Geen paniek, iedere dag kan
de wasmachine het begeven
'Opgeprikt' in een gevaarlijk
schommelende koets naar het stadhuis
Millennium (6)
Trouwen in de jaren vijftig
Gek(r)aakt
Better safe...
Mooi
Stoffig
23 JUNI 1999
DE POSTILJON EDITIE 12
PAGINA 10
Mevrouw Louwers kwam als eerste
patient van deze morgen met
febogen hoofd mijn spreekkamer
innen. Niet uit schaamte of zo: dit
was gewoonweg haar klacbt. "Hoe
is dat zo gekomen"vroeg ik haar.
Mevrouw Louwers vertelde dat zij
gisteren een keukenkastje had
schoongemaakt. Toen zij weer over-
eind wilde komen, bleek dat niet
meer te lukken. Ze had een soort
knip in de nek, waardoor ze
fedwongen werd om constant naar
eneden te kijken. En het allerergste
moest nog komen. Mevrouw
Louwers had vroeger in een viswin-
kel gewerkt en was voor de volgen-
de dag (vandaag dus) uitgenodigd
om haar vaardigheden te tonen tij-
dens een straatfeest: samen met
veertien anderen moest ze een paar
duizend haringen schoonmaken.
Het was dus geen wonder dat zij
vanmorgen vroeg op de stoep voor
de praktijk stond om maar vooral
als eerste geholpen te worden.
Bij onderzoek van de nek bemerkte
ik een vreemd soortige bult ter
hoogte van de achtste nekwervel;
alsof deze was verschoven. Hierbij
kunnen verscheidene klachten
optreden wanneer de uittredende
zenuw geirriteerd wordt of zelfs
beklemd geraakt is. Het leek me ver-
standig om mevrouw zo snel moge-
lijk door een fysiotherapeut met als
specialisatie manueel therapie te
laten beoordelen. Dus belde ik een
therapeut die vlak bij ons in de
buurt zijn praktijk heeft. Ik vroeg of
hij de patiente wilde onderzoeken
en, meldde ik, er was haast bij. Hij
vertelde dat zijn eerste patient er
nog niet was en dat hij nu direct
langs zou komen.
In een poging om mevrouw
Louwers wat op te vrolijken tijdens
het wachten vertelde ik haar dat er
nog een ander alternatief was. Mijn
eigen wortels liggen in Leiden en als
kind ben ik opgegroeid tussen
haring, hutspot met klapstuk en wit-
tebrood. Traditiegetrouw wordt elk
jaar op 3 oktober, tijdens Leidens
Ontzet, haring aan de Leidse bevol-
king uitgedeeld. Gratis, en rauw. In
de loop van de jaren heb ik een zeke-
re handigheid in het schoonmaken
van haring ontwikkeld. Maar meer
dan vijftien in een uur lukt mij niet.
Mijn alternatief was dus dat ik haar
plaats in zou nemen. Mevrouw
Louwers lachtte weer een beetje.
De fysiotherapeut kwam binnen.
Hij onderzocht de nek en vroeg
mevrouw plaats te nemen op de
bank in de behandelkamer. Zij
moest op haar linkerzijde gaan lig
gen. Daarna vatte hij haar in een
greep (zo eentje waar een wurgslang
jaloers op kan zijn) en vervolgens
was er een luide 'krak' te horen.
"Nu moet u even blijven liggen
hoor", vermaande hij. "U zou hier-
door best wat licht in het hoofd
kunnen zijn". Het gezicht van
mevrouw Louwers stond wat bleek-
jes. "Ja, zo voel ik me ookbeves-
tigde ze. Na 1 a 2 minuten stond ze
van de bank op en... hield haar
hoofd weer fier omhoog. "Doet u
het vandaag een beetje rustig aan?"
zei de fysiotherapeut. Mevrouw
Louwers keek mij aan.
"Natuurlijk"zei ze, "maar eerst
even een paar haringen schoonma
ken"
De manoeuvre die de therapeute uit-
haalde bij mevrouw Louwers is een
voorbeeld van wat men Manuele
therapie noemt. Letterlijk heet dat:
genezen met de handen. Het betreft
hier een manier van behandelen,
waarbij met behulp van ofwel zacht
herhaalde bewegingen of juist een
korte, snelle, de souplesse van de
fewrichten wordt verbeterd of zelfs
ersteld.
Het is nu half zes. Zojuist kwam
mevrouw Louwers nog even langs.
