JOHNNY KRAAYKAMP:
Jaaa, we moeten wel
lief zijn voor elkaar
He Kidder
Hitweek.
Satiriek
NV SLAVENBURG'S BANK
Via li
frik (2)
ItLADEIKEN
Net voetballers
Paar Apart
Cileeii jjeugdhevliegÊiig
DE TIJD
ZATERDAG 30 DECEMBER 1967
JOHNNY KRAAYKAMP
PETER VAN BUEREN
lir ^('bruren onlzrlirml onvrrwarhlr dingen met me die ik zrlf niet begrijp
WIE EEN BEETJE bij wil blijven in de wereld van
tieners, twens, beat, pop en love-in, kan er bijna niet
onderuit iedere week voor 38 sentjens het blad „Wit-
heek", alias Hitweek, bijgenaamd Hi-Ha-Hitweek te
kopen. Het blad is toe aan jaargang 3 nommer 14, de
snel groeiende oplaag bedraagt zo'n 38.000 exemplaren
en een recent twiener-onderzoek heeft uitgewezen dat
ieder exemplaar door zeker tien mensen gelezen wordt.
De grote man van Hitweek is Willem de Ridder (27),
wiens tongval zijn herkomst ('s-Hertogenbosch) ver
raadt.
-
HET JAAR 2000
MUZIEKCRITICI
TELEVISIE
HOEPLA
NEDERBEAT
(Hitweek-uitdrukking voor
de Nederlandse beat).
SENTIMENT VAN DE
JAREN VIJFTIG
DE BEATLES
G. K. VAN HET REVE
HITWEEK
WILLEM DE RIDDER
AMSTERDAM
WILLEM DE. RIDDER
KUNST
LIEFDE
WORD JE MILJONAIR?
v. B.
WERKSCHUWEN
WONEN
DIRK VAN DER PLOEG
POËZIE
v.vLv.vxü&S
■fb-. 4
Foto Henk Lindeboom
EEN SINGELTJE van vaderlandse
bodem staat al enkele weken boven
aan de hitlijsten, tussen klinkende suc
cessen van de Beatles, Bee Gees, Pro-
cul Harum en andere platengoden: De
Bostella van Johnny Kraaykamp en
Rijk de Gooijer. Daarmee, én dankzij
httn televisie-optreden is dit Paar
Apart weer helemaal ,,in" na alle
moeilijkheden met de Slceswijk-eemte.
,,Onze vorige top, ,.Wij zijn twee
eenzame cowboys", zo'n vijf jaar ge
leden, haalde de 60.000. De Bostella is
daar al overheen. Dacht ik tenminste,
weet ik natuurlijk niet helemaal ze
ker, zou ik effe voor moeten bellen",
zegt Johnny Kraaykamp in zijn nieu
we zolderflatje aan de Amsterdamse
Johannes Verhulststraat.
„Er gaan per week 25.000 schijfjes
de deur uit, d'r zijn weinig artiesten
die dat hebben meegemaakt in hun le
ven. Weet je, het ligt in het gehoor,
het is niet cultureel, maar óók niet
van: Jan kom in de keuken, het eten
brandt aan. Iedereen kan het meelal-
len."
De Bostella is een paso doble van
de Fransman Pilar. Na een zwerf
tocht langs de Duitse wintersportplaat
sen en andere gelegenheden om te hos
sen, heeft deze hit de lage landen be
reikt. „Je hebt kans, dat ie nu een
tijdje z'n snor drukt en dan met car
naval weer opduikt. \ye hebben de
tekst in één avond gemaakt, Rijk en
ik. Er was eigenlijk geen tofcst bij,
het was een of andere muziek met jo-
delgedoe, of wat daar speelt in de
wintersport, een nieuw soort bewe
gingsleer.
Nee, geen Yoga, dat is ouder dan
de bijbel. De muziek schijnt ai ander
half jaar in Nederland te zijn, zonder
dat er iets mee gebeurde. Ze beweren
dat wij het ook geweigerd hebben. n<
kan het me niet herinneren, maar
Rijk zei van wel en het kan best zijn.
