NA BEZOEK VAN GOUVERNEUR
Straks kiezen tussen brommer en tropenzon
Verkiezings
agenda
TNW>!N<3£N
POLITIEKE BUUTTEREDNERS OP PAD
Arnhem moet
annexeren
MEËSis
T£
m
FES»
Jeugdstatuut in
schoenindustrie
D* tijd
Geroosterd vlees bij
verkiezingstoernee
ZATERDAG 4 FEBRUAR11967
OEN HAAG, 4 febr. Het
ezoek aan ons land van de gou-
et'neur van de Molukken, bri
gade-generaal G. Latumahina,
nieuwe hoop gevestigd bij
en onbekend aantal hier verblij-
ende Ambonezen dat zij naar
Un geboortegrond kunnen terug-
eren. In Den Haag en in Apel-
°^l'n heeft hij bijeenkomsten
gehad met deze landgenoten.
Moeilijkheden
Feestelijk vertrek van een Ambonees gezin naar het vaderland onder de tropenzon. Een enkele maal
was een dergelijke fleurige groep al te zien op een tochtig Nederlands station. Zijn deze Ambonezen
de voorlopers van een massale exodus uit het land, waarover zij met zo gemengde gevoelens oordelen?
Alleen maar slangen
EEN WEEK VOL POLI
TIEK. Ook in Roermond, waar
op zekere avond het Harmonie
paviljoen gevuld is met tabaks
rook en veel personen varf bei
derlei kunne. De gewestelijke
KVP-lijsttrekker spreekt. Wie
is die trekker, volbloed Lim-
bui'ger, bronsgroen tot in zijn
nieren?
Norbert Schmelzer:
PIERRE
Een echte en een Haagse buutteredner.
BOEREN
ROERIG
NEDERHORST
„Roolvink is al eerder weg
gegaan", zegt de man die in
het Groothandelsgebouw de lift
bedient. Roolvink van de A.R.?
„Nee, Roolvink van de P. van
der A. of heet die man geen
Roolvink". Den Uyl misschien?
„Ja, Den Uyl misschien".
Op welke partij stemt de
man die in het Groothandels-
gebouw de lift bedient? „Mijn
heer, een groot kruis over het
hele biljet. Al jaren".
nnna
ft
Ambonezen durven weer hopen
(Van onze verslaggever)
hp '3 vormen een mindeTheid tussen
0 n die blijven geloven in een vrij,
^afhankelijk Ambon en alleen naar
r n Ambon zouden willen repatrie-
Be agressiviteit van deze aanhan-
Van de Republiek der Zuid-Mo-
ln ri" ^in baI1'ngschap), zich uitend
e recente brandstichting in de In-
esische ambassade en de bestor-
ge,van ket gebouw, zijn aanleiding
jj orden voor maatregelen ter bevei-
da"1^ Van gouverneur: hij wordt
g en nacht bewaakt door een rijks-
eohercheur.
t)Ve hoe1" Latumahina aanspreek-
te ,vexcellentie" zegt vooral hier
0v ^1Jn °m besprekingen te voeren
3?r economische aangelegenheden,
bon nrï°et n°S veel gebeuren op Am-
voor het welvarend mag heten.
tiëh^V ,2^n contacten met de poten-
ver nnonesië-gangers spreekt hij lie-
Nedo i weet boe moeilijk het in
gen ian<^ bgt tussen beide groeperin-
honi-d beeft ongetwijfeld ook ge-
on] over de in de woonoorden steeds
Vente1 vetes> vaak ontaardend in
tu«e rt^en of sociale uitsluitingen,
y°°r- en tegenstanders van de
uidmolukse republiek, een door vrij-
alle buitenstaanders als een tra
gische utopie bestempeld streven. De-
»Ldgroep' ongeveer vijfentwintigdui-
ina ,mjin s,terk in Nederland, die zich
ibdertud als K.N.I.L.-ntflitairen soli-
oair met Nederland verklaarde bij de
strijd met Indonesië, en die de eilan
den verliet in de hoop er eens onaf
hankelijk van Djakarta te kunnen te
rugkeren, is het slachtoffer geworden
an een historische ontwikkeling. De
jragiek voor velen is dat zij zich niet
gunnen neerleggen bij de huidige situ-
jj? en wellicht tegen beter weten in
ujven rekenen op een „Vrij Ambon",
trn an<3eren wint de heimwee naar de
°Pen en het politieke realisme het
van de utopie en zij zouden graag te
rug willen. Hoeveel zijn dat er?
