Trektocht
door
Nieuw-
Zeeland
1
Pingui'n-parade
Dollende dolfijnen
Geaccepteerd
14 OKTOBER 1998
DE POSTILJON EDITIE 12
PAGINA 10
met dolfijnen,
en pinguins
Oog in oog
zeehonden
1 Deze Nieuw Zeelandse 'fur seal' is zo aan bezoek gewend, dat hij nauwelijks opkijkt als hij tot heel dicht benadert wordt.
zich af in Kaikoura. Een diepe trog sinds mijn aankomst in Nieuw
in de zeebodem vlakbij de kustlijn Zeeland boog op mijn verlanglijstje
en twee sterke golfstromen die hier- en de lyrische getuige-verslagen
in samenkomen zorgen ervoor dat schroeven de verwachting alleen nog
1 Zich niet bewust van alle aandacht waggelt deze 'yellow-eyed' pinguin naar zijn nestplaats toe.
REGIO - Postiljon-redacteur
Sander Buijs kreeg genoeg van
het zitten achter zijn computer.
Uitgezwaaid door zijn collega's
is hij de wereld ingetrokken.
Uitgerust met rugzak, blocnote
en balpen stapte hij op het eerste
de beste vliegtuig, om te gaan
ontdekken hoe het leven is aan
de andere kant van de wereld.
Helemaal loskomen van zijn
lezers kan hij nog niet, dus kunt
u regelmatig meelezen hoe het
hem op deze reis zal vergaan.
Momenteel verblijft hij in
Nieuw-Zeeland.
Aan alle kanten gedold door dolfij
nen, bijna totaal genegeerd door een
paar zeehonden en belachelijk
gemaakt door een pinguin. Het die-
renleven in Nieuw Zeeland is voor de
mens in principe niet gevaarlijk, maar
uit ervaring weet ik dat iedereen die
iets te overtuigd is van zichzelf een
confrontatie niet zonder (mentale)
kleerscheuren door staat. In hun eigen
domein zijn de dieren de baas en daar
laten ze geen twijfel over bestaan.
Nieuw Zeeland heeft een rijke fauna,
met soorten die nergens anders voor-
komen of die enkel en alleen op de
Nieuw Zeelandse eilanden broeden.
Verder bestaat op diverse plaatsen een
unieke combinatie van mensen en
(zeldzame) dieren die relatief dicht in
elkaars buurt leven. In veel gevallen
zijn de 'Kiwi's' erin geslaagd hier in
de vorm van excursies en dergelijke
een toeristische attractie van te
maken. Soms puur commercieel en
soms uit oogpunt van natuurbeheer
(de entree-gelden worden dan
gebruikt om gecontroleerde en
beschermde broed- en studiepro-
gramma's mogelijk te maken.
Voorbeelden van die laatste catego-
rie zijn de albatros-kolonie en het
'yellow-eyed' pinguin reservaat op
het Otago schiereiland, vlakbij de
universiteitsstad Dunedin. De 'royal
albatros' kolonie is uniek in de
wereld omdat het de enige broed-
plaats op het vaste land is. Vanuit
een observatie-ruimte kan het
publiek de vogels bekijken zonder ze
te storen.
Als ik de kolonie bezoek, zijn alleen
de kuikens te zien. De ouders zitten
nog op zee om voedsel te zoeken en
zijn niet van plan om speciaal voor
mij eerder terug te komen. Daar
baal ik behoorlijk van, want ik had
me er erg op verheugd deze vogels
met een spanwijdte van ruim drie
meter door de lucht te zien zweven.
Later ben ik toch eigenlijk weer blij
dat ze zich van mijn excursie-tijdstip
niks hebben aangetrokken.
Bij het pingui'n-reservaat aangeko-
men, bezoeken we eerst de 'fur seal'-
kolonie die daar huist. Blijkbaar
gewend aan bezoek kan ik de zee
honden tot op een meter naderen
zonder dat ze van me schrikken.
