Kerk en politiek
Vreemdelingenhaat
Brieven van lezers
Ooggetuigeverslag van een wetenschapsman
BOEREN BEWERKEN HUN LAND
jjju
Tegen de Vietcong
Communisme
Met geweld
Huishoudster op pastorie Open vizier
1 m m - bib
6'
<V!:
"A
DE TIJD
axon
ZATERDAG 11 FEBRUARI 1967
DE GROTERE VEILIGHEID die een
belangrijk deel van de bevolking van Zuid-
Vietnam heeft verworven, maakte dat zij
zich ten volle kon wijden aan de economi
sche en sociale verbetering en aan de
vorming van een nationale eenheid. Het
wanbeleid van de regeringen van Bao Dai
en Diem had de politieke situatie in Zuid-
Vietnam lang zeer verward. De Vietcong
kon profiteren van die onstabiliteit en
trachtte in zoveel mogelijk gebieden een
machtspositie te veroveren. Zij hoopte
dat het verzet van de regering van Zuid-
Vietnam snel zou worden gebroken. De
Vietcong wilde, het recept van Mao vol
gend eerst in de dorpen, dan in de distric
ten en daarna in de provincie communis
tische kernen opbouwen. Die zouden ten
slotte dan wel de regering ten val brengen.
De bevolking had echter niet veel met hen
op. De Vietcong moest een pdïitieke èn
een gewapende strijd voeren. De Vietcong-
terreur was meedogenloos. Duizenden on-
schuldigen werden de dood in gejaagd.
DOOR DR. M. W. J. M. BROEKMEIJER
Wmm
Een vrediq beeld van een natie in oorlog.Boeren in Zuid-Vietnam bewerken hun land. gen, hebben opgegeven.
Dit is het derde en laatste artikel van
dr. Broekmeijer, econoom, generaal-
majoor-waarnemer en directeur van het
Defensiestudiecentrum. Zijn twee vori
ge ooggetuigeverslagen verschenen
zaterdag 28 januari en woensdag 1
februari. Dr. Broekmeijer, die de situa
tie in Vietnam ter plaatse heeft be
studeerd, geeft in zijn reportages ant
woord op artikelen van prof. dr. B. M.
I. Delfgaauw, die verschenen zijn op
19 januari en 21 januari.
Wat helpt een Kamerzitting
land, zolang men van NooM^jgPU))
militairen en wapens naar Zuid'^t G?
blijft sturen om te voorkom^11' yP1"
daar een .welvarende democratized
Laat ons hopen, dat het prof. ^pP-Ugi'
lukt-om o Tsji Minh ervan
dat ook voor een communist h
en democratie meer dan legeu( v)A\
moeten zijn en dat een volk het .^rP
hebben zijn eigen politiek en e
bestel in te richten.
Een tiental katholieke Nederlan
ders. merendeels bekende figuren,
hebben zidh aan de vooravond van
de verkiezingen demonstratief uit
gesproken tegen de confessionele
partijvorming, omdat zij deze scha
delijk achten voor een goed rege
ringsbeleid. Zij gaan er kennelijk
van uit, dat het christendom en de
kerken niet zo goed uit de voeten
kunnen met de aanpak van grote
problemen in binnen- en buitenland
als zij de confessionele partijen op
hun weg vinden. Aan de oprecht
heid van het tiental valt niet te
twijfelen: aan het feit, dat zij van
het los te koppelen duo kerk en
politiek de kerk verreweg het
best kennen, al evenmin. Er is dezer
dagen een verslag verschenen van
een ander tiental, gepubliceerd door
het Centrum voor Staatkundige Vor
ming. Dit laatste tiental had weer
meer verstand van de politiek dan
van de kerk. Zij kwamen tot de con
clusie dat een onmiddellijke ver
zwakking van de KVP heilloos zou
werken. Wellicht zijn beide groe
pen. als zij al voor ontmoeting vat
baar zijn, voorbestemd om op dit
ogenblik langs elkaar heen te pra
ten. Op langere termijn zouden zij
elkaar wél vinden, want voor beide
is de koppeling tussen kerkelijke ge
bondenheid en het lidmaatschap van
een politieke partij voor zover zij
nog bestaat kennelijk geen om
streden probleem. Wat hen geschei
den zal houden is de vraag naar
het hoe en het wanneer. Wij voelen
meer voor de geleidelijke aanpak,
die het Centrum voorstaat.
