Kurk waarop de samenleving drijft
Reizen met de caravan
door Europa
Sterke behoefte aan vrijwilligers in Schiedam
kter
praktijk
Kopje koffie, dokter?
nu war halve uriis!
8 APRIL 1999
DE POST1UON EDITIE 12
PAG IN A 9
Sociale vaardigheden
Inburgeren
Eigen initiatief
TRANSPORT-DOZEN VOOR HULP-ACTIE KOSOVO
(Aanbieding geldt t/m 17 april)
TWR VERHUIZINGEN VOORWEG 208 - ZOETERMEER
Voor jaar
De bonte optocht patienten van
deze morgen was net tot een einde
gekomen. Ik kantelde m'n stoel naar
achteren en probeerde mijn gedach-
ten tot rust te laten komen. Mijn
rust was van korte duur. Sanne
meldde dat er een mevrouw aan de
telefoon was die me beslist nu moest
spreken. 'Dokter', klonk bet, u moet
nu direct komen. Mijn zoon heeft
zojuist zijn polsen doorgesneden. De
ambulance is ook al gewaar-
schuwd"Het contact werd verbro-
ken. Gelukkig had Sanne vooraf het
adres gevraagd.
Het drama had plaatsgevonden in
een van de meest luxueuze villa's
van onze stad. Om bij de voordeur
te komen moest ik een aantal trap-
treden op; bet leek wel of ik op
audientie ging. De vrouw des huizes
deed zelf open. Ze zag er heel
gewoontjes uit. "Ik ben blij dat u er
bent", zei ze vriendeljk, 'komt u
binnen". Ze ging mij voor naar een
grote woonkamer. Op een zwarte
driezitsbank zat een jongeman van
een jaar of twintig, gekleed in T-
shirt en spijkerbroek. "Daar zit-tie
zei zn moeder zachtjes. "Zal ik u
maar met hem alleen laten?"
Ondanks mijn: "Ja, doe maar",
bleef ze in de deur naar de gang
staan. "Is het goed als ik naast je
kom zitten?", vroeg ik de jongen.
Hij knikte van ja. Ik vertelde hem
dat ik door zijn moeder was
gevraagd te komen, omdat hij een
poging tot zelfmoord zou hebben
gedaan. De jongen draaide de bin-
nenzijde van zijn polsen naar boven,
en een paar minimale schrammetjes
werden zichtbaar. "Het valt wel
mee"zei de jongen, "maar ik heb
het gedaan vanwege haarl". Hij
wees beschuldigend naar zijn moe
der die verhaasd toekeek. "Zij wil
me vermoorden; ze heeft arsenicum
in m'n koffie gedaan"! "Als dat zo
zou zijn, dan had ze mij toch niet
geroepefiprobeerde ik wat rust in
het gesprek te brengen, dus houdt ze
toch wel een beetje van je. Of niet?
De jongen trok zijn schouders op.
Of is er nog wat anders gebeurd?
vroeg ik verder. Hortend en stotend
kwam zijn verhaal: het uitgaan van
zijn relatie wat grotendeels de
schuld was van zijn moeder die hem
niet los kon laten.
Bepaalde mensen zijn soms zo rade-
loos dat ze zichzelf wat aandoen om
op die manier de aandacht op zich te
richten. Daaraan voorafgaand is
dan al heel wat gebeurd. Pogingen
om begrip te krijgen voor hun ellen-
de of verdriet mislukten of de omge-
ving koos juist partij tegen de per-
soon in kwestie. Gaat het 'aandacht
krijgen' niet op een positieve manier,
dan wordt er een andere, negatieve
wijze geprobeerd: ze doen zichzelf
iets ergs aan, terwijl dat eigenlijk
niet de bedoeling is. Het beste kan
men in dat soort situaties zo snel
mogelijk professionele hulp inroe-
pen. En pas op: als je denkt dat ze
gekalmeerd zijn, kunnen deze men-
sen opeens weer gevaarlijk worden.
De jongen was al aardig tot rust
gekomen, tenminste dat dacht ik,
totdat de moeder plotseling meende
te moeten vragen: "Dokter, lust u
een kopje koffie?"
Hoewel ik ergens diep van binnen
dacht: met arsenicum zeker, bedank-
te ik omdat ik deze morgen al drie
mokken met zwart vocht naar bin
nen had gestagen. "Zie je wel... er
zit vergif in", riep de jongen. Hij
sprong op en vlucbtte door de open-
staande terrasdeur naar buiten.
Daar zat ik. M'n patient er vandoor,
een ambulance die gezien het geluid
van de sirene, al bijna voor de deur
stond en naast mij een vrouw die me
volgens haar zoon wilde vergiftigen.
Wat nu...