De propaganda over en weer is he
vig, de cijfers oncontroleerbaar. De
Indonesische ambassade heeft weieens
gesproken over vijfduizend. De gou
verneur zegt nu: drieduizend. De pre
sident van de republiek in balling
schap, ir. J. Manusama meent: hoog
stens vierhonderd. Nederlanders, die
met de Ambonezen te maken hebben
en die moeizaam laveren tussen beide
politieke groeperingen dat is ook de
reden dat zij hun naam niet genoemd
willen hebben menen dat het er en
kele duizenden zijn. Een van hen zegt:
.„Er zijn aan weerskanten voorman
nen. Maar de grote massa heeft geen
vaststaande mening. Zij zeggen vaak
voorstander te zijn van de republiek,
maar dat uit louter lijfsbehoud. In de
woonwijk Apeldoorn wonen alleen In-
donesië-gangers, maar in de andere
oorden of woonwijken zou hun het le
ven onmogelijk gemaakt, worden wan
neer ze er voor uit zouden komen nu
naar Indonesië terug te willen. Kort
geleden is er nog een vechtpartij ge
weest waarbij iemand zijn vinger is
afgekapt. En de politiek speelt daar
bij haast altijd een rol."
Hoe de politieke scheidslijn dwars
door de families loopt vertelt de gou
verneur zelf: „Mijn jongste broer
woont in Nederland en zegt nooit te
rug te zullen keren tenzij op een Vrij
Ambon." Is dat een reden voor ver
wijdering tussen beiden? „Nee, we
hebben elkaar hier gewoon ontmoet.
Alleen onze politieke inzichten wijken
af." Een Ambonese vrouw zegt dat de
politiek families wel uit elkaar drijft
maar dat men bij bruiloften of bij
sterfgevallen de verschillen wel even
wil vergeten. Zolang de Indonesische
politiek vermeden wordt in het ge
sprek gaat het goed", zo zegt ze.
De gouverneur zegt dat hij geen toe
zeggingen beeft kunnen doen aan zijn
landgenoten. „Dat wordt in Djakarta
beslist." Maar er is wel belangstel
ling gekomen voor deze groep bij In
donesië. „Er is nu een Indonesische
ambtenaar aangesteld in Nederland
die de gevoelens hier moet peilen en
de contacten moet leggen." De grote
rem voor een massale overkomst is
het gebrek aan werkgelegenheid in de
Molukken, dat in oppervlakte kleiner
is dan Nederland en dat nog geen mil
joen inwoners heeft. De plannen die
er zijn om met Verolme, onder de
garantieregeling van de Nederlandse
regering, te komen tot de stichting
van een scheepswerf op Ambon zou
een aantal hier tot geschoolde vaklie
den geworden Ambonezen daar aan
een bestaan kunnen helpen. Tijdens
zijn verblijf hier is er de eerste aan
zet toe gezet: de gouverneur heeft het
bij Verolme gebouwde dok Waiame of
ficieel in ontvangst genomen. Het is
nu op weg naar Ambon, het eiland
dat even ver van Djakarta ligt als
Nederland van de Oeral. Met het
transport zijn twee Ambonezen mee.
Hun familie volgt over twee maan
den en dit begin van repatriëring
heeft nieuwe hoop gevestigd bij velen.
Een van de twee stond bekend alk
een aanhanger van de republiek,
maar toen hij de kans schoon zag te
vertrekken was hij ineens verdwenen.
De heer Latumahina heeft tijdens de
bijeenkomsten zijn landgenoten gezegd
van hieruit mee te helpen aan de eco
nomische opbouw van het eiland, om
zodoende zelf voor werkgelegenheid te
zorgen. „Aanvullende voorzieningen
zullen zij kunnen financieren", zo
zegt hij.
De van heinde en ver toegestroom
de Ambonnezen zei hij ook geen ge
loof te hechten aan de verhalen die
door de aanhangers van de republiek
worden verspreid, dat er op Ceram
nog groepen vrijheidsstrijders zouden
zijn. „U vindt er niets anders dan
slangen en wilde dieren", zo hield hij
zijn gehoor voor. President Manusa
ma laat zich er niet door ontmoedi
gen: „Ik geloof nog steeds in een vrij
Ambon, zij het niet op korte termijn.