Toen hebben we het weer eens beluis
terd en het gedaan. We vonden wel,
dat het langzame deel eruit moest en
dat hebben we er dan ook gelijk uit
geknald. Nou die zo aanpikt, moet er
één verwonderd man zijn, ja, die Pi-
lar natuurlijk. Ik denk wel dat we
een bedankbriefje krijgen- Hij ont
vangt zoveel duizenden guldens door
ons, dat zou ik toch op een briefje
schrijven. Maar, zoals ik al zeg, lang
zal de dreun niet doordrukken, het is
al een behoorlijk zwaar kind voor zijn
leeftijd. Voor carnaval is het wél weer
epn uiteelezen melodie. Die ene zin,
hè: „Jaaaaa, we moeten lief zijn voor
elkaar", dat is beslist een trouvaille
In deze tijd. Een zin, die aantikt, een
catch-frase noemen ze zo'n zin in de
platenwereld. Kijk, bij gaat zó, he.
(Johnny begint, wij zingen mee) Jaaaa,
wij dansen samen de Bostella, laaaa,
la, la, la, la, ia, la lala- En 70 ver"
der. En dan komt ie: Jaaaaa, we moe
ten lief zijn voor elkaar. En zo vóórts.
Je hoort de mensen dié zin in alle
café's meezingen, ik heb het zondag in
Den Haag nog meegemaakt- D'r was
een man, die zó toeter was, dat ie
niet eens om zijn moeder kon roepen.
Alleen die ene zin: Jaaaaa, we moe
ten lief zijn voor elkaar."
alleen een gevoel alsof je stikt'*. Zul
ke gevallen komen voor. En Speight,
onze tekstschrijver heeft er een ge
voel voor. Hij heeft iets van sadisme,
óf laaf ik zeggen: hij observéért het
sadisme, net als Pinter: Kijk, weet je,
ik zal een voorbeeld geven. Als ik voor
de benedenburen een bandrecorder zou
nhnzetten met daarop: göede morgen,
-het is een fijne dag vandaag; goede
morgen, het is een fijne dag vandaag;
goede morgen, het is een fijne dag
vandaag. Dan is dat aardig en het zijn
heel fijne benedenburen, maar op de
zesde dag hoor ik tóch een gillend
mens beneden."
„We zijn bekend als het Clownsduo,
met slapstick. Maar je verandert een
beetje, je gaat mee met de mensen,
die toch door de tevee ook een be
paald niveau hebben gekregen. Dat
moet je ook meecalculeren, door ja
renlange ervaring ga je het toch wel
een beetje aanvoelen. Léren niet, Ie
ren doe je het nooit in dit vak. In feite
zijn we net voetballers, die ook niet
de ene zondag na de andere uitblin
ken. Eigenlijk, kun je zeggen, bestaat
ons vak alleen door he* plezier dat je
eraan beleeft. Kijk, het een ligt ons
beter dan het ander. Rijk zoekt de
scènes uit, dan gaan we samen lezen.
Dan kijkt Rijk naar mij of ik het leuk
vind en dan ziet Rijk aan mijn ge
zicht, dat ik het niet leuk vind En
als hij ziet, dat ik het niet leuk vind,
dan zegt ie: „Kraay, ik denk niet dat
je het leuk vindt". En dan zeg ik:
„Nee, Rijk, ik vind het niet leuk." En
dan knallen we zo'n scène er meteen
uit."
IN HUN TELEVISIE-SHOW heeft het
Paar Apart laatst een sketch gedaan,
die nogal is ingeslagen of juist niet,
omdat hij nogal „cru" was. Over een
man die in een ziekenhuis op bezoek
komt en dan al het fruit van de zieke
gaat zitten opeten.
Johnny; „Humor is toch cru soms,
niet? En zo'n geval als in dat zieken
huis komt voor. Ik heb het zelf mee
gemaakt, toen ik m'n amandelen moest
laten knippen. Dat is heel pijnlijk als
je volwassen bent. En toen was er
een vrouw die zei: „Dat is helemaal
niet erg. Je voelt er niks van, dat
kun je van me aannemen. Je krijgt
„OF IK WAT voor satire voel? Een
satiriek programma? Satire kan óók
slapstick zijn, maar satire is toch al
tijd lachen ten koste van een ander.
Johnny praat weinig over andere
dingen dan zijn vak, zijn vrouwtje Til
ly en zijn parkiet Japie. „Ik heb geen
politieke ideeën, ik heb geen verbinte
nissen, alleen met m'n eigen zwakhe
den. Als je naar mijn boekenkast kijkt,
zie je daar een kookboek staan, dat
vind ik nog wel eens aardig om in te
lezen. Verder hoofdzakelijk boeken over
vissen èn over de zee. Vissen ben ik
gek op. Dit jaar heb ik niet zoveel ge
vist, maar toch heb ik nog een grote
snoekbaars gevangen, daar niet van.