Wat ons in de nieuwe groep wel
aantrekt is de demonstratieve on
stuimigheid van hun optreden en
de vermoedelijk verregaande onbe
kendheid met de huis-, tuin- en
keukenproblemen die zich ook in de
niet-confessionele partijen voordoen.
Het is een groepje dat zoveel over
de wereldproblemen gepiekerd heeft,
dat het de drassige bodem van de
vaderlandse politiek niet zo erg ste
vig onder de voetzolen heeft.
Prettig is hun optreden voor de
KVP niet. Waarschijnlijk was het
rapport van het Centrum dat
ook niet. Beide uitingen van zelf
standig politiek denken vallen ech
ter positief te waarderen. Wij staan
sympathiek tegenover de KVP, maar
zij is geen goed op zich zelf.
Grote gelijkenis met de kwestie-
Bluyssen menen wij het tiental te
moeten onthouden. De bisschop
meent, dat het persoonlijk geweten
de katholieken in feite heel vaak zal
verplichten op de KVP te stemmen,
hetgeen hij niet afkeurt. Het tiental
meent kennelijk dat stemmen op de
KVP wel afkeurenswaardig is. Maar
zolang zij hun eigen geweten niet
tot de alleenzaligmakende norm
voor het gehele volk verheffen is er
niets nieuws aan de hand. De ka
tholieken in de PvdA, de VVD of
de PSP bewijzen het.
De geschiedenis herhaalt zich
nooit precies, maar er is wel enige
overeenkomst tussen de gebeurtenis
sen in Peking van nu en die van
zevenenzestig jaar geleden. Zoals
Mao Tse-toeng de Rode Gardisten
tegen de buitenlandse ambassades
opzet en vooral tegen de Sovjet-
ambassade, zo liet in 1900 de Chi
nese keizerin-weduwe leden van het
geheime genootschap van de Bok
sers de legaties aanvallen, waarbij
ook de legatie van Tsaristisch Rus
land bedreigd werd. Het is het
zélfde extreme nationalisme en voot-
al de zelfde xenofobie, of vreemde
lingenhaat, die ten grondslag ligt
aan de historische en aan de heden
daagse onlusten in de Chinese
hoofdstad. Opnieuw keert China
zich tegen de buitenlanders en de
westerse „imperialistische" mogend
heden, waartoe nu de Sovjet-Unie
evenzeer gerekend wordt als inder
tijd Tsaristisch Rusland. De Sovjet
leiders. Kosygin en Brezjnev, wor
den door de Chinese communis
tische leiders aangesproken voor de
gebieden die het keizerlijke China
eens aan het keizerlijke Rusland
heeft moeten afstaan.
Mao daagt zijn Russische rode
broeders welbewust uit. Hij schijnt
Moskou te willen dwingen de diplo
matieke betrekkingen met Peking te
verbreken, een maatregel waartoe de
Sovjets alle reden zouden hebben.
Hij hitst met zijn Rode Gardisten
het Chinese volk op tegen de Rus
sen en hij hoopt, dat de Russen zich
tot vijandige acties tegen China
laten verleiden, zodat het conflict
op de spits gedreven wordt. Zo zou
Mao Tse-toeng de aandacht aflei
den van de binnenlandse ontevre
denheid en de leiders van het verzet
in China zouden door hun aan
hangers gedwongen worden samen
met Mao op te trékken tegen de
buitenlandse bedreiging. Door de
spanningen met Moskou op te voe
ren zou Mao de binnenlandse span
ningen willen opheffen. Het is de
methode die Soekarno toepaste door
het Indonesische volk eerst tegen de
Nederlanders en vervolgens tegen
de Britten op te zetten, om de bin
nenlandse moeilijkheden te camou
fleren. De belegering van de Sovjet
ambassade in Peking herinnert aan
de bestorming van de Britse ambas
sade in Djakarta van enige jaren ge
leden.
Het bewind in de Chinese Volks-
republiék stoort zich niet aan de
algemeen erkende regels voor diplo
matieke onschendbaarheid en aan
de bepalingen van het volkenrecht
Het bevordert daarmee niet de steun
van andere landen voor Pekings
aanspraak op een zetel in de Ver
enigde Naties. Maar China schijnt
zelf het isolement te zoeken. Het
keert zich niet alleen tegen de Ame
rikanen, maar ook tegen de Fran
sen, die juist de kloof van het wes
ten met de Chinese Volksrepubliek
hadden willen overbruggen. Vooral
keert Communistisch China zich
echter tegen de machtigste commu
nistische mogendheid ter wereld.