"Het is vandaag een groot succes
geworden, dat feest", vertelde ze
enthousiast. Ze had een plastic tas
met daarin... een emmertje rauwe
haring. "Kun je weer eens oefenen
zei ze en grinnikend Hep ze weg.
Pieter Vlasveld
huisarts
REGIO - Na de vorige afleverin-
gen over 'het millennium' zijn
diverse vragen binnengekomen.
Inez Dekker geeft heeft in drie
afleveringen van deze serie ant-
woord op de meest gestelde vra
gen.
In Amerika wordt geadviseerd voed-
sel te hamsteren en water in te slaan.
Geldt dat ook voor Nederland?
Neen, dit geldt niet specifiek voor
Nederland. Waar men in Amerika
vooral bang voor is, is dat het distri-
butienet voor voedsel en water (wat
daar vaak een veel langere afstand
moet overbruggen dan bij ons) bij
het nieuwe millennium kan stokken.
Denk hierbij aan supermarkten die
door een computerprobleem niet
bijtijds kunnen worden aangevuld
en dergelijke.
Een Amerikaanse senator heeft de
bevolking opgeroepen te zorgen
voor voldoende voorraden, zoals
deze bij een orkaan nodig zijn. Dus
zorg er voor een redelijke mond-
voorraad voor drie dagen tot een
week in huis te hebben. Dit zelfde
doen we in Nederland ook wel als er
slecht weer of gladheid verwacht
wordt. De meeste van 6ns kunnen in
die tijd van het jaar toch wel terug-
vallen op het Kerstpakket. Ik zou de
betrokken ondernemers willen advi-
seren voor hun personeel nu reeds
over een millenniumbestendig kerst
pakket na te denken. En degenen die
zo'n pakket niet verwachten zou ik
adviseren voldoende drank en voed
sel in te slaan, alsof de gehele
schoonfamilie de feestdagen bij u
komen vieren. Echt hamsteren lijkt
mij echter niet zinvol. Zorg gewoon
voor wat artikelen die niet snel kun
nen bederven, buiten de koelkast
bewaart kunnen worden voor het
geval er toch een stroomstoring is en
die zonder energie (stroom of gas)
gegeten kunnen worden. Het is wel-
licht meteen een goed idee om per 1
januari 2000 met een crackerdieet te
beginnen om die extra kilo's kwijt te
raken die er met Kerstmis bijgeko-
men zijn.
Hoe ver is de verkeersluchtvaart?
Heel ver. De Internationale
Luchtvaartorganisatie heeft al in een
zeer vroeg stadium gewaarschuwd
voor de millenniumbug. Hoewel we
door de Bijlmerenquete wellicht een
vertekend beeld hebben gekregen, is
de luchtvaart toch een industrie
waarin de hoogste veiligheidsnor-
men gelden. Zoals voor alle vragen
over de millenniumbug geldt: we
weten het pas zeker op 1 januari
2000 of misschien zelfs pas op 29
februari 2000.
We moeten ons echter de aloude
kreet 'better safe then sorry' of in
goed Nederlands 'beter ten halve
gekeerd, dan ten hele gedwaald'
goed voor de geest halen zonder dit
in extremen te laten vervallen. Deze
artikelenreeks is dan ook uitsluitend
bedoeld om Uw referentiekader wat
te vergroten zonder paniek te zaai-
en.
Iedere dag kan uw wasmachine, TV,
videorecorder, magnetron, kabelnet
of watervoorziening en dergelijke
het begeven zonder dat dit ook maar
iets met de millenniumbug te maken
heeft. Het gaat er echter om dat we
ons dat ook realiseren, zonder daar
nu reeds dramatisch over te doen.
Inez Dekker
De Internationale Luchtvaartorganisatie heeft al in een zeer vroeg stadium gewaarschuwd voor de millennium-
bug.
Vorige week was het al weer
14.600 dagen geleden. Ja, dat
klinkt even anders dan 40 jaar.
14.600 Dagen geleden stond ik
daar dus op de stoep van het
ouderlijk huis van Marietje.
Zoals toen voor die gelegenheid
nog gebruikelijk was, gekleed in
een streepjesbroek, een wit over-
hemd met mooie stropdas en een
jasje met slippen een zogenaam-
de billentikker.
In plaats van per fiets was ik nu
gekomen per taxi. De chauffeur was
het erf opgereden, maar kon niet
helemaal voor de deur parkeren.