Pieter Vlasveld
huisarts
Veel maatschappelijke organisaties zijn mede afhankelijk van vrijwilligers. Hier medewerkers en vrijwilligers van
Vluchtelingenwerk Schiedam achter een stand. (Foto: Stichting Vluchtelingenwerk Schiedam)
SCHIEDAM - Eind vorige
maand werd tijdens een bijeen-
komst - georganiseerd door
Vluchtelingenwerk Schiedam,
Radar, Rode Kruis, Maat-
schappelijk Werk en Steunpunt
Vrijwilligerswerk Schiedam -
aandacht besteed aan de situatie
van alleenstaande mannelijke
vluchtelingen en asielzoekers
van boven de veertig jaar. Deze
groep integreert nauwelijks in de
Schiedamse samenleving.
Dit is onder meer te wijten aan
onvoldoende kennis van het
Nederlands. Een groot aantal van
deze mannen is werkloos.
Bovendien heeft een deel daarvan,
door wat zij hebben doorgemaakt
eh wegens het gemis aan familie,
psychische problemen. In november
1997 was deze problematiek voor de
Stichting Vluchtelingenwerk Schie
dam aanleiding een project voor
deze 40+ mannen op te zetten.
Overigens werd voorafgaand hier-
aan al in 1996 een begin gemaakt
met het opstellen van individuele
begeleidingsplannen voor vluchte
lingen en asielzoekers, zodat het
integratieproces soepeler zou verlo-
pen. Vrijwilligers en stagiaires die
zich voor deze groep inzetten nemen
niet alleen deel aan een trainings- en
scholingsprogramma maar wonen
ook workshops met uiteenlopende
thema's bij.
Hoewel een structured beleid is ont-
wikkeld voor de begeleiding van
vrijwilligers, kost het veel moeite om
voldoende mensen te werven en te
behouden. De meeste vrijwilligers
ervaren het werk als boeiend maar
stoppen er vaak mee als zich een
kans voordoet op betaald werk.
Ook door studieplannen of ziekte
vallen mensen af.
Inmiddels volgden tien 40+ mannen
taallessen en een cursus sociale
vaardigheden. Met deze vaardighe
den moet het volgens de stichting
mogelijk zijn dat de mannen in de
toekomst gaan deelnemen aan het
arbeidsproces. Het verrichten van
vrijwilligerswerk lijkt daartoe de
geijkte eerste stap. Een aantal van
hen verricht nu vrijwilligerswerk,
een is gaan studeren en anderen heb
ben zich vanwege psychische klach-
ten voortijdig teruggetrokken.
Het mes snijdt aan twee kanten,
want enerzijds worden deze mannen
in contact gebracht met anderen en
bovendien wordt door hun inzet het
grote tekort aan vrijwilligers enigs-
zins teruggebracht. Veel van deze
(potentiele) vrijwilligers zijn afkom-
stig uit Iran, voormalig Joegoslavie
en Somalie. Sommigen zijn goed
opgeleid maar vinden desondanks
geen passend werk. De diploma's uit
het land van herkomst worden in
Nederland namelijk niet erkend.
Emmy van Aalten van de vacature-
bank van Steunpunt Vrijwilligers
werk Schiedam: "Overigens staan
hier niet alleen buitenlandse mannen
ingeschreven, ook vrouwen melden
zich aan en de meesten komen
terecht in de verzorging. Zij doen dit
werk hoofdzakelijk met het doel in
contact te komen met Nederlanders
om zodoende in te burgeren en de
taal onder de knie te krijgen. Het is
beslist niet zo dat zij uitsluitend hulp
bieden aan eigen landgenoten. Op
de themabijeenkomst over de 40
mannen werd deelnemende organi
saties onder meer gevraagd" deze
groep meer ondersteuning en bege
leiding te geven.
"Vluchtelingen en asielzoekers die
vrijwilligerswerk verrichten mogen
niet aan hun lot worden overgela-
ten, maar moeten worden opgevan-
gen. Wij zijn bereid die instellingen
daarin te sturen en te helpen." Van
Aalten verklaart dat het de bedoe
ling is de doelgroep uit te breiden
met jongere mannen en vrouwen.
De behoefte aan vrijwilligers blijft
groeien. Op dit moment zit
Steunpunt Vrijwilligerswerk drin-
gend verlegen om begeleiders bij
spelactiviteiten op woensdagmiddag
voor allochtone kinderen. De Jeugd-
activiteitenbus die rondrijdt door de
stad kan eveneens nog wel wat hulp
gebruiken. Voorts is er grote behoef
te aan gastheren en -vrouwen in ver-
pleeghuizen. Dit zijn slechts enkele
baantjes uit de voile kaartenbak van
de Vacaturebank.