Mao verwijt de Sovjet-leiders dat zij
met de Amerikanen heulen. Maar
door zijn eigen anti-SovjetpoIitiek
drijft hij Moskou tot toenadering met
Washington.
Rusland kan zich geen spannin
gen op twee fronten tegelijk permit
teren. Door de hitte van de Chinese
haatcampagne tegen de Russen zou
in de koude oorlog tussen Amerika
en de Sovjet-Unie de dooi versneld
kunnen worden.
Veel huishoudsters van geestelijken
heb ik gekend, zelfs bij eigen familie.
Je kunt er een boek over schrijven.
Lees bijvoorbeeld in het leven van on
ze grote Ariëns. Wat had die heilige
priester te lijden van de huishoudster
toen hij kapelaan was in Twente, en
laat thuis kwam van zijn werk onder
de arbeiders, stakkers in die tijd.
Ik herinner me de huishoudster, die
mèt haar pastoor op bezoek ging en
dan 's avonds laat met hem weer
huiswaarts fietste. Ik herinner me de
huishoudster, die grimmig zei: „We
biechten vandaag nietl"
We hadden een paar pastoors in de
familie. Wilden we hen bezoeken, dan
moest eerst de huishoudster gevraagd
worden of het wel kon. Als we dan
verschenen, liet ze ons, meisjes, goed
voelen, dat ons bezoek héér instem
ming niet had. In sommige pastories
zit de huishoudster zelfs bij haar werk
gever aan tafel. Ze weten alles uit
de parochie, want geen tien pastoors
■amen kunnen tegen één huishoudster
op. Zegt Vader Cats niet: „Eén vrouw
is duizend mannen te erg"?
BORN
A. Hoegen
NASCHRIFT: Een „curie us" ver
haal. Redactie.
In de rubriek Brieven van lezers (8
febr.) komt een ingezonden stuk voor
van de hand van de Heerlenaar J.
(J. B. W. A.) Andriesma onder de
titel „Conservatieve groep". Hij oefent
kritiek uit op onder andere Uw redactie
en de KVP. Ik meen goed te doen
er uw aandacht op te vestigen dat hij
lid is van de Partij van de Arbeid.
Waar deze partij te pas en te onpas
een lans breekt voor duidelijkheid in
de politiek, ben ik van oordeel, dat
betrokkene zichzelf aan onduidelijk
heid bezondigt. Waarom vermeldt hij
niet zijn lidmaatschap van de socia
listische partij en zegt hij niet, dat hij
zelf candidaat is voor de aanstaande
Kamerverkiezing(lijst 2)? Is dat met
open vizier strijden? Ook Limburgse
bladen heeft hij misbruikt om onge
motiveerde kritiek uit te oefenen op de
KVP en tegelijk op een goedkope en
slinkse wijze propaganda te maken
voor de PvdA.
HEERLEN J. Th. Janssen
VOLK VAN ZUID-VIETNAM
WIL VREDE IN VRIJHEID
De strijdkrachten van Zuid-Vietnam waren nog
in opbouw èn werden geholpen door Ameri
kaanse militaire adviseurs. Er waren ook vele
Amerikanen als adviseurs om te helpen bij
de economische opbouw. De Internationale Con
trole Commissie, werkzaam op basis van het
Accoord van Genève van 1954, kon de strijd
niet doen beëindigen. Toen de toestand er in
1959 hopeloos ging uitzien en het aantal vluch
telingen voor de Vietcong bijna tot een miljoen
opliep, vroeg de Zuidvietnamese regering ver
schillende landen om hulp. Amerika zond wa
pens en meer militaire adviseurs. Ook de eco
nomische hulpverlening werd opgevoerd. De
steeds sterker wordende Vietcong, geholpen
door Noord-Vietnam, kreeg hoe langer hoe meer
kans te infiltreren en grotere delen van Zuid-
Vietnam te beheersen. Uit de vele vernielingen
en het doden of wegvoeren van de leiders van
de dorpen en gehuchten blijkt, dat de bevolking
zich tegen de Vietcong trachtte te verzetten.