Je vraagt over dat filmpje, dat ik ver
leden jaar heb gemaakt met Bas van
der Lek. Ja, film, ach, het ligt eraan
wie je in handen krijgt. Ik weet nou
zéker, dat ik met Bert Haanstra een
film ga maken, daar kun je vergif op
innemen. Maar ja, we moeten eerst
goeie stof vinden. Zoiets moet ooit
een zware bevalling worden. Dat moet
meteen raak zijn, net als de Bostella."
ADVERTENTIE
„Ik heb me eerst wat voort
bewogen in de kunst, varië
rend van schilderen tot anti
kunst. Veel met Wim Schip
pers (van Hoepla) samenge
werkt. Concerten georgani
seerd, neo-Dada tentoonstellin
gen en zo. Verder heb ik een
adviesbureau, een ondoorzich
tig terrein, dat naast Hitweek
gewoon' doorloopt."
Hitweek heeft een heel eigen
opmaak en een heel eigen stijl.
De hitparade (Hi-puree) van
Hitweek is toonaangevend, net
als de recensies van nieuwe
beatplaten („Schijf-geschaap")
waarin het er als volgt toe
gaat: Een povere zaak,
dit nummer op de oude roc
kers toer. Broodmager, 4Vt.
Jammer" en Dit heeft
meer pit, wel mooi hoor, maar
het spat er niet uit. Wel mooi
duft'ig, 6VV
De beatagenda is zeer volle
dig en in de brievenrubriek
mag alles geschrgven worden.
We vroegen aan Willem de
Ridder enkele gedachten over:
Hou ik me nauwelijks mee
bezig. Het gaat door, maar
heel langzaam. Er verandert
niet zo erg veel
Heb ik geen contact mee.
Waarschijnlijk net als andere
critici bepaalde mensen die
bepaalde meningen hebben.
Recensies zijn eigenlijk ridi
cuul. Je moet zo veel mogelijk
informatie geven of zo ontzet
tend persoonlijk zijn, dat je
daarom gelezen kan worden.
Binnen de kortste keren
kunnen we de hele wereld
ontvangen en dan zijn zeer
uitgesproken programma's de
enige reden om te kijken. Het
is een uitstekende uitvinding,
maar de televisie verdwijnt en
zal er zijn als een telefoon en
zo. Op dit momgnt wordt zij
gebruikt voor de" grote oprui
ming van allerlei oude verma
kelij kheldsvornren.
Een van de weinige goeie
programma's, waar je gewoon
duidelijk de makers achter
voelt. Zonder beroepsdeforma
tie. Ze doen alles zelf, omzei
len zo moeilijke dingen die
volgens de mensen met be
roepsdeformatie „niet kun
nen".
Staat volkomen stil. Twee
jaar geleden was het helemaal
niets. We hebben geplugd (be
tekent zoiets als: gestimu
leerd, aan de man gebracht,
verkocht. Ook een term van
Hitweek) als de hel. En toen is
het vrij snel gegaan.De Ne-
derbeat heeft een sóórt peil
bereikt. Nu gaan we ook de
zelfde criteria aanleggen voor
binnen- en buitenlandse groe
pen. En dan blijft er van de
Nederbeat weinig over. Dat is
vooral te wijten aan onze
eigenschap de kleine zelfstan
dige te willen zijn. Men wil
niet met elkaar overleggen en
samenwerken.
Leuk hoor. Ik word er een
beetje moe van nu. Maar dat
boekje „Pudding en Gisteren"
is weer erg leuk.
Uitstekende groep, hè. Vindt
iedereen. Het zijn vooral jon
gens die op een heel belangrij
ke manier aangeven waar het
de komende jaren heen zal
gaan. Ze hebben ook een be
langrijke zelfstandigheid be
reikt. Vroeger waren de pla
tenmaatschappijen de] baas. De
Beatles gaan hun eigen platefi
maken, doen wat zij willen.
Met de Stones is het even zo.
Het is een mooi evenwicht en
de twee groepen gaan ook
samenwerken. De Stones zijn
eigenlijk begonnen, zij gaven
de stoot tot een bepaald soort
muziek, die ook een „way of
life" was. De Beatles zijn geen
m
„idolen" meer. Een nieuw
nummer van Stones heet
„Mother on earth". Zij staan
op de grond, de Beatles be
heersen het bovenstuk. Samen
wordt dat een afspiegeling van
wat er gebeurt.