Onder normale omstandigheden
geen probleem. Het sneeuwde echter
behoorlijk en dat 'trouwkostuum'
mocht beslist niet nat worden. Het
was niet van mijzelf. Normaal
gesproken werd toen zoiets gehuurd
bij een speciaalzaak. Ik had het ech
ter geleend van iemand met onge-
veer dezelfde maat als ik.
Ongeveer..., want het jasje kon met
goed fatsoen niet dicht. "Dat hoeft
ook niet" was me verzekerd. "Je
houdt dat bruidsboeket er maar
voor.
Die hoge hoed, op zichzelf een mooi
ding, stond een beetje wiebelig op
mijn kop. Omdat je hem meestal
toch maar in je hand houdt, werd
ook daar niet al te zwaar aan getild.
De fotograaf legde de situatie wel
nog gauw even vast. Als ik nu die
foto nog eens bekijk, krijg ik het er
weer warm van. Net als toen dus,
omdat ik naar mijn idee al een eeu-
wigheid in de sneeuw stond te wach
ten voordat op mijn bellen de bui-
tendeur werd open gedaan.
Boven aan de trap stond Marietje.
Ze had een hoogrode kleur van
opwinding. Eindelijk was het dan
zover. Over zo'n anderhalf uur zou-
den we getrouwd zijn. Tjonge, wat
was ze mooi en dan te bedenken, dat
ze die jurk niet had gehuurd, maar
zelf avonden achtereen -in het gen-
iep- had zitten naaien. "Huren van
zo'n prachtige jurk zou een fortuin
gekost hebben", hoorde ik nog
beweren door mijn schoonmoeder,
die -ik moet het toegeven- er zelf
deze keer ook schitterend uitzag. De
rest van de familie was gekleed op
zijn Zondags, dus 'netjes' zoals toen
op zondag nog gebruikelijk was.
Inmiddels was het een aan en afrij-
den van taxi's waarmee onder ande-
re ook mijn familie werd aange-
voerd. Een drukte van belang. Het
huis was er gewoon niet op bere-
kend. Iedereen stond een beetje
onwennig te wiebelen en/of luid-
ruchtig te doen. Mijn schoonvader,
onder normale omstandigheden een
vrij rustig man, deed wat zenuwach-
tig. Maar, dat duurde niet lang,
want daar kwamen ze dan toch aan,
de koetsjes, die hij besteld had. Bij
elkaar een hele rij, wat -gezien de
belangstelling- ook bij de buren niet
onopgemerkt was gebleven.
Je ziet ze tegenwoordig nog maar
zelden, koetsjes bij trouwerijen.
Toen was het echter heel gewoon.
Aan de buitenkant zagen ze er
prachtig verzorgd uit. Anders was
het met de koetsier. Zelfs op de
foto's zie je dat zijn hoed meer groen
was dan zwart. Van binnen bleek
het pluche van de bekleding ook
aardig aan vernieuwing toe te zijn.
Het geheel een beetje stoffig, maar
het deed a\ met al toch wel heel
romantisch aan. Ons rijtuig was van
binnen versierd met bloemetjes en
wat fijn groen.
Mijn zwager speelde de 'ceremonie-
meester'. Hij had een lijstje gemaakt
van wie er bij elkaar in welk rijtuig-
je mocht plaatsnemen. Dat bleek-
achteraf bezien nogal wat voeten in
de aarde gehad te hebben. Maar
daar hadden wij op dat moment
geen weet van. Wij zaten inmiddels
al enigszins 'opgeprikt' in onze
koets, tezamen met twee kleine
bruidsmeisjes die op onhandige
manier nog steeds de plooien van
Marietje's jurk aan het schikken
waren.
Eindelijk gingen we dan op weg. De
keitjes van het wegdek zorgden voor
een leuk ratelend geluid. Zachtjes
wiegend en, naargelang de toestand
van de weg soms vervaarlijk schom-
melend, bereikten we op tijd de
plaats waar de bezegeling van ons
huwelijk zou plaatsvinden. Ook
door het feest daarna is onze trou-
werij een onvergetelijke dag gewor
den.
Hoewel we weten dat het momen-
teel vaak wel wat anders gaat, zou-
den we het nooit op een andere
manier willen over doen. Weet je,
het was goed zo. Je deed het niet
anders zo'n veertig jaar geleden.
Piet Pensioen