Maar als mijn mensen nu vrijwillig
terug willen, dan mogen ze natuurlijk
direct gaan. Maar laat Indonesië eerst
maar eens waar maken dat het er
drieduizend zijn."
Gouverneur Latumahina bereidt
zijn landgenoten die terug willen er
op voor dat ze het niet gemakkelijk
krijgen. „Veel moet van onderaf aan
worden opgebouwd." Vooral de jon
geren, veelal geïndoctrineerd door
hun ouders, twijfelen: zij hebben hier
hun werk, hun meisje, hun voetbal
club. Hier zijn ze opgegroeid en
Ambon kennen ze alleen van liedjes
en van verhalen. Straks moeten ze
kiezen tussen hun brommer of de
tropenzon.
Zaterdag 4 februari
KVP-jongerenappèl in Utrecht
(in „Esplanade" 14 uur)
PvdA-karavaan in Leiden en Hil-
legom. Middagvergadering in
Stadsgehoorzaal 15 uur
VVD-congres in Zwijndrecht Ka
mercentrale in Utrecht 14.00 uur
ARP-spreekbeurten 20 uur Mr.
Biesheuvel in Assen, B. Roolvink
in Coevorden
D'66 Autotochten door Amsterdam
plus ballonnenactie
Maandag 6 februari
TV-uitzendingen politieke partijen:
PSP eerste net - 20.20
D'66 tweede net - 19.50
KVP-werkbezoeken Zeeuws-Vlaan-
deren Schmelzer in Vlissingen.
Voorts o.a. Aalberse in Baarn.
20 uur
VVD-spreekbeurten 20 uur Mr.
Toxopeus in Leeuwarden, Mr.
Van Riel in Barendrecht
ARP-bijeenkomsten 20 uur Mr.
Biesheuvel in Groningen. Voorts
o.a. prof. Diepenhorst in Bergen
op Zoom
CHU-spreekbeurten 20 uur Mr.
W. Scholten in Groede
ALLE REGISTERS OPEN, JACQUELINE
(Van onze minder-parlementaire
redacteur)
Hij kan zijn tekst onderhand dro
men: .evenwichtig economisch
"eiuittu;o„,u.... christelijk geïnspi
reerd werkgelegenheid onder-
itcmingsgewijs particulier initia
tief', Een gebed zonder end. En,
omdat de mijnen dichtbij zijn, nog
enige keren: werkgelegenheid, werk-
Belegenheid, werkgelegenheid.
Het publiek is willig. Vlak vóór
Schmelzer een rij KVP-statenleden,
vlak naast hem KVP-kamerlcden,
tegenover hem een zaal KVP-stem-
mers. Allen huisgenoten des geloofs,
huisgenoten des gewests, huisgeno
ten der partij. Een drievoudige ver
wantschap, die het hart verwarmt
maar de geest niet spant.
Bij krachtige beweringen zakt
Schmelzer een weinig door de knie-
en, maar hij veert telkens voldoen
de omhoog om te voorkomen dat hij
°P den duur onder de lessenaar zou
verdwijnen.
Te oordelen naar zijn stemvolume
kan de climax niet ver meer zijn.
Ook het tempo wordt sneller. Maar
de inhoud lijdt schade. „Het ware
humanisme is het christendom
roept hij uit. En: „Het eigenlijke
Beluk wordt niet door politici maar
door priesters gebracht." Het valt
op, dat hij de pastorie-huishoudsters
verzwijgt, ofschoon zij bij het noe
men van de priesters onder hand-
hereik waren.
Het wolkendek van de tabaksrook
is zo dicht geworden, dat er voor
het volk achterin slechts iets giim-
mends waarneembaar is op de
Plaats waar men Schmelzers hoofd
vermoedt. De laatste vuurpijlen stij-
Ben door de nevel omhoog: voor
héél het volk, voor alle gewesten,
maar vooral voor dit gewest, waar
van ik de lijsttrekker mag zijn".
Korte dreunen muziek van on
waarneembare herkomst ver
mengen zich met het applaus. Ook
tijdens de rede werd na ferme uit
spraken muziek gehoord. Bezit de
spreker een ingebouwd buikorgel,
uat aanslaat zodra hij door tevre
denheid over zichzelf wordt over
mand? Nee, de bijvalsjubel wordt
voortgebracht door rood-geveste
muzikanten, die zich hebben ver
scholen achter de ruggen van No-
enboom, Baeten, Maenen en Van
Son, ofschoop alleen al Baetens rug
toereikend ware om een hele har
monie aan het oog te onttrekken.
