■■■CANYON
ATIONAL PARK
Met een Toyota door
Wim en Tiny reden in zes weken door Amerika: ruim dertienduizend kilometer van oost naar zuid, naar west en weer
terug.
SCHIEDAM - Op een zekere
morgen vond Wim de Haan een
blauwe envelop op zijn deur-
mat. De belastingdienst ver-
zocht hem beleefd een formu-
lier in te vullen en terug te stu-
ren. Korte tijd later bleek dat hij
een aantal jaren teveel belasting
had betaald. Hij kreeg een leuk
bedrag terug dat hij, samen met
zijn vriendin Tiny, besteedde
aan een langgekoesterde wens:
een reis met hun oude ver-
trouwde Toyota dwars door
Amerika, dertienduizend kilo
meter in zes weken.
De Haan had al eens kennisgemaakt
met het contingent. "Tijdens een vorige
reis hadden we sommige steden al
gezien, dus besloten we dit keer in de
eerste drie dagen zoveel mogelijk kilo
meters te maken. Na regelmatige stops
voor koffie en eten kwamen we na
ongeveer achthonderd kilometer aan in
Knoxville (Tennessee). En ondanks dat
alles goed was gegaan, droomde ik die
nacht in motel The Crown Inn dat we
bij een groot auto-ongeluk betrokken
waren."
Dansen in saloons
Zonder problemen trokken Wim en
Tiny naar het Zuiden. Ze bezochten
Oklahoma City, dansten in
Cowboysaloons en reden met country-
of Mexicaanse muziek op de autoradio
richting El Paso aan de Mexicaanse
grens.
"Komen we voorbij Lubbock in Texas,
ligt daar een grote houten woning met
een wielstel eronder op zijn kant langs
de weg. 'Zie je wel, dromen zijn geen
bedrog', zeg ik, waarop mijn vriendin
nuchter reageert met: "Dit zijn toch
geen auto's".
Besloten wordt om eerst naar Mexico te
gaan. "We passeerden vlot de grens,
zonder te weten dat er aan de andere
kant een file stond van vijf kilometer.
Eenmaal op Mexicaanse bodem werden
we belaagd door Mexicanen die
bedelden om wat geld, probeerden je
ruiten te wassen of iets te verkopen. Het
was zo'n chaos dat we besloten terug te
gaan. Na twee uur waren we weer
terug op Amerikaanse boden."
Van El Pasia ging de reis verder via de I
19 West richting Tumbstone, Arizona,
het 'wilde' westen. Wim: "Een paar
maal per dag worden in Tumbstone nog
straatgevechten gehouden. Prachtig om
te zien. Trouwens, het hele stadje is de
moeite waard, maar wel toeristisch.
Natuurlijk zijn we ook naar Booth Hill
geweest. Daar liggen de gebroeders
Earp begraven."
Op weg naar San Diego werd het knap
warm in de Toyota. "Onze wagen heeft
geen air conditioning. Daar had ik als
snel iets op gevonden. Op de drie- of
vierbaans wegen ging ik in de schaduw
van een grote vrachtwagen rijden en
het was meteen een stuk beter uit te
houden in de auto weg".
En dan toch weer die droom: "We
moesten op een gegeven moment links
afslaan. Voor ons zat een grote vracht
wagen die ook aangaf naar links te wil-
len. Maar die wagen begon te scharen
en raakte een tegemoetkomende
vrachtwagen. Het gebeurde vlak voor
onze ogen en ja hoor, allebei de auto's
op hun kant en met niet te weinig scha-
de. We konden nog net uitwijken. En ga
me nou niet vertellen dat dromen niet
uitkomen."
Bagdad Cafe
Na een bezoek aan San Diego werd de
reis voortgezet richting Los Angeles. In
het reisverslag duiken namen op als
Santa Monica, Malibu, Los Angelos.
Wim en Tiny reden vanaf daar richting
gokstad Las Vegas. Midden in de woe-
stijn stuitten ze bij Newberry Spring op
het Bagdag Cafd, bekend geworden
door film en televisieserie met Whoopy
Goldburg in de hoofdrol. "We hebben
natuurlijk foto's genomen en de huidige
eigenares nam een foto van ons. We
staan nu op Internet. Na een hartelijk
afscheid reden we naar Calico, een
zogenaamde ghosttown. Het stadje is na
een brand weer in oude staat hersteld.
Echt de moeite van het bezichtigen
waard. Het was al laat in de middag,
maar we besloten toch door te rijden
naar Las Vegas. We kwamen in het
donker aan en dan zie je die stad zo
voor je oplichten."