Zuid-Vietnam kreeg hulp van militaire eenhe
den van Amerika, Korea, Australië, de Filip
pijnen en nu ook van Thailand. De Vietcong
zat overal, pleegde overal terreuracties en be
zat zeer vernuftige schuiltunnels. Hoewel het
zuiden het dichtst bevolkt is en ook de grote
voedselschuur bezit, heeft men toch eerst het
noorden en midden van Zuid-Vietnam willen
zuiveren van Vietcong. Het werd voor Noord-
Vietnam onmogelijk de 17e parallel te over
schrijden en de grens tussen Noord- en Zuid-
Vietnam steeds verder naar het zuiden te ver
schuiven. Steeds meer troepen zijn de Zuid
vietnamese regering ter beschikking gesteld.
Het werd toen mogelijk bepaalde gebieden vrij
wel geheel te zuiveren, hoewel de actie van
enkele individuele Vietcongs gedurende de nacht
nog steeds mogelijk was. De vorming van de
zogenaamde Popular Force een soort bur
gerwacht stelde de dorpen in staat zich iets
beter te verdedigen tegen kleine acties. Men
heeft in het begin de mogelijkheden van de ge
huchten (zichzelf verdedigende dorpen) over
schat. Zij konden zich alleen handhaven, wan
neer het gebied min of meer van Vietcong
was gezuiverd.
De situatie is op dit ogenblik zo, dat de
strijdkrachten zich praktisch overal in Zuid-Viet
nam ten noorden van de-Mekong-delta kunnen be
wegen. De overmacht is groot genoeg. Toch
hoort men van Vietcong-acties een 25 km van
Saigon en in andere delen. Zij verbergen zich
in vernuftig gebouwde ondergrondse tunnelsys
temen en komen daar verrassend uit tevoor
schijn in de nachtelijke uren. Zij wagen geen
open gevecht. Sommige Vietcong werken op
het land, grijpen hun ergens verborgen wa
pen, geven een paar schoten af en verbergen hun
wapen om door te gaan met werken.
A,"V -t
en?
oplossing van het probleem op te ^eVe^aijteit
veel overeenkomsten zijn door de UealiS4iU
evolutie onuitvoerbaar gebleken, hoe i geS
en met hoeveel goede bedoelingen 0 oVer®e
ten? Het aantal pacten, akkoorden e" staad'i
komsten dat door de loop van de 0 ^oor v
heden, door het verloop van de tijd,
ziging van de internationale politieke be
gen, enz. slechts ten dele of soms z
maal niet wordt nageleefd is legio- g «j.
Herinnert Prof. Delfgaauw zich s .j, p
in Jalta was overeengekomen, wat tj
Handvest van de Verenigde Naties s pidoL,
wij destijds overeengekomen zijn ine G
sië over zelfbeschikking of over N1 1»
nea? Is de Russische bezetting in Pole reegV
garije in overeenstemming met de °ve Je&
sten? Is het gebruik van dodelijk g®s TgrprfU
door de Egyptische troepen in overeen jg
met de internationale overeenkomsten
Franse parachutisten-actie in Gabon e>
nu veel anders dan de steun die: d g[t
kanen aan Zuid-Vietnam leveren? W t P
de Sovjet-Russische hulp aan de ord Kx
in Laos een respectering van het aklc°y
Genève? Juridisch gesproken heeft n
dat men zich aan akkoorden moet hou
neer hij verwijten richt tot de Veren B
ten, moet hij dat ook doen tot al die c 0gV^\.
die onuitvoerbare of door de politiel?® er r
kelingen achterhaalde verdragen niet m
pecteren. Ad1 tis'
Prof. Delfgaauw vraagt zich af 01 g\$ 1't
wel in Vietnam zou hebben ingegrep®01 e#ee j
alleen een nationale revolutie zou zijd 8 je
Hij betwijfelt het, maar de Sovjet-Un p
het wel tijdens de opstand in Honga j(
Sovjet-Unie heeft een verdrag met Bd1 sc
golië voor militaire bijstand. Rood Ch1 yf»
dit land te behoren tot het Chinese
neer Peking een guerrilastrijd la ndeï!fp
in Buiten-Mongolië ontketent, wat niet fl)
baar is, zou dan de Sovjet-hulp an $te.,
dan in het geval van de Amerikaans vr
aan Zuid-Vietrihm? Ik zou hem ook
gen of het een normale zaak is, dat me
Vietnam de mogelijkheid onthield om jS t
conferentie te Genève aanwezig te z"^gep, p
geen discriminatie van de bevolkingsgr \\S
meer daar Ho Tsji Minh niet een denm
gekozen minister-president (thans presid®
geheel Vietnam was!