Uit Baetens brede hoofd komt
een opmerkenswaardige mede
deling. Schmelzer heeft hem ja
ren geleden bekend, bijzonder dank
baar te zijn voor het feit, dat hij
juist in Tilburg heeft gestudeerd.
Schmelzer meent als man van het
westen waardevolle invloeden in het
zuiden te hebben ondergaan. De
zaal reageert met een mengsel van
vreugde en ontroering.
Men weet nu: indien een Holland
se jongen enige jaren van zijn le
ven offert aan ongedwongen om
gang met Brabanders en Limbur
gers ontstaat er zo iets edels als
men in Schmelzer verwezenlijkt
ziet. Men weet ook: de westelijke
Schmelzer is de eenvoudige zuider
lingen dankbaar voor het aanbren
gen van enige toetsen die zijn ge
schakeerde persoonlijkheid per on
geluk ontbeerden toen hij in Tilburg
aankwam.
Baeten spreekt van „de Limburg
se équipe", doelend op het rijtje
Kamerkandidaten te midden waar
van ook hij zelf gezeten is. De équipe
wil een universiteit voor Limburg.
De équipe wil meer werkgelegen
heid voor Limburg. De équipe wil
dag en nacht ploeteren voor het
dierbare gewest.
Maar wie gaat de équipe verzor
gen? Truus Kok? Nee, die moet
meeploeteren, want zij zit zelf in de
équipe. Jacqueline Jongen natuur
lijk. Jacqueline zit er in de rij der
statenleden en isa angenaam om te
zien. Donkere oogappels en precies
even grote, precies even donkere
appels, hangend aan kettinkjes on
der de oren.
De voorzitter nodigt Jacqueline
uit iets te vertellen over christelijk-
humanistische vorming. Haar lin
kerbuurman buigt zich naar haar
over en zegt iets te luid: „Alle re
gisters open, Jacqueline!" wat
hij daarmee ook moge bedoelen.
Haar toespraak is heel charmant,
hoewel geen merkbaar verband hou
dend met het opgelegde onderwerp.
Haar bewering dat christelijk-huma-
nistische vorming „hardstikke be
niet om, maar is eerder ETAOIN
langrijk" is, liegt er weliswaar
niet om, maar is eerder bekoorlijk
door spontaneïteit dan overtuigend.
Maar wat doet het ertoe. Daar
is Pierre Cnoops, Buutteredner van
Maasbracht. Postbode en gemeente
raadslid ter plaatse. Geruite pet tot
op de oren, afgezakt gouden brille
tje, de kin witgevlekt. Het applaus
dat bij zijn binnenkomst losbreekt,
doet vermoeden, dat de zaal eerder
ter wille van hem zo vol is dan ter
wille van de politieke buutteredner
Schmelzer.
Pierre begint met enkele losse
grollen. De zaal davert. Dan enige
politieke witzen. Schmelzer lacht
zijn te vergaande lach, waardoor
zijn gezicht weinig verschilt van de
maskers die dezer dagen het zuide
lijke stadsbeeld sieren. Als Pierre
in het Limburgs iets snedigs zegt,
dat Schmelzer niet geheel verstaat,
maar waarvan hij vermoedt dat
het tegen hem gericht is, lacht hij
als een boer die niet begrijpt waar
om hij kiespijn heeft.
Maar nu gebeurt er iets wat de
hemel had behoren te verhoeden.
De Limburgse lijsttrekker Schmel
zer, die even weinig Limburgs ge
bleken is als Hütschemaekers Hol
lands, gaat op de dialectische toer.
De blanke medicijnman tracht de
inboorlingen in de landstaal toe te
spreken. Maar wat hij uitbrengt
wekt slechts herinneringen aan het
accent van vooroorlogse Duitse
dienstboden. Zijn tekst is bovendien
zwak: „Ik ben Europeaan, maar ik
houd van Limburg". Het ogenblik
kelijke loon is echter groot. Applaus
met muziekgedreun. En op 15 fe
bruari kan het hem tientallen stem
men meer opleveren.
Pierre is voortreffelijk in zijn
soort. Een gevatte, droogkomische
potsenmaker. Als hij weggaat klapt
men hem juichend uit. Jacquelmes
oorappels dansen op de cadans van
haar handgeklap.
