Hij wilde hier graag welwillend en
goedkeurend en vol begrip tegenover
staan. De Amerikaanse „manier van
leven" eiste dat hij een beschermende
houding aannam tegenover die van
Omo Lau en hij was vast besloten in te
stemmen met alles wat er te gebeuren
stond.
Hier was sir Murchison aanzienlijk
in het voordeel. Hij had deze eilanden
meer dan veertig jaar bestuurd en was
volledig op de hoogte van alle volksge
bruiken, maar zelfs toen hij nog een
jongeman was, had hij nooit de gedach
te gekoésterd zich hierover goed- of
afkeurend uit te laten. Het waren
vreemde gewoonten en gebruiken
want ze waren niet Engels en daar
liet hij het bij. Als de inboorlingen er
plezier in hadden op holle boomstam
men te slaan en zingend heen en weer
te wiegen, of om zich met de wee rui
kende kokosolie in te smeren, was dit
hun zaak en het zou verdraaid onbe
schoft van hem zijn hierover een of an
dere mening ten beste te geven.
Er waren nog meer eregasten aan
wezig die helemaal achter in de hut op
de grond zaten. Dr. Chalifters, oudheid
kundige en geschiedschrijver van Omo
Lau; Ronald Campbell, de vroegere
koloniale secretaris die nu een kokos
plantage wilde opzetten; Tom Agapian
een Britse Assyriër, die directeur was
van het bijkantoor van Barclay's Bank
in Regina, de enige bank op de eilan
den, en verder hun vrouwen en kinde
ren en enige Europese zakenlieden. Ze
vormden een vrij grote groep rondom
de korte gedrongen figuur van Habak
kuk.
Habakkuk was gekleed in een zijden
gewaad, op Romeinse manier over zijn
schouder gedrapeerd, en hij droeg zijn
haar op de traditionele manier van de
stamhoofden, recht omhoog gekamd en
met rode klei gladgestreken. Cleaver
kon het niet laten verscheidene malen
in zijn richting te kijken om zich ervan
te verzekeren dat hij geen bot of ring
door zijn neus droeg. Soms vond hij Ha
bakkuk indrukwekkend en boezemde
deze hem angst in.
Tegen de wanden van de hut zaten de
inboorlingen, de stamhoofden met
vrouwen en kinderen en hun onderda
nen. Ze droegen allemaal de traditio
nele kleding voor zover die niet door
de invloed van de zendelingen gewij
zigd was.
De traditionele soeloe was eertijds
een gekleurde lap stof (tapa in vroeger
dagen, maar nu geïmporteerde katoen
uit India) die zowel mannen als vrou
wen om het middel droegen. De missie
had erop aangedrongen dat de vrouwen
de soeloe onder de armen en over de
borst zouden dragen.
De vrouwen waren bijzonder gewil
lig en deden dit omdat ze het volkomen
onbelangrijk vonden. Maar de zedig
heid die aan de bovenkant gediend
werd door de soeloe hoger te dragen,
werd aan de onderkant door een schan
delijke onzedigheid teniet gedaan. Nu
drongen de zendelingen erop aan dat
de vrouwen onder de soeloe een rok zou
den dragen tot op de kuiten. De vrou
wen toonden zich opnieuw bijzonder ge
willig en droegen dus de soeloe hoog,
met een rok eronderuit waardoor er
niets meer van het figuur te zien was.
Ze leken op een troep donker gekleur
de kinderen die zich verkleed hadden
met spullen van de rommelzolder.
