'Liefde voor katten zit diep'
Oliebollenvet
niet in het riool
Dole terin
praktijk
Wilma van Waasdijk vangt zieke dieren op
J
VoorzichHg met
vuurjwerk)
Gedumpt
Verhaal apart
Bejaardentehuis
Melkpak of oliefles
Goede voornemens
30 DECEMBER 1998
DE POSTILJON EDITIE 12
PAGINA 5
Twee jaar geleden deed ik voor de
eerste keer als buisarts dienst tij-
dens de jaarwisseling. College's
hadden me al gewaarschuwd voor
een bectiscbe avond; Jan en alle-
man zou langskomen met brand-
wonden als gevolg van verdwaald
vuurwerk of bet verkeerd afsteken
daarvan. Om zoiets goed te kunnen
behandelen moet je eerst weten hoe
erg de verbranding is. Dat wordt in
graden uitgedrukt. Bij een eerste-
graads verbranding is de buid rood
en pijnlijk, zitten er blaren op en
doet bet nog steeds pijn, dan is bet
tweedegraads. Bij een derdegraads
verbranding is de buid zodanig per-
brand dat men deze niet meer voelt.
In geval van een lichte verbranding
kan er brandzalf op; een smeersel
dat pijnstillend en ontsmettend is.
Over die zalf had ik een afspraak
met de apotheker gemaakt. Hij had
mij een halve liter gegeven; genoeg
voor bebandeling van wel veertig
patienten. Na de dienst zou later
bepaald warden hoeveel receptjes
daarvoor gescbreven moesten war
den. Voorts hadden ive ook stapels
gazenverband en driekant doeken
(om mitella's te vouwen) ingesla-
genwant je kon niet weten.
De oudejaarsdienst begon. Buiten
vroor het dat bet kraakte. Als
gevolg van een storing in bet buizen
stelsel van onze CV was de wacht-
kamer ijskoud. Gelukkig konden
we van de buren een kacbeltje
lenen, waardoor er minder gevaar
was dat de patienten zouden vast-
vriezen aan de stoelen.
Tot een uur of acht was bet akelig
stil. Desondanks stelde m'n vrouw
Bea voor het kacbeltje beneden in
de wacbtkamer aan te steken. Nu
wil ik er graag op wijzen dat er een
groot verschil bestaat tussen de
wijze waarop een vrouw het gas
aansteekt. en de wijze waarop een
man dat doet. Om met de laatste te
beginnen; een man zal eerst een
lucifer aansteken. Daarna doet hij
het gas aan, de toevoer op de laag-
ste stand en dan haudt hij er heel
voorzichtig de brandende lucifer
bij. Een vrouw daarentegen zet
eerst het gas voluit en steekt dan de
lucifer aan. Dit is zo'n beetje mijn
conclusie na observatie van gasaan-
stekende vrouwen.
Nadat Bea naar beneden was
fegaan, stak ze het kacbeltje op de
ovenbeschreven manier aan. Eerst
het gas voluit, dan de lucifer aan-
strijken en bij de kachel houden...
Een grote steekvlam was het
gevolg. Bea riep naar boven dat ze
verbrand was en ik wist niet hoe
snel ik de trap af moest komen.
Eerste hulp bij verbranding bestaat
altijd uit goed koelen, 'Eerst water,
de rest komt later', zeggen doorge-
winterde EHBO-ers. Laat het
water ecbter niet te hard op de huid
terecbtkomen, want dan doet het
nog eens extra pijn. Nadat Bea zo'n
vijfentwintig minuten met haar
arm in de wasbak had gehangen
bekeek ik de plek. Rood, pijnlijk en
opkomende blaren. Tweedegraads
dus. Ik besloot te behandelen met
de brandzalf. "Dat scheelt, dackt
ik, "we bebben nog een pot vol".
Even daarna iverd de pijn een stuk
minder.
Er is de rest van de avond niemand
meer geweest met verbrandingsver-
scbijtiselen. Vuurwerkslachtoffers
gingen direct door naar de spoed-
eisende hulp van het ziekenbuis.