fpfl iCf I
DE FEITEN van dit ogenblik Tn°e0sct'lr
onder ogen zien. Er is een militair P
vacuum in geheel Zuid-Oost-Azië en
den hier zijn niet in staat zichzelf t®
digen. In Indonesië, in Maleisië en in 1
wijst men het communisme af, maar ^0oh
niet zeggen, dat de communisten in ^'a0S' 0fiJ
Vietnam, of Rood China hun plannen
a Nn. hp nnrlnn hn.cin.p.v, w
Vietnam, of Rood China hun plannen
communisme in geheel Zuid-Oost-Azi®
gen, hebben opgegeven.
Na de oorlog hadden wij ook een macl
in Europa. Wij wensten niet onder het c°r'\v j
DE BEVOLKING in de steeds veiliger wor
dende gebieden speurt nu zelf naar de Vietcong
of geeft hun schuilplaatsen aan. Het gepaci
ficeerde gebied breidt zich als een olievlek
uit. Sommige terreinen zijn zeer bergachtig of
jungleachtig, maar daar wonen bijna geen
mensen. Heeft het zin om in die gebieden te
patrouilleren en het risico te nemen mannen
te verliezen door sluipschutters of de vele geraf
fineerde booby-traps? Men treedt alleen op bij
de zekerheid dat een grotere eenheid Vietcong
kan worden ingesloten. Nu is de phase aange
broken, waarin het in deze gebieden voor de
Vietcong onmogelijk wordt zelfs met kleinere
eenheden dank zij de dorpswacht, de snelle
versterking met geregelde troepen en steun
met vliegtuigen op te treden. Het kost steeds
meer moeite voedsel te vorderen. De Vietcong
wordt zo geheel teruggedrongen in de meer on
herbergzame streken. Hun voedselvoorziening,
de aanvoer van wapens, de verzorging van
de gewonden, en de aanvoer overzee worden
steeds bezwaarlijker. Dat is niet bevorderlijk
voor het moreel. De bevoorrading via Laos en
Cambodja ondanks de neutraliteit van de
ze landen verloopt door de Amerikaanse en
Koreaanse militaire acties en verkenningen
steeds moeilijker. Men zal kunnen zeggen, dat
de frontlijn met de Vietcong voortdurend naar
het oostep wordt verschoven, naar de bergge
bieden grenzend aan Laos en Cambodja. Viet-
congaanslagen echter op heel kleine schaal
zullen blijven plaatsvinden. De wegen zijn
ook nog niet overal geheel veilig. De veiligheid
neemt toe en alles hangt er van af hoe men
de bevoorrading van de Vietcong lam kan leg
gen. In het Mekong-gebied, waarvan al een
flink deel is gepacificeerd en aanslagen nog
maar sporadisch plaatsvinden heeft in het zui
delijk deel de Vietcong het nog voor het zeggen.
Vietcong-groepen, goed georganiseerd en uit
gerust, leggen daar met bedreiging de bevol
king hun wil op. Men gaat dat gebied nu aan
pakken. De Zuid-Vietnamese troepen waren er
al bezig, maar nu worden zij versterkt met
geallieerde troepen. Honderden helikopters ko
men ter beschikking voor de opsporing van de
Vietcong. Het is een moeilijk terrein, maar zo
dra dit gebied wordt afgesneden van Cambodja,
is er alleen nog maar bevoorrading over zee
mogelijk.