Stadgenoten die op andere terreinen
hun kennis en vrije tijd willen inzet
ten zijn van harte welkom bij de
Stichting Vrijwilligerswerk Schie
dam, Nieuwe Haven 147, telefoon
(010) 2465011.
Nans Wolters
REGIO - Tegenwoordig is er
met de ACSI-rally een nieuwe,
spectaculaire manier gevonden
om te reizen in de vakantie. Het
ACSI-concept staat voor heerlijk
samen, altijd aanspraak en toch
individueel. De ASCI-rally is een
georganiseerde rondreis met
eigen caravan of camper in het
voor- of naseizoen.
Met een route die voert langs de
negenentwintig meest aantrekkelijke
gebieden van Europa, worden de
geijkte massa-toeristische bestem-
mingen, evenals de drukte in het
hoogseizoen, vermeden.
Geheel in eigen tempo rijdt de kam-
peerder van camping naar camping,
geholpen door het gedetailleerde
routeboek. Gedurende de reis is er
genoeg ruimte voor eigen initiatief
en individueel reizen en kamperen.
Tegelijkertijd bestaat de mogelijk-
heid met meerdere gezinnen samen
te reizen en aan excursies deel te
nemen. De voorbereidingen zijn
geheel in handen van ACSI.
In het najaar zullen honderden rally-
deelnemers elkaar opzoeken en wor
den ervaringen uitgewisseld tijdens
de reiinie- en infodagen. Voor meer
informatie over deze manier van rei
zen kunt u bellen (0488) 452055.
mat/mvr 9.00 -18.00 uur
Uj zaterdag 9.00 -13.00 uur
Wat doet het voor jaar z'n best de winter te verjagen. Ik laat me lei-
den door de voorjaarszon. Hij doet erg z 'n best vrolijk mijn kamer
in te scbijnen, maar krijgt de kans niet. De ruiten zijn te vuil. Ik
stroop mijn mouwen op, pak emmer, trapleer, spons en zeem en
tuig aan de slag. Dat knapt op. Ik neem ook de binnenkant maar
even mee, de vensterbank, het bankstel. Slinger ik de stofzuiger
daar nog onderdoor? De kat heeft ook haar natte neus weer tegen
de vitrinekast gedrukt. Voor ik het in de gaten heb lijkt bet wel of
ik aan de grote schoonmaak ben.
De grote schoonmaak!
Ik krijg op slag weer last van jeugdpuistjes als ik aan de grote
schoonmaak denk in mijn jeugd op de boerderij. Mijn moeder is
zo'n ingeknetterde huisvrouw en boerin die twee keer per jaar grote
schoonmaak houdt. Als de kachel in en uit de woonkamer gaat.
D V uit staat me het helderst voor de geest. Dat was meestal rond
Pasen. Mijn vader mestte de stal uit. Hij stuurde de koeien en het
jongvee, gezegend met de wijwaterskwast, het land in. Mijn moe
der begon aan het voorhuis. Eerst de kachel eruit. Die werd op het
erf gezet en moest behandeld worden met kachelpoets. De ringen
moest ik invetten en daarna in kranten pakken. Wat lag ik dwars
tijdens zo'n grote schoonmaakperiode. Het gezellige huiselijke
leven dat ik leidde met mijn grote familie, lag helemaal overhoop.
Mijn moeder: wat had ze bet druk. Alle matrassen naar buiten, uit-
kloppett en terugslepen naar de bedden. Het rookhok luchten, de
schoorsteen vegen en vooral het zeil in de was zetten. Zeil lag op de
vloer in de meters lange gang. Dat zeil moest zo gewreven worden
dat je jezelf daarin kon spiegelen. En dat moest ik dan doen. Ik zag
daar absoluut het nut niet van in.
Mijn vader: wat vloekte hij als hij uit de klompen en met sokken op
het matje stapte dat uitgeklopt en wel op de ingewreven vloer lag.
Die vloer was spiegetglad, dus schoot vader, zonder moeite met
matje en al de woonkamer binnen, drie meter verderop. En dan
waren de rapen gaar! Vader boos, omdat ie zo'n rare schuiver
maakte. Moeder boos, omdat vader zo vloekend de kamer binnen
kwam. Ik boos omdat mijn ouders zo boos waren, roepend dat ik
later liever omkom in het vuil, dan dat ik ooit grote schoonmaak
ga houden!
Ik bel vandaag mijn moedertje van 90 even op en zeg: "Ik ben aan
de grote schoonmaak!
"Nouzegt ze, "dat is ook toevallig, ik ruim net m'n werkmand-
je op en kom een blik boenwas tegen. Ik denk nog, dit bewaar ik
voor mijn jongste dochter".
Ik hoor dat ze een lach onderdrukt!