Toen ik dagen later de apotheker
tegenkwam, vertelde bij dat hij wel
had verwacht dat er niemand zou
komen. "Je collega's bebben je
gewoon voor de gek gebouden.
Maar"zei hij grootmoedi
"omdat het nieuwjaar is, mag je de
pot brandzalf bij me terugbren
gen. "Ik zei dat ik een aardige hoe-
veelheid voor de verbrande arm
van mijn vrouw had gebruikt.
"Tja", zei de medicijnleverancier,
"dan kan ik de pot niet terugne-
men". Ach, dacht ik, laten we er
maar om lachen. Want wat zal zo'n
pot zalf nou opwegen tegen de ver-
minderde pijn bij mijn vrouw? En
die gaat in zo 'n situatie toch voor.
Pieter Vlasveld
v Huisarts
SCHIEDAM - Wilma van
Waasdijk is een echte dierenlief-
hebber. Vooral katten hebben
haar voorkeur. Maar vliegt er
een vogel tegen haar raam die
versuft op het balkon blijft lig-
gen, dan lapt Wilma dat beestje
ook op. Ze vond eens een wulp
in het weiland met een lamme
vlerk. Ze nam hem mee naar
huis en verzorgde hem net zo
lang tot het vogeltje weer gezond
en sterk de deur kon uitvliegen.
Om van de konijnen, cavia's, ham
sters en zelfs een egel maar niet te
spreken, die in huize van Waasdijk
liefderijk zijn opgevangen en gene-
zen. Maar de katten spannen de
kroon. "Mijn liefde voor katten zit
diep", zegt Wilma, "ook bij mijn
man Louis. We waren net getrouwd,
toen mijn man op z'n werk een raar
geluid uit de glasbak hoorde komen.
Bij nadere inspectie bleek er een nest
jonge katjes in de bak te zitten. Met
korstjes brood heeft mijn man de
katten uit de glasbak gelokt en mee
naar huis genomen. Ja, wat doe je
dan. We hebben ze tarn weten te
maken en voor elke kat vonden we
een goed tehuis."
Bij binnenkomst in de woning van
de familie Van Waasdijk zit kat
Sonja mooi te wezen in de hal. "Je
had haar moeten zien toen ik haar
vond. Ze was gedumpt op een 'weg-
zetplek voor katten'. Nou, laat zo'n
kat maar eens zitten. Ik heb drie
dagen nodig gehad om haar te ont-
klitten. Meteen ontdekte ik dat ze
niet in orde was en ik nam haar mee
naar de dierenarts. De diagnose
kwam hard aan. Ze had een stevige
buikvliesontsteking, ze bleek draag-
ster te zijn van het hiv-virus en ze
had geelzucht. Op een kwade dag
lag ze totaal ingestort in de katten-
bak."
Een afspraak bij de dierenarts was
weer snel geregeld. Sonja moest blij-
ven en heeft vijf dagen aan het
infuus gelegen. De dierenarts dacht
dat Sonja misschien nog een paar
weken te leven had. Dat weerhield
Wilma er niet van haar op advies
van de dierenarts een speciaal dieet
te laten volgen. Het resultaat mag er
zijn. Sonja is een pronkstuk, maar
wel met een paar echte kattenma-
niertjes. Zo wil madam bijvoorbeeld
haar brokjes niet uit een bakje eten.
Nee, ze moeten op het kleedje in
haar mandje worden gelegd. Verder
is ze de de dikste vriendjes met de
vier andere katten in Wilma's huis.
Met Lucky het meest.
Kat Sonja zit mooi te wezeri. Sonja is een van de vijf katten in huize Van
Waasdijk. (Foto: Van Det fotoproducties)
Lucky is een verhaal apart. Hij komt
uit een nest jongen, die geboren zijn
onder een flat in de buurt. Hij is aan
een oog blind. De jonkies werden
naar het asiel gebracht, maar Lucky
was daar onhandelbaar. Wilma kon
dat niet aanzien, haalde hem weer
uit het asiel en vond een goed tehuis
voor hem bij iemand die op de vier-
de etage woonde. Dat vond Lucky
blijkbaar maar niks, hij sprong van
vier hoog naar beneden en koos de
vrijheid. Toen Wilma dat hoorde is
ze de hele omgeving gaan afzoeken.