Ondanks deze vermomming hadden
de vrouwen iets aantrekkelijks, zelfs
de bijzonder dikke vrouwen, door hun
symmetrische gelaatstrekken en een
zekere gratie zonder enige gemaakt
heid. John Cleaver kon niet naar hen
kijken zonder vriendelijk te glimlachen,
want hij had een gevoelig hart. Zijn
enige ondeugd was dat hij vastbeslo
ten was de mensheid wel te doen. De
hut werd uitsluitend verlicht door
stormlampen die bevestigd waren aan
de stokken waarmee het bouwsel was
opgetrokken. Deze stokken waren hi-
biscusstengels en er was een ingewik
keld patroon van strengen boven en on
der die stengels door gewichten. Sir
Murchison wist dat deze patronen een
gebed vormden, maar alleen dr. Cha-P
mers, dn naast Cleaver zat op dien3
verzoek, kon gissen wat dit gebed in
hield. Het was een smeekbede aan de
godheid om een grote oogst kaurischel-
pen of wel in wereldser termen -
om financiële voorspoed.
Nadat dr. Chalmers de patronen be
keken had, wisselde hij een blik met
Habakkuk die uit een houten schaal die
voor hem stond een kleine witte kau-
rischelp nam, iemand wenkte en deze
schelp aan dr. Chalmers liet overreiken.
„Waarvoor dient dit?", vroeg Clea
ver, maar hij had onmiddellijk spijt
van zijn ernstig gemeend verlangen
naar meerdere kennis waardoor hij een
vraag gesteld had die misschien onbe
leefd gevonden zou worden. „Dit is be
doeld als een blijk van vertrouwen",
zei dr. Chalmers zonder enig teken van
wrevel. Op dit ogenblik wenste Cleaver
vurig ook een Witte kaurischelp in ont
vangst te mogen nemen van-Habakkuk
die zich niet bewust -scheen te zijn van
Cleavers aanwezigheid.
„Misschien krijg ik er ook wel een",
zei Cleaver. Dr. Chalmers keek hem
vriendelijk aan. „Blijf nog een beetje",
zei hij, maar Cleaver wist niet of hij be
doelde tot aan het einde van de dans
of nog een aantal jaren op het eiland.
Hij nam aan dat dr. Chalmers bedoelde
tot aan het einde van de dans en be
sloot dit dan ook zeker te doen.
Hierpa klapte Habakkuk drie keer in
zijn handen en er viel een plotselinge
stilte, even onverwachts als een ont
ploffing. Hij knikt tegen een groepje
mannen in een hoek van de hut. Ze
hurkten neer bij hun trommels van uit
geholde houtblokken van verschillende
grootte, elk met een opening opzij. Een
van de mannen greep een hamer en
sloeg ermee op het grote blok vlak voor
hem. Dit gaf een prachtig diep geluid.
DEN HAAG, 30 dec. Bij K.B. is be
noemd tot kantonrechter te 's-Hertogen-
bosch mr. A. J. B. VERHEDEN, lid van
het hof van justitie van de Nederlandse
Antillen.
HEERLEN. Met Ingang van 1 januari
is de Heerlense huisarts A. WIDDERSHO-
VEN benoemd tot vaste geneesheer van
het rustoord „St. Jozef", van de gelijk
namige broederscongregatie. Dokter Wid-
dershoven blijft zijn praktijk als hulsarts
uitoefenen.
Benoemd tot officier in de orde van
Oranje-Nassau: ir. J. KOOYMANS, hoofd
van de afdeling produktie bij de gemeen
tewaterleidingen van Amsterdam, wonende
te Heemstede.
ROTTERDAM. De heer A. H. ROM
BOUTS, chef van de afdeling civiele dienst
van de Holland-Amerika Lijn, is benoemd
tot ridder in de Orde van Oranje Nassau.
De versierselen werden hern gisteren door
ir. R. H. P. Meijer, adjunct-directeur van
het Havenbedrijf Gemeente Rotterdam,
overhandigd tijdens een receptie waarop de
heer Rombouts na een ruim 46-jarig dienst
verband afscheid van de Holland-Amerika
Lijn nam.
LEIDEN, 29 dec. Prof. dr. W. Froent-
jes is benoemd tot buitengewoon hoogle
raar in de criminalistiek aan de universi
teit alhier. ïn het begrip criminalistiek ligt
besloten de toepassing van natuurweten
schappelijke methoden in ruime zin bij op
sporing en bewijs in rechtszaken. Prof.