Ken ik niet. Lijkt me een
aardige jongen.
Zeer vreemd blaadje. Een
soort podium waar iedereen op
kan klimmen. Het zwaartepunt
is: ik ben geen hoofdredacteur,
maar samensteller. Iedereen
mag erin schrijven als hij een
beetje kan schrijven. Als jij
wat te zeggen hebt en dat
opstuurt wordt het geplaatst.
Het wordt alleen niet betaald.
Ik ken mezelf niet. Er
gebeuren ontzettend veel on
verwachte dingen met me, die
ik zelf ook niet begrijp.
Uitstekende stad. Buiten
Kopenhagen een van de ide
aalste steden om te wonen. De
mensen zijn er heel aardig en
verdraagzaam.De kruide
niersmentaliteit is hier een on-
/ippiffT)<irsmentalitqit. Ieder-
een begint aar iets en alles
kan.
Eigenlijk een excuus. Onder
kunst kun je erg veel doen.
Phil Bloom bloot op de televi
sie had gekund als zij in het
kunst-excuus was verwerkt.
Heeft te maken met die
vraag over werkschuwen.
Liefde is eigenlijk de drijfveer
van alles. De meeste mensen
leven met' weinig liefde. Alles
wordt veel aantrekkelijker als
je iets met liefde doet.
Dat is ónmogelijk. Het is
geen punt, het is niet iets wat
ik me afvraag. Waarschijnlijk
wel, waarschijnlijk niet.
Geloof ik niet in. Ik ken er
een stuk of drie, Maar ineens
schieten die een project in en
gaan dan idioot veel doen. Bij
het arbeidsbureau laten ze
geen keuze in de sfeer van het
werk. „Je hebt maar te wer
ken", zeggen ze. Dat is over
gebleven uit de tijd van de
bourgeoisie: werken is een
edele bezigheid. Die zoge
naamde werkschuwen willen
best werken, maar als ze iets
vragen wat ze leuk vinden,
kan dat niet. Dan heb je
volgens het bureau praatjes en
zo gauw je praatjes hebt, ben
je werkschuw.
Ik wil niet wonen. Ik woon
altijd tijdelijk, mijn kamers
veranderen steeds, het liefst
woonde ik in hotels.
VER IN DE LUCHT, achter de wolken, wonen 4 of 5 magiërs.
Door wonderlijke spelletjes veranderen zij een alledaagse
busreis in een magische mysterie-rit een „Magical Mystery
Tour."
De Beatles nodigen iedereen uit mee te rijden in hun
wonderbus. Blaas in de bus! Het complete album, met twee
singles, zes nieuwe liedjes, een strip en hele fijne, ordina're
foto's kost maar 11.90.
Een fooi aan de chauffeur en Rijden Maar! Echt iets voor
dit weekeinde, omdat je de verrukkelijke muziek Drie Dolle
Dagen achter elkaar kunt draaien. Goo Goo Goo Joob, Wees
ook een Walrus, droom van de gek op de heuvel, dans op de hit
die er was vóór je moeder (die zou het moeten weten) en SING
IT A£AIN!
Lees ik nooit, heb ik geen
contact mee.
ZE WAS van huis uit
wispelturig, Ankie
En op school
ook. Ze las, ze las, te
hooi en te gras, wat er
niet wa3 in vaders
boekenkast. Ze deed, ze
deed, veel stoute dingen,
die vader meed. Roken,
drinken, dansen en nog
meer. Die dag zou ze
een echte kick krijgen.
(wordt vervolgd)
Voor verontruste ouders:
Ankie komt niet uit Sneek
en niet uit Rotterdam.
EEN GROEP DIE in het oog
springt, is ZEN uit Amster
dam Het eerste plaatje van
ZEN, You beter start running
away from me, viel bij de POP-
stations in goede aarde.
Zen probeert het nu met een
tweede plaat, Don't try rein
carnation.
De „Zen-sound" wordt ge
maakt door muzikaal leider
Dirk van der Ploeg (24). Dirk
noemt het de Calvinistische
sound, die hem is ingegeven
door harmoniumspel van zijn
vader.