Geen kat te vinden. Ze loofde hon-
derd gulden uit voor de eerlijke vin-
der van het katje. Prompt kwam er
een reactie en het diertje was weer
onder Wilma's hoede. "Toen heb ik
hem maar in huis genomen, om te
kijken of er nog wat aan op te voe-
den viel." Toen Wilma een paar
dagen met vakantie ging en een
oppas had voor haar katten, sprong
Lucky ook vanaf haar balkon naar
beneden. Bij thuiskomst begon
Wilma weer aan een zoektocht. Na
een week vond ze hem. "Toen heb ik
hem Lucky genoemd.
Sindsdien is Lucky een tevreden kat.
Hij heeft z'n eigen plek onder de
bank en wil daar uiteindelijk wel
onder vandaan komen om even
show te
oog.
lopen. Een lust voor het
Dior wil zich niet laten zien. Ze zit
bij Wilma min of meer in het bejaar
dentehuis. Ze komt uit een catterie
en is te oud om nog mee te fokken.
Cindy komt 's avonds pas bij de
mensen. Minka rent door het huis
achter een veertje aan. 't Is kostelijk
om te zien, vooral ook hoe de ande
re katten toekijken. Vermoeid, alsof
ze denken: "sloof je nou maar lek-
ker uit, wij doe niet meer mee.
Wilma laat het niet bij de zorg voor
haar binnenkatten. Er is een groep
van acht mensen, onder wie Wilma
en haar man, die dagelijks zwerfkat-
ten verzorgt. Waar de katten zitten
vertelt ze niet. "We hebben een heel
goed contact met het dierenasiel en
met een dierenarts. Zwerfkatten die
onder onze hoede zijn, zijn gesterili-
seerd en worden goed verzorgd.
Denk maar niet dat we ze een dag
vergeten of overslaan. Zomer en
winter, vakantie of niet, de katten
worden gevoerd. Dat kost geld ja,
veel geld, maar dat maakt ons niets
uit."
Zelfs als ze slaapt staan Wilma's
oren gescherpt op katten. "Ik her-
ken kattengeluiden uit duizenden.
Als ik's nachts een kat hoor kermen
of schreeuwen, ben ik meteen klaar-
wakker. Ik stap mijn bed uit en zoek
net zo lang, tot ik weet waar het
geluid vandaan komt en waar de kat
zit.
Wilma neemt de katten die ze vindt
niet meer in huis. Vijf is genoeg. Er
mogen er trouwens ook niet meer
bij en ze mogen ook niet de deur uit,
vanwege de ziekte van Sonja. "En
weet je," filosofeert Wilma, "je
moet je ook realiseren, dat katten
hoog bejaard kunnen worden. We
gaan nu zo'n beetje gelijk op, de
leeftijden van de katten en die van
mijn man en mij. Zo willen wij met
z'n alien wel oud worden," en ze
geeft Minka een dikke knuffel.
Kathy Korporaal-Huitema
REGIO - Bij de jaarwisseling
horen tradities. Een daarvan is
het eten van oliebollen en appel-
flappen. De een koopt een flinke
zak bij de bakker, de ander
zweert bij zelfgemaakte produc-
ten. Een onderdeel van de jaar-
lijkse traditie is de waarschu-
wing van de Hoogheem-
raadschappen om vooral niet bet
gebruikte oliebollenvet of de olie
via de gootsteen in het riool te
laten lopen. Helaas schijnt het
nog steeds nodig te zijn die
waarschuwing jaarlijks te herha-
len.
Nogmaals: afgewerkte oliebollenvet
of olie horen niet thuis in het riool.
De gevolgen kunnen kostbaar zijn.
Olie en vet kan blijven 'plakken' en
voor verstoppingen zorgen.
Bovendien kunnen de zuiveringsin-
stalltaties hier problemen van
ondervinden. Gestold vet en olie
klonteren namelijk samen met ander
vuil en dit kan storingen veroorza-
ken in de pompen en machines.