DEZE STRIJD in Zuid-Vietnam is met geen
enkele andere te vergelijken. Men heeft er
een absolute overmacht in de lucht en kan de
vliegtuigen en helikopters zonder enige beper
king gebruiken. Slechts met mitrailleurvuur
kunnen de Vietcong laagvliegende toestellen
neerschieten. De bevoorrading van de Vietcong
geschiedt via Laos en Cambodja. Men kan dat
niet stopped, tenzij men de neutraliteit van de
ze landen (schijnneutraliteit) schendt. Dat is
ook de reden waarom deze oorlog zo lang
duurt. Met luchtaanvallen trachten de Ameri
kanen de brandstof-, materieel- en munitiede
pots, en de verbindingswegen, inclusief de brug
gen, te vernielen, om zo de logistieke verzor
ging bij de bron aan te pakken. Het gaat om
taktische doelen. Worden deze logistieke doe
len echter geplaatst in de directe omgeving
van de bewoonde wereld, dan vallen daarbij
natuurlijk slachtoffers onder de burgers. Wij her
inneren ons hoe ook de Duitsers hun V2's
van Den Haag uit lanceerden en hoe ook zij
hun depots liefst in de bevolkingscentra plaat
sten. Wanneer men Noord-Vietnam snel zou wil
len vernietigen, dan zou men wel heel wat an
dere doelen kiezen. Men kar. de Amerikanen
deze luchtacties kwalijk nemen, maar laten wij
dan ook eerlijk erkennen, dat de schijnneutra
liteit van Laos en Cambodja er de aanleiding
toe is. Helaas heeft men echter nog nergens
een voorstel gehoord om een internationale con
trole commissie toezicht te laten houden op het
bewaren van absolute neutraliteit door deze
landen. De militaire sterkte van Zuid-Vietnam
is nu zo, dat de militaire eenheden overal kun
nen doordringen waar zij willen; ook het aan
tal dorpen en gehuchten met dorpswachten voor
de lokale verdediging wordt steeds groter. Het
geven van inlichtingen over de schuilplaatsen
van de Vietcong neemt snel toe. De volledige
zuivering en pacificatie zal nog een flinke tijd
vragen, maar het moment nadert snel, waar
op de Zuid-Vietnamese regering het land weer
op een normale wijze zal kunnen besturen en
de communicatie herstellen.
Als vakman moet ik daarom prof Delfgaauw
zeggen, dat ik zijn bewering dat gebleken
is dat de Vietcong onmogelijk in Zuid-Vietnam
te verslaan is maar dan ook helemaal niet
deel. Ik baseer dat oordeel op het feit, dat ik
in zo vele gebieden rustig kon rondrijden, de
waarde van de Popular Force het volksleger,
heb kunnen constateren en de diverse districts
chefs mij mededeelden hoe de jacht op de Viet
cong is geopend en hun verblijfplaatsen wor
den doorgegeven.
Het spijt mij voor Prof. Delfgaauw dat ik
die medewerking van de Zuid-Vietnamese bevol
king niet, zoals hij doet, als collaboratie "kan
beschouwen. Mogen deze mensen er niet de
voorkeur aan geven in vrijheid en veiligheid te
leven, te werken voor een nieuw en beter
bestaan en pogen een democratisch staatsbe
stel op te bouwen?
Voor de Vietcong, die samenwerkt met het
communistische Noord-Vietnam, is dat even on
aangenaam als voor de NSB'ers die met de
Duitsers samen optrokken. Het zou echter ver
keerd zijn het zo te stellen, dat alle Vietcongs
aanhangers van het communisme zijn. Hoeveel
mannen zijn niet gedwongen onder allerlei be
dreigingen in de Vietcong-gelederen te dienen.
Zo moesten onze arbeiders ook in Duitsland
werken zonder Nazi's te worden. Natuurlijk
zijn er heel wat felle communisten onder de
Vietcong. Ik geloof niet dat wij er in zouden
slagen vele communistische voormannen in Ne
derland van mening te doen veranderen, maar
dat wil nog niet zeggen dat het communisme
in ons land grote aanhang heeft gekregen.
PROF. DELFGAAUW schrijft, dat het de
grote vraag is of men een volk met geweld mag
verhinderen een democratie op te bouwen, voor
als het volk terecht of ten onrechte geen
ander alternatief ziet. Voor mij is het de gro
te vraag of men een volk met geweld mag
verhinderen eendemocratie op te bouwen, voor
al als dat volk terecht of ten onrechte
vrijheid en welvaart als een alternatief ziet.
Prof. Delfgaauw suggereert, dat de Verenig
de Staten de strijd in Vietnam als een vooroefe
ning voor Zuid-Amerika of als een middel voor
bestrijding van werkloosheid zien. Ik vraag mij
echter af, of die honderdduizenden Amerikaan
se dienstplichtigen nu wel zo graag hun leven
in een vreemd land gaan riskeren en of het
voor de Amerikaanse economie wel zo voorde
lig is om al die miljarden voor Vietnam uit
te geven. Wat voor werkgelegenheid kan men
daarmede niet in de Verenigde Staten scheppen.