Na 6078 kilometer werd besloten een
paar dagen halt te houden. Het leven in
Las Vegas bleek goedkoop. Mits je
natuurlijk van de 'eenarmige bandieten
afblijft. Wim en Tiny bleven zuinige
Hollanders en bezochten de casino's
alien om zich te vergapen aan alle glit
ter en glans, Ze bekeken winkels, gale-
rijen en fonteinen en bezochten
Treasure Island, waar twee piratensche-
pen elkaar bevochten."
Op naar de Grand Canyon, dwars door
het Navajo-reservaat en overnachten in
een hotel midden in de woestijn. Ze
waren bijna op de helft van hun trip. De
Toyota had het tot dan prima gedaan.
Alleen walmde de uitlaat, dus bezocht
Wim voor alle zekerheid een garage. "Er
leek niets aan de hand, in sommige sta-
ten wordt een andere dieselolie ver-
kocht en daar kwam het door". Het
bleef bij olie verversen.
Sneeuw
Na de woestijn ging de rit door de ber-
gen en voordat ze het wisten zaten
Wim en Tiny midden in de sneeuw.
"We reden bergopwaarts en ik voelde
de wagen een beetje glijden. Je ver-
wacht datniet, want het zonnetje
begon al aardig door te komen. We
waren echter wel aan het stijgen naar
twaalfduizend voet. Dat is toch zo'n
vierduizend meter. Ik heb heel voor-
zichtig de auto langs de kant van de
weg gezet om te wachten tot de zon
wat sterker zou worden. Na een kwar-
tier zagen we van de andere kant strooi-
wagens aankomen. We kregen te horen
dat over de top alles in orde was en ze
maakten het stukje dat wij nog moesten
rijden ook ijsvrij."
In Taos kreeg Wim het spaansbenauwd.
"Mijn vriendin meende dat ik last had
van de ijle lucht. Dat wimpelde ik af
met: Joh, ik ben in Zwitserland en
Noorwegen geweest en daar heb ik
nooit last gehad. Ik besloot voor alle
zekerheid op zoek te gaan naar een dok-
ter. Terwijl ik de sleutel van onze kamer
inleverde kwam naast me een dame
staan. Ze keek me aan en zei: U moet
hier zo snel mogelijk weg. U heeft het-
zelfde als mijn man. Die heeft aan het
zuurstof gelegen en moet nu weer zelf
leren ademhalen. Tja, wij zaten op een
hoogte van vierduizend meter en dat
was wel wat hoger dan Zwitserland.
Naarmate we weer afdaalden ging het
beter, maar ik heb nog wel enige dagen
moeten zoeken naar een normale adem-
haling. Ik begrijp nu wat mensen door-
maken die in zo'n wagentje rijden met
achterop een zuurstofcilinder".
Huldiging
Verder ging het weer: door Santa F6,
door Apachenland, weer langs
Oklahoma City, via de 69 South terug
naar de I 40, richting Memphis.
Wim droomde op een nacht dat hij
werd gehuldigd door Koningin
Wilhelmina. "Dat gebeurde in een
theater. Er was een groot gezelschap en
men klapte voor mij".
Zo'n duizend kilometer verderop belan-
den Wim en Tiny in Pidgeon Forge, de
plaats waar Dolly Parton haar grote
amusementspark heeft. "Wat hebben
we een plezier gehad tijdens de voor-
stelling in het theater. Op een gegeven
moment werd gevraagd of er mensen in
de zaal waren die wilden meewerken
aan het programma. Zij moesten wel
enig talent hebben. Ik had mijn handen
achter in mijn nek gevouwen en op dat
moment haalde ik die weg. De man op
het toneel dacht dat ik mijn hand op
stak en voordat ik er erg in had stond ik
op het podium."
Ook Tiny werd uit de zaal gehaald.
Wim: "Die man zegt: "Let's give these
folks from Holland a big hand", en jawel
daar zaten een kleine duizend mensen
voor ons te klappen".
Als Wim en Tiny later in dezelfde plaats
een automuseum bezoeken zien ze een
Daimler uit 1946. Het blijkt een auto
van Koningin Wilhelmina geweest te
zijn.
De laatste kilometers gingen via
Amishland om uiteindelijk bij het begin
weer te eindigen. De Toyota volbracht
zonder kuren de tocht. Eenmaal thuis
merkt Wim op: "Dan besef je pas, dat
ondanks dat tijdens de Brandersfeesten
je buitenmuur is nat gepist, je deze stad
nooit zou willen missen. Maar ik denk
ook: Wat zou een fontein op het
Stadserf toch mooi staan."
J®
Deze Daimler uit 1Q46 was voor vijfenvijftig duizend dollar te koop. De klassieker was ooit eigendom van koningin
Wilhelmina.
11 AUGUSTUS 1999
POSTILJON EDITIE
DE POSTILJON EDITIE 12
PAGINA 7
PAGINA 6
Dansen in saloons en
dromen over ongelukken