„Wij hebben twee jaar drie
avonden ln de week gerepe
teerd, voor we in het open
baar optraden", zegt hij. „Nu
we eenmaal begonnen zijn,
moet steeds de aandacht op
ons gevestigd zijn. We zijn
eigenwijs en eigenzinnig. We
maken muzie'- die wij mooi
vinden, zonder concessies te
doen aan modeverschijnselen.
Geen naaperij dus. Desondanks
slaat tons geluid aan bij het
publiek. Het heeft iets klas
sieks, vooral het melodieuze
experiment trekt ons aan.
Popmuziek is niet meer een
beatbandje dat op wat avonden
een redelijk salaris bij elkaar
schnabbelt, het moet meer
zijn, het moet je hele instelling
bepalen. Het is geen jeugdbe-
vlieging van ons". Ik zelf ben
Het Zenboeddhisme is een le
venswijze die zich helemaal
richt op een bepaald punt, een
beter leven te krijgen waarin
je ten volle de schoonheid van
de dingen beseft. Dat proberen
wij met onze muziek te berei
ken."
Ook het derde nummer van KNIJP (maand-
boek voor iedereen)' is nog niet wat het wezen
wil. Of misschien wil KNIJP niet wezen wat wij
misschien zouden willen dat het wezen zou, maar
wij weten ook niet helemaal precies wat wij
zouden willen dat het zou willen wezen. Kortom,
KNIJP is eigenlijk niet zo leuk, terwijl je wel de
indruk krijgt dat het leuk wil zijn. Er staat wel
een hele stoet dwergen en reuzen achter. De
visualisatie van Studio HBM is buitengewoon
enorm. Fraaie foto's zijn er ook, de teksten zijn
het zwakste onderdeel. Bijdragen onder meer van
Duco van Weerlee, Simon Vinkenoog, Wim Noord-
hoek en Jojanneke Claassen, die overigens kort
geleden haar haar heeft laten groeien, wat
minder leuk staat.
Een maand geleden kwamen we Wim Noord-
hoek (stimulator van Het Jeugdsentiment De
Jaren Vijftig) tegen in natuurlijk de wachtka
mer van het Centraal Station te Amsterdam.
Toen was de eerste KNIJP pas uit. „Ja", zei hij
ongeveer, „ze-hebben me eens opgebeld voor een
verhaaltje en dat heb ik toen geschreven. Maar
verder heb ik er niets mee te maken."
Nu is het niet duidelijk, wie de grote man
achter KNIJP is. Misschien Nic de Rooy, die
behalve bij de bijdragers, ook als organisator
staat vermeld.
IN DE KNIJP zitten betekent:- in verlegenheid,
in benauwdheid zitten. „Het is de knijp" is een
soort uitdaging om iets heel geks of gevaarlijks
te doen, dat iemand waarschijnlijk toch niet zou
durven. Het is de knijp om een propje te schieten
naar het schoolbord, als de leraar daarop staat te
schrijven. Het is de knijp nog net over te steken
als er mét snelle vaart een auto nadert, enz. In
die richting moet je het zoeken.
In KNIJP staan foto's en artikelen waarvan je
ook zegt: het is de knijp dat af te drukken. Een
beetje gewaagd, een beetje provocerend. Maar
wat heet gewaagd in deze Hitweek, Witheek-tijd?
Op de middenpagina's ligt een grote blote Indiaan
met een mes in zijn ene en een afgesneden hand
van een bleekgezicht in zijn andere klauw.
Bijschrift: „Winnetouvriend van de jeugd. Het
manhaftige opperhoofd rust uit na een verhit
gevecht met de verraderlijke bleekgezichten".
Onderwerpen van KNIJP 3: Ons poesie-album,
Het geheim van Mount Everest (een strip),
teksten van The Mothers of Invention, een
ontmoeting met iemand van Black Power, de
Blunder Birds (nog een strip), de vreselijke
ervaringen van twee argeloze Hollanders in
Algerije, een erg gemakkelijke, niet eens leuke en
niet originele persiflage over Jezus (wat door
velen niet gelezen moet worden, omdat het dan
ergernis wekt), een flauw soort Ganzenborden,
wat blote foto's en zo meer. De hele toon van
KNIJP ruikt naar Jeugdsentiment, maar het
blijft ruiken aan; het IS het niet, op een enkele
bladzijde na, zoals „Toen onze Wim een jongen
was".
KNIJP ziet er mooi gemaakt uit, maar véél te
mooi en véél te gemaakt. Het is de knijp dat de
volgende KNIJP beter la.