Tenslotte ldopt Van Son af. In
raffeltempo spreekt hij over werk
gelegenheid en industrie, over stem
men op de KVP en niets dan de
KVP. Zijn gezicht staat gekwelder
dan ooit. Alsof het spook der
werkloosheid hem iedere nacht be
zoekt.
Het wordt tijd voor de christelij
ke groet. De voorzitter spreekt hem
uit. De zaal antwoordt: Amen.
Schmelzer antwoordt: Amen. En
drinkt zijn glas leeg.
EEN DAG LATER in Rotterdam.
Geen KVP-bijeenkomsten daar,
maar wel Koekoek in de hem pas
sende Diergaarde, Den Uyl in het
Groothandelsgebouw, Marcus Bak
ker in Zaal Flamingo. Zoveel vo
gels, zoveel zinnen.
Koekoek begint precies op tijd.
De Boeren willen straffe orde, want
zij vrezen dat het mis gaat lopen.
Het loopt mis.
Drie langharige jongens gaan
naar voren, spreiden een jas op de
vloer en gaan er op zitten. Weer
drie. Daarna zes, zeven. Ze hurken
bijeen en roepen wat. Maar hun in
telligentie schiet tekort voor het
uitbrengen van zinnige kreten. Koe
koek zeurt nog even door over we
genbelasting of ambtenarij. Dan
stopt hij.
Potige partijgangers stellen zich
bij de jongens op. Er hangt een
dreiging in de lucht. Maar nauwe
lijks heeft een geüniformeerde
brandwacht een met redenen om
kleed verzoek tot de jongelui gericht
om hun plaatsen weer in te ne
men, of zij gehoorzamen gedwee.
Koekoek herneemt zijn toespraak.
De Rivièrahal is lang niet vol. Men
is niet gekomen om te luisteren
maar om af te wachten of er iets
gebeurt.
Pauze. Een jongeman heft zijn
armen en roept dat hij namens de
zaal Koekoek iets wil aanbieden.
Maar norse mannen, die Boeren
blijken, leggen uit, dat Koekoek
niets wil hebben.
Het geschenk staat al op het po
dium, nog ingepakt. Een gipsen
beeld, voorstellend een kortarmige
boer. Sommigen zeggen: een kort
armige naakte vrouw. Beide bewe
ringen kunnen niet tegelijk waar
zijn.
Als Koekoek het kunstwerk niet
aanvaardt, willen de jongens het te
rug hebben. Zij lopen naar de ach
terkant van het podium. Maar bij ie
dere ingang, bij elke gordijnspleet,
staan de norse mannen die van de
partij zijn. Dan maar discussiëren
en zich laten fotograferen met veel
bliksemlicht.
Koekoek is slim. Hij laat de pauze
lang duren. Immers, hoe korter de
vergadering, hoe minder er te ver
storen valt.
Eindelijk zwijgt het elektronisch
orgel, dat de hele pauze lang het
valse spel gespeeld heeft dat er
geen vuiltje aan de lucht zou zijn.
VRAGEN KONDEN ALLEEN
schriftelijk worden gesteld. Een zo
veelste strenge ordemaatregel. Nu
blijkt, dat ook mondelinge toelich
ting verboden is. Koekoek zit tus
sen zijn eigen mannen en vrouwen
aan een groene tafel, verdacht
dicht bij het achtergordijn, en geeft
ontoereikende antwoorden op ondui
delijk voorgelezen vragen.
Achterin wordt een hele groep
jongeren roerig. Gekrijs en handge
klap. De norse mannen zijn onmid
dellijk present en vormen een drei
gend escorte langs de roerige rijen.
Er is een incident met een foto
graaf. Plotseling zijn er vier poli
tiemannen in de zaal.
Niemand ziet Koekoek meer
staan. Niemand hoort zijn gezeur
nog aan. Er is alleen aandacht
voor de roerige hoek.
Maar de politiemannen zijn wijze
mannen. Zij glimlachen. Een waar
schijnlijk in andere steden nog niet
beproefd middel tot ordeherstel. Al
thans hier, in Blijdorp, is de uit
werking treffend. Twee agenten
gaan nog verder. Zij zetten hun pet.
af, gaan bij de langharigen zitten
en steken een sigaret op. Koekoeks
potige mannen ziet verbeten toe,
want op dat moment weten zij ze
ker, dat er voor hen niets meer
te doen valt.