De extra hoeveelheid afgewerkte
olie en vetten die met oud en nieuw
via het riool worden geloosd vor-
men tevens eer^ extra belasting voor
het biologische zuiveringsproces.
Om het milieu te sparen kan de
gebruikte olie of het vet na afkoeling
het beste in de lege oliefles of in een
leeg melkpak worden gegoten. De
afgekoelde olien en vetten kunnen
vervolgens de vuilnisbak in of, wat
nog beter is, afgegeven worden bij
speciale afgiftepunten. Hierna wor
den de olien en vetten onder andere
hergebruikt of verbrand.
Er kan geen nieuw jaar aanbreken of er moeten goede voornemens
worden gemaakt. Ik deed daar jarenlang aan mee. Ik was kam-
pioen in het bedenken van goede voornemens. Toen ik druk aan het
puberen was nam ik me eens voor, dat ik mijn nagels tot ongeken-
de lengte zou laten groeien. Dat leek me fantastisch. In de klas zit
ten, voor het bord moeten komen en de opdracht krijgen de ver-
voegingen van de uit het hoofd geleerde onregelmatige Franse
werkwoorden op het bord te schrijven. In het krijtbakje lagen altijd
stompjes krijt, die moesten eerst op, voordat je aan zo'n mooi lang
nieuw exemplaar mocht beginnen. "Ik kan niet met die miniatuur-
tjes op het bord schrijven meneer"zou ik dan zeggen, "mijn nagels
zijn te lang.Ik voegde de daad bij het woord. De tot wanhoop
gedreven leerkracht wist zich geen raad. Niet bet krijt maar mijn
nagels krasten over het bord. Ik had hem gewaarschuwd! Met kip-
penvel op z'n armen zo hoog als de lengte van mijn nagels schreef
hij een brief naar mijn ouders. Weg goede voornemen, weg lange
nagels!
Een jaar later had ik het beste voornemen dat ik ooit had bedacht.
Ik wilde niet meer zoveel jonge konijnen, dat bracht ontzettend veel
werk met zich mee. Dus zette ik vrouwtjes bij vrouwtjes en man-
netjes bij mannetjes in mijn konijnenhok. Dacht ik! Als er ooit
gesproken kan worden van een ware 'habyboom' onder konijnen,
dan is bet dat jaar geweest...
Toen ik heel wat onder was en mijn tijd niet rokend had doorge-
bracht, hoorde ik iedereen die rookte verzuchten: "Per 1 januart
stop ik met roken!Geloof het of met, ik had bet voornemen dat
jaar te beginnen met roken. Jarenlang bield ik het vol. Een goed
voornemen om er ooit weer mee te stoppen heb ik nooit bedacht.
Op een fleurige 11 met heel lang geleden, deed ik dat zomaar
ineens.
Ik heb me een aantal jaren geleden voorgenomen, dat ik geen aan-
dacht meer besteed aan goede voornemens per 1 januari. Lijnen
Veel te sneu voor al mijn vriendenvriendinnen en fantilieleden die
in januari jarig zijn. Kom je gezellig op verjaarsvisite en neem je
niks, omdat je je hebt voorgenomen te gaan lijnen per 1 januari!
Blijven ze met al die lekkere hapjes zitten. Niet meer roken? Niet
van toepassing. Het wat rustiger aan doen? Als je je hele leven al in
de vijfde versnetling draait, went de vierde niet.
Nou ja, ik neem me ieder jaar toch iets voor. Meestal aan het begin
van het jaar. Dat ik aan het eind van het jaar een mooie wens heb
voor iedereen voor het nieuwe jaar.
"Het oude jaar is heengegaan,
met twee fluwelen slofjes aan.
Het zucktte: "nooit keer ik weerom,
dag ouwe jaar, mijn tijd is om!
Ik wens u voor het laatste jaar van deze eeuw een paar mooie flu
welen slofjes, dat ze goed van snit zijn en u zonder pijn en verdriet
naar de nieuwe eeuw mogen dragen.