Froentjes, die in 1909 te Assen is geboren
en ln 1937 promoveerde tot doctor in de
faculteit der wiskunde en natuurweten
schappen, is sedert 1953 bijzonder hoog
leraar in de criminalistiek vanwege de pro
fessor A. E. Moddermanstichting. Deze
stichting, die verbonden is aan de Leidse
universiteit, stelt zich ten doel wetenschap
pelijke onderzoekingen op het gebied van
het strafrecht en zijn hulpwetenschappen te
bevorderen.
AMSTERDAM, 29 dec.
Op de jaarvergadering werd het bestuur
vah de Mij. Arti et Amicitiae voor het jaar
1967, als volgt samengesteld: Otto B. de
Kat, voorzitter; Erik Thorn Leeson, se
cretaris Geurt Brinkgreve, penningmees
ter; Pieter d'Hont, 2e voorzitter; Jacob
Kuijper, 2e secretaris.
DELFT, 29 dec. In Dobaccio in Italië,
waar hij tijdelijk verbleef, is op 58-jarige
leeftijd plotseling overleden prof. dr. P. A.
ROELOFSEN, gewoon hoogleraar in de
scheikundige technologie aan de technische
hogeschool te Delft.
BAARLO, 30 dec. Op 67-jarlge leeftijd
is woensdagmorgen in het Radboud-Zieken-
huis te Nijmegen overleden pater Jos Th.
GOVAERT econoom van het klooster der
paters van het H. Sacrament te Baarlo en
oud-overste van het klooster Brakkenstein
bij Nijmegen. Pater Govaert, die sinds en
kele jaren speciaal belast was met het
apostolaatswerk onder de Spaanse gastar
beiders ln Noord-Limburg, werd op 15 de
cember zeer ernstig gewond, toen hij met
zijn auto tegen een boom botste. Pater Go
vaert was kernleider van de Kath. Midden
standsbond in Limburg. Tijdens de oorlogs
jaren vervulde pater Jos Govaert een be
langrijke rol in het verzet. In 1943 werd
hij gearresteerd en naar het concentratie
kamp te Amersfoort getransporteerd, waar
hij tot de bevrijding gevangen zat. Zijn
ervaringen, daar opgedaan, stelde hij te
boek onder de titel „Ondergedoken in het
concentratiekamp". De begrafenis is mor
gen vanuit Brakkenstein te Nijmegen.
AMSTERDAM, 30 dec. Ter gelegen
heid van zijn afscheid ais president-direc
teur van het gemeenschappelijk administra
tiekantoor te Amsterdam is dr. P. BEIJER
te Bloemendaal benoemd tot ridder in de
orde van de Nederlandse Leeuw. Dr.
Beijer heeft toonaangevende functies ver
vuld ln verscheidene organisaties op het
gebied van de kankerbestrijding en actieve
steun gegeven aan organisaties die onder
meer het voorkomen van ongevallen ten
doei. hebben.
AMSTERDAM, 29 dec. Zondag 15 ja
nuari zal in gebouw Industria de Albert
Schweitzer-prijs worden uitgereikt. Omdat
het de vijfde keer is dat de prijs wordt
uitgereikt heeft de stichting Albert Schweit
zer-prijs besloten ditmaal drie prijzen toe
te kennen en wel aan; de heer Benjamin
J. van ESSO, arts te Ber Sheba (Israël),
mejuffrouw A. Br KERNDöRFFER, heil-
pedagoge te Oosterbeek, en dr. H. K. E-
GRUEBER, emeritus predikant en proost
tc Berlijn. De plechtigheid begint om 3
uur 's middags,
DEN HAAG, 30 dec. Bij K.B. is aan
p W MARIS op zijn verzoekmet ingang
van i januari eervol ontslag verleend uit
zijn ambt van notaris in de gemeente Vee-
nèndaal.