Ook voor Koekoek zelf is de pret
eraf: de zaal is te roerig. Hij zegt,
dat alle binnengekomen vragen zijn
beantwoord. Niemand gelooft het.
De voorzitter zegt dat het afgelopen
is. Iedereen neemt het graag aan.
Buiten ontploft een rookbom.
Rookbommen komen ook voor op
plaatsen waar de gezagsidee een
vorm van domheid is.
OP DITZELFDE UUR legt Ne-
derhorst zijn laatste loodjes onder
de dakspanten van het Groothan
delsgebouw. Vijfhonderd aandachti
ge luisteraars en luisteraarsters.
Veel partijgenoten. Weinig lastige
vragen.
Den Uyl is op dat ogenblik al
lang naar Vlaardingen uitgevlogen.
Alleen zijn gezicht is nog in het
Groothandelsgebouw aanwezig. Op
tientallen pamfletten. Het immits-
gezicht van de verkiezingscampag
ne. Een gezicht waarbij men den
ken moet: heldhaftig, vastberaden,
barmhartig.
De voorzitter betoogt, dat Vonde
ling heus een kundig econoom is.
Bewijs: zijn proefschrift staat op
de literatuurlijst van de Economi
sche Hogeschool van Rotterdam. De
opponent, die even anders over
Vondeling dacht, 'is verpletterd.
Nederhorst betoogt, dat prins
Bernhard zijn brood niet in ledig
heid eet. En dat diens driehonderd
duizend gulden salaris aan andere
zaken wordt besteed dan prinselijke
pretjes. „Ja, praat het maar goed,
Nederhorst!", roept iemand.
Na tegenwerpingen schakelt Ne
derhorst zich telkens in een hoger
versnelling. Alle ontkenningen wor
den met „volstrekt" versterkt. Op
passen dan. Ook Schmelzer ge
bruikt het woord „volstrekt" zodra
hij niet zeker is van zijn zaak.
Nog enkele kritische vragen,
maar geen spoor van Tien over
Rood. Allemaal rustige mensen,
met thuis een bankstel, en een cli
via voor het raam.
(Van onze correspondent)
ARNHEM, 4 febr. Arnhem staat
voor de noodzaak zijn grondgebied te
vergroten. Dat kan slechts ten koste
van de gemeenten Eist, Huisen en He
keren. Hoe Arnhem die gebiedsuit
breiding zal benutten staat beschre
ven in het ontwikkelingsplan Malbur
gen dat gisteren aan de gemeente
raad is aangeboden.
Malburgen is het zuidelijke stads
deel van de gemeente .en mist het na
tuurschoon, waardoor andere stadsde
len niet voor uitbreiding op grote
schaal in aanmerking komen. Wan
neer de plannen volgens net streven
van het stadsbestuur binnen vijftien
tot twintig jaar verwezenlijkt zullen
zijn, zal Arnhem-zuid honderdduizend
mensen huisvesten, dat is meer dan
in alle overige stadsdelen tezamen.
(Van onze correspondent)
TILBURG, 4 febr. Met geroosterd
vlees willen de Brabantse K.V.P.- jon
geren de belangstelling voor hun bij
eenkomsten opwekken. De jonge
K.V.P.-ers maken in de week van 8
tot 15 februari een toernee langs een
groot aantal Brabantse steden. Van de
K.V.P. zijn twee „present-girls" ge
leend, die de flauw geworden bezoe
kers van de verkiezingsbijeenkomsten
de hartige hapjes zullen serveren.
UULjU»
INTER-MILAN
REAL-MADRfD
TILBURG, 4 febr. De Nederland
se schoenindustrie heeft besloten tot op
richting van een jeugdstatuut, waar
mee de jeugdigen een eigen arbeids
overeenkomst krijgen die aangepast is
bij hun leeftijd. Alle bepalingen, die op
jeugdigen betrekking hebben, werden
uit de bestaande CAO gelicht en in het
jeugdstatuut tot een afgerond geheel
samengevoegd. Het nieuwe statuut
wordt een logisch uitvloeisel genoemd
van een diepgaande studie over een
moderne opzet van de opleiding, die
de schoenindustrue in 1965 is begonnen.
Doel van het initiatief is te komen tot
een betere wijze van vorming en daar
door tot betere verhoudingen en com
municatie binnen het bedrijf.