Sterker nog, ze keuren me nauwe
lijks een blik waardig. Dat doen de
pinguins ook niet, maar dat is
omdat ze me niet zien. Ik zit name-
lijk verscholen in de gecamoufleerde
hutten en gangen van het reservaat,
dat als particulier initiatief is opge-
zet.
Via een stelsel van gangen en hutten
kunnen de pinguins op minder dan
een meter afstand worden bekeken.
Op zich een hele bijzondere ervaring
om deze grappige en zeldzame
vogels van zo dichtbij te zien, maar
ik voel me een beetje een voyeur.
Daarnaast kan ik me niet aan de
indruk onttrekken dat ik, als een idi-
oot door de gangen rennend om een
glimp van de pinguin op te vangen,
zelf een soort kermisattractie ben.
De volgende aflevering van mijn
eigen serie 'dieren manieren' speelt
een grote hoeveelheid voedselrijk
water naar de oppervlakte wordt
gestuwd. Een waar paradijs voor
maritieme fijnproevers, waarvan de
potvissen en de dolfijnen het meest
in het oog springen.
Sinds eind jaren tachtig wordt het
rijke zeeleven als toeristische attrac
tie gepromoot en jaarlijks bezoeken
duizenden mensen Kaikoura om
walvissen te spotten of te zwemmen
met dolfijnen. Dit laatste staat al
maar op. Als ik in mijn wetsuit met
zwemvliezen, duikbril en snorkel op
weg ben naar de boot, constateer ik
premiere-zenuwen. Ik ben gespan-
nen, opgewonden en bezorgd over
de watertemperatuur.
De kou valt gelukkig mee, is het eer
ste wat ik me realiseer als ik na tien
minuten varen in het water laat glij-
den. Dicht onder de kust zijn we een
groep met 250 dolfijnen tegengeko-
men en dus is het speeltijd. Deze
'dusky dolphins' behoren tot de
kleinere dolfijn-soorten, maar zijn
wel het meest acrobatisch. Voor- en
achterwaartse salto's, enkele en
dubbele schroeven, niets is ze te dol.
Zingen, veel bewegen en een beetje
gek doen, dat is de manier om hun
aandacht te trekken, zo is me voor-
af verteld. Terwijl ik met veel
omhaal hard wegzwem van de boot
zie ik in eerste instantie niets. Maar
dan opeens schieten de dolfijnen
langs me heen. Hun vorm en teke-
ning is schitterend en in het zonlicht
zijn het net bliksemschichten, zo
sierlijk en razend vlug flitsen ze door
het water.
Soms zijn ze op minder dan een
armlengte afstand. We maken oog-
contact en het enige wat ontbreekt is
een knipoog bij wijze van teken dat
het spelen kan beginnen. Een van
hun geliefde spelletjes is in een cirkel
om iemand heen zwemmen. Het is
dan de bedoeling ze te volgen. Maar
al snel worden de rondjes zo klein
dat ik alleen nog maar om m'n as
kan draaien, totdat ik proestend van
het zoute water dat in mijn snorkel
is gelopen het spelen moet staken.
Met een achteloze staartbeweging
verdwijnt de dolfijn uit beeld, op
zoek naar een nieuw 'slachtoffer'.
Mensen die dolfijnen imiteren vin-
den ze echt te gek en ik besluit een
paar meter diep onder water achter
ze aan te duiken. Al snel schieten ze
onder me door en over me heen om
direct daarna te keren en te kijken
waar ik blijf. Wat voel ik me lomp
en onhandig tussen deze sierlijke en
sociale schepsels. Desondanks word
ik volledig door ze geaccepteerd en
voor even opgenomen in hun
wereld.
Na alles bij elkaar een uur in het
water te hebben gelegen, wordt het
sein gegeven om terug te keren.
Hoewel ik gesloopt ben, had ik
graag pog wat langer willen spelen.
Want ook ik ben helemaal in de ban
van dolfijnen, al wil ik dat dan nog
niet toegeven. Als ik de volgende
dag echter voor een klein kapitaal
aan dolfijn-kaarten koop, weet ik
wel beter.
Sander Buys