Ik houd niet erg var^ al die onbewezen be
weringen en van termen als „ogenschijnlijk"
over de laatste verkiezingen in Zuid-Vietnam.
Zij doen zo onwetenschappelijk aan.
Waarom in het geval van de verkiezingen
in Zuid-Vietnam spreken van mogelijke dwang
en fraude, die de verkiezingen dus weinig be
trouwbaar zouden kunnen maken, en dan Do
nald Lancaster aanhalen en daaruit willen
aanvoeren dat de Vietminh bij de verkiezingen
in Tonkin en Annam een duidelijke meerder
heid kreeg, alhoewel hij ook zegt, dat die ver
gezeld gingen van vele onregelmatigheden. Waar
om wordt de uitspraak van het volk in het ene
geval in twijfel getrokken en in het andere ge
val als bewijs gebruikt'
Prof. Delfgaauw verwijst bij herhaling naar
diverse artikelen van het Accoord van Genève.
Hoeveel akkoorden en verdragen zijn er niet
in de wereld gesloten, die achteraf bleken geen
tische juk te komen. Wij kregen de kans o
heid naar eigen wil op te bouwen, dank zti
rikaanse bescherming. Hadden wij die g
lige Europese problemen tegen de drew 0
het communisme zonder Amerikaanse sf
bevredigend kunnen oplossen, terwijl de
Unie het door haar geleide wereldcornm
als doelstelling had? y
Hoe kari Prof. Delfgaauw de zaak «u J
pel stellen, dat het vraagstuk van de
ging van Vietnam door de Vietnam® e>L(
behoort te worden opgelost volgens ha^ 7/,et
vrije beslissing, terwijl Zuid-Vietnam nvIjjLï
geen communistisch bestel wenst. Ho® fd' jdi
hij die verkiezingen, wanneer er in
nam geen constitutie bestaat waarbij i® jc
dat men vrij kandidaten kan stellen.
Prof. Delfgaauw, zeker van het f®:lt fP
Vietcong meester wordt in Zuid-Vietna óp
de Amerikanen weg zouden trekken, z 3'
dat zulks wel eens een bloedbad onder
namezen kan opleveren, die met hen be
mengewerkt. Dat zijn er al heel vLs
nen! Hij acht dat mogelijk en zegt d
onder da nieuwe situatie zullen cep^
terreur zou men dus maar moeten aCyrij ,efi'
en ook het feit dat men niet meer
zijn, zijn stem over het staatsbestel uj 0 -I
gen. Past dat bij zijn eerdere opmerkm g[J
humaniteit en democratie, dat deze 8'
woorden mogen zijn?
Hoe rijmt hij het bloedbad onder Zu
mezen dat hij verwacht, met de °Z0tfl^ee
dat er dan tenminste eens een einde
het lijden in Vietnam. Zou het niet ^tii®^
betere oplossing zijn, dat, wie COITlTiai<1|jife
geregeerd wil worden naar Noord V®, [jUUti'
het is een kleine groep gezien a J
situatie en dat wie democratie V
Vietnam blijft. Zou Ho Tsji Minh de
van democratie dan vrij naar Zuid-V> plet
ten gaan? In elk geval is er dan 8 g,
bad en krijgen wij een betere oplo®5j£,jpg
nu maar door dik en dun een heren^ er° (t'
sen Noord- en Zuid-Vietnam tot stan p \i
gebracht, waarvan we nu weten da
ners elkaar in de haren zullen vlteapClf8f
dat herenigde Vietnam van Prof- ,fireb eJA
dan ook historisch verantwoord? M°c
ook niet delen van Laos en CambodJ^ v\e j,e?
den toegevoegd? De grenzen van
h®4
uit de historie zijn zeker niet die va°
j,et
ikk:
enigd Vietnam van Prof. Delfgaau^-
Wij zijn allen als mens bij Vietnah1 ejtJd®
en zullen hoe eerder hoe liever e®n p d
komen aan de ellende van een 001 - s®
laten wij dan liever streven naar e
realiteit aangepaste oplossing zond®
en die is een gescheiden Noord- ®a pe4
nam. Korea bewijst dat het kan.
Wie ja4
van Zuid-Vietnam heeft bezocht w®e4,
ook daar vrede wil, in vrijheid!
